'Mooie koffer
hééft iets'
Meubelen op maat gemaakt
Dochters
Voor Jan Paul Zumpolle is iedere koffer een relikwie
Huishoudapparaten worden
steeds mooier en beter
Eenzaam en helemaal alleen
sta ik vooraan in de rij. Als
laatste der mohikanen. Het we
ten van het "nooit meer", van
het laatste zijn. waait koud om
me heen.
Want ik heb geen dochter.
En ben daardoor het eindpunt,
het onherroepelijk eindpunt
van de lange, lange keten van
vrouwen die een moeder had
den die een moeder hadden
die een moeder hadden, mil
joenen en miljoenen jaren
lang. Tot aan de oorsprong toe.
En die breek ik af, die rij. Zo
maar. Buiten mijn wil om. dat
wel, maar het geeft me toch
een zeer triest gevoel.
Die keten begon waarschijnlijk
bij een oercel die zich deelde
en deelde tot er een vrouwelijk
wezentje ontstond, en bij het
vrouwtje begon het. Een rij
vrouwen die tot aan mij toe on
onderbroken dochters baarde.
Hoe en w^ar die rij begon en
hoe ze over de wereld slinger
de weet ik niet, en zal ik ook
nooit weten. Maar altijd was er
weer een moeder die een
dochter baarde die een doch
ter baarde die een dochter
baarde; allemaal onherroepe
lijke schakels in die ene keten
van mij.
Mannen verwekken zoons, ook
in een onverbrekelijke keten
het verleden in, maar omdat
verwekken een minder vaste
schakel is dan baren, een meer
terloopse bezigheid zogezegd
die ook nog ongeweten kan ge
beuren, wat bij baren zelden
het geval is, is die keten niet
zo'n vaste band als bij de
vrouw. Bij ons zou je, als je te
rug kon kijken, moeder na
moeder na moeder kunnen tra
ceren. En van die hele rij ken ik
er maar twee: zijn moeder en
mijn grootmoeder. Kende ik er
maar een paar meer van. Even
met een paar verre schakels
kennis maken. Vragen of ze
het leuk vonden, een dochter
te krijgen. Of juist helemaal
niet. Had ik maar van elke
voormoeder zo'n kleine notitie.
En met die stapel,notities zou ik
dan als laatste blijven zitten.
Een beetje treurig. Blij was ik
toen ik zonen kreeg en nog niet
besefte waar ik abrupt een eind
aan maakte. Het moet voor
een vrouw die een dochter, en
een kleindochter, en misschien
wel een achterkleindochter
heeft prettig zijn te beseffen dat
héar keten doorgaat, mis
schien nog eeuwen lang.
Die van mij dus niet. Die is op.
Waardoor ik als laatste bij het
eindpunt sta. Tot ik ook in die
lange, lange rij van dode voor
moeders wordt opgenomen
Waarna het voor altijd is afge
lopen.
INA DE RUYTER
PAGINA 16
Ontwerpers en techneuten
maken het steeds mooier en
beter in de huishouding.
Soms zijn het grapjes die
nog niet verder komen dan
een vakbeurs, zoals de stofzui
ger die aankondigt dat de stof-
zak vol is. Ze praten. En ze
fluisteren. Maar met dat
laatste bedoelen fabrikanten
meestal dat de machines nau
welijks nog storend ge-'
luid voortbrengen.
De elektronica rukt verder
op. Het bedienen van machi
nes wordt daardoor steeds
eenvoudiger en ze kunnen ie
dere keer weer meer. Voor het
mooi vers houden van vlees,
vleeswaren, vis en dergelijke
zijn er nu koelkasten met een
vierde, koude zone van net bo
ven de 0 graden.
Een praktisch snufje bij be
paalde typen koel-vriescom-
binaties is de frisdrankentap
per. Aan de buitenkant is in
de deur van de koelkast een
uitsparing gemaakt waarin
een glas of bekertje past net
als bij de bekende koffieauto-
maten. Aan de binnenkant
van de deur zit een reservoir
dat met twee verschillende
drankjes gevuld kan worden.
Deur dicht en tappen maar.
Het allernieuwste is een
koelkast op zonne-energie.
Praktisch op plaatsen waar
geen stroom voorhanden is.
Er is een klein kastje te koop
met een inhoud van 75 liter en
een groter model van ruim 160
liter. Het zonne-energiepaneel
en de benodigde accessoires
worden bijgeleverd.
Nog één koele tip tot slot.
Wie van een glas wijn houdt,
zit op een flat of etage vaak
met het probleem dat er geen
goede opslagruimte is om
wijn te bewaren. Maar nu is er
het koelkabinet, waarin altijd
de ideale temperatuur en
vochtigheid voor uw wijn-
voorraad in de hand wordt ge
houden. De kast kan 134 fles
sen van 0,75 liter bergen of 114
literflessen.
Afwasmachine
De afwasmachine is ook nog
niet aan het eind van zijn ont
wikkelingslatijn. De moderne
afwasmachines zijn ge
luidarm, verbruiken nog maar
eenderde hoeveelheid
stroom, vergeleken bij twintig
jaar geleden, terwijl ook het
verbruik van zeep/zout/glans
middel en water enorm is te
ruggebracht. Voor een afwas
hadden de eerste machines 65
te zijn. Maar tegen zo'n oude
houten hutkoffer kan natuur
lijk niets op.
Als we het nou toch over
koffers hebben: dat waren pas
koffers. Helemaal van hout en
in allerlei maten. Vaak op ver
zoek gemaakt. De hoedenkof-
fer, zo'n ronde, dat vond ik
nog de mooiste van de hele
set. Ze werden vroeger in onze
winkel veel verkocht. Door
Indiëgangers vooral. Soms zie
je ze nog wel eens staan in eta
lages. Als decorstuk. Ik kan er
niets aan doen, maar als ik ze
zie, dan moet ik er altijd even
naar blijven kijken."
Wat heb ik liever: een monarchie of een republiek? Die vraag speelt al
dagen door mijn hoofd. Je hebt mensen die zeggen: of ik nu door de
hond wordt gebeten of door de kat, mij maakt het niet uit. Nou, mij wel.
Mij zeker wel.
De vraag kwam in me op door het bezoek van president Bush in Ne
derland. Op de televisie hebben we kunnen zien wat daar allemaal voor
komt kijken. Deze krant had zelfs een hele serie artikelen over dat be
zoek, met daarbij een vignet waarop de president 'himself Leiden met
een soort sandwichbord aanprees als betrof het een nieuw soort klei-
bintje.
Bush heeft een gevolg bij zich waarvoor een zonnekoning zich niet
zou behoeven te schamen. In de ziekenhuizen van de Nederlandse ste
den die hij aandoet, staat zelfs een heel team chirurgen klaar om hem te
opereren als een onverlaat hem een kogel door het lijf zou jagen. Veron
derstel eens dat er iemand met een pistool in zijn hand achter een pilaar
in de Pieterskerk vandaan springt, moet de veiligheidsdienst hebben
gedacht, dan zijn we toch mooi nat. Mag ik daar even hartelijk om la
chen. Hoe heette de laatste 'president-killer' in Nederland ook alweer?
Was dat niet ene Balthasar Gerards?
Als ik het allemaal eens tegen elkaar afweeg, denk ik dat ik toch lie
ver een koningin heb dan een president. Een president kost ons meer
dan een koning of koningin. Ik heb tenminste nog nooit zo'n circus om
onze Beatrix heen gezien als nu bij Bush. Naar ik heb gehoord, heeft
onze regering Bush ook nog moeten smeken om eens een keer naar Ne
derland te komen. Van den Broek schijnt zelfs een klompendansje te
hebben opgevoerd om de president over te halen. Geld was geen be
zwaar voor onze regering. Wat een spilzucht! Tijdens de Franse revolu
tie is de adel voor minder onder de guillotine gekomen. Als onze
Beatrix op reis gaat. dan gaan ei hooguit een paar fossielen van hofd-
BUSH - EEN FIGURANT IN DE HOOFDROL
ames mee die met een lepeltje kaviaar hun maal kunnen doen en enke
le veiligheidsagenten die brood meekrijgen van thuis. Misschien dat de
minister van buitenlandse zaken en zijn vrouw er nog een snoepreisje
uit weten te braden, maar daarmee houdt het wel op. Maar zo'n Bush.
Als zo'n man het in zijn hoofd zou halen geregeld naar Holland te ko
men was meteen de nationale economie ontwricht.
In het Leidsch Dagblad stond zaterdag een artikel over het bezoek van
Churchill aan Leiden in 1946, waarvoor de gehele Leidse bevolking uit
liep. Ik kwam in de verleiding een vergelijking te maken tussen deze
Britse staatsman en Bush, maar wie zoiets doet is natuurlijk gespeend
van enig historisch besef. De Amerikaanse president is niet onaardig,
maar de allure van een Churchill mist hij ten enen male. Druk hem een
corduroy hoedje op het hoofd, hang hem een visgraatjas om de schou
ders, geef hem een fietstas met klemmen in de hand, en u weet wat ik
bedoel. Wie Bush vergelijkt met Churchill, weet het verschil niet tus
sen een Hofnar en een Balmoral.
Ja maar, hij is dan toch maar de president van Amerika, hoor ik u zeg
gen. Dat kan ik niet ontkennen. Maar ik blijf zitten met het gevoel dat
hier een figurant op het wereldtoneel staat die ineens een hoofdrol
moet spelen. Hoe die Amerikanen, die toch zo gericht zijn op het uiter
lijk en het gestaalde lijf, zo'n man hebben kunnen kiezen als hun presi
dent, is mij een volslagen raadsel. Dat land lijkt dan wel erg ruig, maar
is in wezen keurig netjes. Pioniers worden ze genoemd, die Amerika
nen, jongens die hun mannetje staan, en dan nemen ze iemand als pre
sident die in Westerns alleen geschikt is om met zijn handen omhoog te
staan.
Was hij nou nog maar markant, Bush, maar dat is hij ook al niet. Kijk
eens naar een De Gaulle met zijn grote zinksnijder, naar een Chroestjev
met die lepe oogjes en dat kale hoofd, naar eeri adellijke stokvis als
MacMillan, naar een Gorbatsjov desnoods, met zijn wijnvlek die niet
van de wijn komt, niets van dat alles heeft Bush. Hij heeft het gezicht
van een ouderling, bij wie de gelovigen er niet voor schromen knopen
in de collectezak te doen. Voor politieke tekenaars en, later, voor de
beeldhouwers zit er geen piezeltje vlees aan dat hoofd van hem.
Ik kan mij zo moeilijk voorstellen dat deze man geschiedenis zal
schrijven. Zelfs in zijn meest vurige redevoeringen Weet hij mij niet te
imponeren. 'We must fight against terrorism, we must not surrender' -
zo'n tekst kan die man toch nooit geloofwaardig over het voetlicht
brengen. We weten allemaal dat we dat 'we' bij politici met een grote
korrel zout moeten nemen, dat de bewindslieden als er stront aan de
knikker is nooit in de frontlinie staan, maar bij Bush, met zijn blanke
handjes en zijn keurige scheiding, ligt het er wel erg dik bovenop. Hij
heeft.iets van het heertje dat bij ruzie de hoed over de oren wordt ge
trokken. Heel anders bijvoorbeeld dan een Eisenhower, met die onver
zettelijke kop van hem. Heel wat anders ook dan een Ronald Reagan,
die tenminste in films nog kon actéren dat hij van wanten wist.
Bush is er het levend bewijs van dat het gezicht in de politiek er de
laatste twintig jaar niet op vooruit is gegaan. Bush, Kohl, Mitterrand,
Lubbers, ziet u ze als eerste burgers van hun volk op de barricade
staan? Het zijn kruideniers die de winkel te lang alleen hebben gelaten.
Als ik in de loopgraaf zou staan en zulke types zou ontwaren, zou ik zeg
gen: meneer, doe niet zo onvoorzichtig, gaat u in godsnaam uit mijn
schootsveld vandaan.
ANGELA PINNEBERG
Geen bezwaar
"Geld mag bij het kopen van
koffer geen bezwaar zijn. Ik
zeg dat nou wel zo makkelijk,
maar het is ook echt mijn
overtuiging. Ik heb hier kof
fers van Papworth. Worden
ook gebruikt door de Engelse
marine. Kosten achthonderd
gulden. Nu kun je zeggen, dat
is een hele hoop geld, maar re
latief gezien is het niks. Het
vakwerk straalt er van af. He
lemaal met de hand genaaid
en geklonken. Die deksel die
precies over de koffer schuift.
Pfffft, met dat zuchtje dat je
ook wel bij kluisdeuren hoort.
Prachtig vind ik dat".
Allure
"Ik reis er niet alleen graag
mee, maar ik mag er ook graag
naar kijken, naar zulke kof
fers. Het is zo chic. Het is weer
eens wat anders dan een cij
ferslotkoffer op wielen. Ik
geef daar niet op af hoor, op
wielen en op cijfersloten. Ik
verkoop ze hier ook. Maar het
is niet je ware. Een koffer
moet je dragen of laten dra
gen. Dat is het mooiste. Voor
komen rijden bij een hotel en
de bellboy die dan zo'n prach
tige koffer uit de achterbak
van je auto haalt. Heel mooi is
dat. Dat heeft allure. Koffers
zouden eigenlijk alleen maar
mogen rijden als ze op een ba
gagewagentje liggen.
Er zit nog een nadeel aan
die wieltjes. Alles wat uit
steekt gaat kapot. Dat geldt
ook voor handvatten. En voor
sloten. Daarom ook moet een
koffer zo sober mogelijk wor
den gehouden. Geen poespas.
"Een koffer moet op z'n
minst opvallen. Dat als
hij op het vliegveld op de
lopende band ligt, dat je
dan meteen zegt: daar
komt-ie! De meeste
koffers zijn grijs, zwart
of bruin. Dus je zou
bijvoorbeeld al kunnen
beginnen met een rooie
koffer te kopen. Ik
persoonlijk, ik hou niet
zo van rooie koffers.
Maar ze vallen wel op. Ik
denk wel eens:
Nederlanders zijn bang
voor opvallende koffers.
Maar het kan ook zijn dat
ze het geld er niet voor
over hebben".
door
Rob van den
Dobbelsteen
"Nederland heeft geen koffer-
cultuur. Tenminste, als je dat
vergelijkt met Groot-Brittan-
nië. Britten zijn echte koffer-
maniakken. Altijd al geweest.
Een Brit heeft voor een koffer
veel meer geld over dan een
Nederlander. Ik ken Britten
die een nieuwe auto kopen en
dan tegelijk een nieuwe koffer
laten maken die precies in de
achterbak past. Dat is hun ma
nier van reizen. Britten zijn
echte reizigers. Nederlanders
zijn nog niet zo ver.
Maar het zit er aan te ko
men. Ik heb in de winkel nu
koffers van bijna drieduizend
gulden. Hoefde ik een paar
jaar geleden niet aan te begin
nen. Maar nu kan het gebeu
ren dat er iemand binnen
komt en zegt: ik wil een hele
set van dat model. Kost 'm
toch twaalf- tot dertiendui
zend gulden. Gegraveerd met
postcode en adres. Zo'n man
wil dan gewoon eens iets an
ders. Wat ik me heel goed kan
voorstellen. Het is toch ver
rukkelijk om met een mooie
koffer door de wereld te rei
zen? Ik vind, dat hééft iets".
of meer liter water nodig. Nu
is er al een machine die het
met 15 liter doet.
Een praktisch idee Miele is
de besteklade (zie foto) die
precies in de la onder het aan
recht past. Wanneer u bij de
machine een extra besteklade
aanschaft, bent u verlost van
het tijdrovend sorteren van al
le bestek. Schone vorken,
messen en lepels kunnen met
besteklade en al worden opge
borgen.
Tot slot nog een nieuwtje bij
de kleinhuishoudelijke appa
ratuur. Een infrarood
broodrooster die in staat is de
verschillende soorten brood
te 'herkennen' en ervoor zorgt
dat elke boterham en broodje
de rooster verlaat zodra de
perfecte bruiningsgraad is be
reikt.
(De 4-zone koelkasten: onder
meer Siemens en AEG: frisdran
kentapper: Siemens; koelkast op
zonne-cncrgie: AEG; wijnkabi
net: Siemens; afwasmachine
met laagste waterverbruik:
AEG; bestekladc voor afwasma
chine: Miele; infrarood
broodrooster: Braun).
Als je specifieke woonwensen
hebt, is het vaak moeilijk het
juiste meubilair te vinden.
Het vaak een vergeefse speur
tocht langs allerlei woonwin
kels of je moet zo gelukkig
zijn een meubelmaker te vin
den die aan je wensen kan vol
doen.
In Beek, bij Nijmegen zit
een meubelmakerij die er zich
op toelegt aan de specifieke
ment tegemoet te komen. Het
ambachtelijk meubelbedrijfje
'Groenhart' werd anderhalf
jaar geleden van de grond ge
tild door Hans Gosselink, van
huis-uit welzijnswerker, die
graag met zijn handen werkt.
Hij kon geen baan krijgen en
besloot aan de Streekschool
in Nijmegen en opleiding
meubelmaker te volgen. Daar
ontmoette hij zijn compagnon
Erik Scholthuis. Een socio
loog die ook in de ban van
meubels was geraakt. De be
langstelling voor het maat-
meubel is nu zo groot dat de
twee Delftenaar Guus de
Waard (leraar handvaardig
heid), hebben aangetrokken
om de ideeën van de klanten
in werktekeningen om te zet
ten.
'Groenhart' werkt voorna
melijk met Europese hout
soorten en als dat wordt ge
vraagd ook met kunststof.
Hans Gosselink:"De klant be
paalt wat we maken. Ze ko
men hier met de kinderen om
hun ideeën uit te leggen. Als
we dan iets maken, komen ze
ook regelmatig naar de werk
plaats om het produkt te zien
groeien, dat geeft een band".
Bijna iedere individuele
woonwens kan tegen een re
delijke prijs door de meubel
makers worden vervuld. Als
voorbeeld noemt Gosselink
een kleine kinderkamer waar
ruimte gevonden moest wor
den eèn een bureau, wasgele
genheid en bed. Uitgaande
van een béd dat aan het pla
fond hangt, een hoogslaper,
konden daaronder kastjes en
een werkblad met ingebouw
de wastafel worden geplaatst.
Mensen die met schetsen
van een meubelstuk komen
worden niet teleurgesteld. De
man die tijdens een vakantie
in Portugal een bijzonder
ligstoel zag, kon die aan de
hand van een foto laten nama
ken.
Niets is de meubelmakers
van 'Groenhart' te gek. "De
meubels die Groenhart maakt
zin exclusief, ze zijn ergens
anders te koop van afwijken
de eetkamertafels tot winkel
inrichtingen".
Naast het maken van nieu
we meubelen zijn ze bij
'Groenhart' ook bedreven in
het restaueren van meubels,
zoals oude tafels en kasten.
Van het krullenwerk schrik
ken ze echt niet. "speciaal
daarvoor hebben we een oude
rot in het vak, een timmerman
die dat vroeger geleerd heeft
achter de hand", zegt Gosse
link trots.
Informatie 'Groenhart' meu
belmakerij, Rijksstraatweg 67/a,
Beek, tel. 08895-41370.
Dat was Plesman geloof ik hè
die eens heeft gezegd: alles
wat automatisch is, gaat ook
automatisch kapot. In over
drachtelijke zin geldt dat ook
voor koffers. Maar u hoort mij
niet zeggen dat koffers zonder
tierelantijnen niet kapot kun
nen gaan hoor. Elke koffer
kan kapot. Zelfs een Zero Hal
liburton".
Dat zijn die alluminium kof
fers. Het oorspronkelijke ont
werp is al meer dan dertig jaar
oud. Ik heb er al bij al nogal
wat van verkocht. Laatst had
ik hier nog een klant die
kwam vragen of het slot van
een Zero Halliburton gerepa
reerd kon worden. Dat had
het na achttien jaar begeven.
We hebben er natuurlijk
meteen een nieuw slot inge
zet. Maar ik bedoel maar: zelfs
de beste koffers gaan er op
een gegeven moment dus
toch aan".
Fiber
"Het alluminium deukt ook.
Maar dat vinden veel mensen
toch een zekere sjiek hebben.
Tenminste, daar verdenk ik ze
van. Dat zijn mensen, die vin
den datje moet zien dat er met
een koffer gereisd wordt. Ik
voel trouwens wel wat voor
die opvatting. Maar het moet
natuurlijk niet te erg worden.
Zo'n verfrommeld rieten kof
fertje met een versleten
broekriem erom heen, ja ik
hou daar eerlijk gezegd niet zo
van. Waar ik weer wel van
hou, is zo'n ouderwetse fiber
koffer. Heel af en toe zie je er
nog wel eens eentje. Maar dan
meestal toch ook in een vrij
verwaarloosde toestand.
Fiber is gemalen hout. Dat
werd dan geperst en om een
houten frame heen gebouwd.
Dat is je ware hè, een houten
koffer. Twee sloten erop, twee
leren riemen erom heen en
dan nog het handvat. Heel
kwetsbaar, maar van een bij
na niet meer voorkomende
schoonheid. Fiber koffers zijn
er in 1956 uitgeraakt. Toen
kreeg je de schalenkoffer van
Samsonite. Gesmolten PVC-
korrels die in een keer tot een
koffer werden geperst.
Prima koffers. Heel mooi
ook en duurzaam. Maar ik ver
koop ze niet. Het is zo gang
baar. Er zijn al zoveel mensen
die met Samsonite of Delsey
rondreizen. En bovendien zou
ik er de winkel helemaal vol
mee moeten zetten. Want zo
ben ik wel, als ik een bepaald
merk voer, dan wil ik ook
meteen alle modellen in voor
raad hebben. Ziet u het al voor
zich? Deze winkel vol met
Jan Paul Zumpolle temidden van zijn passie: "Een koffer moetje dragen of laten dragen, dat is
het mooiste". (Foto GP|
Samsonite? Ik dus niet.
Ik laat daarmee bewust een
flinke omzet lopen. Er lopen
hier een heleboel mensen bin
nen die naar Samsonite vra
gen. Die stuur ik door naar
meneer Jaspers op de Over
toom. Ook een heel goede kof
ferwinkel. Zit ik echt niet
mee. En ik zeg er nog bij dat
het voortreffelijke koffers zijn
ook. Waarom niet? Het is ten
slotte de waarheid. Maar ik
hou nu eenmaal meer van di
versiteit. Als ik Samsonite zou
gaan verkopen, moet ik Pap
worth eruit gooien. Geen haar
op mijn hoofd die daaraan
denkt".
Heerlijk gevoel
"Ik heb nu net iets prachtigs
binnen gekregen van Ricardo.
Helemaal gemaakt van Scot-
chyard. Dat is zo mooi, daar
kan ik echt even bij gaan zit
ten. Om het te zien en om het
te voelen. Alleen al het inpak
ken van zo'n koffer moet een
heerlijk gevoel zijn. Mooi
werk trouwens, inpakken. Ik
doe dat altijd heel nauwkeu
rig. Eerst de brede kant van de
pantalon op de bodem en de
pijpen erbuiten laten hangen.
Dan bovenkant jasje en de
rest er ook uit. Dan eerst die
pijpen terugslaan en daarna
de rest van het jasje. Dan
kreuk je het kostuum het
minst.
Je hebt van Lark ook van
die koffers die je helemaal
kunt opvouwen met kostuum
en al. Een koffer met een kle-
dingzak is dat eigenlijk. Heel
ingenieus. Het is zo gemaakt
datje het in het vliegtuig kunt
meenemen als handbagage.
De actuele manier van reizen,
zal ik maar zeggen. Vlug, vlug,
vlug. Niet op het vliegveld
hoeven wachten totdat je kof
fer eindelijk op de.bagage
band ligt. Meteen doorlopen.
Met echte koffercultuur heeft
die koffer annex kledingzak
natuurlijk niet zoveel te ma
ken. Maar ik moet toegeven:
handig is het wel.
Grootvader
"Ik zelf zal er denk ik niet zo
snel mee op reis gaan. Het ver
eist toch een zekere instelling.
Mijn grootvader verkocht kof
fers in de Kal ver straat,'mijn
vader verkocht koffers in de
Kalverstraat en ik ben nu al
weer zeven jaar bezig in de PC
Hooftstraat... Ik bedoel, ik
ben opgegroeid in een omge
ving waarin een koffer eruit
moest zien als een koffer. Ro
buust, leren hoekstukken,
stevig handvat, klinknagels
en alles wat met vakman
schap te maken heeft. Dan ga
je niet vlug met zo'n koffer-
kledingzak op stap. Hoe ge
niaal ook. Ik zou me er op reis
denk ik enigszins onbehaag
lijk mee voelen. Terwijl ik ze
toch zelf verkoop. Wat op zich
een aanbeveling zou moeten
zijn.
Want ik verkoop nooit, hoe
zal ik het zeggen, ik verkoop
nooit mindere kwaliteit. Men
mag mijn koffers onaantrek
kelijk vinden, maar op de
kwaliteit valt nooit wat af te
dingen. Dat weten mijn klan
ten ook. Ze zeggen wel eens,
meneer Zumpolle zeggen ze,
ik wil een heel lichte koffer.
Dan zeg ik: Dan moet u een
nylon koffer nemen. Dan zeg
gen zij: Ja, maar die gaat vlug
kapot. En dan zeg ik: Dat
moet u dan voor lief nemen.
Een goedgemaakte zeventig
centimeter koffer weegt altijd
tussen de drie komma zes en
vier komma twee kilo. Maakt
niet uit wat voor materiaal. Of
je moet op nylon overgaan".
Hutkoffer
"Straks krijgen we koffers
van kevlar. Dat is de toe
komst. Superlicht, supers
terk, maar nu nog onbetaal
baar. Ik weet niet wat ik ervan
moet vinden. Ik schort m'n
oordeel nog even op. Maar het
zal ongetwijfeld heel mooi
worden. De Oyster-serië van
Samsonite is tenslotte ook
prachtig. Kunststof koffers
hoeven niet per definitie lelijk
