'Mijn film is een mtdrulddng van geloof
Scorsese overtuigt 'Venetië' van zijn integriteit
De magie van de trappen
Amsterdamse
theatergroep
op Rode Plein
Jubileumconcert RPhO:
uitgewogen samenspel
Orgelconcert Gillian Weir
DONDERDAG 8 SEPTEMBER 1988
KUNST
PAGINA 27
VENETIE Er was meer
politie op de been, er was
sprake van verscherpte
veiligheidsmaatregelen
rond de persconferentie
en het was plotseling
waanzinnig druk op het
Lido, maar The Last
Temptation of Christ
heeft in Venetië een op
merkelijk rustige Europe
se première kunnen bele
ven. Vanaf het moment dat
iedereen eindelijk heeft
kunnen zien waarom het
gaat, is meteen de druk
van de ketel. De proteste
rende stemmetjes klonken
zo zwak, dat eigenlijk
zelfs niet eens meer van
controverse gesproken
kan worden.
door
Pieler van Lierop
Als trouwens de vertoning van The
Last Temptation wel heel erg op
zijn plaats is dan is het wel in het
kader van dit festival. Als je nagaat
dat Barbara Hershey, die Maria
Magdalena speelt, een actrice is die
zowel in 1987 en in 1988 in Cannes
bekroond werd met de Prijs voor
de beste actrice. Dat Harry Dean
Stanton, die Paulus speelt, hier
deel uitmaakt van de jury (Scorse
se's film staat uiteraard buiten de
competitie) en bovendien te zien is
in Mr. North, de door Danny Hus
ton (zoon van John) geregisseerde
slotfilm van de Mostra. En dat de
rol van Judas wordt geacteerd door
Harvey Keitel, die tevens een im
posante hoofdrol speelt in Caro
Gorbachev, de door Carlo Lizzani
geregisseerde film waarmee Italië
zelf een gooi doet naar de Gouden
Leeuw. The Last Temptation staat
kortom cruciaal in het werk van di
verse artiesten die medebepalend
zijn voor het gezicht van de kunst-
Regisseur Martin Scorsese geflankeerd door Barbara Hershey (Maria Magdalena) en William Dafoe (Jezus).
filmerij in de wereld op dit mo
ment.
Scorsese's film staat bovendien
niet op zichzelf maar is het derde
werkstuk over het Nieuwe Testa
ment dat de Mostra in tien dagen
tijd gepresenteerd heeft. Eerst za
gen we Het Evangelie Volgens
Mattheus (uit 1964), vertoond in het
kader van een totaaloverzicht van
het Pasolini-oeuvre. Vervolgens
zagen we II Bacio di Giuda (De Kus
van Judas), een recent door Paolo
Benvenuti vervaardigde Jezus-
film. En het is heel leerzaam om de
drie films te vergelijken. Pasolini
filmde in zwartwit en naar de let
ter van de bijbel, maar streefde
naar een poëtisch realisme met Si-
ciliaanse boeren en vissers als bon
kige, volkse apostelen. Benvenuti
in zijn nieuwe bewerking draait er
zijn hand niet voor om de slaapsce-
ne's in de Hof van Olijven (twintig
door zure regen aangetaste bomen
in een dor duinlandschap) te plaat
sen voorafgaand aan Palmzondag.
De toon is die van een devoot Tos-
caans dorpsdrama uit de veertien
de eeuw, met Jezus en zijn discipe
len gehuld in nachtponnen tot op
de grond en in wolken van niet te
ontkennen heiligheid. Heel
plechtstatig en heel saai. Judas is
honderd procent de man van wie
het beter was dat hij nooit werd ge
boren. Ik was geneigd het als lich
telijk blasfemisch te ervaren dat de
Heiland gespeeld wordt door een
uit zeepsteen gehouwen non-ac
teur met een reukorgaan dat toch
gauw twee keer zo lang is als dat
van Ringo Starr.
Respectabel
En dan uiteindelijk The Last
Tentoonstelling Leidse fijnschilders in Lakenhal
LEIDEN Dankzij de steun van
de Vereniging Rembrandt heeft
het Stedelijk Museum 'De Laken
hal' het zelfportret van de Leidse
fijnschilder Carel de Moor kunnen
aankopen. Deze belangrijke aan
winst is na een grondige restaura
tie in oude luister hersteld. Het
werk van De Moor vormt samen
met de werken van andere fijn
schilders uit Leiden zoals Gerrit
Dou en Frans Mieris de tentoon
stelling 'Klein maar fijn', die mor
gen door burgemeester Goekoop
wordt geopend.
Carel de Moor (Leiden 1656-War-
mond 1738) kreeg vooral bekend
heid door de portretten die hij
schilderde. Belangrijke personen
uit binnen- en buitenland zoals
Tsaar Peter de Grote en prins Eu-
genius van Savoye werden door
hem op doek vereeuwigd. Als blijk
van waardering werd De Moor
zelfs in 1714 door keizer Karei VI in
de adelstand verheven; dit adelsdi
ploma bevindt zich ook in de col
lectie van de Lakenhal.
In de 17e eeuw nam het zelfpor
tret een belangrijke plaats in bin
nen de schilderkunst. De Moor leg
de in al zijn portretten de nadruk
op de kunstenaar als lid van de ge
goede burgerij. De Lakenhal heeft
de laatste uit de serie zelfportretten
aangekocht. Het schilderij is niet
gedateerd, maar het vermoeden be
staat dat het omstreeks 1718 is ge
schilderd, toen De Moor de zestig
Het zelfportret
van Carel de
Moor is na aan
koop schoonge
maakt en geres
taureerd door
L.D. Vercoute-
was gepasseerd. Volgens kenners
is heel opvallend bij dit portret de
vrij ongebruikelijke 'losse toets'
voor fijnschilders. Waarschijnlijk
is het werk niet in opdracht ge
schilderd, maar bedoeld als por-
tretschets voor hem zelf of zijn
naaste familie.
Voorstelling: Mise-en-cadre van Cloud
Chamber. Script en regie: Ron Bunzl. Ge
zien op 7 september in het Muziektheater
in Amsterdam, alwaar nog tot en met 21
september.
AMSTERDAM - Madonna zingt
dat ze is "living in the material
world"; Ron Buzl lid van het Am
sterdamse gezelschap Cloud
Chamber, zoekt zijn inspiratie
toch liever in de wereld van de
verbeelding en de droom. In zijn
voorstelling Mise-en-cadre
speelt hij met het maken van
denkbeeldige films. Door de ver
andering van belichting en ge
luid, beeld en beweging, ont
staan korte en langere scènes die
een voor een uit een film, theater
of circus Hjken te zijn weggelo
pen.
Een goochelaarster met de
truc van de brandende sigaret;
een onevenwichtige koordanse
res; een filmdiva op een divan;
een grappig type a la Charlie
Chaplin; een wanhopig schrijver
achter zijn typemachine en nog
heel veel meer types bevolken de
verbeeldingswereld van Bunzl.
Cloud Chamber is een interna
tionaal gezelschap dat theater
wil maken waarin een beroep ge
daan wordt op alle zintuigen. De
oorspronkelijke visuele achter
grond van kernleden Boris Ger-
rets (BRD) en Ron Bunzl (USA),
de dansachtergrond van Désiree
Délauney (F) en de muzikale ach
tergrond van José Luis Gréco
(USA), maken hun voorstellin
gen tot totaaltheater. Handels
merk van de groep is ook het be
spelen van ongewone plekken
als een manege of een disco. Mi-
se-en-cadre is het derde deel uit
de trilogie Private Public Acts
en speelt zich af op een plaats
waar realiteit en fictie in elkaar
overlopen: de trappen van de St
opera naast de zaal en naast de
drukte van de straat.
Dat heeft een bijzondere sfeer.
Of beter sferen want Bunzl cre
ëert er vele. De kleding, de re
kwisieten en de belichting maar
vooral de prachtige fnuzikale
composities van Gréco sorteren
veel effect. Scènes zijn grappig
en luchtig, droevig en melancho
liek, filosofisch en dynamisch,
theatraal en dansant. Deze veel
heid brengt bijna onvermijdelijk
met zich mee dat niet alle scènes
even geslaagd zijn en dat is met
name het geval als Bunzl detail
listisch wordt. Soms zijn de han
delingen te klein (bijvoorbeeld
een aantal goocheltrucs) om op
grote afstand de aandacht vast te
kunnen te houden. Soms ook du
ren scènes te lang en gebeurt er
te weinig. Zeker als iemand aan
komt zetten met intellectuele en
reflexieve teksten die de toe
schouwer uitleggen wat ze nu
aan het zien of ervaren zijn en
dus betekenissen dreigt te ge
ven. Iets als "is this true, is true
not always..." betekent in deze
sprookjesomgeving teveel en zet
je associaties stop.
In de dynamische gedeelten
echter spettert Mise-en-cadre de
pan uit. Dan draait de machine
rie van droombeelden op volle
toeren en slepen types in Bogart
regenjassen, bewegende achter
doeken beschilderd met wolken
of een klokkenconcert je volle
dig mee. Dan is het theatraal en
toch subtiel. Een adembene
mend spektakel, waarin je zintui
gen tekort komt.
INGRID
VAN FRANKENHUYZEN
Temptation zelf, de film die inmid
dels al een maand of twee zo veel
gemoederen in beroering houdt.
We hebben het nu allemaal met ei
gen ogen mogen aanschouwen en
de eerste reactie is er een van totale
verbijstering: Dat zoiets puur res
pectabels anno 1988 nog mensen
van streek kan maken. Van Monty
Python's The Life of Brian viel de
spotzucht niet te ontkennen en kon
men zich voorstellen dat niet elke
christen er met groot genoegen
kennis van nam. The Last Tempta
tion evenwel kent geen moment
van spotzucht, een stichtelijker
film is in geen twintig jaar tijd ver
vaardigd. Nieuw eraan is te begin
nen Scorsese's opzet het Nieuwe
Testament te ensceneren niet op
basis van een middeleeuws voor
stellingsvermogen maar op meer
antroplogische verantwoorde en
historische basis. We krijgen te ma
ken met een vertelling uit een barre
en barbaarse woestijncultuur (op
genomen in Marokko), doortrok
ken nog van heidens rituelen en
woest geweld. Het prediken van
"Liefde" kan daar gelden als iets
hevig revolutionairs. Als Scorse
se's film één verdienste heeft dat is
het wel dat hier voor het eerst een
welsprekend contrast wordt ge
schapen tussen wat de essentie
was van de Christelijke geloofsleer
en de goddeloze wereld van het
jaar nul. Het gaat om de tegenstel
lingen tussen geweld en liefde,
kracht en zwakte, zowel binnen het
culturele spanningsveld als binnen
de Zoon van God die mens was ge
worden. Met dat soort contrasten
kan iemand als Scorsese uit de voe
ten. Het wordt heel erg duidelijk
als je eerst in de Benvenuti-film Je
zus een beetje boos hebt zien mep
pen naar de tollenaars in de tempel
en je ziet vervolgens de furieuze
agressie van dezelfde gebeurtenis
maar thans in scène gezet door de
regisseur van Taxi Driver en Ra
ging Buil. Er gaat wel het een en
ander aan vooraf voor Jezus van
Nazareth in staat blijkt tot een zulk
energiek optreden.
Hij wordt geintroduceerd als een
aanvankelijk even zachtmoedige
als zwakke man, een timmerman
die zich door de Romeinen laat
dwingen om kruisen te timmeren
waarop misdadigers of opstande
lingen worden doodgemarteld.
Vanwege die medeplichtigheid
voelt hij zich schuldig, geselt hij
zichzelf en draagt hij een riem met
naar binnen priemende spijkers.
Het is de gewelddadige kracht
mens Judas die Jezus provoceert,
slaat en prest om de opdracht te
aanvaarden waartoe hij geroepen
is. Judas meent overigens in eerst^
instantie dat de Verlosser leiding
moet geven aan een opstand tegen
de Romeinen. Judas is in geen en
kel opzicht de verrader die zijn
meester verkoopt voor dertig zil
verlingen, maar een vriend die Je
zus over zijn momenten van karak
terzwakte heen tilt, zodat er gebeu
ren kan wat de profeten hadden
voorspeld. Tja, dat is onorthodox
maar Judas wordt er wel interes
santer door. Apocrief is ook de scè
ne waar de eerder door Jezus
Christus uit zijn graf geholpen La-
zerus nog zit na te mijmeren dat het
eigenlijk weinig verschil uitmaakt:
dood geweest zijn en nu weer le
vend, het is voornamelijk verwar
rend eigenlijk. Saulus, die later tot
Paulus zal worden omgedoopt,
steekt dan Lazerus met een dolk
voor de tweede keer dood.
Maar de consternatie rond The
Last Temptation is dus voorname
lijk gegenereerd door de kruisi
gingscènes. Geen enkele Jezusfilm
tot nu toe heeft de gruwelijkheid
van een dergelijke dood zo realis
tisch voorgesteld. Spiernaakt, als
een tot in het diepst van zijn ziel
Literaire prijs
ALKMAAR (GPD) - Uitgeverij
Conserve (Schoorl) bestaat in de
cember vijf jaar. Ter gelegenheid
daarvan wordt een literaire prijs in
gesteld: de Eline van Haarenprijs.
Het lustrum wordt verder gevierd
met de verschijning van een essay
bundel, gewijd aan 'Conserve', de
eerste roman van W.F. Hermans.
De Eline van Haarenprijs, groot f
2.500,-, zal elke vijfjaar worden uit
gereikt aan een schrijfster die zich
onderscheidt op het terrein van
vrouw en maatschappij.
vernederde stakker, hangt hij daar
afschuwelijke pijnen te lijden en
dan vangt hij de blik op van Maria
Magdalena; de vrouw die hij nog
van zeer nabij had meegemaakt
toen ze nog dorpshoer was, die hij
later van een steniging gered had
en die ook nog eens de voeten van
Jezus had gewassen met balsem en
afgedroogd met haar haren. En dan
slaat het brein van de Mensenzoon
aan het halicuneren en verbeeldt
hij zich in haar armen te liggen, een
zoon te verwekken en dat als Ma
ria Magdalena gestorven is hij
een vrede zoekt en een simpel be
staan samen met de twee zusters
van Lazerus, naar de traditie van
die tijd die niet strikt polygaam
schijnt te zijn geweest. Het is een
kleingeestig, weinig moedig bur
germansdroompje waarmee Jezus
mentaal terugvalt naar de laffe
man uit de beginscene's. Maar het
is nog steeds in dat visioen an
dermaal een razende Judas die de
Messias op zijn taak wijst, waarna
Jezus, besluit de kelk tot op de bo
dem leeg te drinken. Voor het
laatst overwint hij zichzelf, tot alles
is volbracht.
Visioen
Als idee is het bijna ontroerend.
Scorsese kan echter met recht wor
den verweten dat deze hallicuna-
tie-scene's platvloers zijn. Niet van
wege veronderstelde godslaster
lijkheid maar vanwege de kinder
lijkheid en de kitscherigheid van
de beelden. Ze zijn overigens be
paald kies gefilmd, er valt niets
schandaleus aan waar te nemen.
Maar het betreft heel zeker niet scè
nes die nergens op zouden slaan.
Het visioen is als het ware een reac
tie op wat er werkelijk op de Calva-
rie-berg geroepen schijnt te zijn:
"Als jij dan werkelijk de zoon bent
van God, kom nou dan eens van je
kruis af! Jezus schijnt die moge
lijkheid dus even te overwegen.
Dat is dan de "laatste verleiding"
van de filmtitel. En dat is alles.
Scorsese wenst de menselijkheid
die de Zoon van God had aangeno
men, een religieus belangrijke
maar zuiver dramatisch bekeken
ook heel interessante gebeurtenis,
dus heel letterlijk te nemen. En dat
gebeurt heel nadrukkelijk langs
een lijn die Bijbels gefundeerd is,
in het verlengde namelijk van de
drie verleidingen waarmee eerder
de duivel de vastende Christus in
de woestijn had benaderd.
Aldus moet toch duidelijk ge
maakt zijn dat The Last Tempta
tion absoluut niet een film is van
een stelletje provocerende dolle
mannen die er op uit zijn ds.
Doorenbos in zijn visie op de Heere
te dwarsbomen of te treiteren. Het
zo op te vatten getuigt echt van een
verbijsterende domheid. The Last
Temptation is gemaakt met integri
teit en visie. Vervelend is wel dat
die visie in juist de meest 'delicate'
scènes zo kinderlijk is en ook voor
verwarring aanleiding kan geven.
Scorsese heeft er zeker geen mees
terwerk mee afgeleverd, maar ver
kettering verdient hij evenmin.
In Venetie verdedigde Scorsese
zich persoonlijk: „Mijn film is ge
maakt als een uidrukking van ge
loof, niet als iets om anderen mee
op hun ziel te trappen. Het is over
duidelijk dat deze film niet geba
seerd is op het Evangelie maar op
een roman. Zowel in het Evangelie
als in die roman van Kazantzakis is
AMSTERDAM (ANP) - De Amster
damse theatergroep Shusaku
Dormu Dance Theater zal zondag
met dertien dansers een grote
straatvoorstelling geven op het Ra
de Plein in Moskou. Na deze voor-
stelling>zal de groep nog in een zaal
in de Russische hoofdstad optre
den en vervolgens wordt koers ge
zet naar Leningrad waar het pro
gramma wordt herhaald. In Le
ningrad zal ook nog een .openluch
timprovisatie' met Leningradse ac
teurs worden verzorgd.
De voorstellingen van Shusaku
vormen een symbolisch begin van
een theaterkaravaan Mir (Russisch
voor Wereld en Vrede), die in 1989
door Oost- en West-Europa zal
trekken. Deze caravaan is een sa
menwerkingsverband van vijf
groepen uit Oost-Europa en de
Sovjetunie en West-Europa. In de
vorm van een .reizend theaterdorp'
zullen de groepen van Leningrad
naar Barcelona trekken en in de
steden die zij aandoen gezamenlijk
voorstellingen verzorgen
Cameretten '88
in Rotterdam
ROTTERDAM (GPD) - Op vier
avonden in november worden de
eindronden en de eerste 'Rotter
damse' finale gehouden van het na
tweeëntwintig jaar van Delft naar
Rotterdam verhuisde jaarlijkse ca
baretfestival Cameretten.
Na de voorselecties op 28 sep
tember in Theater Pepijn in Den
Haag, op 1 oktober in Theater Bis
in Den Bosch, op 5 oktober in het
Werftheater in Utrecht, op 8 okto
ber in 't Kruithuis in Groningen en
op 15 oktober in het Creatheater in
Amsterdam worden op 23, 24 en
25 november in het Rotterdamse
Luxor Theater de voorronden ge
houden. De finale van Cameretten
'88 is op zaterdag 26 november.
er sprake van een Jezus die tegelij
kertijd honderd procent God is en
honderd procent mens. Nou, de
manier waarop Jezus aandacht ge
kregen heeft zowel in onze christe
lijke opvoeding als in een hele
reeks *an eerdere speelfilms, is al
tijd beperkt gebleven tot de godde
lijke kant. Daarbij is altijd tekort
gedaan aan wat het werkelijk bete
kend heeft voor Jezus om als mens
in verleiding te worden gebracht in
de woestijn, door macht, door seks
en andere verleidingen waaraan al
le gewone mensen bloot staan. Als
je dat alleen wil beschouwen
vanuit de visie dat Jezus God is,
dan houdt het in dat het voor hem
wel heel gemakkelijk geweest
moet zijn om die verleidingen te
weerstaan. Die kwesties zijn na
tuurlijk van extra belang op het
moment dat hij aan het kruis hing,
want voor God is het niet zo moei
lijk om zo'n manier te sterven.
Maar wat heeft het ingehouden
voor hem als mens, op het punt
waar wij allemaal als mensen met
alleen de grootste onzekerheid en
angsten ooit zullen uitkomen? In
deze matafoor, deze abstractie van
het Evangelie in Kazantzakis'
boek, zien we Jezus opgevoerd
worden als iemand die het daar als
mens óók moeilijk mee heeft. Hij
moet daar door zijn menselijke na
tuur heen zien te worstelen, lijden
en nog meer lijden, ten einde de
verleidingen te weerstaan. Niet al
leen vanwege de pijn die hij te ver
duren heeft, maar ook omdat zijn
menselijke natuur eraan gehecht is
aan te blijven leven. Toen ik dat zo
in het boek beschreven las, voelde
ik persoonlijke mijn waardering
toenemen voor het offer dat Jezus
aan het kruis voor ons gebracht
heeft. Dat wilde ik verfilmen in de
hoop dat elk mens dat dan net zo
zou navoelen als ik het gedaan had;
dat iedereen zich met deze Jezus
als mens zou kunnen identificeren.
Ik heb gehoopt via deze abstractie
die alleen indirect van het Evange
lie is afgeleid, Jezus toegankelijk te
maken. Ik wilde een nieuwe aanlei
ding aanbieden om over Jezus te
discussieren en het besef helpen
doorgeven wat zijn boodschap ge
weest is, de boodschap van liefde.
Iets wat houvast biedt ins ons le
ven. In mijn eerste film, Mean
Streets, ging het eigenlijk over net
zoiets. Over hoe je een goed en eer
lijk leven kunt leiden in alledaagse
straten; straten waar evenwel de
pistolen regeren. Dat is de realiteit
van vandaag de dag, op een fat
soenlijke manier daar kunnen
overleven, dat lijkt me niet moge
lijk zonder notie van de boodschap
die Jezus ons gegeven heeft."
Feest in teken van de opera
Vriendenconcert door het Rotterdams Phil-
harmonisch Orkest o.l.v. James Conlon met
werken van Rossini, Verdi en Borodin. Solis
te: de sopraan Susan Dunn. Gehoord in de
Doelen in Rotterdam op 7 september.
ROTTERDAM Het Rotterdams
Philharmonisch Orkest viert dit
jaar zijn zeventigste veijaardag.
Het pakte derhalve extra uit met
een feestavond voor de grote vrien
denkring die het zich in de loop der
jaren heeft verworven. Het pro
gramma stond geheel in het teken
van de opera, aantrekkelijk voor
f»een groot publiek, en misschien te
vens een vingeroefening voor Con-
Ion, die zojuist een benoeming bij
de Keulse opera heeft aanvaard.
Hoe uitstekend de kwaliteit van dit
orkest is bleek overduidelijk in de
instrumentale programma-onder
delen. De ouverture Semiramide
van Rossini werd met zoveel ver
fijnde zorg omringd dat de kleine
banaliteiten geen schijn van kans
kregen. Terecht liet Conlon de ko
perblazers, die prachtig werk had
den gedaan, delen in het applaus,
zoals hij ook later op de avond
steeds weer het orkest of groepen
daaruit nadrukkelijk in het ap
plaus betrok. Ook in de ouverture I
vespri Siciliano van Verdi was een
schitterende orkestklank en een
uitgewogen samenspel te beluiste-
Opera-aria's in de concertzaal
plegen nogal eens tegen te vallen
doordat zij een essentiële dimensie
missen. Ontdaan van decors, kos
tuums en handeling worden zij uit
een organisch geheel gelicht en op
een voor mij vaak onbevredigende
manier verzelfstandigd. Het pleit
voor Susan Dunn dat zij dit manco
totaal deed vergeten. Niet alleen
heeft zij een formidabele stem,
maar vooral ook gebruikt zij haar
instrument ten dienste van de ex
pressie. Hierdoor kreeg haar ver
tolking van aria's uit Simon Bocca-
negra, Don Carlos en II Trovatore
een grote zeggingskracht. Na de
pauze betraden James Conlon en
Susan Dunn het podium voor een
niet-muzikale taak: de trekking
van prijswinnende stoelnummers.
Nadat de CD-spelers, concertabon
nementen en reizen in handen van
de gelukkige zitters op zo'n stoel
waren overgegaan, trad het Phil
harmonisch Koor Toonkunst aan
voor de uitvoering van de beroem
de tweede scène uit de tweede akte
van Aida met de geliefde triomf-
mars, zo geliefd en zo meeslepend
gespeeld, dat in mijn buurt zacht
jes meegezongen werd.
Het enthousiasme van de zaal
steeg ten top bij de overrompelen
de uitvoering van de Polovetser
dansen uit de opera Prins Igor van
Borodin. Een jubileummars van
een mij onbekende grootheid was
het extraatje waarmee het orkest
zijn vrienden voor het langdurige
applaus dankte.
Ook buiten de concertzaal was
van alles te beleven: kraampjes
met de onvermijdelijke artikelen
als stickers, dassen, potloden en
briefkaarten voorzien van Rotter
dams Philharmonisch beeldmerk,
vanzelfsprekend grammofoonpla
ten en compactdiscs, een wijn-
schenkerij en Frans getinte hapjes.
Alleraardigstrwas het optreden tij
dens de pauze in de grote hal van
het uit een dertigtal jonge tot zeer
jonge strijkers bestaande Rotter
dams Jeugd Kamerorkest, dat met
groot enthousiasme en duidelijke
toewijding onder leiding van hun
coach Josef Sebal onder meer de
eerste delen van Bachs Dubbelcon
cert in d en Vivaldi's vioolconcert
in a. en een etude van Kreutzer
speelde.
Voorafgaande aan het concert
opende minister Brinkman van
WVC door middel van het onthul
len van een grote foto van het or
kest een tentoonstelling van de fo
tograaf Jack Putting. Ter gelegen
heid van het 70-jarig bestaan van
het orkest ontving deze de op
dracht om alle orkestleden te foto
graferen.
Het zijn fascinerende en vaak in
dringende portretten geworden
van mensen die bezig zijn met hun
vak, hun hobby en dat is bij mu
sici soms hetzelfde of gewoon
met niets. Deze foto's, aangevuld
met interviews door de journalist
Hans Boerrigter, zijn tevens als ju
bileum-uitgave in boekvorm ver
schenen. Het jubileumconcert
wordt op zaterdagavond 10 sep
tember in de Doelen te Rotterdam
herhaald.
MIES ALBARDA
De Engelse organiste Gill
KATWIJK- De Engelse meester-
organiste Gillian Weir zal vrijdag
avond 9 september het laatste reci
tal verzorgen in de internationale
zomer-orgelserie in Katwijks Nieu
we Kerk. De organiste zal werken
vertolken van Joseph Jongen (So
nate Eroica), Jean Langlais (Varia
tions an a theme of Frescobaldi),
César Franck (Deuxième Choral en
si mineur), Olivier Messiaen (l'As-
cension), Henri Mulet (Rosace), Jo
seph Bonnet (Elfes) en Louis Vier-
ne (finale uit Premier Symphonic
pour Grand Orgue). Aanvang 20.15
uur.(Kaarten zijn verkrijgbaar bij
de VW in Katwijk en 's-avonds
aan de kerk).
