'Ik was die hand achter 't gordijn'
Maurice Hermans in voorprogramma van Toons show
Overtuigend
Speelplezier
Uitschieters
Computerwijs
Maskers af
Schot in de roos bij Timdelerclub
ZATERDAG 19 NOVEMBER 1988
PAGINA 47
Toon en Maurice Hermans. 'Gemma en ik serveren eerst een dozijntje van die 'oesters' uiten dan komt de hoofdschotel: mijn vader'.
(toto Roland dc Btuin>
GENT/HILVERSUM - Het
is dringen geblazen voor de
Koninklijke Opera in Gent.,
Geen waanzinsaria's maar'
een optreden van Toon Her
mans. In het bomvolle
Gentse theater, waar de toe
schouwer zich waant in het
binnenste van een uit vele
verdiepingen bestaande
schuimtaart, zijn zelfs
staanplaatsen afgegeven.
Op de bovenste galerijen
hangen mensen over de ba
lustrades. Jonge en oude
mensen. Zij komen deze
keer niet alleen voor Toon.
In het voorprogramma van
dit optreden brengen zoon
Maurice Hermans en zange
res Gemma van Eek 'bal
lads' van artiesten als Judy
Garland en Dean Martin,
maar ook Nederlandse lied
jes die behoren tot de cate
gorie 'easy listening'. Het
tweetal sluit af met een En
gelse vertaling van het lied
'24 rozen'. Als een soort
hommage aan Toon. Omdat
er ook wel eens een homma
ge gebracht mag worden
aan iemand die nog spring
levend is.
door
Cees van Hoore
Maurice Hermans: "De liedjes
die wij brengen zijn nog niet grijs
gedraaid door de disc-jockey's.
Noem ze maar exclusief. Gemma
en ik serveren eerst een dozijntje
van die 'oesters' uit en dan komt de
hoofdschotel: mijn vader".
Vanavond treedt het drietal op in
de Leidsche Schouwburg. Een ge
sprek met Maurice Hermans en
wat woorden in het voorbijgaan
van de 'grand old man' zelf.
In de Nederlandse kranten is het
optreden van Maurice Hermans en
Gemma van Eek niet bepaald en
thousiast ontvangen. Vooral Mau
rice heeft het moeten ontgelden.
De critici wantrouwen deze 'we»
derzijdse kruisbestuiving' van va
der en zoon. Maar gezien de reac
ties in Gent heeft het -publiek daar
lak aan. Na elk lied onthaalt het de
telg van de beroemde komiek op
een klaterend applaus. De mensen
genieten. Hier staat een zanger
voor hen bij wiens stem je nog kunt
wegdromen, een stem voor de late
Wat de 'gelijkenis' met Toon be
treft - die treedt alleen bij bepaalde
Nederlandse liedjes die Maurice
brengt af en toe aan het daglicht.
Zo zingt hij het woordje 'kroeg' bij
na hetzelfde als zijn vader. Dat
wordt dan zoiets als: "Krrroe-hoe-
oeg".
Enkele dagen na het optreden in
Gent, in zijn Hilverumse villa, zegt
Maurice Hermans: "Wat ze alle
maal over me schrijven, dat inte
resseert me niks. Nul komma nul.
Het is jnaar één meneer die dgt
vindt. Ik heb alleen met mijn pu
bliek te maken. Als die mensen het
goed vinden wat ik doe, dan ben ik
in mijn opzet geslaagd. En ze vin
den het goed. Elke dag ontvang ik
enthousiaste brieven van mensen
die schrijven: goh, leuk dat jij nou
ook op het toneel staat. Wat ik ner
gens in die recensensies aantref is
een analyse. Tja, ze mogen je of ze
mogen je niet".
Geschenk
Het huis waarin de zanger woont
maakt deel uit van een groter com
plex dat 'Huize Hermans' genoemd
zou mogen worden. Toon heeft zijn
kinderen graag bij zich in de buurt.
Maurice woont riant. De inrichting
is strak, met veel wit erin. Aan de
muren enkele schilderijen: een
portret van zijn vader, gemaakt
door Charles van Eyck, en twee
doeken van Toon Hermans zelf,
doeken die met hun frisse kleuren
dezelfde vitaliteit bezitten als de
schilderijen van Jan Cremer. Er
gens in de hoek van de schoor
steen: twee uit hout gesneden mis-
dienaartjes.
Enigszins gramstorig roert Mau
rice Hermans in zijn koffie. Het is
alsof hij bij zichzelf denkt: nu heb
Black - 'Comedy' (A M)
'Wonderful life' van Black, de
artiestennaam waarachter Colin
Vearncombe schuil gaat, was on
getwijfeld de meest verrassende
debuut-lp van het vorig jaar. De
alom geprezen lp/cd en de titel-
track waren in ons land dan ook
goed voor hoge noteringen op de
hitlijsten. Het is dan altijd extra
spannend of een artiest in staat is
zijn succesvolle debuutprestatie
te continueren.
Met zijn tweede album 'Come
dy' heeft Black niet alleen het
overtuigend bewijs geleverd dat
hij in staat is de klasse van zijn
debuutalbum te evenaren, het
nieuwe album is zelfs beter dan
zijn eerste. Ogenschijnlijk be
staat er een sterke gelijkenis met
'Wonderful life'. Maar na vaker
luisteren valt op dat Black niet
alleen maar op zijn oude reper
toire is blijven voortborduren.
Het belangrijkste verschil is
dat de nieuwe composities van
Black meer zijn gerijpt, minder
melancholisch en minder cy
nisch zijn geworden. 'Comedy'
ademt een veel warmere, lyri
scher sfeer. Songs als 'I can
laugh about it now' en 'All we
need is the money' zijn werkelijk
prachtig. Wie van 'Wonderful li
fe' houdt zal zonder twijfel ook
van alle kersverse nummers op
het nieuwe Black-album genie
ten. De melodieuze, sfeervolle
songs zijn zonder uitzondering
fenomenaal. 'Comedy' is een per
fecte opvolger.
Traveling Wilburys - 'Volume i'
(Wilbury Ree. Co.)
Naar verluidt kwamen ze min
of meer toevallig bijeen voor de
keerzijde van een single van ex-
Beatle George Harrison, en het
gezamenlijke speelplezier was zo
intens dat ze besloten sam$n een
langspeler op te nemen. Bij wijze
van grap, en zo ver doorgevoerd
dat ze voor dit bijzondere project
ook maar een geestige naam be
dachten: The Traveling Wilbu-
ik net gezegd dat ik evenals mijn
vader nooit kritieken lees en dan ga
ik me daar druk zitten maken over
diezelfde kritieken. "Weet je wat
het is", zegt hij, "als de zoon van
een groenteboer ook een groente
zaak gaat beginnen, dan zal het zel
den voorkomen dat de mensen zeg
gen: nou, zijn appels glimmen lang
niet zo mooi als die van zijn vader.
Maar in het theatervak, als daarin
toevallig twee mensen uit dezelfde
familie verzeild raken, dan is het
geroddel en gekissebis niet van de
Traveling Wilbury' Roy Or-
bison: ...smartlap... (archieffoto)
rys, pseudoniem voor Bob Dy
lan, Tom Petty, Roy Orbison,
Jeff Lynne en George Harrison.
Je kunt niet spreken van een
doordacht album dat staat voor
een creatieve fase in het ontwik
kelingsproces van een groep,
daar zijn de songs te haastig voor
bij elkaar geraapt. Maar wel is
het zalig te horen hoe deze vijf
veteranen kans hebben gezien el-
kaars bloedeigen (en soms zeer
verschillende) muzikale idiomen
samen te smelten tot een ver
draaid leuk ratjetoe dat nergens
echt verveelt. Integendeel, het
zeer Brits georiënteerde produk-
tieduo Harrison en Lynne heeft
ervoor gezorgd dat iedere 'Wilbu
ry' vocaal en instrumentaal volle
dig tot z'n recht komt, zowel ge
zamenlijk als in solovertolkin
gen.
Bob Dylan moet ongetwijfeld
degene zijn die het meeste ple
zier aan deze produktie heeft be
leefd, want hij klinkt na een paar
geflopte plaatprojecten weer als
nieuw. Ook Harrison tekende
voor twee stukken die op z'n re
cente lp 'Cloud Nine' niet zouden
hebben misstaan, en Orbison
werd door het gelegenheids-
groepje in de watten gelegd met
een onvervalste smartlap ('Not
alone anymore') zoals hij die in
zijn hoogtijdagen zelf schreef.
Kortom, een geslaagde grap,
die nog eens feestelijk wordt af
gerond met een uitsmijter ('End
of the line') waarin de hele meute
beurtelings aan bod komt. Wil
burys. keep on travelling. Ik lust
er wel pap van.
W.S.
lucht. En als ik nou hetzelfde wilde
doen als mijn vader, maar dat is be
slist niet zo. Wat ik eigenlijk graag
wil is een 'tour de chant', een pro
gramma waarin ik de niet zo be
kende songs breng die ik daar dan
op een rustige en enigszins spiritu
ele manier aan elkaar praat. Rust -
misschien is dat vooral mijn han
delsmerk. Ik ga daar niet staan met
zo'n houding van: ik zal en ik móet
succes hebben. Succes - dat is van
zoveel dingen afhankelijk. Je
'krijgt' succes. Het woord 'krijgen'
Julian Cope - 'My nation un
derground' (Virgin)
Net als de vorige lp van Julian
Cope, 'Saint Julian', is 'My na
tion underground' een plaat van
contrasten. Op kant een staan
een aantal fraaie uitschieters,
maar de rest van de plaat is mid
delmatig tot ronduit zwak.
Het titelnummer is een van de
betere songs. Swingend, met een
prachtig instrumentaal midden
gedeelte en een 'namaak' soul-
koortje op de achtergrond. De
single 'Charlotte Anne' is ook
mooi, evenals 'Vegetation': een
simpele maar doeltreffende me
lodie die blijft hangen.
f)e zwakke nummers staan op
kant twee. Het oh-la-la refrein in
'China doll' is heel storend. 'Eas
ter everywhere' en 'The great
white hoax' klinken als afgeraf
felde aanvullingen om de plaat
vol te krijgen. Rommelig, haastig
en zonder de pakkende melodie
lijn waar Cope bij tijd en wijle
heel goed in is.
De balans opmakend slaat 'My
nation underground' misschien
net iets naar de goede kant toe.
Maar ik twijfel, want bijna de
helft van de lp is de moeite van
het kopen niet waard.
E.S.
Ellis, Beggs Howard - 'Ho
melands' (RCA)
Met 'Big Bubbles no troubles'
scoorden EB H een beschei
den zomerhit. Het simpele maar
dwingende ritme, de onheils
zwangere zang en de mysterieu
ze video-clip vroegen om meer.
Op hun debuutelpee bewegen de
door Westduitse managers bij
een gebrachte heren zich tussen
hoop en wanhoop.
Ontheemd, berooid, op zoek
naar gouden straten. Strakke rit
mes, scheurende gitaren, timme
rende piano's, oerschreeuwen en
slim geprogrammeerde muziek-
computers maken de zoektocht
spannend en regelmatig swin
gend. De heren kunnen pure,
aanstekelijke popsongs schrij
ven, zoals 'Bad times', 'Say a
prayer' en 'Where did tomorrow
go', maar ook nietszeggende
computerwijsjes als 'Hungry
zegt het eigenlijk al. Het is een ge
schenk van het publiek. En ik
wacht wel af of ik dat geschenk
krijg. Of beter gezegd: of ik het mag
houden, want er is tot nu toe tel
kens behoorlijk geapplaudiseerd.
Als er in september een elpee met
nieuwe liedjes van mij uitkomt, zal
ik het weten. En wordt het allemaal
een flop, nou. dan ga ik toch ge
woon wat anders doen."
Raar gat
Maurice Hermans vaart blind op
het oordeel van zijn vader. "Mijn
vader heeft zijn hele leven al op de
bühne gestaan, die is niet achter
lijk. Als hij mij in zijn voorpro
gramma wil hebben, dan móet er
iets goeds in zitten. Ik vertrouw
maar op hem. Maar ik besef wel dat
ik het allemaal nog waar moet ma
ken en dat dit optreden een enorme
kans is. Er zijn zo maar dertig top
artiesten te noemen die in zo'n
voorprogramma zouden willen
staan".
Maurice was als baby al op het to
neel te vinden. Hij mocht Toon
toen na een optreden een blos bloe
men aanbieden. "Mijn hang naar
het theater - je zou dat liefde op het
eerste gezicht kunnen noemen. Ik
bracht mijn vader later naar elke
voorstelling en deed dan wat klei
ne hand- en spandiensten. Maar we
hebben ook wel grappen samen
verzonnen. Zo ben ik als het ware
in het theater opgegroeid, al was ik
dan maar 'de hand achter het gor
dijn'. En als dat theater je eenmaal
pakt, laat het je nooit meer los. Ik
heb bij mezelf wel eens gedacht:
wat is dat toch, dat toneel, dat rare
zwarte gat in de muur?"
De zanger mag dan onafhanke
lijk van zijn beroemde vader opere
ren, het is een niet te loochenen feit
dat hij veel van hem heëft opgesto
ken over 'het vak'. Maurice: "Ja,
dat is wel waar - maar 'leren', zo
kun je dat niet echt noemen. Je
bent aanwezig bij die optredens en
dat zuig je in je op. En daar blijven
natuurlijk dingen van hangen. Wat
ik op het ogenblik van mijn vader
zo knap vind is dat hij zijn show op
zo'n ontspannen manier brengt.
Vroeger maakte hij zich zo gewel
dig druk op het toneel, nu is alles
veel rustiger geworden. Of hij het
er gewoon maar even bij doet.
Goed beschouwd is het ook eigen
lijk allang geen show meer. Ie
mand heeft eens een omschrijving
gegeven van wat mijn vader doet;
hij zei: 'Toon heeft een ontmoeting
met duizenden mensen die hij alle
maal persoonlijk kent'. Dat is het.
Dat is de mooiste typering die ik
ooit heb gelezen".
Bollenveld
Bij het afscheid nemen van Mau
rice komen wij de maestro zelf te
gen op het tuinpad. Zijn glimlach
weifelt tussen zuur en zoet. Hij is
gekleed in een witte trenchcoat.
Hij heeft een hoedje bij zich voor
Het gitaarspel is regelmatig
wondermooi en doet het simpe
le, ingetogen 'I would die for you'
uitgroeien tot een briljantje.
Zoals zoveel popartiesten spelen
ook EB H hier en daar leentje
buur om er net die originele of
productionele draai aan te geven
die alle kritiek doet verstommen.
Een goede dosering van rust en
onrust doet de rest en zanger
Austin Howard is een aanwinst
voor de popmuziek met zijn stem
vol soul en schuurpapier. Hope
lijk brengt de platenmaatschap
pij de heren weer eens snel onder
in een kerk in Noord-Londen,
waar het vorig jaar zomer alle
maal begon.
P.K.
R.E.M. - 'Green' (Warner)
Op de achtste plaat van dit
mysterieuze kwartet uit het
Amerikaanse Georgia zakken de
maskers nog verder naar de on
derkanten van de gezichten van
Stipe (zanger), Buck (gitaar),
Mills (bas) en Berry (drums).
We wisten al dat ze geworteld
zijn in de jaren zestig, niet eens
weten hoe ze 'synthesizer' en 'di
gitaal' spellen, snoeiharde rock
afwisselen met antieke folk,
country western en dat ze een
broertje dood hebben aan trends.
Onbekend was waar de tek
sten over handelden. Stipe is na
melijk niet te verstaan en REM
levert nooit teksten bij.
'Green' is de meest directe
plaat en daardoor ook het meest
toegankelijk. Wat niet wil zeggen
dat alles nu zo klaar is als een
klontje. De plaat heet 'Green'
omdat dat woord in 'You're the
everything' drie keer opduikt.
Maar de hoes is overwegend
geel.
Sleutelsong is het melancho
lieke 'Word leader pretend', één
van de mooiste REM-stukken.
Hier maken de vier duidelijk dat
het de hoogste tijd is om het heft
weer in eigen hand te nemen en
dat de idealen van de jaren zestig
meer dan ooit geldig zijn. Óp
opener 'Pop song 89' wordt de
nietszeggendheid van de huidige
popmuziek belachelijk gemaakt
en op 'Stand' klinkt opstandig
heid door.
het geval het ophoudt met zachtjes
regenen. Hij wil net zijn dagelijkse
wandeling gaan maken. Als we
hem vragen naar zijn gezondheid,
antwoordt hij: "Ik voel me sterker
dan ooit. Prima zo'n bypass. Je
hebt dat toch gezien hè, wat ik weer
allemaal doe in de show".
Wat in die show opvalt, is dat de
humor van Toon steeds meer de
kant van het absurde opgaat. Je
lacht je rot, maar de volgende dag
weet je al niet meer waarom je hebt
gelachen. Typetjes zoals de hoog
waardigheidsbekleder tijdens het
gala-bal of 'de voorzitter' tref je niet
meer aan in zijn optreden. "Ja",
zegt Toon. "die typetjes, ik heb dat
eigenlijk altijd al hopeloos ouder
wets gevonden. Mijn moeder zei
vroeger al: hè bah, dat moet je niet
doen, dat is zo gewoon. Bij de feest
winkel kon je toen voor bruiloften
en partijen van die standaardtoe
spraken en -conférences kopen.
Dan zag je, in een ovaaltje in de
rechterbenedenhoek, zo'n koddig
mannetje staan, een boertje van
buuten of een scharensliep.
Meestal kwam er dan even zo'n
rooie zakdoek uit zijn broekzak
gluren. En in de linkerbovenhoek
zag je dan zo'n deftig heerschap
met een gesteven frontje en haren
die glommen van de pommade.
Dat waren al van die typetjes, dat
vond ik toen al zo gek. Dat is niks
voor mij. Je moet niemand meer
willen zijn. Dan ben je pas jezelf'.
Als we op weg gaan naar de herf
stige tuin om vader en zoon op de
foto te zetten, passeren wij de
vrouw van Toon Hermans. Ze staat
op het terras een fototoestel uit te
proberen. Toon: "Hé, wat is dat, ef-
fe stiekem een fotootje van de foto
graaf nemen?".
Na dit korte intermezzo infor
meert hij naar de schouwburg in
Leiden, waar hij vanavond samen
met zijn zoon en Gemma van Eek
voor een uitverkochte zaal zal op
treden. "O, fijn, dat is dus nog een
ouderwets theater, met van die bal
kons en zo. Ik vond dat in Gent ook
zo heerlijk. Het gelach daalt dan
vanaf het balkon neer over de hoof
den van de mensen die in de zaal
zitten. Een soort Heilige Geest van
de Humor. Geef mij dat soort thea
ters maar. Beter dan die langgerek
te, moderne barakken. Als je dan
op het toneel al die hoofden in de
zaal ziet, is het net alsof je over een
bollenveld staat uit te kijken".
Pianomarathon
Martha Noguera
Tweede (en laatste) concert van de Cho-
pin-cyclus door de pianiste Martha No
guera op 18 november in de Kapelzaal
van K&O.
LEIDEN - Martha Noguera is
in Leiden al bekend door haar
integrale uitvoering vorig jaar
van alle 32 pianosonates van
Beethoven. Ook het nog uitge
breidere oeuvre voor piano van
Frédéric Chopin heeft ze in zijn
geheel op haar repertoire staan
en al eerder in Italië op 6 con
certen uitgevoerd. In Leiden
waren er maar twee avonden
gepland, waarop de pianiste
nog zoveel mogelijk liet horen.
Zo kon het publiek zich gister
avond te goed doen aan twee
keer een vol uur pianomuziek
van Chopin. Afgezien van de
pauze speelde Martha Noguera
alles achter elkaar uit het hoofd
zonder even te buigen of zich
terug te trekken tussen de stuk
ken door. Een hele marathon
dus met zo'n programma van 2
polonaises. 7 mazurka's, 1 bal
lade, 1 barcarolle, 1 scherzo. 2
walsen, 2 nocturnes, 3 ecossais-
ses en als klap op de vuurpijl al
le 12 etudes opus 10.
Met groot uithoudingsver
mogen speelde ze de genoemde
etudes energiek tot het einde.
Dat dan door haar tempera
ment en het hoge tempo som
mige noten onder tafel vallen is
dan geen ramp; ook een korte
storing in de voorlaatste, arpeg
gio-etude, waar ze gewoon een
paar maten terug opnieuw be
gon, is dan niet het belangrijk
ste.
Het hele optreden is eigen
aan haar persoonlijkheid: vrij
klein van stuk, lang haar naar
achteren over de schouders,
met soepele handen gaat ze van
het ene stuk naar het andere.
Veel Poolse dansvormen in ge-
styleerde vorm, dus geen polo
naises om op te dansen, maar
concertstukken met vaak een
ritmisch vrijer karakter zoals
de weinig gespeelde Polonaise-
Fantasie op. 61.
In het algemeen gebruikt
Martha Noguera meer rubato
dan bijvoorbeeld Alwin Bar in
zijn Chopin-programma's, die
minder tempowisselingen heb
ben. Toch speelde ze de ritmi
sche vrijheden heel beheerst
uit en schilderde in de diverse
stukken ook de verschillende
karakters: de eenvoud van de
mazurka op. 24 nr. 2 in C (met
de bekende kwintparallellen),
het geheimzinnige van de ma
zurka op. 24 nr. 4 in bes, het he
roïsche van de polonaise in As,
het sarcasme aan het eind van
de nocturne op. 32 nr. 2 in B en
de poëzie in de daaropvolgende
nocturne in As. Kortom een af
wisselend en uitgebreid pro
gramma en voorlopig weer het
laatste optreden van deze Ar
gentijnse pianiste.
FRANK DEN HERDER
'Eens in de duizend jaar' van John Dole
door De Timdelerclub. Regie: Riet Krispijn-
de Wolf en Nico van Leeuwen. Met: Ernst
Jan van Heijningen, Auke Krispijn. Robert
Emmen, Jolanda van Gorkum, Renate
Hundersmarck, Annemarie van Leeuwen,
Agnes Ouwerkerk-v.d. Blij en Henk v.d.
Reijden. Gezien op 18 november in de
Leidse schouwburg
LEIDEN - Als amateurtoneel
vereniging elk seizoen twee pro-
dukties uitbrengen: da's geen
kleinigheid. Ook al probeer je
het wel, toch kan het niet altijd
een topvoorstelling zijn. Maar als
't dan ook lukt, is het succes eens
zo groot. Met 'Eens in de duizend
jaar' heeft De Timdelerclub weer
een keer in de roos geschoten.
Het publiek in de goed bezette
schouwburg reageerde enthou
siast.
Deze succesvolle voorstelling
komt voor het grootste deel voor
rekening van de spelers, die de
sterren van de hemel spelen. Let
terlijk zelfs, want het stuk gaat
over de amateur-astronoom Ge
rard Groen en de naar de aarde
gekomen ster Lyra. Gerard
Groen heeft meer oog voor de
Grote Beer en de Melkweg dan
voor aards vrouwelijk schoon.
Door al dat gegluur naar de he
mel echter voelt de ster Lyra zich
nogal bespied, en komt daarom
op aarde maar eens poolshoogte
Als haar eigen avontuurtje niet
lukt, probeert zij in de relatie tus
sen Gerard en zijn verloofde An
drea meer vuur en hartstocht te
brengen. Na vele dwaze gebeur
tenissen lukt dat, want aan het
eind van de avond zien we Ge
rard met Andrea in de nelson lig
gen.
Auke Krispijn kan altijd zo
heerlijk laconiek uit de hoek ko
men. Dat past goed bij haar rol
van de ster, want op deze manier
aanvaarden wij als toeschouwers
in een mum van tijd dit buiten
aardse wezen als gewoon gege
ven. Ernst Jan van Heijningen is
in zijn element met de rol van Ge
rard Groen en steelt dan ook
vaak de show met zijn onhandige
motoriek en zijn goed-getimede
opmerkingen.
Niet alleen de hoofdrollen zijn
sterk bezet, ook de andere perso
nages komen goed tot hun recht.
Het is de verdienste van de beide
regisseurs, dat de voorstelling
een vlot tempo en een goede
tekstbehandeling heeft gekre
gen. Nog belangrijker is het, dat
de regisseurs vanuit hun jaren
lange speelervaring er op hebben
toegezien, dat men maat houdt
en niet in de verraderlijke val van
de overdrijving trapt.
Eigenlijk zouden er nu nog
veertig uitvoeringen moeten vol
gen; de voorstelling zou gesti
muleerd door de enthousiaste
publieksreacties nóg beter
worden.
WIJNAND ZEILSTRA
ATV-omroepen overwegen plan voor
commerciële omroep bij te stellen
HILVERSUM (GPD) - AVRO, TROS en Veronica overwegen hun plan
nen voor een commerciële omroep bij te stellen. Dat laten ze weten in een
brief aan minister Brinkman van WVC. Voor de plannen worden aange
past willen de ATV-omroepen wel antwoord op een aantal vragen.
Zo willen de ATV-omroepen - en de vier uitgevers, Elsevier, Perscom
binatie, Telegraaf en VNU - van Brinkman weten of hij een plan voor een
duaal omroepbestel alleen dan aanvaardbaar acht indien de commerciële
zendgemachtigden, na een overgangsperiode van anderhalf jaar, 'geen
aanspraak meer maken op een aandeel in de omroepbijdragen, noch in de
opbrengsten van de STER op de niet-commerciële zenders'.
Verder willen de omroepen en de uitgevers meer duidelijkheid over het
standpunt van de minister ten aanzien van de door hen gewenste reclame
zendtijd-exploitatie-maatschappij die de totale reclamezendtijd, zowel op
het openbare als op het commerciële net, zou moeten exploiteren. Deze
maatschappij zou een deel van haar inkomsten afstaan aan de niet-com
merciële omroep. De ATV-omroepen menen aan de eisen van het Regeer
akkoord te voldoen wanneer ze het bedrag dat ze aan de openbare omroep
afstaan, wordt 'gerelateerd aan de nader vast te stellen reclame-opbreng
sten op deze zender'.
DHD I biidra9en:
I Paul van der Kooij, Willem Schrama, Jan Rijsdam, Erna Straatsma, Wim Koevoet.
