GEZOCHT; EEN PARTNER
ik doe het met mijn schrijfmachine
'De een doet het met zft vlotte babbel,
ZATERDAG 17 JUN11989
PAGINA 23
BIJLAGE VAN HET LEIDSCH/ALPHENS DAGBLAD
't Kan heel direct: "Ik heet Mahad
Hassan en wil met een vrouw trouwen
van 23 tot en met 27 jaar".
't Kan heel eerlijk: "Jongeman, 29
jaar, lichte handicap, zoekt kennis
making met meisje/vrouw. Wie
durft?".
't Kan kort: 'J. vr. judoka, 26 jr. zkt
l.bl. judoka, 27-35 jr. om evt. rel. op en
rond de judom. op te bouwen".
't Kan opvallend: "Ademben Nèt
niet! Wel ben ik een zelfbew. sl. vrouw
't Kan ludiek: "Jonge grijsaard (43
jr.)
't Kan krom-poëtisch: "Hoe lang
nog wachten? Teder verlangen, soms
vurig smachten. Naar jou en samen
trachten, vriendschap laten ontstaan
't Kan ironisch: 'Aardige anti
prins (31) zonder wit paard of kar
't Kan gevoelig: "Jouw prachtige
stralende ogen, je schitterende verle
gen glimlach, je slanke vrouwelijke fi
guur, de warmte in je mooie stem, je
oprechtheid en vrolijkheid zullen mijn
warm kloppend hart en gevoelige ziel
voor altijd open laten staan
't Kan origineel: "Aantr. gulle za
kenman z.k.m. stel, echtp. of dame
voor wandeling om de Maarsseveense
plas. Ik wacht met lichtblauwe Passat
op het grote parkeerterrein voor de
plas a.s. maandagochtend 11 uur".
Dubieus
Drie jaar geleden zette ik een contact
advertentie voor een gezellige vriend.
Mijn vrienden- en kennissenkring
vond ik te beperkt. Op mijn badmin
tonclub snelde iedereen na een partij
tje direct naar huis. In de kroeg han
gen leek me niks, en de disco werd be
volkt door jongeren van wie ik de
moeder had kunnen zijn. Waarom
geen advertentie, dacht ik vervolgens.
Ik zag het als een spannende, leuke
methode om mijn sociale contacten
snel uit te breiden. En wie weet: een
eventuele, serieuze relatie sloot ik
niet uit.
De commentaren uit mijn omge
ving waren vernietigend. 'Dat heb jij
toch niet nodig?' en 'Ben je zo wanho
pig?', werd er gezegd. Ik was ver
baasd. Blijkbaar zagen veel mensen
contactadvertenties als inferieur en
dubieus. Een middel dat je aangrijpt
als je niet op een normale manier een
vriend of vriendin kunt vinden. Wat
was dan wel die 'normale' manier,
vroeg ik. De antwoorden waren vaag:
'Nou eh, gewoon, op straat. Of op je
werk'.
De reacties die ik op mijn adverten
tie kreeg, logenstraften alle verhalen
over 'kneuzen die de boot hadden ge
mist'. Natuurlijk, er waren zielige,
eenzame figuren bij, maar die vorm
den een uitzondering. De meeste
mannen leken me zelfstandig, interes
sant en bijdehand. Ze vertelden me
deze methode aan te grijpen omdat ze
geen tijd en zin hadden allerlei clubs,
theaters, musea en kroegen af te lo
pen. Sommigen vonden het ook gê
nant om echt 'op vrouwenjacht' te
gaan. Een advertentie leek hen heel
wat sympathieker. Dan wist je ten
minste zeker dat beide partijen de
zelfde bedoelingen hadden.
De twijfel liet mij echter niet los. Ik
vertelde mijn omgeving niet langer
spontaan dat ik een contactadverten
tie had gezet. Een licht gevoel van
schaamte streed voortdurend met een
innerlijke stem die riep 'wat kan het
me schelen wat anderen denken'.
De negatieve reacties en mijn eigen
gemengde gevoelens riepen de vraag
op of andere mannen en vrouwen die
via contactadvertenties zochten ook
zo'n tweeslachtig gevoel zouden heb
ben. Uiteindelijk zette ik een oproep
in een landelijk ochtendblad, waarop
elf mensen reageerden. Zij waren be
reid om te vertellen over hun motie
ven, schaamtegevoelens, teleurstel
lingen en frustraties.
"Ik ben al zo'n zeven jaar met ad
vertenties in de weer. Doorgaans rea
geer ik, twee keer heb ik er zelf een ge
plaatst. Waar ik vooral op let is de
woordkeus. Ik knap af op mensen met
een slechte kennis van de Nederlandse
taal. Hobby's en dergelijke interesse
ren mij minder. Ik vind dat je elkaar
daarin vrij moet laten.
In de brieven die ik schrijf zet ik
geen adres, alleen een telefoonnum
mer. Als ze me bellen vragen vrouwen
steevast: vertel eens wat over jezelf. 'Ik
heb al genoeg over mezelf in mijn brief
verteld', antwoord ik dan. Daarop is
het meestal even stil aan de andere
kant. 'Hallo, ben ik nog in beeld?',
roep ik dan maar. Tja. Ik val op vrou
wen die spontaan reageren, maar de
meeste vrouwen kunnen dat niet. De
gesprekken zijn doorgaans in schrille
tegenspraak met wat je in de adver
tentie wordt beloofd.
Ik heb niet veel pretenties en toch
kan ik maar geen vrouw vinden. De
enige eisen die ik heb is dat ze politiek
links en kinderloos moet zijn. In het
begin had ik wel hoge verwachtingen,
maar nu ben ik uiterst cynisch gewor
den. Ik werd moe van alle voorwaar
den die vrouwen stelden: zeilen, rei
zen, uitgaan, ik weet niet wat. Ik ben
een huiselijk type en houd niet van de
disco. Vrouwen zullen me wel saai
hebben gevonden.
Spijt van deze methode heb ik nooit
gehad.. Ik ben getrouwd geweest met
een vrouw die ik via een advertentie
heb leren kennen. Ik heb ook veel over
vrouwen geleerd. Het lijkt allemaal
heel mooi, maar de werkelijkheid is
De meeste contactadvertenties zijn te
vinden in de dagbladen van de Pers
combinatie: het Parool, Trouw en de
Volkskrant. Vooral op zaterdag be
slaat het aantal advertenties in de ru
briek 'Huwelijk en kennismaking'
ruim anderhalve pagina met ongeveer
300 advertenties. Per week komen er
gemiddeld 700 tot 800 brieven op de
advertenties binnen.
Echte advertentiepieken zijn er niet
meer volgens een medewerkster van
de advertentieafdeling van de Volks
krant. "Vroeger had je nog wel een
toename vlak voor de feestdagen of
de zomervakantie. Maar tegenwoor
dig is het het hele jaar door druk". De
meeste advertenties worden door
middel van een brief aangemeld. De
advertentieverkoopster merkt
meteen als iemand opbelt om een
contactadvertentie te plaatsen. "Men
sen zijn heel zenuwachtig".
Opvallend is dat meer mannen ad
verteren dan vrouwen. Een echte ver
klaring is er niet voor. Ook opmerke
lijk is dat de meeste mannen boven de
veertig een veel jongere vrouw zoe
ken. Er worden zelden advertenties
geweigerd, al is Trouw behoudender
dan de Volkskrant en het Parool. Al te
platvloerse teksten - 'Man zoekt
vrouw met grote tieten' - gaan recht
streeks de prullenbak in.
In de zee van advertenties is opval
len een eerste vereiste. Dat betekent
vechten tegen clichés en zo origineel
mogelijk proberen te zijn. Met een
glas wijn bij de open haard, een fijne
strandwandeling, of een goed gesprek
kan niemand meer aankomen. Dus
putten mensen zich soms uit in de
meest bizarre omschrijvingen, want
originaliteit - in welke vorm dan ook -
wordt op prijs gesteld.
Verder wordt gelet op opleidingsni
veau, leeftijd en eigenschappen. "Ik
reageer niet op advertenties waarin
mannen pronken met hun baan.
mooie huis of auto. Ik zoek een
mens", stelt Maaike.
"Ik ben nu zo'n twee jaar bezig met
advertenties. Ik ben op zoek naar een
serieuze LAT-relatie. Een keer heb ik
zelf een advertentie gezet, maar dat
bleek erg duur. Meestal reageer ik al
leen. Ik denk dat ik doorgaans zo'n
drie tot vier brieven per maand
schrijf, waarin ik alleen mijn naam
en telefoonnummer geef. Verder vertel
ik niets.
De telefoongesprekken verlopen
meestal wel prettig. Ik kan vrij ge
makkelijk over de telefoon spreken. Ik
vergelijk het maar met praten met ie
mand aan wie je net op een feest bent
voorgesteld. Een keer heb ik een verve
lend gesprek gehad toen iemand zei:
hoe vrij je liever, onder of boven.
Ik heb een stuk of vijf ontmoetingen
gehad. Meestal spreek ik af in een
park, waar andere mensen in de
buurt zijn. Als ik een afspraak heb
vertel ik een vriendin altijd waar ik
heen ga, voor het geval dat. Je weet
immers nooit met wie je te maken
krijgt. Met twee mannen heb ik een re
latie gehad. Bij de een liep het af om
dat hij wilde samenwonen en ik niet.
De ander had eigenlijk te weinig tijd
voor een relatie.
Contactadvertenties hebben me ge
leerd dat mannen op het gebied van
emoties en zelfkennis achterliggen bij
vrouwen. Heel veel mannen weigeren
zich te verdiepen in zichzelf. De mees
ten zijn gescheiden, hebben nauwe
lijks sociale contacten en storten zich
maar op hun werk. Intimiteit met ie
mand delen vinden ze heel moeilijk.
Er zijn maar weinig mannen die zich
zelf goed kennen en kunnen analyse
ren. De meesten zijn slachtoffer van
hun prestatiedwang. Je ziet het ook
aan de tekst van de advertenties. Die
van vrouwen zijn doorgaans eerlij
ker, pakkender en nuchterder. Vrou
wen kennen zichzelf beter".
(Maaike uit Hilversum, 39 jr., bij
standsmoeder, een kind, werkt partti
me)
"Als ik alles bij elkaar optel ben ik
nu ongeveer 15 jaar bezig met adver
tenties. Soms intensief, soms helemaal
niet want je hebt natuurlijk ook wel
eens een relatie. Ik reageer liever dan
dat ik zelf adverteer. Het reageren op
een advertentie heeft meer het karak
ter van een spel. Ik heb ook liever dat
iemand mij uitzoekt dan omgekeerd.
Ik zoek een vrouw van gelijk ni
veau, liefst een beetje kritisch. Dat
schept de noodzaak om ook over je ei
gen standpunten eens na te denken. In
de ideale vrouw geloof ik niet. Ik ben
enkele jaren getrouwd geweest en heb
een paar relaties gehad. Dat laatste
bevalt me wel. Ik zoek geen relatie to-
taan mijn dood.
Ik heb vrij veel vrouwen ontmoet.
Daarom noem ik het een spel, je gaat
er aardigheid in krijgen. Aan de ene
kant is het heel serieus, een soort solli
citatie, aan de andere spannend en
leuk. Het heeft ook te maken met hoe
gewoon deze methode voor de deelne
mers is. Volgens mij is het een vorm
die steeds meer wordt geaccepteerd.
Je hoort vaak dat het moet 'klikken'.
Veel vrouwen hebben me op grond van
het feit 'dat 't niet klikte' afgewezen.
Wat ik me daarbij moet voorstellen
weet ik niet goed. Je merkt wel dat je je
van tevoren gaat indekken tegen mis
lukkingen. Eerst was ik heel gespan
nen en nerveus als ik een ontmoeting
had. gaandeweg werd ik veel laconie
ker. Nu ga ik naar een afspraak met
een instellinp van 'ik verwacht er niet
Zie verder volgende pagina.
Contactadvertenties. Steeds meer mensen kiezen bewust voor deze manier om een partner te zoeken. De
advertentierubriek 'Huwelijk en kennismaking' in de dagbladen wordt vooral in het weekeinde letterlijk gespeld. Mensen
van uiteenlopende leeftijd en opleiding, met verschillende interesses en wensen, doen hun uiterste best om zichzelf in vijf
tot tien regels zo origineel mogelijk te verkopen. In de hoop dat de 'ware' ander zal reageren. Wat drijft mensen ertoe op
deze manier contact te zoeken?
door Margot Klompmaker
anders. Wat moet ik met een vrouw die
met de volle hand een elpee beetpakt.
Moet ik die op mijn platenverzame
ling loslaten? Veel vrouwen tobben
met oude relatieproblemen. Ook wil
len ze me veel te veel naar hun hand
zetten, mijn karakter ombuigen. Daar
werd ik horendol van. Ik heb het wel
eens meegemaakt dat een vrouw mij
niet moest, omdat ik in mijn vrije tijd.
antieke uurwerken repareer".
(Henk uit Putten, 40 jr., draaier aan
de werkbank)
"Ik ben zeven jaar geleden begon
nen met advertenties zetten. Door zelf
te adverteren krijg je veel meer infor
matie binnen. In totaal heb ik zo'n
acht advertenties gezet met verschil
lende teksten. Gemiddeld kreeg ik zo'n
25 reacties binnen. Bij het selecteren
lette ik op handschrift en taalgebruik,
bij taalfouten haakte ik af. Verder se
lecteerde Ik gevoelsmatig: ik keek of
mannen echt iets over zichzelf vertel
den. Als ze begonnen over hun fijne
doorzonwoning dacht ik: laat maar.
Ik zocht iemand met levenserva
ring, die open, emotioneel, kwetsbaar
en humoristisch was. Na de selectie
hield ik gemiddeld twee tot drie men
sen over. Daar had ik hele vlotte en ge
zellige telefoongesprekken mee. Ik heb
weinig mensen met problemen of de-
pressievelingen ontmoet. Ik denk dat
dat een kwestie van goed selecteren is.
De eerste ontmoeting vond meestal
plaats bij een van beiden thuis. Als ik
dat deed was ik ervan overtuigd dat
het in orde was. Bang ben ik nooit ge
weest en er is nooit misbruik van mijn
vertrouwen gemaakt.
Ik heb er leuke relaties aan overge
houden, een van een halfjaar en nu
een van twee jaar, die wat mij betreft
mijn hele leven mag voortduren. Ik
ben dus redelijk succesvol geweest en
zeker niet ontevreden. Mijn ervaring
is dat je een hoop leuke mensen ont
moet".
(Angelique uit Zaltbommel, 37 jr.,
adm. medewerkster)
Motieven
De elf deelnemers aan het 'spel' (zoals
een van hen deze methode noemde)
hebben allen om dezelfde redenen
heel bewust voor contactadvertenties
gekozen. Stuk voor stuk houden ze
niet van de kroeg, disco of uitgaan in
het algemeen. Ze hebben weinig tijd
en komen niemand tegen op hun
werk of daarbuiten. En als ze iemand
tegenkomen weten ze vaak nog niks:
is de ander bezet of vrij? Een voor
zichtig verkenningsgesprek levert
vaak de teleurstellende conclusie op
dat de ander inderdaad al is 'voor
zien'. Ook gaf een aantal mannen te
kennen er niets voor te voelen om
echt te 'jagen' op een vrouw.
"De meeste mannen die ik tegen
kom hebben al een partner of het con
tact is puur zakelijk" (Hilde). "Als je
zoals ik in de bijstand zit, is dit de eni
ge manier om met mannen in contact
te komen" (Maaike). "Ik vind het af
grijselijk om echt op de versiertoer te
gaan. Het grenst voor mij aan vrou
wenverachting" (Antoon). "Als ik
vrouwen tegenkom lopen ze niet rond
met een ik ben urij-button" (Paul).
Angelique: "Ik ben wel eens naar
de kroeg geweest met het idee van:
nou ga ik er flink tegenaan. Al die
mensen die quasi-interessant stonden
te doen maakten me doodmoe. En als
ik een leuke man zag, zei me dat nog
niks. Het kon wel een kluns wezen, of
misschien zat z'n vriendin net op de
Velen hadden een vaag gevoel van
schaamte toen ze met contactadver
tenties begonnen. Men maakte er niet
echt een geheim van, maar vertelde
het selectief, alleen aan goede vrien
den. De meesten constateerden dat
het gevoel van gêne geleidelijk ver
dween. Doorslaggevend daarbij was
dat de mensen die zij via een adver
tentie ontmoetten net zo gewoon, in
telligent en interessant bleken te zijn
als zijzelf.
Paul: "Ik schaam me niet voor deze
manier. Ook vind ik mezelf bepaald
geen tweede keus". Angelique: "Ik
vind al die vooroordelen onzin. Ik heb
ook wel reacties gehad van mensen
die zeiden: als je dat doet kun je blijk
baar niet normaal contacten leggen.
Dan ben je zielig. Heel even heb ik
ook zelf dat idee gehad, maar dat was
snel over toen ik mijn eerste brieven
kreeg. Die waren geschreven door
normale mensen zoals ik". Henk: "De
een doet het met een vlotte babbel, ik
doe het met mijn schrijfmachine".
Iedereen beschouwt adverteren als
een eerlijke, directe en gelijkwaardige
vorm van contact zoeken. Hilde: "Ik
vind dit een leuke, open manier. Je
weet wat iemands bedoelingen zijn en
of iemand serieus is". Angelique:
"Deze vorm van contact zoeken is
duidelijk: jij zoekt iets bepaalds en de
ander wil dat ook".
"Na mijn scheiding, acht jaar gele
den, ben ik met contactadvertenties
begonnen. Aanvankelijk wilde ik een
vaste relatie uit een soort idee van:
wat moet ik zonder man, maar dat is
in de loop der jaren veranderd.
Meestal reageerde ik op adverten
ties. Drie keer heb ik zelf geadver
teerd, waarop ik gemiddeld 15 tot 20
brieven kreeg. Om ze te selecteren zette
ik eerst een pot koffie, pakte m'n shag
erbij en ging ervoor zitten. Brieven
met taal- of spelfouten vielen meteen
af, evenals mensen met zeurverhalen
of problemen. De brieven waren heel
uiteenlopend, soms smerig. Ik reageer
de niet op brieven met alleen een tele
foonnummer. Verder lette ik er op wat
iemand over zichzelf vertelde of met
een relatie wilde, 't Ging vaak ook in
tuïtief.
In totaal heb ik ongeveer 50 mannen
ontmoet. Met de meesten sprak ik af
bij een van beiden thuis. Ik heb dat
nooit een risico gevonden. Als ik ie
mand niet zag zitten, zei ik dat
meestal meteen na de eerste ontmoe
ting. In het begin had ik daar moeite
mee, maar je leert dat wel. De mannen
hadden daar ook begrip voor. Eentje
zei: ach meid, kop op, je hebt er een
leuk bosje bloemen aan overgehouden.
Het heeft me veel geleerd over de an
dere sekse. Er zijn veel mannen die be
hoefte hebben aan een luisterend oor,
een praatpaal. Ze hadden doorgaans
geen belangstelling voor mijn behoef
ten en interesses. Waar ik doodziek
van werd waren de verhalen over hun
echtscheiding. Weinig mannen waren
de moeite waard om mee door te gaan.
Een langdurige relatie heb ik er nooit
aan overgehouden.
Mijn behoefte is ook veranderd. Ik
heb inmiddels een leuke vrienden- en
kennissenkring opgebouwd. Ik wil
best een vaste relatie, maar minder
sterk dan vroeger. Veel mannen zijn
ouderwets in hun opvattingen. Ze heb
ben er moeite mee als een vrouw tame
lijk zelfstandig is en er een eigen me
ning op na houdt. Ook het feit dat ik
niet wil samenwonen schrikt af. De
meeste mannen zijn op zoek naar een
veilige haven. Samenwonen, trouwen
en alles delen. Voor mij hoeft dat niet
Al met al vond ik het wel de moeite
waard. Ik heb veel mensen ontmoet en
ben ook veel over mezelf aan de weet
gekomen. Ook ben ik een paar keer
leuk verliefd geweest. Dat was mooi
meegenomen".
(Hilde uit Utrecht, 48 jr., docente,
twee kinderen)
vrouw'van 27
wonend en werkend in Dren
te. heb genoeg vrienden en
vriendinnen, maar mis toch
de geborgenheid en wamte,
-die'voor mij bij een intieme
relatie passen. Daarom zoek
ik een integere vuend voor
wie betrokkenheid, respect
en trouw deel uitmaken van
relatie
■mmmmbMM
