Ik maak kaarten die ik zelf zou kopen'
Lompe olifanten en lollige kikkers van Leendert Jan Vis
9
C ),U
Expositie
billen, gat
in de markt
GEVARIEERD
Als vanouds
Middenweg
Hollies-sound
Ex-tienerster
C~ f.X \b
O
O o
LOLITA - De roman 'Lolita' van
i Vladimir Nabokov is vrijgegeven
voor publikatie in de Sovjetunie.
Het werk, dat verhaalt over de aan
trekkingskracht op een volwasse
ne van een 12-jarig meisje in de VS,
•was er tot dusver verboden.
SIGNEREN - De schrijver Cees
van Hoore signeert vandaag tussen
J drie en vijf; uur bij boekhandel
Kooreman Stolk aan de Nieuwe
Rijn zijn boek 'Dat trekt wel bij; be
spiegelingen van een aanstaande
vader'.
De schaduwzijde van het kerstfeest.
AMSTERDAM (GPD) - De schil
der-schrijver Jan Cremer valt op
billen. Jaren geleden publiceerde
hij samen met journalist Theun de
Winter een foto-boek met teksten
onder de intrigerende titel 'De bil-
len van Jan Cremer'. Zijn*" boek
heeft een prominent plaatsje ge
kregen in de rijk voorziene boeken
kast met erotische literatuur (ui
terst serieuze studies, maar ook
'Wie zeurt krijgt een beurt') in de
Amsterdamse galerie De 3 Gratiën.
Daar is tot half januari de expositie
'Billen m/v' te zien. Van veertig
voornamelijk onbekende kunste
naars wordt werk getoond waarin
billen centraal staan: schilderijen,
keramiek, gouaches, noem maar
op.
De kwaliteit van het getoonde
werk loopt sterk uiteen, maar het
idee er achter is op zich zelf al een
bezoekje aan de galerie waard. De
kunstenaars reageerden op een ad
vertentie in diverse kranten. De be
langstelling van het publiek is vol
gens galeriehoudster Tess Yocarini
bijzonder groot. "De expositie
moest zelfs twee keer geopend
worden. Het blijkt toch een gat in
de markt te zijn."
Galerie De 3 Gratiën bestaat
sinds twee jaar en heeft zich gespe-
cialiseerd in erotische kunst. Eige
naar is Albert Heijn (een neef, ja).
Naar zijn zeggen is het zeker niet de
bedoeling na 'Billen m/v' exposi
ties te houden rond bijvoorbeeld
borsten en geslachtsdelen. "Dat
zou wat al te voorspelbaar worden.
Met deze expositie wilden we de
billen uit het verdomhoekje halen.
En dat is ons aardig gelukt. Hierna
gaan we gewoon weer over tot de
orde van de dag."
Een groep. Amsterdamse school
kinderen valt de galerie binnen om
zich aan het getoonde werk te ver
lustigen. "Ik zie geen reet", roept er
één op orkaansterkte. De meisjes
in het gezelschap kijken vol verba
zing om zich heen. "Is dit nou
kunst, mijnheer?", vraagt er een.
"Dat kunnen wij toch ook?! Ik heb
nog wel een naaktfoto thuis. Mag ik
die hier niet ophangen?"
Een kleurig abstract doek van
André Vranken schept verwarring.
"Waar zitten die billen nou?", roept
er één. De orkaan: "Misschien aan
de achterkant!" Ook de prijzen
werken op de lachspieren. "Moetje
eens zien: drie ruggen voor een par
tij dikke billen! Wat een afzetterij.
Op het naakstrand is het gratis!"
Voor liefhebbers geeft de wat
warrig geschreven catalogus tekst
en uitleg over het fenomeen billen.
Prostituée Margot doet het verschil
tussen vrouwen- en mannenbillen
uit de doeken. "Vrouwenbillen
vind ik interessanter. Ze hebben
meer identiteit, meer model. Bij
mannen kun je 't in een paar groep
jes indelen en dan heb je 't wel ge-
jhad. In vrouwenbillen zit gewoon
meer beweging, doordat je heupen
•hebt. Je hebt vierkante, hartvormi
ge, peervormige, noem maar op.
.•Maar mannenheupen zijn recht en
J blijven recht."
Liedconcours in Valkenburg
VALKENBURG - Een con
cours uit nood geboren? Deze
vraag zou men kunnen stellen bij
het Internationaal Vocalisten
concours, dat van 27 tot en met
30 december in Centrum Cocar-
de in het Limburgse Valkenburg
wordt gehouden.
Hoewel de organisatie inmid
dels artistieke redenen voor dit
liedconcours heeft gevonden, lijr
ken twee omstandigheden het in
het leven roepen van dit con
cours te hebben bepaald: de aan
wezigheid van een provinciale
subsidie van 25.000, die dit jaar
moest worden besteed en het ge
brek aan voldoende financiële
middelen om een internationaal
operar en belcantoconcours van
de grond te tillen.
Enkele maanden geleden
kreeg het Valkenburgs Philhar-
monisch Koor een provinciale
subsidie om een opera- en bel
cantoconcours te organiseren.
Opera- en operettezangeres Mar-
jon Lambriks, die haar naam aan
het concours zou geven, weiger
de echter verdere medewerking
toen de nodige financiële midde
len niet voorhanden bleken.
Dan maar een liedconcours,
moeten de organisatoren hebben
gedacht en in nog geen zes we
ken tijd werd het Internationaal
Vocalistenconcours uit de grond
gestampt.
Veel te kort om een grote
groep zangers uit Europese lan
den en daarbuiten voor het con
cours enthousiast te maken. Tot
nu toe hebben slechts vijftien vo
calisten, afkomstig uit Neder
land, België, Oostenrijk, Frank
rijk, Westduitsland en de Vere
nigde Staten, zich ingeschreven,
terwijl het Maastrichts conserva
torium heeft toegezegd nog een
aantal zangers te zullen leveren.
De kandidaten, die niet jonger
dan 21 en niet ouder dan 35 jaar
mogen zijn, moeten bij aanmel
ding een programma van acht
liederen uit het ernstig liedreper
toire kunnen overleggen. Tij
dens de voorselectie zingt iedere
deelnemer twee en maximaal
drie werken uit het opgegeven
repertoire. Maximaal twaalf kan
didaten wordéh toegelaten tot de
halve finale, maximaal zes tot de
finale. Voor de winnende finalis
ten zijn de volgende prijzen be
schikbaar: 5000 voor de eerste
plaats, 3000 voor de tweede en
2000 voor de derde plaats. Bo
vendien wordt een aantal prijs
winnaars, afhankelijk van het ni
veau, de mogelijkheid geboden
op te treden in de Opera Royal de
Wallonië.
LEIDEN - Bij wie dezer
dagen een kaartje van Leen
dert Jan Vis op de mat ploft,
die zal wel even moeten
slikken. De vrede is name
lijk ver te zoeken op zijn
kerstontwerpen. Waar een
ander zich vasthoudt aan
hemelse sterren, de be
sneeuwde kersttak en de
sfeervolle kaars, tekent Vis
overspannen kalkoenen
kwetsbare kippen.
door
Carla van Rijn
"Dat komt omdat ik dergelijke
contrasten in het dagelijks leven
ook het leukst vind", grapt de 28-ja-
rige tekenaar schaterlachend. "Met
Het Conflict en De Angst kun je al
le kanten op", onderstreept hij
nogmaals zijn twee lievelingsthe
ma's. Zijn werk staat er bol van.
Kalkoenen, die op de vlucht slaan
voor het naderend kerstfeest, een
muis die wordt verpletterd onder
het gewicht van een neerstorende
olifant waarbij de dikhuid tot over
maat van ramp ook nog uitroept:
"Je zei ik vang je op als je valt!".
Absurde situaties die op elke kaart
weer terugkeren of het nu vakan
ties, liefdesverklaringen, felicita
ties of 'zomaar' betreft. Prentjes
doorspekt met humor en steeds
weergegeven in een 'frisse, klunge
lige' tekenstijl, zoals hij het zelf de
finieert, en dieren als hoofdrolspe
lers. Lompe olifanten, aandoenlij
ke beertjes, kneuterige muizen en
lollige kikkers. Slechts enkele figu
ren uit de artiestenstal- van de te
kenaar. Een bewuste keuze: "Voor
mij komen dieren het leukst over
op een kaart", legt Vis uit, "als ik in
dezelfde situaties mensen teken,
komt dat veel minder vriendelijk
over. Dieren zijn neutraal. Die
kaarten met teddyberen bijvoor
beeld verkopen heel goed. mensen
zijn er weg van. Waarschijnlijk om
dat een teddybeer staat voor zacht
en aandoenlijk. Zo'n ofifant valt
ook onder de knuffeldieren. En een
muis zul je niet gauw knuffelen,
maar dat dier is altijd positief. Bo
vendien is hij altijd een underdog.
Net als de kalkoen trouwens. En
een dier in het verdomhoekje
spreekt aan".
Donald Duck
Vis' intrede in het kaartenwereldje
in 1985, mag op zijn minst succes
vol worden genoemd. Gingen er in
het eerste halfjaar van 1988, 1.6
miljoen van zijn ontwerpen over de
toonbank, de verwachting is dat er
dit jaar in totaal drie a vier miljoen
van zijn kaarten worden verkocht.
De tekenaar had dergelijke giganti
sche verkoopcijfers nooit ver
wacht, gokte in het begin op een
verkoop van hoogstens dertig kaar
ten en verbaast zich nog steeds
over het succes en het feit dat hij
nu behoort tot de full-time tke-
Aanvankelijk werkte hij op een la-
baratorium en volgde in de
avonduren, puur uit liefhebberij
weliswaar, tekenlessen aan de
Haagse Kunstacademie. Het lon
ken van het artistieke wereldje, dat
hem meer voldoening en werkple-
zier zou verschaffen, wordt op een
gegeven moment onweerstaan
baar. Vis zei zijn goede baan vaar
wel trok de stoute schoenen aan en
poogde de stripwereld binnen te
dringen. Een wereld die zijn be
langstelling al had sinds zijn kin
derjaren, maar waarin hij nooit een
werkterrein zag. Via via ontmoette
hij enkele striptekenaars, die hem
voorzagen van zeer afbouwende
kritiek. "De verhaaltjes die je
schrijft zijn goed, maar het tekenen
is hopeloos".
Vis: "Dat was wel even hard. Ge
lukkig tipte één van de tekenaars
me dat er op dat moment grote be
hoefte was aan scenarioschrijvers
voor de Donald Duck. Daar heb ik
toen enige tijd gewerkt en erg veel
opgestoken. Vandaar dat mijn stijl
naar de Walt-Disney-stijl neigt,
want alles watje leert speelt mee in
je eigen stijl".
Helaas kocht het blad van de snate
rende eend teveel verhaaltjes en
was er steeds minder werk voor de
medewerkers. Gedwongen ging
Vis op zoek naar een alternatief.
Heel toevallig stuitte hij in een win
keltje op een serie getekende kaar
ten en het klikte gelijk.
"Die serie was min of meer in mijn
stijl en ik dacht meteen: hé dat is
leuk, maar dat kan ik veel beter",
vertelt Vis. "Het idee om kaarten te
ontwerpen trok mij wel. Ik hoorde
al zo vaak van mensen: "Goh er zijn
helemaal geen leuke kaarten", en
dan stonden ze een uur voor een
kaartenmolen te turen die hele
maal was volgepropt met saaie uit-
klapkaarten die je 25 jaar geleden
ook al zag. Toen dacht ik, ik maak
iets wat ze wel leuk vinden en daar
mee viel ik dus precies met m'n
neus in een gat in de markt. Men
sen zoeken namelijk vrolijke kaar
ten omdat het een boodschap voor
een ander betreft. En
'Met Het Conflict en De Angst kun je alle kanten op'.
bijdragen: Willem Schrama,
Bram van Leeuwen, Bart Jungmann
Die Woodstock-generatie boft
maar. Gold jarenlang de klacht
dat ze van de rap, de punk en de
discodreun geen soep kon ko
ken, thans kan de voorraad opge
potte platenbonnen weer kwistig
worden verzilverd. Een greep
slechts uit de mogelijkheden:
een herboren George Harrison,
het ongerepte speelplezier van
de Traveling Wilbury's, de res
tauratie van het verschijnsel
Brian Wilson, en niet te vergeten
het nu al onsterfelijke album
'Never die young' van James
Taylor.
Het kon natuurlijk niet uitblij
ven dat ook de gelegenheidsfor
matie Crosby, Stills, Nash
Young weer eens ouderwets zou
gaan uitpakken. Niet dat ze ooit
echt van het podium verdwenen
zijn geweest, maar sinds de ge
boorte van het huzarenstukje
'Déja Vu' in de lente van 1970
heeft het viertal zichzelf zowel
als collectief als ,in solo-avontu
ren nimmer geëvenaard. Ze had
den de tijd ook niet mee, dat
moet gezegd, want op hippiefilo
sofen zat de wereld het afgelopen
decennium bepaald niet te wach
ten. Bovendien hadden met na
me David Crosby en Stephen
Stills in de loop der jaren af te re
kenen met respectievelijk een
monumentaal drugs- en een
identiteitsprobleem.
Nu is dat allemaal voorbij, en
musiceren CSN&Y er weer vro
lijk op los. De grote verrassing
van het onlangs verschenen al
bum 'American dream' is eigen
lijk dat hun idioom-nog nauwe
lijks door de tand des tijds is aan
getast, sinds het clubje zich in
1968 ten huize van Joni Mitchell
spontaan formeerde. Akoesti
sche gitaren en degelijke zang
harmonieën voeren als vanouds
de boventoon, in dienst van
tekstmateriaal dat op het podi-
v
um van Woodstock niet zou heb
ben misstaan. Heel vermakelijk
hoor: een Neil Young die tergen-
der dan ooit laat horen hoe vals
zingen mooi kan zijn ('Name of
love'), Graham Nash die onder
een eigentijdse coiffure nog geen
spetter blijkt te zijn veranderd
('Soldiers of peace'), de ingewik
keld geconstrueerde sfeercom
posities van David Crosby
('Compass'), en de Jif-stem van
Stills die nergens zo bloeit als te
gen de achtergrondvocalen van
z'n oude makkers ('Got it made').
Wie er destijds niet genoeg van
kon krijgen, zal zich ook nu geen
buil vallen. 'American dream'
telt maar liefst 57 minuten flo-
wer-power-pop in een jaren tach
tig-sausje. In die notenberg moet
voor de liefhebber toch iets te
vinden zijn.
W.S.
Roberta Flack - 'Oasis' (Atlan
tic)
Zangeres Roberta Flack is zo
lang buiten beeld geweest dat de
samenstellers van Oor's Popen
cyclopedie haar al jaren over het
hoofd zien. 'Oasis', de elpee
waarmee Flack nu een soort co
me-back maakt, is van een der
mate gemiddeld niveau dat de de
makers van dit naslagwerk hun
standpunt niet zullen herzien. Ei
genlijk is het tragisch dat een
zangeres met zo'n bijzondere
stem 51 jaar is geworden voor
dergelijke onbeduidende mu
ziek.
Een heel pelotonnetje produ
centen en muzikanten (van Quin-
cy Jones tot Marcus Miller) is in
geschakeld om Flack weer in de
belangstelling te krijgen. Zoals
zo vaak is de som van al dat uit
eenlopend talent een saaie mid
denweg, in dit geval: beschaafde
disco die geen moment de oren
doet spitsen. Een kabbelend ri
viertje dat de eenvoudigste weg
naar zee zoekt.
Slechts bij vlagen doen de
composities recht aan de speci
fieke zangkwaliteiten van Rober
ta Flack. Daarom zal ze tot in
lengten van dagen herinnerd
worden als de droeve nachtegaal
in 'Killing me softly'. En voor
Sandie Shaw, 'The Barefoot Contessa'.
Wie het over The HoUies heeft,
noemt in één adem de harmoni
euze zang van het duo dat de spil
vormde van deze Britse groep:
Allan Clark en Graham Nash.
Een duidelijk herkenbare sound
van een groep die zegt destijds
geïnspireerd te zijn geraakt door
de broertje Everly.
De Britse groep schreef in 1966
zelfs een compleet album voor
het Amerikaanse duo Don en
Phil en bovendien werkten alle
leden instrumentaal mee aan de
elpee 'Two yanks in England'.
Veel hielp dat overigens niet
want de plaat werd nauwelijks
verkocht.
Zelf hadden The HoUies in die
tijd al een flink aantal hits op hun
naam staan zoals 'Just one look',
'Here I go again', 'Look through
any window', 'Busstop' en 'Stop,
stop stop'.
Onlangs werd van The Hollies
een verzameldubbelaar uitge
bracht waarop volgens de hoes
25 jaar successen zijn bijeenge
bracht. Nu is die kwart eeuw wat
overdreven want van de jaren na
1977 zijn nog slechts twee num
mers op de dubbelaar te vinden.
En dat zijn bovendien nog cover-
versies van oude hits: 'Heartbeat'
van Buddy Holly en 'Shine si
lently' van Nils Lofgren, dat nog
dit jaar werd opgenomen.
In feite was het met de groep
afgelopen na het grote suces van
het melodieuze The air that I
breeze daterend uit 1974. Voor de
echte onvervalste HoUies-sound
moeten we terug naar de jaren 67
tot 70 toen ze kort na elkaar grote
successen boekten met composi
ties die merendeels werden ge
schreven door het duo Clark en
Nash (die in de VS deel uitmaak
te van het befaamde trio met
Crosby en StiUs) en gitarist Tony
Hicks.
Het waren nummers als 'Carie
Anne', 'Dear Eloise', 'Jennifer
Eccles' en naar mijn mening hun
beste 'He ain't heavy, he's my
brother'. Al die hits zijn terug te
vinden op de dubbel-lp. Het ver
zamelde oeuvre bevat echter ook
een flink aantal nummers dat
nooit iets heeft gedaan en muzi
kaal gezien alleen de fanatieke
Hollies-fans zal kunnen boeien.
De samenstellers hadden kun
nen volstaan met één lp of cd,
ook al omdat de groep vijf jaar
geleden al eens bijeen kwam om
aUe oude successen nog eens op
de plaat te zetten.
B.v.L.
Sandie Shaw - 'Hello Angel'
(Rough Trade)
Als 17-jarig spichtig Engels tie
nersterretje, met als handels
merk haar optreden op blote voe
ten, zong Sandie Shaw in 1964
het nummer There's always so
mething there to remind me'. Ze
klom daarmee naar de eerste
plaats in de Britse hitparade en
was er 11 weken niet weg te
slaan.
In de daarop volgende jaren
scoorde Sandie hits aan de lo
pende band waarvan 'Long live
love' uit 1965 (14 weken nummer
1), en het Eurovisiesongfestival-
nummer 'Puppet on a string' in
1969 (18 weken aan de top) er nog
eens uitsprongen. Totdat ze in
1969 plotseling uit beeld ver
dween. Daarvoor had ze ook in
het buitenland nog een aantal
successen zoals 'Those were the
days* en 'Downtown'.
Terugkijkend op die succespe
riode zegt Sandie in recente in
terviews dat ze in die periode ei
genlijk nooit zichzelf is geweest.
De liedjes en de interpretatie als
mede de uitvoering werden haar
van bovenaf opgelegd.
The Barefoot Contessa, zoals
ze de geschiedenis in ging, keer
de onlangs terug voor het voet
licht. Maar ze ziet dat niet als een
come-back, maar ziet zich als een
zangeres die eindelijk geheel
zichzelf kan zijn.
Van de elpee 'Hello Angel'
schreef ze een groot deel van de
teksten zelf, nam de plaat m een
ontspannen sfeer binnen 14 da
gen op. En een groot deel van de
muziek werd gemaakt door
Chris Andrews, die in de jaren 60
ook een paar hits had (bijvoor
beeld 'To whom it concerns') en
die destijds ook een aantal num
mers voor Sandie schreef.
Hoewel Sandie en de Britse
muziekbladen over het alge
meen nogal enthousiast zijn over
de 'terugkeer van de pop-konin
gin' kan ik voor de nieuwe schijf
niet erg warm lopen. Muzikaal is
het allemaal erg vlak, de teksten
zijn weinig zeggend en haar stem
heeft nog altijd niet meer allure
dan in de periode van 'Message
understood'. B.v.L.
lijkheid blijkt dat stijltje uit die car
toon- en stripwereld heel erg ge
schikt".
Wie a zegt moet ook b zeggen, dus
maakte de ex-onderzoeker een se
rie van acht kaarten en stuurde die
naar verschillende uitgeverijen,
waarbij hij al snel respons kreeg
van een bedrijf dat de kwaliteiten
van Vis erkende. "Ik dacht ik stuur
acht kaarten op en daar zal het
voorlopig wel bij blijven", blikt Vis
nuchter terug op de beginperiode,
"en dan in de toekomst nog eens
Idee-diarree
Maar met die gedachte kwam hij
bedrogen uit. Vier exemplaren
werden er uiteindelijk driehon
derd. Driehonderd kaarten, drie
honderd ideeën. Vis lijdt aan een
niet te stuiten idee-diarree.
"In het begin was ik heel erg
bang dat mijn ideeën zouden opra
ken, maar er zijn zoveel aankno
pingspunten", meent de ontwerper
moeiteloos vier, vijf inspiratie
bronnen opsommend.
"Soms vormt een mooie scène
uit een stripboek de beginopzet
voor een nieuwe kaart. Een andere
keer een ruzie tussen twee mensen.
Ook de televisie-series staan niet
zelden model voor mijn werk. Dan
hoor je een leuke opmerking in de
Bill Cosby Show als 'lachen is het
beste medicijn' en zo'n treffende
uitspraak gebruik ik dan weer voor
een beterschapskaart. En ook mu
ziekteksten leveren een grote bij
drage. Dan moet ik er nog heel veel
aan sleutelen, maar de tekst is er.
En als die er eenmaal is gaat het
best wel snel. Als ik alles precies in
mijn hoofd heb voorbereid, kan ik
tien kaarten per dag maken. Maar
als ik van niets naar het eindpro-
dukt moet mag ik blij zijn als ik er
tien in de week maak. Dan zit ik
eerst een dag of drie na te denken
op mijn werkkamer. En een beetje
te schetsen, want dan kom je van
zelf wel op een idee".
Naast het kaarten werk, dat nu de
hoofdzaak vormt, maakt Vis zich
ook verdienstelijk als reclameteke
naar. Heeft hij het niet zo druk, dan
zoekt hij gewoon een nieuw pro
ject. Dit jaar ontwierp hij een ver
jaardagskalender en voor volgend
jaar staan er een agenda en een
klasgenotenboekje op het pro
gramma. Op het moment is hij aan
het uitzoeken wat kinderen aan
spreekt, want hij denkt er over om
kinderboeken te gaan illustreren of
eventueel zelf te schrijven. Zijn
ideeën lijken dus volop de ruimte
te krijgen, maar soms moet hij con-
sessies doen. Ontwerpt hij kaarten
die hij zelf heel leuk vindt, maar die
helemaal niet aanslaan bij het pu
bliek of die de uitgever al bij voor
baat afkeurt. "Even ter illustratie",
lacht Vis, "ik heb een keer een al
ternatieve kalender gemaakt. Op
de voorkant stond geschreven:
"Kaarten die geen hond wou ko
pen. De maand januari was verge
zeld van een prentje met oprechte
deelname. En dan zaten er twee
gieren in een dakgoot heel verlek
kerd naar beneden te kijken. Maar
de uitgever vond het te grof, dus
ging het niet door. Aan de ene kant
kan ik dat wel begrijpen. Aan de
andere kant is er een kaart in de
handel waarop een grafsteen staat
met de tekst: 'Leef je nog?'. Blijkt
zo'n kaart best wel goed te verko
pen. Maar ik vraag me altijd af wel
ke gek dat nou koopt".
Nieuwsgierig
De nieuwsgierigheid naar zijn
publiek is er dus wel. Maar Vis
vindt het niet noodzakelijk om dat
te weten want hij geeft toe dat hij
niet doelgericht ontwerpt: "Ik
maak alleen kaarten die ik zelf zou
kopen. Ik zit min of meer op mezelf
te mikken".
Voor de zekerheid laat hij de
nieuwe aanwinsten altijd even aan
zijn vrouw Jill zien. Snapt zij het
niet dan komt het idee niet over en
moet Vis opnieuw gaan nadenken.
"Jill's mening is heel belangrijk.
Zij is een kaartkopend mens en
weet dus wat wel of niet leuk is en
welke teksten wel of niet te begrij
pen zijn. Je hoeft mij niet tot de fer
vente kaartkopers te rekenen. Ik
koop ze omdat het moet. Trouwens
ik vind dat er buiten mijn eigen
kaarten om nog steeds heel weinig
kaarten zijn waarvan ik zeg: "Hé,
dat is nou een leuke".
Shaffy laconiek
over beslissing
gemeenteraad
AMSTERDAM (GPD) - Steve
Austen, lid van de nieuwe zeskop-
pige directie van het Shaffy-theater
in Amsterdam, is „niet bepaald
verrast" over de steun van een
meerderheid van de Amsterdamse
gemeenteraad voor het plan van
wethouder Luimstra om Shaffy op
te heffen en de vrijgekomen ruimte
aan De IJsbreker te gunnen. Vol
gens Austen is „de zaak zeker niet
verloren. Ja, uit het perspectief van
sommigen misschien. Zelf zien we
het als tijdelijke rimpelingen aan
het oppervlak. Wij gaan gewoon
door met waar we aan begonnen
zijn".
De vraag of men de ambitieuze
plannen om van Shaffy een inter
nationaal podium te maken wel
kan financieren, doet Austen af als
„uitermate simplistisch. Het gaat
niemand een bal aan hoe wij onze
postzegelkast bijhouden of de toi
letjuffrouw denken te financieren.
Onze actie is duidelijk en of die
slaagt, vind je over twintig jaar wel
terug in een of andere scriptie.
