Er is niets veranderd in Leiden'
Gastcolleges Burnier over magie en mystiek
Malevich-collecties in
Leningrad en Amsterdam
Shaffy krijgt uit acht
man bestaande directie
Venema krijgt
interview in
Het Parool
Verwaterde
erotiek
blijft leuk
'Karpati': geluidloze dansen
Terwijl nog niet bekend
was, dat zij zou terugtreden
als hoogleraar criminologie
te Nijmegen, werd zij na Re-
ve. Herzberg en Kellendonk
als vierde gastschrijver aan
de Leidse letterenfaculteit
gevraagd: prof. dr. Cathari-
na Irma Dessaur ofwel de
romancier en essayist An
dreas Burnier (57). Naast
werkcolleges voor studen
ten, geeft zij morgenavond
om 19.45 uur de eerste van
drie openbare Albert Ver-
weylezingen in de Leidse
Pieterskerk. Een gesprek
met een geboren docente en
een voortvarend spreekster.
door
Emiel Fangmann
LEIDEN - Het gastschrijverschap
bevalt haar buitengewoon goed.
"Het is heel leuk en stimulerend
om een groot deel van het jaar voor
jezelf te hebben en een deel voor
anderen, vooral omdat dit op letter
kundig gebied is. Ik ben diep onder
de inruk van het peil van de stu
denten. Ze moeten relatief hard
werken, maar ze zijn gemotiveerd".
Aan de Leidse unviversiteit stu
deerde zij in de jaren zestig filoso
fie en daar promoveerde zij in de
criminologie in 1971. "Het meest
opvallende is dat er eigenlijk niets
is veranderd in Leiden. Sommige
universitaire gebouwen zijn nu van
beton en dat waren vroeger heren
huizen. Maar verder zouden het net
zo goed de jaren zestig kunnen zijn
wat de sfeer betreft".
Over de ontwikkeling van de
universiteiten in de toekomst is zij
somber. "De universiteit in klassie
ke zin bestaat al niet meer. Volgens
mij zou je de eerste paar jaar van
een studie aan de Open Universi
teit moeten doorbrengen. Als dan
de eerste zeef geweest is, zou je
kunnen doorgaan aan een klassie
ke universiteit met docent/student
contacten".
Wat wordt het onderwerp van
Burniers lezingen in de Pieters
kerk? "Ik wil duidelijk maken wat
nu eigenlijk het verschil is tussen
magie en mystiek in de literatuur,
om te beginnen. Het eerste college
(vanavond) gaat over de auteur
Gustav Meyrink. Hij heeft een ma
gische mentaliteit. In het tweede
behandelt zij Andrej Bjelyj (18 no
vember), een Russische symbolist,
ook magisch georiënteerd. Hij is
een groot vernieuwer van taal en
structuur. Magici zijn eigenlijk
mensen die het gevoel hebben dat
er bewustzijnstoestanden zijn bo
ven het niveau van het menselijke,
waarmee zij graag in contact zou
den komen. Magici zijn vaak ge
kweld. Zij ervaren de aardse we
reld als duister en beperkt en wil
len iets anders. Het derde college
op 25 november wil ik overwegend
i gastcollege in de Pieterkerk. 'Ik ben diep onder
aan mystiek wijden, geïllustreerd
met poëzie. Het is moeilijk in te
zien wat mystieke literatuur is, om
dat mystici in eerste instantie ge
neigd zijn de buitenwereld weg te
doen en in tweede instantie die bui
tenwereld totaal te aanvaarden,
omdat ze het verschil tussen bin
nen- en buitenwereld niet meer er
varen. Mystici proberen in zichzelf
een veilige, lichte, bevrijde plek te
vinden, in hun eigen ziel. Tweede
moeilijke punt om het mystieke te
benoemen is het overvloeien van
mystieke literatuur in een soort
sensualisme. Klassiek voorbeeld is
het Hooglied. Is dat mystiek of sen
sualisme?"
Verder wil Burnier laten zien dat
de christelijke mystiek uit de mid-
deleeuwen en nieuwe tijd een be-
perkte variant is op een bredere
stroming in de wereldliteratuur.
"De meeste mystiek is tamelijk
atheïstisch", zo stelt zij. Zowel Ge
rard Reve als de dichteres Vasalis
rekent zij tot de mystici. "Er is
meer magie en mystiek in de litera
tuur dan velen denken. En er zit
een hoge mate van rationaliteit in
de magische en mystieke stroming
in de letteren. Naturalisme en rea
lisme zijn eerder de uitzonderingen
in de literaire traditie. Ik hoop met
Schrijfproces
Wat denkt Burnier van het
schrijfproces, waarvan Reve heeft
gezegd datje niet moet denken dat
wat je wilt schrijven "door een en
gel op dicteersnelheid wordt inge
fluisterd?"
"Er zijn twee fasen in het schrijf
proces. De eerste fase is, dat als je
geïnspireerd schrijft, vanuit een in
nerlijke aandrang of behoefte, er
wel op dicteersnelheid wordt ge
sproken. Je krijgt dan 'dictaat' of
'film'. Dat noteer je zo beleefd en
snel mogelijk. Maar dat is nog geen
literatuur. In de tweede fase komt
dat herschrijven en schaven. Dan
is het heel hard werken en dat is
ambacht". Bij haar laatste roman,
'De trein naar Tarascon' (1986),
kreeg zij 'film'. Van tevoren wist zij
niet hoe deze roman zou aflopen.
"Die dictaat- of filmfase is mis
schien maar vijf procent van het
schrijfproces".
Dezelfde Gerard Reve zei in
RUR dat het gesproken en ge
schreven woord in de Westerse sa
menleving niets meer te betekenen
AMSTERDAM- In het Amsterdamse Concertgebouw is gistermiddag de
tentoonstelling 'Entartete Musik' geopend. Deze expositie is een recon
structie van de cultuuropvattingen van het nazisme. Getoond worden
partituren, foto's, publicaties e.d. uit die periode. Er zullen ook twee con
certen van 'entartete' muziek worden gegeven.
(foto ANP)
AMSTERDAM (ANP) - De eerste
grote overzichtstentoonstelling
van werk van de Russische kunste
naar Kazimir Malevich (1878-1935),
samengesteld uit de verzamelin
gen van het Stedelijk Museum in
Amsterdam en uit Russisch bezit,
voornamelijk musea, wordt van
daag in het Russisch Museum in
Leningrad geopend. Wethouder M.
Luimstra van cultuur en directeur
W. Beeren van het Stedelijk Muse
um in Amsterdam wonen die ope
ning bij.
Van 5 maart tot en met 28 mei
1989 zal dezelfde expositie in het
Stedelijk in Amsterdam te zien
zijn. Het werk wordt eerst nog van
29 december tot en met 12 februari
1989 in Moskou getoond.
Met Kandinsky en Mondriaan
wordt Malevich tot de grote ver
nieuwers van de beeldende kunst
van de 20ste eeuw gerekend. In
1927 waren er nog tentoonstellin
gen van Malevich in Warschau en
Berlijn, die hij zelf heeft begeleid.
Wanneer hij in datzelfde jaar naar
zijn land wordt teruggeroepen, laat
hij het werk achter bij een Duitse
vriend, architect dr. Hugo Haring,
die er in de tijd van het snel opko
mend nazisme weinig mee kon
doen.
In 1958 wist de toenmalige direc
teur van het Stedelijk Museum,
Willem Sandberg, deze in Duits
land achtergebleven collectie vcor
zijn museum in Amsterdam te ver
werven. Bij zijn terugkeer in de
Sovjetunie vindt Malevich daar
een veranderd artistiek klimaat.
Langzamerhand wordt het stil
rond de schilder en na zijn dood in
1935 raakt hij helemaal in de verge
telheid in zijn land. Zijn werk past
niet in de door de Sovjetrussische
kunstpauzen van staatswege ge
predikt .socialistisch-realisme' en
zijn werk verdwijnt in de museum
kelders en is nog maar zelden te
Valse Picasso's in
Groningen ontdekt
GRONINGEN (GPD) - In het
Noorden van het land is de af
gelopen weken een flink aantal
etsen en gravures van Picasso
opgedoken. Twee series van 23
kunstwerken zijn op dit mo
ment in het bezit van kunstena
res Joan Seyferth uit Vriesche-
loo. Twee andere vermeende
Picasso's zijn onlangs aange
kocht door de Groningse gale
riehouder Hielke de Vries; ne
gen andere etsen en gravures
heeft hij "op zicht" voor even
tuele verkoop.
De etsen en gravues die Sey
ferth in haar bezit heeft zijn vol
gens de door haar ingeschakel
de grafiekdeskundige PaÖl van
der Spek uit Groningen voor
"honderd procent zeker verval
singen". Galeriehouder de
Vries heeft bij de Groningse ge
meentepolitie een voorlopige
aangifte gedaan. De politie
komt niet eerder in actie dan na
het oordeel van een ingescha
kelde deskundige.
De etsen en gravures zijn af
komstig van de in Amsterdam
wonende graficus R. de B. die
De Vries en half jaar geleden
verzocht de etsen voor 450 gul
den per stuk te verkopen. De B.
bevestigde gisteren desge
vraagd dat het niet om drukpla
ten van Picasso ging, maar wei
gerde verder elk commentaar.
heeft. In het westen heerst er een
beeldcultuur. We moeten zelfs
gaan kijken naar de intellectuelen
van Midden en Oost-Europa, ver
klaarde een Frans filosoof onlangs
in de NRC. Ook hij stelde de onder
gang van het woord aan de orde.
Wat vindt Burnier hiervan?
"Er is voor mij niet hogers dan
het geschreven woord. Ik ontdekte
in mijn jeugd, als ik mij mijn latere
beroep voorstelde, dat ik mij altijd
afvroeg hoeveel tijd je dan over
hield om te schrijven. Ik denk dat
voor veel menen die ik ken het ge
schreven woord ook nog een enor
me lading heeft". In Oost-Europa,
erkende zij, heeft het boek wel een
grotere waarde door de schaarste
ervan. In de jaren zestig, uit welke
periode zij wel eens kritieken her
leest, was literatuur ook in Neder
land schaarser. "Je gaf meer aan
dacht aan een boek. Debuten wer
den uitgebreider besproken. Als je
dan ziet hoe oppervlakkig, flutterig
en vaak ook leugenachtig en slor
dig het nu allemaal gaat, zijn we in
twintig jaar wel heel erg veran
derd".
Katholicisme
Haar afscheidscollege als hoog
leraar criminologie te Nijmegen,
enkele weken terug, behelsde de
twee gevaren die volgens haar de
mensheid bedreigen: genetische
manipulatie en kunstmatige intel
ligentie. Niet voor niets heette het
'De achtste scheppingsdag'. Hoe
was de ontvangst? "Ik krijg veel re
acties van bèta-mensen, die heel
goed weten wat er aan de hand is,
maar die misschien in mindere ma
te de gave van het woord hebben.
Zij zeggen dat het nog veel erger is
dan ik denk. Op het praktische
vlak zijn er ontwikkelingen aan de
gang die nu niet meer zijn tegen te
houden, behalve dan door wereld
rampen. Die vertragen de ontwik
kelingen".
"Dat kan niet", zei ze overigens
bij haar aantreden in 'Nijmegen in
1971' "Ik was een gescheiden me
vrouw van joodse afkomst en had
literatuur geschreven over homo
seksualiteit bij vrouwen. Dat was
ondenkbaar. Je kon eigenlijk geen
punt bedenken, waarop ik niet ver
schilde van de mensen die aan de
katholieke universiteit de toon
aangaven, toen: 'Ik heb het er des
ondanks prima gehad".
In haar afscheidsrede wijst zij
aan het eind op de goede eigen
schappen van het katholicisme.
"Zoals bij alles zitten er ook aan het
kerkelijke christendom lelijke en
mooie kanten. Er was althans een
erudiete traditie in het katholicis
me van gedegen filosofische en li
teraire scholing. Een andere posi
tieve kant is dat er toch althans in
de officiële leer van een groot res
pect voor het menselijk leven
wordt uitgegaan. Dat kan wel vor
men aannemen, waarbij het men
sen verboden wordt voorbehoed
middelen te gébruiken, en dan ben
ik het er niet mee eens, maar de ba
sisgedachte vind ik voortreffelijk.
De hiërarchische mannengemeen
schap, die de kerk óók is, staat haar
echter tegen.
Dessaurs strijd tegen de (onvrij
willige) euthanasie is weer actueel
geworden door een uitspraak van
premier Lubbers in een Australi
sche krant. "Het leek mij buitenge
woon verwarrend en verkeerd wat
hij gedaan heeft. Ongeacht wat hij
zelf vindt, kun je er als minister
president niet zomaar alles uitflap
pen. De hele euthanasie-discussie
ging om de onvrijwillige euthana
sie. Ons argument was: van het le
galiseren van vrijwillige euthana
sie komt onvrijwilige euthanasie.
Zelfs vrijwillige euthanasie moet
aan de strafwet worden getoetst.
En dan komt Lubbers en zegt:
"Voor mij privé vind ik het niet zo
erg". Dat werkt ongelooflijk ver-
AMSTERDAM (GPD) - Het met
sluiting bedreigde Shaffy Theater
in Amsterdam heeft met ingang
•andaag een uit niet minder
dan acht personen bestaande di
rectie. Dick Hauser wordt als direc
teur opgevolgd door de stichting
Felix Meritis. In deze stichting zit
ten naast Hauser zelf - die de lopen
de zaken zal afhandelen - Shaffy-
oprichter Steve Austen, Matti Aus
ten, Hugo de Greef (een theater
manager uit Brussel), Nele Hart-
ling (afkomstig van Werkstadt Ber
lin), Chris de Jong (van het kunst
adviesbureau Stoa), Jan Joris La-
mers (artistiek leider van toneel
groep Discordia) en Rinus Haks
(bestuurslid van de stichting Shaf
fy).
Steve Austen, die onlangs zijn
ontslag indiende als directeur van
het Nederlands Theater Instituut,
zal de dagelijkse gang van zaken op
zich nemen. De verdere taakverde
ling wordt vandaag bekendge
maakt.
De beslissing om een nieuwe di
rectie aan te stellen, werd gister
middag aan het personeel meege
deeld. Door zich internationaal
weer duidelijker te gaan profileren
- vandaar de aanwezigheid van De
Greef en Hartling in de directie -
wil men Shaffy 'de voorbeeldfunc
tie van begin jaren zeventig weer
teruggeven'. De Amsterdamse cul
tuurwethouder Minnie Luimstra
Kunst in Parijs
AMSTERDAM (ANP) - Zes Neder
landse musea die hun kunstbeleid
richten op moderne kunst zullen
een jaar lang het Institut Néerlan-
dais, het Nederlands cultureel cen
trum, in Parijs ter beschikking krij
gen voor exposities. Die musea
zijn: het Stedelijk Museum in Am
sterdam, het Haags Gemeentemu
seum, het Groninger Museum voor
Stad en Lande, het Rotterdamse
Museum Boymans-Van Beunin-
gen, het Rijksmuseum Kröller-
Müller in Otterlo en het Eindho-
vense Van Abbe Museum.
Het Stedelijk Museum zal in de
ze tentoonstellingenreeks het spits
afbijten en het komende seizoen
onder de titel Amsterdam'art met
vijf exposities diverse kanten van
zijn collectie belichten.
In de salons op de eerste verdie
ping van het instituut is nu de ten
toonstelling L'ABC de l'art ge
opend. Met 22 werken worden vier
catagorieën van de verzameling
schilder- en beeldhouwkunst, die
in zekere zin parallel lopen aan vier
kunstenaarsgeneraties, getoond.
warrend. Dan denken mensen dat
alles mag. Hij had gewoon niets
moeten zeggen of er een heel genu
anceerd betoog over moeten hou
den".
Panisch
Ook met de uitlatingen van Rudy
Kousbroek heeft zij moeite. Hugo
Brandt Corstius vergelijkt in de on
langs verschenen polemische
bloemlezing "De knuppel in het
hoenderhok" namelijk Burnier en
Kousbroek: Tussen Rudy Kous
broek en Andreas Burnier gaapt
een kloof, niet van opinies, maar
van manieren van denken. Rudy
denkt, Andreas voelt. Tegen voelen
is niets te beginnen".
Als Burnier dit krijgt voorge
legd, reageert zij onmiddellijk. Ze
wijst in dit verband op Kousbroeks
verdediging van Hirohito in het
NRC-Handelsblad van 8 oktober.
"Kousbroek heeft een tamelijk
leuke jeugd gehad in de Jappen
kampen. Het was natuurlijk niet
ideaal, maar hij vond het niet echt
heel naar. En nu moet van hem ook
iedereen dat vinden. Ik vind het al
lemaal nogal kinderlijk, erg door
drammerig en egocentrisch". En
zij vervolgt: "Naar mijn mening
ben ik aanmerkelijk rationeler dan
zo iemand als Kousbroek die heel
emotioneel iets heeft met een beeld
van wetenschap, zoals die weten
schap honderd of tweehonderd
jaar geleden was. Volgens mij laat
ik op tamelijk nuchtere wijze zien
dat er verschillende vormen van
wetenschapsbeoefening mogelijk
zijn (in het standaardwerk De
droom der rede: Het mensbeeld in
de sociale wetenschappen). Kous
broek drijft heel vaak op zijn privé-
sentimenten. Het komt natuurlijk
in hun kraam te pas om mij in de ir
rationele en gevoelsmatige hoek te
duwen. Maar ieder mens is zowel
rationeel als irrationeel. Mensen
die iets bijzonder moois met het ra
tionalisme hebben, hebben dat
echter vaak op een gevoelsmatige
manier en daar is moeilijk mee te
praten. Iemand die de moeite
neemt om mijn boeken te lezen, zal
zien dat ik mij zeker in mijn es
sayistische verhalen, op een hele
normale, doornsee-rationele wijze
uit: maar ik durf ook andere onder
werpen dan de gangbare toe te la
ten. Blijkbaar worden sommige
daar panisch van".
maakte onlangs bekend, dat zij het
Shaffy Theater wil sluiten. De vrij
gekomen ruimte en een fors deel
van de subsidie wil zij ter beschik
king stellen van De IJsbreker, cen
trum voor moderne muziek.
Zaterdag 29 oktober werd er in
het Shaffy Theater een door drie
duizend man bezochte protestma
nifestatie gehouden. Volgens een
woordvoerder van de afdeling
Kunstzaken van de gemeente Am
sterdam verandert de benoeming
van een nieuwe directie "niets aan
het voorstel van de wethouder om
Shaffy te sluiten. Dat collegevoor
stel ligt er en het is nu aan de raad
om daar begin volgend jaar een
oordeel over te geven".
AMSTERDAM (GPD) - De schrij
ver Adriaan Venema ziet in ruil
voor een 'respectvol maar kritisch'
interview af van een hoger beroep
tegen Het Parool. Dit Amsterdam
se dagblad beweerde begin okto
ber dat Venema de drijvende
kracht zou zijn achter een groot
scheepse zwendel in valse litho's
van Karei Appel. Men baseerde
zich daarbij op uitspraken van de
Haagse kunsthandelaar en huis
drukker van Appel, Henk van der
Vet. Venema spande een kort ge
ding aan tegen beide, maar verloor.
Venema besloot daarop onmiddel
lijk in hoger beroep te gaan.
Vorige week nam Van der Vet al
zijn beschuldigingen tegen Vene
ma echter terug. Daarop werd de
basis onder de beweringen van Het
Parool wel heel erg wankel. Om de
schade voor beide partijen verder
te beperken, kwamen Venema en
Het Parool volgens Venema tot dit
'gentlemens agreement'. Het inter
view waarbij hoofdredacteur
Van der Zee aanwezig was wordt
aanstaande zaterdag gepubliceerd.
Venema is blij dat de zaken „op
deze elegante manier kunnen wor
den afgewikkeld. Niemand gelooft
nu meer dat ik het brein achter die
handel in valse Appels ben. Nu ben
ik gewoon een van de vele sukkels
die erin gestonken zijn".
Overigens blijft Venema werken
aan een boek over zwendel in de
Nederlandse kunsthandel van de
afgelopen tien jaar. De Arbeiders
pers zal het boek uitgeven.
'Beet naar de maan'
Griftheater met Beet naar de maan. Mimo-
grafie/regie' Paul van Kolck. Muziek: Peter
Onnes. Gezien op 9 november in het LAK-
theater alwaar nog vanavond.
LEIDEN Erotiek is de macht
en het bezit van de vrouw. Zegt
men. Die vermeende macht valt
in de voorstelling Beet naar de
maan van het Amsterdamse Grif-
theater echter mooi in duigen.
Mevrouw wordt aanbeden en
omhelst door de ene man onder
wijl lonkend naar de andere
man. En ja hoor, het werkt, ze
heeft hem, om snel weer te lon
ken naar de ander. Zo blijft het
gras elders wel groener, maar de
heren krijgen ondertussen
steeds meer oog voor elkaar. Me
vrouw trekt aan het kortste eind.
Het Griftheater heeft een naam
op het gebied van de zogenaam
de mime-corporel, abstracte mi
me die gericht is op vorm. Beet
naar de maan breekt met deze
traditie door op soms bijna pan
tomimische wijze erotische ver
haaltjes en fragmenten daarvan
uit te beelden. De inhoud is be
langrijker geworden dan de
vorm. Een voorbeeld: die lon
kende dame. Zij bedient zich
omwille van de duidelijkheid
van een verwaterd soort televi-
sie-erotiek waarbij de Nederlan
der graag in slaap valt. Wiegende
heupen, half gesloten ogen, een
ondeugende duim in de mond.
Theatrale clichés bij uitstek, dus
daar kan alleen nog maar om gel
achten worden. Toch verveel je
je geen moment tijdens de voor
stelling. Integendeel.
De, o ironie, abstracte mimo-
grafische gedeeltes zijn namelijk
ijzersterk. Het eindbeeld van de
drie over elkaar heen rollende en
klimmende mimespelers is ver
rassend ingenieus. Zoals ook een
van de mannen op een gegeven
moment als een schim achter een
scherm staat dat gecondenseerd
lijkt. Met zijn vinger tekent hij de
contouren van een prachtig atle
tische man. Met zijn vlakke hand
en daarna zijn hele naakte li
chaam veegt hij kwaad dit ide
aalbeeld uit en komt hij zelf te
voorschijn.
Dit soort vormmomenten ma
ken de strijd los van de gespeel
de driehoeksverhouding aan
trekkelijk. Maar erotisch hijgen
op toneel, nee, dat is niet erotisch
want gespeeld. Volgens mij ging
het gewoon over onmogelijke
liefde. En liefde blijft boeien.
Toch?
Uitvoering van het zang- en dansensemble
uit de Oekraïne 'Karpati' m.m.v. bandoeris-
ten en solisten. Gehoord 9 november in de
Leidse Schoywburg.
Wat was er opvallend en speciaal
aan 'Karpati', een dans- en zang
groep uit de Oekraïne, die gister
avond optrad in de Leidse
Schouwburg? Voor mij het bijna
geluidloze dansen, zelfs bij de
hoogste en zwierigste sprongen,
én de weergaloze serie schitte
rende kostuums, steeds aange
past aan de streek uit de Oekraï
ne. Wat de zaal óók steeds in
spanning hield, was de grote di
versiteit, niet alleen in dansen
maar ook in zang en begeleiding.
Juist die verschillende aspekten
gaven de avond kleur en fleur.
Om met het zang- en dansen
semble in hun begroetingsdans
te beginnen: opvallend mooie
kostuums, beeldige hoofdtooien
accentueerden de vrolijke; maar
niet altijd perfekt verzorgde dan
sen. De jongelui moesten wen
nen aan het toneel of aan het
Leidse publiek. Maar gaandeweg
werden de dansen korrekter, joli
ger en knapper uitgevoerd, dui
delijk zichtbaar in het laatste op
treden voor de pauze 'op het
dorpsplein'.
Dat de Karpaten ook aan Joe
goslavische invloeden onderhe
vig zijn, werd zichtbaar in 'sou
venir uit de Karpaten', een
folkloristische zang- en dans-
compositie, die uitgevoerd werd
op de typische opanken, zacht le
ren puntsloffen die werkelijk ge
luidloos de bodem raakten. Ko
mische dansen, zoals 'de grijs
aards', spraken het pubiek erg
aan: drie oude bokken die nog
wel een groen blaadje lustten.
Dit drama in houterige doch rit
mische en grappige bokkespron-
gen uitgevoerd, zorgde voor een
daverend applaus. Een ander
punt op het programma waren
de Bandoeristen, drie vrouwen
die speelden op een Bandoera
een instrument dat het midden
houdt tussen een gitaar, harp en
citer. Niet alleen het aardig tok
kelende >pel maar ook en vooral
de samenzang van deze artiesten
was sfeervol, weemoedig of gees
tig.
En niet te vergeten de liederen
die 'vertolkt' werden door twee
operazangers: Nicolai Sjopsja
met zijn typisch Russische sono
re stem, die de ene keer van grote
droefenis blijk gaf, de andere
keer van zelfverzekerde trots, en
Ludmila Joertsjenko die volgens
mij helemaal niet in dit program
ma thuishoort. Zij heeft geen en
kele affectie met dit folkloris
tisch gebeuren. In het program
ma stond: Ludmila met de fluwe
len stem, maar een onedel metaal
was meer van toepassing op deze
zangvoordracht.
Last but not least de pianiste
Irina Romenskaja, de meest ta
lentvolle van dit gezelschap, die
meeslepend en virtuoos de solis
ten begeleidde. Met een zeer
aparte aanslag, waarvan je ver
wachtte dat ze er voortdurend
naast zou slaan, speelde zij toch
trefzeker en zeer muzikaal.
Met de feestelijke volksdans
'hopak' waarin de solistengroep
op voortreffelijke wijze om beur
ten zijn kunsten vertoonde, en
waarin het hele ensemble niet
van ophouden wist, besloot 'Kar
pati' zijn uitgelaten en sfeervolle
optreden.
LIDY VAN DER SPEK
