Geëngageerde Hollywoodfilms
imponeren tijdens Berlinale
Oud, maar nog lang niet bedorven
Motivatie Willem Nijhoit allesoverheersend
Oppervlakkig tijdsbeeld
Vernède: intense muzikale gedachten
Guy Laroche: hartstocht
voor kleding en parfum
PAGINA 36
KUNST
ZATERDAG 18 FEBRUARI 1989
Gene Hackman en William Dafoe in 'Mississippi Burning', te zien op het filmfestival in Berlijn.
dwaalt Betrayed via een romanti
sche invalshoek in een hoogst on
aannemelijk Ku Klux Klan-com-
plot.
Doodgeschoten
Berlijn presenteert nu twee films
die de thematiek van Betrayed lij
ken te hebben uitgesplitst en uitge
spit. Oliver Stone (Platoon, Wall
Street) concentreert zich in Talk
Radio op de figuur van Barry
Champlain, een personage dat re
gelrecht is afgeleid van talk show-
gastheer Alan Berg die in 1984
werd doodgeschoten door Ameri
kaanse neo-nazi's. Dezelfde man
over wie Costa-Gavras het had.
En Alan Parker beet zich met
Mississipi Burning (net voorzien
van zeven Oscar-nominaties) vast
in het Ku Klux Klan-thema, niet als
een hedendaagse samenzwering
om de macht in de VS over te ne
men (wat al te fantastisch is in Be
trayed) maar als reconstructie van
een incident 25 jaar geleden, toen
drie mannen van de Amerikaanse
Burgerrechten Organisatie werden
vermoord in hét gehucht Philadel
phia, Mississipi. De lijken werden
zoek gemaakt maar een gigantisch
FBI-leger - die federale bemoeie
nis deed het losgebroken geweld
nog verder escaleren wist de li
chamen te vinden en de schuldige
Ku Klux Klanners te arresteren.
Racisme en agressief ultracon-
servatisme zijn dingen die nog al
tijd diep verankerd liggen in de
Gezien: Golden Earring, vrijdagavond 17
februari, Stadsgehoorzaal Leiden.
LEIDEN - Dat leeftijd geen rol
speelt voor een popmuzikant
werd gisteravond in een volle
Stadsgehoorzaal weer eens be
vestigd door Golden Earring,
Neerlands oudste en bekendste
popgroep. Zij heeft inmiddels de
respectabele leeftijd van 28 jaar
bereikt, wat rustig een mijlpaal
genoemd kan worden. Toch ma
ken zij geen oubollige muziek,
wat nog wel het duidelijkst geïl
lustreerd wordt door de gemid
delde leeftijd van de fans die aan
merkelijk lager ligt. Door de ja
ren heen heeft de band steeds,
met wisselend succes overigens,
getracht zich te vernieuwen en
zoveel mogelijk trends en ont
wikkelingen bij te benen. Via de
typische nederbeat-stijl uit de
zestiger jaren werd geleidelijk
een verschuiving merkbaar naar
blues-achtige, en ook psychede
lische hardrockmuziek. Sinds
dien heeft de muzikale richting
van Golden Earring zich qua stijl
min of meer gestabiliseerd en is
het repertoire voornamelijk uit
stevige rocksongs gaan bestaan.
De steeds betere produktiemo-
gelijkheden, tesamen met een
enorme ervaring, hebben bijge
dragen tot de zeer geroutineerde
mentaliteit van vooral het agrari
sche middenwesten van Amerika
en in de zuidelijke staten, waar te
vens de fundamentalistische pro
testanten de onverdraagzaamheid
op peil houden. Er heerst daar een
mentaliteit die op vaak giftige ma
nier het dagelijks leven beïnvloedt.
Dit gegeven uitbouwen (zoals de
Griekse Fransman Costa-Gavras
gedaan had in Betrayed) tot een he
dendaagse geheime organisatie die
op gewelddadige wijze de macht
wil overnemen, getuigt van een te
veel aan naïeve fantasie, waarmee
tegelijkertijd tekort wordt gedaan
aan de werkelijke stand van zaken
die ernstig genoeg is.
Thriller
Zowel Talk Radio als Mississipi
Burning maken die fout niet. De
moord op zowel de radio-man vier
jaar geleden als die op de Burger
rechten-mensen 25 jaar geleden,
worden gekarakteriseerd als inci
dentele en lokale geweld-erupties
van een mentaliteit die wijd ver
breid is, nog steeds. Parker brengt
zijn drama over de KKK onder in
een vlot gesneden thriller-vorm,
met de voor Parker karakteristieke
ruige effecten. Gene Hackman en
Willem Dafoe spelen de twee FBI-
agenten die de leiding hebben van
het onderzoek, waarbij eerstge
noemde het meest genuanceerd
wegkomt met zjjn rol. Zwart Ame
rika kan de film weinig waarderen,
omdat te weinig aandacht zou zijn
en geoliede sound die de Golden
Earring heden ten dage zo ken
merkt. De bandleden zijn inmid
dels ook verwikkeld in allerlei
nevenprojecten, zoals solo-al
bums, duo's met anderen en het
producen van nieuwe artiesten,
wat hen kennelijk muzikaal jong
houdt.
Het voorprogramma werd ver
zorgd door Bo/the Rude, een ver
dienstelijk bandje dat met zijn
melodieuze stevige muziek de
goedkeuring van de broeiende
zaal kon wegdragen. Golden Ear
ring opende het concert met
'Back Home', met de aankondi
ging dat de rest van het optreden
voornamelijk uit bekende num
mers zou bestaan; dit speciaal
met het oog op het binnenkort te
verschijnen nieuwe album,
waarvan expres weinig werd ge
speeld. De van oorsprong Haag
se band had duidelijk de intentie
om het publiek het eens lekker
naar de zin te maken. Achtereen
volgens werden hits van toen
('Please go', 'Sound of a
screaming day', 'Bombay', en
'Just a little bit of piece in my he
art') afgewisseld met meer recen
te succesnummers, zoals 'When
the lady smiles' en Twilight zo
ne'. Traditioneel en karakteris
tiek voor hun optredens viel het
gegeven .aan het aandeel van de
zwarten in de strijd om burgerrech
ten.
Veel imponerender evenwel is
de film van Stone, omdat daarin
met een minimum aan stilistische
middelen, strak maar uiterst on
rustbarend wordt duidelijk ge
maakt hoe racisme, anitisemitis-
me, seksisme en andere stompzin
nige varianten van mensenhaat
breed verbreid zijn. De film speelt
zich vrijwel volledig af in de radio
studio van waaruit Barry Champ
lain uitzendt en de opbellende luis
teraars bemoedigend toespreekt,
zwaarteptunt van de avond ook
nu weer bij hun allergrootste
successong 'Radar love", com
pleet met een lange drumsolo,
waarin drummer Cesar Zuider-
wijk via een elektronisch be
werkt jasje zijn lichaam met z'n
handen als drumstel gebruikte.
Toegegeven, vernieuwend is het
allemaal niet, maar het vakman
schap en de routine vergoedden
veel, zo niet alles. Het massaal
opgekomen publiek ging moei
teloos plat voor het professisone-
le hitfestijn. Altijd weer mooi is
het om het indringende stemge
luid van George Kooymans -
voor mij nog steeds dé zanger
van de band - te horen in klassie
kers als 'Buddy Joe' en het
prachtige 'Just a little bit of piece
in my heart'. Kniesoorachtige
kritiek als zou George Kooy
mans geen briljant gitarist zijn is
misplaatst. Voor hun muziek is
dat ook minder relevant.
Het gaat vooral om de eenvoud
en de schatten aan muzikale er
varing, opgedaan gedurende ve
le jaren over de hele wereld,
waarmee Golden Earring als
geen ander in staat is de mensen
een heerlijke avond te bezorgen.
Oud, maar nog lang niet bedor
ven. Zij mogen blijven.
THOMAS DE LEEUW
spitsvondig in de maling neemt,
dan wel lik op stuk geeft als er (wat
heel vaak voor komt) abjecte voor
oordelen worden geventileerd.
Champlains joodse afkomst vormt
menig keer aanleiding tot de meest
gruwelijke verwensingen. Het lijkt
of er in deze nachtelijke radio-uit
zendingen een putdeksel van een
riool wordt afgeschopt.
De film ontleent daaraan êen toe
nemend, op den duur bijna on
draaglijk wordend onheilsgevoel,
uitmondend in de moord op de ra
dio-man die de verborgen denkwe
reld van Amerika hoorbaar maak
te. De rol van Champlain wordt su
bliem gespeeld door de onbekende
Eric Bogosian die tevens het to
neelstuk had geschreven waarop
Talk Radio werd gebaseerd. Jam
mer is dat regisseur Stone, over
ijverig om dat theaterkarakter te
doorbreken, een paar overbodige
en nogal mal uitgevallen flash
backs heeft toegevoegd.
In Mississipi Burning wordt een
keer de opmerking gemaakt dat ie
dereen die werkeloos heeft toege
zien bij de delicten waar het in die
film om gaat en later uit angst bo
vendien weigert tg getuigen, daar
mee zichzelf feitelijk medeschul
dig heeft gemaakt. Dit fenomeen is
het hoofdthema geworden van Jo
nathan Kaplans film The Accused,
waarin Jodie Foster de aangrijpen
de rol speelt van een meisje dat in
het achterzaalfje van een louche ca
fé meervoudig verkracht wordt.
Officier van justitie Kelly McGillis
weet niet alleen de daders veroor
deeld te krijgen (wat overigens al
moeilijk, genoeg blijkt) maar ze
slaagt er bovendien in een paar van
de mannen te laten opbergen die
erbij waren, zelf niets hadden ge
daan, maar wel stonden te lachen,
te juichen en te hitsen.
De film begint met Jodie Fosters
ontredderde vlucht uit het café en
volgt dan chronologisch het onder-
"Wederopbouw, onze ouders' door Thea
tergroep Mug met de Gouden Tand. Tekst:
Martin van Veldhuizen en Moniek Merkx,
regie: Matin van Veldhuizen. Toneelbeeld:
Hans Klasema. Gezien in het LAK Theater
op 17 februari. Herhaling: 18 februari.
LEIDEN - Met 'Wederopbouw,
onze ouders' heeft de Mug met
de Gouden Tand een voorstel
ling willen maken over de perio
de waarin 'onze' (d.w.z. hun) ou
ders opgroeiden, grofweg de tijd
tussen de inhuldiging van konin
gin Juliana en de opkomst van
de televisie.
Voor een toeschouwer die een
groot deel van de jaren vijftig
nog bewust heeft meegemaakt,
roept diezelfde voorstelling ech
ter de nodige vraagtekens op.
Niet vanwege zogenaamde 'fou
ten' in taalgebruik, gedrag en
kleding - die zyn bijna onvermij
delijk - maar wel omdat 'Weder
opbouw' behalve eenzijdig ook
zo oppervlakkig blijft. Het is na
tuurlijk leuk het begin van de ja
ren vijftig op te voeren als een
persiflage op een tijd van de Fa
milie Doorsnee met spruitjes,
kruimige aardappelen en vette
jus, maar wat is de zin daarvan?
zoek en de verdere rechtsgang. Te
gen het einde van de film betrapte
ik mezelf op de volgende gedachte:
"Deze film deugt verschrikkelijk,
op voorwaarde dat Kaplan het uit
zijn hoofd laat om zo meteen flash
back-gewijs alsnog die beestachti
ge verkrachting zelf te laten zien".
Ik werd bijna woedend toen in
derdaad gebeurde wat ik vreesde.
Een volstrekt overbodige en onge
wenste reconstructie van de gore
misdaad. Wie gruwt van verkrach
tingsellende krijgt hier onverdiend
een misselijk makende demonstra
tie te verstouwen. Wie echter ver
krachtingsdetails eigenlijk wel als
opwindend en lekker pleegt te er
varen, die krijgt hier minstens zo
onverdiend spekkie voor zijn
bekkie. Het is prachtig dat Holly-
woodfilmers zich inzetten voor
mentaliteitsverbeteringen in de sa
menleving, maar het wordt bar als
ze het doen op een manier dat men
zich mag afvragen of ze zelf wel ge
zond zijn.
De Volharding
AMSTERDAM (ANP) - Orkest De
Volharding gaat tussen 25 februari
en 19 mei elf concerten verzorgen
in tien steden, waaronder Amster
dam en Rotterdam. Op het pro
gramma staan vijf composities.
Vijf werken betreffen premières.
Zo wordt 'Mondriaan in the Cham
ber of Jan Steen' van Burkhardt
Söll (45) gespeeld. Het stuk is ge
schreven voor de opening van de
nieuwbouw van de Hogeschool der
Kunsten in Utrecht. Verder wor
den .Remote Places' van Martijn
Padding (33) en 'Three Mecha
nisms' van Rob Zuidam (25) voor
het eerst ten gehore gebracht. Ten
slotte speelt het gezelschap nog
.Pranto' van Amilcar Vasques Dias
en 'Shoulder to Shoulder' van Ste
ve Martland.
En waarom moeten die kruimige
aardappelen meteen 'geprakte'
aardappelen worden? Waarom
wordt de indruk gewekt alsof die
periode een vervolg was op
Heijermans en 'Op Hoop van Ze
gen', en waarom worden in te
genstelling daarmee erotiek,
zelfmoord en vrijheid als belang
rijkste onderwerpen van gesprek
geïntroduceerd
Als schildering van een tijd
perk blijft 'Wederopbouw' op
pervlakkig, beperkt en ten dele
onjuist, maar als cabareteske be
nadering mist het zowel de tref
zekerheid als het inzicht. Hoe het
wel kan, blijkt na de pauze, als op
tekst van Gerardjan Rijnders de
jaren tachtig te grazen worden
genomen. Ook dan kan men
twisten over verschil van smaak
en gevoel voor humor, maar ie
der woord is wel trefzeker ge
plaatst (ook de overdaad aan
schuttingwoorden) en er is ook
geen enkele twijfel mogelijk om
trent de bedoeling van het ge
heel. Bovendien kan men zich af
vragen of het niet leuker was ge
weest beide delen van de voor
stelling zonder pauze in elkaar te
laten overvloeien.
PAUL KORENHOF
'De verbroken code' van Hugh Whitemore
in de vertaling van Coot van Doesburgh.
Met: Willem Nijhoit, Anita Menist, Diana
Dobbelman. Kees Coolen, Dick Wouden
berg, Fer Conrad, Vastert van Aardenne.
Joep Onderdelinden en Michaël van
Buuren. Regie: Jo Dua. Gezien op 17 fe
bruari in de Leidse Schouwburg. Aldaar
nog vanavond te zien.
LEIDEN - Tegen het einde van
het stuk zit Willem Nijhoit als de
grote wiskundige Alan Turing op
een bed met het hoofd van één
zijn vriendjes in zijn schoot.
Aan hem kan hij zijn supergehei
me verhaal kwijt; het is een
Griek die geen woord verstaat
i wat hij zegt. Turing vertelt
hoe hij tijdens de Tweede We
reldoorlog in opdracht van de ge
heime decoderingsdienst de on
feilbaar geachte Duitse Enigma
Code wist te ontcijferen. Op zo'n
moment blijkt de grote klasse
van de acteur Nijhoit. Zijn ver-
haal vergt nogal wat vap het pu
bliek om die gecompliceerde ge-
dachtengang vol hogere wiskun
dige logica enigszins te kunnen
volgen. Wat enorm boeit, is dat
Nijhoit deze uiteenzetting brengt
als de persoonlijk doorleefde er
varing van een hoogbegaafde on
derzoeker. Vele anderen zouden
onherroepelijk in
zegd lesje blyven steken.
Dit breken van de code is Tu-
rings wetenschappelijke triomf.
Doordat hij echter vanuit diezelf
de levenshouding ook maat
schappelijke codes doorbreekt,
wordt hij'uiteindelijk verliezer.
Door een stommiteit maakt hij in
een gesprek met de politie zijn
homoseksualiteit wereldkundig.
Hü weigert zijn geaardheid on
der een sociaal aanvaardbare
dekmantel te verbergen, hetgeen
tot algehele maatschappelijke
verontwaardiging leidt. Dat
wordt hem tenslotte noodlottig.
In de media heeft Willem Nij
hoit al herhaaldelijk over zijn
grote affiniteit met dit stuk ge
sproken. Het heeft hem zelfs de
nodige moeite gekost om dit
stuk gespeeld te krijgen. Nijholts
motivatie is hier allesoverheer
send. Zijn spel heeft weer de
glans, zoals we die uit eerdere
grote rollen van hem kennen.
Hierdoor vervalt ook het be
zwaar dat het op zichzelf interes
sante toneelstuk als biografie-
schets noodgedwongen nogals
eens 'uitleggerig' is. Het afschu
welijk grimmige decor en de
vaak erg matige acteerprestaties
van zijn tegenspelers (wier op-
zegtoontje pijnlijk opvalt) neem
je dan maar op de koop toe.
WIJNAND ZEILSTRA
Pianorecital door Arielle Vernède met wer
ken van Haydn, Brahms. Fauré, Ravel en
Chopin. Gehoord op 17 februari in de Ka-<
pelzaal in Leiden.
LEIDEN - Wat is het nut van een
bril als je tijdens het luisteren je
ogen gesloten houdt? Op deze
vraag kan ik niet goed antwoord
geven. Toch heeft die bril, die mij
beter in de verte doet kijken, ook
geholpen mijn oor scherper op
het geheel in te stellen. Pas na
het concert verdween hij in zijn
doosje. Arielle Vernède zelf ziet
erg slecht. Ze speelt dan ook uit
het hoofd en misschien was het
daarom ook goed haar spel niet
zozeer met het oog als wel vooral
op het oor te beleven.
Er werd een nogal kalme start
gemaakt met de 'Variaties in f kl.'
i Haydn. Een prachtig werk
dat toch een beetje voorspelbaar
bleef door de wat brave manier
van uitvoeren. Vervolgens lokte
Vernedè ons binnen in de wereld
van Brahms, van wie de de 'Kla-
vierstücke opus 118' speelde. In
tegenstelling tot de evenwichti
ge manier waarop Haydn zijn
muzikale zinnen schrijft lijkt
Brahms te willen ontsnappen
aan die begrenzingen. Waar je bij
Haydn nog kunt vertrouwen op
regelmatig terugkerende maat-
accenten (één twee drie, één
twee drie) daar zal Brahms voort
durend pogingen ondernemen
om je op het verkeerde been te
zetten. Haydn tekent vaak met
heldere, klare lqnen. Bij Brahms
zie je in het geheimzinnige bos
van door elkaar gestrengelde ak
koorden hier en daar het silhouet
van een melodie opduiken. Ariel
le Vemède nam ons mee in dat
romantische woud, dat op de een
of andere manier nooit helemaal
scherp afgetekend leek te zijn.
Het bleef geheimzinnig en op
een of andere manier niet hele
maal bevredigend.
Waar het hart wél van op
sprong waren de nocturnes
(opus 33/1 en 36) van Fauré. Zo
eenvoudig van inleiding maar
van lieverlee steeds bewogener
en uitgroeiend tot grootse mo
menten, waarbij Vernède liet ho
ren hoe de compositie welhaast
organisch opgroeide en bloeide.
Techniek had ze voldoende in
huis. Na de 'Ballade in As gr.
op.47' van Chopin kon iedereen
daar alleen maar van overtuigd
zijn, maar het was de manier
waarop ze haar techniek in
dienst van de muziek stelde die
het meest indruk maakte.
Vreemd genoeg was dat voor mij
niet in Chopin maar in het prille
begin van 'L'Oiseaux tristes' uit
de Miroirs van Ravel. Juist waar
in vlakken van stilte met enkele
piano(penseel)streken wordt ge
schilderd valt de intensiteit op
waarmee Vernède haar muzikale
gedachten uit. Een hartelijk en
enthousiast applaus uit de zaal
leek de pianiste bijna te verba-
MONICA SCHIKS.
Guy Laroche enkele jaren voor zijn dood. (foto ap>
PARIJS (AP) De Franse modeontwerper Guy Laroche (66) is gisteroch
tend na een langdurige ziekte overleden in zijn woning in Parijs.
Laroche trad weinig op de voorgrond en was geen ontwerper, die nieu
we trends invoerde. Zijn kracht school in de manier, waarop hij een nieu
we modestijl verwerkte tot opmerkelijke, maar weinig shockerende crea
ties. Zijn stijl was vooral jong en elegant.
Tot zijn clientèle kon Laroche bekende personen rekenen als de film
ster Mireille Darc en de vrouw van de Parijse burgemeester en oud-pre
mier Jacques Chirac.
Laroche werd in 1923 geboren als zoon van een hotelier in de havenstad
La Rochelle. Oorspronkelijk was hij van plan medicijnen te gaan stude
ren, maar toen hij een jaar of negentien was, werd hij door een vriendin
van zijn moeder meegenomen naar een modeshow.
„In de ban van de mooie kleren begon ik zelf tekeningen te maken",
vertelde hij in een interview. Hij liet de tekeningen zien aan de couturier
Jean Desses en werd in 1949 diens assistent. Later studeerde hjj enkele
maanden in New York.
Het was de tijd van grote couturiers als Dior, Balenciaga, Fath en Bal-
main, en door hen liet de jonge ontwerper zich inspireren.
In 1957 opende hij zijn eigen modehuis in een appartement bij de
Champs Elysees. In 1959 kreeg hij van het warenhuis Macy's de prijs voor
de beste creatie. In juli 1961 betrok hij een nieuw pand aan de Avenue
Montaigne en lanceerde hij een confectiecollectie die in de boetiek werd
verkocht. De confectie werd in de jaren zeventig overgenomen door Guy
Douvier onder supervisie van Laroche.
Door hun kwaliteit, prachtige stoffen en opvallende kleuren kregen de
confectiecollecties al snel naam als de betaalbaarste kleding die door een
befaamde Franse ontwerper werd verkocht. Tien jaar later kwam Laro
che met mannenkleding.
In de loop van de jaren zeventig werden over de hele wereld winkels ge
opend in grote steden. De kleding van Laroche werd in totaal in 250 win
kels verkocht.
Parfums
Een grote hartstocht koesterde Laroche voor parfums. In 1967 kwam hjj
met Fidji, gevolgd door Eau Folie. De afgelopen jaren kwamen daar Drak-
kar voor mannen en J'ai Ose en Clandestine voor vrouwen bij.
In juli 1985 kreeg Laroche de Gouden Vingerhoed voor zijn najaarscol
lectie.
In 1987 bedroeg de omzet van Laroche wereldwijd 1,6 miljard franc (528
miljoen gulden), waarvan zeventig procent uit de export kwam.
In 1987 werd Laroche door de toenmalige premier Chirac opgenomen
in het Legioen van Eeh
Montgomery bij R.O.
DEN HAAG (ANP) - Kenneth
Montgomery, chef-dirigent van het
Radio Symfonie Orkest en artistiek
leider van de Opera van Noord-Ier-
land, dirigeert volgende week vier
concerten van het Residentie-Or
kest. Aanvankelijk zou Hans Vonk
dit doen, maar deze heeft het we
gens langdurige ziekte laten afwe
ten. Ferdinand Leitner nam deze
taak over, maar moest zich ook te
rugtrekken wegens ziekte.
Het programma blijft ongewij
zigd: Variaties over een thema van
Haydn en Ein Deutsches Requiem,
beide van Brahms. Deze werken
worden op 23 en 24 februari in Den
Haag, de 25ste in Utrecht en op 26
februari in Rotterdam uitgevoerd.
het langste einde en zij mogen
dinsdagavond hun Filmfestspiele
afsluiten met Aliens Another Wo
man. Interessanter is evenwel dat
Berlijn er dit jaar eveneens in is ge
slaagd wel degelijk een paar Ame
rikaanse films aan te trekken die
als serieuze kandidaten voor de
hoofdprijzen zijn te beschouwen.
En nog belangwekkender is dat je,
op basis van de eerste drie Ameri
kaanse competitie-deelnemers (ko
mend weekeinde is nog Rain Man
aan de beurt, de Oscar-koploper
met Dustin Hoffman) concluderen
mag dat er in Hollywood weer
geëngageerd wordt gefilmd.
In Nederland rouleert op het mo
ment de door Costa-Gavras voor
Hollywood vervaardigde film Be
trayed. Curieus daaraan was het
onderwerp. Betrayed begint met
de moord op een presentator van
nachtelijke radio-shows waarin in
tolerant, racistisch en reactionair
Amerika aan het woord kwam en
vervolgens hardhandig de oren
werd gewassen. En vervolgens ver-
BERLIJN De Amerikaanse fil
mers slagen erin hun greep op de
internationale markt nog jaarlijks
te vergroten en frustreren daarmee
hun Europese collega's zozeer, dat
er zelfs crisisberaad in Straatsburg
mee wordt veroorzaakt. Merkwaar
dig was het intussen dat diezelfde
Amerikanen er de laatste jaren
slechts met de grootste moeite in
slaagden om voor de competities
door
Pieter van Lierop
van de grote filmfestivals iets naar
voren te schuiven dat voor een
'kunstfilm' kon doorgaan. Op dit
specifieke terrein is hun aanbod zo
schraal, dat het enige verrassings
element doorgaans gelegen is in de
vraag of de nieuwe 'Woody Allen'
in Cannes, Venetië dan wel Berlijn
'hors concours' vertoond gaat wor
den.
Dit jaar trekken de Duitsers aan
