'Ik wil geen Top 40-hits schrijven
Teil met rotte vis voor Michaël
Zeeman
Jeugdwerk Cézanne in Musée d'Orsay
PODIÜMBLIK
Robert Palmer over 'democratie' binnen de popgroep:
Uitgever boek Miller vervolgd?
Palmer in
echo
ten onder
DINSDAG 4 OKTOBER 1988
KUNST
PAGINA 21
'Maximalen' nemen wraak op poëzierecensent
DELFT De dertigjarige poë
ziecriticus Michaël Zeeman uit
Leeuwarden, die vrijdagavond
als dichter optrad tijdens een
jonge dichtersavond in het Flora
theater te Delft, is daar van het
podium gejaagd door de dich
tersgroep 'De Maximalen'. Zee
man was nog maar net met het
voorlezen uit eigen werk begon
nen, of een viertal militant uitge
doste mannen sprong op het po
dium en keerde een emmer vis
boven zijn hoofd om. Zij namen
daarmee, zoals zij dat noemden,
'gepast wraak' op Zeeman, die in
een recensie in de Leeuwarder
Courant van 8 juli de poëzie van
de Maximalen had gekwalifi
ceerd als een 'teil vol rotte vis',
daarmee een van hun eigen ge
dichten citerend. De verbouwe
reerde Zeeman pakte ogenblik
kelijk zijn biezen, "op dergelijk
geweld heb ik geen antwoord,
het bewijst alleen mijn gelijk, dat
hun poëzie zelf niets voorstelt."
Tot de Maximalen behoren on
der anderen de uit Sneek afkom
stige Koos Dalstra, die zich be
dient van het pseudoniem Dal
star, Arthur Lava, Bart Brey en
Renè Huigen. De groep presen
teerde zich als nieuwe richting in
de Nederlandse poëzie, zoals de
Vijftigers dat vlak na de oorlog
deden. Volgens Zeeman stelde
de poëziekritiek zich tot nu toe
terughoudend op, "doodsbe
nauwd de Bertus Aafjes van de
Jaren Tachtig te worden." Aafjes
had destijds in Elsevier geen
goed woord over voor de Vijfti
gers, wier wérk hij afdeed als bla
bla en geschreeuw. Achteraf
bleek de beweging grote invloed
te hebben op de poëzie van een
hele generatie.
"Die vrees is natuurlijk geheel
onterecht, zoals nu weer is bewe
zen," aldus Michael Zeeman. Hij
betitelde de Maximalen als een
"jonge jongetjesbéweging": "Ze
schreeuwen hun kleine keeltjes
schor tegen de dichters die zo
veel met de stilstand in de weer
zouden zijn. Maar zij schrijven de
een na de ander pamflettistische
gedichten over het dichten.
Stampvoetend om aandacht
schreeuwen zij dat zij hardlopers
zijn en geen trappelaars. Maar zo
staan zij genageld aan hun hin
kelspel, dat als "een teil vol rotte
vis/over hen heen klettert"... Rot
te vis, uit stilstaand water; wat
we horen is het gebeng van de
teil die op de tegels valt".
De dichteres Petra Kotman
was solidair met de dichter en
verliet met hem de zaal. Zij is
door Zeeman prompt uitgeno
digd voor een poëzieavond in
Rotterdam, waar hij medewer-
ker Letteren is bij de Rotterdam
se Kunststichting. "Ik heb daar
dit seizoen een serie bijeenkom
sten georganiseerd over de poë
ziekritiek. Dat wordt mijn ant
woord op de Maximalen", aldus
Zeeman. Hij is ook nog steeds
voorzitter van de Stichting Litte
raire Activiteiten Leeuwarden.
Deze heeft zaterdagavond in de
Blauwe Stoep weer haar eerste
poëzieavond van het seizoen.
Gast is Simon Vinkenoog, die op
7 oktober 1967 tijdens een dich-
tersfestival in Leeuwarden neer
ging op het podium van De Har
monie na een vuistslag van Ge
rard Reve.
De avond in Delft - er stonden
na Zeeman nog acht dichters op
het programma - is gewoon door
gegaan, nadat een zaalwacht
Koos Dalstra had gesommeerd
de vis - "die trouwens vrij vers
rook" - op te ruimen.
Zo, mensen, even de alcohol uit de
snórharen schudden en op naar
het theater. Wat krijgen wij daar
de komende week. Laten we voor
de verandering eens beginnen
met ons onvolprezen LAK-thea-
ter. Op woensdag 5 en donderdag
6 oktober komt daar Beppie
Blankert met haar danspro-
gramma 'Melodie', waarin ze in
gaat op het verschijnsel 'herinne
ring'. Ook dit keer laat Blankert
de dans niet alles zeggen maar
gebruikt ze als complement lite
raire teksten van K. Schippers.
En met deze voorstelling heb
ben we het dan gehad in het LAK.
Op donderdagavond in de
schouwburg: 'De wasserette en
het biljart', een tweeluik van
Marsha Norman, de schrijfster
van het succesvolle 'Nacht, moe
der'. De toeschouwerziet hier
twee stukken waarin twee vrou
wen met een totaal verschillende
achtergrond toenadering vinden
tot elkaar.
Op vrijdagavond 7 oktober
brengt het theater aan Oude Vest
'Het Schommelpaard* van Hugo
Claus. Vijf acteurs van de 'Com
pagnie van de XXe Eeuw' spelen
vijf mannen die zich bevinden in
een bordeel, waar ze door een ter
roristische aanslag min of meer
gevangen komen te zitten. Dan
gaat het gisten en borrelen en
worden ze allen verliefd op een
prostituee die 'Het Schommel-
paard' wordt genoemd.
Zaterdagavond in de Schouw
burg: 'De Maestro'. Hans Rotman
en Javier Lopez Pinon brengen
twee kameropera's met als onder
werp de componisten Mozart en
Salieri. Elke voorstelling zal wor
den begeleid door een kameror
kest met daarin 23 musici.
Dat was het voor deze week.
Graag wil ik alvast uw aandacht
vestigen op een zeer apart pro
gramma over de dichter Achter
berg, dat op dinsdag 11 oktober
in de schouwburg te zien is. Het is
een toneekstuk van Manuel van
Loggem over het leven van deze
dichter van Europees formaat.
Zien!
Robert Palmer: 'Het geheim van mijn jeugdige uiterlijk? Ik draag altijd
mijn eigen bagage en bedrijf zoveel mogelijk sex'. (foto gpd>
LONDEN (AP) - De Britse uitgever van het boek 'Opus Pistorum' van
Henri Miller wordt mogelijk vervolgd wegens schending van de openbare
eerbaarheid. Dit heeft de hoofdofficier van justitie in Londen gisteren be
kendgemaakt.
De hoofdofficier zei dat hij mogelijk tot vervolging zal overgaan omdat
er klachten zijn binnengekomen over de gedetailleerde sexuele beschrij
vingen in het boek dat in 1983, driejaar na de dood van Miller, verscheen.
Een van de groepen die een klacht heeft ingediend is de Christelijke Ak-
tiegroep voor Ontwikkeling en Onderwijs, een protestantse liefdadig
heidsorganisatie die het gezinsleven hoog in het vaandel draagt, aldus de
hoofdofficier van justitie.
De uitgever van 'Opus Pistorum', W.H. Allen, zei dat er in de afgelopen
vier jaar al meër dan 60.000 exemplaren over de toonbank zijn gegaan.
De meest recente succesvolle vervolging van een literair boek was in de
jaren zestig toen 'Last exit to Brooklyn' van Hubert Selby Jr. verboden
werd. Het boek bevatte uitgebreide homosexuele beschrijvingen.
MONTREUX - Zijn lunch
was zojuist 'lovely' en zijn siga
ret wordt thans gekoesterd als
een kwetsbaar kleinood. Ro
bert Palmer houdt dus nog
steeds zijn imago van playboy-
popstar hoog. Eerder onbe
wust, dan met opzet, naar eigen
zeggen. "Want ik ben niet uit
op dat soort publieke aan
dacht. Ik weet echt niet wat ik
er me aan moet. Het liefst zou
ik, als ik niet optreed, onzicht
baar mijn gang willen gaan.
Soms denk ik wel eens dat ik
dat als zanger allang doe. Een
hoop mensen kennen wel mijn
hits, maar brengen die maar
zelden direct met mijn persoon
in verband," bekent de Britse
veteraan, onder de zon van
Montreux, op slechts een paar
minuten rijden van zijn huidi
ge uitvalsbasis.
door
Louis Du Moulin
Niettemin is Robert Palmer in
het kader van zijn Europese toer-
nee, die gisteravond begon in het
Haagse Congresgebouw als ar
tiest wel degelijk een soort luxe-
dier. Zowel in zijn muzikale uitin
gen, die vrijwel altijd stijlvol zijn
als in zijn actieradius, die gaande
weg de jaren tachtig is verminderd.
Toeren behoort bepaald niet tot
de favoriete bezigheden van de
voormalige zanger van Vinegar
Joe, die al sinds 1974 als solist ope
reert. Vandaar zijn snelle afvallig
heid drie jaar geleden inzake The
Power Station, de raphitgevoelige
gelegenheidsformatie met onder
anderen Duran Duran-bassist An
dy Taylor
Ook in het aansluitende succes
van zijn negende album 'Riptide'
(met de wereldhit 'Addicted To Lo
ve') zag Robert Palmer geen aanlei
ding om weer uitgebreid op pad te
gaan. Zijn nieuwe podiumhonger
is dan ook in eerste instantie kunst
matig opgewekt: voor zijn jongste
album 'Heavy Nova' ging de inmid
dels 39-jarige zanger onverwacht in
zee met een nieuwe maatschappij,
EMI, en die lucratieve overeen
komst schiep verplichtingen.
Geld is voor Robert Palmer niet
de voornaamste drijfveer geweest
om na 'een half leven' Island te ver
laten. "Chris Blackwell, de eige
naar die me als twintigjarige pum
mel (met Vinegar Joe) een contract
gaf, begon destijds met Island, om
dat hij helemaal gek was van mu
ziek. De platen die hij uit Amerika
importeerde laadde hij op Jamaica
zelf in- en uit in zijn bestelbusje.
Die bezetenheid heeft hij nu nog,
maar dan op het gebied van film.
Muziek interesseert hem tegen
woordig veel minder. Daarom leek
het mij verstandiger om eens er
gens anders te gaan kijken. Ik zit
nu bij een firma, waar wel alles om
de muziek draait".
Verwarring
Robert Palmer gelooft niet dat
hij via de veel grotere kracht en
macht van EMI een nog breder pu
bliek zal kunnen bereiken. "Mijn
muziek is te gevarieerd om het gros
van de mensen aan me te kunnen
binden. Wil je dat de massa je blijft
volgen, dan moet je een herkenba
re stijl ontwikkelen. Ik doe dat niet,
dus raakt men bij mij al gauw in
verwarring en haakt af. Het is ook
niet mijn bedoeling om top-veer-
tig-hits te schrijven. Van die maal
stroom blijf ik liever verwijderd,
omdat ik niet hou van de voorge
bakken emoties, die erbij wordt
opgeroepen. Voorzover ik het kan
beoordelen ga ik dan ook puur in
stinctief te werk. Inspiratie put ik
uit wat ik van mensen hoor, niet uit
de trends, waar de media'toevallig
zo vol van zijn," zegt de op Malta
opgegroeide zanger, die behalve
om zijn roestige stemgeluid ver
maard is om zijn eigen mengvor
men van rhythm blues, soul,
funk, reggae en rock.
Onbekende collega's uit het zui
den van de Verenigde Staten en
naamloze sessiemuzikanten kun
nen hem meer vertellen dan de hit
parades, die in de loop der jaren het
muzikale aanbod steeds meer zijn
gaan bepalen. "Weet je wat ik het
mooiste van Amerika vond toen ik
daar voor het eerst kwam? Dat was
datje maar even aan de knop van je
radio hoefde te draaien om allerlei
verschillende soorten muziek. Nu
kan je alle stations afwerken en je
hoort overal hetzelfde".
Vrijwel alles is tegenwoordig
toegespitst op snelle en gemakke
lijke consumptie, meent Robert
Palmer. "Beginnende bands krij
gen niet eens meer de tijd om
slecht te zijn, voordat ze eventueel
goed kunnen worden. Sta je even
met je vrienden in een garage in Ar
kansas iets uit te proberen, stopt er
ineens een vrachtwagen van MTV,
die komt filmen. Opnemen maar
en uitzenden, dat is showbusiness
anno eind jaren tachtig. De nieuwe
generatie krijgt amper nog de gele
genheid om zich eerst te verdiepen
in wat ze nou precies wil. Ze wordt
vastgepind op een stijl, van andere
muziek hoeft ze geen kennis meer
te nemen. Natuurlijk zijn er best
uitzonderingen, maar die komen
toch niet echt aan de bak. Of wilde
je zeggen dat een groep als Scritti
Politti het zo geweldig heeft ge
daan?"
Leerproces
Robert Palmer ('Het geheim van
mijn jeugdige uiterlijk? Ik draag al
tijd mijn eigen bagage en bedrijf
zoveel mogelijk sex') kent in feite
slechts een grote, permanente uit
daging: het schrijven van steeds
betere liedjes. "Na in totaal zo'n
twaalf elpees zijn er nog altijd maar
een paar songs, waar ik trots op kan
zijn. Die zijn dan mijn inziens nog
niet perfect, maar beginnen er op te
lijken. En omdat ze bijna allemaal
tot het recentere repertoire beho
ren geven ze mij het gevoel dat ik
zo langzamerhand de kunst onder
de knie heb," aldus Gentleman Ro
bert, die toch reeds in de jaren ze
ventig met klassiekers als 'Best Of
Both Worlds', 'Bad Case Of Loving
You' en 'Can We Still Be Friends'
op de proppen kwam.
"Schrijven is net als zingen voor
mij een leerproces. Zou ik net zo
veel talent hebben als Barbra Strei
sand, dan zou je ongetwijfeld meer
van me hebben gehoord. Helaas, ik
ben geen natuurtalent. Het is bij
mij allemaal een kwestie van met
vallen en opstaan stapje voor stap
je beter worden. En dat het zo is,
daar ben ik best blij om. Op deze
manier zal dit vak voor mij altijd in
teressant blijven."
Democratie
Gegeven deze eigen visie ziet Ro
bert Palmer zich niet zo graag als
een pure entertainer geafficheerd.
"De benaming entertainer is han
dig om in je paspoort te hebben
staan. Vooral voor douanbeamb-
ten, die weten dan wie ze voor zich
hebben. Zelf zal ik me echter nooit
zo noemen. Wat ik met mijn pu
bliek doe is communiceren en dat
gaat net even verder. Bij entertain
ment denk ik meteen aan rook
bommen en theatrale effecten.
Dergelijke hulpmiddelen heb ik
nooit gebruikt, die staan voor een
hele andere benadering. Ik doe het
wel met een mooi pak, dat is ge
noeg. Als dat dan meteen een ima
ge oplevert, mij best".
Van het een album durende tus
sendoortje met The Power Station
is Robert Palmer in zoverre lette-
lijk wijzer geworden dat hij op
nieuw heeft besloten om in de toe
komst geen nieuwe samenwer
kingsverbanden aan te gaan.
"Groepen betekenen automatisch
een vorm van democratie. Ook al
ben jij de componist, iedereen zal
toch telkens proberen om zijn
stempel op jouw nummers te druk
ken. Met als gevolg datje oorspron
kelijke idee verwatert. Vaak net zo
lang totdat er niets substantieels
meer van over blijft. Nee, die tijd
heb ik nou wel gehad.
Onder eigen vlag werken, dat
gaat zoveel beter. Ik leg aan de be
geleiders die ik inhuur gewoon uit
wat ik met een liedje bedoel en dat
ik het daarom in die bepaalde sfeer
gespeeld wil hebben. Geen enkel
probleem, want echt goeie muzi
kanten doen daar niet moeilijk
over. Die vinden het juist heel
spannend om er binnen de aange
geven grenzen iets moois van te
maken".
'Klootjesperiode' alleen interessant voor kenners
PARIJS - Paul Cézanne zou de
ijver van de - voor niets meer terug
deinzende - musemdirecteuren
hebben vervloekt, als hij in het Mu
sée d'Orsay het zestigtal van zijn al
lereerste probeersels bij elkaar had
gezien, zoals die er ter lering van
het publiek tot 1 januari zijn opge
hangen. De expositie 'Cézannes
jeugdjaren: 1859 - 1872' was niet al
leen al eerder in Londen te zien,
maar ze gaat na Parijs ook nog naar
de 'National Gallery of Art' in Was
hington. Is al deze drukte dit jeugd
werk waard?
door
Rudolf Bakker
Cézanne zelf noemde hetgeen hij
in die eerste jaren maakte zijn
'klootjesperiode'. Wat niet weg
neemt dat de experts op basis van
dit 'klootjeswerk' toch weer een
ADVERTENTIE
KUNST- EN
ANTIEKBEURS
2 ROTTERDAM
LAURENSKERK
t/m
9
oktober
van die aantrekkelijke catalogi
(Frs. 200,-) wisten samen te stel
len, waarin van alles en nog wat
overhoop is gehaald.
De directie van het nog betrek
kelijk nieuwe Musée d'Orsay her
innert er aan dat de expositie rond
de zijn weg zoekende Cézanne de
tweede is die in de (voortreffelijke)
zalen voor wisselende tentoonstel
lingen gehouden wordt, terwijl die
over de Parijse leeijaren van van
Gogh de eerste was.
Hoewel Vincent in Parijs enorm
veel nieuwe inzichten opdeed, lag
zijn 'klootjesperiode' eerder in zijn
Brabantse jaren, die hij zelf aan
duidde als zijn 'groene-zeeptijd'.
De toenmalige tentoonstelling
'Van Gogh in Brabant' in het
Noordbrabants Museum in Den
Bosch bewees wat museologen en
kunsthistorici daar op hun beurt
met 'groene zeep' wisten aan te
vangen.
Langs de Seinekade staan nu,
anders dan voor 'van Gogh' en op
gevrolijkt door potsenmakers en
fluitspelers, geen rijen wachtenden
voor 'Cézanne'. Terwijl diens
vroegste jeugdwerk in het Musée
d'Orsay voor het eerst bijeen is ge
bracht, is deze periode toch in de
eerste plaats voor kenners interes
sant. Meestal worden deze leerja
ren Cézanne's 'barokke' periode
genoemd, terwijl ze in hun primi
tieve wildheid, en ondanks hun
technische onhandigheid, eerder
de weg schijnen te wijzen naar het
expressionisme.
Weerzinwekkend
Paul Cézanne werd in 1839 als
zoon van een hoedenhandelaar die
later bankier werd, in Aix-en-
Provence geboren. In Aix wonen
de mooiste meisjes van Frankrijk,
die er iedere dag weer op de Cours
Mirabeau onder de hoge platanen
te bewonderen zijn. Aix is ook de
stad met het mooiste licht van
Frankrijk en de met mos bedekte
fonteinen spuiten er lauw water.
Van al deze vreugden is in het
jeugdwerk van de zich met levens
vragen afmartelende Paul niets te
rug te vinden. Cézannes middelba-
re-schooljaren worden bovenal be
paald door zijn innige vriendschap
met de (latere) schrijver Emile Zo-
la. Zijn artistieke ervaring beperkt
zich tot de tweederangsverzame
ling schilderijen in het Museum
Granet en tot de veelal duistere
kunstwerken in Aix' beroemde
kerken.
Wie nu, zonder te hoeven wach
ten, de zijzalen van het Musée
d'Orsay binnengaat staat er dan
ook oog in oog met duistere voor
stellingen van niet zelden macabe
re en wild-erotische strekking,
waarin de angsten en fantasmen
van Cézanne en zijn sombere le
vensopvatting van toen zonder de
omweg van aangeleerde academi
sche trucs tot uitdrukking komen.
Zo hangt er onder andere het weer
zinwekkende portret van de schil
der Achille Emperaire, dat doet
denken aan het werk van de Duitse
expressionist Max Beckmann
(1884 - 1950).
De verschrikkelijke Achille is
normalerwijs te zien in de bovenza
len van het Musée d'Orsay, temid
den der impressionisten en hij valt
daar opvallend uit de toon. Het por
tret van Achille ten voeten uit toont
aan dat Cézanne, hoewel hij alge
meen tot de impressionisten wordt
gerekend, ver buiten de grenzen
van het werk en streven der im
pressionisten trad.
En wat een lange weg Cézanne
nog had te gaan blijkt ook uit een
eerder expressionistischs aan
doend landschap op de expositie,
dat 'Fabriek bij de Mont Cengle' tot
titel kreeg. In zo'n Provencaals
landschap zou niemand zijn twee
de huis willen bouwen: een slonzi
ge fabriek puft er dikke rookwol
ken uit een scheve schoorsteen.
John Rewald, de grootste levende
Cézanne-expert die bovendien ie
dere uithoek in de Provence uit
zijn hoofd kent, heeft uitgelegd dat
er nimmer een dergelijke vieze fa
briek in de buurt van de Mont
Cengle te vinden is geweest. Het
doek moet dan ook de in de studio,
als een fantasie waarin ook de na
tuur binnen Czannes toen nog ne
gatieve levensbeeld betrokken
werd, zijn ontstaan.
Meesterschap
Heel wat bezoekers aan de ten
toonstelling over de jeugdjaren van
Cézanne zullen teleurgesteld weer
vertrekken, omdat ze er tevergeefs
zoeken naar datgene waarom de
meester van Aix beroemd werd:
namelijk de manier waarop hij het
Zuidfranse landschap in zijn rustig
makende ritme van kleuren en
vlakken, zoals zijn geliefde Mont
Sainte Victoire, in. 'cylinders en
bollen' probeerde te vangen. In die
rijpe jaren werkte Cézanne uitslui
tend vanuit de natuur zelf en plant
te hij zijn schildesrezel midden tus
sen de tijm en de rosemarijn in de
heuvels achter Aix-en-Provence.
Zelfportret van Cé:
Onder de jeugdperiode van Cé
zanne wordt in het Musée d'Orsay
in 1872 een streep gezet. De schil
der gaat dan in Auvers-sur-Oise
wonen, waar hij onder invloed
staat van de grote impressionist
Pissarro en er vriendschap sluit
met de vreemde Dr. Gachet, die er
in 1890 de vriend van van Gogh zal
zijn in diens laatste levensmaan
den vol turbulente scheppings
drift. En het is in Auvers dat Czan-
ne naar een meesterschap groeit
dat hem tot een der grootste schil
ders van de negentiende eeuw
heeft gemaakt.
(Het Musée d'Orsay is op maan-
lag gesloten).
Robert Palmer. Congresgebouw Den
Haag. 3 oktober 1989. Vanavond in Gro
ningen.
DEN HAAG - Een half uur lang
striemt het elektronisch ge
weld als een donderbui neer in
de Prins Willem Alexanderzaal.
De funkmuziek van Robert Pal
mer doet denken aan een
vreemdsoortig natuurver
schijnsel, dat ver afstaat van het
luistergenot en het dansplezier
dat zijn platen bieden.
Dan is het opeens gedaan
met de overdaad. In een getrou
we kopie van 'Dreams to re
member' van Otis Redding
de blazers komen alleen helaas
uit de synthesizers laat Pal
mer horen dat hij ooit aan het
eind van de jaren zestig als een
Britse soulzanger begonnen is.
Net zoals het geval is met Joe
Cocker, Rod Stewart en Jess
Roden.
Robert Palmer is een curieu
ze eenling. Nadat hij zijn solo
carrière in 1974 startte, is hij on
ophoudelijk op zoek geweest
naar muzikale invloeden en
trends die hij in zijn eigen mu
ziek heeft kunnen verwerken.
Via Little Feat, The Meters,
Stuff, tal van Afriukaanse en
Westindische stromingen en de
elektropop van Gary Numan
verrijkt hij zich gretig.
Palmer 'jat' niet, maar 'leent'.
De kennis van zaken die hij
zich in de loop van zijn vijftien
jarige solocarrière eigen heeft
gemaakt, is indrukwekkend.
Nigeriaanse juju-muziek, Zuid-
afrikaanse kwela en mbaquan-
ga, Braziliaanse bossa's worden
op Palmers platen gecombi
neerd met gierende gitaarsolo's
die aan de heavy metal zijn ont
leend of met eigentijdse com
puter-percussie. En dat levert
van tijd tot tijd nog aardige mu
ziek op ook. Denk maar leuke
hits al6 'Johnny and Mary', 'Ad
dicted to Love' of het prachtige
'Looking for Clues'.
Op zijn recente elpee, 'Heavy
Bossa', leidt die aanpak tot een
verwarrende mengeling van
stijlen, liedjes en sounds. Het
ene moment zingt Palmer een
keihard, erotisch funknummer
als 'Simply Irresistible', het an
dere moment waagt hij zich aan
een kopie van Peggy Lee's 'It
could happen to you' of een ver
taling van een bossa nova van
Joao Gilberto. Op de plaat
werkt het echter op een of an
dere manier.
Zolang elke stijl maar loep
zuiver tot zijn recht komt, is er
niets aan de hand. Maar in de
kille atmosfeer van het Con
gresgebouw gaan de ritmische
verschuivingen verloren waar
aan Palmers muziek zo rijk is.
Daar komt zijn ietwat hese,
buigzame stem amper boven de
stevige begeleiding uit. Daar
werken de akoestische omstan
digheden geen moment mee als
Palmer de moeilijke stembui
gingen van 'I didn't mean to
turn you on' over het voetlicht
wil brengen. En is er geen mo
ment sprake van de door het
nachtclub-decor gesuggereer
de warmte.
Palmer wil zich graag presen
teren als de ambassadeur van
tal van muzikale genres waar
geen enkel ander mens oog
voor heeft. Goede wil is niet ge
noeg, zelfs niet als je een zange
res zoveel ruimte geeft als B.J.
Nelson van Robert krijgt. Heel
typerend is het dat hij de legen
darische Braziliaanse percus
sionist Dom Um Romao in zijn
band heeft opgenomen. De
fraaie, tinkelende en pompen
de ritmes die deze zestiger
speelt komen geen moment uit
boven het groepsgeweld.
JOHN OOMKES
Scene uit 'Wasserette' van
Marsha Norman. Links Wiwine-
ke van Groningen, rechts Anita
Menist.
(foto Grietje Blanken)
