het bestaan
Praten over nietigheid van
Rodin en Nederland
i
Nationale
PODIUMBLIK
r*ï* A
Concert Sal Nistico
onverwacht genoegen
DINSDAG 7 FEBRUARI 1989
KUNST
PAGINA 19
Redactie Pieter C. Rosier
LEIDEN - Een thriller, een mono
loog, dans en cabaret deze week
is dit alles te zien op de Leidse po
dia.
Reflex
Het Noordnederlandse
zeischap Reflex heeft vanavond
een optreden in de Leidse
Schouwburg. De groep danst dit
keer werk van Hans Tuerlings
(I'm a hotel). Hij is een choreo
graaf die vorig jaar de eerste
prijs won op het 'Eerste Interna
tionale Choreografen Concours'.
Verder zijn balletten van Nina
Wiener (Transatlantic Light) en
Toer van Schaik (Verbruik) te
Bram Vermeulen
De try-out van het programma
'Gezellig' van Bram Vermeulen is
donderdagavond te zien in het
LAK-theater. Na twaalf jaar
Neerlands Hoop en tien jaar
rondzwerven als muzikant, ac
teur, schrijver en het laatste jaar
quizmaster, klimt Vermeulen al
leen op het toneel. Hij vertelt en
zingt over zijn ruzies met de we
reld en zijn angsten voor de eeu
wigheid. Ondanks zijn onder
werpkeuze is hij van plan er een
gezellige avond van te maken.
Op deze pagina een interview
met de duizendpoot.
Reflex danst Nina Wieners 'Transatlantic Light'.
(foto Hans Gerritsen)
Dansproduktie
Met de choreografen Guido Seve-
rien en Angela Linssen keert de
Stichting Dansproduktie ha
'Dag en Nacht' vrijdag en zater
dag terug in het LAK-theater. Se-
verien nam voor zijn ballet
'Speaking Terms' de anonimiteit
van het stadsleven als uitgangs
punt. Een bassist probeert in de
Londense Underground aan de
kost te komen, schijnbaar onop
gemerkt door de drommen pas
santen. Een ballet met tekst en
rock-muziek. Linssen zoekt met
haar dans 'Match' naar een even
wicht tussen dans en theatrali-
teit. Dansers proberen zich in de
danswereld staande te houden.
Met muziek van Jan Willem van
Mook.
Alex d'Electrique
Voor de liefhebber een 'schokken
de, bizarre thriller' van de opval
lende groep Alex d'Electrique op
woensdag in het LAK-theater.
Zij omschrijven zichzelf als
'rauw, absurd en anarchistisch'.
De eerste rij wordt vrijgelaten zo
dat het publiek niet helemaal on
der het kunstbloed en de aardap
pelpuree komt te zitten. Het vijf
de programma van de drie heren
heet 'The Electric Suburb' en is
een metropolitaanse thriller, met
wel een dode maar geen lijk. De
groep omschrijft de humor als
absurd dus liefhebbers van dit
genre kunnen hun hart ophalen
in de fragmentarische komedie.
Hetty Blok
'Ja Zuster, nee zuster' was één
van de eerste Nederlandse televi
sieseries en iedereen die kon kij
ken, was aan de beeldbuis ge
kluisterd. Een populair type uit
het programma was Zuster Cli
via, vertolkt door Hetty Blok.
Ook via de radio werd zij zeer be
kend als het dienstmeisje Sjaan
in 'De Familie Doorsnee'. De her
inneringen aan deze program
ma's komen weer terug als Hetty
Blok het toneel opgaat met liedjes
en kindergedichten van Annie
M.G. Schmidt. Hun programma
'Fietsende otters en vissenorkest'
is een echte familievoorstelling
waarin jong en oud dè bekende
liedjes met gemak kunnen mee
zingen. Hetty Blok is woensdag
in de Leidse Schouwburg.
De Meisjes
De zanggroep 'De Meisjes' be
staat uit vier vrouwen die thea
ter en popmuziek met elkaar
combineren. In hun liedjes-show
'Stuck with a Fantasy' spelen
seks, vrienschap, verlangen en
spanning een belangrijke rol. De
voorstelling heeft eerder enthou
siaste reacties in de pers opgeroe
pen. 'Formidabele show' en
'Smeuïg en ambitieus', waren
twee van de reacties. De vier zin
gen in hun programma covers
van bekende en minder bekende
nummers waarvoor zij zelf de ar
rangementen hebben geschreven.
'De Meisjes' zijn op donderdag
avond in de Leidse Schouwburg
te zien en te beluisteren.
Shirley Valentine
Anne-Wil Blankers vertelt vrij
dag en zaterdag in de schouw
burg een monoloog met het relaas
van Shirley Valentine. Haar le
ven schijnt zich nog slechts tussen
de muren van haar keuken af te
spelen. In gedachten speelt zij
met het aanlokkelijke aanbod
van een vriendin een reis naar
De Meisjes: Stuck with a Fantasy.
Griekenland te maken. De humor
van Valentine kan soms de wran
ge kanten van haar verhaal niet
verhullen. Het stuk is uitgebracht
door het Nationaal Toneel onder
regie van Shireen Strooker. An
ne-Wil Blankers werd in deze
krant al eerder geroemd om haar
'glansrol' in het cabaret-achtige
stuk.
Entführung
Ook in de schouwburg aan de
Oude Vest het begin van opera
uitvoeringen. Maandag staat
'Die Entführung aus dem Serail'
van Mozart op het programma.
In 1782 componeerde de 26-jarige
Mozart dit 'Singspiel'. In dit
Duitse opera- genre komen dra
matische en komische elementen
aan bod. Van de zangers wordt
een grote vocale behendigheid
vereist. De opera speelt in een ha
rem in en Mohammedaans land,
daar tracht Belmonte zijn gelief
de Constanze uit het harem van
Bassa Selim te bevrijden. Barba
ra Carter ConstanzeDonald
George (Belmonte), Jack Poppell
(Pedrillo) en Janusz Monarcha
(Osim) zijn de solisten. August
Haltmayer heeft de muzikale lei
ding, de regie is in handen van
Vittorio Patané.
Mathilde Santing
Het Ensemble van de zangeres
Mathilde Santing bezoekt vol
gende week dinsdag, samen met
de Japanse pianiste Izumi Mimi
Kobayashi de Leidse Schouw
burg. Mathilde Santing toerde
met haar Ensemble twee keer
langs de theaters in ons land. Nu
weet ze zeker dat ze thuishoort in
de sfeer van het theater en dat
haar muziek daar goed tot zijn
recht komt. Met de Japanse aan
de piano en synthesizers wordt
het zangtalent van Mathilde nog
duidelijker belicht en kan het En
semble beter uit de voeten.
Kindertoneel
Theatergroep 'Narcis' speelt voor
kinderen tussen 5 en 11 jaar het
stuk 'De geheimzinnige rots'. Het
is een sprookje met de figuren uit
hun vorige toneelstuk 'Ponia Pe
permunt', maar het verhaal is
nieuw en staat los van het vorige
sprookje. De groep speelt op zon
dagmiddag aanstaande, in het
LAK-theater.
Studio Peer speelt op woens
dagmiddag ook voor kinderen in
de Leidse Schouwburg, het stuk
dat zij opvoeren heet 'Droom'.
Het is gebaseerd op 'MacBeth'
van Shakespaere en gaat over
een poppenspeler die van heksen
te horen krijgt dat hij koning kan
worden. Het gaat over de zucht
naar macht en is bedoeld voor
kinderen vanaf 8 jaar.
Imperium
'Een bruid in de morgen', het be
kende stuk van de Vlaamse au
teur Hugo Claus, wordt opnieuw
opgevoerd in Micro-theater Im
perium. Vrijdag en zaterdag
speelt Imperium dit psychologi
sche familiedrama. Vaak wordt
het stuk opgevat als een realis
tisch drama waarin wordt ver
teld van een (vermeende) incestu
euze verhouding tussen een broer
en een zus. Daardoor wordt het
stuk volgens Imperium tekort ge
daan. De schildering van Claus
moet, aldus Imperium, eerder
worden opgevat als een allegorie
voor een bestaan dat ophoudt ge
droomd te zijn. Een wrang maar
poëtisch requiem voor het kinder
lijk geluk van het leven.
AMSTERDAM - „Na
twaalf jaar Neerlands Hoop en
tien jaar rondzwerven als televi
siemaker, muzikant, schrijver,
podiumvormgever, musicus, ac
teur, is de vijfde langspeelplaat,
en de ingetogen aard daarvan, re
den om nu alleen het toneel op te
gaan." Aan het woord is Bram
Vermeulen.
Zijn eerste soloprogramma
had 'Een man alleen' kunnen he
ten („Hij weet dat hij niet de eni
ge gescheiden vader is met kin
deren die alleen geïnteresseerd-
zijn in geld"), of 'Man met piano'
(„Hij voert als het ware een strijd
met zijn repertoire").
door
Frank van Dijl
De man, aldus de door Bram
Vermeulen ten behoeve van
schouwburgdirecteuren zelfge
schreven wervende tekst, telt
zijn idealen en raakt er steeds
meer kwijt. Hij „zingt zijn liede
ren, vertelt zijn verhalen, van zijn
ruzie met de wereld, zijn angst
voor de eeuwigheid, zijn liefde
en zijn verlangen daarnaar."
Vermeulens soloprogramma had
dus ook zoiets als 'Bram tegen de
rest van de wereld' kunnen he
ten.
Maar het heet 'Gezellig'.
Bram Vermeulen: „Dit is de
eerste keer dat ik alleen op het to
neel sta, in de vorm van een pro
gramma tenminste. Het is zo ge
groeid, de aanzet heeft de plaat
'Rode wijn' gegeven. Dat is een
heel persoonlijke plaat. Ik had
geen bandje meer, draaide puur
alleen voor alles op. Nou ja, Bou-
dewijn de Groot heeft me gehol
pen, die hield me bij de les. Die
plaat werd een groot succes in
mijn credo. Je gaat ergens heen
en dan verlang je naar huis. Je
bent thuis en dan verlang je er
naar om weg te gaan. Dat is geen
getob, maar een heel vol gevoel.
En je blijft in beweging hè.
„In 'Gezellig' ben ik het echt,
ik speel geen Bram Vermeulen,
ik ben het. Dat heeft te maken
met het feit dat ik het pas nu
doe."
Je durfde eerst niet?
„Ja... In België heb ik vleugels,
hier ploeter ik door de modder.
Ik heb in Nederland vaak te ma
ken met een soort wind, ik weet
niet hoe ik het moet zeggen... Dat
heeft me angstig gemaakt. Daar
om begin ik in het kleine cir
cuit."
Een soort wind: tegenwind?
„Niet echt tegenwind. Zwaar
verzet heb ik, als het ware."
Hoe bedoel je?
„Er wordt heel goed op mij ge
let. Dat heb ik wel zelf uitgelokt.
Het is alleen merkwaardig dat
wat mensen van je denken te ma
ken heeft met de rol die ik speel
de in Neerlands Hoop. Daarin
was ik niet mijzelf. Het was mijn
taak om Freek zichzelf te laten
zijn."
Freek heeft zich in zijn nieuw
jaarsprogramma laatdunkend
over jou uitgelaten. Bedoel je dat
ook met 'zwaar verzet'?
„Nou, ik ben er nog voor bij
Sonja geweest had ik ook
nooit moeten doen. Het is de me
ning van Freek, ik vond het niet
zoveel belang hebben. Ik begrijp
alleen nooit dat je moppen
maakt over mensen."
Het leek wel of Freek na al die
tijd nog een rekening met je te
vereffenen had?
„Het zal wel, denk ik. Ik zie
Freek nooit, dus ik weet het niet.
Ik denk dat hij een gigantisch
schuldgevoel heeft. Nou, dat
mag ook wel, dat gun ik hem.
Ken je die mop van die man die
naar Amerika ging?"
Het was voor jou kennelijk
moeilijker om na Neerlands
Hoop je draai te vinden dan voor
Freek?
„Ja, vanzelfsprekend, ik speel
de een rol, ik was een soort aan
gever. Bij Neerlands Hoop heb ik
nooit een woord op het toneel ge
zegd. Daarna ben ik een carrière
begonnen, maar helaas niet van
af nul. Ik heb toen tegen mezelf
gezegd: 'De komende jaren wil ik
proberen dat te doen wat op mijn
weg ligt.' Léren dus. Dat heb ik
gedaan. Daarom schrijf ik mu
ziek, teksten, toneel, ben ik
vormgever, zanger, acteur, tele
visiepresentator... En ik sta op
het punt een dichtbundel te pu
bliceren. Daarvoor kan ik op veel
plaatsen terecht. Ik wist niet dat
er zoveel behoefte aan gedichten
was. Het zijn eigenlijk nóg knap
pere liederen. Een lied waarvan
je maar één couplet hoeft te
schrijven, en dan staat het er. En
je hoeft het ook niet mee te zin
gen."
Bram Vermeulen in 'Gezellig'
Bram Vermeulen: 'In België heb ik vleugels, hier ploeter ik door de modder'.
België. In Nederland heb ik er
drie keer iets van op de radio ge
hoord, in België hebben ze hem
grijs gedraaid. Dat leidde tot de
vraag of ik daar wilde optreden.
Zo ontdekte ik dat dit is wat ik
nu moet doen."
Een grote stap?
„Nee, niet echt. In de program
ma's die ik hiervoor heb gedaan
zong ik al heel veel op de manier
waarop ik nu zing. De anderen
op het toneel bleken voor mij een
alibi te vormen om het toneel op
te gaan. Dat alibi heb ik me nu
ontnomen, en dat werkt in mijn
voordeel."
De onderwerpen die je bezingt
klinken niet allemaal even gezel
(foto J. Everhard)
lig: ruzie met de wereld, echt
scheiding, weggeraakte idea
len...
„Het is gezellig praten over de
nietigheid van het bestaan, over
de oorlog, over gescheiden zijn...
Het is intiem, intiem-gezellig, dat
is wat ik bedoel. Daardoor is het
een heel breekbaar programma
geworden, dat is tegelijkertijd de
kracht en de zwakte ervan. Ik
zing en vertel over dingen die ik
letterlijk heb meegemaakt, in de
hoop dat anderen die dingen
hebben meegemaakt en zich erin
herkennen."
Heb je ook gezellige lampekap-
pen op het toneel?
„Nee, want die zijn niet gezel
lig-
Gezellig is een uniek Neder
lands woord. In het Engels heb
ben ze 'cosy', maar dat is ook niet
helemaal gezellig, al komt het in
de buurt. Gezellig heeft met
thuis te maken."
Eén van je bekendste liedjes
heet 'Doe het niet alleen'. En nu
ga jij het alleen doen?
„Dat is een liedje uit de tijd
met de band, dat is helemaal op
de band toegesneden. Het deed
het goed in de zalen. Het is ty
pisch rock 'n 'roll, dat heeft weer
totaal andere regels."
Ben je zo'n sombere man van
over de veertig die zijn verloren
idealen telt?
„Dat valt nogal mee. Naief mis
schien. Toen Koos Postema in
zijn tv-programma 'Klasgenoten'
aan Deelder vroeg hoe hij steeds
zo jong gebleven was, zei hij:
'Omdat ik nog steeds dat onbe
stemde verlangen heb.' Dat is
ook zo, dat is de basis van de ro
mantiek."
En jij wordt door datzelfde
verlangen gedreven?
„Op 'Rode wijn' staat een num
mer dat 'Verlangen' heet. Dat is
LEIDEN Een gewonde soldaat
zakt ter aarde voor de voeten van
een gevleugelde, allegorische Fi
guur. Het beeldhouwwerk had een
monument moeten worden voor de
gevallen soldaten uit de Frans-
Duitse Oorlog, die in 1870 met een
bloederige nederlaag voor Frank
rijk werd beslecht. Nu siert het
beeld de binnenstad van Verdun
en herinnert ons aan de slachtof
fers van de slag, die hier in 1916
werd uitgevochten. 'La Defence'
noemde Rodin zijn kunstwerk en
hij was er erg trots op.
Dr. J.L. Tilanus vertelde afgelo
pen zaterdag het verhaal van 'Le
Defence', dat herhaalde malen een
nieuwe bestemming kreeg en de
bescheiden rol die Nederland in
deze geschiedenis speelde. Het col
lege maakte deel uit van de Diës-
Natalis-viering van de universiteit
van Leiden. Dit jaar bestaat de uni
versiteit 414 jaar en zoals gebruike
lijk viert zij haar verjaardag onder
meer met een aantal colleges, die
voor iedereen toegankelijk zijn. Ti
lanus, als docent werkzaam bij de
universiteit, vertegenwoordigde
de vakgroep kunstgeschiedenis.
Een beeldhouwer uit de tweede
helft van de negentiende eeuw was
aangewezen op staatsopdrachten.
In Frankrijk vielen deze opdrach
ten vrijwel uitsluitend ten deel aan
kunstenaars, die met goed gevolg
de 'Ecole des Beaux Arts' hadden
doorlopen. Tot drie keer toe zakte
de beeldhouwer Rodin (1840-1917)
voor het toelatingsexamen. Zijn
werk werd te bewegelijk gemodel
leerd bevonden. Toen het tij ten
gunste van de kunstenaar keerde,
werd hij er van beticht een gipsaf
gietsel van een levende mens te
hebben gemaakt.
Zeven jaar na de nederlaag van
Frankrijk tegen Pruisen, in 1877,
vervaardigde Rodin een model van
'Le Defence', een monument ter
nagedachtenis aan de gevallen sol
daten. Hiermee hoopte hij de door
de staat uitgeschreven wedstrijd te
winnen, maar het ontwerp werd af
gewezen.
Rond de eeuwwisseling mocht
Rodin zich een succesvol en be
roemd beeldhouwer noemen. In
Nederland kon men in 1899 kennis
maken met zijn beeldhouwwer
ken, die deel uitmaakten van een
reizende tentoonstelling. Hoewel
zijn kunst met lof onthaald werd,
heeft er geen navolging van zijn
kunst in Nederland plaatsgehad.
Daartoe ontbrak het ons land een
talentvolle beeldhouwers en de
kunst van Rodin viel in een va-
Diskwalificatie film Spoorloos
AMSTERDAM (GPD) De Film Spoorloos van de Nederlandse regisseur
George Sluizer komt niet in aanmerking voor een Oscar. Volger^s de Os
car-commissie is de Film gediskwaliFiceerd, omdat er te veel Frans in
wordt gesproken. De regels stellen dat de dialogen 'overwegend' in de
taal van het land van herkomst worden gesproken. De commissie schat
het aantal Franse zinnen in Spoorloos op zeventig procent. Eerder wer
den enkele Engelstalige Films om dezelfde reden gediskwaliFiceerd.
Een verontwaardigde George Sluizer zei in een eerste reactie dat Spoor
loos wel degelijk een Nederlandse Film is. Sluizer noemt de beslissing be
spottelijk. „Het is een coproduktie, maar wat moet er gebeuren als we
straks een Europese Film krijgen?" Ook Jan Blokker, voorzitter van het
Produktiefonds voor Nederlandse Films, moemt Spoorloos een Neder
landse film. Volgens Blokker zal binnen een paar jaar elke behoorlijke
film in Europa per deFmitie een coproduktie zijn.
Aan de vooravond van de Eerste
Wereldoorlog zag de Franse over
heid zich genoodzaakt, om een be
roep te doen op de bevolking ter Fi
nanciering van de luchtmacht. Ro
din bood 'La Defence' aan. Voor
Rodin mocht dit een gul gebaar lij
ken, zijn landgenoten waren van
mening, dat de inmiddels gefortu
neerde beeldhouwer bitter weinig
over had voor zijn vaderland. Het
zou nog enige jaren duren voordat
Rodin het door hem gekoesterde
beeld een waardige plaats kon bie
den.
Na de slag van Verdun in 1916
werd in Nederland het Comité Ver
dun opgericht, dat zichzelf tot doel
stelde het moedige Franse volk te
belonen met een monument. Om
dat het in Nederland aan talent ont
brak en omdat het kwaliteiten van
Rodin sinds de tentoonstelling in
1899 alom bekend waren, werd de
kunstenaar voor deze opdracht be
naderd. Rodin zag zijn kans schoon
en schonk het Comité 'La Defen
ce'. Rodin zou de supervisie over
de vergroting van het model krij
gen, maar de onverwachtte dood
van de kunstenaar verhinderde
dat. Evenmin is hij er getuige van
geweest hoe het monument in 1920
uiteindelijk werd onthuld.
Op de sokkel werd met hoogdra
vende bewoordingen de heldhaf
tigheid van de Fransen geprezen,
die zich zo dapper tegen de 'barba
ren' hadden geweerd. Het is dan
ook niet verwonderlijk dat de eer
ste actie van het Duitse leger in
Verdun, toen het stadje twintig jaar
later onder de voet werd gelopen,
het verwijderen van deze tekst be
trof. Er was een tweede inzame
lingsactie in Nederland nodig, om
na de Tweede Wereldoorlog een
nieuwe tekst te laten aanbrengen,
die overigens minder haatdragend
is.
Aanvankelijk bestemd om de ge
vallen soldaten van de Frans-Duit
se oorlog te herdenken, vervolgens
nutteloos gebleken voor de Finan
ciering van de luchtmacht en uit
eindelijk geworden tot een eerbe
toon aan de slachtoffers van de slag
bij Verdun: Achter Rodin's 'La De
fence' gaat een bewogen geschie
denis schuil. En wat is nu die be
scheiden rol die Nederland in deze
geschiedenis speelt? Juist! Zonder
het Comité Verdun stond het mo
nument nu niet in Verdun, maar in
het Rodinmuseum in Parijs.
AMSTERDAM -
In navolging van
de succesvolle Na
tionale Museum
kaart krijgt Ne
derland nu ook
een Nationale
Theaterkaart.
Hiermee kan men
niet alleen de
kaartjes voor een
theatervoorstel
ling of een con
certuitvoering be
talen, maar ook
via een centrale
06-lijn telefonisch
reserveren. De toe
gangsbewijzen
worden dan toe
gestuurd of kun
nen voor aanvang
worden afge
haald. (foto ANP)
dtófet/m;
lift
LEIDEN Ook op maandag
kan het druk zijn in een café. Na
tuurlijk was er een speciale re
den voor tijdelijke overbevolkt
heid van 'The Duke'. Op de naam
Sal Nistico waren opvallend veel
musici uit de regio afgekomen,
terwijl het daar gewoonlijk vol
gens eigenaar Wansink vrij rus
tig is op de eerste werkdag van
de week. Nistico (Syracuse, New
York 1940) heeft een bepaalde
naam in Nederland, niet in de
laatste plaats omdat hij onder
meer actief was als gastdocent
aan het conservatorium van Den
Haag. De Amerikaanse tenro-
saxofonist die tegenwoordig in
Zwitserland woont, dëed Leiden
aan met een Nederlandse ritme
sectie.
Nistico was kennelijk in goede
doen, want het gemak waarmee
hij de bekende en enkele minder
bekende standaards speelde,
deed zijn reputatie eer aan. Zijn
wijze van spelen is verre van
spectaculair, maar moet het
vooral hebben van een grote fan
tasie en vindingrijkheid, die je in
het idioom waarin hij speelt, zeg
de post-bop, weinig gehoord
wordt. Naar zijn eigen zeggen is
hij vooral beïnvloed door Charlie
Parker, Gene Ammons en Sonny
Rollins, maar van dit alles is wei
nig terug te vinden in zijn toon-
vorming, die vooral doet denken
aan sterk op melodie gerichte
saxofonisten als Warne Marsh of
Lee Konitz. Ook de manier waar
op hij invallen uitwerkte en heel
los binnen het akkoordensche
ma improviseerde, kan nauwe
lijks met zijn verbondenheid met
de 'zware' tènorentraditie geas
socieerd worden.
Het natuurlijke en lyrische
spel van Nistico had een goede
verankering in de begeleiding
van bassist Frans Jan van der
Hoeven, die deze recensent voor
zich innam door helder te articu
leren en vooral tomeloos te swin
gen. Sinds ik Van der Hoeven het
laatste hoorde, is hij er alleen
maar op vooruitgegaan. Minder
elegant en zelfs enigszins detone
rend waren helaas de verrichtin
gen van de eveneens vrij jonge
Jo Krause op drums. Niet alleen
maakte hij het zich moeilijk door
veel te veel te spelen, maar ook
leek hij zich te verliezen in trom
meloefeningen die wat betreft
ritmiek en soeplesse zo ongeveer
vloekten met het blazen van Nis
tico. Duidelijk beter bracht Ro-
bert-Jan Vermeulen het er op de
toetsen vanaf, zij het dat zijn be-
geleidingswerk wat voorzichtig
klonk. Zijn solowerk was geluk
kig van een kwaliteit en een in
telligentie die we van hem ge
wend zijn. In de eerste twee
nummers na de pauze werd hij
vervangen door een stadgenoot
van Nistico, Frans Stagnitta, die
ik voor het eerst hoorde. De eer
ste kennismaking beviel uitste
kend. Niet alleen gaf hij beter
weerwerk en stimuleerde hij de
anderen, ook gaf hij blijk van een
pittige dynamische opvatting
van het pianospel.
Het concert was een onver
wacht genoegen, vooral als in
aanmerking wordt genomen, dat
het schijnbaar zomaar tussen de
vele andere avonden van The
Duke was geprogrammeerd.
Stagnitta, die trouwens in Neder
land woonachtig is, moet ook
maar eens terugkomen.
KEN VOS
