hun recht komen'
'Tegenstellingen moeten tot
De zwanezang
van een genie
Generaties
trompettist
Ode aan Frans Hamer
Gevarieerd
Altzangeres Jard van Nes en Mahler
FRANKFURT Het gonst van de bedrijvigheid in de controle
kamer van de 'Alte Oper'. Net zijn de opnamesessies voor De.non
van 'Der Abschied' uit Mahlers 'Das Lied von der Erde' afgerond.
Dirigent Eliahu Inbal, die met deze produktie zijn integrale Ma-
hler-cyclus met het Radio Sinfonie Orchester Frankfurt voltooit,
is zichtbaar tevreden over het bereikte resultaat. Er hoeft weinig
gecorrigeerd te worden. Slechts de tonen van de mandoline klin
ken hem te luid. Jard van Nes, die de alt-partij voor haar rekening
neemt, is echter vrij gespannen: "Ik ben nooit tevreden over me
zelf. Het^ kan altijd beter. Zo ervaar ik dit nu eenmaal. Dat ligt
waarschijnlijk aan m'n karakter".
Zangeres Jard van Nes: 'Ik ben nooit tevreden overmezelf Het kan altijd beter
Inbai is uiterst verheugd over de
samenwerking met de Nederland
se zangeres. "Ze heeft een schitte
rende stem", vindt hij, "vooral in
het middenregister bezit zij ee$
haast zilverachtige klank. Ze weet
zich bovendien enorm met de in
houd van de tekst te vereenzelvi
gen". Toen Inbal een alt nodig had
voor uitvoeringen van Mahlers 2de
symfonie in Parijs, kreeg hij een
bandje met opnames van Jard van
Nes in handen gespeeld. Hij aarzel
de geen moment en besloot daarop
vrijwel meteen om haar tevens
voor 'Das Lied von der Erde' te en
gageren
Jard van Nes zong dit opus al
met andere dirigenten. Onlangs
nog onder niemand minder dan de
Italiaan Carlo Maria Giulini, terwijl
ze het in de komende jaren ook on
der Riccardo Chailly hoopt te gaan
doen, met wie zij binnen niet al te
lange tijd de 'Folksongs' van Berio
voor de plaat zal gaan opnemen. De
Inbal-versie van Mahlers zwanen
zang. waarvan de tenorpartij wordt
vertolkt door Peter Schreier, ver
schijnt deze herfst op de markt en
is zowel los als in combinatie met
de symfonieënreeks verkrijgbaar
Heeft Jard van Nes zich door een
bepaald voorbeeld laten leiden bij
haar interpretatie van dit stuk?
Componisten
strijden
Gaudeamusprij s
AMSTERDAM (ANP) - Een inter
nationale juFy heeft het werk gese
lecteerd van dertien jonge compo
nisten voor uitvoering tijdens de
Internationale Gaudeamus Mu
ziekdagen van 9 tot en met 13 sep
tember in Amsterdam. In totaal
waren er 253 partituren van jonge
componisten tot 30 jaar uit de gehe
le wereld ingezonden voor dit jaar
lijks evenement.
Na afloop van het laatste concert,
zondagmiddag in Wangzaal van de
Beurs van Berlage, zal bekend wor
den gemaakt wie de winnaar is ge
worden. Deze wordt bekroond met
de Gaudeamusprijs 1988, die be
staat uit de opdracht voor het ma
ken van een stuk voor solo of duo
waarvoor 5.000 gulden beschik
baar is. De geselecteerde werken
zijn van jonge componisten uit Ita
lië, Griekenland, Verenigde Sta
ten, Canada, de Bondsrepubliek en
Frankrijk. Er werden ook twee Ne
derlandse werken geselecteerd:
'Study in Five Parts for piano' van
Richard Rijnvos en het orkestwerk
'Tala' van Jan Rokus van Roosen
daal.
De Gaudeamus Muziekdagen
zullen zich dit jaar geheel afspelen
in Amsterdam. Dit in tegenstelling
tot de andere muziekactiviteiten
die Gaudeamus voor het seizoen
1988-1989 op het programma heeft
staan; deze zijn gespreid over het
gehele land.
De drie concerten met de gese
lecteerde werken van jonge com
ponisten vormen de kern van de
Internationale Gaudeamus Mu
ziekdagen (IJsbreker en Wang
zaal). Daarnaast zullen er nog ande
re muziekactiviteiten plaats vin
den. Zo zal in De IJsbreker een
concert worden gegeven met elec-
tro-acoustische composities die
een prijs hebben gewonnen in het
concours voor dit soort muziek te
Bourges (Frankrijk), dat in samen
werking met Gaudeamus georga
niseerd wordt. Verder zijn er twee
concerten met werken van drie
componisten, die in de jaren zestig
tijdens de Gaudeamus Muziek-
week hun entree maakten: Jan van
Vlijmen, Zoltan Jeney en Thomas
Marco (Stedelijk Museum en IJs
breker).
In samenwerking met de VPRO
wordt een extra concert uitgevoerd
door het Radio Symphonie Orkest
en het Groot Omroepkoor onder
leiding van Lucas Vis met werk
van de Amerikaan Jay Allen Yim,
de Fransman Michael Jarrel en de
Nederlander Jan Rokus van
Roosendaal (Wangzaal).
De Muziekdagen worden ge
opend met een concert op vrijdag
avond in de Wangzaal. Dit concert,
dat eveneens wordt uitgevoerd in
samenwerking met de VPRO,
wordt verzorgd door het Radio
Symphonie Orkest en het Groot
Omroepkoor onder leiding van Da
vid Porcelijn. Uitgevoerd worden
werken voor koor en orkest van de
Amerikaanse Nederlander Jeff
Hamburg en van de in Nederland
nog onbekende Engelsman James
Stevens.
Alle concerten worden opgeno
men door de NOS-radio met uit
zondering van het openingscon
cert dat de VPRO voor haar reke
ning neemt.
door
Maarten Brandt
"Nee, ik spiegel mij bij het instude
ren van een werk per definitie
nooit aan wat anderen gedaan heb
ben. Wel luister ik soms naar mijn
voorgangsters. Om er achter te ko
men hoe zij technische problemen
het hoofd bieden en niet zozeer
vanwege de opvatting. Die moetje
zelf zien te ontwikkelen. Dat is een
groeiproces. Persoonlijk bewon
der ik de vertolking van Mahlers
'Lied' met mijn lerares Christa
Ludwig het meest. Vooral haar ver
tolking onder Klemperer, die de
beste is die ik tot op heden van dit
stuk hoorde".
Steriel
Jard van Nes heeft dus onder
veel verschillende Mahler-vertol-
kers gezongen, niet alleen Inbal,
maar ook Haitink. In 1989 zal zij sa
menwerken met Leonard Bern
stein, die dan in Amsterdam Ma
hlers 8ste symfonie in het kader
van zijn bij Deutsche Grammo-
phon lopende Mahlercyclus zal op-
"Het boeiende bij Bernstein zo
wel als Inbal is, dat het leeuwen
deel van de ópnames tot stand
komt op basis van de live-concer
ten, die parallel aan de re-takes (op
name-correcties - red.) plaatsheb
ben. Het live-elementmaakt de
zaak uiteraard extra spannend.
Ook al omdat de kans dat er iets
mislukt natuurlijk vrij groot is.
Toch neem ik dat risico voor lief. Je
'Brian Wilson' - Brian Wilson
(Sire)
De ruim 27 jaar oude geschie
denis van The Beach Boys is er
een van vele hoogte- en diepte
punten. Tot dat laatste mag on
getwijfeld de verdrinkingsdood
van Dennis Wilson in 1983 wor
den gerekend, maar vooral toch
de geestelijke ineenstorting van
het brein achter de groep, de nu
46-jarige Brian Wilson, die zich
zelf al in de tweede helft van de
jaren zestig in een droefgeestig
isolement van overvloedig
drugsgebruik en manische de
pressies manoeuvreerde.
Brian Wilson, naar eigen zeg
gen het slachtoffer van een terro
riserende vader (zijn doofheid
aan één oor werd veroorzaakt
door een oorvijg op zeer jonge
leeftijd), heeft zijn rol van muzi
kaal genie maar heel even aange
kund. Dat was in de beginjaren
zestig, toen hij met z'n jongere
broers Carl en Dennis alsmede
neef Mike Love en kennis Al Jar-
dine de Californische surfsound
introduceerde, een onbezorgde
synthese van Chuck Berry-rit-
miek en weidse harmony-voca-
len die geënt waren op de ver
richtingen van bekende Ameri
kaanse jaren vijftig-ensembles
als The Four Freshmen en The
Four Aces. In die jaren rolde het
ene pakkende niemendalletje na
het andere uit zijn toverdoos:
Fun fun fun, Surfin USA, Sloop
John B, Surfer Girl, en noem ze
allemaal maar op. Om wat later
plaats te maken voor aanzienlijk
intelligentere, en soms zelfs ge
niale composities van het kaliber
Good VibrationsGod only
knows, I can hear music, enzo
voort. Het waren juist deze songs
die deel uitmaakten van het al
bum Pet Sounds uit 1966, het
Beach Boys-meesterwerk bij uit
stek, dat evenwel enkele maan
den na release hopeloos werd
overschaduwd door het histori
sche Beatles-album Sergeant
Pepper's Lonely hearts Club
Band.
Het is geen geheim dat Brian
Wilson die slag nooit te boven is
gekomen. Het verhaal doet zelfs
de ronde dat Paul McCartney
hem in die tijd in zijn villa op
zocht en dat Wilson hem niet on
der ogen durfde te komen. Hoe
dan ook, het verging hem sedert
dien steeds slechter. Hij vrat zich
vol, greep naar alles wat maar
naar drugs riekte, en verbouwde
zichzelf in de loop van de jaren
zeventig tot een aandoenlijke
vetklomp van 300 pond. The
Beach Boys zelf bleven gefor
ceerd zoeken naar nieuwe con
cepten, vonden die soms tijde
lijk, maar getalenteerde 'vreem
delingen' als Ricky Fataar en
Blondie Chaplin bleken binnen
dit emotionele familiedrijfje niet
te aarden. Kort en goed: ze wer
den nooit meer wie ze ooit ge
weest waren.
Brian Wilson schijnt op zeker
moment zo ver heen te zijn ge
weest dat hij zijn zelf geschreven
repertoire geheel opnieuw moest
instuderen, wilde hij aan concer
ten blijven deelnemen, al kwam
krijgt immers op die manier ten
minste iets dat leeft en dat een veel
directere afspiegeling is van wat
het musiceren in de praktijk in
houdt dan de dikwijls zo steriele
dat vaak neer op lijfelijk aanwe
zig zijn. Wie zich het Beach Boys
concert in het Haagse Congres
gebouw (1980) nog herinnert,
kan daarover meepraten. Als een
kasplantje zat hij achter een key
board, van kruin tot teen gedro
geerd, totaal van de wereld.
Maar zie, het kan verkeren. Na
in de loop der jaren een leger the
rapeuten te hebben geconsul
teerd, is Brian Wilson geestelijk
zowaar aan de beterende hand en
lichamelijk teruggekeerd tot
normale proporties. In zijn door
lijfwachten afgegrendelde mil
jardenoptrekje in Malibu be
schikt hij op afroep over dik be
taalde fitness-coaches en geeste
lijke hulpvërleners die hem er
naar eigen zeggen overheen heb
ben geholpen, al blijft zijn toe
stand volgens psychiatrische
rapporten die van een 'schizoïde
persoonlijkheid': balancerend
tussen kinderlijke euforie, suïci
dale depressies. Nog steeds een
ziekelijk introvert man, niet in
staat om in het normale menselij
ke verkeer emoties te uiten.
Het past dan ook in zijn overle-
vingstherapie dat hij juist nu, op
midelbare leeftijd, zijn eerste so
lo-album lanceert. Een album vol
dankwoorden aan de zieleknij-
pers die hem er weer bovenop
hielpen, een album ook waarop
de andere Beach Boys geheel en
al ontbreken (blijkens een inter
view in Rolling Stone omdat de
boel nu echt finaal op z'n gat ligt).
Wat ervan te zeggen? In eerste
instantie ervoer ik de lp 'Brian
Wilson' als de niet erg indruk
wekkende zwanezang van een
genie uit vroeger tijden, wiens
creatieve gaven nog slechts in
elektronica en niet in songs zijn
vervat. De toonzetting is zeer
vergelijkbaar met die van het al
bum 'Surfs Up' uit 1971, destijds
een deels geslaagde poging de
oppervlakkige surfsound voor
goed te begraven. Geholpen door
de multi-instrumentalisten An
dy Paley en Michael Bernard, zet
Brian Wilson ditmaal de vanouds
vertrouwde muur van Beach
Boys-vocalen geheel in z'n eentje
neer. Een indrukwekkend spek
takel, dat wel, maar zijn nogal
schrale solostem valt er bij in het
niet.
Wie het levenswandel van
Brian Wilson niet kent, zal wei
nig boodschap aan dit album
studio-opnames van tegenwoor
dig, waarbij het zelfs mogelijk is
om er afzonderlijke tonen tussen te
plakken'".
Inbal zelf is buitengewoon ge
lukkig met de nauwe samenwer
king tussen de technische staf van
Denon. zijn orkest en de 'Alte
Oper': "Het komt niet vaak voor
dat men gedurende een lange tijd
door middel van concerten en op
names aan een dergelijke onderne
ming kan werken. Toch is dit naar
mijn mening de enige goede ma
nier. Let wel, je kunt best om de zo
veel jaar een Mahlersymfonie op
nemen. In de tussenliggende tijd
ben je echter zodanig veranderd,
dat je de intensiteit van het ene
naar het andere moment niet of
nauwelijks kunt verleggen".
"Nu is uitgerekend de samen
hang tussen Mahlers composities
onderling enorm essentieel en we
achtten het ogenblik thans rijp om
in het bijzonder dit gegeven eens te
profileren. Dat vereist een geweldi
ge concentratie, die je niet zomaar
opbouwt en dus liever niet moet
onderbreken. Die concentratie is
nodig om een ferme greep te kun
nen ontwikkelen op een ingenieu
ze structuurwereld, die aan de ene
kant voortborduurt op die van de
klassieken - Mahler bouwt mijns
inziens voort op Beethoven -, maar
die anderszijds als basis dient voor
een arsenaal aan tegenstellingen
tussen platvloersheid en verheven
heid, licht en duisternis, leven en
dood, vreugde en verdriet en noem
maar op".
Afwijzen
Het concert in kwestie bevestigt
in hoge mate het Mahler-beeld,
Bijdragen: Bram van Leeuwen
Willem Schrama
hebben. Anderzijds vraag ik me
af wat me in tweede instantie
toch aan dit mens blijft boeien.
Misschien is dat het respect voor
iemand die je ooit kippevel be
zorgde. God only knows.
W.S.
Willy Schobben - Arcade
Het is weinig musici gegeven
om na het passeren van de 70 nog
met een nieuwe plaat op de
markt te komen. Een van die uit
zonderingen is de Nederlandse
trompettist Willy Schobben. De
nu 72-jarige Willy viert met de
verschijning van deze lp/cd ook
een bijzonder jubileum. Het is
namelijk 65 jaar geleden dat hij
voor het eerst met zijn trompet
op de bühne stond.
Zo is hij al ruim drie generaties
actief in diverse bands. Zijn
grootste bekendheid geniet hij
ongetwijfeld bij de generatie van
rond de Tweede Wereldoorlog.
Willy Schobben, de man met het
snorretje en de gouden trompet,
was samen met Ben Rowold de
oprichter van de band The Sky-
masters.
Hij speelde in bands bij diver
se omroepen en zijn grootste po
pulariteit verwierf hij in 1962 met
het nummer Mexico dat maan
den op de hitparade stond en we
kenlang eerste stond.
De nog steeds muzikaal actie
ve Willy (hij heeft een big band
waarmee hjij vooral in het Lim
burgse optreedt) zette dat num
mer samen met een serie andere
opnieuw op de plaat. De trom
pettist die al hoorbaar was op de
78-toerenplaat is nu ook digitaal
vastgelegd op cd.
Voor de produktie van de plaat
die vooral bij ouderen herinne
ringen zal oproepen, tekende een
andere trompettist namelijk
Marty die voor zijn collega ook
een aantal nummers componeer
de. Bekendste is ongetwijfeld
Beach party' dat luisteraars zul
len herkennen als de tune van
het tv-programma 'Ter land, ter
zee en in de lucht'. Verder een
hernieuwde kennismaking met
'oldies' als Brandend Zand (van
Anneke Grönloh) en Lapland.
B.v.L.
zoals we dat aan de hand van ande
re opnames van Inbal reeds enige
jaren kennen en dat wordt gety
peerd door een grote mate van
spontaniteit en een rigoreus afwij
zen van alles wat naar het geparfu
meerde en gepolijste zweemt. Een
zangerigheid a la Bruno Walter, het
subtiele in de frasering van een Ra
fael Kubelik en Inbals eigen voor
keur voor een ongerepte, integere
en eerlijke weergave van het noten
beeld zetten de toon. De akoestiek
in de giftte zaal van de in 1981 voor
beeldig gerestaureerde 'Alte Oper'
is niet minder dan grandioos.
Overal is de klank doorzichtig,
nooit te scherp en indien nodig
mooi rond. Kortom, precies dat
fraaie sonore gemiddelde dat ook
via de in deze ruimte geregistreer
de CD's wordt afgegeven.
De andere zuil van Inbals huidi
ge activiteiten in Frankfurt is zijn
vastlegging van alle Bruckner-
symfonieën voor Teldec, waarvan
zojuist de 5de aangevuld met de
door Nicola Samale en Giuseppe
Mazzuca gereconstrueerde finale
van de 9de symfonie werd uitge
bracht.
Uit Inbals Mahler-en Bruckner-
opnames blijkt trouwens wel. dat
het eertijds middelmatige Radio
Sinfonie Orchester Frankfurt zich
gedurende de laatste 10 jaar tot een
top-ensemble heeft ontwikkeld.
Een ensemble, dat in één van de
Duitse HiFi-bladen in een enquête
verslag als het op de Berliner Phil-
harmoniker na beste orkest van de
Bundesrequblik wordt be
schouwd. Het wordt hoog tijd, dat
Inbal eens wordt uitgenodigd voor
gastdirecties bij het Concertge
bouworkest en de Wiener Philhar-
moniker.
Goede toekomst
voor Wet Wet Wet
SCHIPHOL - Ze zijn inmiddels
naar hun woonplaats Glasgow te
ruggekeerd om zich voor te berei
den op een toernee door de Vere
nigde Staten, maar daarna is er een
grote kans dat ze aansluitend in no
vember opnieuw Nederland aan
doen. Voor een uitgebreide toer
nee. Nu waren ze even in het land
voor de presentatie van hun derde
single die de titel 'Sweet little mys
tery' meekreeg en die inmiddels al
in de Top 40 staat: Wet Wet Wet.
Voor bassist Tom Cunningham,
drummer Graeme Clark, zanger
Marti Pellow en Neil Mitchell (key
board) ziet de toekomst er veelbe
lovend uit.„We zijn erg enthou
siast. We moeten hard werken,
want muziek is nu onze boterham,"
aldus Marti, een vriendelijke jon
gen met een duidelijk Schots ac
cent.
door BertPol
Neil is nog bescheidener van
aard. De vier artiesten, want dat
zijn ze inmiddels geworden, ko
men uit één van de vele weinig flo
rissante woonwijken in de indus
triestad Glasgow. "We komen alle
maal uit arbeidersgezinnen. Mijn
moeder bijvoorbeeld is werkster",
aldus Marti, die met de drie ande
ren niet meer in het ouderlijk huis
vertoeft, maar in de binnenstad een
appartement heeft betrokken.
Glasgow, een stad met een hoog
percentage aan werklozen, is trots
op de groep. Ook de Wet Wet Wet-
leden hadden geen werk. Een carri
ère in de muziek moest volgens
hen een mogelijkheid zijn om uit
de grauwheid van dat werkloze be
staan te komen. En het is hen blijk
baar gelukt, gezien hun elpee, drie
singles en tal van tv-optredens. Het
viertal kent elkaar al vanaf de
schoolbanken en is na een verre
van gemakkelijke start ("je bent
toch allemaal verschillend en dat
moet wel in elkaar passen") er toch
in geslaagd om professioneel zich
te presenteren. "Als je jong bent en
je hebt geen werk, zoek je naar iets
om aan de slag te komen".
Wet Wet Wet heeft ook een klein
beetje te maken met het vaak re
genachtige weer in Glasgow. Maar
de naam van de groep is eigenlijk
afgeleid van een lied, waarin de
woorden voor komen, 'his face is
wet wet with tears'. Dat vonden
Tom, Marti, Neil en Graeme ont
roerend, en voegden er toen voor
de aardigheid nog een derde wet
aan toe.
Marti zegt dat ze zich best thuis
voelen in de popwereld. "We zullen
er voor waken, dat drugs en alcohol
ver van ons blijven. We beseffen
heus wel dat het vaak maar een
kleine stap is om een verkeerde
weg in te slaan, maar we zijn er nog
altijd^elf bij en houden ons wel on
der controle". Hij en de anderen
zijn ervan overtuigd, dat over tien
jaar hun muziek nog immer be
staat.
OPDRACHT - Het college van ge
deputeerde staten van Groningen
heeft de schrijver Max Dender-
monde opdracht gegeven tot het
schrijven van 40 sonnetten over
Groningen. Het is de bedoeling dat
deze gedichten in de loop van 1989
in een bundel zullen verschijnen.
De provincie Groningen verleent
wel vaker schrijfopdrachten. De
bundel zal onder andere als relatie
geschenk dienen. De opdracht is
Dendermonde verleend als waar
dering voor zijn prestaties. Ook het
feit dat hij in Groningen is geboren
speelt een rol.
- Frans Hamer maakt een ontwerp
Expositie 'Frans Hamer 80 jaar' - Een roe
pende in de woestijn, tot 10 september. Ars
Aemula Naturae, Pieterskerkgracht 9 Lei
den. Geopend: dagelijks van 10-17 uur en
's zondags van 14-17 uur.
LEIDEN Als een eerbewijs
aan het levenswerk van Frans
Hamer, zo ziet Sipke van der
Land de expositie die tot 10 sep
tember te bezichtigen is in het
gebouw van Ars Aemula natu
rae. De Limburgse kunstenaar
Frans Hamer werd in Nijmegen
geboren op 24 november 1906.
Hij kreeg zijn opleiding aan het
KTA (Kunst, Techniek, Arbeid)
in 's-Hertogenbosch en het
Hooger Instituut voor Schoone
Kunsten in Antwerpen bij prof.
I. Opsomer. Hamer groeide op in
een katholiek gezin, vandaar dat
religie in zijn leven een belangrij
ke rol speelde, maar zijn roeping
lag in de kust die gewijd was aan
zijn geloof.
De afgelopen twintig jaar ex
poseerde Frans Hamer niet
meer, wat echter niet betekende
dat hij stil heeft gezeten, zoals te
zien is op de tentoonstelling in
Leiden naar aanleiding van zijn
tachtigste verjaardag. Het idee
hiervoor was afkomstig van Sip
ke van der Land, die Ars bereid
vond ruimte hiervoor ter be
schikking te stellen. Bijna tach
tig werken, waarvan een groot
deel gemaakt is na 1970, geven
een indruk van de veelzijdigheid
van Frans Hamer. Hij schildert
niet alleen maar maakt ook teke
ningen, mozaïeken en glas in
lood. Uit 1970 dateert een kun
stenaarsportret, dat opgevat kan
worden als een symbolische
voorstelling van Hamers kunste
naarschap, omdat de afgebeelde
figuur in de ene hand een pen
seel en in de andere hand een
kruis vasthoudt.
Binnen de religieuze thema
tiek komen naast beeltenissen
van Christus, Maria en vele heili
gen, bijbelse voorstellingen
voor, zoals 'De vlucht naar Egyp
te' en 'Batseba'. De geïdealiseer
de beelden en het ongewone
kleurgebruik geven sommige
schilderijen een onwerkelijk,
enigszins sprookjesachtig karak
ter.
De werkwijze van Frans Ha
mer verschilt van keer tot keer.
Soms werkt hij zijn figuren heel
precies uit of stileert ze juist,
soms ook gebruikt hij een zicht
bare verftoets. Ook voor de teke
ningen geldt dat Hamer steeds
varieert. De meest indruk maak
te een portrèt van zijn vader uit
1934 waarin de grote precisie het
gevoel geenszins uitsluit. Door
overmatige stilering en idealise
ring krijgt de mystieke en sym
bolische inhoud zo'n sterke na
druk dat er eerder een afstand
ontstaat dan betrokkenheid.
Gezien de invloed van de By
zantijnse mozaïeken en de kunst
van Jan Toorop, staat het werk
van Frans Hamer in een lange
traditie, maar het lijkt nauwe
lijks geworteld te zijn in deze
tijd. Deze indruk wordt beves
tigd door een passage uit een
tekst van Sipke van der Land:
"Het zal niemand verbazen dat
Frans Hamer zich soms voelt als
een roepende in de woestijn van
het moderne levensgevoel en de
moderne kunstopvatting..."
Met dit overzicht van zijn werk
treedt de als "profeet" en "klui
zenaarkunstenaar" gekarakteri
seerde Hamer na lange tijd weer
in de openbaarheid.
NANCY STOOP
Brit wint Artis-cartoonwedstrijd
AMSTERDAM (ANP) - De Brit Pete Field heeft de internationale Artis-
cartoonwedstrijd gewonnen. Hij krijgt de Gouden Aap en 2.000 gulden.
Tweede en derde werden respectievelijk Srecko Puntaric uit Joegoslavië
en de Belg Luc Descheemaeker. Zij zijn bekroond met de Zilveren Aap
1.500 gulden) en de Bronzen Aap 1.000 gulden). Een eervolle vermelding
kregen Pavel Radosta uit Tsjechoslowakije, Jos Geboes uit België. Pavil-
des Vangelis uit Griekenland en Davor Stambuk uit Joegoslavië.
De wedstrijd was uitgeschreven door de Nederlandse Cartoonistenver
enigingen De Tulp in het kader van het 150-jarig bestaan van de Amster
damse dierentuin. Cartoonisten uit 38 landen stuurden 1531 tekeningen
in, alle met het thema „Dier en Mens". Een jury selecteerde zestig car
toons uit 21 landen, welke te zien zijn in de dierentuin. Deze expositie
duurt tot en met 30 oktober en is voor Artis-bezoekers gratis toegankelijk.
