Het ontwikkelingsgeld achterna
Jongeren dragen mes om RambogevoeV
Reportage
a
Bukman toetst theorie aan praktijk in Pakistan
Voortgaande gesprekken in kerken over homoseksualiteit
PAGINA 2
DONDERDAG 16 MAART 1989
ISLAMABAD Na een 'do
denrit' van Peshawar naar
Ileroshah (Pakistaanse chauf
feurs moeten uitstekende ral-
lye-rijders zijn) is alle aan
dacht eindelijk voor minister
Piet Bukman. In een veelkleu
rige tent wachten zo'n twee
honderd kleine boeren al en
kele uren geduldig op zijn
komst. Tot dan toe hebben de
Pakistani er weinig van be
grepen dat Bukman, en niet de
in zijn gevolg meereizende
Koninklijke Hoogheid prins
Claus, de belangrijkste man is
in de Nederlandse delegatie.
De prins maakt de reis niet als
echtgenoot van de koningin,
maar in zijn functie van advi
seur. Hij beweegt zich tijdens
het vijfdaagse bezoek in de
schaduw van minister van
ontwikkelingsamenwerking
Bukman en Claus voelt zich
daar prettig bij.
door
Bart Jochems
De Nederlandse ambassade in Isla
mabad heeft alle mogelijke moeite
gedaan de plaatselijke autoriteiten
aan het verstand te peuteren dat er
derhalve geen prijs wordt gesteld
op officiële, Oranje-gekleurde ont
vangsten. Het gaat in eerste instan
tie om de minister, Claus stelt zich
een ongedwongen visite aan Pakis
tan voor. De Pakistani begrijpen er
weliswaar weinig van, zij schikken
zich naar de wensen van de ambas
sade.
In Heroshah komt Bukman de of
ficiële opening verrichten van een
irrigatieproject, dat eigenlijk al
twee jaar in gebruik is. De feeste
lijkheden zijn er niet minder om; ze
ker, aangezien Nederland de finan
ciële hulp aan het project bijna had
stopgezet. Volgens Bukman, omdat
"het de verkeerde kant dreigde uit
te gaan".
De Pakistanen hadden aanvanke
lijk het plan opgevat vijftig diepe
putten te slaan en de verdeling van
het water aan de boeren over te la
ten. Bukman vond die opzet te be
perkt en meende bovendien dat toe
zicht nodig was op de distributie
van het water. De dreiging de geld
kraan dicht te draaien deed de
Pakistanen tot inkeer komen.
Na een voordracht uit de Koran
spreekt de minister: 'Ladies and
gentlemen'. Onder zijn toehoorders
bevinden zich echter geen 'ladies';
hier worden vrouwen tussen de 10
en 45 jaar geacht zich binnenshuis
te vermaken. Komen zij toch bui
ten, dan alleen gesluierd.
Na zyn toespraak wandelt de mi
nister, omstuwd door plaatselijke
autoriteiten, naar een gordijntje dat
een plaquette blijkt te verbergen.
Een ruk aan het touwtje onthult de
tekst, die meldt dat Mr. P. Bukman
het project heeft geïnaugureerd. De
bewindsman is bezorgd dat de ca
mera's de onthulling niet konden
vastleggen en vraagt: „Zullen we
het nog eens doen?"
Kwaliteit
Bukman zet zijn redenen om Pakis
tan te bezoeken uiteen. De minister
heeft zich voorgenomen de tien pro-
grammalanden, waar het meren
deel van de Nederlandse hulp naar
toe gaat, te bezoeken in de vier jaar
van zijn ambtsperiode op Ontwik
kelingssamenwerking. Pakistan
kan jaarlijks op 60 miljoen gulden
rekenen.
Op deze reis wil de minister voor
al kijken naar de kwaliteit van de
ontwikkelingshulp, met het oog op
een beleidsnotitie die in mei het
licht moet zien. "Volgens sommi
gen valt de projecthulp iri de 'afde
ling onzin", meldt de minister. Maar
hij neemt daar stelling tegen. Finan
ciering van kleine projecten werkt
in veel gevallen goed.
Als voorbeeld haalt Bukman het
Pak Holland Metal Project aan.
"Plattelandsontwikkeling vraagt
ook andere dan agrarische projec
ten". De landbouwactiviteiten leve
ren immers niet voldoende werkge
legenheid op. Vanuit Peshawar rij
den mobiele werkplaatsen door het
land om de Pakistanen vertrouwd
te maken met metaalbewerking.
Maar tijdens een ontmoeting met
Nederlandse ontwikkelingswer
kers moet Bukman zeer kritische
opmerkingen over projecthulp pa
reren. Het moet een 'openhartig ge
sprek' worden, wordt de minister
niet moe te herhalen. Na enige aar
zeling steken de Nederlanders van
wal.
Zwak punt
Wie beoordeelt eigenlijk of een pro
ject wel of niet wordt voortgezet?
Dat is niet duidelijk en het resultaat
is dat projecten min of meer auto
matisch doorgaan. "Dat is een zwak
punt", meent een van de deelne
mers. Ook voordat wordt besloten
een project op te starten, moet een
onderzoek de levensvatbaarheid
aantonen. Met de Pakistaanse we
derpartij dient eerst overeenstem
ming te worden bereikt over de in
vulling en doelstelling van het pro
ject. "Pas daarna mag besloten wor
den er geld in te steken".
Evaluatie van projecten vindt al
leen plaats door Nederlanders, luidt
een ander bezwaar. De missies die
daartoe worden afgevaardigd, blij
ven veelal niet langer dan vier of zes
weken. In die tijd is het onmogelijk
een goede evaluatie uit te voeren.
En: "Als je Jantje vraagt om Pietje
te evalueren, weet je vantevoren
wat de uitkomst is", illustreert ie
mand de 'collegialiteit' onder Ne
derlanders.
Het Verzoek meer geld te steken
in onderzoek, kan door de minister
niet worden gehonoreerd. Geldge
brek is de reden. De minister onder
schrijft dat onderzoeksmissies een
internationaler karakter moeten
hebben. En coördinatie tussen de
donorlanden is noodzakelijk. Het
mag bovendien niet zo zijn dat ver
schillen van opvatting tussen de
westerse organisaties leiden tot ru
zies die d!oor de plaatselijke, Pakis
taanse, autoriteiten moeten worden
opgelost.
De ontwikkelingswerkers tonen
zich na afloop niet bijster tevreden
over het gesprek. "Wij zitten met
specifieke problemen. Met de mi
nister kan alleen een algemene dis
cussie worden gevoerd. De theorie
ziet er meestal mooi uit, maar voor
onze praktische problemen is in
zo'n gesprek geen ruimte".
Die geluiden zijn de minister be
kend van gesprekken met andere
Nederlanders in ontwikkelingslan
den. Maar hij kan natuurlijk niet
worden geacht op de hoogte te zijn
van alle gedetailleerde problemen.
De ambassade dient in eerste in
stantie als aanspreekpunt voor de
ontwikkelingswerkers. En die argu
menteren dan weer dat de ambassa
de te weinig ambtenaren met des
kundige kennis in huis heeft. Een
echte oplossing voor
catie-problemen ligt niet voor het
oprapen, zo moet de minister steeds
opnieuw constateren.
Prins Claus wil nog naar het Aga
Khan-project, dat is opgezet onder
de boeren in het noorden van Pakis
tan. Dat bezoek blijkt echter niet in
het reisschema te passen. De film
over het project, die ter compensa
tie wordt gedraaid, maakt veel
goed. Claus ontdekt weliswaar en
kele 'propagandistische trekjes',
maar de film zit knap in elkaar.
Agrariërs in het onherbergzame
noorden van het land worden aan
gemoedigd te investeren. Enkele
banken leverden kredieten ter
waarde van 200.000 rupees (onge
veer 20.000 gulden) als startkapi
taal. De banken hadden het geld al
afgeschreven ('Die boeren gaan er
toch mee vandoor'), maar worden
aangenaam verrast.
Het Aga Khan-project is een pri-
vé-initiatief, de overheid komt er
niet aan te pas. Met het bijeenge
brachte kapitaal, nu aangegroeid
tot 51 miljoen rupees, kopen de boe
ren tractoren, irrigeren ze gronden
en brengen ze produkten naar de
markt. Onder collectief beheer wor
den de kale vlakten herschapen in
groene valleien. Bijna honderd pro
cent van de leningen wordt terugbe
taald.
Volgens Bukman een modelvoor
beeld van de manier waarop ont
wikkelingssamenwerking in de
praktijk dient te geschieden. "Be
ginnen waar je bent en niet begin
nen waar je wezen moet", herhaalt
Bukman een van zijn credo's. Aan
sluiting zoeken bij de sociaal-cultu
rele situatie. Claus merkt later op
daar al 25 jaar voor te pleiten.
Zo reist de delegatie door het
land. Zorgvuldig geselecteerde pro
jecten worden bezocht. Zij moeten
illustreren dat de Nederlandse ont
wikkelingsgelden in Pakistan goed
worden besteed. Maar de minister
sluit de ogen niet voor mislukkin
gen. Daarom benadrukt hij keer op
keer dat de discussie over de kwali
teit van de ontwikkelingshulp hoge
prioriteit moet krijgen.
Een zakelijke discussie moet het
worden. Geen vrijblijvend gepraat,
maar nadruk op het management
van projecten en het economisch
nut van de hulp. Met het ongecon
troleerd 'parachuteren' van ideëen
moet het afgelopen zijn. "Je weet
immers niet of degene die het be
denkt, ergens in het veld, wel weet
wat ermee te doen", aldus Bukman.
Tweede viool
Op de terugreis naar Nederland
moeten diverse tussenstops worden
ingelast. In Sharjah, een van de Ara
bische Emiraten, staat de sjeik weer
op het platform te wachten. Op de
heenreis was hij ook al van de partij.
Bukman speelt een bijrol; alle aan
dacht is hier wederom voor prins
Claus. Op de bank keuvelt de sjeik
met Claus over koffie, bloemen en
kaas. De sjeik meldt als belangrijk
ste wapenfeit in 1968 Alkmaar te
hebben bezocht.
Ook in Koeweit staat een afvaar
diging van de plaatselijke sultan op
het platform. Claus houdt zich aan
zijn afspraak. Het onderhoud met
het ontvangstcomité duurt kort. De
prins verontschuldigt zich; hij had
de pers een gesprek beloofd vóór
aankomst in Nederland.
Bukman speelt de tweede viool,
maar hij mort niet; in Pakistan trok
hij volop belangstelling. Na een op
somming van de posten die hij in
het verleden bekleedde, voegde
premier Benazir Bhutto hem zelfs
toe: "Zo, dan moet u een heel be
langrijk man zijn".
Wal dacht U van een THÉ COMPLET in onze stijlvolle
Royal-Lounge op Paaszondag
Ons salon-ensemble laat U van 15.00 tot 16.30 uur
genieten van klassiek-romantische muziek.
De prijs: f35,00 per persoon.
Geweldig BUFFET-DANSANT op eerste Paasdag.
Vanaf 19.00 uur een Paasaperitief en
daarna een grandioos bufTet met swingende MUZIEK.
De prijs: f95,00 per persoon; kinderen 4-12 jaar halve prijs.
RESERVEERT U TIJDIG.
HUIS TER DUIN
Koningin Astrid Boulevard 5
Postbus 85.2200 AB NOORDWIJK AAN ZEE
Telefoon: 01719-19220, Telex: 39101, Fax: 01719-19401
Op tweede Paasdag nodigen wij U graag uit voor onze
uitgebreide PAASBRUNCH van 10.30 tot 14.00 uur.
De prijs: f45,00 per persoon; kinderen 4-12 jaar: f25,00.
Metromoord wekt discussie over verkoop steekwapens
ROTTERDAM - Het Rambo-gevoel.
De ene jongere draagt een mes bij
zich 'voor z'n eigen veiligheid', de
ander doet dat uit 'pure bluf. '.'Dat
stoere gedrag," zegt prof. dr. G.P.
Hoefnagels, hoogleraar criminolo
gie en kinderrecht aan de Erasmus
Universiteit in Rotterdam, "is vol
gens mij de voornaamste reden
waarom jongeren een steekwapen
in hun bezit hebben. Waarom
draagt iemand een opvallende
riem? Heb jij er een, dan wil ik er
ook een. Dan hoor je erbij, behoor je
tot de groep".
door
Marcel Potters
Na de 'metromoord' vorige week
in Rotterdam is het bezit van mes
sen onder jongeren een nieuw ge
spreksonderwerp. Een groot deel
van de stedelijke jeugd is 'bewa
pend' met het een of andere steek
wapen. Volgens de Rotterdamse
politie heeft zeker veertig tot vijftig
percent van de jongeren, die ooit
met de politie in aanraking zijn ge
weest, een mes op zak. Inspecteur
T. Mourus, souschef van de jeugd-
en zedenpolitie: "Dan vragen we
wel eens aan die jongens: wat moet
je met zo'n ding? Dat heb je toch
niet bij je om een appeltje te schil
len? Nee, zéggen ze dan, da's voor
de veiligheid, om jezelf te kunnen
verdedigen".
"Het toenemend wapengebruik",
zegt Hoefnagels, "wordt veroor
zaakt door de steeds grotere mate
waarin dit soort wapens voor han
den is. Ze moeten de verkoop van
die dingen ernstig verbieden, en dat
verbod goed controleren. Stiletto's
mogen sowieso niet vrjj meer wor
den verkocht".
De verkoop van steekwapens in
Nederland is volgens de Centrale
Recherche Informatiedienst (CRI)
in Den Haag gebonden aan twee
'beperkingen': de Wapenwet en de
Wet tot Wering van Ongewenste
Handwapenen. Onder eerstge
noemde wet vallen onder meer dol
ken, dolkmessen, sabels en 'derge
lijke steekwapens'. Het is verboden
dit soort wapens bij je te dragen,
"tenzij men de messen dusdanig
verpakt dat ze niet direct voor ge
bruik gereed zijn".
Stiletto's, valmessen en spring-
messen waarbij het lemmet 'recht
standig' uit het heft springt, mag
men op basis van de Wet tot Wering
van Ongewenste Handwapenen
niet op zak hebben. De wet maakt
echter een (groot) aantal uitzonde
ringen; tot op de millimeter worden
lengte en breedte van de wèl toege
stane messen aangegeven. Een
stootplaat is verboden, een twee
snijdend mes eveneens.
Opvallend genoeg wordt geen enke
le beperking gesteld aan de leeftijd
van de koper. Hoefnagels: "Er moe
ten wettelijke bepalingen komen,
die de huidige vrije verkoop van
steekwapens verbieden. Net zoals
bij vuurwapens. Op een gegeven
moment krijg je tenslotte een veel
voorkomend gebruik, gevolgd door
incidenten en een enkele keer, mis
schien in een op de honderddui
zend gevallen, ontstaat er zoiets als
de moordpartij op Zuidplein".
Een woordvoerder van het minis
terie van justitie zegt dat 'successie
velijk steeds meer wapens onder de
wettelijke regels worden gebracht'.
"Voor de rest geldt: wat niet is ver
boden, is düs toegestaan. Je kunt
keukenmessen toch niet gaan ver
bieden? Bovendien, ook een tafel
poot kan een gevaarlijk wapen
zijn," aldus de woordvoerder.
Volgens Hoefnagels is het bezit
van een mes 'in zwang' bij bepaalde
groepen jongeren. "Daarbij moet je
bij voorbeeld denken aan school
klassen," legt hij uit. "De een steekt
de ander aan. Datzelfde geldt voor
andere zaken, zoals winkeldiefstal.
Daaraan maken zich ook hele klas
sen schuldig".
Op de meeste scholen worden
door leerlingen meegenomen steek
wapens bij ontdekking direct in be
slag genomen. Op de christelijke
scholengemeenschap Melanchthon
bijvoorbeeld, waar het volgens rec
tor ir. H.J. Visser de laatste jaren
vooral is gebleven bij 'stoere verha
len'. "Messen op school kan niet",
zegt hij vastberaden. "We tolereren
veel, maar dat nooit".
Visser: "Ik sluit niet uit dat er
door leerlingen wel eens een mes
wordt meegenomen. Maar de
laatste vier jaar heb ik het eigenlijk
maar een keer meegemaakt dat er
een mes in beslag is genomen. Dat
was een of andere sufferd, met een
hoop bravoure, en daar zijn we
boem bovenop gesprongen".
Ook conrector J.A. Koelewijn van
de Van Oldenbarnevelt-scholenge-
meenschap kan zich maar één voor
val herinneren. "De betrokkene wil
de het mes niet gebruiken", stelt
Koelewijn, "maar alleen maar aan
een vriendje laten zien. We hebben
'm vriendelijk verzocht dat mes
thuis te brengen. Van gebruik van
een steekwapen is ons niets be
kend. Want dat zie je, hè, dan krijg je
gaatjes".
"Het beeld dat m'n collega's
schetsen," zegt lts-directeur R.
Schouten, "kan ik onderschrijven.
Er hebben nog nooit steekpartijen
plaatsgevonden. Dat verbaast me
wel eens, als je nagaat dat er op onze
school zeshonderd jongens bij el
kaar zitten, dan wil er nog wel eens
wat broeien. Zeker als je daaronder
veel anderstaligen hebt".
"Zodra we iets zien", gaat hij ver
der, "némen we het wapen meteen
in beslag. Dat zijn de laatste jaren
zo'n drie messen geweest. We heb
ben met die jongens gesproken.
Een van hen zei het mes voor zijn ei
gen veiligheid mee te dragen, een
ander deed dat uit pure bluf. Dan
heb je ook nog het groepsgedrag, zo
van: hij heeft er een, dan wil ik dat
ook".
Meer problemen met messen ont
staan in café's, discotheken en in en
rondom voetbalstadions. Vaak
blijft het bij dreigen, zegt inspec
teur T. Mourus, van steken komt het
meestal niet. Hij zegt verder dat bij
overvallen "een mesje op de achter
grond" meermalen een rol speelt.
"En uiteraard," stelt Mourus, "heeft
in disco's en café's ook het euvel
drinken veel invloed. Ook dèt loopt
de spuigaten uit."
Lts-directeur Schouten tot be
sluit: "Natuurlijk vind ik het ge
vaarlijk dat jongeren zomaar een
mes kunnen kopen. In Amerika,
maar ook in België, is het aanschaf
fen van een wapen geen enkel pro
bleem. Dat is daar een deel van de
cultuur; voor ons is het of die men
sen van een andere planeet komen.
Maar ondertussen doen wé er toch
maar vrolyk aan mee".
De kerkelijke bezinning op ho
moseksualiteit moet worden
voortgezet, maar op heel andere
manier. Dat vindt een werkgroep
van de Raad van Kerken in Ne
derland. De discussie in gemeng
de groepen van hetero's en ho
mo's moet maar eens een tijdje
stoppen.
"Hetero-vrouwen en -mannen
hebben een andere discussie te
voeren dan lesbische vrouwen en
homoseksuele mannen. En soms
kan het geen kwaad dat de vrou-
apart gaan zitten. Wie weet heb
ben we elkaar daarna veel te ver
tellen". Schrijft de werkgroep,
die plannen heeft gemaakt voor
verdere bezinning binnen de ker
ken.
De Raad van Kerken heeft het
rapport daarover gisteren bespro
ken. Secretaris ds. W. R. van der
Zee zei, dat de leden van de raad
het erover eens zijn dat de bezin
ning moet doorgaan, maar dat
nog niet duidelijk is hoe dat moet
gebeuren. Besloten is alleen dat
het rapport, getiteld 'De accepta
tie voorbij', zal worden voorge
legd aan de lid-kerken.
Te vaak worden lesbische vrou
wen en homoseksuele mannen in
de keFken nog gereduceerd tot
een 'seksueel vraagstuk', zegt de
werkgroep over de huidige situa
tie. "Zij worden uitgenodigd om
over zichzelf te vertellen en de
hetero's voor te lichten als die
niet precies weten hoe 'het' is ei<
hoe 'het' gaat". Het blijkt haast
onmogelijk te spreken over 'het
dwingende keurslijf van hetero
kaders en hetero-denken'. "Zo
lang dat het geval is, is het geijkte
gesprekspatroon niet minder
kwetsend dan de afwijzing van
weleer".
Homo's en hetero's moeten ii.
aparte gespreksgroepen maar
eens goed gaan nadenken over de
ongelijkheid in hun positie "om
te vermijden dat de verdere be
zinning uitmondt in softe, verzoe
nende, belangentegenstellingen
verhullende gesprekken". "Eer
der komen we met onze eigen bij
drage niet terug", voegt de werk
groep eraan toe.
De gesprekken mogen niet lan
ger gaan over de 'goedkeuring'
van hon^seksualiteit. Wij heb
ben die situatie achter ons gela-"
ten", zeggen de leden van de
werkgroep (Rick Geukema, Mai-
ke Sikkel en Henk Zijlstra). Ove
rigens zijn ze zich er goed van be
wust dat niet iedereen binnen de
kerken er zo over denkt. Secreta
ris ds. Van der Zee van de Raad
van Kerken bevestigde, dat bin
nen de raad 'veel verschil van me
ning' over homoseksualiteit be
staat. De werkgroep daarover:
"Zolang hetero's en homo's de ac
ceptatie niet voorbij zijn, is er
geen sprake van gelijkwaardig
heid als basis voor welke voortge
zette bezinning dan ook".
Voortplanting
Met het oog op de grote risico's
bepleit de Katholieke Raad voor
Kerk en Samenleving een princi
piële terughoudendheid bij het
gebruik en de ontwikkeling van
kunstmatige bevruchtingstech
nieken. De raad schrijft dit aan de
politieke partijen in een commen
taar op het voorlopig kabinets
standpunt over kunstmatige be
vruchting en draagmoederschap.
Een dergelijke terughoudend
heid is, volgens de rk raad, des te
meer geboden omdat de voort
plantingstechnologie met alle
technologie gemeen heeft dat zij
zich met kleine stapjes ontwik
kelt, die op zichzelf vaak onschul
dig of zelfs humaan zijn. Technie
ken die al in de planten- of dieren
wereld worden beproefd, kunnen
'als vanzelf bij mensen worden
toegepast. Bovendien zijn tech
nologische ontwikkelingen moei
lijk te sturen door hun verweven
heid met de commercie.
De rk raad vraagt in zijn com
mentaar bijzondere aandacht
voor de positie van vrouwen en
de effecten van deze technologie
ën op vrouwen. Volgens de raad
is alleen de indicatie 'onvrucht
baarheid' in strikte zin een toe
laatbare reden voor het gebruik
van kunstmatige bevruchtings
technieken. Een verhoogd risico
op genetische afwijkingen of op
genetisch niet 'optimaal' geachte
kwaliteiten is geen toelaatbare re
den.
Evenmin vindt de raad dat
kunstmatige bevruchtingstech
nieken thuis horen in het basis
voorzieningenpakket van de col
lectief gefinancierde gezond
heidszorg. Dan zouden andere
manieren om met kinderloosheid
om te gaan, zoals adoptie, kunnen
worden weggedrukt. De Katho
lieke Raad voor Kerk en Samen
leving verzet zich met kracht te
gen experimewnten met embry
o's. Hij vraagt om een 'spoedige
wettelijke regeling'.
Verzorgingstehuis. Door te
luisteren naar levensvragen in
een verzorgingstehuis kon pastor
Marinus van den Berg uit Almelo
een brochure schrijven voor de
Katholieke Vereniging van Be
jaardentehuizen over geestelijke
verzorging en pastoraat in zo'n te
huis in het leven van alledag. Er
komen vragen aan de orde als: is
wonen in een verzorgingstehuis
een zonnige aangelegenheid, een
plaats van nieuwe contacten en
gezelligheid, met minder een
zaamheid dan bij thuiswonend*
ouderen?
Van den Berg eerst acht jaar
verpleeghuis-pastor, nu pastoraa
vormingswerker voor gezond
heids- en welzijnszorg in het de
kenaat Almelo schreef de
brochure om materiaal aan te rei
ken voor gesprekken in de tehui
zen. Allereerst bedoeld voor de
werkenden, maar de scheidslijn
tussen bewoners en medewer
kenden is niet streng getrokken,
zodat ook bewoners hieraan kun
nen deelnemen.
Titel van de brochure is: 'Het
verzorgingstehuis, de laatste wo
ning, een thuis?' De Katholieke
Vereniging van Bejaardentehui
zen is gevestigd in Houten, post
bus 280, 3990 GB. telefoon 03403-
94794.
Beroepen
Gereformeerde Kerken: aan
genomen de benoeming te West-
broek (Utr.) tot predikant in tijde
lijke dienst (deelwerk, per 1 sep
tember) A. C. Kersten Katwijk
aan Zee.
Gereformeerde Kerken Vrij
gemaakt: beroepen te Gronin-
gen-Noord J. J. Dronkers Nij-
kerk.
Nederlands Gereformeerde
Kerken: beroepen te Den Haag
K. B. Holwerda Arnhem.
Gereformeerde Gemeenten:
bedankt voor Fort Macleod J. J.
van Eckeveld Zeist.
Nieuwkoop. Mevrouw drs. J.
van Woerden-Surink te Gouda
(40), predikante in deeltijd van de
doopsgezinde gemeente in
Woerden, is benoemd tot predi
kante, eveneens in deeltijd, van
de remonstrantse gemeente in
Nieuwkoop. Haar bevestiging in
Nieuwkoop is op 16 april om 4 uur
door ds. L. H. C. Friederich uit
Oegstgeest.
Leiden. In verband met zijn
vertrek naar de hervormde ge
meente in Boskoop hoopt ds. K.
J. Jansen op 9 april in de dienst
van 10 uur afscheid te nemen van
de gemeente rond de Bevrijdings
kerk in Leiden-Zuidwest.
Benoeming. De Generale
Diakonale Raad van de Hervorm
de Kerk heeft mevrouw drs. D. E.
de Bruün (43) uit Vianen pert 1 ju
ni benoemd tot hoofd van de af
deling binnenlands diakonaat.
Zij was eerst docent aan een soci
ale academie en daarna beleids
medewerker bjj het Chr. Natio
naal Vakverbond.
Apartheid. De synodale com
missie van de blanke Nederduits
Gereformeerde Kerk heeft geen
goedkeuring gehecht aan de
schuldbelijdende verklaring van
haar delegatie op het beraad van
vorige week over de apartheid,
georganiseerd door de Gerefor
meerde Oecumenische Raad. De
blanke delegatie beleed toen
schuld over het kerkelijk aandeel
in de invoering en legitimatie van
de apartheidsideologie.
De synodale commissie wil nu
niet verder gaan dan veroordeling
van de 'discriminerende apart
heid', zoals het rapport 'Kerk en
Samenleving' uit 1986 al deed.
Ook heeft de commissie moeite
met de passage in de verklaring
die pleit voor opheffing van de ra
ciale grenzen tussen de blanke
kerk en de zusterkerken voor
kleurlingen en zwarten.
Reactie van dr. Allan Boesak
van de Sendingskerk voor kleur
lingen: "De eenheid die wy vorige
week bereikten, blijkt breekbaar
der te zijn dan wij dachten. De
blanke kerk is weer net zo ver als
