r1
-ilSlS
'Wat voor je bestemd is,
ontloop je toch niet'
Extra veiligheid en comfort voor senioren
,4J*s
Keuken van de toekomst
Meubelfabriek geeft eigen meubels nieuw image
MARIA
MAANDAG 26 JUNI 1989
W'
Het Bette-bad, speciaal ontwikkeld voor senioren met
intergreerd zitgedeelte en twee praktische handgrepen.
We worden allemaal een dagje
ouder en hoe ouder een mens
wordt, des te meer problemen
geven lijf en leden. En al zijn
we werkelijk veel krasser dan
de meesten van onze
voorouders, toch kennen we
allemaal die kleine
ongemakken van het ouder
worden. Heb je je leesbril niet
op, dan kun je in een winkel
geen prijskaartje lezen.
Binnenshuis ligt dat wat
gemakkelijker, maar toch...
Bijsluiters van medicijnen,
gebruiksaanwijzingen en
doseringen op flessen en
potjes, het is allemaal gedrukt
in veel te kleine lettertjes.
Doordat we slechter gaan
zien, de rug wat stram is, de
handen een beetje bibberig
worden en de voeten ook niet
meer marathonkwiek zijn, is
het in de huidige leefwereld
ook die van onze directe
omgeving vaak oppassen
geblazen. Maar we kunnen
zelf heel wat doen om
ongelukken te voorkomen. Of
om ons het leven gewoon wat
comfortabeler te maken. Het
gemak dient de mens. Dat
geldt zeker voor senioren.
Een hoger toilet, daar kom je
(Foto gpd) gemakkelijker van omhoog.
Een handgreep als extra hulp
is ook nooit weg. Veel
ongelukken gebeuren in de
badkamer. Uitglijden over
natgeworden tegels, in een
spekglad bad of een
glibberige douchebak.
Antislipstrips of bloemetjes
op de bodem helpen meestal
goed, maar op den duur
worden ze lelijk en krijg je de
restanten nauwelijks nog
weg. Een losse antislipmat
vindt u dan misschien een
betere oplossing. Is snel en
eenvoudig te vervangen door
een nieuwe. Bent u toch aan
een nieuw bad of andere
douchebak toe? Ze zijn
verkrijgbaar in gematteerde
kunststof. Wel wat duurder
dan hoogglans kunststof of
geëmailleerd plaatstaal, maar
veel stroever. Als u de
voorkeur geeft aan een
plaatstalen bad, dan zijn die
ook te koop met een
antislipbodem.
Zitgedeelte
Het valt vaak niet mee om uit
de zitstand van een bad
overeind te komen, zelfs niet
als er handgrepen aanwezig
zijn. Een Duitse fabrikant
heeft speciaal voor ouderen
een bad ontwikkeld met aan
één kant een geïntegreerd
zitgedeelte en net onder de
badrand twee royale
handgrepen. Wie er wat
moeite mee heeft om vanuit
een diep ligbad over de rand
te stappen, kan er via het
zitgedeelte gemakkelijker
uitkomen. Een andere
mogelijkheid om de uitstap te
vergemakkelijken is het
geheel of gedeeltelijk in de
vloer laten verzinken van het
bad.
Een antisliptegel voor de
vloer is uiteraard ook aan te
bevelen of de tegenwoordig
vaak toegepaste rubber
noppentegel.
Verlichting
Wanneer de badkamer tevens
wordt gebruikt om het haar te
föhnen en de make-up aan te
brengen, zorg dan vooral voor
goed licht. En met goed
bedoel ik niet alleen een
behoorlijke lichtsterkte, maar
ook een aangename kleur. Bij
de verkeerde lichttint kan het
gebeuren dat rouge en
lippenstift veel te fel blijken
zodra u zichzelf bij daglicht
bekijkt.
Over verlichting gesproken.
Wie 's nachts naar het toilet
moet, heeft niet altijd zin om
zijn bril op te zetten. Zorg
voor goede verlichting.
Bijvoorbeeld een buislamp
onder het bed schakelaar
uiteraard binnen handbereik
en blindelings te vinden. U
ziet dan waar de slippers staan
en struikelt ook niet over het
bedkleedje. Het is erg
plezierig om 's nachts een
oriëntatielampje te laten
branden. Bijvoorbeeld de
buislamp onder het bed.
Hinderlijk is zo'n lichtje niet.
Wel handig. Zorg ervoor dat
de bediening voor
plafondlamp, leeslamp en
onderbedlicht, een
stopcontact en misschien nog
een dimmer in een compact
schakelcentrum binnen
handbereik zijn geïnstalleerd.
Daar heb je veel plezier van.
Kortom, bekijk by het
klimmen der jaren uw huis
eens extra aandachtig op
veiligheid en comfort. Er valt
ongetwijfeld nog het een en
ander te verbeteren.
Nadere informatie over Bette
baden bij Van Staveren
Agenturen te Udenhout,
telefoon 04241-3545.
Hoe de keuken van de toe
komst er zou kunnen uitzien,
was te zijn op de Internationa
le Keuken Manifestatie in
Utrecht. Bedacht door indus
trieel ontwerper Frank de
In een tijd dat
voorbehoedsmiddelen
aarzelend opgang
maakten en
gezinsplanning mogelijk
werd, kregen Mary en
Berend Onderstal-
Bartseh uit Wageningen
eenentwintig
nakomelingen. Elf
dochters en tien zonen
die inmiddels tussen de
drieënveertig en
veertien jaar oud zijn.
Acht wonen er nog thuis,
de overigen dicht in de
buurt van hun ouders.
'Prachtmensen', volgens
hun trotse ouders. Die
vormen samen nog steeds
een hecht, ouderwets
gezin, waarin met grote
vanzelfsprekendheid
'uitsluitend voor de
kinderen' wordt geleefd.
Ouders van eenentwintig nakomelingen:
Berend en Mary Onderstal, de
ouders van voor zover bekend
het grootste gezin van Neder
land, vinden het nu allemaal
veel gemakkelijker. De meeste
kinderen zijn inmiddels op
hun plaats, de financiële arm
slag is groter en er is letterlijk
meer ruimte. In de tijd dat de
kinderen nog klein waren, er
dagelijks ruim zeven kilo
aardappelen geschild moest
worden, onafzienbare hoe
veelheden* luiers gewassen
moesten worden en kinder
ziektes de jeugdige Onderstal
len massaal aan bed kluister
den, bleef er geen minuut over
om waar dan ook bij stil te
staan.
verwijld een broertje van
Mary naar de vroedvrouw. De
haast bleek overbodig. Sylvia,
het eerste kind, werd pas
tweeëneenhalve dag later ge
boren. "Ik weet nog dat ik zei:
dit is voor eens en nooit meer.
Maar er kwamen nog negen
tien bevallingen achteraan,
want één was een tweeling".
Beiden geven toe dat er niet werk te doen.
kind onderhouden'. Vader
Onderstal was veel van huis,
omdat hij gedurende vele ja
ren twee banen had. Soms
kwam hij pas 's nachts om
half twee thuis. Had hij eerst
een ploegendienst gedraaid
om vervolgens nog in hotels
en restaurants keukens
schoon te maken en allerlei
Vader (zesde van links zittend) en moeder Opstal (derde
door
Marie-José Urlings
Mary Onderstal, pas tweeën
zestig geworden, heeft nu
meer tijd om terug te blikken
en daarmee komt ook de twij
fel. De vraag of ze 'al die kin
deren wel genoeg aandacht
heeft kunnen geven' brengt
haar in verlegenheid. "Daar
raak je een teer punt, maar ik
geloof niet dat ze iets tekort wel eens
gekomen zijn. Zeker weet je
het natuurlijk nooit, maar we
hebben altijd veel samen ge
daan, gefietst en gewandeld.
En ik kreeg ze natuurlijk niet
allemaal tegelijk"'.
Berend Onderstal (68) uit
Wageningen leerde in de oor
log, die hij deels in Duitse
werk- en concentratiekampen
doorbracht, Maria Bartsch
kennen. Direct na de oorlog
trouwden zij en vertrokken op
de fiets naar Wageningen.
speciaal eenentwintig kinde
ren op het 'verlanglijstje' ston
den. "Ik was gewoon erg vat
baar en wat voor je bestemd
is, ontloop je toch niet", zegt
ze berustend, om er met veel
overtuiging aan toe te voegen
dat ieder kind in het alsmaar
uitdijende gezin van harte
welkom was.
Geloof
Ofschoon Mary streng katho
liek is opgevoed, heeft haar
geloofsovertuiging geen rol
gespeeld in de grote kinder
schaar, al zijn ze wel allemaal
katholiek gedoopt. Haar man
is van huis uit apostolisch en
heeft haar, gelet op het feit dat
'negentig procent van de op
voeding voor haar rekening
kwam', hierin de vrije hand
gegeven.
Een jaar of twintig geleden
heeft ze de anti-conceptiepil
in huis gehad. "Mijn
moeder logeerde hier toen net
én zei me dat ik hem niet
moest nemen. Het was net in
die tijd dat kinderen i
"Daarbij kwam zy (Onder
stal wijst op zijn vrouw) vaak
nog helpen en dan kreeg ze
menigmaal complimenten
voor haar properheid". Moe
der Onderstal knikt bevesti
gend. "Ik heb altijd van fris en
proper gehouden. Mijn was
hing 's morgens om vijf uur al
buiten, stralend wit. En dat
moest vroeger allemaal met
de hand, maar daarbij hielp
hij".
Zeker de eerste twintig jaar
viel het allemaal niet mee. Ze
woonden, tot het zeventiende
kind werd geboren, in een
eenvoudig rijtjeshuis met drie
slaapkamers. Stapelbedden
en tweepersoonsbedden,
waarin soms drie of vier kin
deren tegelijk sliepen. Dit
maal deed. We behangden en
schilderden zelf, ik naaide
kleren voor de kinderen en
borduurde de baby-uitzet
ten".
helpen en Carolien (27) strijkt
zwijgend de was. Andere ge
zinsleden zijn op nummer 13
de slaapkamers aan het be
hangen. Het is grote schoon-
by's zijn. Groenten inmaken, "Ik weet nou niet
zelfgepluk- to's zijn". Zijn magere gestalte
te bessen maken, dat prima verdwijnt.
diensten deed als geneesmid
del, naaien, borduren en brei
en. Uiteraard was er voor haar
'hobby's' weinig tijd en me
nigmaal moest vader ingrij
pen. "Dan trok hij om drie uur
's nachts de stekker uit het
stopcontact", grinnikt ze.
Dat belette haar niet om ge
durende de vierenveertig jaar
van haar huwelijk nauwgezet
een dagboek bij te houden.
"Iedere dag schreef ik een
bladzijde. Niemand heeft het
ooit gelezen, dat mag pas na
mijn dood. Ik heb daarin din
gen uit mijn eigen jeugd
Ria vertelt intussen zich
nog te herinneren dat haar
moeder de kinderen op een
rijtje op tafel zette. Dan wer
den de haren van de meisjes
gevlochten, die van de jon
gens met water gekamd. "Ja,
en dan had ik ze net allemaal
netjes en dan had er weer één
'n vuile luier. Dan werkte ik,
na het verschonen, het hele
spul snel de deur uit om te
gaan wandelen. En als ik dan
die rij zag lopen was ik zó trots
op mijn kinderen".
Vader heeft inmiddels een
mapje met foto's opgedoken.
Kiekjes van de kinderen uiter
aard. Vastgelegde, spaarzame
.uitstapjes, want geld voor va
kanties was er natuurlijk
nooit. "Het eigen land is ook
mooi", vinden ze allebei. Ja
ren geleden was het voltallige
gezin de gast van de directeur
van het Sonesta-hotel in Am
sterdam. Een belevenis waar
ze allemaal nog vol van zijn en
waarvan Mary, altijd beducht
voor kritiek op de manieren of
het uiterlyk van haar kinde
ren, zich vooral herinnert hoe
veel complimenten ze kregen
over hun kroost
Kleinkinderen
Inmiddels is de familie uitge
breid met vierendertig klein-
Blok, ontwikkeld in samen
werking met een progressieve
Nederlandse fabrikant van
keukens. Het basisidee is al in
een keuken van 1.80 x 2.40 m
te verwezenlijken.
Hoe zit dit toekomstmodel
in elkaar? Belangrijk is dat bij
het hele ontwerp de mens en
zijn leefgewoonten centraal
staan. Is de keuken alleen
maar een werkplek of ook een
ontmoetingsplaats voor het
gezin? Werken we nog net zo
in de keuken als vroeger? Zo
niet, welke flincties zijn dan
veranderd en hoe? De ant
woorden hebben geleid tot
het volgende keukenmodel.
Centraal staat een grote car
rousel waarin hetkoelmeubel
is ondergebracht. Wel even
wennen, zo'n draaiende koel
kast. Boven de koel/vriescar-
rousel zijn vakken met kelder-
temperatuur voor het bewa
ren van groenten, fruit en der
gelijke. Als deksels zijn werk
en snijplanken in de vorm
van cirkelsegmenten ge
bruikt, van verschillende ma
terialen. Kies zelf maar waar
op je wilt snijden, hakken of
deeg uitrollen.
Deze werkvlakken hebben
een werkhoogte van 920 mm.
Links daarvan is het spoel-
centrum met diverse bakken
en bakjes en een afdruipmo-
gelijkheid. Hier is het werk
blad 960 mm hoog, zodat je -
ondanks de diepte van de
spoelbakken toch met rech
te rug kunt blijven werken.
Het kookcentrum is daarom
juist maar 880 mm hoog, want
pen en inhoud geven een ver-
"We zijn nooit alleen", zegt hoging. Het kookcentrum be-
bed", vult staat uit een royale glaskera-
mische kookplaat met geïnte
greerde friteuse en daaronder
een multifunctionele oven
(magnetron, hetelucht, con-
der. Recepten voor het schep- ventioneel systeem, grill),
pen van een goede gezins- Rechts daarvan twee kleine
band hebben ze niet. Onder- deuren waarachter zich een
stal: "Je mag christelijk zijn, stoomoven en een rookoven
maar moet ook een beetje verbergen
rood zijn. Je moet het met el- In de zuil verder
kaar doen en wie goed doet,
goed ontmoet. Bij vreemden
heb ik teleurstellingen gehad,
maar in mijn eigen familie
kring nooit".
kinderen en is het eerste ach
terkleinkind op komst. Het
blijft dus een levendige be
doening in het dubbele woon
huis van de familie Onderstal.
"Met Kerstmis zitten we hier
met wel zestig man".
Mary, "Alleen
haar echtgenoot aan. "En ge
heimen hebben we niet voor
elkaar en voor de kinderen",
onverstoorbaar
scherm waarop je recepten
kunt laten verschijnen. De
keukenfucties zijn via de
computer centraal te besturen
en te controleren.
anderde op het moment dat wetenswaardigheden over de
het buurhuis, yrykwam. Het kinderen geschreven".
ders die Softenonpillen
(slaapmiddel, red.) hadden ge
bruikt, mismaakte baby's kre
gen. Niemand wist nog pre
cies wat de gevolgen van de
pil waren en ik vond het maar
griezelig. Bovendien is tegen
de natuur ingaan tegen mijn
principes".
Het ouderpaar heeft onge-
Daar kon de pas achttien jaar veer een dubbelleven geleid
oude, zwangere en amper Ne
derlands sprekende kersverse
mevrouw Onderstal maar
moeilijk wennen. Net na de
oorlog, ze was door haar hu
welijk ook nog statenloos ge
worden, voelde zij zich als een
kat in een vreemd pakhuis.
"Ik voelde me ongewenst, had
verschrikkelijke heimwee en
was bang", bekent zij. Zij
keerden daarom terug naar
haar geboortedorp Mündel-
heidm.
Daar trok het jonge paar in
bij de ouders van Mary. "We
waren nog zo naïef', vertelt
mevrouw Onderstal. Ze wist
dat ze zwanger was, maar daar
hield de kennis mee op. "By
ons werd over zoiets niet ge
praat". En zo kon het gebeu
ren dat tijdens een wandeling
Mary overvallen werd door
verschrikkelijke krampen in
haar buik die haar het lopen
beletten.
Onderstal schiet overeind
om te demonstreren hoe hij de
hoogzwangere Mary op zijn
rug naar huis bracht. Daar
stuurde moeder Bartsch on-
het grote gezin draaiende
te houden. Dag en nacht, bijna
letterlijk, waren ze op de been,
want 'van de kinderbijslag
kon je zeker vroeger geen
gezin Onderstal kreeg dit
bij, de tussenmuur werd weg
gebroken en behalve drie ex
tra slaapkamers kregen ze
hierdoor een redelyk grote
huiskamer.
Babyvoeding
Nu zijn er papieren luiers en
potjes met kant-en-klare ba
byvoeding, elektrische appa
raten voor bijna alle werk
zaamheden in en aan huis, au
to's en telefoon; toen was er
het wasbord en de kookketel
en strijkbouten die op het for
nuis warm gemaakt moesten
worden. "Als ik bedenk hoe
veel babyvoeding ik heb ge
maakt, hoeveel groenten
geweckt, hoeveel luiers ge
kookt, ja, dan vraag ik mezelf
ook wel eens af hoe ik het alle-
"Ik kom van een boerderij
en ben daar streng aangepakt.
Van jongsaf moest ik meewer
ken en beslissingen nemen. Ik
denk dat ik daar heb geleerd
hoe ik mijn grote gezin moest
bestieren", oppert moeder
Onderstal, die zelf uit een ge
zin van vijf kinderen komt.
"Er waren vroeger trouwens
ook voordelen, de bakker en
melkboer kwamen aan de
deur, dus had je veel minder
boodschappen te doen dan
nu", merkt ze eerliik op.
Vuile luier
Tijdens het gesprek liggen fla-
nellen lakens over de banken,
schone handdoeken over de
meubels en zyn alle snuisterij
en en wandversieringen inge
pakt. Dochter Ria (34) komt
Het traditionele eiken meubel
is hard toe aan vernieuwing.
"Het eiken meubel is een
beetje in de burgerlijke sfeer
getrokken en in het verdom
boekje gekomen", zegt drs. G.
Kerkhof, algemeen directeur
van Meubelfabriek Oister-
wijk.
Om de toonaangevende po
sitie in eiken te handhaven
ontwikkelde meubelontwer
per Wiebe Bouma twee nieu
we lijnen. Hiervoor liet hy
zich liet inspireren door de in
richting van oude Engelse
landhuizen, de Manor House-
lijn, en het landelijke Franse
zuiden voor de lijn die
Provence wordt genoemd.
In de nieuwe collecties is
het massieve eiken wel volop
aanwezig, maar niet zo op
dringerig als in de traditionele
lijn, die overigens gewoon in
de produktie blijft.
"De verschillende kleur
stellingen en de verwisselbare
panelen zijn de grote kracht
van beide concepten", zegt di
recteur Kerkhof,die er en
thousiast aan toevoegt dat in
de herfst in de klassieke meu-
bellijn een nieuwe ontwikke
lingen op het gebied van kast-
systemen zal worden gepre
senteerd.
De stijl Manor House is ei
gentijds klassiek met als be
langrijkste kenmerken strak
ke, luchtige vormgeving met tie afgestemd. En om geheel
toepassing van pasteltinten, in stijl te blijven zyn speciale
De kleur (zalm, mintgroen, ge- tafelschemerlampen gemaakt
broken wit, antraciet) wordt van messing en hout in de
handmatig aangebracht. De kleur van het meubelconcept,
verf wordt dun op het hout ge- De collectie Provence
spoten en met een doek uitge- ademt de sfeer van licht en
wreven, waardoor de fraaie luchtigheid en is wat meer
houtstructuur zichtbaar blijft, dan Manor House bereikbaar
De zitmeubels hebben een voor de algemene beurs. Ook
eiken frame, dat niet zicht- hier zijn diverse kleurstellin-
baar is omdat het met stof is gen te vinden, variërend van
overtrokken. Dat is met opzet licht tot donkerbruin en pas-
gedaan om het robuuste effect teltinten. De luchtige sierlijk
te vermijden. gemodelleerde stoelen van de
eethoek zijn in de rug voor-
Om de Engelse sfeer zo zien van een webbing,
dicht mogelijk te benaderen Accessoires en stoffen zijn
heeft de producent accessoi- evenals dat bij de Engelse lijn
res, gordijnstoffen en vloerbe- het geval is op de collectie af
dekking op de nieuwe collec- gestemd.
EINDREDACTIE
HENK HOUTMAN EN
HENRIETTE v.d. HOEVEN
Alweer vijfjaar geleden én als de dag
van gisteren: Maria Emons. Wat is tijd
toch fragiel, van oneindig belang en
niet relevant. Maria had besloten de
dood te laten komen, geen
behandelingen meer, de leukemie haar
gang laten gaan. En zelf beslissen
wanneer verder leven zinloos
geworden is. Uiteindelijk win ik van
de leukemie", kon ze met een wrang
genoegen zeggen. "Daar boven op de
kast staat het": de bereikbaarheid van
dat dodelijke middel was een hele
geruststelling, die de kwaliteit van
haar leven in de laatste jaren,
maanden verhoogde.
Tussen Maria en mij was er een
ontluikende vriendschap, de belofte
van een vriendschap. Misschien was
het op den duur intenser geworden,
misschien ook niet. Ik zie ons nog
samen lopen in Rotterdam, begin 1984,
beiden veertig jaar oud. Grote
plannen maakten we. Ik vertelde
Maria over mijn onderzoek naar
'liefde', dit verschijnsel zou ik eens aan
de sociologisch-wetenschappelijke
tand voelen. Groot enthousiasme,
want Maria was net bezig de liefde
aan de journalistieke tand te voelen.
We gingen er samen een boek over
schrijven; mijn
onderzoekshoofdstukken zouden
worden afgewisseld met haar kritische
liefdesverhaaltjes.
Grote plannen maken, veel lachen,
kritische opstelling terwijl je een
vergevorderd stadium van leukemie
meedraagt. Het toont de kracht van
Maria. Haar levensverhaal vertelde ze
me op een filmische wijze op een
zaterdag in mei. Haar
doktersassistentschap van vele jaren
geleden, misschien toen gevaarlijk
werk gedaanhaar huwelijk; haar
dochter, die een onderdeel was van
haar levenskracht om na de eerste
melding van de ziekte meer dan tien
jaren door te gaan; haar scheiding,
haar journalistieke werk; haar
vriend, aan wie ze de fase van haar
doodgaan toevertrouwde; haar
zelfstandigheid op allerlei gebied. Een
indrukwekkend verhaal; een verhaal
waarin ik verder wilde wroeten na
haar dood. Met nabestaanden praten,
achtergronden leren kennen. Maar het
leven is vluchtig, na enkele weken
kregen andere projecten weer de
voorrang en bleef haar levensverhaal
zoals ze het zelf had geschetst.
Misschien maar goed ook.
Tweede helft van juni 1984 was het
zover voor Maria. "Zoiets doé je niet
zomaar; en je kunt er pas goed over
beslissen als je echt van het leven
houdt, zoals ik", zei ze. Ze had twee
vriendinnen die ook ongeneeslijk ziek
waren. Bij de crematie proefde ik de
positieve sfeer van onderling begrip in
de liefdevolle grappen die ze over de
situatie op dat moment maakten. En
ik moest denken aan een ander
journalistiek project van Maria:
Stukjes over 'wachten' in allerlei
situaties. Zij kon het weten, ze heeft
veel gewacht.
Nooit meer heb ik nadien een
euthanasie-discussie kunnen
aanhoren zonder aan Maria te
denken. Het was eerlijk,
weloverwogen wat ze deed. Haar
zelfstandige geest kon de keuze goed
aan. Sinds de dood van Maria voel ik
bij politieke discussies een intense
verontwaardiging opkomen als
euthanasie in de 'criminele' sfeer blijft
hangen. Ik heb een allergie ontwikkeld
voor oneigenlijke argumenten, een
soort woede omdat ik vind dat de
integriteit van Maria op geen enkele
wijze mag worden aangetast. Zij staat
voor velen.
Onvergeeflijk vond ik eind april al de
slappe houding van de WD op dit
voor het liberalisme wezenlijke
terrein, terwijl wat later op e
de zorgvuldige levensbeëindiging.
Als we de jaren 90 ingaan zónder een
goede euthanasiewetgeving die de
volstrekt onnozel niet-liberaal punt als opvattingen van de meerderheid van
de reiskostenforfait opeens wél de de bevolking en de bestaande
aanwezige kracht werd getoond. Maar praktijken weerspiegelt, vind ik dat
nu breekt mijn klomp definitief. Is het
werkelijk zo dat deze zaak redelijk
gemakkelijk afgewerkt zou kunnen
worden via het demissionaire kabinet
en dat de WD dwarsligt, omdat ze dit
heikele punt graag als splijtzwam wil
laten fungeren bij de poging om straks
een getuigenis van ontbrekende
beschaving. Zelf een keuze bepalen -
óók de keuze om tot het einde te
wachten, eventueel uit religieuze
overweg ingen - is een groot goed.
Maria heeft haar keuze gemaakt. Ik
zal het zeker ook doen als de
tot een CDA-PvdA-regeringscoalitie te gelegenheid zich aandient en ik zal
komen? Dus niet op een snelle wijze een geliefde medemensen - met alle inzet
liberale oplossing voor de euthanasie
regelen, omdat de WD dan meer kans
heeft op een nieuwe regeerperiode?
Onpasselijk word ik van dergelijke
opportunistische onfrisheid op een zo
emotioneel, existentieel menselijk
terrein ais de wettelijke omlijsting van
die ik heb en voorzover ze dat zelf
wensen - terzijde staan bij de moeilijke
beslissingbij het zoeken naar andere
uitwegen, bij het vinden van een
geschikt middel, bij de laatste
levensfase. Geen wet kan dat
verhinderen.