Het Asterixpark: dolle pret
onder de rook van 'Lutetia'
'Liever fakir dan
Kitty Hagen eerste Nederlandse vrouw op spijkerbed
ORDRALFABETIX
ZATERDAG 29 APRIL 1989
EXTRA
PAGINA 31
Asterix en Obeiix hebben hun park.
Op zo'n veertig kilometer ten noor
den van Parijs (in hun strips conse
quent aangeduid met Lutetia), di
rect naast de autosnelweg richting
Lille en Brussel, is in twee jaar tijd
een klein wondertje gebouwd
Zonder problemen kan dat over enkele
jaren de concurrentie aan met de Eu
ropese versie van Disneyland, dat even
eens niet ver van Parijs verrijst. Het idee
voor het Asterixpark was van Albert
Uderzo, die sinds de dood van schrijver
René Goscinny (1977) niet is gestopt met
Asterix, de kleine Galliër die heel Euro
pa heeft veroverd. Sterker nog, "ieder
een kent de held van dit verhaal; klein,
slim, scherpzinnig en sterk".
Wie een van de parkeerplaatsen van
het park bij Plailly (er is een speciale afrit
van de Autoroute voor het park) oprijdt,
ziet Asterix al op zich neerkijken. De
kleine Galliër met de blonde snor zit op
een ruim 30 meter hoge rots en kijkt uit
over zijn domein. Als een soort Lange
Jan in de Efteling.
Ronselaar
Eenmaal door de toegangspoortjes van
het park, wordt men onmiddelijk be
stormd door een Romein, een ronselaar
voor het leger van Julius Ceasar. Hij is
een van de ongeveer honderd acteurs en
actrices die gedurende de hele dag voor
'animatie' zorgen in het 18 hectare grote
park. Al snel heeft hij een potentiële
recruut uit het publiek gehaald. Een la
cherige, blonde man. De ronselaar neemt
zijn maten op en levert commentaar: de
man wordt afgewezen wegens kluts-
knieën. Maar dat hadden net zo goed bib-
berkuiten kunnen zijn. Want de acteurs
doen niets anders dan zorgen voor hu
moristische verrassingen, waarbij overi
gens veel improvisatie komt kijken. En
de nodige talenkennis, want de meeste
medewerkers spreken meerdere talen.
De Ontwerpers van het eerste echte
Franse pretpark hebben goed naar de
meesters in het pretparkenvak - de
Amerikanen gekeken en geluisterd.
De opzet van het Pare Asterix lijkt als
twee druppels water op die van pakweg
Disneyworld in Florida. Het doet alleen
veel minder kitscherig en protserig aan.
Het park is in vijf gedeelten opgesplitst.
Direct na de ingang komt de bezoeker
binnen in de Via Antiqua, de antieke
straat.
In die Via Antiqua vinden we de gevels
van huizen uit de landen die Asterix op
zijn vele reizen heeft aangedaan. Er is
dus een scheefgezakt, op pilaren rusten
de creatie van de geniale architect Teke-
nis (uit Asterix en Cleopatra), een huis
met Manneke Pis, een namaak Franse
Tweede Kamer (Palais Bourbon, voor de
gelegenheid omgedoopt tot Palais Bon
bon) en een Griekse molen. Enkele van
deze gevels herbergen winkeltjes, zoals
'Klikklax' (fotorolletjes) en Papyrus
(boeken en tijdschriften).
In de Via Antiqua klinkt de muziek
van een Romeinse fanfare, die de bezoe
kers in de juiste stemming brengt. Een
van de mooiste creaties in de straat is
zonder enige twijfel de showroom/gara
ge van Tickedbus, waarin onder meer de
snelste van alle karren te zien is, die van
neef Hippix uit Lutetia (Asterix en de
Noormannen).
Kenners van de 28 albums die zijn ver
schenen in de dertig jaar dat Asterix nu
bestaat en dié inmiddels zijn yertaald in
40 talen, zullen veel bekende' zaken te
genkomen. Dat zal zeker het geval zijn
tijdens de dagelijkse parade, waarin men
zelfs een glimlachende Cleopatra kan
ontwaren.
Eenmaal uit de Via Antiqua komen we
in het centrale punt van het park, het
Gallische dorpje. Daar waar alle avontu
ren beginnen en daar waar men altijd op
pagina 48 besluit met het traditionele
banket, met al dan niet een aan een oude
eik vastgebonden bard Assurancetourix.
Verhuisd
Hoewel het park dus niet in Armorica
Bretagne ligt, maar in Picardië, zullen
de puristen Uderzo graag deze geografi
sche wijziging vergeven. Het park zou in
het 650 kilometer westelijker gelegen Fi-
nistère eenvoudigweg minder bezoekers
trekken. Om de investering van 850 mil-
lijks 200 meter 1000 jaar Franse historie
wordt uitgebeeld. Ook hier verlevendi
gen acteurs de straatbeelden. Voor de
uitvoering, die loopt van de Middeleeu
wen tot en met de uitvinding van de film,
hebben de bedenkers van het park sa
mengewerkt met historici en de vak
bond van onderwijzers om het geheel
historisch verantwoord te houden.
"Dat wil zeggen: wel met een glim
lach", waarschuwt Albert Uderzo. Zo
duiken ineens de drie musketiers op.
"Dat zijn ónze cowboys", zegt de teke
naar gedecideerd. "Bovendien passen ze
goed in de sfeer van Asterix. Want ze la
chen graag, houden ook van het goede le
ven en op z'n tijd van een knokpartij".
Het Asterixpark kan maximaal 25.000
bezoekers per dag ontvangen. Een vol
wassene betaalt 40 gulden, een kind
komt binnen voor 30 gulden. "Dat is mis
schien een hoop geld", beaamt men,
"rnaar voor die prijs geven we de garan
tie dat alles - behalve een stuk of vier
speelautomaten verder gratis is".
Kritiek
Of Albert Uderzo tevreden is met het
park, dat is gemaakt naar aanleiding van
zijn tekeningen? "Zeker wel. Maar wan
neer ik de dingen zie zoals ze nu zijn, wil
ik verder gaan met perfectioneren. Bo
vendien wil ik nu nog geen victorie
schreeuwen. Sinds enkele dagen hebben
we bezoekers in het park. Tot de opening
nodigen we de mensen uit de omgeving,
allerlei professionals en vrienden uit om
het park te bekijken. Iedere dag om 8 uur
's morgens vergaderen we over de kritiek
die we hebben gehoord. Want bij de uit
gang wordt iedere bezoeker gevraagd
naar zijn ervaringen. Tot nu toe zqn de
reacties niet slecht".
"Toch hebben we al veel gewijzigd
sinds het begin van de uitprobeerperio
de. Dit is een soort van continu spekta
kel. En wat ik nu ga zeggen, geldt zowel
voor de bezoekers als voor mij. Het is
met dit park net als met werken in de
keuken of het bedrijven van de liefde.
Het kan alleen maar goed worden als je
er iets van jezelf in stopt".
"Die koei vind ik goed"! Met een
jongensachtige glimlach en een
goedkeurende knik wijst Albert
Uderzo op het huis van
Abraracourcix, de chef van het
Gallische dorpje dat wij allen zo goed
kennen. Boven de deur van het
knusse huisje, waarin we overigens
de onverschrokken held met
tegenzin zijn jaarlijkse bad zien
nemen - Bellefleur giet veel te warm
water in de tobbe prijkt de kop van
een reusachtige stier, door Uderzo
liefkozend 'koei' genoemd. En
Uderzo, de man die alle avonturen
van Asterix heeft getekend en die het
brein is achter het 30 april te openen
Asterixpark, toont zich tevreden over
de levensgrote kopie van zijn werk.
door Wilco Voordouw
De Romeinse patrouille: eenmaal
in het park wordt de bezoeker on
middellijk bestormd door ronselaars
voor het leger van Julius Ceasar.
(foto's GPD) -
De viswinkel van Kostunrix, in Frankrijk Ordrafabetix genaamd: het de
cor voor menige Gallische knokpartij.
joen francs (bijna 300 miljoen gulden)
rendabel te maken, moet men dit jaar al
twee miljoen dagjesmensen binnenha
len. En dat is alleen mogelijk in de direc
te omgeving van Parijs, pardon, Lutetia.
"Bovendien konden we wat spelen
met de uiteindelijke ligging van het
dorp, omdat ons eerste dorp aan het ein
de van 'De zoon van Asterix' verbrandt.
Laten we zeggen dat de Galliërs zijn ver
huisd", aldus de inmiddels 62-jarige te
kenaar.
De sfeer in 'het dorp dat wij zo goed
kennen' is er een van een woensdagmid
dag. Panoramix geeft geen les aan de
kleintjes. Zelfs Obelix heeft vrijaf geno
men uit zijn menhir-houwerij. Hij zit op
de wip met de kinderen uit het dorp.
Abraracourcix laat zijn voeten wassen.
De bard is uit wandelen. Alles is vredig.
Het enige teken van gewelddadige acti
viteit is een enorme Romein, die hangt
bij te komen in een boom. Bij Kostunrix
(in het Frans heet hij overigens Ordralfa-
betix) zijn vis en schelpdieren te koop.
Van marsepein en chocolade de geur
valt dus mee.
Door het dorp loopt een meisje in een
blauw en geel kostuum met een veger en
blik. Proppen verdwijnen onmiddelijk
in de daarvoor bestemde bakken. "We
hebben goed naar de Amerikaanse par
ken gekeken", vertelt later Olivier de
Bosredon, de algemeen directeur van het
park. "We hebben al onze mensen een ei
gen opleiding gegeven, die is geënt op
wat er in de Verenigde Staten gebeurt.
Daarbij hebben we steeds rekening ge
houden met het feit dat we niet in Ameri
ka zijn. Onze mensen zullen dus nooit ge
dwongen worden om met een kauwgom-
glimlach te reageren en altijd te vragen
hoe het ermee gaat. Het enige wat we wil
len, is dat ze beleefd zijn, de bezoekers
correct behandelen en ze niet als honden
afsnauwen. Maar als ze geen zin hebben
om te glimlachen, dan doen ze dat niet.
En hebben ze gewoon hun dag niet, dan
vragen we ze om achter de coulissen te
blijven of een dag vrij te nemen".
Dubbel
Er zijn in Pare Asterix twee soorten at
tracties; die voor kinderen tot een jaar of
12, en dezelfde op grotere schaal voor de
ouderen. Zo zijn er het vliegend tapijt,
het galjoen dat op hol slaat en een kleine
achtbaan. Voor de ouderen is er de door
de Nederlandse firma Vecoma gebouw
de 'Goudurix', een achtbaan van meer
dan 700 meter lengte, 30 meter hoogte, en
een maximale snelheid 75 kilometer,
waarin men zeven keer over de kop gaat.
"We hebben alles twee keer gedaan. Een
keer voor de kleintjes, een keer voor de
ouderen. Kinderen vinden niets leuker
dan hetzelfde te doen als hun ouders",
vertelt Bosredon.
Het park herbergt verder een dolfinari
um van 1800 zitplaatsen met een show
van zes dolfijnen en twee zeeleeuwen, de
arena van 600 plaatsen waar Panoramix
zijn heroïsch gevecht met de boze gees
ten levert en de eigen gehoorzaal van As
surancetourix voor 400 enthousiastelin
gen. Voorts is er nog een groot aantal
winkeltjes en restaurants, annex snack
bars, ieder met z'n eigen sfeer. Heel fraai
zijn met name het Italiaanse restaurant
Caius Cepaderefus met zijn bewegende
standbeelden, het biefstukkenpaleis Ar-
chimboldo, dat is gebouwd in een soort
reusachtige fruitmand en 'De aange
spoelde Piraat', 'waa' men te'echt kan
voor een b'oodje'.
Het laatste grote part van het park is
'De straat van Parijs', waar over nauwe
De man zal een stukje moeten
opschikken op het spijkerbed. Niet
langer geniet alleen hij het voorrecht
zich behaaglijk te mogen schurken
aan de scherpe punten. Sinds de 26-
jarige Kitty Hagen uit Teuge bij
Apeldoorn zich als eerste
Nederlandse vrouw op het spijkerbed
heeft genesteld blijft er naar het zich
laat aanzien voor de heren nog maar
een benauwd plekje over.
door Dirk de Moor
Kitty Hagen maakt niet alleen indruk
met een prachtig figuur, donkerbruine
ogen èn krullen, een lage hese stem en
een daverende lach, maar ook en vooral
met wat zij allemaal kan: een vent van
meer dan honderd kilo op haar buik als
zij ruggelings op de scherven van kapot
geslagen flessen is gaan liggen doet haar
bijvoorbeeld niets. En dan is zij ook nog
eens de enige Nederlandse vrouw die als
parachutiste tijdens een vrije val van
zo'n vijf kilometer hoogte voor video-ca
mera's een 'luchtballetvoorstelling'
geeft, een uit Amerika overgewaaide
vorm van turnen die alleen voor echte
waaghalzen is weggelegd.
Het is eigenlijk allemaal begonnen met
een mes in haar dijbeen. Ze voelde niks.
Een messenwerper bij het circus zette
haar keurig tussen al die messen, maar
wierp er één verkeerd. Flinke wond, aar
dig litteken. Maar zo goed als geen pijn
dus.
Kitty woont in een grote boerderij op
het terrein van het vliegveld Teuge. In de
hoeve met wit-rode luiken bevindt zich
het cafe-restaurant van de parachutisten
club. Daar geeft zij leiding aan, als ze niet
ergens vuur staat te spuwen, ladders van
vlijmscherpe zwaarden beklimt of zich
wentelt op spijkers of glas. Op kleurenfo
to's aan de wanden is zij in volle actie te
zien, gebruind en in oogstrelende kledij.
Ze is afkomstig uit het Noordholland
se Laren. "Als kind al hield ik van avon
tuur en gevaarlijke dingen, over net te
brede sloten springen en zo. Maar ik heb
eerst netjes de Leao afgemaakt hoor en
toen ben ik coupeuse geworden en daar
na deed ik wat zoveel meisjes willen: ik
was verkoopster in een boetiek. Toen
een jaartje of wat in de horeca en in de
lingerie. Huisje, autootje, leuk baantje
hè. Maar opeens dacht ik: is dat nou al
les! Ik had een vriendin die by 't circus
Bassie en Adriaan werkte en dat leek me
erg spannend. Via haar kwam ik terecht
by Circus Holiday".
"In Utrecht maakte ik m'n debuut. Ik
mocht reclameborden afkrabben. Maar
ik wilde natuurlijk in de picture staan hè,
dus leende ik me voor allerlei acts, als in
valster. Ik heb tijdens de parade met
slangen gelopen, krokodillen over me
heen laten lopen en in de trapeze gehan
gen, tot de messenwerper me als assis
tente vroeg".
Zo kwam ze aan dat litteken. "Maar ik
heb wel meer meegemaakt hoor. Een bql
half in m'n arm, en ik ben eens bqna
gescalpeerd toen hij met pijl en boog een
balletje van mijn hoofd afwilde schieten.
Maar toen dat mes in mqn been stond
voelde ik dus gek genoeg helemaal niets.
Daarna ben ik bq de circusfamilie Mul
lens, bq tante Fien en ome Sjef, in de leer
gegaan om een eigen act te kunnen bren
gen. Fakir dus. Ik ben bij hen in Tilburg
gaan wonen. In hun achtertuin heb ik
m'n eerste vlammetjes geblazen. En m'n
eerste stapjes op glas gedaan. Ze hebben
bij Mullens in die tijd heel wat wqnfles-
sen leeg moeten maken om mq aan glas
te helpen".
Pijngrenzen
En nu zit ze dus onder de hechtingen. Ze
ontkent het heftig. "Ik? kom nou. Ik loop
best wel eens een snee op, maar echt ge
wond ben ik nog niet geweest". (Zq klopt
het even af) "En toch laat ik dus iemand
van ruim honderd kilo op me springen
als ik op die scherven lig en ik spring van
een meter hoogte op het glas. Je verlegt
gewoon steeds weer je pijngrenzen hè,
en verder is het een kwestie van concen
tratie en belichting. Je moet kunnen zien
waar je terecht komt. En het juiste even
wicht zoeken. Voor al m'n acts geldt dat
de concentratie het belangrijkst is. Ik
hang bq voorbeeld ook met mijn handen
aan een vlqmscherp zwaard. En ook met
mqn kin. Daar heb ik lang op moeten oe
fenen. Proberen en nog eens proberen,
heel voorzichtig, tot je merkt dat het kan.
Meestal merk ik dat pas tijdens m'n op
treden, want de beslissende fase van zo'n
act stel ik altijd uit tot het echt moet, dan
kom je over dat drempeltje heen".
In de jaren zestig opereerde in utreent
een fakir, Sidi Sandra, die tijdens zijn
show de vlezige delen van zijn lichaam
ook de tong - in grote haast doorstak
met barbecuepennen. Doorgaans trad hq
op voor studenten, nadat die vijftien gul
den hadden gelapt. Is ook Kitty met zul
ke pennen in de weer?
"Welnee zeg. Geen haken door m'n ar
men. Ik vind dat niks voor een vrouw.
Mannelijke fakirs brengen hun show
meestal heel trots en macho-achtig. Dat
hoort erbij. Maar ik ben een vrouw en
daar leg ik in mqn show de nadruk op. In
allerlei leuke outfits. Ik breng ook een
act dat ik verkleed als fakir aan een para
chute land. Nee, niet op een spijkerbed,
dat wordt te moeilqk, vrees ik".
Kitty is na drie jaar werken in een cir
cus met een eigen act begonnen en daar
mee treedt zqbegeleid door haar vriend,
nu op in binnen- en buitenland. Inmid
dels heeft ze al vqf keer kort mogen op
treden in tv-programma's (pas nog bq
Linda de Mol). Kitty speelde ook een rol
letje in de speelfilm De Bedevaart van
Freek de Jonge.
"Ik word er niet rqk van maar ik kan er
best van leven", zegt ze, "en in de tqd die
ik over heb ben ik hier met de paraclub
bezig. Ik heb in anderhalf jaar al 215
sprongen gemaakt. Zeg nou zelf, wat is
nou leuker, coupeuse zqn of dit?
Hahaha".
au/
Tekenaar Albert Uderzo en zijn held Asterix: "We willen het nog verder
perfectioneren".
i K-itty spuwt vuur: "Zeg nou zelf, wat is nou leuker, coupeuse zijn of
lt- (foto GPD)
