John Halperns beelden van adem
'Ik trof mijn vader vol in het gezicht'
Amerikaans
kunstenaar
10 dagen in
luchtdicht
glazen huis
Tango-gala van de eeuw
Elf miljoen
voor
Mondriaan
DINSDAG 27 JUNI 1989
PAGINA 19
Van een afstand lijkt dé
sculptuur op een zwevende
kas. In werkelijkheid rust
het glazen huis op een
staalconstructie en houten
platen. De eigentijdse
architectuur wordt
volkomen geaccepteerd in
de met klinkers geplaveide
en door gevels ommuurde
17e eeuwse binnentuin.
Wie van dichtbij door de
glazen wanden kijkt,
ontwaart een minimoestuin:
hoopjes aarde met daarin
bloemkool- en rode
koolplantjes,
peterseliestruikjes, de eerste
krullen van jonge andijvie.
De aanplant is er gezet door
tientallen kinderen van de
Tuinbouwschool. "Die
hebben er veel positieve
energie in achtergelaten",
zegt John Halpern tevreden.
De Amerikaanse beeldende
kunstenaar gaat tien dagen
in een luchtdicht afgesloten
glazen huis wonen met
planten, aarde, water,
(zonne)vuur en ruimte om
zich heen. In de tuin achter
de kapel in de Hoornse
Achterstraat creëert hij met
zijn longen in die tijd 25
kubieke meter lucht voor
zijn laatste werk, getiteld
'Breathsculpture'; vrij
vertaald: 'Beelden van
adem'.
door
Rob Bouber
HOORN 'Breathsculpture' is een
doorlopend project dat de New Yor
ker negen maanden geleden begon
met de serie 'Smokesculpture'
('Beelden van rook'). Sinds die tijd
heeft Halpern met meer dan 1000
mensen gewerkt in Oostenrijk,
Duitsland en in Hoorn om grote
hoeveelheden sigaretterook te pro
duceren in zakken die daarna wor
den afgeleverd bij sigarettenprodu-
centen over de hele wereld.
Halpern is meer dan de Ameri
kaanse evenknie van rookmagiër
Robert Jasper Grootveld. Zijn cre
do 'Each breath you take, you con
sume the past. Each breath you ma
ke, you create the future' ('Elke keer
dat je inademt, consumeer je het
verleden. Elke keer datje uitademt,
creëer je de toekomst') haalt hij uit
de kennis die hij op reizen naar
Boeddhistische oorden in zich op
nam. Halpern: "Ik hou me bezig
met de gevoeligheid en broosheid
van de lucht, onze adem en ons ver
mogen om bewust of onbewust die
elementen om te vormen, te veran
deren. Beeldend werken met die
materialen verduidelijkt hun fi
guurlijke kracht; de vormen zijn
praktische wegen om leven in sub
tiele dimensies te zien".
Eco-systeem
De substantiële kant van zijn werk
John Halpern brengt de laatste kit
maakt.
is simpel te verklaren. John ademt
in en uit: van de uitgeademde lucht
nemen de planten de kooldioxyde
op en ze geven er een zuurstofrijk
gas voor terug. "Een beperkt eco
systeem, alleen de dieren ontbre
ken nog," grapt John, die geduren
de de tien dagen zijn hartslag redu
ceert met zeker tien procent en zich
zelf al die tijd een ademhaling per
minuut toestaat. En dat lijkt met de
zomerse waarden die de thermome
ter de komende dagen zal aangeven
geen slecht beginsel. Als mond
voorraad dienen een bassin met wa
ter, een paar meloenen en wat kiem-
scheuten en uiteraard heeft Hal
pern de beschikking over een ruim
assortiment kruiden en groen,
waarvan het meeste echter nog zo
jong is dat het weinig voedzaams
bevat. Bovendien moet hij terdege
uitkijken wat hij verorbert want de
hij zijn huis luchtdicht
(foto ANP)
aanplant is - na het uitdokteren door
studenten van de Landbouwhoge
school Wageningen - vrij nauwkeu
rig verricht.
Onmiddellijk begrip te vinden
voor de geestelijke transformatie
die plaatsvindt, lijkt moeilijker. Die
is misschien het beste te verklaren
door Johns glazen onderkomen
binnen te stappen. Wie om het gla
zen bouwwerk heen loopt en de
ruimtes goed op zich laat inwerken,
ontwaart in de twee grote rechthoe
kige ruimtes, die zijn verbonden
door een centrale kamer, nog eens
vijf ruimtes. "Als de vijf vingers van
de hand," zegt John Halpern, die in
het centrum van zijn beeld in de lo
tushouding is gaan zitten om aan te
geven hoe hij de tien dagen voorna
melijk zal doorbrengen: in medita
tie en op boeddhistische teksten
studerend. "Vijf vingers van de
hand zijn het symbool voor de vijf
elementen lucht, aarde, water, vuur
en ruimte. De vijf ruimtes aan
weerszijden verbeelden bovendien
de vrouwelijke en de mannelijke
kant van ons zijn".
Alchemie
De ruimte voelt aangenaam. Het
lijkt of de geur van aarde en vocht,
zoals een tropenland dat in de tijd
van de natte moesson verspreidt,
sensationele ruimte verschaft aan
de zintuigen, die wel extra geprik
keld worden maar absoluut niet in
de veelheid van de chaos onder
gaan. Integendeel. De geest wordt
helder en veert op: de vraag schiet
omhoog wat er trouwens zo verder
felijk is aan chaos. Wie niet in de
chaos werkt, systematiseert en
werkt dus vanuit een boekhoud
kundige stilstand. Binnen wordt
niet alleen de geest maar ook het
concentratievermogen gescherpt.
Het is makkelijk de omgeving bui
ten te vergeten. John leest voor uit
'The Tibetan Book of the Dead'. Het
spirituele proza en de harmonieue-
ze omgeving inspireren zo dat we de
Hoornse kunstenaar Joep Neefjes
en kunstaanjager Vincent Vlas
blom, die nauw betrokken zyn bij
het project, niet langer gewaarwor
den.
En dat is precies de bedoeling legt
John Halpern uit: de afzondering in
dit zichzelf bedruipende systeem
moet een soort afsterven van de bui
tenwereld teweegbrengen. Tegelij
kertijd moet de sculptuur zich vul
len met positieve kracht, die in
lucht, plant en mens zal gedijen
waardoor het mengsel van zuurstof
en stikstof wordt opgewaardeerd
tot een energie samenballende
stroom. Na tien dagen van wissel
werking tussen mens en plant, na
tien dagen van mediteren en ander
intensief gebruik van geestkracht,
heeft de door het medium Halpern
geproduceerde lucht magische
kracht. "Perfecte alchemie," aldus
John.
Beuys
Hij zal na afloop van de sessie de
lucht en de plantjes heus niet als
een soort Lourdes-water aan de
man brengen. Hij is allerminst een
kwartjesvinder. De man die 'we
gens een bomaanslag' een week in
New York achter tralies zat omdat
hij op de Brooklyn Bridge een per
formance deed met wat vuurwerk;
de man die vorig jaar in Hoorn tien
tallen mensen hun sigaretterook
liet uitblazen, is er de man niet naar
om stunts te bedenken waarmee hij
het publiek in het ootje neemt. Hij
toont zich in het gesprek een bemin
nelijke man, door loutering 'groot
geworden', wiens denkbeelden
worden geaccepteerd omdat hij ge
makkelijk en geduldig vertelt en
luistert.
Geen wonder dat hij goede con
tacten legt. Met Joep Neefjes bij
voorbeeld die hem op een tentoon
stelling in het buitenland ontmoet
te. Maar ook met de kunstenaar die
de goeroe van het begin van de Ja
ren Tachtig was, Joseph Beuys.
Toen Halpern Beuys over zijn idee
ën vertelde was de - inmiddels over
leden - Duitse kunstenaar zeer geïn
teresseerd. Het contact voerde zo
ver dat Halpern een film van 60 mi
nuten over Beuys maakte. De tele
visiefilm krijgt een voorbezichti
ging in de herfst van dit jaar in het
Guggenheimmuseum in New York,
tegelijkertijd met een overzicht van
werk van Joseph Beuys. De vrouw
van Joseph Beuys, die zondag om
11 uur bij de opening aanwezig is,
zegt van Halpern dat hij yoga inte
greert in sculpturen. "Het spiritueel
bewustzijn is een basiselement in
mijn objecten," beaamt John Hal
pern, die ook in Hoorn in contact
staat met boeddhistische monni
ken, yogi's, reiki-mensen en colle
ga-kunstenaars. Ofschoon geheel
afgeplakt en dichtgekit wordt zijn
tijdelijke glazen rijk van buitenaf
ongetwijfeld bereikt door vrienden
uit New York en enkele Aziatische
landen, die het project op afstand
steunen door hun gebundelde ener
gie aan John te sturen. Het kan niet
anders of het moet de komende tijd
op die Hoornse binnenplaats goed
toeven zijn.
Pugliese staat in Carré troon af aan Piazolla
AMSTERDAM (GPD) - "Een man
zonder stijl is niemand", zegt Astor
Piazolla ergens halverwege zijn
concert. "Osvaldo Pugliese speelt
de tango in zijn stijl en ik doe het in
mijn stijl". Vast goed bedoeld, die
opmerking, maar een beetje oppor
tunisme klinkt er wel in zijn stem
door.
Toch draaide het gisteravond in
Carré, bij wat gerust 'Het Tango-ga
la van de Eeuw' genoemd mag wor
den, in de eerste plaats om Pugliese.
Drieëntachtig jaar jong viert de Ar
gentijnse pianist, componist en or
kestleider, die aangekondigd wordt
als 'De grote meester van de tango',
dat zijn Orquesta Tipica inmiddels
een halve eeuw bestaat. En de vijf
tien jaar jongere Piazolla, die zeker
in Europa de titel 'Tango-koning' al
heeft overgenomen, is uitgenodigd
als speciale gast.
door
Peter Bruyn
De tango is bastaardmuziek bij uit
stek. Afrikaanse ritmes, Spaanse
fandango, Braziliaanse rumba. Na-
politaanse zang, de in Argentinië als
bandoneon bekend geworden Duit
se trekharmonica, de uit Oosteuro
pa meegenomen viool; kortom alles
wat de talloze immigranten in het
Buenos Aires van rond de eeuwwis
seling bijeen wisten te brengen
kwam in de tango van pas. De tango
was volksmuziek. Kroegmuziek. En
het was de pianist Osvaldo Puglie
se, die in de jaren dertig niet alleen
het eerste grote tango-orkest opzet
te, maar voor dat ensemble ook ging
componeren en arrangeren.
Nadat Pugliese's muziek in de ja
ren veertig en vijftig furore heeft ge
maakt, is het Astor Piazolla die voor
de volgende stroomversnelling
zorgt. De 'Nuevo Tango', wordt Pia-
zolla's veel meer complexe en dui
delijk door jazz en klassieke compo
nisten beïnvloedde muziek ge
noemd.
De twee kennen elkaar reeds tien
tallen jaren, maar dikke vrienden
zijn het nooit geweest. Piazolla is de
gevierde artiest en stelt er ook zicht
baar prijs op om zo door het leven te
gaan. Pugliese daarentegen, be
schouwt zichzelf veel meer als mu
zikaal handarbeider. Als dansmu
ziek producerende proletariër. Zijn
leven lang is hij reeds overtuigd lid
van de communistische partij. En
door de jaren heen heeft hij al tallo
ze keren in de cel gezeten door zijn
stellingnamen en wegens politiek
activisme.
Piazolla mag het jubileumgala
openen en presenteert bij deze gele
genheid zijn nieuwe sextet, waarin,
naast de bandoneon, gitaar, bas en
piano, een tweede bandoneonspeler
en een cellist. En vooral de combi
natie bandoneon-cello wordt in alle
subtiliteiten uitgebuit. Met zicht
baar genoegen speelt hij nogal wat
nieuw werk, zoals - het aan de Am
sterdamse rosse buurt opgedragen!
- 'Sextet' en het door Beethovens
Mondschein-sonate geïnspireerde
'Luna'.
Na het virtuozen-sextet van Pia
zolla klinkt Pugliese's elfkoppige
Orquesta Tipica - vier bandoneons,
vier violen, cello, bas en piano - wel
zeer traditioneel. Een puur tango-
ballroomorkest, met 'el maestro' be
scheiden in een hoekje aan de vleu
gel, dat op dezelfde wijze aan een
ver verleden herinnert als veel sa
lon-orkesten dat doen.
Maar wat er gespeeld wordt,
klinkt zo gedisciplineerd en tempe
ramentvol als maar mogelijk is. En
een schitterend danspaar en twee
vocalisten die voortdurend de pijn
en het verlangen in 'el corazon' be
zingen, bouwen het geheel uit tot
een onderhoudend programma.
Als Piazolla en zijn groep er in het
slotnummer uiteindelijk bij komen
op het podium, heeft de situatie
meer van een vriendschappelijke
wedstrijd dan van een cup-finale.
Maar dan wel een vriendschappelij
ke wedstrijd waarin het sextet van
de 'jonge' Piazolla het orkest van de
oude meester Pugliese volledig
overspeelt. Alsof de razend populai
re bandoneonist nog even ten over
vloede wil onderstrepen wie de tan
go-koning van gisteren is en wie
vandaag op die zetel zit.
Maar de Argentijnse nestor laat
zich niet van de wijs brengen. Als
hij na de bloemenhuldiging - een ge
mengd boeket voor Piazolla en rode
rozen voor Pugliese! - naar de mi
crofoon stapt zegt hij, wijzend naar
piazolla:"Kijk, zij zijn echte musici.
En wij, wij krabben maar wat".
LONDEN (ANP) - Het schilderij
Compositie C met rood en grijs van
Piet Mondriaan heeft gisteravond
op een veiling van Christie's in Lon
den bijna elf miljoen gulden
(3:190.000 pond) opgebracht. Het
belangrijke doek uit De Stijl-perio
de is gekocht dóór de Westduitse
.kunsthandelaar Wolfgang Wittrock
uit Düsseldorf.
Compositie C met rood en grijs is
één van de meest gewilde schilderij
en van Mondriaan, die leefde van
1872 tot 1944. De belangstelling op
de veiling was dan ook groot, aldus
Christie's. Het doek, dat een belang
rijk moment in de abstracte kunst
markeert, werd aangeboden door
de Van Eesteren-Fluck Van Lo-
huizen Stichting in Amsterdam.
De architect Cornelis van Eeste
ren (1897-1988) kreeg het schilderij,
vermoedelijk als een geschenk van
de schilder, rond 1933. Na zijn dood
in 1988 is het schilderij met de gehe
le Van Eesteren collectie, onderge
bracht in de Van Eesteren-Fluck
Van Lohuizen Stichting. De op
brengst van verkoop gaat naar een
fonds voor onderwijsprogramma's,
onderzoek, publikaties en tentoon
stellingen in de geest van de doel
stellingen van de stichting.
Fusie orkesten
DEN BOSCH (GPD) - Het Brabants
Orkest (HBO) wordt opgeheven en
er komt een nieuw Zuidelijk Sym-
phonie Orkest met Eindhoven als
standplaats. Dat nieuwe honderd
leden tellende orkest wordt samen
gesteld uit veertig musici van Het
Brabants Orkest en uit het Lim
burgs Symphonisch Orkest (LSO),
dat zijn zestig leden houdt. Met deze
boodschap zijn de Brabantse com
missaris van de koningin F. Houben
en zijn gedeputeerde voor cultuur J.
Baartmans samen met de Limburg
se gouverneur J. Cremers en diens
gedeputeerde gisteren terugge
keerd van onderhandelingen met
minister Brinkman van WVC.
Zanger Gavin Friday over Brei en het oedipuscomplex
DUBLIN - "Mijn-vader zag
zichzelf al in mij terug", zegt
Gavin Friday, een dertigjari
ge Ierse zanger die momen
teel furore maakt. Hij frun
nikt aan de revers van een
prachtig chintz-colbertje ter
wijl zijn andere hand de das-
knoop wat losser maakt.
"Ierland is een land van tra
dities. Als oudste zoon treed
je vanaf je geboorte in de
voetsporen van je vader. En
hij was handelsreiziger.
Maar Ik wilde anders zijn,
me laten gelden, dwars te
gen de verkankerde maat
schappij in."
door
John Oomkes
Zomaar een losse opmerking over
Vaderdag leidt tot een onverwachte
ontboezeming over de relatie tus
sen junior en senior. Zo Vader Zo
Zoon - 't is nu een NCRV-spelletje,
plex met een Griekse naam. In Ier
land heeft het daar nóg veel van
weg. Zeker als de zoon geen han
delsreiziger wordt, maar zich aan
vankelijk hult in jurken en voorzien
van zwaar aangezette make-up zijn
weg in Dublin probeert te vinden.
Gavin Friday is nü een entertai
ner die behoedzaam en met gratie
danst op het graf van de fameuze
Belgische chansonnier Jacques
Brei. Hij is de enige niet die zich
door Brei laat inspireren, maar mis
schien wel de beste. Zoals Brei zijn
jeugd in Vlaanderenland verwerkt
in chansons die nu eens druipen
van haat en dan weer van liefdevolle
melancholie, zo klinkt bij Friday
zijn stormachtige ontwikkeling
naar volwassenheid door.
In een vorig leven - nog niet eens
zo lang geleden - maakte Friday
deel uit van The Virgin Prunes. Het
gezelschap werd door de media
openlijk van occultisme beschul
digd, maar zette zich in feite tot het
uiterste af tegen een Ierse samenle
ving die de kat graag in het donker
kneep, maar op klaarlichte dag
niets van voorbehoedmiddelen
wenste te weten,
"Toen ik het seksuele rollenpa
troon omdraaide en me als vrouw
ging manifesteren keerde mijn va
der me de rug toe. Tegen zijn vrien
den in de pub beweerde hij dat dat
geen kind van hem kon zijn. Zowel
Guggi, de andere zanger van The
Prunes, als ik werden regelmatig in
Dublin in elkaar geslagen, zelfs toen
we al een grote internationale repu
tatie genoten. In Ierland speel je
niet met het idee dat je iemand an
ders bent dan je lijkt, of op iemand
anders wil lijken dan je bent. Van
het idee alleen al raken ze in pa
niek".
Drek
Ooit, toen Gavin nog de lagere
school bezocht en nog geen tien
was, maakte hij deel uit van een
hechte clan van vriendjes. Ze cre
ëerden hun eigen Alice in Wonder
land, een sprookjeswereld waarin
ze op avontuur konden gaan en el
kaar fantasienamen gaven. Het
denkbeeldige dorp heette Lipton
Village en de bewoners luisterden
naar namen die zó zouden passen in
tekenfilms als HeMan: David-Id
Busarus, Strongman, Guggi, Gavin
Friday en Bono Vox.
Niemand zou ooit van Lipton Vil
lage gehoord hebben als Bono Vox
(werkelijke naam Paul Hewson)
zich later niet wereldvermaardheid
had verworven als zanger van de
Ierse topband U2, een naam die ook
bedacht is binnen de dorpsgrenzen.
Waar U.2 tijdens ae jaren tachtig een
hele generatie op sleeptouw nam
met een positieve instelling, daar
gaven zijn vroegere jeugdvrienden
lucht aan hun frustraties.
The Virgin Prunes wilden zich
niet muzikaal ontwikkelen, maar
maakten desondanks door hun in
gehouden woede grote indruk.
Doem, verderf en een raadselachtig
spel met dood en decadentie be
stempelden hun debuut '...If I die I
die' tot een typisch teken van de
vroege jaren tachtig. Het vaderland
keek geshockeerd de andere kant
op als Gavin en Guggi elkaar tijdens
de song The Pig Children op het po
dium met drek ondersmeerden.
"Ik geloof dat het onze dichter
Brendan Behan is geweest die de Ie
ren heeft vergeleken met een pan
aardappelen", zegt Friday geamu
seerd. "Die kan overkoken als je
even niet oplet. Dat zit in onze
volksaard".
"Sinds ik me uit The Virgin Pri-
nes heb teruggetrokken kom ik
weer veel thuis, bij mijn vader en
moeder over de vloer, maar de kloof
is nog steeds niet gedicht. Dat ligt
ook aan mezelf - ik spring te slordig
met ze om. Laatst zat de huiskamer
vol met vrienden van me, ik zette de
theeketel op en vergat die vervol
gens. Toen mijn vader thuiskwam
werd die razend omdat de ketel was
drooggekookt. Out! Everybody out!
riep hy. Toen ik zei dat hij niet zo
moest opvliegen, werd hij nog woe
dender en vloog hij naar mijn keel.
In een reflex haalde ik uit. Ik trof 'm
vol in het gezicht. Ik zie 'm nog zo
heel traag achterover vallen. Het
was de eerste keer dat ik iemand
had geslagen en dan nog wel mijn
vader. Twee maanden lang verliet
hij de huiskamer als ik langs kwam
en meed hij elk contact".
Nachtclub
In Dublin staat de Blue Jayses Ca
baret Club, een kleine intieme ruim
te die doet denken aan andere de
cennia waarin de zelfkant van de sa
menleving tot de podia doordrong.
De jaren tachtig mengen zich er
moeiteloos met de jaren vijftig en
dertig. Daar, in zijn eigen omgeving,
kwam Gavin Friday tot zichzelf en
zijn werkelijke naam, Gavin Hen
dry. Hij schilderde verwoed zijn'
jeugdjaren van zich af en staarde via
het canvas in de spiegel van zyn ei
gen ziel.
"In Lipton Village hadden we net
als James Joyce heeft gedaan, eigen
begrippen ontwikkeld. Zelfbedach
te woorden die de buitenwereld
niks zeiden, maar óns, de ingewij
den, élles. Daar kun je in opgaan, in
zwélgen, maar je wordt er niks wij
zer van. Als je schildert word je ge
dwongen jezelf te beperken, in be
dwang te houden. Het doek dicteert
de beperking aan je voorstelling
van zaken, al was het maar omdat je
met een kader werkt".
"In de club exposeerden we on
der onze eigen naam en een motto: I
didn't come up the liffey in a bub
ble. 's Avonds zongen we er in een
akoestische setting chansons, be
werkingen van musicalstukken en
werk van Weill. Daar heb ik weer op
een podium leren staan en opnieuw
ontdekt wat nu essentieel is aan wat
je wil zeggen en wat niet".
"Via vrienden in Frankrijk raakte
ik gefixeerd op het verleden. Ik had
zelf in een culturele voorhoede ge
zeten. Onze optredens met The Vir
gin Prunes werden beschreven als
performances en als avant-garde of
grensverleggend aangeduid, maar
ik raakte als snel overtuigd van mijn
beperkingen in die vorm. Je kunt je
een tijdlang ergens tegen afzetten
totdat het afgelopen is. Dan wordt
een jurk een dwangbuis en eye-liner
een masker".
"Pas toen ik de videoband van
Jacques Brei - zijn laatste optreden
in de Olympia in 1966 - zag, was het
of ik voor het eerst in mijn leven een
verbinding legde met mijn eigen
ziel. Daar zong iemand uit volle
borst, met volledige inzet, zonder
enige terughoudendheid over zijn
gevoelens en emoties! Niet alleen
maar voor zichzelf, ook voor ande
ren! Binnen de beperkingen van het
chanson, zoals ik aan het knoeien
was binnen de lijst van het schilde
rij".
Er staat slechts één chanson van
Brei op Each Man kills the Thing He
loves, de plaat die Friday (zijn fanta-
sienaam heeft hij aangehouden)
twee maanden geleden uitbracht en
die voor hem het begin van een
nieuwe, en volwaardige loopbaan
is. Het gaat om Next, een vertaling
van Au suivant. Gavin zingt het met
respect voor het origineel, en zon
der te willen plagiëren, met een zelf
de hoeveelheid schuimbekkende,
maar ingehouden woede.
"Ik heb Au suivant opgenomen
omdat het een voortreffelijk lied is
dat de potsierlijkheid van het leger
schetst. Juist door de dienstplicht
Gavin Friday: "...soms heb je de mi
aan je eigenliefde".
raken jonge mensen gevormd - daar
maken ze een man van je, zeggen ze.
Je raakt er echter je menselijkheid
kwijt. Je bent de volgende in een
lange reeks van naakte en dode
mannen, zegt Brei. In het leger ben
je een nummer, een volgnummer.
Er staan inmiddels zo'n dertig chan
sons van Brei op mijn repertoire,
maar juist dit past op mijn plaat. Ik
wil niet iemand zijn die Brei volgt,
maar hem als voorbeeld neemt".
Het titelnummer van je plaat is
geïnspireerd door Oscar Wilde. Zijn
thema dat elke man dat doodt wat
hem lief is, heb je overgenomen. Je
>ed om rechtstreeks een eind te maken
(foto GPD)
zingt dat een lafaard dat wat hem
lief heeft doodt door het te kussen,
terwijl de dapperen daarvoor een
zwaard hanteren. Hoe reken je zelf
af met wat je lief is?
"Als je het zo stelt, dan is dat een
gemene vraag, maar ook een terech
te vraag naar mijn eigen waarheid in
het leven. Ik denk dat iedereen ver
schillende manieren hanteert.
Soms ben je laf, soms heb je de
moed om rechtstreeks een einde te
maken aan je eigenliefde. Ik hoop
dat ik geleerd heb om de waarheid
onder ogen te zien en me niet an
ders voor te doen dan ik ben".
