'Een teen in de oceaan'
Ik ben een juwelier in meubels'
'Dit boek vloeide niet uit de pen van een nihilist'
Twist tussen musea
Freek de Jonge verkent theaterldimaat Groot Brittannië
Multatuliprijs
laar Armando
DINSDAG 5 SEPTEMBER 1989
AMSTERDAM - "Liefde, het
was liefde op het eerste ge
zicht". Dat is de reactie van Ma
rijke Emeis op de vraag hoe zij
reageerde toen zij het boek 'De
Duivelsverzen' voor het eerst
onder ogen kreeg. Emeis heeft
bijna een jaar gewerkt aan de
Nederlandse vertaling van de
omstreden roman van de Britse
schrijver Salman Rushdie.
"Maar in die tijd ben ik steeds
meer van dit boek gaan houden.
Het kan beslist worden gere
kend tot één van de beste boe
ken van de moderne westerse li
teratuur".
door
Jos Verlaan
Vertaalster Marijke Emeis over 'De Duivelsverzen':
Emeis kreeg van uitgeverij Veen de
opdracht om het boek te vertalen
toen er nog geen commotie was om
de inhoud ervan. "Ik kon vorig jaar
juni kiezen uit vier scripts om te
vertalen. En toen ik geconfronteerd
werd met het script van 'De Dui
velsverzen' was de keus snel ge
maakt. Het was liefde op het eerste
gezicht. Ik heb er sindsdien bij el
kaar ruim tien maanden lang onaf
gebroken aan gewerkt." Inmiddels
lijkt de uitgave van de Nederlandse
versie een groot succes. Het boek
vloog de winkels uit sinds het afge
lopen vrijdag op de markt ver
scheen en de uitgever heeft een
tweede druk reeds in voorberei
ding.
Na het aanvaarden van de vertaal
opdracht was het zaak voor Emeis
om zich te verdiepen in de Islam.
"Ik ben als een razende gaan lezen
en volgde sindsdien alle films, tele-
visieprogamma's en krantenartike
len over de Islam. Dat was mijn eer
ste prioriteit gezien de rol van de Is
lam in het boek. Verder heb ik mijn
kennis over de politieke en maat
schappelijke situatie in India en het
Hindoeïsme verder uitgediept. In
principe zou je die research vooraf
moeten doen maar dat kan hele
maal niet. Je kunt je dat niet veroor
loven gezien de beloning die verta
lers voor hun werk ontvangen".
Terwijl de schrijfster zich met de
vertaling van het boek bezig hield,
begon het rumoer in de Islamitische
wereld tegen de vermeende gods
lastering
srin steeds duidelijker
te nemen.
Op 5 oktober, vlak na het verschij
nen van het boek in Groot Brittan
nië, liet de Indiase regering uitgeve
rij Penguin in Londen weten dat het
boek verboden was. Kort daarna
volgde een verbod in ondermeer
Pakistan. Saudiarabië, Egypte,
Indonesië en Zuidafrika. In februa
ri van dit jaar volgde de Fatwa, het
beruchte doodvonnis dat Ayatollah
Khomeini over de schrijver afkon
digde. Via de radio klonk in Tehe
ran de boodschap dat "de schrijver
van het boek, getiteld 'De Duivels
verzen' - dat is gewrocht, gedrukt en
uitgegeven in strijd met de Islam,
de profeet en de Koran - en ook de
uitgevers, die op de hoogte waren
van de inhoud, ter dood zijn veroor
deeld".
"Ik kwam terug van vakantie
toen ik met die commotie werd ge
confronteerd", aldus de vertaalster.
"Iedereen hing aan de telefoon,
vooral journalisten want niemand
had het boek toen nog gelezen. Ik
had een uiterst surrealistisch ge
voel, alsof je meedoet met een ver
keerde film, een twintiger-jaren
maffiafilm. Ik kon eerst niet echt ge
loven wat er allemaal gebeurde met
bijvoorbeeld die boekverbrandin
gen".
De vertaalster schrok echt goed
toen zij via de radio hoorde dat er
een prijs was uitgeloofd voor dege
ne die Rushdie zou doden. "Dan
hoor je dat er een miljoen dollar
wordt uitgeloofd op het hoofd van
iemand met wie je een paar maan
den daarvoor nog heel gezellig hebt
zitten eten. Daar krijg je kippevel
van. Het gaat bovendien om iemand
die je zo langzamerhand als een deel
van je eigen persoonlijkheid bent
gaan beschouwen omdat je je zo in
zijn persoon en werk verdiept
hebt".
Stradivarius
Emeis vergelijkt het vertalen van
'De Duivelsverzen' met het spelen
van een Stradivariusviool die je na
een jaar weer moet teruggeven.
"Vertalen is eigenlijk hetzelfde als
het spelen van muziek, dan inter
preteer je ook de noten die de c
ponist heeft opgeschreven. En
dat het boek van Rushdie één
de besten is in de hedendaagse
reldliteratuur, vergelijk ik mijn be
zigheid van het afgelopen jaar met
het spelen van een Stradivarius. Het
is bijzonder jammer die na afloop
weer te moeten afstaan".
Emeis wijst de kritiek af dat het
boek is geschreven vanuit een nega
tieve, nihilistische instelling. "Het
is wel geschreven met een ironi
sche, afstandelijke instelling. En als
je niet gevoelig bent voor ironie,
dan vind je die ook niet meer terug
in de tekst. Met een nihilistische in
stelling kun je de relaties en de ero
tiek in het boek niet op een dergelij
ke manier opschrijven. In die passa
ges laat de schrijver duidelijk be
trokkenheid zien. De romantische
verliefdheid van Rosa Diamond is
daar een goed voorbeeld van. Die
episodes kunnen niet uit de pen van
een nihilist vloeien".
Op het felrode plakkaat in
Rose Street afficheert
Freek de Jonge zichzelf als
'Neerlands internationaal
beroemde avant-garde
acteur'. Een stevig
statement dat in het kader
van het Edinburgh Festival
alleen nog even waar
gemaakt moest worden.
Freek treedt op in twee van
de tientallen fringe-
theaters: kleine zalen in de
marge, waar jonge Britse
acteurs hun eerste
sprongen wagen, en waar
nogal wat gerenommeerde
buitenlandse artiesten het
wisselvallige
theaterklimaat van Groot-
Brittanië verkennen.
door
Henk J. Meier
EDINBURGH - De Bntse recen-
senten zijn ingetogen mild-positief
over Freeks talent. The Times waar
deert hem als 'de Nederlandse gek
die het Mayfest in Glasgow stor
menderhand verovert'. The Obser
ver noemt hem 'a complete origi
nal'. En The Scotsman noemt hem
een 'avant-garde komiek' en schrijft
over hem: "De grimmigheid zit niet
alleen in de teksten, maar ook in de
heer De Jonge's vreemde vertol
king en excentrieke persoonlijk
heid. De heer De Jonge wil ons niet
alleen onderhouden, maar ook aan
het denken zetten; in beide is hij ge
slaagd'.
Maandagavond. De meesten van
de honderd bezoekers zijn Britten.
Als Freek zijn spastische energie op
hen loslaat, blijkt het geruime tijd
wennen. Zij reageren aarzelend op
zijn eerste fouten in het Engels: is
dat een bedoelde komische woord
speling of een gewone verspreking?
Een paar keer beeldt hij een boom
uit. De armen krampachtig gehe
ven, het hoofd onder een onmogelij
ke hoek: lente, zomer, herfst en win
ter. 'What am I?' roept hij. Juist:
Summer! Maar bij herfst roept ie
mand 'Dutch elm disease'!" Freek
kijkt vragend en zoekend rond. Hij
kent de Britse naam voor iepenziek
te niet, maar geeft de "heckler" alle
eer. Eindelijk heeft hij ook dit pu
bliek voor zich gewbnnen.
De volgende dag zitten we bree
duit in de zachte fauteuils van het
riante en veel te dure appartement.
Op de affiche staat dat hij al eerder
in Schotland heeft opgetreden.
"Een jaar of drie geleden heb ik
gefaald in Duitsland. Per ongeluk.
Dat is een heel verhaal. Ik zou daar
iets voor de radio doen. De dag tevo
ren kreeg ik mijn vertaalde tekst in
handen. Ik zat toen met een paar
collega's in zaal en de stemming
was goed. Dus na afloop van die
voorstelling dacht ik: laat ik die
tekst maar even voorlezen. Dat pak
te verkeerd uit. Het publiek haakte
af en ik werd een beetje kribbig en
bits en struikelde een paar keer over
die woorden. Dus ik zei: God, het
lijkt me echt geen taal om een oor
log mee te winnen. En nog een paar
van die dingen. Toen liepen heel
wat mensen weg en de sfeer was in
ieder geval flink verpest. De volgen
de dag kreeg ik te horen dat ik die
avond ook niet voor de radio hoefde
op të treden. Want wat ik zei, strook
te toch niet helemaal met hun idee
ën. Het was een beetje die Herman-
van-Veen-maffia. Ach, ik was daar
wel blij om, want Duits is voor mij
onverdragelijk. Ik heb niks tegen de
mensen maar die taal daar breek ik
mijn nek over".
Over de telefoon zei je: Herman
van Veen. Toon Hermans en Paul
van Vliet zijn op Broadway onder
uit gegaan. Ik wil voorkomen dat er
meteen gezegd wordt: Freek Gaat
Naar Het Buitenland!'
"Mijn bedoeling is, zien wat hier
gebeurt. Het is een teen in een
zwembad of in de zee..."
En hoe is het water?
"Ik vind het water wel lekker,
maar ik ben er nog niet door. Ik
neem daar de tijd voor. Wat een aan
tal van mijn collega's gedaan heeft,
is: meteen in het diepe duiken. Die
zijn dus bibberend meteen weer aan
de kant geklommen. Ik wil dus pro
beren om niet diezelfde fout te ma
ken. Wat ik nu ervaar is een enorme
leerschool. Ik heb nu zeventien
voorstellingen gedaan. Zaterdag is
de laatste".
"Mijn talent in Nederland bestaat
eruit te registreren wat er bij het pu
bliek leeft. Dat gaat automatisch.
Dat heb je hier veel minder. Maar ik
heb in de loop der jaren in Neder
land een aantal verhalen en acts op
gebouwd die naar mijn indruk best
geschikt zijn voor een groter pu
bliek".
Hoe oud ben je nu?
"Ik word morgen 45. Ieder jaar
zeg ik: ik ben nou precies op de
helft..."
En waarom nou naar het buiten
land? Gaat het in Nederland niet
goed meer of ben je uitgekeken?
"Nee, het gaat goed en ik ben ook
niet uitgekeken. Begin van dit jaar
hebben we een reis gemaakt naar
Djakarta, Singapore, Hong Kong en
Tokio. Daar heb ik opgetreden voor
Nederlandse kolonies. Nederlan
ders die daar werken. Dat is iets wat
ons buitengewoon goed bevallen is.
Toen dacht ik: als je nou de komen
de jaren iets ontwikkelt in het En
gels, dan kun je daar op het moment
dat we vrij zijn (en met vrij-zijn be
doel ik: als de kinderen zichzelf
kunnen onderhouden) dan kunnen
wij de wereld over reizen. Want er
zitten overal ter wereld Nederlan
ders. Maar er zitten natuurlijk veel
meer Engelstaligen. Dat is eigenlijk
in het kort geschetst de bedoeling.
Maar dat is iets dat moet plaatsvin
den in vijfjaar".
Wasje bang toen je hier heen ging,
zag je er tegen op? Ben je eigenlijk
ooit bang? Want je staat daar vol
slagen in het niets te praten...
"Nee, nee. Over die angst stond
een mooi artikel in The. Indepen
dent van gisteren. Over die plezier
boot die op de Thames is overvaren
door die baggerboot. Een mevrouw
vertelde dat toen ze overboord
sloeg, ze geen enkele doodsangst
had. Ze voelde zich buitengewoon
ontspannen. Ze verdween onder
water en voelde zich prima. Na heel
lang onder water kwam ze boven en
op dat moment zag ze dat een bootje
bezig was mensen te redden. Toen
werd ze pas bang. Dat zou je kun
nen vergelijken met op het toneel
zijn. Op het moment dat ik daar sta,
ken ik geen angst. Maar op het mo
ment dat je geconfronteerd wordt
met Het Moment van 'zal dit wel
goed gaan' dan heb je een soort
angst".
In Nederland heb je je ook nog een
tijd beziggehouden met boven-na-
tuurlijke zaken. Waar was je toen
mee bezig?
"Ik was toen bezig met het afha
ken van het dogmatische linkse
denken en ben me gaan verdiepen
in andere zaken, zoals mystiek. Het
boeit mij maar mystici zijn in onze
maatschappij niet zo populair. Het
is feite hetzelfde gevaarlijke terrein
als het gebruik van drugs. Het is al
leen iets gezonder voor je lichaam.
Maar of het ook gezond voor je geest
'"Ik lees nu in het dagboek van
Wim Kan. Het is leuk om te zien hoe
driftig hij altijd bezig is geweest met
het analyseren, elke avond weer, na
iedere voorstelling en met het uitba
lanceren van zijn act. Dat zijn din
gen waar ik eigenlijk in Nederland
nooit zo vreselijk mee bezig ben ge
weest. Dat ging altijd van hats-klats
en harken en binnen een paar we
ken het toneel weer op. Met wat ik
nu doe, zit ik veel meer in zijn stile.
Mijn houding ten opzichte van mijn
materiaal is nooit zo precies ge
weest als bij Kan. Dat verandert nu,
nu ik hier ben. Nu merk ik dat ik de
dingen veel zorgvuldiger moet be
naderen en veel zorgvuldiger moet
spelen. In Nederland neem ik een
ongelooflijke hoop en-passant
Freek de Jonge'de Nederlandse gek die Engeland stormenderhand verovert'.
Bekroonde Leidse ontwerper Mareo Terlouw (27):
door
Emiel Fangmann
De Leidse meubelontwerper Marco Terlouw balanceert tussen
ambacht en kunstenaarsschap. Een bezoek vorige zomer aan
New York inspireerde hem tot het ontwerpen van zijn kastje
'Scraper'. Het ontwerp, waarmee hij in juni aan de
meubelvakschool in Amsterdam afstudeerde, behaalde op de
Internationale Meubelbeurs in Utrecht een eervolle
vermelding in de categorie stijl. Terlouw krijgt morgenavond
van de jury de eerbewijzen uitgereikt. Een gesprek aan een
uitvouwbare tafel op een Rietveld-achtige, maar kaarsrechte
stoel.
LEIDEN "Je hebt een idee in je
hoofd, dat je uiteindelijk driedi
mensionaal ziet staan. Dat proces
bevredigt en is heerlijk om door te
lopen", reageert Marco Terlouw (27)
als hem naar zijn drijfveren wordt
gevraagd. Terlouw schreef zich pas
op latere leeftijd aan de meubelvak
school in. "Vroeger ben ik een tijd
lang werkplaatstimmerman ge
weest. Dat werk vond ik iets te
geestdodend, al leer je wel een hoop
vaardigheden. Hierdoor kwam ik
met een zekere voorsprong op de
meubelvakschool". Hoewel op een
meubelvakschool ook wel gewerkt
wordt met door derden gemaakte
ontwerptekeningen, kreeg tijdens
de opleiding van Terlouw het vakte
kenen steeds meer aandacht. "Ik
maakte zodoende kennis met alle
aspecten, die komen kijken bij het
maken van meubels".
Terlouw zag gedurende zijn drie
jaar durende opleiding zo'n tien
ideëen gerealiseerd. In zijn huiska
mer valt het zelf ontworpen meubi
lair dan ook onmiddellijk op. De
eettafel heeft een extra blad, dat be
staat uit vier uitklapbare drie-hoe-
ken. Zodoende kan de oppervlakte
verdubbeld worden. De vorm van
de dunne tafelpoten vindt men ook
terug in de smalle, harde en rechte,
maar evengoed niet onaangenaam
zittende stoelen. "Mijn ontwerpen
moeten iets functioneels hebben.
Maar de vorm blijft toch het belang
rijkste. Deze stoelen zitten goed
voor wie stil zit. Maar bij te sterke
beweging raakt een stoel met dit
ontwerp eerder uit zijn evenwicht",
licht Terlouw toe.
Wolkenkrabber
Het prijswinnende ontwerp heeft
op het eerste gezicht niets van mo
derne kunst. Men ziet een ouder
wets aandoend kastje, met Jugends-
tilinvloeden en verwijzingen naar
een tabernakel zoals het jury-oor
deel luidde. Maar het is opgehangen
tussen vier lange en zeer dunne sta
len poten, die naar onderen lichte
lijk krommen, maar vlak boven het
kastje ongelijk zijn afgesneden. De
jury dacht hierbij aan sculpturen
van Salvador Dali. Terlouw voelt
zich er wel enigszins door gevleid.
Hij heeft nooit aan Dali gedacht,
maar werd geïnspireerd door een
bezoek aan New York, vorig jaar zo
mer. "Ik was er trouwens niet spe
ciaal voor mijn opleiding naar toe
gegaan. Als je bewust gëinspireerd
wilt worden, loop je veel te gefor
ceerd door zo'n metropool. Je moet
gewoon, om ee'n cliché te gebrui
ken, alles op'je af laten komen. Ik
raakte onder de indruk van met na
me de oudere wolkenkrabbers en
de enorme liftschachten" verhel
dert Terlouw. En de Leidse ontwer
per sloeg een en ander in zijn onder
bewustzijn op, zo blijkt als hij op de
wordingsgeschiedenis van het kast
je terugkijkt. "Toen ik in Nederland
terugkwam, ben ik gewoon aan
mijn tekentafel gaan schetsen, zon
der vast te zitten aan een idee voor
een bepaald meubel. Als een soort
constante kwamen er lange lijnen in
mijn schetsen. Ik moest ook denken
aan een lift tussen zijn kabels. En
fin, het kastje scharniert om de po
ten heen" vervolgt hij zijn uitleg. En
de naam: scyscraper betekent wol
kenkrabber. "De poten zijn boven
aan ongelijk, omdat ik hiermee wil
suggereren, dat ze eigenijk doorlo
pen maar abrupt zijn afgesneden".
En toch is ook bij dit ontwerp de
functionaliteit niet in het gedrang
gekomen. "Echt veel ruimte biedt
het kastje niet, het is een pronkmeu-
bel, maar je kunt er drank en wat
glazen in zetten". Het kastje hoeft
van Terlouw, koopman en kunste
naar tegelijk, geen unicum te blij
ven. Daarom staat het ontwerp op
de Utrechtse beurs te koop aange
boden. Op grond van de tekeningen
kunnen anderen er replica's van
maken, want Marco Terlouw gaat
door met ontwerpen. Het ontwerp
is gemaakt van staal en messing, de
gebruikte hardhoutsoorten zijn het
Indonesische teak en het Afrikaan
se patoek.
Ongevraagd wil Terlouw over het
gebruik van hout nog iets opmer
ken. "Op school hebben we discus
sies gehad over het gebruik van
hardhout in verband met het ver
dwijnen van de tropische regen
wouden. Ik heb patoek gebruikt,
vanwege de zeldzame kleur. Het
bruin verandert na bewerking in
een soort oranje. Ik vind een grenen
meubel te saai. En chroom en leer
missen een bepaalde mystiek. Maar
ik kan het gebruik van deze hard
houtsoorten voor mijzelf verant
woorden omdat ik geen massapro
ductie van mijn ontwerp voorsta. Ik
zie me wat dat betreft eerder als een
juwelier, maar dan een in meubels.
Ik wil op deze manier tonen welke
schatten de aarde te bieden heeft.
Als je dan bedenkt dat bij het aan
brengen van damwanden in grach
ten ten onrechte tropisch hardhout
wordt gebruikt...want daar zijn al
ternatieven voor".
Terlouw vindt dat wat hij ontwerpt
aan alle kanten gezien moet kunnen
worden. Een opdracht die hij pas 1
kreeg om een slaapmeubel te ont
werpen wees hij niet af, maar heeft
ook niet zijn voorkeur. "Een bed
wordt bedekt en slechts door wei-
i gezien".
Aan toekomstplannen ontbreekt
het hem niet. "Graag zou ik nog
eens een ontwerp voor het totale in
terieur van een huis maken. Interi
eurkunst trekt me meer dan ge
bruiksvoorwerpen. Maar ik heb niet
de pretentie een eigen stijl te ont-,
wikkelen. Je wordt altijd beïnvloed
en je kunt niet vanuit het niets iets
ontwerpen. Als ik geen opdrachten
heb, ga ik voor een galerie werken".
In februari is hij lid geworden van
de Leidse Coöperatieve Vereniging
De Klos, ooit opgezet door werkloze
jongeren om op een minder com
merciële maar meer creatieve wijze
op het artistieke vlak samen te wer
ken. "In de werkplaatsen aan de
Zandstraat leven een hoop ideeën.
De omgeving biedt veel hoop moge
lijkheden. Voor mij is dit alles zo
vlak na het afronden van mijn oplei-'
ding zeer stimulerend".
GRONINGEN (GPD) - "Ik ken Crouwel als heer en diplomaat, zowel uiter
lijk als in de omgang met mensen. Als hij zich zo fel over ons verzamelbe
leid uitlaat, betekent dat dat hü daar flink ondersteboven van is. Een be
wijs dat het wel degelijk iets is wat wij hebben staan. Zo beschouwd is die
kritiek eerder de hoogste lof die je kunt krijgen".
Frans Haks, de directeur van het Groninger Museum, reageert tamelijk
laconiek op de beschuldiging die directeur prof. Wim Crouwel van het Rot
terdamse museum Boymans-Van Beuningen afgelopen week lanceerde
op Haks' aankoopbeleid.
Als Haks uit Groningen vertrekt, aldus de kritiek van Crouwel, kan voor
de deur van het museum het beste een container worden neergezet, 'want
tegen die tijd is de gemaakte keuze vrijwel zeker achterhaald als een verza
meling uiterst tijdelijke, vooral modieus bepaalde voorwerpen'.
Volgens Frans Haks is er sprake van een verschil in mentaliteit tussen
hem en Crouwel. Die van Crouwel wortelt in de jaren '60 en '70, aldus Haks.
"Crouwel is gefascineerd door kunstenaars met een concept die dat jaren
lang uitdiepen. Ik vind het oninteressant om concepten uit de jaren '60 te
kopen die tot de jaren '80 worden uitgevoerd".
Inmiddels heeft Crouwel aan Haks telefonisch een 'genuanceerder'
standpunt overgebracht. Volgens hem was zijn aanval bedoeld als een 'uit
nodiging' voor een rondetafelgesprek over het onderwerp.
Operazangeres
Marijke v.d. Lugt
overleden
DEN HAAG (ANP) - De zangeres
Marijke van der Lugt is in het afge
lopen weekeinde in haar woning in
Den Haag op 70-jarige leeftijd over
leden.
De woensdag tevoren was zij het
middelpunt van een feest dat het
Kroonstadkoor in Den Haag haar
had bereid. Zij heeft het koor acht
tien jaar gedirigeerd. De begrafenis
heeft donderdag plaats in Netter-
den, waar zij haar jeugd doorbracht.
Mevrouw Van der Lugt genoot als
dramatisch sopraan vooral interna
tionale bekendheid als zangeres in
opera's en na 1965 vooral als ver
tolkster van de muziek van Wagner.
Zij had sedert 1975 in Den Haag een
privé-zangschool met twintig leer
lingen.
Marijke van Lugt debuteerde on
der haar meisjesnaam Maria Grin
na een zangopleiding in Den Haag
bij mevrouw Zegers-De Beyl. Na de
oorlog stond ze in veel operettes, gaf
ze concerten en trad ze ook op voor
de radio. Ze had hoofdrollen bij de
Nederlandse Opera en bij Opera Fo
rum voor zij in 1963 de eerste Neder
landse zangeres was die in de arena
in Verona optrad. Zij had de titelrol
van La Gioconda van Ponchielli
met als tegenspelers de tenor Carlo
Bergonzi en Teresa Berganza.
Haar internationale carrière
bracht haar op de podia van de gro
te steden van West-Europa, waaron
der Covent Garden in Londen en de Marco Terlouw: "Ik heb niet de pretentie een eigen stijl te ontwikkelen
Staatsopera in Wenen. <*°to Henk Bouwma
AMSTERDAM (ANP) - Het bestuur
van de stichting Amsterdams
Fonds voor de Kunst heeft besloten
de Multatuliprijs 1989 toe te kennen
aan Armando voor zijn boek 'De
straat en het struikgewas'. De prijs
Jazz in Burcht
LEIDEN - De Houdini's treden
morgenavond in de Burcht-socië
teit op.
Ze vormen een muzikale rythme-'
groep en gaan door voor even
wichtskunstenaars op hun (jazz)in-
strument. Met de al befaamde jonge
blazers Boris van der Lek (tenorsax)
en Robert Delfos (alt/tenorsax)
brengen ze op de bob-traditie inha
kende muziek, die niet alleen voor
ingewijden toegankelijk heet te
zijn. In de muzikale presentatie ont
breekt het showelelement niet.
bedraagt 10.000 gulden. Het Fonds
heeft dit gisteren bekendgemaakt.
Armando keert in het bekroonde
boek terug naar het landschap van
zijn jeugd. Hij herinnert zich wat
daar in de oorlogjaren en vlak daar
na voorviel.
De adviescommissie van het be
stuur, waarin zitting hadden Harry
Bekkering, Anton Haakman en Ja-
net Luis, noemt de schrijver en
schilder "een meester in de nuan
ce". "Een alomvattende visie op de
voorbije tijd geeft hij niet. Hij geeft
enkele van zijn indrukken, niet zel
den erbij aantekenend dat hij het fij
ne van de zaak niet weet. Op deze
manier schept hij ruimte, niet alleen
voor zichzelf, maar ook voor zijn le
zers", aldus het juryrapport.
Hij kiest daarbij toch partij, "voor
gewone mensen die het niet voor
het zeggen hebben, voor de machte
loze natuur, voor alles wat geen
stem heeft, of dreigt weg te raken".
Schrijver en schilder Armando.
