De Amerikaanse droom van Regilio Tuur
'Deze iongen heeft de kwaliteiten om een groot bokser te worden'
5 1989
EXTRA
PAGINA 21
door Loet van Schellebeek
Als hij poseert wordt Regilio Tuur
aangeklampt door een voorbijgan
ger. Of hij bokst, is de vraag. Regilio
Tuur knikt van ja. De man stoot zijn
vrouw aan. 'This guy is a fighter'. Ze
neemt het voor kennisgeving aan.
Zoals heel New York. Daags na zijn
droomdebuut in het Feit Forum
vindt Tuur slechts één krant die zijn
knockout-zege op Dennis Pantoja
meldt, en dan nog in piepkleine let
tertjes, bij de uitslagen.
Wat nog het meest verbaast is het ontbre
ken van de naam Kelcie Banks in de ere
lijst van Regilio Tuur, afgedrukt in het
fraai uitgevoerde programmablad. Geen
enkele verwijzing of wat dan ook naar de
sensatie van Seoul, de knock-out die van
de scholier uit Hoogvliet in één klap een
bekende Nederlander maakte en die dan
wel niet de aanleiding vormde tot zijn
American Dream, maar de verwezenlij
king ervan wel degelijk bespoedigde.
Tuur bereikte als vertegenwoordiger
van Holland de kwartfinales van het
Olympische bokstoernooi van 1988, veel
méér staat er niet. Daarentegen wordt de
Olympische carrière van Anthony Hem-
bricks wèl vermeld. Terwijl die goed be
schouwd niet veel meer voorstelt dan
een gemist Olympisch debuut. Omdat
meneer de bus naar het stadion miste,
kwam meneer Hembricks te laat voor
zijn eerste partij. Uit het toernooi zonder
zelfs maar uitgeteld te worden.
Hembrick (40 inmiddels, 3 KO's) zit in
dezelfde kleedkamer als Tuur en weët,
net als hij, precies in welk van de elf ge
vechten hij die avond z'n opwachting
moet maken. Kevin Kelley, Tuurs stalge-
noot, moet dat maar raden. Hij heeft een
swingbout, zodat er pas een beroep op
hem wordt gedaan als er in het program
ma een gat valt ten gevolge van een snel
le knock-out.
Die KO's vallen er genoeg (neem alleen
die van Tuur), maar telkens krijgt Kelley
te horen dat èr weer een andere partij
tussen is geschoven. Op het laatst zelfs
de hoofdpartij: Mike Weaver tegen een
andere hoogbejaarde zwaargewicht, Phil
Brown.
Hilariteit
De lachebek berust blijmoedig in zijn lot
en imiteert tot grote hilariteit van zijn
omgeving met quasi-peinzende blik naar
het plafond de matchmaker van Madison
Square Garden, die zich het hoofd breekt
over de vraag wie ook weer nog meer ver
ondersteld werd te boksen: "Die kleine,
what's his name
En als een kennis hem succes komt
wensen en belooft dat hij zal kijken, giert
hij het uit: "Al ben je de laatste, you'll be
there". Terwijl Tuur uit de grond van z'n
hart zegt te bidden dat hij voorlopig geen
swingbout krijgt, niet wordt gedegra
deerd tot gatenstopper, schijnt dat zijn
gabbertje geen moment te deren. Kevin
praat en lacht met iedereen, stoeit met
trainer Phil Borgia, trekt zijn handschoe
nen aan en uit en lijkt van het begrip
'concentratie' nooit te hebben gehoord.
Dat het zó ook kan, blijkt als het tegen el
ven dan eindelijk zijn beurt is. In welge
teld 55 seconden is tegenstander José
Villasenor down and out.
Bill Bikoff glimt van trots. De 59-jarige
multimiljonair (met een villa-met-zwem-
bad-en-tennisbaan op Long Island en
een prijzig appartement in het presti
gieuze Trump Plaza) heeft huizenhoge
verwachtingen van zijn pupillen. "Toe
komstige wereldkampioenen" noemt hij
ze in de advertentie van de New York
Boxing Club in het programmablad. En
dat er niet zo maar een kreet wordt ge
slaakt wordt duidelijk uit de opgewon
den reacties na Tuurs explosieve entree.
Bobby Goodman, de grote man van
het boksen in Madison Square Garden,
komt hem complimenteren, Emile Grif
fith steekt zijn hoofd om de deur. En ene
Juancho Ruiz bezingt uitgebreid de lof
van de junior-lichtgewicht, die hij zo
juist voor het eerst van zijn leven aan het
werk heeft gezien. Ruiz wordt niet moe
te herhalen dat deze knul "great" is en in
potentie een wereldkampioen. Omstan
dig legt hij uit waar, wanneer en tegen
wie hij om de titel heeft gebokst. Voor
Tuur is dat niet nodig. "Vroeger, thuis in
bed, las ik over hem in de KO en andere
boksblaadjes."
Steun
Over steun hoeft Regilio Tuur niet te kla
gen op deze zwoele avond. Shirley, z'n
vriendin, is er natuurlijk. Maar ook de fa
milieleden van Kevin Kelley en van Bill
Bikoff zijn er. Zoals ook vier Nederland
se studenten die als 'lifeguard' in een zo
merkamp werken. En ten slotte maakt
Mark Voogt zijn opwachting, Tuurs trai
ningsmaat van school Schildkamp uit
Hoogvliet en speciaal voor het debuut
van zijn clubgenoot overgevlogen. De 22-
jarige Voogt is dan wel niet zo talentvol
als Tuur, hij is minstens zo ijverig en ze
ker zo bezeten van de sport. Zijn collectie
videobanden van grote gevechten geniet
in het wereldje van rechtse hoek en link
se directe een zekere faam.
De Oudbeijerlander hoorde een week
voor Tuurs debuut dat hij was toegelaten
tot de officiersopleiding in Breda en be
sloot de tijd, die hem rest tot het begin
van de lessen, door te brengen bij kennis
sen in New Jersey.
Van daaruit is het een wip naar het
'mekka' van de bokssport op Joe Louis
Plaza, de Garden.
Hij weet niet wat hem overkomt als
Tuur hem meetroont naar de catacom
ben. Bij voorbaat verheugt Voogt zich op
de bezoekjes aan Gleason's Gym, die
"Regiel" hem in het vooruitzicht stelt.
"Ik heb speciaal voor deze opleiding ge
kozen, omdat ik hoop op deze manier
meer tijd over te houden voor het bok
sen. Op school gaf dat nogal eens proble
men. Dit jaar ook. Ik kwam één puntje te
kort omdat ik het boksen weer eens de
voorkeur had gegeven boven een tenta-
De sportschool van Seth Seidman ligt
(hoe toepasselijk!) aan Utopia Boulevard
en van daaruit rennen Regilio en Kevin
Kelley 's ochtends in alle vroegte na de
zogeheten 'one on one'-training naar Sui
cide Hill, het talud zo blijkt van een
naburige Expressway. "Daar sprinten
we op en af, vooruit èn achteruit. Ja, ook
achterwaarts omhoog. Moordend is dat,
vooral als het zo warm is als nu. Toen ik
het voor het eerst deed redde ik het met
pijn en moeite drie keer, nu al tien keer.
In het begin moest ik ook een uurtje gaan
liggen als ik terugkwam, dan kon ik geen
pap meer zeggen. Nu douche ik en loop
ik naar m'n werk, hier vlakbij in de Bik
off Buildings. Daar blijf ik tot een uur of
een, half twee om wat sales te doen, aan
verkoop zeg maar. Om half drie ga ik dan
weer trainen. Meestal in Gleason's Gym,
soms ook wel in de 110 Gym, een boks-
schooltje in Queens. Echt zo'n gym, zoals
je ze wel kent uit de Rocky-films: ouwe
troep, maat een sfeer fantastisch!"
Pijn
Het is de zaterdag na het gevecht. Het fit
nesscentrum is dicht, zodat Tuur ons
niet de versaclimber kan laten zien, een
apparaat waarmee hij zijn toch al indruk
wekkende armspieren nog verder ont
wikkelt. Hij doet sowieso veel meer aan
krachttraining dan hij gewend was in
Hoogvliet. Op maandag- en donderdag
ochtend bijvoorbeeld stoeit hij met ge
wichten en doet hij dips, diepe kniebui
gingen met gewichten om de nek; dins
dag, woensdag en vrijdag beult hij zich af
op de versaclimber.
"Dat is wat ze hier bedoelen met one on
one, één op één letterlijk. In het begin
dacht ik: waar ben ik mee bezig? Het lukt
me nooit, ik ga kapot. Het deed pijn, de
pijn die ik herkende van toen ik veertien
was, toen ik moest trainen met jongens
die senior waren, A-klassers. Bij Schild-
kamp trainde ik ook wel hard, maar daar
moest ik me toch altijd 'n tikkie inhou
den. Hier niet. Ik voel me dan ook met de
dag groeien".
"Ik spar hier met handschoenen van 16
ounces, met een vreselijk grote en zware
hoofdkap en een dito tok. Hier, moet je
'ns voelen. Toen ik na een maand of twee
een keer zonder dat ding mocht en met 8
ounce-handschoenen, wist ik niet wat
me overkwam. Waanzinnig gewoon. Ik
Regilio Tuur en vriendin Shirley in Manhattan,
een Puertoricaan neerhalen".
Het eerste profgevecht van Regilio Tuur vergde niet meer dan twee minu
ten. De Puertoricaan Pantoja bleek voor de Rotterdammer geen partij.
zag Amerikanen soms dingen doen in de
ring, waarvan ik altijd dacht: hoe bestaat
het, hoe doet-ie dat? Maar nu begrijp ik
het. Ik ben ook veel beweeglijker gewor
den en ik sta beter. De stand van je voe
ten, daar wordt hier heel erg op gelet. En
combinaties, hè. Eén stoot en weg, daar
moeten ze niks van hebben. Er moet al
tijd iets op volgen".
Tuur haast zich dè indruk weg te ne
men, dat hij zo ongeveer opnieuw moest
beginnen toen hij in New York kwam.
"Iedereen dacht juist, dat ik met een be
roemde trainer had gewerkt. Phil zegt
nóg wel eens, dat hij aan alles kan zien,
dat ik een prima leerschool heb gehad.
Het ging er bij ons op school alleen veel
minder hard aan toe dan hier. Ome Jan
zei altijd: je moet hard zijn in de ring, niet
op de training. Hier zeggen ze juist: als je
op de training niet hard bent kun je het in
de ring ook niet zijn".
Bill Bikoff mag dan een nieuwkomer
zijn in de Newyorkse boksscene (zoals
zijn Zandvoortse collega Henk Rühling
om de een of andere reden niet moe
wordt te herhalen), zijn miljoenen ver
schaffen hem kennelijk macht genoeg
om voor beide beloften uit zijn stal deu
ren te openen, die voor anderen gesloten
blijven. Zo waren Kelley en Tuur eind ju
ni uitgenodigd voor het jaarlijkse diner
van The Boxers Writers Association, de
bond van boksjournalisten. Ze zaten er
aan één tafel en gingen op de foto met be
roemdheden, van wie Tuur tot voor kort
alleen de namen kende: Smokin' Joe
Frazier, George Foreman, Floyd Patter
son en Evander Holyfield, de enige die in
staat wordt geacht Mike Tyson enigszins
partij te geven.
Trots toont Tuur de kiekjes. Op één er
van hebben Kevin en hij zichtbaar de
grootste lol met Frazier. "Sugar Ray Leo
nard was er ook, mijn idool vroeger. En
nóg. Die man straalt een klasse uit, onge
looflijk! Ik was er ondersteboven van, ik
trilde over m'n hele lichaam". Een verge
lijkbaar gevoel had hij ook, toen hij ach
ter trainer Phil Borgia het trapje beklom
naar de ring. A dream came true, zijn
droom was werkelijkheid geworden.
William Bikoff heeft zijn schaapjes al
lang en breed op het droge, maar daarom
is hij nog geen filantroop. De bouwon
dernemer, die langzaam maar zeker aan
stalten maakt zich uit de zaak terug te
treden ten faveure van zijn zoon, maakt
er geen geheim van erop te rekenen dat
het in zijn hobby gestoken geld ooit dub
bel en dwars wordt terugverdiend. "Het
begeleiden van een atleet, van een top
sporter is in veel opzichten te vergelijken
met het leiden van een bedrijf. Je moet
ervan houden, anders doe je het niet
goed. Maar het is beslist geen liefdadig
heid, oh no!"
Tuur beseft dat terdege: "Ik ben hele
maal in de familie opgenomen. Elke zon
dag ga ik erheen, naar Long Island. Dan
tennissen en zwemmen we, en loop ik
een eind, met Bill op de fiets erachter.
Heel ontspannen allemaal. Maar ik zie 'm
niet als een vader, zoals Ome Jan Schild-
kamp. Bikoff is mijn manager, hij behar
tigt mijn belangen en wil me naar de top
brengen. Inderdaad, in de eerste plaats
om er zelf beter van te worden. Vind ik
ook helemaal niet erg. Ik word er immers
zelf ook beter van, dus hebben we een ge
zamenlijk doel. En één ding weet ik in
middels wel: zonder hem, zonder een
man als Bikoff lukt het me nooit".
Na Tuurs droomdebuut lopen we de
manager tegen het lijf in de gang naar de
kleedkamers. Achter zijn goudomrande
brilleglazen glinsteren zijn schrandere
oogjes van plezier, maar van dollarte
kens geen spoor. Integendeel, hij piekert
er niet over om Tuur al op 10 augustus
weer de ring in te sturen, legt een aanbie
ding van bokspromotor Henk Rühling
voor een optreden in Zandvoort resoluut
naast zich neer en zet ook Kevin Kelley,
nog ongeslagen in negen profpartijen
(zes KO's!), onverbiddelijk een maand
'op stal'. De reden: de vrolijke vederge
wicht kende recentelijk in de privésfeer
recentelijk nogal wat problemen.
"We moeten zuinig zijn op die jongens.
Allebei hebben ze de kwaliteiten om een
grote te worden, maar dat gaat niet van
de ene op de andere dag. Daarvoor moet
je heel hard werken, jezelf veel ontzeg
gen, goed luisteren en, vooral, heel veel
geduld hebben".
Bikoff kent voorbeelden genoeg van
beloftevolle boksers die, onder druk van
op roem en rijkdom beluste managers, te
snel naar gigantische gages wilden grij
pen. "Als je werkelijk goed bent, komen
die vanzelf. En Reggie is goed, dat heeft
iedereen die een beetje verstand heeft
van boksen kunnen zien. Hij zal het ver
brengen, let maar 'ns op. En ik zie het als
een genoegen hem daarbij te helpen".
Voorschot
Die hulp heeft onder meer bestaan uit
het vinden van woonruimte. Bikoff 're
gelde' via een relatie een benedenwo
ning aan Parsons Boulevard in het bete
re gedeelte van de wijk Queens, een half
uurtje rijden van Broadway en Fifth
Avenue in hartje Manhattan. Hij betaalt
ook de niet-misselijke huur en daarnaast
een bescheiden salaris. Maar de manager
heeft Tuur er destijds, voordat het vierja
rige contract werd gesigneerd, wel op ge
wezen dat dit alles als een voorschot
moest worden gezien. In afwachting van
betere tijden.
De manager neemt voorts overigens
pas na interventie van Tuurs adviseur
Peter Bonthuis, maar dit terzijde alle
kosten voor zijn rekening, die training en
sparring met zich mee brengen, betaalt
voor de onderzoeken waaraan de strenge
New York State Athletic Commissioii de
neo-prof onderwerpt en beijvert zich om
sponsors te vinden, die voor aanvulling
van het inkomen van zijn pupil kunnen
zorgen.
Het bureau Topsport Marketing van
Maarten de Vos heeft de tv-rechten van
Tuurs gevechten inmiddels gekocht en
zal, met dat lokaas in de hand, niet al te
veel moeite hebben om fabrikanten van
respectievelijk auto's, sportkleding en
sportvoeding dan wel sportdrank te inte
resseren voor commerciéle activiteiten
met Tuur. De pr-afdeling van de onder
neming van Bikoffs is doende een rijk
geïllustreerde map over Tuur samen te
stellen. In september vliegen de bokser
en zijn manager naar Nederland om hun
plannen desgewenst persoonlijk toe te
lichten. Boksen is business in de States.
"En met Reggie kan het big business
worden, als we het verstandig aanpak
ken," wrijft Bikoff zich bij voorbaat in de
handen.
Voorlopig is het even behelpen. Ook
daarvoor heeft Bill Bikoff een woord: sa
crifice, opoffering. Regilio Tuur hoorde
het de eerste weken tot vervelens toe. "Ik
zal me de nodige opofferingen moeten
getroosten, ja, maar dat wist ik toen ik
hieraan begon. Vind ik ook helemaal niet
erg. We waren thuis met z'n tienen, dan
ben je wel wat gewend". Maar hotsebot-
send over Newyorks slecht onderhou
den wegen, raampjes van de tweede
hands auto dan weer open, dan weer
dicht en moeizaam schakelend bij ieder
stoplicht, in elke file, kan hij toch niet na
laten over een 'automaat' te beginnen.
"Met een airco. Want dit is niks, dit hou
ik niet uit".
