Promotiewerk levert nauwelijks leden op'
Gentleman en lustobject tegen wil en dank
Robert Palmer, levenslang op zoek naar de ideale ballad
Veronica's promotieteam moet 'flitsend imago' bevestigen
KUNST
PAGINA 35
door
John Oomkes
had dat nummer te maken met de
passie tussen man en vrouw. Maar
de reden waarom ik het schreef
was een heel andere. Veel vrien
den. kennissen en collega's in het
vak hadden last van enige vorm
van verslaving. Mijn maatjes vielen
als muggen uit de dakgoot bij
warm weer. Over die ziekte kun je
'niet openlijk schrijven, omdat het
dan heel snel lijkt alsof je juist een
pleidooi houdt voor geestverrui
mende middelen".
"Dus schreef ik een lied over een
verslavende gewoonte. Hoe kun je
dat bespreekbaar maken zonder
loodzware taal te gebruiken? Hoe
kun je bij addiction nog iets van
humor, gein toevoegen? Door een
metafoor te gebruiken. Uiteinde
lijk kwam er iets uit van een man
die lovesick was, gek op het gevoel
verliefd te zijn, verslaafd aan vrou-
Elk luxe mannenblad bestaat uit een secuur gedoseerde
cocktail van gierende auto's, nerveus gesneden revers van
onbetaalbare Armani-kostuums en fotomodellen die zo snel
ogen dat ze elke dag wel een keer door de geluidsbarrière
gaan. Juist dat type blad valt op de altijd onberispelijk
geklede gentleman van de rock, de 39-jarige Robert Palmer.
Brits tot in zijn double-breasted kostuums, met een hang naar
decadentie <hij groeide op in Malta, leefde op de Bahama's en
nu tussen de anciens en nouveaux riches van Zwitserland) die
verbloemt dat Palmer zeer opwindende en rijk geschakeerde
muziek maakt. Een merkwaardige typering voor een mega
ster.
ALMERE - "Lustgevoelens heb
ben niets met humor te maken".
Robert Palmer zit in een snikhete
kleedkamer van een videobedrijf
in Almere en bestelt een whiskietje
("Malt. graag"). Het wordt uitein
delijk nuchtere, Belgische Spa. Hij
knipoogt. "En ik geloof graag dat
ik er in slaag om mezelf altjjd net
een tikje belachelijk te maken.
Soms door te stoeien met de bege
leiding. een andere keer met de
tekst, een derde keer door de vorm
geving van de video".
Palmer interviewen is een hals
zaak. Ik krijg altijd het idee dat ik
na twee jaar mijn oudere broertje
terugzie. De ene keer pratend en fi
losoferend over Zuidelijk Afrika en
Bordeaux-wijnen, de volgende
keer afdalend in de diepere gehei
men van de Haitiaanse voodoo en
de Neiging tot Avontuur die dè
Man nou eenmaal altijd vertoont,
een derde keer oeverloos ouwehoe
rend over de huwelijkse trouw aan
ega Sue en zijn plannen om een ou
de bomkrater in Zwitserland om te
toveren in een nieuwe geluidsstu
dio. Nog gekker zijn de raadgevin
gen die hij voor zijn 'jongere broer
tje' in petto heeft en die we hier
maar onbesproken zullen laten.
We hadden het over lustgevoe
lens. Ruim twee jaar geleden
bracht Palmer de elpee Riptide uit,
een langspeler die begint als een al
bum van Frank Sinatra, dus met
een uitgewogen, zeer traag gezon
gen liefdeslied (het titelnummer)
dat zo van een soundtrack van een
jaren veertig-film afkomstig zou
kunnen zijn. Het soort stemming
dat Bergman en Bogart oproepen
met Casablanca. De platenbazen
waren prompt bevreesd voor
poging tot artistieke zelfmoord, die
de carrière van Palmer definitief
zou beëindigen.
Sinatra
Die loopbaan was al aan het eind
van de jaren zestig begonnen, in de
naweëen van de Britse rhythm
blues. Op zijn vijftiende opende
Robert al voor Jimi Hendryx, even
later bepaalde hij samen met zan
geres Elkie Brooks (Pearl's a Sin
ger) het gezicht van Vinegar Joe.
Vanaf 1974 vormt een nimmer op
drogende stroom platen het bewijs
dat er achter het keurig gekapte
hoofd van Palmer een opvallende
muzikaliteit actief is. Er zijn weinig
mensen binnen de pop die nu eens
verwijzen naar Sinatra, dan weer
naar New Orleans, vervolgens je
het hoofd dolzeuren met anecdotes
rond de bejaarde Braziliaanse slag
werker Dom Um Romao en dan
weer naar elektronica grijpen.
Palmer is in wezen het soort jon
getje datje telkens een andere kijk
doos voorhoudt. Op de lp Riptide
kwam Addicted to Love voor, en
dat werd zijn langverwachte door
braak. De single haalde-de nr. 1-no
tering in de Amerikaanse Hot One
Hundred. "Op het eerste gezicht
Het nummer werd volstrekt niet
opgevat als metafoor het zou niet
de eerste keer zijn dat Palmer per
ongeluk een hit scoort. Dat kwam
vooral doordat de video van de
song werd geregisseerd alsof het
een advertentie in een herenblad
voor een merkoverhemd betrof.
Modefotograaf Terence Donovan,
die door Palmer werd aangetrok
ken, liet hem Addicted to Love in
overhemd zingen, omgeven door
een groep egaal geklede, volstrekt
identiek gekapte en opgemaakte,
mysterieuze vrouwen die verblik
ten noch verbloosden.
Palmer: "Alleen voor de echte
liefhebber zit daar veel humor in.
De lezer van een herenblad kickt er
alleen maar op". Amerika's meest
vrijgevochten blad Hustler dacht
er ook zo over en maakte een eigen
fotoparodie op de clip. die de term
lovesick wel heel erg verdient. Het
gevolg was dat Palmer bij Ameri
kaanse concerten werd achter
volgd door hordes jonge vrouwen
die zich net zo kleedden als de mo
dellen in zijn clip. Robert: "Niet
mijn type. hoor. Maar heel ver
vreemdend. Wist je overigens dat
er in New York een reclamebureau
draait op de modellen uit de clip
van Addicted to Love?"
Op Heavy Nova, Palmers nieuw
ste elpee, wordt de krankzinnig
heid van dit idee en zijn verslag nog
even doorgetrokken in Simply Ir
resistible, een song die het effect
beschrijft dat Addicted to Love
had. Ook de oorspronkelijke clip
van dit nummer maakt weer ge
bruik van de schijnbaar onbewo
gen totomodellen, die in elk geval
naar de smaak van Nederlandse tv-
makers te ver gaan in hun onbe
doeld erotische bewegingen.
Opwelling
"Ik weet niet waardoor die
vreemde manipulatie van het oor
spronkelijke idee wordt veroor
zaakt", zegt Robert lachend. "Maar
zo functioneer ik op mijn best. Als
schrijver wil ik niet tevreden zijn
met het eerste idee dat ik krijg,
maar kijken wat ik met zo'n eerste
opwelling kan doen. Ik wil niet
voortdurend in hetzelfde hoekje
worden gedrukt. Eén van mijn be
langrijkste inspiratiebronnen is de
soulmuziek. Dat is muziek die ge
maakt is uit passie, woede, avon
tuur. zweet en verontwaardiging.
Maar heel vaak is het zo dat een
soulstuk heel anders overkomt dan
het oorspronkelijk bedoeld was.
Dat vind ik echt creëren".
De titel Heavy Nova bestaat uit
een samentrekking van heavy me
tal en bossa nova, twee genres die
even ver uit elkaar liggen als Gha
na en IJsland. Palmer: "Het idee
daarachter was datje met de zware
stukken op de plaat agressieve, hu
moristische aspecten van mijn ka
rakter kan laten zien, en met de
bossa nova de lichtere, zoetere, en
meer sentimentele kanten van
mijn persoonlijkheid kan accentu
eren. Zonder ook maar een mo
ment te overdrijven".
"Ik ben al zolang bezig om de
ideale ballad te schrijven. Het is de
grootste opgave die zich kan voor
doen. Als schrijver bega je telkens
opnieuw zelfmoord. It is murder!
Maar als het lukt dan is het zo'n be
vredigend gevoel. Het lijkt bijna op
het bereiken van je karma. Het is
iets heel anders dan maar weer
eens woedend of uitzinnig in een
camera te brullen. Als je steeds be
ter wordt in de manier waarop je
schrijft, en eigenlijk steeds meer
kleuren op je schilderspalet krijgt,
dan wordt het steeds intrigerender
met eenvoudige gevoelens om te
springen".
Frustrerend
Palmer noemt het zeer frustre
rend als hij merkt dat hij wel met
zijn grote publiek communiceert,
maar dat de meesten niet dat op
merken wat hij bedoelt te zeggen.
Robert: "Succes loont. Ik ben te
vreden met de vorm waarin het ge
beurt. Mijn publiek is tevreden met
een liedje van drie, vier minuten.
Een song kan een meesterwerkje
zijn. Daar ben ik op uit. Ik hoor der
gelijke songs ook om me heen.
C'est la Vie van Robbie Nevil, Din
ner with Gershwin van Donna
Summer. Het is niet onmogelijk ze
te maken".
"Een paar weken geleden trad ik
weer eens op; ik wil weer op tour
nee. Ik kan in elk geval naar mijn
publiek toe om te checken wat ze
oppikken. Als filmer in Hollywood
ga je niet nog eens de provincie in
om te kijken wat ze van je produkt
vinden. Ik zit dringend verlegen
om feedback, wisselwerking. En
dan niet de misleidende wisselwer
king van de hoge inkomsten. Je
winst ligt heel ergens anders".
Robert Palmer: Ik ben al zolang bezig om de ideale ballad te schrijven
Het is de grootste opgave die zich kanvoordoen". «foto pr
Veronica's promotieteameen kippenren van enthousiastelingen.
Veronica heeft alle records ge
broken. De omroep is er in 12,5
jaar in geslaagd uit te groeien tot
de grootste omroepvereniging
met één miljoen leden, twee keer
zoveel als de onmiddellijke con
currentie. De omroep weet de
mensen massaal aan zich te bin
den. Het Veronica-promotie-
team speelt daarin een belangrij
ke rol. Het team laat de mensen
merken dat Veronica écht naar
hen toekomt. Voor het daadwer
kelijk noteren van nieuwe leden
speelt het echter een onderge
schikte rol.
door
Theo Haerkens
DEN HAAG "En hier is Wet,
wet, wet!!!" Een enorme plensbui
begeleidt het gejuich waarmee het
publiek de Amerikaanse popgroep
met die wel zeer toepasselijke
naam begroet, als die haar opwach
ting maakt in Zandvoort. Radio
Veronica is met haar 'Grote Zomer-
truuk' op locatie.
Oorverdovend knalt de muziek
de boulevard op. Het publiek - ver
scholen onder een fleurige koepel
KLASSIEK
3ijdrage: Paul Korenhof
Bernstein (1)
Puccini: La Bohcmc. Ange
lina Réaux, Barbara Daniels,
Jerry Hadley, Thomas Hamp-
son, James Busterud, Paul Plis-
hka e.a., koor en orkest van de
Accademia di Santa Cecilia te
Rome o.l.v. Leonard Bernstein.
DG 423 601-1 (2 lp's), 423 601-2 (2
cd's).
Wie mocht menen dat alleen
regisseurs een voorkeur hebben
voor 'onbedorven' zangers, ver
gist zich. Dezelfde Bernstein die
eerst zijn 'West Side Story' op
nam met grote operasterren in de
hoofdrollen, heeft nu 'La Bohe-
me' op de plaat gezet met ten de
le jonge, onervaren solisten die
hun partij nog nooit op het toneel
gezongen hebben.
Had hij het maar omgekeerd
gedaan, want in zeker drie geval
len zijn de resultaten niet echt
geweldig, terwijl Te Kanawa,
Carreras en Troyanos juist voor
die rollen ideaal geweest zouden
zijn. Nu zitten we met een Mimi
(Angelina Réaux) die haar partij
vocaal nauwelijks aankan, daar
door minder fraaie tonen produ
ceert en nauwelijks aan tekstbe
handeling maar aan het slot wel
aan overdrijving toekomt. Mu-
setta (Barbara Daniels) wordt
iets beter getypeerd, maar zou
haar rol eens met een goede re
gisseur zou moeten doornemen
en de tenor Jerry Hadley zet een
vocaal bevredigende maar on
poëtische Rodolfo neer. De enige
hoofdrol, die een plaatuitgave
rechtvaardigt, is de Marcello van
een schitterend zingende bariton
Thomas Hampson.
Wie het minder om de zang
dan om het orkest te doen is, mag
zich deze opname echter niet la
ten ontgaan. Bernstein heeft
kennelijk een zwak voor deze
partituur, want hij koestert elke
maat en haalt details naar boven
die ik voordien alleen maar ge-
Leonard Bernstein, de wijsheid komt met de jaren.
hoord heb van Carlos Kleiber.
Een enkele maal gaat hij daarbij
weer te ver, vooral in de slotakte,
maar Puccini kan veel hebben en
de uitvoering laat bovendien
aandacht voor de sfeer en voor
de muzikale en psychologische
karakterisering prevaleren bo
ven het toch altijd nog ruim
schoots aanwezige sentiment.
Bernstein (2)
Brahms: De vier symfonieën
- Akademische Feestouverture
- Tragische ouverture - Hay dn-
variaties. Wiener Philharmoni-
ker o.l.v. Leonard Bernstein.
DG 415 570-2 (4 cd's).
In meerdere opzichten erg aan
trekkelijk is de heruitgave op
drie cd's van de symfonieën van
Brahms die met enkele 'toegif
ten' ruim vier jaar geleden als
plaatuitgave verschenen (DG
.2741 023). Ter gelegenheid van
Bernsteins verjaardag werd de
cd-uitgave nu - met een overzicht
van vrijwel alle recente opnamen
die Bernstein voor DG maakte -
in de "midprice-serie" uitge
bracht.
Ook hier horen we iets van de
typische Bernstein-aanpak, hoe
wel het spel over de gehele linie
ingetogener klinkt dan men zou
verwachten. De symfonieën ge
tuigen van grote liefde voor en
kennis van deze muziek, doordat
Bernstein slechts zelden een uit
bundig klankeffect oproept,
maar constant zoekt naar kleu
ren en contrasten die in de parti
tuur zelf aanwezig zijn. De vierde
symfonie heeft mij het meeste
bekoord, maar opvallend is bij
voorbeeld dat zelfs de Academi
sche Feestouverture hier niet
ontaardt in een overdosis aan
klank.
Evenals een niet minder fasci
nerende Beethoven-cyclus legde
Bernstein deze uitvoeringen vast
tijdens concerten met de Wiener
Philharmoniker, een ensemble
dat de Duitse romantiek met de
paplepel ingegoten heeft gekre
gen. Muzikaal en klanktechnisch
kan men zich nauwelijks iets be
ters wensen, maar jammer is wel
dat Bernstein eigen toelichting
bij de plaatuitgave niet in het cd-
boekje werd opgenomen.
Bernstein (3)
Mozart: Aria's. Kiri Te Ka
nawa (sopraan), Mitsuko Uchi-
da (piano), English Chamber
Orchestra o.l.v. Jeffrey Tate.
Philips 420 950-1 (lp), 420 950-2
(cd), 420 950-4 (me). Verkrijg
baar vanaf 5 september.
Een ander 'gelegenheidskoop
je': volgende maand treedt de be
roemde, uit Nieuw-Zeeland af
komstige sopraan Kiri Te Ka
nawa in het Concertgebouw op
en ter gelegenheid daarvan zal
een van haar recente opnamen
vanaf 5 september als 'plaat van
de maand' verkrijgbaar zijn.
Hoewel zij zich een grote faam
als Mozart-zangeres heeft ver
worven, horen we Te Kanawa
hier o.a. in aria's uit partijen die
zij nooit op het toneel gezongen
heeft. Zowel Konstanze ('Ent-
führung') als Donna Anna ('Don
Giovanni') worden meestal na
melijk dramatischer opgevat dan
de rollen die de Britse sopraan
meestal zingt. In sfeer sluiten de
ze fragmenten echter mooi aan
bij de concertaria's 'Ch'io mi
scordi di te?' (KV 505) en 'Misera,
dove son' (KV 369), waarbij de
obligaatpartij in de eerste ge
speeld wordt door de Japanse
pianiste Mitsuko Uchida.
Jammer is dat dirigent Jeffrey
Tate weinig meer doet dan bege
leiden, want juist de beide aria's
van Donna Anna hadden nog
kunnen winnen bij een homoge
ne, lyrischer benadering. Maar
als staalkaart van de stem en de
zangkunst van Te Kanawa mag
deze plaat beslist gehoord wor
den.
Kiri Te Kanawa
Mahler: Symfonie nr. 4. Helmut
Wittek (jongenssopraan), Con
certgebouworkest o.l.v. Leo
nard Bernstein. DG 423 607-1
(lp), 423 607-2 (cd).
De wijsheid komt met de ja
ren, daarmee troost ik mezelf al
thans, maar het voorbeeld van
een steeds grilliger Bernstein
doet me soms mijn optimisme
verliezen. Eergisteren vierde hij
zijn 70ste verjaardag en DG heeft
dat opgeluisterd met een serie
opnamen die deze exuberante
Amerikaan zowel in positieve als
in negatieve zin typeren.
Tot de muziek die zijn aanpak
over het algemeen heel goed kan
verdragen, behoren de symfonie
ën van Mahler, waarvan Bern
stein er nu twee tijdens concer
ten in Amsterdam heeft vastge
legd. Zijn lezing van de Negende
Symfonie werd indertijd een on
vergetelijke belevenis, maar toch
doen de eerste drie delen van de
Vierde Symfonie met prachtig
orkestspel en een fraaie solo van
Jaap van Zweden daar weinig
voor onder.
Evenals bij het concert zelf
blijf ik echter mijn twijfels hou
den over het aandeel van een jon
genssopraan in het slotdeel. Ik
moet toegeven dat Helmut
Wittek dank zij de opnametech
niek nu goed hoorbaar en zelfs
verstaanbaar is geworden, maar
dat onderstreept alleen meer het
irrieële van deze keuze. Boven
dien lijdt het geen twijfel dat een
volwassen sopraan meer uit
tekst en muziek weet te halen
dan een jongen uit het Tólzer
Knabenchor, hoe fris en onbe
vangen zijn zang ook moge zijn.
van paraplu's - deint enthousiast
mee op de maat van de muziek.
Technici leggen hier en daar met
een vuilniszak een noodverband
aan om de kostbare apparatuur te
beschermen. De meisjes en jon
gens van de promotie-teams kun
nen even pauzeren. Met die regen
is er voor hen geen eer te behalen.
Als blauw-witte vlinders fladde
ren ze tussen het publiek door.
overal waar mensen massaal sa
men komen. Of het nu gaat om
markten, openingen van winkel
centra of de evenementen waar
mee Veronica de band met de men
sen in het land onderhoudt, de pro
motie-teams zijn van de partij. Zij
geven de mythe van glitter en
glamour en het snelle leven gestal
te. Vlotte meisjes en jongens die
met zijn vieren in hun modieuze
vierwiel-aangedreven auto het
land doorkruisen en overal zijn
waar iets gebeurt.
Flipsje - zelf geen lid van Veroni
ca - maakt sinds acht maanden deel
uit van het team. Zij noemt het
werk voor Veronica "gezellig en af
wisselend". Ze houdt ervan met al
lerlei mensen te praten. Bij het
werven van leden, wat neerkomt
op het werven van abonnees voor
het Veronica-blad, spreekt ze ie
dereen aan die haar pad kruist.
Mensen met kinderen, maar ook
ouderen. "Vaak maken opa's en
oma's hun kleinkind lid". Er is ech
ter één wel heel opvallende uitzon
dering: jongeren. "Mensen met
brommers hebben toch geen geld
om lid te worden", verklaart Flips
je.
Elmer zit in de vijfde klas vwo.
Hij promoot Veronica - "een gave
omroep" - als vakantiewerk en is
daar zeer over te spreken. "Vol
gendjaar doe ik het weer". Het con
tact met het publiek is voor hem de
grote charme van de baan die hij
van een vriend heeft overgenomen.
"De eerste keer was het wel lastig
om mensen zomaar aan te spre
ken", geeft hij toe. En het voelde
ook wat onwennig toen hij op de
markt klasgenoten tegenkwam.
Maar over het algemeen reageert
het publiek "hartstikke leuk".
Daar zijn natuurlijk uitzonderin
gen op. "Sommige mensen worden
boos omdat ze niet aangesproken
willen worden, anderen hebben
commentaar op de programma's
zoals bij voorbeeld de Pin-up Club.
En er zijn mensen die je in de ma
ling nemen of opmerken dat 'jullie
meiden op tv veel knapper zijn'.
"Als dat constant gebeurt, is dat
heel vervelend", aldus Flipsje,
"maar je raakt eraan gewend".
Klinkende munt
Per dag spreken de leden van de
promotieteams zo'n driehonderd
mensen aan. Dat levert gemiddeld
zes tot zeven nieuwe leden op. Dat
lijkt niet veel, maar PR-medewerk-
ster Ellen van Trigt wijst erop dat
elke veertiende inwoner van Ne
derland al lid is. Een handicap is
bovendien dat mensen die lid wil
len worden met klinkende munt
dienen te betalen
Al met al worden de promotie
meisjes en -jongens heel wat keren
op een dag afgepoeierd. En daar
moetje wel tegen kunnen. "Ik vind
het van moed getuigen om dan
toch iedere keer weer mensen aan
te spreken. Er is heel wat uithou
dingsvermogen voor nodig", aldus
Van Trigt. Zelfheeft ze nooit in een
promotieteam gezeten. "Ik ben
daar niet geschikt voor, het stuit
me tegen de borst. Ik ben vaak ver
baasd dat ze zo vrolijk blijven en
met zoveel flair op de mensen af
stappen. Nog nooit heb ik er éen
chagrijnig gezien, nee nog nooit".
Het promotievak stelt dus nogal
wat eisen. Bij het aantrekken van
wordt daar behoorlijk
streng op geselecteerd. Veronica
doet dat niet zelf. De werving en
begeleiding van de vier promotie
teams is uitbesteed aan het uit
zendbureau Van der Landen in
Amsterdam dat gespecialiseerd is
in dit soort activiteiten.
Uitstraling
Een vlotte babbel is onmisbaar,
en je moet "uitstraling" hebben,
vindt directeur Ron Tino-Centi
"Dat is veel belangrijker dan een
mooi uiterlijk". Degelijkheid en
betrouwbaarheid wegen nog
zwaarder. De kandidaten, die min
stens een havo-opleiding hebben
gedaan, moeten in staat zijn vragen
over de programma's te beant
woorden. Bij de training, die een
dag duurt, wordt daar uitgebreid
aandacht aan geschonken.
Ook de onaangename kanten
van het werk komen dan ruim
schoots aan de orde. "Wij wijzen de
mensen daar uitdrukkelijk op.
maar dat willen ze niet geloven
Het is erg hard werken. Het contact
met de mensen is vaak leuk, maar
soms erg vervelend. Zeker meisjes
hebben het niet altijd gemakkelijk
als ze op straat lopen.
"De glamour slijt en wordt
schromelijk overschat", aldus Ti
no-Centi. Jongelui melden zich
massaal aan om deel uit te maken
van een promotieteam. "Mensen
van twintig tot 35 jaar doen op de
een of andere manier graag iets
voor Veronica. Gewoonlijk moeten
we moeilijk doen om demonstra-
trices te vinden, maar hier hebben
we nog nooit voor geadverteerd"
Dat de animo zo groot is, komt niet
slecht uit want de meeste mensen
houden het niet langer vol dan een
jaar. "Het verloop is nogal groot",
geeft Tino-Centi toe. Maar dat kan
volgens heiyi niet aan de betaling
liggen, want die is "netjes" met al
en toe een boekenbon voor extra
prestaties.
Slecht weer, narrige mensen en
betrekkelijk saai werk zijn volgens
hem de belangrijkste redenen om
op te stappen voor de team-leden
die in de Veronica-wandelgangen
ook wel aangeduid worden met 'de
gleuven'. Dat er weinig mensen lid
worden, weten ze tevoren. "Wij stu
ren ze de straat op met de opdracht
zich zoveel mogelijk te laten zien
aan de consument. Het gaat erom
de naamsbekendheid van Veroni
ca in stand te houden. Het doet de
mensen iets als ze een promotie
team tegenkomen op straat".
Succes
"Leden werven is niet de eerste
prioriteit. De meeste nieuwe leden
komen binnen door de gigantische
respons op de bonnen in het Vero
nica-blad en verder melden men
sen zich telefonisch als lid aan". De
directeur van het uitzendbureau
kent het 'financiële plaatje' van Ve
ronica niet, maar hij gaat er vanuit
dat de vier promotie-teams zeker
niet meer dan 100 nieuwe leden per
dag winnen. Dat levert de omroep
niet meer dan 2500 gulden op aan
inkomsten. Dat neemt niet weg dat
Tino-Centi met de Veronica-bon-
zen absoluut overtuigd is van het
nut van de promotie-teams. "Een
ding is zeker: Veronica is succesvol
en dat spreekt de mensen aan. Daar
willen ze bij horen. Ik ga ook liever
bij Ajax voetballen dan bij een
clubje onderaan de ranglijst" Het
vervult directeur Tino-Cento dan
ook met trots dat Veronica de wer
ving en begeleiding van de promo-
tie-teams aan zijn bedrijf toever
trouwt. "Er wordt daar hard ge
werkt en dat doen wij ook".
