Afscheid van een
uniek sportman
PAPIEREN TIJGER
APOTHEKERS
VE 3EUKERIN
KNALFUIF
ZATERDAG 3 JUNI 1989
EXTRA
PAGINA 29
'Center for the Los Angeles Lakers...with number thirty-three...Kareem Abdul Jabbar'. Het zal voor de speakers
in de basketbalarena's van de Verenigde Staten even wennen zijn om die naam straks, bij een wedstrijd van de
Lakers, niet meer op hun lijstje aan te treffen. Maar uiterlijk op 20 juni is het dan toch zo ver. Dan staat de laatste
van maximaal zeven duels in de NBA-finale op het programma en neemt Kareem definitief afscheid. Bij zijn
officiële vaarwel, vlak voor de slotwedstrijd van het reguliere seizoen (je weet tenslotte nooit hoe ver een team in
de play-offs zal komen), kreeg hij van zijn teamgenoten een passend afscheidscadeau. Kareem Abdul Jabbar
(42), die door velen wordt beschouwd als de allerbeste, mag zich sinds eind april eigenaar noemen van
een...Rolce Royce. En dat is natuurlijk weer eens iets anders dan een gouden horloge met inscriptie.
Kareem Abdul Jabbar: een lange, levende legende
Kareem Abdul Jabbar in een karakteristieke pose. Op het parket maakte hij
zijn tegenstanders gek. (,otó gpdi
Kareem Abdul Jabbar neemt af
scheid met een wagonlading re
cords achter zijn naam. Dat kan ook
bijna niet anders wanneer je, zoals
hij, twintig seizoenen hebt meege
draaid op het allerhoogste niveau.
Op 16 april is hij 42 jaar geworden en er
zal met een lampje gezocht moeten wor
den naar een tweede sportman die het zo
lang heeft volgehouden in een tak van
sport en een competitie die zo veeleisend
is als het basketbal in de Amerikaanse
profleague.
Records zijn de 2.18 meter lange Jab
bar op het lijf geschreven. Het eerste
boekte hij, zonder daar overigens zelf
weet van te hebben, toen hij op 16 april
1947 werd geboren als Ferdinand Lewis
Alcindor. Hij was de langste baby die
ooit ter wereld kwam in het Newyorkse
Sydenham Hospital.
Nu er een einde is gekomen aan het
tijdperk Jabbar in de National Basket
ball Association is hij in het bezit van een
hele rits records. Hij speelde meer wed
strijden dan wie ook (1560 plus ruim 230
play-off-duels), scoorde de meeste pun
ten (ruim 38.000 in het normale seizoen
en dik 5700 in de play-offs), blokte de
meeste schoten (bij elkaar ruim 3600) en
maakte meer persoonlijke fouten dan
wie ook, hoewel hij slechts 55 keer (één
maal op elke 32.5 duels) met het maxima
le aantal van zes fouten naar de kant
moest.
Uniek
Met Kareem Abdul Jabbar verdwijnt een
uniek sportman van het toneel. "Hij is de
grootste in de geschiedenis van de
sport", zegt zijn huidige coach en ex-
teamgenoot Pat Riley. "Zoals hij zal er
nooit meer een komen. Hij speelde met
zijn hart".
Kareem Abdul Jabbar heeft, volgens
velen, als persoon nog meer waarde ge
had dan als basketballer. "We zullen hem
vooral als mens missen", erkent Earvin
'Magie' Johnson, de huidige ster van de
Los Angeles Lakers.
"Hij is de grootste die ooit dit spelletje
heeft gespeeld", zegt Mychal Thompson,
zijn opvolger in de startende vijf van de
Lakers. "Het is als de Niagara waterval
len. Je verwacht gewoon dat ze er zijn.
Stel je eens voor dat die zouden opdro
gen. Nou, zo ongeveer zie ik het vertrek
van Kareem. Als het verlies van een na
tionale schat".
Zonder Kareem Abdul Jabbar zal het
toch allemaal een beetje anders zijn op
de velden van de NBA. Vooral zijn spe
ciale schot, de skyhook, bracht honderd
duizenden in vervoering. Tientallen heb
ben geprobeerd dat soepele schot, dat
bord noch ring raakt en slechts door het
netje suist, te imiteren of'minimaal te
verdedigen. Het een noch het ander luk
te. De skyhook is voor eens en altijd ver
bonden aan de naam van Jabbar. Hoe
veel punten hij zo heeft gescoord is nooit
bijgehouden, maar tegenstanders zijn er
volkomen gek van geworden, omdat ie
dere keer de bal over hun hoofd vloog
voor twee feilloze punten.
"Ik vergeet nooit de eerste keer dat ik
tegen hem speelde", zegt Wayne 'Tree'
Rollins, nu center van de Cleveland Ca-
veliers. "Ik was een typische nieuweling.
Als iedereen wilde ik die skyhook blok
ken. En ja hoor. Ik blokte de skyhook.
Vervolgens kreeg ik er zeven op rij langs
m'n oren. Ik heb het nooit meer gepro
beerd".
Talent
In 1966 arriveerde Alcindor op de cam
pus van UCLA, maar er was voor hem
nog geen plaats in het topteam. Voor ie
dereen was het echter duidelijk dat hij
een enorm talent was, zeker nadat hij
met de eerstejaarsploeg in een onderlin
ge wedstrijd het A-team had verslagen.
Het was in die tijd niet ongebruikelijk
dat eerstejaars studenten (freshmen) toe
keken bij de topploegen. John Wooden
maakte voor Lew Alcindor geen uitzon
dering, en dat kostte hem misschien wel
de NCAA-titel in 1966.
Maar niemand maalt daar nu nog om.
Alcindor leidde de ploeg van UCLA in de
drie jaren daarna even zo vaak naar het
nationale kampioenschap. In die drie
seizoenen werden slechts twee van de
negentig wedstrijden verloren door de
ploeg, die de bijnaam LewCLA kreeg.
Geen wonder dus dat Lew Alcindor zo
ongeveer bij alle profclubs bovenaan het
verlanglijstje stond. De NBA kent echter
een heel speciaal selectiesysteem. In die
zogenaamde draft mogen de zwakste
ploegen van het voorafgaande seizoen
het eerst kiezen, waardoor automatisch
de bestaande verschillen wat worden ge
nivelleerd. Waar nu alle ploegen, die de
play-offs niet halen, loten om de eerste
keuze, werd toen getost tussen de slecht
ste ploeg uit de Eastern Conference (Mil
waukee) en de minst succesvolle club uit
de Western Conference (Phoenix).
door Jan van der Nat
Als het aan Lew Alcindor zelf had gele
gen, had hij ongetwijfeld gekozen voor
de Phoenix Suns, omdat hij in zijn jaren
op UCLA het klimaat in Amerika's zuid
westen zeer had leren waarderen. Maar
het pakte anders uit. Milwaukee won de
toss en Alcindor kon een woning gaan
zoeken in de staat Wisconsin.
Turbulent
In zijn biografie 'Giant Steps' schrijft hij:
"Ik wist van Milwaukee helemaal niets
af. Eigenlijk alleen maar dat de Mil
waukee Braves dat jaar de New York
Yankees in de World Series hadden ver
slagen en dat deed mij, als fan van de Los
Angeles Dodgers, deugd. Ze waren in
Milwaukee blij met mij. Maar dat was
niet wederzijds. Toen ik daar pas kwam
was het nog vrij warm als gevolg van de
Indian Summer, maar tegen oktober
kreeg ik het idee dat iemand de deur van
de vrieskast achter me had dichtgesla
gen. Meer nog dan dat onaanvaardbare
weer, was Milwaukee voor mij geen ech
te stad. Niet zo gek natuurlijk, want ik
had pas in twee steden gewoond: New
York en Los Angeles".
In beide wereldsteden was het leven
van Lew Alcindor tamelijk turbulent ge
weest. Racisme vierde hoogtij in de jaren
dat hij opgroeide in de straten van Har
lem, waar zijn vader, een uitstekend jazz
muzikant, geen kans kreeg om in een
band te spelen omdat hij zwart was. Dat
en de dagelijkse praktijk maakte Lew Al
cindor bewust van de misstanden. Hij
adoreerde negerleiders als Malcolm X en
Martin Luther King en besloot zelf in
1968 een daad te stellen. Hij weigerde te
spelen voor de nationale ploeg op de
Olympische Spelen van Mexico.
Islam
Later werd hem in een televisieprogram
ma, waarin hij om heel andere reden zat,
verteld dat het toch zijn plicht was ge
weest om voor zijn land uit te komen.
Het antwoord van Alcindor was klip en
klaar: "Ja, ik woon hier, maar het is niet
echt mijn land". Dat ene zinnetje zou
voor Lew Alcindor een ommekeer in zijn
leven betekenen. De volgende dag werd
hij gebeld door Ernest McGee, een
Britten zijn lui. Denen heerszuchtig, Ita
lianen onkreukbaar, Duitsers gemak
zuchtig, Fransen bescheiden, Ieren zui
nig, Belgen wellustig, Grieken rechtlij
nig, Spanjaarden dom, Nederlanders
ruimdenkend. Uit het feit dat u er anders
over denkt blijkt dat u bevooroordeeld
bent. En dat niet grenzen, maar senti
menten Europa verdelen.
Het ene volk is nog eigenwijzer dan het
andere. Nederlanders zijn bereid de
schoenen van de Duitsers te poetsen zo
lang ze er aan verdienen, maar het ge
beurt met de minachting van een kok die
een blikje soep moet opentrekken. De uit
spattingen na een eenvoudig wedstrijdje
voetbal tonen pas de ware gevoelens.
Europa in 92 zonder grenzen? Mooie
flauwekul dus. Geloof maar niet dat de
Britten die halfzachte continentalen zo
maar over de vloer willen hebben, met
huisdieren, ziekten en al. Zit Duitsland te
wachten op import van de Franse slag of
de Griekse inflatie? Ze willen daar het
Nederlandse bier al niet hebben. Ik zie
Mitterrand trouwens ook nog geen econo
mische dictaten van Thatcher of Kohl
aanvaarden.
Eenheid in Europa ontstaat pas bij een
gemeenschappelijke vijand. De commu
nistische dreiging valt nog niet half weg
of je ziet de NAVO wankelen. Bonn lonkt
weer over de Muur naar het oosten en wil
liever vandaag dan morgen van de kern
wapens af. Iedereen is plotseling op zijn
hoede. Hoe groot is de Duitse gedachte
nog?
Europa heeft nog wel een economische
vijand. Het opheffen van grenzen in 1992
is geïnspireerd door angst voor (met na
me) Japan, dat de wereld overspoelt met
auto's en elektronica. En het gekke is: al
leen het dreigen met één Europa is al vol
doende afschrikwekkend.
Want terwijl hier wordt gedacht aan
het openen van grenzen, zijn Japan en de
Verenigde Staten juist als de dood voor
een Europees 'fort' waar ze niet m,eer in
komen. Vooral de Amerikanen zijn als
een gek aan het investeren in Europa, om
straks de boot maar niet te missen. Ze
durven de EG ineens niet. eens meer op
een zwarte lijst te zetten van landen die
hun eigen industrie bevoordelen.
De wereld beeft voor het gebrul van een
papieren tijger. Europa '92 is de recla
mestunt van de eeuw.
WIM FORTUYN
vriend van zijn vader die moslim was ge
worden en nu Hamaas Abdul Khaalis
heette. Een paar dagen later volgde een
ontmoeting.
"Zeg alsjeblieft nooit meer dat dit
jouw land niet is", viel Hamaas met de
deur in huis. "Jouw voorouders leefden
en stierven in dit land. Dit is wel degelijk
jouw land. Ik heb begrepen dat je inte
resse hebt in de islam. Voel je je mos
lim?". Alcindor antwoordde bevestigend
zonder direct te weten wat dat inhield.
Hamaas wijdde hem in in de geheimen
van de islam, en in 1971 besloot Lew Al
cindor zijn naam te veranderen in Ka
reem Abdul Jabbar, edelmoedige krach
tige dienaar van Allah.
Zijn bekering tot de islam is hem niet
door iedereen in dank afgenomen. Zijn
ouders hadden er bijvoorbeeld zeer veel
moeite mee. Niet in de laatste plaats door
zijn huwelijk met Janice Brown. Ook zij
veranderde haar naam (in Habiba) en het
huwelijk werd geheel in islamitische stijl
voltrokken en was daarom verboden ter
rein voor niet-moslims en dus voor Al en
Cora Alcindor. Kareems vader ver
scheen nog wel even op de receptie, die
voor een ieder toegankelijk was, maar
zijn moeder kon dat niet opbrengen.
Pelgrimage
De geestelijke scheiding van zijn fami
lie heeft Kareem Abdul Jabbar overi
gens nooit aan het twijfelen gebracht. In
tegendeel. Zijn huwelijksreis voerde
hem door Afrika en werd gevolgd door
een pelgrimage naar Mekka. In 1972
volgde hij een zomerstudie Arabisch aan
de beroemde Harvard University. Een
niet meer dan logische stap vanwege zijn
levensovertuiging, die er ook al de oor
zaak van was geweest dat hij op UCLA
zijn hoofdstudie Engels omzette in (ge
loofsgeschiedenis van India, China,
Afrika en het Midden-Oosten.
Toch zijn er momenten geweest dat Jab
bar twijfelde. Want zijn professionele le
ven mocht dan op rolletjes lopen, per
soonlijk moest hij door zeer diepe dalen.
Zijn huwelijk liep op de klippen nadat
hij lange tijd pogingen had gedaan het te
redden, en zijn geestelijke vader Hamaas
Die apothekers toch. Tientallen jaren
hebben ze zich in de slipstream van medi
sche specialisten en andere gezondheids
mandarijnen gekoesterd in de bijna sa
crale hoogachting die het publiek hun
toedichtte: weldoeners van de mensheid.
Dat soort mensen moest toch eigenlijk in
alle rust en waardigheid kunnen werken
aan hun prachtige taak en buiten banale
discussies blijven over niets ontziend
winstbejag en soortgelijke hartstochten
die elders in de wereld van Mercurius zo
vaak ons aller misnoegen opwekken.
Hun mooie, ethisch gekleurde verhalen
wezen immers op een totaab andere in
borst.
Jaja.
Wie het wereldje iets beter kende wist
wel beter. Het gewone voetvolk in de apo
theek, de assistenten, is er al zo lang als
het vak bestaat van doordrongen dat
achter dat fraaie imago van de apothe
ker maar al te vaak een spijkerharde za
kenlieden-mentaliteit schuilgaat. De as
sistenten merken dat o.a. maandelijks
aan hun uiterst sobere salaris.
kwam in de gevangenis terecht nadat hij
- als reactie op de laffe moord op zijn
vrouw en kinderen - met een aantal ge
loofsgenoten openbare gebouwen had
bezet en mensen in gijzeling had geno
men.
De grootste klap in het leven van Jab
bar was het afbranden van zijn kapitale
huis in Bel Air, Californië. Zijn kostbare
verzameling oosterse tapijten, vier on
vervangbare, middeleeuwse exemplaren
Het recente fraude-onderzoek van de
Economische Controle Dienst bij het apo-
thekersgilde heeft haarscherp aange
toond wat voor fantastische netwerken
en constructies de heren en dames er op
na houden om hun zakken gevidd te hou
den. Goed, men mag niet alle apothekers
over één kam scheren, maar het gros lijkt
er niet voor terug te schrikken om de con
sument gewoon te tillen.
Dat is wel heel grof gezegd. Kan dat
nou niet wat sjieker onder woorden wor
den gebracht? Zeker. Daarvoor moeten
we natuurlijk zijn bij de organisatie van
apothekers (KNMP) die in haar verweer
op de aantijgingen beweert dat de Econo
mische Controle Dienst "buiten de reali
teit van de marktwerking staat". Prach
tig. Magnifiek. Je ziet zo maar weer eens
het grote voordeel van een universitaire
opleiding. Iets anders dan 'Moeten we
soms een dief van onze eigen portemon
nee zijn?' staat er natuurlijk niet.
De moraal: apothekers zijn als andere
zakenlieden, niet beter, niet slechter.
Niets menselijks is hun vreemd. We moe
ten ze daarom gewoon scherp in de gaten
houden.
RUUD PAAUW
van de koran, meer dan 3000 jazz-platen
en al zijn basketbaltrofeeën gingen daar
bij verloren. Zijn vriendin Cheryl, hun
zoon Amir en een paar vrienden konden
echter het als een lier brandende huis
veilig verlaten. "Vergeleken bij het leven
zijn bezittingen - hoe kostbaar ze ook mo
gen lijken - niets waard", zei Jabbar, die
twee dagen later een vrachtwagen vol
jazzplaten kreeg aangeboden van een ra
diostation.
De gemeente Leiden kampt met grote fi
nanciële problemen, maar zij blijkt toch
nog in staat te zijn om bijna vier ton neer
te leggen voor wat deftig wordt genoemd
"een cultuurverandering" in het stad
huis.
Die cultuurverandering moet ertoe lei
den dat de wethouders en de ambtenaren
beter met elkaar gaan samen werken. Dat
is vooral nodig omdat er al geruime tijd
een felle strijd is ttissen de verschillende
gemeentelijke diensten bij de verdeling
van de steeds schaarser worden financië
le middelen, aldus wethouder Bordewijk
van financiën, personeel en organisatie
in de krant van woensdag.
Dat het in werkelijkheid om wat meer
en ook om wat anders gaat, bleek twee
dagen later toen in het L.D. gewag werd
gemaakt van een vertrouwelijk rapport
waarin ambtenaren en politici hun gal
spuwden over de gang van zaken ten
stadhuize. Het is er weinig minder dan
een zootje. De ellende moet ook wel heel
groot zijn, laten we wel wezen, want an
ders haal je het als B en W niet in je hoofd
zoveel van die schaarse centen neer te tel
len voor een grootscheeps onderzoek en
haal je er ook niet een adviesbureau met
de veelzeggende naam De Beuk bij om de
zaak te klaren. Het is wel handig van de
wethouders deze manoeuvre. Via die 'cul
tuurverandering' spelen zij het balletje
in feite terug naar de ambtenaren.
"Want", zo zegt die schat van een Borde
wijk heel duidelijk "de ambtenaren zul
len het uiteindelijk moeten doen"
Zo blijf je lekker bezig.
Het wordt natuurlijk helemaal niks.
Zolang de PvdA, met haar enorme
machtspositie, Leiden blijft regeren via
intern fractieberaad, zal en kan er niets
veranderen. De zaken blijven dan ver
stopt. Voor alles zou de cultuurbij die
partij moeten veranderen en daar is geen
kijk op.
En als er een tekort aan geld is (Borde-
wijks verklaring voor de troebelen), zal te
allen tijde heftig worden gestreden om
wat er dan nog wel te verdelen ligt. Dat
brengt nooit het beste in mensen (en amb
tenaren, wethouders en raadsleden zijn
ook maar mensen, helaas) naar boven. Al
propageer je tot je laatste snik een cul
tuurverandering en al gooi je De Beuk er
in, dat verander je niet.
Het waren zaken die aan de Ameri
kaanse sportliefhebbers voorbij gingen.
Kareem Abdul Jabbar was voor hen de
super-basketballer en voor velen al snel
één van de grootsten die ooit op het par
ket hadden rondgestapt. Zijn grote klas
se etaleerde hij al direct in Milwaukee.
Wereldfaam zou hij echter opbouwen
in Los Angeles, nadat de Bucks hem in
1975 samen met Walt Wesley ruilden te
gen Elmore Smith, Brain Winters, Dave
Meyers en Junior Bridgeman van de La
kers. Het was een transfer die de basket
balwereld schokte, maar die door Jabbar
zelfs als een soort bevrijding werd ge
zien. Nadat een eerder overgang naar zijn
geboortestad New York was afgeketst
wilde hij niets liever dan in Los Angeles
spelen, want zes jaar Milwaukee hadden
van hem een sneeuw- en kouhater van de
eerste orde gemaakt.
Automatisme
Uitverkiezing voor de jaarlijkse All Star
wedstrijd in februari, waarvoor hij overi
gens in zijn zes jaar bij de Bucks ook
steeds werd gekozen, werd een automa
tisme. In zijn twintig seizoenen zou hij
slechts één keer geen invitatie krijgen.
Dat was in 1978, toen hij nogal wat wed
strijden miste door blessures. Bijna was
hij er dit jaar ook niet bij geweest. Jabbar
had een moeizame start met als gevolg
dat de fans, die traditioneel de basis-
ploeg samenstellen, en de coaches hem
niet bij de reserves kozen voor het feestje
in Houston. Door een blessure van zijn
clubgenoot Magie Johnson kon hij zich
echter toch melden in Texas.
De Los Angeles Lakers hebben dit sei
zoen alvast een beetje kunnen wennen
aan de periode zonder Kareem. Zijn in
breng was duidelijk minder dan voor
heen en prompt werden er meer wed
strijden verloren. Vijfentwintig, en dat
was de laatste vier seizoenen niet meer
voorgekomen. Zelfs het kampioenschap
van de eigen Pacific Division, dat zes jaar
achtereen werd behaald, kwam op de
tocht te staan.
Maar nu de prijzen verdeeld gaan wor
den verkeren de Lakers in bloedvorm.
Bijna achteloos werden in de eerste,
tweede en derde ronde van de play-offs
respectievelijk de Portland Trailblazers,
de Seattle Supersonics en de Phoenix
Suns pzij gezet. Driemaal achtereen in
het minimale aantal wedstrijden. En
hoewel de waarschijnlijke finale-oppo
nent Detroit sterker wordt ingeschat,
zijn de Lakers zeer gebrand op een derde
kampioenschap in successie. Het zou de
zevende NBA-titel zijn voor Kareem Ab
dul Jabbar, die dan - inclusief de drie
keer tijdens zijn periode op UCLA - voor
de tiende keer een kampioensring (het
Amerikaanse equivalent voor een me
daille) zou ontvangen.
Waardig afscheid
Het zou ook een waardig afscheid zijn
van een sportman, die in zijn carrière ei
genlijk alles heeft bereikt en die zal wor
den bijgeschreven in het beperkte rijtje
van onvergetelijke helden uit de Ameri
kaanse sportgeschiedenis. Een vorm van
heldenverering waaraan Jabbar zelf ove
rigens altijd een hekel heeft gehad en die
hij belachelijk heeft gevonden. Relative
ren is altijd een van zijn sterkste kanten
geweest.
In 'Giant Steps' schreef hij: "Sport
mensen worden verondersteld helden
van Amerika te zijn zonder dat zelf te wil
len. Kinderen kijken tegen ons op, wij
zijn voorbeelden voor de toekomst. Maar
dat is onzin. Wij zijn meer zichtbaar,
maar niet waardevoller dan doktoren, le
raren, taxichauffeurs en zakenlieden. Of
hebben wij soms de wijsheid in pacht
omdat we toevallig die bal wat beter door
de ring kunnen mikken dan een ander?".
Drie werkgroepen gaan er straks van
start en daaruit komen weer projectgroe
pen voort. Je ziet al die ambtenaren al
weer staan in een eindeloze plas woor
den, die nergens toe leidt. Jammer van
die vier ton. Je zou er zulke aardige din
gen mee kunnen doen.
RUUD PAAUW
Vorige week vrijdagavond kregen de pa
tiënten van het Elisabeth Ziekenhuis in
Leiderdorp de schrik van hun leven. Wat
was dat in vredesnaam ineens voor een
kabaal buiten! Ging daar de verwar
ming sinstallatie van het ziekenhuis de
lucht in? Moesten de beddelakens waar
langs men het towering inferno' weldra
zou dienen te verlaten aan elkaar wor
den geknoopt? Wat een pandemonium,
wat een explosies! De reageerbuisjes met
bloed rinkelden in de koelkasten van het
laboratorium, infusen zwaaiden heen en
weer als stormlampen. Massaal repten
verplegend personeel en lopende patiën
ten zich naar de vensters van het zieken
huis.
En wat zagen ze daar buiten, aan de
Leiderdorpse hemel? Een vuurwerk, com
pleet met donderbussen, zevenklappers
en vuurpijlen, niets meer en niets min
der. Navraag bracht aan het licht dat het
hier ging om de feestelijke opening van
een nieuw kantoorgebouw aan het Elisa-
bethhof. Men wilde dit niet onopgemerkt
voorbij laten gaan. Leuk toch. Konden de
zieken er ook meteen een beetje van mee
genieten. En de andere inwoners van Lei
derdorp natuurlijk. Kinderen begonnen
te krijsen in hun bedjes, honden hieven
een melancholiek gehuil aan.
Toch eens vragen bij het gemeentebe
stuur. Kon dat nu allemaal zomaar? Ja
hoor, men had doodleuk toestemming ge
geven voor het vuurwerk, ook al was het
pal naast het ziekenhuis. In sommige ge
meenten is het gebruikelijk dat men in de
buurt van een ziekenhuis stilte in acht
neemt, er bij wijze van spreken met om
zwachtelde voeten voorbij loopt. Zo niet
in Leiderdorp. Het gemeentebestuur
vindt het geen bezwaar als er op hooraf-
stand van de operatiekamers een wagon
lading donderbussen tot ontploffing
wordt gebracht.
CEES VAN HOORE
