De lijdensweg van Vanessa
Moeder legt
zich niet neer
bij fatale
behandeling
van 10-jarig
dochtertje
I
I
Ik heb haar naar eer
en geweten behandeld9
Vanessa op 9-jarige leeftijd. Ze was toen al een jaar ziek. "Ik zal nooit meer
blij zijn, mam".
Na talloze behandelingen
en kuren overleed driejaar
geleden de tienjarige
Vanessa uit Amsterdam in
het Academisch
Ziekenhuis in Utrecht. Het
meisje verloor de race
tegen een steeds groter
wordende tumor in haar
keel. Haar moeder, Mickey
Bosschert, bleef vol
twijfels en met een gevoel
van machteloosheid
achter. Ze besloot de
behandeling van Vanessa
voor te leggen aan het
Medisch Tuchtcollege. Dit
wees in mei van dit jaar de
klachten van de moeder
af. Maar voor mevrouw
Bosschert is de zaak nog
steeds niet afgedaan.
Haar vragen over de
behandeling van Vanessa
zijn naar haar mening nog
steeds niet afdoende
beantwoord. Over de
lijdensweg van Vanessa
schreef zij een boek dat
recent is verschenen
onder de titel 'Ik zal nooit
meer blij zijn'. Een
eerbetoon aan haar
dochter en een
waarschuwing aan artsen
om "niet onnodig te sollen
met doodzieke kinderen".
door Margot Klompmaker
j Professor Voute:
De Amsterdamse oncoloog prof. dr.
P.A. Voute is behoedzaam. Heel be
hoedzaam. Gevraagd naar zijn mening
over de tragische dood van de tienjari
ge Vanessa beroept hij zich in eerste in
stantie op zijn geheimhoudingsplicht
als arts. "Ook al schrijft de moeder over
deze zaak, ik heb niet het recht om in
het openbaar over het ziekteproces van
Vanessa te praten".
De arts verwijst naar de uitspraak van
het Medisch Tuchtcollege over de zaak-
Vanessa. "Leest u die maar door, dan
weet u alles". Bij navraag blijkt de uit
spraak niet openbaar. Na enig heen en
weer gepraat wil Voute wel iets losla
ten.
- Een van de verwijten van Vanessa's
moeder is dat u niets heeft gedaan, hoe
wel de tumor steeds groter werd.
"Dat is niet waar. Er is wel degelijk van
alles geprobeerd. Vanessa is pas na en
kele maanden, toen ze haar eerste ope
ratie al had gehad, bij mij onder behan
deling gekomen. Op dat moment had ik
de keuze tussen een verminkende ope
ratie, waarbij haar tong en onderkaak
hadden moeten worden verwijderd, of
een behandeling om het reactieve pro
ces te remmen. We hebben gekozen
voor het laatste. Misschien had Vanes
sa nu nog geleefd als we die operatie
wèl hadden uitgevoerd. Maar vraag niet
hoe. Bij ons in het ziekenhuis was nie
mand tot zo'n verminkende operatie
bereid. Je moet zo'n ingreep ook niet
verrichten bij Weefsel dat in principe
goedaardig is".
November 1986. Na twee jaar martelende
onzekerheid hoort Mickey Bosschert in
het Academisch ziekenhuis in Utrecht
eindelijk de waarheid. Haar 10-jarige
dochter Vanessa is vrijwel ten dode op
geschreven. Er zijn drie manieren waar
op het meisje kan sterven, alle even gru
welijk. Ze kan stikken, een infectie krij
gen of wegglijden in een coma. Een ope
ratie om een al jaren voortwoekerende
tumor uit haar keel te verwijderen is het
enige alternatief. "Maar ik denk dat u er
op moet rekenen dat ze doodgaat", voe
gen de artsen er aan toe.
Op 26 november ligt Vanessa op de
operatietafel. De ingreep duurt vele
uren. Rond vijf uur 's middags is de lood
zware tumor verwijderd. Twintig minu
ten later krijgt het meisje een fatale hart
stilstand. Na afloop valt een van de art
sen moeder Mickey huilend in de armen.
"We hebben al het mogelijke gedaan,
maar het hartje wilde niet meer".
Vanessa's dood maakt een eind aan
een lijdensweg van ruim twee jaar, met
vele operaties, kuren en experimenten.
Haar moeder blijft achter met een gevoel
van machteloosheid en tal van twijfels.
Wat is er bij de behandeling van Vanessa
mis gegaan? Zou haar dochter nog in le
ven zijn als er niet allerlei fouten waren
gemaakt? Waar zijn artsen in vredes
naam mee bezig? Wordt er niet onnodig
gesold met doodzieke kinderen en rade
loze ouders?
In haar boek 'Ik zal nooit meer blij zijn'
(uitgegeven door De Boekerij) zet Mic
key Bosschert alle feiten op een rij. Het
ziekteverloop, de beslissingen van de
verantwoordelijke artsen. En uiteinde
lijk: de stap naar het Medisch Tuchtcol
lege. Hoofdrolspeler in het drama: de be
kende kankerspecialist prof. dr. P.A.
Voute, verbonden aan het (inmiddels in
het Amsterdams Medisch Centrum op
genomen) Emma-kinderziekenhuis.
Bultje
Eind 1984. De 8-jarige Vanessa valt op
het schoolplein met haar keel op de rand
van een bloembak. Moeder Mickey con
stateert een bultje dat hard aanvoelt. Vol
gens de huisarts is er niets aan de hand.
Gewoon een bloeduitstorting. Na een
aantal weken is het bultje nog steeds niet
verdwenen. "U moet maar naar het Em
ma-kinderziekenhuis", raadt de huisarts
In het Emma besluit men tot weefsel-
onderzoek. Met Kerstmis krijgt Mickey
een telefoontje: het weefsel is goedaar
dig, maar moet wèl worden weggehaald.
Ten behoeve van de operatie worden fo
to's gemaakt. Mickey is niet erg bezorgd.
Het is immers een goedaardig bultje. De
röntgenoloog helpt haar uit de droom.
"Mevrouw, uw dochter heeft een agres
sieve fibromatose. Een tumor die door
groeit en waar weinig middelen tegen be
staan. Het weefsel reageert niet op che
motherapie. Bovendien heeft het allerlei
uitlopertjes. U staat voor een lange weg".
Vanessa wordt geopereerd in het Em
ma-kinderziekenhuis. De tumor wordt
verwijderd en de artsen verzekeren moe
der Mickey dat "alles voorbij is".
Pas vele maanden daarna leest ze in de
status dat Vanessa had moeten worden
bestraald. Ook komt ze er te laat achter
dat bij de operatie niet de gehele tumor is
verwijderd. Eén uitloper is achtergeble-
Na maanden krijgt Vanessa opnieuw
een verdikking onder haar keel. Weer
volgt weefselonderzoek. Een tweede
operatie wordt noodzakelijk geacht. Tij
dens overleg met professor Voute van
- Het weefsel van Vanessa is foutief be
oordeeld als goedaardig. Kan een
goedaardig gezwel zó voortwoekeren
als in dit geval?.
"Dat kan. Vergelijk het maar meteen
wrat. Het begint met een wratje op je
hand en ten slotte zitje van top tot teen
onder".
- Kan u in de behandeling van Vanessa
iets worden verweten
"Ik heb het meisje naar eer en geweten
behandeld. Na haar dood heb ik nog
een nabespreking gehad met andere
artsen die haar hadden behandeld, on
der wie professor Smalhout. Iedereen
was het erover eens dat het meisje niet
anders had kunnen worden behandeld.
Wat mij kan worden verweten is dat ik
de moeder niet heb kunnen overtuigen.
Ik vind het triest dat zij blijkbaar geen
rust kan vinden. Ze is bezig met een
soort kruistocht tegen....ja, tegen wie
eigenlijk?".
"Al die tijd dat Vanessa bij mij onder
behandeling was, heb ik eindeloos met
mevrouw Bosschert gepraat. Ieder
mens luistert echter selectief. Dat is
heel logisch. Mevrouw Bosschert heeft
dingen op een bepaalde manier geïnter
preteerd Het trieste is dat zij nu een on
voorstelbare onrust veroorzaakt onder
andere mensen. Ik begrijp het ook niet
helemaal. Na de dood van Vanessa heb
ik met haar een gesprek gehad. Ze was
toen heel rustig en vol begrip. Dit boek
zal wel een soort catharsis voor haar
zijn. Ik gun haar dat van harte".
het Emma-kinderziekenhuis laat Mickey
zich overhalen haar dochter opnieuw
daar te laten opereren. "Voute zei er alles
van af te weten. Hij had al zo veel pa
tiëntjes gehad als Vanessa". Bovendien
vertelt Voute haar dat Vanessa geen kan
ker heeft, maar last heeft van 'op hol ge
slagen' littekenweefsel.
Aangetast
Bij de operatie blijkt het weefsel te zwaar
aangetast. "We kunnen op dit moment
niets doen", wordt gezegd. Mickey Bos
schert schrijft Voüte een brief, waarin ze
al haar twijfels opsomt: niet nabehande-
len na de eerste operatie, geen onderzoek
naar uitlopers, een oppervlakkige nacon-
trole en een mislukte tweede operatie.
Voüte stelt Mickey gerust. "Mevrouw,
we kunnen een andere behandeling pro
beren waardoor het littekenweefsel ver
dwijnt". Mickey twijfelt, maar Voüte is
zeer overredend. "Blijft u toch hier. Waar
moet u met uw kind naartoe?". Op aanra
den van Voüte krijgt Vanessa een behan
deling met corticosteroïden. "Het is na
tuurlijk natte-vingerwerk, maar ik heb
sterk de overtuiging dat het helpt", ver
zekert Voüte.
Ondanks de (zeer pijnlijke) injecties
neemt de verdikking toe. Voüte op reis
in de Verenigde Staten kan pas na zes
weken worden geraadpleegd. In die tus
sentijd moet Mickey afwachten. Ten ein
de raad klopt de moeder aan bij een an
troposofische kliniek in Bilthoven. Maar
ook daar kan het groeiproces niet wor
den gekeerd.
Mickey wendt zich opnieuw tot profes
sor Voüte. Deze besluit tot chemothera
pie. Mickey weigert. Ze voert medische
publicaties aan waarin wordt geconclu
deerd dat het toepassen van chemothera
pie bij de aandoening waaraan Vanessa
lijdt nauwelijks helpt. Voüte blijkt de on
derzoeken niet te kennen. Uiteindelijk
laat Mickey zich overhalen. Voütes argu
ment "anders gaat ze dood" geeft de
doorslag.
Wildgroei
Vanessa krijgt vijf kuren. Ze wordt ma
ger en haar haren vallen uit. Volgens
haar moeder neemt de tumor in omvang
toe, maar Voüte bezweert haar dat dit
niet het geval is. "Het groeit niet, abso
luut niet".
De bult onder Vanessa's keel wordt
echter steeds groter. Overal waar ze
komt staren mensen het kind na. Ook na
de chemotherapie-kuren blijft de tumor
maar groeien. Voüte wuift alle angsten
weg. "Het weefsel is goedaardig, ze gaat
er echt niet aan dood. U moet het zien als
een soort wildgroei".
Mickey dringt aan op een nieuwe ope
ratie. Voüte voelt er niets voor. In haar
wanhoop raadpleegt Mickey een specia
list van de Vrije Universiteit, professor
Snow. Deze raadt haar aan naar de Vere
nigde Staten te gaan, waar men veel
meer ervaring heeft met gevallen als Va
nessa. Voüte ziet van dit advies af en be
sluit tot een nieuwe kuur, dit keer met
het middel Indocid. "Voüte was Vanes
sa's noodlot", schrijft Mickey later.
Haar familie overreedt haar met deze
nieuwe kuur in te stemmen. Zelfheeft ze
inmiddels het vertrouwen in Voüte ver
loren. Er klopt iets niet. Vanessa zou vol
gens hem géén kanker hebben, maar een
goedaardige tumor. Hoe kan die in gods
naam doorwoekeren, ondanks alle be
handelingen? Toch blijft Vanessa in han
den van Voüte. "Ik wilde hem geloven",
zegt Mickey achteraf.
Door de nieuwe kuur verliest Vanessa
alle eetlust. Ze wordt chagrijnig en
"Gelooft u mij: ik zou het haar hebben
gezegd als we een fout hadden begaan
in de behandeling van Vanessa. We zijn
altijd volstrekt open eri eerlijk naar de
mensen toe. Maar nogmaals, ouders
zijn selectief in wat ze willen horen".
Mickey Bosschert in een reactie: "Ach,
ik wist dat hij dit alles zou zeggen". Zij
is nog steeds van mening dat de artsen
haar de ernst van de situatie niet ge
noeg duidelijk hebben gemaakt. "Na
de eerste operatie hébben ze gezegd dat
alles voorbij was. Ze hebben me niet
verteld dat een agressieve fibromatose
kan doorgroeien. Ze hebben niet ge
zegd dat er een stukje was achtergeble
ven. Ik denk dat Voüte heeft gedacht:
er is weliswaar een stukje weefsel ach-
scheldt iedereen uit. Het hele gezin lijdt
eronder. Mickey ontdekt dat Indocid
remmend werkt op de eetlust. Ze besluit
de pillen weg te gooien. Helpen doen ze
niet, de tumor blijft toch gewoon door
groeien. Om er eens even uit te zijn, ver
trekt Mickey met Vanessa en een vrien
din naar Ibiza. Daar begint de tumor te
bloeden. In paniek belt Mickey Voüte
op. Deze stelt haar gerust: "De rommel
komt er nu uit, het is het begin van de ge
nezing".
Weer thuis dringt Mickey bij Voüte
aan op nieuw weefselonderzoek. De spe
cialist wijst dit af. Er is al twee keer on
derzoek gedaan, het weefsel moet met
rust worden gelaten. Afwachten maar.
Nooit meer blij
Het is inmiddels anderhalf jaar na de ont
dekking van de tumor. Vanessa voelt
zich duizelig en slap. Wanhopig belt Mic
key het Sophia-kinderziekenhuis in Rot
terdam. Daar wordt de tumor als "zeker
niet goedaardig" beoordeeld en raadt
men Mickey aan naar de Vrije Universi
teit te gaan.
In het VU-ziekenhuis ondergaat Va-
tergebleven, maar dat hoeft niet fataal
te zijn. Ik vind dat hij dat risico niet had
moeten nemen".
Over Voütes bewuste keuze om geen
verminkende operatie uit te voeren
zegt Vanessa's moeder: "Ze hadden er
van begin af aan een kaakchirurg bij
moeten betrekken. Dat is niet gebeurd.
Zo'n drastische ingreep als Voüte
schetst had niet gehoeven, als ze de tu
mor bij de eerste operatie goed hadden
aangepakt. Ik heb foto's gezien van
soortgelijke patiëntjes als Vanessa die
wèl meteen zijn geopereerd. Kinderen
bij wie de tumor nog veel groter was.
Goed, ze spreken niet meer perfect,
maar aan de buitenkant zie je praktisch
niets van de ingreep. Die kans heeft Va
nessa nooit gekregen".
nessa een nieuwe behandeling. De tu
mor wordt er niet kleiner door. Het
wordt Mickey steeds duidelijker dat haar
dochter bezig is met een dodelijke race
die het kind gaat verliezen. Ten einde
raad wendt ze zich tot een natuurgene
zer. Zijn magnetiserende behandeling
maakt het meisje rustig. Maar de tumor
groeit.
Vanessa in het zicht van de naderen
de dood vindt steun in het geloof. Ze
bidt vaak tot God, waarna ze rustig kan
slapen. Ze kan niet meer lopen en krijgt
bijna elke nacht een bloeding. Mickey zit
maanden lang 's nachts naast haar bed
om te waken. "Waarmee kan mamma je
een beetje blij maken", vraagt ze Vanes
sa. "Ik zal nooit meer blij zijn, mam", ant
woordt het tienjarige kind.
Op aandringen van een vriendin klopt
Mickey ten einde raad aan bij het Acade
misch Ziekenhuis in Utrecht. "Dit kind
moet onmiddellijk geopereerd worden.
Het is onbegrijpelijk dat ze nog leeft. Ze
kan elk moment stikken", krijgt de moe
der te horen. Een van de behandelende
artsen is de anesthesist professor Smal
hout. Ook hij draait er niet omheen. Het
kind dreigt te sterven, de manieren waar
op zijn afschuwelijk, een operatie is haar
enige kans. Ondanks alle inspanningen
en de verwijdering van de tumor, sterft
het meisje op de operatietafel.
Verkeerd
Na maanden komt er een brief van pro
fessor Voüte. Hij schrijft dat bij Vanessa
een verkeerde diagnose is gesteld.
Schuldige is de patholoog-anatoom die
bij het weefselonderzoek een fout zou
hebben gemaakt. Dit is voor Mickey de
druppel die de emmer doet overlopen.
Zij besluit de zaak in de publiciteit te
brengen.
Ze verzamelt gegevens over de vol
gens haar rommelige gang van zaken in
het Emma-kinderziekenhuis, de verou
derde apparatuur, de nonchalance van
de artsen en overig personeel. Met dit
verhaal stapt ze naar het weekblad Vrij
Nederland. Het uiteindelijke resultaat is
een klap in Mickey's gezicht. In het arti
kel pleit Voüte zich geheel vrij. Hij stelt
onder meer dat Vanessa toch niet te red
den zou zijn geweest.
Maar dan. In het interview zegt Voüte
ook: "Wij laten de kinderen niet extra lij
den, we geven ze iets om in te nemen".
Hulp bij zelfdoding dus. De uitspraak
van Voüte wordt opgeblazen in de pers.
Kranten, radio en televisie geven Voüte
alle ruimte om zijn standpunt over eu
thanasie toe te lichten. De zaak-Vanessa
verdwijnt geheel naar de achtergrond.
"Voor Voüte kwam die publicatie zeer
gelegen. Het was beter afgeschilderd te
worden als de man die mensen uit hun
lijden verlost, dan als de man die juist
leed toebrengt", stelt Mickey verbitterd
vast.
Het schrijven van het boek over de lij
densweg van Vanessa kostte Mickey gro
te moeite. Het reconstrueren van de ge
beurtenissen rakelde alle pijn weer op.
Maar het moest. "Ik vond dat ik dat ver
plicht was jegens Vanessa". Het ma
nuscript deponeerde Mickey bij een ad
vocaat. Ze verwachtte problemen, omdat
iedereen met naam en toenaam in het
boek wordt genoemd. Na bestudering
van het medisch dossier oordeelde de ad
vocaat dat er geen woord in het verhaal
verkeerd stond. Op zijn aanraden maak
te Mickey Vanessa's zaak aanhangig bij
het Medisch Tuchtcollege.
De behandeling van de zaak op 23 mei
van dit jaar was de zoveelste domper
voor Mickey Bosschert. Professor Voüte
kwam niet opdagen. Vanessa's moeder
wachtte tevergeefs met haar lijst met
aanklachten. Tijdens de zitting hoorde
Mickey dat er ruim een jaar eerder een
bijeenkomst van artsen in het Emma-
kinderziekenhuis was geweest over de
zaak-Vanessa. Vastgesteld werd dat er
een fout was gemaakt bij het weefselon
derzoek.
Het Medisch Tuchtcollege wees alle
klachten af tegen de behandelende art
sen van het Emma-kinderziekenhuis (de
kinderartsen Voüte en Van Leeuwen en
de chirurg Moorman). Mickey is het niet
met deze uitspraak eens. Ze vindt het te
gemakkelijk om de patholoog-anatoom
de schuld te geven. Wat haar veel meer
dwars zit, is de sussende houding van
professor Voüte. "Hij zag de tumor groei
en en deed niets. Ik zeg: een gezwel dat
zo groeit als bij Vanessa, kan niet
goedaardig zijn".
"Ze hebben me nooit gezegd dat er iets
van de tumor was achtergebleven. Dat
moeten ze geweten hebben. Dat ze de uit
zaaiing voor me hebben verzwegen vind
ik onaanvaardbaar. Iedereen kon zien
dat er iets mis was. Door te lang te wach
ten heeft Vanessa een onvoorstelbare lij
densweg gehad. Voüte zal het in het
openbaar nooit willen toegeven, maar in
een persoonlijk gesprek met mij heeft hij
gezegd dat Vanessa nog in leven zou zijn
geweest als ze juist zou zijn behandeld".
Mickey noemt Voüte een man die ver
zot is op macht. "Natuurlijk is hij een be
kwaam oncoloog, maar wèl op een speci
fiek terrein. Van de ziekte van Vanessa
had hij geen kaas gegeten. Maar dat heeft
hij nooit eerlijk gezegd. Hij afficheerde
zich steeds als de grote man".
Ontregeld
Waarom is Mickey ondanks al haar twij
fels zo lang bij Voüte gebleven? Mickey
zucht: "Hij is zo overtuigend. Hij pakt je
helemaal in en windt je om z'n vinger. Hij
wist altijd zö met me te praten dat ik
dacht: hij heeft gelijk. Totdat je met de
feiten wordt geconfronteerd en denkt:
hij zwetst. Ik kan me best voorstellen dat
er mensen met hem weglopen. Eerlijk
gezegd ben ik ook zelf nog niet klaar met
Voüte. Aan de ene kant wil ik niets meer
met hem te maken hebben, aan de ande
re kant heb ik nog steeds grote behoefte
om met hem te praten over wat er is mis
gegaan met Vanessa".
Het gaat Mickey Bosschert niet om
Voüte alleen. Ze heeft haar boek niet ge
schreven om de Amsterdamse oncoloog
af te branden, al speelt deze geen positie
ve rol in het geheel. Haar boek is ook niet
bedoeld als verwerking van een rouw
proces ("dan had ik het heel anders ge
schreven").
Wat Mickey wil duidelijk maken is dat
je niet eindeloos met zieke kinderen
moet sollen. Vanaf het moment dat hun
kind ernstig ziek raakt, worden ouders in
een maalstroom van gebeurtenissen ge
gooid. "Het gezinsleven raakt ontregeld.
Je baan kun je wel vergeten. Financieel
ga je achteruit. Sociaal kom je in een iso
lement", somt Mickey op.
Daarnaast raken ouders met zichzelf in
conflict. "Je wilt alles proberen om je
kind niet te verliezen. Aan de andere
kant wil je niet datje kind pijn wordt ge
daan". Bij haar eigen kind had de streep
getrokken moeten worden bij de chemo
therapie-kuren, zegt Mickey achteraf.
"Ik had het niet moeten doen, maar de
beslissing rolde over me heen".
"Ik heb het geluk gehad dat Vanessa
'humaan' is overleden met een kleine
kans op overleven. Het is veel erger als je
kind kapot gekuurd sterft. Die ouders
zitten met een enorm schuldgevoel. Je
moet als ouder de moed hebben om te
zeggen: nu is het genoeg geweest. Je
moet op een gegeven momentje kind los
laten en het overgeven aan de dood.
Soms kan de behandeling erger zijn dan
de kwaal".
Ouders voelen zich machteloos, stelt
Mickey vast. "Je krijgt de verantwoor
ding voor het leven van je kind in handen
gelegd. De beslissing om niet te behan
delen weegt net zo zwaar als het besluit
om wel te behandelen. Je kunt ouders
niet alleen zo'n besluit laten nemen".
"Door te laten zien wat er met Vanessa
is gebeurd, hoop ik dat artsen zich afvra
gen waarmee ze bezig zijn. Een ziek kind
zit klem tussen arts en ouders. De ouders
zijn doodmoe, angstig en moeten dan be
slissen over leven en dood. Dat kan niet.
Er zou eigenlijk een tussenpersoon moe
ten zijn die de ouders bijstaat en advi
seert. De huisarts bijvoorbeeld".
Ellende
Mickey erkent dat ook de artsen het
zwaar hebben. "Je ziet een hoop ellende.
Een arts moet wel afstand scheppen, an
ders kan hij niet meer werken. Het ge
vaar is dat een kind een object wordt,
waarmee je experimenteert. En waar ligt
dan de grens? Hoe ver mag je gaan, als je
ziet dat een kind er zwaar onder lijdt?".
Het gaat Mickey Bosschert niet om de
schuldvraag in de gang van zaken rond
Vanessa's dood. "Het verhaal roept een
hoop vragen op. Ik ben er nog steeds niet
uit. Soms denk ik: het is Voütes schuld
geweest. Soms wil ik alleen maar met
hem praten. Ik kan hem geen knoeier
vinden, eerder een onfatsoenlijk man.
Hij weet dat Vanessa onnodig geleden
heeft, maar hij schermt zichzelf af en wei
gert erover te praten. Hij zal naar aanlei
ding van dit boek ongetwijfeld roepen
dat ik het heb geschreven omdat ik mijn
verdriet nog niet heb verwerkt. Maar
daar gaat het niet om. Dat is niet belang
rijk. Het gaat om de feiten. En hij weet
dat die kloppen".
(Mickey Bosschert is tegen de uit
spraak van het Medisch Tuchtcollege in
hoger beroep gegaan. Het is nog niet be
kend wanneer de zaak wordt behan
deld).
Prof Voüte: "Er is wel degelijk van alles geprobeerd". o
