'Wat ik doe is een vak apart'
GOSSIP-JOURNALIST BEN HOLTHUIS (38), SPECIALIST IN
VERLIEFDHEDEN, SCHEIDINGEN EN GEBOORTEPIJNTJES
Er zijn mensen die geen week
end voorbij laten gaan zonder
een story te verslinden over het
privéleven van artiesten en an
dere bekende Nederlanders.
Al een goeie 15 jaar doen ze
dat, sinds Story als eerste rod
delmagazine op de bladen
markt werd afgezet. Onder de
'lieve lezeressen en beste le
zers' zijn er velen die beweren
nooit kennis te nemen van 'der
gelijke onzinnige pulp'. En als
ze toevallig wel op de hoogte
blijken van een scheiding, dan
hebben ze van een en ander
toevallig bij de kapper kennis
genomen. Een onthullend,
smaakmakend en openhartig
interview met een gossip-jour
nalist die van zichzelf zegt dat
hij eerlijk is.
door Gerard van Putten
De laatste roddel al gelezen? Grote
kans dat die door Ben Holthuis is
verspreid. Hij gaat door voor een
topper in een branche die nogal eens
wordt aangeduid als laagbijde-
grondse journalistiek. Geheimen
blijven voor hem zelden geheim, al
thans daar gaat hij prat op.
Achtereenvolgens schreef hij voor Story,
I Privé en Weekend, eerder verkocht hij
een jaar lang onder meer warme worsten
bij de Hema. Holthuis weet zich veel ge-
j lezen, maar de waardering die hij krijgt
voor zijn pennevruchten is beduidend
minder. "Dat wil zeggen dat er veel dag-
j bladcollega's op me neerkijken. Toen ik
dertien jaar geleden begon trof die min
achting mij nog, nu zegt het mij niets
meer. Ik zit niet te wachten op de waar
dering van journalisten, ik voel me gesti-
muleerd als ik op vrijdagavond door de
supermarkt loop en dan zie dat er nog
maar drie Weekends in de schappen lig
gen. Ik sta volledig achter mijn werk, an
ders deed ik het niet".
Gezellig kletsen
Hij heeft niet het idee met iets ver
keerds bezig te zijn. Dat deze vorm van
journalistiek zo'n slechte naam heeft kan
Holthuis niet vatten. "Het zijn vooral de
mensen die mij niet kennen, die over mij
oordelen en mij veroordelen. Die denken
ook datje heel gemeen moet zijn om gos-
sip-journalistiek te kunnen bedrijven.
Onzin. Natuurlijk gaat er wel eens een
gossip-journalist over de schreef, maar
bij een krant gaat er ook wel eens wat
fout. Wat ik doe is huis-tuin-en-keuken
journalistiek. Gezellig kletsen over een
ander, dat is het eigenlijk. Wat ik schrijf
moet je lezen en vervolgens weggooien.
Ik heb niet de pretentie verhalen van his
torische waarde te schrijven".
Meestal doen hij en zijn andere vak
broeders dat in een stijl die veel sugge
reert maar in feite weinig inhoudt. Het
moet verkopen, zegt Holthuis eerlijk.
"Dat is hoe dan ook het uitgangspunt. In
geen geval mogen de bladen in de winkel
blijven liggen".
Voor hem is het geoorloofd dat een
dun verhaaltje dat een zijner collega's
ooit brouwde over een golfwedstrijdje
tussen prins Claus en prins Johan Friso
wordt bekopt met: Prins Claus raakte
slaags met zoon Johan Friso. "Het is een
vak apart. Niet iedereen kan het. Per
soonlijk vind ik het net zo'n grote kunst
te werken voor mijn blad als voor Vrij
Nederland. Want je moet gericht schrij
ven. In formules kunnen denken. Je
moet weten wat de lezers willen weten".
Nu zegt Holthuis daarvan toevallig
aardig op de hoogte te zijn. Van nature
heeft hij een smaak die naar eigen zeggen
wat vrouwelijk aandoet. Smullen kan hij
van verhalen over hoe vrouwen hun
zwangerschappen hebben beleefd en
hoe ze hun bevalling hebben doorstaan.
"Ik wil daarover alles lezen, in geuren en
kleuren, compleet met alle daarmee ge
paard gaande pijntjes en pijnen. Ik ben
ervan overtuigd dat ook vele lezers en le
zeressen dat willen weten van die zange
res die zojuist een kind heeft gekregen.
Vandaar dat ik die zangeres daarover
vragen stel".
Waarheid
"Waar het om gaat is dat de waarheid
geen geweld wordt aangedaan en per
soonlijk heb ik me daar nooit schuldig
aan gemaakt", beweert Holthuis gloed
vol, ook al weet hij dat de schijn tegen
hem is. Nu zes jaar geleden spanden Cor-
ry Konings en haar toenmalige echtge
note Piet Roeien een kort geding tegen
hem aan, toen hij als Story-reporter had
geschreven over een liefde die was opge
bloeid tussen de voormalige zangeres
van de Rekels en ene Dave, lid van het
Limburgse zangduo Mark en Dave. Vol
gens de zangeres was er niets waar van
wat Holthuis had geschreven; ze eiste
rectificatie van het gewraakte artikel en
een schadevergoeding van 15.000 gul
den. De president van de Haarlemse
rechtbank velde een Salomonsoordeel:
Holthuis moest zijn opstel rectificeren,
Corry Konings kreeg geen schadever
goeding.
"Dit is een zaak waaraan ik slechte her
inneringen bewaar, omdat ik nu nog
staande hou dat ik geen feitelijke onjuist
heden heb geschreven. Ik zit nu weer bij
Corry op de bank, maar echt goed ge
maakt hebben wij het nooit. Dat kan ei
genlijk ook niet, want zij en Piet hebben
destijds niet de waarheid gesproken
voor de rechtbank. Dat neem ik haar nog
kwalijk. Ik ging destijds onvoorbereid
naar de rechtszaal, omdat ik ervan uit
ging dat ik niks had misdaan en mij ook
niks kon gebeuren. Achteraf zeg ik dat ik
nooit meer onvoorbereid naar een rech
ter zal stappen. Achteraf zeg ik ook dat
de journalisten van de dagbladen mij
geen recht hebben gedaan omdat ze het
hebben vertikt die Daye om commentaar
te vragen en dat zowel Corry als Story er
beter van is geworden, van die hele zaak.
Wij verkochten in die dagen bij het leven,
terwijl Corry er twee hits aan heeft over
gehouden. Eerst 'Adio' en vervolgens
'Het was allemaal gelogen'. Tot haar
scheiding, die drie jaar later werd uitge
sproken, heb ik haar niet meer gespro
ken. Niettemin wist ik als eerste journa
list dat Corry en Piet in scheiding lagen".
Eerlijk
"Ik ben gewend de bekende Nederlan
ders eerlijk te benaderen voor een inter
view. Als ik gehoord heb dat de persoon
in kwestie in scheiding ligt, zeg ik dus
niet dat ik kom voor z'n mooie tuin. Het
vervelende is dat sommige artiesten mij
alles vertellen om dan vervolgens te gaan
roepen dat alles van A tot Z is verzonnen,
zodra het op schrift staat. Heel smerig
vind ik dat, temeer omdat ik te allen tijde
bereid ben mijn stukken vooraf te laten
lezen".
De man die zichzelf uitgeeft voor gos
sip-journalist, maar die door zijn vijan
den bij herhaling wordt afgeschilderd als
een voyeur in de nabijheid van de Gooise
matras, geeft toe dat hij zijn 'onderwer
pen' wel eens onder druk moet zetten om
ze te verleiden tot een gesprek. Vriende
lijk doch dringend wordt dan aangekon
digd dat er hoe dan ook een verhaal
wordt geschreven, ook als er geen mede
werking wordt verleend.
"Naar mijn mening heeft dat niets te
maken met chantage en nog minder met
voyeurisme. Als ik iemand bel, heeft de
gene die ik aanspreek altijd het recht af
te zien van een gesprek. Maar ik vind dat
ik op mijn beurt wel het recht heb die
zelfde persoon over te halen tot een inter
view. Temeer omdat ik liever met een
ster praat over een scheiding dan met de
andere partij. Er zijn mensen die toch
halsstarrig blijven weigeren. Voor mij
ligt het er dan aan wie moeilijk blijft
doen. Een zangeres die van gekkigheid
niet wist wat ze moest doen om in de pu
bliciteit te komen toen ze nog onbekend
was, daar heb ik weinig consideratie
Nieuws is nieuws
"Ik heb het meegemaakt dat zo'n meid
mij het hele rijtje van verliefd, verloofd
en getrouwd heeft laten afwerken. Maar
toen haar huwelijk vervolgens strandde
was ze ineens niet thuis. Terwijl ik daar
vóór op de belachelijkste uren welkom
was. Kijk, dan voel ik me genoodzaakt
uit te gaan van de feiten die mij bekend
zijn. En dan kunnen de collega's die op
mij neerkijken wel roepen dat een schei
ding niets heeft te maken met de vocale
prestaties van de zangeres, maar daar
stel ik dan tegenover dat nieuws nieuws
is. Als morgen Erica Terpstra met haar
auto in de sloot terechtkomt zetten die
zelfde journalisten dat bericht ook op de
voorpagina van hun krant, terwijl dat
toch ook niets te maken heeft met de po
litiek".
Gemeten naar zijn journalistieke nor
men is in beginsel is alles, maar dan ook
alles dat te maken heeft met een bekende
Nederlander het waard gepubliceerd te
worden. Als geen ander weet hij dat zijn
lezerskring van alles over artiesten wil
weten; nieuwsgierigheid is al vijftien
jaar het bestaansrecht van de bladen.
Holthuis laat evenwel doorschemeren
dat hij meer weet dan hij zijn lijfblad toe
vertrouwt. Er kan voor hem weliswaar
veel, maar niet alles. Ook Holthuis zegt
zijn ethische grenzen te hebben. Zou hij
werkelijk een boekje open doen over het
privéleven van menige Nederlandse ar
tiest, volgens hem trilde dit land dan op
zijn grondvesten. "Onlangs kreeg ik bij
voorbeeld nog foto's in handen gespeeld
van een heel bekende tv-presentator die
zich ophoudt in een of ander sekshuis.
Zijn huwelijk staat op springen, maar ik
acht de tijd nog niet rijp om erover te pu
bliceren. Al ga ik er altijd van uit dat de
collega's van andere bladen ook van een
en ander op de hoogte zijn, mijn gevoel
zegt op dit moment dat ik dat niet kan
maken".
Rivaliteit
De concurrentieslag met 'die andere
bladen' wordt verbeten uitgevochten, al
is die volgens Holthuis lang niet meer zo
moordend als enkele jaren terug. Dat
neemt niet weg dat de rivaliteit groot is,
de dames en heren proberen elkaar
voortdurend vliegen af te vangen en el
kaar op een dwaalspoor te brengen. Van
collegialiteit is hoegenaamd geen spra
ke, benadrukt Holthuis.
"Het zal voor buitenstaanders opge
fokt aandoen, maar wij mogen geen
nieuwtje missen. Als Privé morgen met
een cover komt die ik heb gemist, ben ik
het hele weekend uit mijn doen. Dan ben
ik nauwelijks aanspreekbaar. Gelukkig
komt het weinig voor, al proberen de
journalisten van de andere bladen onder
werpen te claimen. Ik wist bijvoorbeeld
dat de juwelen van wijlen Ank van der
Moer waren gestolen bij haar dochter. Ik
belde die dochter op. Ze bevestigde dat
die juwelen gestolen waren, maar ze zei
er meteen bij dat ze dat eigenlijk niet
mocht vertellen omdat ze Privé al de be
lofte had gedaan het nieuws over die
diefstal exclusief te geven".
"Daar wordt grif voor betaald, ik weet
bijvoorbeeld ook dat George Baker zijn
baby duur heeft verkocht aan Story.
Voor een bedrag dat in de buurt van tien
duizend gulden lag. Daar doe ik dus niet
aan mee, aan dergelijke praktijken".
Zijn tipgevers verschaffen hem al ge
noeg informatie, Holthuis laat zich er op
voorstaan over zoveel contacten te be
schikken dat hij niet met flappen hoeft te
zwaaien. Op anonieme telefoontjes zegt
hij niet in te gaan, liever verneemt hij het
'nieuws' uit de eerste hand. "De meeste
tipgevers zijn de artiesten zelf. Die kun
nen heel openhartig zijn over zichzelf, als
het hun zo uitkomt. Je hebt erbij, die bel
len mij elke dag. Vooral aankomende
sterren doen dat. Nu zijn die voor ons
minder interessant. Als wij ons blad zou
den volplempen met allerlei aankomen
de artiesten, dan werd er niet één meer
verkocht. Nee, waar mensen wel op zit
ten te wachten is het stuk over de artiest
die in de goot is beland".
Getekend
Journalist wilde hij altijd al worden,
als jonge jongen verlangde hij al naar een
baantje bij een krant. Daar is het nooit
van gekomen. En daar zal het ook nooit
van komen, weet hij. Een jaar of wat gele
den solliciteerde Holthuis bij enkele dag
bladen, hij wilde ook wel eens een ver
slag over een raadsvergadering schrij
ven. Maar zijn verleden als gossip-jour
nalist strekte niet bepaald tot aanbeve
ling.
"Wie eenmaal bij een roddelblad heeft
gewerkt is getekend", zegt Holthuis, die
zonder blikken of blozen probeert aan te
tonen dat zijn manier van werken niet
eens zo veel verschilt van die van Sonja
Barend. "En die zet zich vaak tegen ons
af. Maar als ik zie hoe zij de 38-jarige con
certpianist Piet de Vis ondervraagt over
zijn huwelijk met een 82-jarige dame-
....neem me niet kwalijk, maar ze stelde
bijna dezelfde vragen. En zo ging ze ook
te werk tijdens het afscheidsprogramma
van de Zangeres zonder Naam".
Ook al zou hij nu alsnog in de gelegen
heid worden gesteld over te stappen naar
een krant, Holthuis zou er niet over pein
zen. Hij zegt zijn plaats te hebben gevon
den bij zijn huidige werkgever, waar zijn
stukken worden geplaatst zoals hij ze
heeft geschreven. Zijn vrijheid van han
delen is groot, .en de beloning navenant.
Dat was wel even anders bij Privé,
waar hij ooit drie weken werkte. Zoals
Holthuis het uitdrukt werd daar ver
langd, nee, geëist dat er uit een bepaalde
persoon meer verhaal werd gehaald dan
er in wezen in zat. "Ik beschikte al over
de nodige contacten, ook met mensen
die per se niet in dat blad wilden staan.
Uiteindelijk gaven ze toch hun toestem
ming. Om mij. Die mensen voelden zich
naderhand verraden, omdat aan mijn
verhalen een bepaalde draai was gege
ven, omdat er koppen boven werden ge
zet die die mensen niet wilden en die ik
niet wilde".
Tonnen
De 38-jarige Holthuis heeft ermee le
ren leven dat hij wel eens met de nek
wordt aangekeken. Het deert hem niet
meer, zegt de specialist in verliefdheden,
huwelijken, geboortén en scheidingen.
Wat anderen over hem zeggen kan hem
nauwelijks schelen, althans zo doet hij
het voorkomen. Bovendien ontvangt hij
maandelijks een ruim uitgevallen finan
ciële compensatie voor de omstreden re
putatie die hij, hoe eerlijk Holthuis zich
zelf ook vindt, in de loop der jaren heeft
opgebouwd.
Deze vorm van journalistiek betaalt
immers heel goed, de salarissen die wor
den betaald in deze speciale sector ont
stijgen verre de journalisten-cao. De bla
den hebben met tonnen gesmeten om el-
kaars beste krachten weg te kopen. Ook
Holthuis kan er zeer goed van leven,
maar er moet vooral niet worden gedacht
dat hij zijn beroep ziet als een middel om
snel rijk te worden. Dat kan hier in Ne
derland nu eenmaal niet, weet hij. Vertel
hem wat: in wat hij de gouden jaren van
de gele pers noemt is hij hoogst persoon
lijk uitgekleed door de fiscus.
Holthuis heeft leergeld betaald. Al zijn
belangen heeft hij nu ondergebracht in
een bv. Hij heeft een manager in de arm
genomen. Holthuis zegt er niets voor te
voelen dat hem ooit nog eens een poot
door de belasting wordt uitgedraaid. "Ik
mag dan meer verdienen dan de gemid
delde Nederlander, als ik al mijn uren bij
elkaar optel zou ik bij wijze van spreken
net zo goed af zijn met een bijstandsuit
kering. Vannacht nog lag ik om kwart
over drie op bed en vanmorgen stond ik
er om half acht alweer naast".
Niet inslapen
"Want in dit werk mag je niet inslapen,
je moet al heel vroeg in de morgen gaan
bellen. Om nieuwtjes te vergaren, om ie
mand snel te interviewen. Zelf lees ik
nooit terug wat ik schrijf. Voor mij is een
onderwerp afgerond zodra de laatste
punt op papier is gezet. Wat dat betreft
zie ik geen verschil met de kruidenier.
Die zal zich ook niet afvragen waar zijn
kilo suiker uiteindelijk is terechtgeko
men".
"Ik maak wel veel meer uren dan die
kruidenier. Mijn lezers zullen er geen
idee van hebben hoeveel autokilometers
en hoeveel uren er zijn geïnvesteerd in
één nieuwtje. Er zijn soms weken bij dat
ik de ene na de andere party afloop, om
contacten te leggen. Als ik dan 's nachts
mijn ogen dichtdoe zie ik alleen nog
maar handen en glazen. Want er wordt zo
links en rechts wat afgezopen in het we
reldje waarin ik me beroepshalve be
geef'.
"Ik zit nu weer bij Corry Konings op de bank.
Maar echt. goedgemaakt hebben we het nooit".
"Ik wist bijvoorbeeld dat de juwelen van wijlen
Ank van der Moer waren gestolen bij haar dochter".
Ben Holthuis bij de Waagtoren in Alkmaar: "Ik heb niet het idee met iets verkeerds bezig te zijn"
GPD)
"Sonja Barend zet zich vaak tegen ons af. Maar in
feite hanteert zij dezelfde methoden".
(foto ANP)
