9 Schrijvend kan ik andere mensen ontmoeten'
PODIÜMBUK
Christine Aventin (17) schreef bestseller over Parijse zelfkant
Dansfestival
Reddingspogingen voor
Openbaar Kunstbezit
DINSDAG 8 NOVEMBER 1988
PAGINA 21
Redactie Pieter C. Rosier
LEIDEN- Wat bieden de Leidse
theaters deze week? Een blik
in de agenda leert dat men deze
week een keuze kan maken
tussen een redelijke hoeveel
heid voorstellingen, die zowel
met dans. toneel, cabaret en
muziek te maken hebben.
Magnificent 7
Zoals al eerder aangekondigd
presenteert de Leidse Schouw
burg vanavond The Magnificent
7, een gezelschap van zeven pro
minente musici, waarbij zich o.a.
het vroegere 'Doe Maar'-idool
heeft aangesloten. Ook de van
oorsprong uit de Leidse contreien
afkomstige muziekmaakster Fay
Lovsky maakt deel uit van deze
bijzondere groep. Bijzonder om
dat het zevental zich bezig houdt
met het tot klinken brengen van
filmmuziek, van de jaren veertig
tot en met tachtig. Voor de volle
digheid nog even de bezetting:
Henny Vrienten (bas), Joost Bei-
infante (trombone, viool en nog
meer). Jan Pijnenburg (slag
werk), Jan de Hotit (gitaar). Fay
Lovsky (zang en toetsen), Jacob
Klaasse (synthesizers) en Jan
Kooper (saxofoon).
Karpati
Karpati is de naam van een
zang- en dansgroep uit de Oek-
raine. Dit folkloristische gezel
schap staat woensdagavond op
de planken van het theater aan
de Oude Vest. Dat betekent kleur,
ritme en beweging. De Oekrai-
ners brengen, in schitterende kos
tuums, een keur aan volksdansen
en melodieën uit het oude hart
van Ruslandzo laat het pro
grammaboekje bij voorbaat we
ten.
Paul van Vliet
Een vertrouwde verschijning
in de Leidse Schouwburg is de ca
baretier Paul van Vliet. Al sinds
zijn studententijd - de periode
van het Leidse Studentencabaret
- treedt hij er met de regelmaat
van een klok op. Deze week laat
de cabaretier er zijn gezicht drie
avonden achtereen zien: donder
dag, vrijdag en zaterdag. Hij
komt met zijn nieuwste show.
'Een gat in de lucht'. Een show,
die in deze krant in redelijk posi
tieve zin is besproken. De voor
stelling biedt 'vertrouwde kwali
teit, maar helaas wat weinig op
merkelijke verrassingen'. Zo
luidde althans de conclusie van
de recensent, die overigens lof
had voor de 'zorgvuldig opge
bouwde programmaformule'.
The Young Vic
The Young Vic is een bekend
Engels toneelgezelschap, dat zich
ten doel stelt om bekend repertoi
re voor een jong publiek zo aan
trekkelijk mogelijk te maken. Met
dit (educatieve) uitgangspunt is
artistiek leider David Thacker in
staat om uitstekende acteurs
voor zijn produkties aan te trek
ken. Reg Stewart en Peter Thee-
dom spelen de hoofdrollen in
'Waiting for Godot', welk stuk
van Samuel Beckett zowel maan
dagmiddag (in het kader van de
serie Theater Overdag) als
maandagavond in de Leidse
Schouwburg is te zien. Becketts
stuk is een stuk over de verveling.
Het behoort tot de bekendste ko
medies uit de moderne toneellite
ratuur. Twee zwervers, Vladimir
en Estragon, doen niets anders
dan wachten op iets waarvan
niemand weet wie of wat het is:
Godot. Onder de absurde situatie
schuilt een diepere betekenis, die
door iedereen weer anders wordt
uitgelegd, maar meestal neer
komt op de grote vraag naar de
betekenis van het leven.
Scapino Ballet
Voor dinsdagavond staat op
de schouwburgagenda een voor
stelling door het Scapino Ballet
genoteerd. Het programma is dit
maal niet zo zeer voor kinderen
als wel voor volwassenen be
doeld. Geen wonder want het ge
zelschap richt zich sinds kort als
Scapino Ballet Rotterdam niet
meer uitsluitend tot de jeugd,
maar tot een veel breder publiek.
Er zullen twee werken van artis
tiek leider Nils Christe worden
gedanst: Quartet III en Museum.
Het programma wordt aange
vuld met Jiri Kylians Piccolo
Mondo en Sem Titulo van Didy
Veldman.
Griftheater
Het Griftheater komt woens
dag- en donderdagavond naar
het LAK met de voorstelling 'Beet
naar de maan'. In een zoektocht
naar pure, onbevangen erotiek
komen twee mannen en een
vrouw (Peer v.d. Berg, Jan taks
en Riet Verhelst) in botsing met
de seksuele clichés van de moder
ne maatschappij. Dat is volgens
de programmatoelichting waar
het in deze nieuwe produktie van
het Griftheater om draait. De
komst van de vrouw maakt de
twee mannen tot rivalen; de
vrouw weet haar plaats tegen
over de beide anderen moeilijk te
bepalen. Problematiek te over
dus. In een fragmentarisch ver
haal wordt in het van het Grifthe
ater bekend mime-idioom verteld
dat de schoonheid van de erotiek
onbereikbaar is; men proeft er
hooguit even iets van. De seksuele
clichés van commercie, disco's,
videoclips, reclame en soap-ope
ra zijn een facade waarachter de
onzekere mens schuilgaat, zo laat
het gezelschap nog weten.
Dansgroep Reflex
De dansgroep Reflex, die Gro
ningen als thuisbasis heeft, treedt
vrijdag- en zaterdagavond in het
LAK-theater op. De groep van
Yoka van Brummelen brengt er
het volgende programma: Ness-
uno o tutti van de choreograaf
Hans Tuerlings en een drietal
duetten uit het programma Part
nership (Pas de stops van Ellen
Cornfield), Afscheid van Karei
Vandeweghe en A noeud Coulant
van Hans Tuerlings).
De Beer
De Blauwe Zebra uit Kampen
bezoekt verzorgt zondagmiddag
de wekelijkse kindervoorstelling
in het LAK. Opgevoerd wordt 'De
Beer', een voorstelling voor kin
deren vanaf zes jaar naar het ge
lijknamige toneelstuk van Anton
Tsjechov.
Mar jol Flore
Zangeres Mar jol Flore, wier
streven er al vele jaren met succes
op gericht is het luisterpubliek
door woord en gebaar te amuse
ren, komt weer eens deze richting
uit. Woensdagavond staat deze
Nederlandse chansonnière in de
Leiderdorpse Muzenhof Met
Frans repertoire, met Engelstali
ge ballads, met Nederlands werk
en met Duitse smartlappen. Zelfs
met liedjes in het Grieks is Marjol
Flore vertrouwd. De veelzijdige
zangeres wordt begeleid door de
pianist Martijn Breebaart.
The Young Vic in 'Wachten op Godot'
Griftheater met 'Beet
Marjol Flore en Martijn Breebaart.
Toen begin dit jaar 'Le coeur en poche' verscheen, sloeg dit
in Frankrijk in als een bom. De roman van de toen nog 16-
jarige Belgische scholiere Christine Aventin over de
Parijse wereld van hoeren en pooiers werd ontvangen als
een literaire gebeurtenis van de eerste orde. Hoe kon een
meisje van die leeftijd een dergelijk 'volwassen'
kwaliteitsboek schrijven tegen zo'n realistisch décor? Zij
kénde Parijs niet eens. Inmiddels vliegt het boek met
tienduizenden tegelijk over de toonbank. Een groot aantal
buitenlandse vertalingen is in de maak. De Nederlandse
vertaling, 'Het Hart op zak', is al verschenen. Een gesprek
met een 'echte' ontdekking die haar fantasie laat gaan op
haar met knuffeldieren gevulde kamertje in het ouderlijk
huis bij Luik.
CRISNÉE (GPD) - Haar Neder-
lands is niet rimpelloos. Maan wat
doet dat ertoe? Het is al een hele
eer ontvangen te worden door een
17-jarige schrijfster die bezig is we
reldberoemd te worden en nog po
gingen in het werk stelt ook om een
taal te spreken waarin ze maar vier
uur per week les krijgt op haar
Waalse school.
Sinds een aantal maanden weet
Christine Avertin wat het is met 'de
mensen van de media' om te gaan.
De vertegenwoordigers van de in
ternationale pers, radio en televisie
staan vrijwel dagelijks bij haar op
de stoep. Daar valt niet aan te ont
komen als je plotseling tot 'literaire
sensatie' bent gebombardeerd.
BREDA (ANP) - Het achtste Dans
festival Breda heeft met vijf pre
sentaties van balletontwikkelin
gen uit het Verenigd Koninkrijk
een duidelijk Brits accent gekre
gen. Het festival, dat met een open
dansdag op 13 november in alle
ruimten van de Stadsschouwburg
wordt begonnen, duurt tot 22 no
vember.
Het thema van de dag is ,van
punk tot pas de deux' en elke voor
stelling wordt twee keer uitge
voerd. In filmhuis Concordia wor
den dan dansfilms gedraaid.
Jonge dansers en choreografen
zijn in het Verenigd Koninkrijk op
gestaan tegen 'het gezapige classi
cisme en modernisme van grote
groepen'. De reactie brengt vol
gens de organisatoren nieuwe vita
liteit, rijke verbeeldingskracht en
vaak een ongekende theatraliteit
met zich mee. Drama in alle ver
scheidenheid vormt de rode draad
in de nieuwe Britse dans. In Breda
zijn de opvallendste ontwikkelin
gen te zien.
Deze Engelse voorstellingen ma
ken deel uit van de in totaal vijftien
verschillende die buiten het pro
gramma voor de open dag worden
gegeven. Het Koninklijk Ballet van
Vlaanderen brengt er de dansmusi-
cal West Side Story. Antarctica ver
zorgt ,De Boksring', een bewe-
gings- en klankperformance. Dans
groep Glashart brengt de première
van .Souvenir' van de hand van
Madeion van Dijk, Marieke Mortier
en Adèle van de Weide. Ook het
Shusaku en Dormu Dance Theater
voert in Breda voor het eerst een
nieuw werk, Albatros Aileron, uit.
Het Scapino Ballet draagt comme
dia dell'arte en punk bij in werk
van Jiri Kylian, Nils Christe en Ed
Wubbe. Het Belgische gezelschap
Blue Ran Dances geeft een voor
stelling van zijn nieuwste produk
tie .Take Off Time'. Compagnie
Marilén Breuker uit Frankrijk pre
senteert zich in Breda met enkele
solo- en duovoorstellingen. Het Ne
derlands Dans Theater laat zich de
eerste keer in Breda zien met bal
letten van Hans van Manen, Nacho
Duato, Philip Taylor en Liuonel
Hoche.
door
Peter Huysman
Christine Aventin staat met haar
debuutroman 'Le coeur en poche'
('Het hart op zak') in één klap in het
middelpunt van de belangstelling.
Een tweede Frangoise Sagan is op
gedoken, uit het niets, zo melden
Franse kwaliteitskranten. Een
meisje van nauwelijks zeventien
jaar heeft in nog geen 170 bladzij
den het zelfkantmilieu van hoeren
en souteneurs in Parijs beschre
ven: op een gevoelige, diepzinnige
manier, met humor en zelfspot, ge
tuigend van veel mensenkennis,
verbazingwekkend goed op de
hoogte van wat zich in de maat
schappij en de marge ervan af
speelt, in een stijl en een taal die
óók voor anderen dan hartstochte
lijke literatuurliefhebbers buiten
gewoon toegankelijk is.
De literatuurcritici hebben zich
sinds de verschijning van het boek
in februari van dit jaar uiterst lo
vend over 'Le coeur en poche' uit
gelaten. Die prachtige recensies
zullen ertoe hebben bijgedragen
dat er nog geen tien maanden later
in Frankrijk, Quebeck (Franstalig
Canada) en Wallonië maar liefst
140.000 exemplaren zijn verkocht.
In Nederland en Vlaanderen pakt
men het met een eerste oplagevan
6.000 wat voorzichtiger aan. Ton
Luyben vertaalde het boek, 'zeer
goed, heel getrouw', volgens Chris
tine, daarin gesteund door haar van
origine Franse vader, die Neder
lands en Duits doceert aan een
plaatselijk lyceum.
De titel 'Het hart op zak', wat be
tekent dat? "Wel...", zegt Christine,
"in het Frans bestaat er een uit
drukking voor iemand die zich niet
gemakkelijk uit. Zo iemand heeft
zijn tong op zak, zegt men daar. Als
variatie daarop spreek ik over 'het
hart op zak'. En daar bedoel ik dan
iemand mee - in dit geval de hoofd
persoon in mijn roman, het 15-jari-
ge meisje Alexie - die niet gemak
kelijk van een ander kan houden.
Ze heeft er problemen mee, ze
durft haar liefde niet te tonen, aan
haar vriendje Julien bijvoorbeeld".
Oké? Begrijpt u?'
'Imagineren'
De plaats Crisnée ligt in de heu
velachtige weilanden op 18 kilome
ter van Luik, nog net in het
Franstalige deel van Belgiè. Een
meisjeskamertje op de eerste ver
dieping van één van de eengezins
woningen in dit bescheiden platte
landsdorp is plotseling een klein
bedevaartsoord voor letterkundige
ontdekkingsreizigers geworden.
Daar staat op een eikenhouten bu
reautje het gereedschap van Chris
tine Aventin: een (sinds kort: elek
trische) schrijfmachine van enor
me afmetingen. Verder: posters
van Marilyn Monroe en het ranke
blote lijfje van Prince aan de muur,
speelgoedbeesten en poppen op
Christine Aventin: "Ik wil geen Sagan de Tweede zijn. Als mijn nieuwe
boek er is, moet er gezegd worden: de nieuwe Aventin is uit". (foto gpü)
een kast, een enkel - goedgevuld -
boekenplankje boven haar bed.
Het venster kijkt uit op een tuin-
schuur, groen gras en een grazende
koe. Hier vertrouwt Christine haar
fantasie dus toe aan het zachtjes
zoemende schrijfapparaat. Dit is de
smetteloos-stille omgeving die zij
niet kan missen en die haar in staat
stelt te 'imagineren' en te schrijven
over Parijs en zijn bordelen, over
het aan haar lot overgelaten meisje
Alexie, over Alexie's moeder die
prostituée is en mishandeld wordt,
over vriendje Julien, over haar
grootvader in Bretagne, over -
vooral - haar zoektocht naar wie
haar vader zou kunnen zijn.
Toen zij twaalf jaar was ontstond
bij Christine het idee voor haar eer
ste roman. Speciaal bedoeld voor
haar twee vriendinnen, zoals zij
daarvóór opstellen op school had
gemaakt die soms door volwasse
nen werden voorgelezen - een gro
ter plezier kon men haar toen al
niet doen. In die eerste roman ging
het ook al over het meisje Alexie,
maar haar 'moeder' was nog 'actri
ce'. Twee jaar later was moeder Vé-
ronique veranderd in een hoer. Dat
was het begin van 'Le coeur en po
che', Het hart op zak.
"Toen het manuscript klaar was,
was ik zestien. Ik had het na het vijf
keer te hebben herschreven toege
stuurd aan een aantal uitgevers.
Van Mercure de France in Parijs
kreeg ik al twee weken later een te
legram: we hebben uw manuscript
zeer gewaardeerd. Of ik telefonisch
contact wilde opnemen, met Simo-
ne Gallimard, de directrice. Het
was zaterdag, ik moest tot maan
dag wachten: wat 'n weekeinde!
We hadden nog geen telefoon
thuis. Ik ben naar het gemeente
huis gegaan en heb aan de burge
meester gevraagd of ik bij hem
naar Parijs mocht bellen. Dat
mócht...jaaaa....natüüüürlijk!!'
Wat heeft haar ertoe gebracht
een roman te schrijven waarin
prostitutie, het bordeel Funny
Girls, de rosse Rue Saint Dénis in
Parijs centraal staan? "Het hoeren-
milieu fascineert mij omdat het een
ongelooflijke wereld is. Er zijn zo
veel onvoorstelbare dingen die in
die sfeer gebeuren! Voor het schrij
ven van een roman is dat ideaal. Je
kunt je fantasie laten werken.
Vreemd misschien voor een meisje
dat ver af staat van die gebeurtenis
sen. Maar u moet niet vergeten dat
ik schrijf om weg te zijn van hier.
Een roman schrijven is voor mij
het middel om andere mensen te
ontmoeten en met andere vrienden
om te gaan. Als ik achter mijn ma
chine zit, bén ik Alexie, is mijn
moeder een hoer, heet mijn vriend
Julien
De realistische sfeertekeningen
van nachtelijk Parijs zijn volledig
ontsproten aan haar verbeelding.
"Ik was nog nooit in die stad ge
weest, de Rue St. Dénis kende ik
dus niet, evenmin als de Quai des
Orfèvres waar het Parijse politieap
paraat zetelt. Ik had wel eens een
paar romans van Simenon gelezen.
Maar ik geloof toch dat een ander
boek, Christiane F., de geschiede
nis van een heroïnehoertje, veel
meer mijn départmijn vertrek
punt is geweest. Ik weet het niet ze
kermisschien....".
Sagan
Dat tal van recensenten - en dat
waren tot nu toe vooral Fransen -
hebben gezegd dat Christine Aven
tin in het voetspoor is getreden van
Frangoise Sagan die op haar acht
tiende de wereld met 'Bonjour
Tristesse' versteld deed staan, ont
lokt bij haar voor het eerst enige
lichte verontwaardiging. "Ik
ke.. .eh.... bon. ...oké... .misschien-
....maar ik ben niet akkoord. Ik ge
loof dat we totaal verschillend zijn.
'Bonjour Tristesse' en 'Le Coeur en
poche' gaan over verschillende
dingen. Ze gaan niet over hetzelfde
milieu, niet over dezelfde mensen,
zij is Frangaise, ik ben Belgische,
zij was achttien, ik was zestien. De
Fransen waren heel trots op haar.
Zij willen graag nog eens herhalen
dat zij vroeger óók zo'n jonge suc
cesvolle schrijfster hebben gehad.
Ja, ja, ze willen mij een beetje an
nexeren. Mijn opa, oké, is Frans
man maar dat wil niet zeggen dat ik
Frangaise ben. Dat wil ik helemaal
niet! Ik ben van dit land".
Christine is momenteel bezig aan
een nieuw. Over niet al te lange tijd
zal het verschijnen. "Top-secrèt!",
zegt ze streng. "Ik kan alleen zeg
gen dat het niets met Alexie en het
hoerenmilieu te maken heeft. De
'héroine' (heldin) van mijn tweede
roman heet Margot. Maar dat is al
les, meer zeg ik niet. Ik hoop in mei
klaar te zijn met dit boek. In sep
tember '89 kan het dan misschien
worden uitgebracht. Ik heb al 200
pagina's geschreven. Ik moet het
nog een paar keer herlezen en cor
rigeren. Het wordt een beetje dik
ker".
Meestal schrijft ze twee uur per
dag. Hangt van haar school af. Ze
gaat talen studeren: Nederlands,
Duits en Engels. "Voor mij zou het
fijn zijn om zelf de vertalingen van
mijn boeken te kunnen lezen. Ik
wil niet alleen schrijfster worden.
Het is helemaal niet zeker dat mijn
volgende romans goed zullen zijn.
Ik wil dat risico niet lopen. Ik moet
kunnen terugvallen op een andere
baan. Misschien de journalistiek.
Ik weet het nog niet".
Van haar 'beroemdhëid' geniet
zij. "Als ik op straat wandel, kijken
de mensen soms naar me en vragen
zich af of ik 'de' Christine Aventin
ben. Soms roepen ze mijn naam en
kijken of ik me omdraai. Ik vind
dat zéér leuk. Mijn vrienden vin
den dat ook. Op een keer was ik
met een vriend in Luik en midden
AMSTERDAM- In de Amsterdamse staatsliedenbuurt is een nieuw
kunstwerk geplaatst. De negen meter hoge poort is gemaakt door de beeld
houwster Dicky Brand. In verband met het hoge gewicht van zestienhon
derd kilo zitten er vier heipalen van ruim dertien meter onder het kunst
werk. Het wordt de Staatsliedenpoort genoemd. (foto Anefo)
Twee jaar geleden verhuisde
OBK van een bioscoopruimte in
Weesp naar de veel .prestigieuzere'
geheel gerestaureerde Vondelkerk
in de hoofdstad. Directeur Jan Lo-
deizen maakte tijdens de opening
van de vestiging in de Vondelkerk
bekend dat OBK wilde uitgroeien
tot een servivce-organisatie, een
soort Kunst-ANWB. Naast de be
staande activiteiten als het organi
seren van lezingen, cursussen,
kunstreizen en het uitgeven van
Kunstschrift dacht hij aan het
overnemen van kunstbladen en het
opzetten van een kunstvideotheek.
op straat riep hij: mensen, dit is ze,
kijken maar! Ik werd rood als een
kreeft. Verlegen! De mensen stop
ten en vroegen of het een grapje
was. Fantastisch!"
Tot haar grote verrassing bleek
de Rue St. Dénis in Parijs toen ze
daar onlangs gefilmd werd door de
RTBF (de Franstalige Belgische te
levisie) een gezellige straat te zijn
waar niet alleen de liefde gekocht
kan worden. "Je hebt er gewoon
winkels waar je bonbons kan ko
pen. Ik had gedacht dat er alleen
maar hoeren zouden zitten achter
ramen".
Op 'die vrouwen' kijkt zij abso
luut niet neer. In tegendeel. "Ik
denk dat veel mensen deze vrou
wen verkeerd beoordelen. Het
wordt hun als fout aangerekend
dat ze dit beroep uitoefenen. Maar
ze kiezen dit beroep niet, ze wor
den er bijna altijd toe gedwongen,
door wat voor omstandigheden
ook. De mensen begrijpen dit niet.
Ze zien de facade van het feno
meen, ze vragen zich niet af wat er
achter die facade schuil gaat".
De naam van het bordeel waar
Christine Aventin in haar roman
over schrijft, 'Funny Girls', heeft ze
ontleend aan 'zo'n huis' op de weg
Brussel-Luik waar zij ontelbare
malen langs fietste. "Ik heb me er
nooit vragen over gesteld. Ze be
staan. Ik heb nooit met die vrou
wen gesproken. Wél heb ik ooit een
reportage op de Nederlandse tele
visie gezien over een terrein met
een caravan erop met drie meisjes
waarvoor een lange rij Turken en
Marokkanen stond te wachten. Dat
heeft mij aan het denken gezet. En
het is eruit gekomen toen ik achter
mijn schrijfmachine zat".
Kapot
Voor Christine Aventin is het
niet moeilijk om ver weg 'van de
wereld waar alles gebeurt' te wo
nen. "Ik vind het leuk om in dit
dorp te wonen. Er is hier niets te
zien en niets te beleven. En zo kan
ik schrijven, kan ik imagineren.
Als ik in een grote stad als Parijs
zou wonen, zou ik zoveel dingen
moeten doen dat ik niet meer aan
schrijven zou toekomen. Veel be
roemde auteurs gaan naar Parijs of
andere cultuurcentra in de wereld.
Daar ontmoet je belangrijke perso
nen, uitgevers, andere schrijvers.
Maar ik wil niet. Er zijn daar zoveel
sterren kapot gegaan. Kijk maar
naar Sagan. Nee, met haar wil ik
niet meer vergeleken worden. Het
is een probleem voor m'n persoon
lijkheid en m'n integriteit. Ik wil
geen Sagan de Tweede zijn. Als
mijn nieuwe boek er is, moet er ge
zegd worden: de nieuwe Aventin is
uit".
('Het hart op zak', Christine
Aventin, uitgeverij Manteau, fl.
19,90).
AMSTERDAM (ANP) - Er worden
op het ogenblik pogingen in het
werk gesteld om de Stichting
Openbaar Kunstbezit (ÖBK) van
de ondergang te redden. Hiertoe is
een buitenstaander aangetrokken.
Die wilde gisteren desgevraagd
alleen kwijt, dat hij op verzoek van
bestuur en directie van de stichting
bezig is mogelijkheden te onder
zoeken of er „reddingsmogelijkhe
den voor handen zijn". Zijn eigen
naam houdt hij liever buiten de pu
bliciteit.
Hij verklaarde wel dat faillisse
ment dreigt als er niet wordt inge
grepen. Er is evenwel nog geen fail
lissementsaanvraag ingediend.
Het is erg moeilijk een precies
beeld te krijgen van de situatie
rond Openbaar Kunstbezit. OBK-
directeur Jan Lodeizen is al gerui
me tijd niet voor de pers bereik
baar en voorzitter van het bestuur,
Frits Becht, verblijft tot 21 novem
ber in het buitenland.
Eén van de reddingspogingen is
een reeks verliesgevende bladen,
die Openbaar Kunstbezit voor een
deel in de afgelopen twee jaar heeft
overgenomen, weer af te stoten.
Die bladen zijn: Tentoonstellings
boekje (tentoonstellings-agenda).
Items (industriële en grafische
vormgeving), Metropolis M (he
dendaagse kunst), Muziek en Dans
(muziek, dans en opera), Skrien
(film) en Forum (architectuur en
bouwkunst).
Verder zette Openbaar Kunstbe
zit zelf de bladen Kunstschrift
(beeldende kunst) en Culturen
(over niet-westerse culturen) uit.
Van al deze uitgaven leveren alleen
Kunstschrift en de tentoonstel
lingsagenda nog winst op.
Directeur Koger van SDU (tot
voor kort de Staatsuitgeverij) ver
telt dat hij door Openbaar Kunst
bezit benaderd is voor het overne
men van de bladen en dat er daar
over al diverse gesprekken zijn ge
weest. Er zijn volgens hem ook nog
andere uitgeverijen gepolst.
