De koningen van F Alpe d'Huez
SPOoTTV
Uren kink: 'Winnen
etappe enige doel'
111
RUGNUMMER
Oranje lacht waar Frankrijk huilt
£an de
Maassen raakt
rode trui kwijt
Verslaggever
Jorritsma
schopt raak
Kameraden Rooks (1) en Theunisse (2) nemen revanche
Vanderaerden
neemt afscheid
Recordaantal
zeilers Seoul
VRIJDAG 15 JULI 1988
PAGINA 15
ALPE D'HUEZ (GPD) - Er mocht
vooral niet te veel van hem worden
verwacht. Sprak Peter Post aan de
vooravond van de Tour de France
over zijn veelbelovende kopman
Erik Breukink. Talent plenty, zo
wist de ploegleider, maar wel ta
lent dat nog beetje bij beetje ont
gonnen moet worden. Breukinks
indrukwekkende prestaties in de
Ronde van Italië waren mooi mee
genomen, maar er dienden in het
kader van Tour geen verstrekken
de consequenties aan te worden
verbonden.
De jeune premier van de Panaso-
nic-formatie stelde 'baas' Post gis
teren in het gelijk. Erik Breukink is
er nog niet. Tussen Morzine en Al-
pe d'Huez zakte hij genadeloos
door het ijs, zoals een slechte dag in
het wielerjargon ook wel wordt
omschreven. Al het moois dat hij in
anderhalve week Tour had opge
bouwd, verdween in een diep dal.
Zijn mooie derde plaats in het alge
meen klassement en niet te verge
ten de witte trui, waarmee de leider
van het jongerenklassement wordt
onderscheiden. Bijna zeventien
minuten kreeg hij van Steven
Rooks op zijn kop.
De als opvolger van Zoetemelk
bestempelde coureur was er con
fuus van. Opgewacht door assis
tent-ploegleider Ferdi Vandenhau-
te liet hij zich in de auto van Tour-
arts Gerard Porte zetten. Hij zat
nog geen minuut, toen hij naar het
warme hotel werd geduwd. Daar
stond het huilen hem nader dan het
lachen. Post probeerde zo goed en
zo kwaad als het ging zijn parade
paardje te koesteren. Was het de
druk van de buitenwacht, die hem
al als een tweede Zoetemelk be
schouwde, geweest die hem had
doen bezwijken? Breukink: „Nee,
niet dat ik weet". En na een be
klemmende stilte: „Mocht dat wel
zo zijn, dan is dat probleem nu op
gelost". Galgenhumor heet dit.
Het kan snel met een wielrenner
gebeurd zijn. In Morzine voelde
Breukink zich nog sterk als een
beer, enkele uren later zo slap als
een vaatdoek. „Direct al bij de be
klimming van de Madeleine voelde
ik de krachten uit mijn benen weg-
Erik Breukink worstelt op weg naar de top van l'Alpe d'Huez. De renner
van Post kwam met ruime achterstand binnen. <f0to anp>
vloeien. Ik vond niet eens dat het Als de dreun is verwerkt, wil
tempo zo hoog lag. Maar als je er Breukink toch nog wel iets van
dan af moet, is het natuurlijk niet in zich laten horen. „Het winnen van
orde. In de afdaling voelde ik me een etappe is het enige doel dat me
net een jojo". nog rest".
ALPE D'HUEZ (GPD) - Het Franse volkslied
schalde gisteren door heel Frankrijk. Het was
immers quatorze juillet (14 juli), de nationale
feestdag van de Fransen. De fietsende kinde
ren van La Douce France 'gingen', zoals het
volkslied wil, echter niet en - als gevolg daar
van - bleef een triomfdag op Alpe d'Huez uit.
Weliswaar luidden de klokken uitbundig op de
befaamde Tour-berg, maar dat eerbetoon gold
Steven Rooks. Een traditie van Jaap Reuten,
de uit Nederland afkomstige pastoor die al ja
ren op de Alpenreus bivakkeert. Voor het Fran
se legioen had het meer weg van het luiden van
de noodklok.
Alpe d'Huez was weer eens door Oranjeklan
ten veroverd. Voor de Franse wielerfans viel er
op hun vrije dag niets te.vieren. Het begon 's
morgens al in mineur, toen Laurent Fignon
vanuit zijn hotel in Morzine liet weten de Tour
niet meer te zien zitten. Het kruisje door de
naam van Fignon was nog maar nauwelijks ge
zet, of een tweede (Franse) onheilstijding werd
rondgebazuind. De enige echte Alpen-rit dit
jaar moest nog goed en wel beginnen, toen de
Tour-radio meldde dat Jean-Francois Bernard
in moeilijkheden verkeerde. Meteen bij de be
klimming van de eerste de beste col van bete
kenis, de Madeleine, ging Bernard met de bil
len bloot. Een echec dat zich woensdag op weg
naar Morzine reeds aankondigde. „Geen pa
niek", probeerde 'Jeff, zoals hij in de dagelijk
se omgang wordt genoemd, dat verlies (ruim
twee minuten) te bagatelliseren. Er heldhaftig
aan toevoegend dat hij terug zou slaan. Praat
jes die geen gaatjes vulden. Bernard kreeg gis
teren nog meer billekoek. Een Tourzege is uit
gesloten, nadat hij zonder pijn, maar met veel
moeite Alpe d'Huez had bereikt. Met dik 22 mi
nuten achterstand op de eindelijk eens losge
slagen Steven Rooks.
„Ik heb geen excuses", verklaarde Bernard
zijn deceptie. Even werd er gerept over de na-
weëen van zijn val in de etappe Nancy - Reims.
„Heeft er niks mee te maken", zei Bernard eer
lijk. „Ik zoek geen uitvluchten, ik had gewoon
een slechte dag. Waarom is me een raadsel".
Zijn Nederlandse ploeggenoot Jacques Hane-
graaf: „Ik denk dat hij onder de mentale druk is
bezweken. Ze hebben hem hier in Frankrijk
helemaal gek gemaakt".
Alsof het Franse drama nog niet compleet
was, viel ook Charly Mottet (de vervanger-kop
man van Fignon) royaal door de mand. Hij
moest ruim acht minuten inleveren. Mottet:
„Het leek aanvankelijk allemaal heel goed te
gaan. Op de Madeleine en de Glandon kon ik
goed meekomen. Aan de voet van de beklim
ming naar Alpe d'Huez was het echter opeens
afgelopen. Ik werd er doodnerveus van. Ik zag
de een na de ander me voorbij'rijden, wilde
steeds meegaan, maar de benen wilde niet
meer". Evenals Bernard had Mottet het over
een onbegrijpelijke zaak.
En jawel, ook de 'Grote Verliezer' nummer
drie, de Zwitser Urs Zimmermann (hij raakte
een slordige 20 minuten kwijt), snapte er niets
van. „Bij de start voelde ik me goed", legde
'Zimmi' uit. „Eenmaal op weg bleek dat ook zo
te zijn. Vandaar dat ik direct op de Madeleine
aanviel. In de afdaling ben ik vervolgens geval
len. Ik miste een bocht. Letsel hield ik er niet
aan over, maar van het ene op het andere mo
ment was het ritme gebroken. Ik voelde me net
een auto die niet meer wilde starten".
Het verst achterop raakte Sean Kelly (23 mi
nuten en 46 seconden). De 32-jarige Ier begroef
meteen zijn illusies ooit nog eens, in navolging
van zijn landgenoot Roche, de Tour de France
te kunnen winnen. Kelly: „Alleen in Spanje en
Zwitserland schijn ik de bergen aan te kunnen.
Raar maar waar. Ik kan me herinneren dat ik
een keer nog slechter een bergetappe heb gere
den. Dat was in de Pyreneëen, toen ik de gele
trui droeg en 19 minuten aan mijn broek
kreeg".
De zomer van '48
Veertig jaar geleden, in de zo
mer van 1948, trok Gino Bartali
(34) opnieuw naar de Tour de
France de ronde die hij in 1938
zo glorieus had gewonnen. Hij
was, dat sprak vanzelf, niet meer
dezelfde man. De oorlog had hem
beroofd van zijn beste wielerja-
ren, de tijd had op zijn gezicht
een grillig spoor getrokken, zijn
haren begonnen al danig te dun
nen. Steeds zwaarder werd voor
hem het duel met die andere, jon
gere campionissimoFausto Cop-
pi, om de hegemonie in Italië. In
de Ronde van Italië van 1948 was
hij er niet aan te pas gekomen:
achtste in het eindklassement,
ver beneden zijn stand. Ging de
carrière van de grote man pijn
lijk walmend te einde? Het leek er
veel op.
Bartali voerde in 1948 de Itali
aanse A-ploeg aan Coppi was
balorig thuisgebleven. In Parijs
aangekomen liet hij weinig van
zich horen. Hij behoorde nu een
maal tot het zeldzame ras van
kampioenen dat tamelijk zwijg
zaam zijn weg gaat. Maar als
dat soort lieden dan een uit
spraak doet, komt die meteen als
het ware onder een vergrootglas
te liggen. Zo ook nu. Bartali zei
tegen een Franse krant dat hij
zich niet druk zou maken en pas
in de Alpen zou toeslaan. De
Franse en Belgische ploegen
hoorden het knarsetandend aan
en beloofden om het hardst dat zij
de grote Bartali, of wat daar van
over was, op het vlakke deel wel
tot moes zouden rijden.
Al in de eerste etappe, van Pa
rijs naar Trouville (237 km),
wordt een dolle jacht ontketend.
Maar Bartali losrijden is er niet
bij. In tegendeel, hij en niemand
anders wint de rit. Inwendig
moet hem dat zeer vermaakt heb
ben, naar buiten laat hij niets
blijken. Met een zeer knorrig
hoofd hijst hij zich in het geel. Dat
is uiteraard helemaal niet vol
gens plan en in de vlakke etappes
die volgen laat hij zich verder
niet meer zien.
Er meldt zich, tot grote vreugde
van het Franse publiek, een nieu
we held die alle aandacht ops
lokt: de jonge, elegante Louison
Bobet, die steeds beter gaat rij
den naarmate de gele trui langer
in zijn bezit is. Aan de voet van
de Pyreneeën telt Bobet een voor
sprong van bijna 21 minuten op
de als 24ste geklasseerde Bartali.
In het gebergte zegeviert Bartali
twee keer achtereen, echter zon-
der de Fransen Bobet en Robic te
kunnen losrijden. Hij boekt scha-
GINO BARTALI
mele tijdwinst dank zij wat boni
ficaties. Maar in de etappes
langs de Middellandse Zee her
stelt Bobet de marge van (ruim)
21 minuten. Bartali stelt zelfs uit
gesproken teleur in de 12de etap
pe (Sanremo-Cannes), bij de be
klimming van de Turrini, een
berg die hij kent als geen ander.
Zelfs Alfredo Binda, de geslepen
Italiaanse ploegleider, gelooft er
nu niet meer in. "Bartali is
Bartali niet meer", zo laat hij
zich op de rustdag in Cannes ont
vallen.
Intussen gebeurt er het nodige
in Italië. Er wordt een. aanslag
gepleegd op communistenleider
Togliatto en het leven van de
man hangt aan een zijden
draad. De sfeer in het land wordt
zeer gespannen, de kans op een
burgeroorlog wordt groot geacht
als de communist inderdaad zou
overlijden. Het land heeft drm-
gend afleiding nodig. De sport
zou er misschien voor kunnen
zorgen. Premier De Gasperi stelt
zich telefonisch in verbinding
met Bartali. De mannen kennen
elkaar heel goed. De Gasperi
vraagt of hij de Tour nog kan
winnen. Bartali antwoordt dat
hij geen magiër is, maar belooft
zijn best te zullen doen. De Gas
peri drukt er nog eens op dat het
"heel belangrijk" is.
Het uur van de waarheid
breekt aan: de Alpen. De dertien
de etappe is de beruchte rit van
Cannes naar Briancon met de
cols d'Alios, de Vars eri'de Izoard,
al zo vaak de scherprechter in de
Tour-historie. Er gebeurt lange
tijd niets. Niet Bartali, maar Ro
bic komt als eerste door op de Al-
los en de Vars. De Italiaan lijkt
niet langer meer de macht te be
zitten om anderen zijn wil op te
leggen. Dan doemen de gruwelij
ke trekken van de Izoard, met
zijn slechte wegdek, op. Tijdens
de beklimming gaat het sneeu
wen, een snerpende wind doet de
renners verkleumen. En hier
opent Bartali dan het lang ver-
wachte offensief op zijn rivalen.
De befaamde journalist Joris
van den Bergh kijkt toe en no
teert:
Terwijl de renners voort ploe- p
terden, ging Bartali naar boven
alsof hij door een onzichtbare
macht werd voortgeduwd. Zij
worstelden, hij dayiste de berg op.
En telketis keek hij om. En ieder
moment waarop hij zag dat hij
verder was uitgelopen, scheen
hem nieuwe krachten te bezor
gen". De ijzeren Belg Brik Schot-
te kan de achterstand beperkt
houden tot zeven minuten, Bobet
volgt op achttien minuten en
houdt nog net zijn gele trui.
Een dag later staat de rit
Briaticon-Aix-les-Bains op het
programma met kleinigheden als
de Lautaret, de Galibier, de Télé-
graphe, de Croix-de-Fer, de
Glandon, de Porte, de Cucheron
en de Granier. De Galibier met
zijn ijzel en sneeuw leent zich
goed voor een nieuwe aanval,
maar Bartali laat zich niet zien.
Hij gaat er pas vandoor op de
niet zo hoge, wel uiterst lastige
Col de Porte. Het is daar dat hij
volgens eigen zeggen de beste
prestatie uit heel zijn carrière le
vert. Hij gaat omhoog als een
klipgeit. Op zijn gezicht is niets
van inspanning te bespeuren.
Hij zet Ockers op zeven en Bobet
op acht minuten. De gele trui is
van hem.
Het verhaal wordt eenton ig: de
dag daarop triomfeert hij, al
weer met ruime voorsprong, in
Aix-les-Bains-Laitsanne. De
man die met zo'n twintig minu- j,
ten achterstand de Alpen is inge
gaan, komt er met een half uur
voorsprong weer uit. Daarna
wrijft hij nog eens flink zout in de jj
wonden van zijn rivalen door
ook de vlakke etappe Metz-Luik
te winnen.
Premier de Gasperi kan tevre- j
den zijn, in Italië spreekt ieder- r;
een over Bartali en niemand
meer over revolutie.
Aan de finish in Parijs wacht i
hem een uitgebreid huldebetoon.
De Italianen zijn door het dolle
heen. De enige die geen moment
zijn kalmte verliest is Bartali
zelf. Tijdens zijn ereronde ver- jt
schijnt er heel even een vage
glimlach op zijn vermagerde j
kop. Meer krijgt de wereld niet te
RUUD PAAL/W 1
L'ALPE-D'HUEZ (ANP) - Frans
Maassen mag vandaag nog wel in
de rode trui de klimtijdrit naar Vil-
lard-de-Lans rijden, de eerste
plaats in het tussensprintklasse-
ment raakte hij kwijt aan Eddy
Planckaert. De Belg won voor de
bergen drie tussensprints.
Planckaert is in de klimtijdrit ver
plicht de groene trui van het pun
tenklassement te dragen. In het
tussensprintklassement heeft
Maassen acht punten minder dan
Planckaert.
L'ALPE D'HUEZ (ANP) - Aan
het einde van de twaalfde etap
pe heeft verslaggever Jorrit
Jorritsma pr-man Harrie Jans
sen van PDM gisteren een
schop onder de kont gegeven.
De ex-schaatser uitte daarmee
zijn ongenoegen over het feit
dat Janssen etappewinnaar
Steven Rooks eerst bij de tele
visiecommentatoren bracht
voor hij met hem mocht spre
ken. Janssen reageerde boos.
„Als Jorritsma zijn excuses niet
aanbièdt, zal nooit meer een
renner van onze ploeg met hem
praten." Jorritsma was dit niet
van plan. „Ik schrijf een boze
blief naar de directie van
PDM."
L'ALPE D'HUEZ (GPD) De hotel-opvang van de twee
Nederlandse 'koningen' van l'Alpe d'Huez was minder glo
rieus dan men wellicht zou verwachten. In een simpel trai
ningsjasje dook Gertjan Theunisse na de douche onder de
dekens, en Steven Rooks moest het ook doen met niet
meer dan een boxer-short van eigen merk. Panne aan de
twee 'bagage-wagens' van PDM. Lastig, maar kan gebeu
ren.
Ze ruilden die weinig chique 'ver
schoning' echter graag in tegen de
triomf van de late namiddag van de
veertiende juli, in de Tour 1988 her
doopt tot nationale wielerfeestdag
voor Nederland. Steven Rooks 1,
Gertjan Theunisse 2. Onderling
verschil van 17 seconden, maar bij
beiden gingen royaal de armen
naar het weer luid met kerkklok
ken bewierookte zwerk.
Eigenlijk hadden ze als Hinault
LeMond over de streep moeten
gaan, het duo dat in 1986 Tourhis
torie schreef op dezelfde berg.
Hand in hand. Maar ditmaal werd
de partituur toongezet door twee
echte kameraden. Bij elkaar op de
kamer, bij elkaar in de koers, onaf
scheidelijk, tot veel meer in staat
dat je eigenlijk voor mogelijk had
gehouden,
De etappes naar Morzine en l'Al
pe d'Huez stonden hoog op het
lijstje bij het tweetal. Toen ze
woensdag zowaar ook daden bij
die woorden voegden, in feite te
goed waren om de rit met een dag
zege af te ronden, moest daar in
stemmend op worden gereageerd.
Maar dat er daarna ook nog een su
per-uitvoering tegen de in Neder
land meest bekende Tourberg zou
volgen, was dat niet al te veel ge
vraagd?
Rooks en Theunisse logenstraf
ten alle vooroordelen, die tegen
hen in stelling waren gebracht.
Rooks ontpopte zich zowaar als
één van de beste klimmers, reed ui
terst alert de hele dag in de voorste
lijn, was er vast van overtuigd zijn
doel te kunnen realiseren. En
Theunisse verhoogde zijn niveau,
zoals in feite al het hele jaar, op
nieuw met reuzeschreden. De 'wit
te engel' was een ideale helper voor
Rooks, klampte zich als een bloed
zuiger vast op allemans kuiten, en
had zowaar genoeg over voor ook
nog een sprong naar 'het zilver'.
De 'knechten' in de ploeg drup
pelden één voor één hotel Les
Grands Rousses binnen. Adrie van
der Poel: „Waarom ik niet mee
was? Ik wilde het Frankrijk niet
aandoen één, twee en drie te wor
den". Marc van Orsouw:
„Gooohhh, ik ben de laatste vijf ki
lometer naar boven gedragen. Ze
riepen allemaal van de kant, dat
Rooks en Theunisse hadden ge-
wónnen". Peter Stevenhaagen: „Ik
was zó boven, toen ik hoorde wat er
was gebeurd".
Er was de laatste dagen heel wat
afgepraat bij PDM: hoe moest de
'revanche' op Panasonic en Super-
Confex gestalte krijgen? Niet pa
niekeren, rustig de kans afwach
ten. Als de conditie en vorm er zijn,
zal ooit de dag komen. Rudy Dhae-
nens: „Ik zag Zimmermann op de
Madeleine (de eerste col van de
dag, red) demarreren, en ik dacht:
als Rooks daar maar niet achteraan
springt, want hij gaat gegaran
deerd kapot".
Maar was de taktiek woensdag
wellicht iets te gretig geweest, die
van donderdag moest minder uit
bundig. De onderlinge afspraak
was, dat Rooks zich volledig op
Delgado zou concentreren ('Zim
mi' zocht het maar uit), en Theunis
se 'de anderen' voor zijn rekening
zou nemen. 'De anderen', een man
of acht, tien? Theunisse draaide er
zijn hand niet voor om.
Lijden
De revelatie uit Kerkdriel: „We
hebben de koers niet bewust hard
gemaakt, zoals naar Morzine. Je
loopt het gevaar, dat. je zelf ook te
veel moet lijden. Maar ik heb wél
de hele dag met ze zitten spelen.
Half wieltje ervoor, ernaast, beetje
strakker tempo. Ze een beetje af
bluffen. Maar oppassen, want er
waren drie kanjers van cols, van
daag".
Er ging een grote groep over de
Madeleine (met toen al een kruis
over Bernard, Kelly, Breukink, en
na een val in de afdaling ook Zim
mermann). Na de Glandon (met
Rooks vóór Delgado als eerste bo
ven), kon de l'Alpe d'Huez 'begin
nen'. Rooks was achter Delgado
aangewipt, zoals de marsorder
luidde. „Het leek wel makkelijk,
maar er explodeert toch ook iets bij
jezelf'.
Van de 'laatkomer Rooks' was
weinig meer over. Precies op het
juiste moment pikte hij aan, pre
cies op tijd nam hij mede het initia
tief. „Ik heb meteen tegen Delgado
l, dat hij op mijn volle steun
Theunisse (li), Hernand
later glorieus zegevieren.
kon rekenen, dat ik ging voor de
ritzege. Hij had zijn zinnen gezet op
de gele trui, dus de samenwerking
was gauw gemaakt. Ach, we heb
ben vorig jaar in dezelfde ploeg ge
reden, zijn toen best goed met el
kaar omgegaan".
Wat er op de achtergrond ook
aan Colombiaanse cascade-num
mers werd opgevoerd, hoe Luis
Herrera ook jojode, Fabio Parra
zijn zware locomotief door de
bochten stuurde, belagen konden
zij Rooks en Delgado nooit. Tot
drie kilometer van de streep Parra
liet merken, dat hij zijn zinnen had
gezet op nog een tweede Alpenze
ge. Maar, hij wilde wel, doch voelde
een bonk lood aan zijn pedalen.
Gertjan Theunisse.
„Ik had me opnieuw voorgeno
men: hier krijgt niemand me er
meer af. Ik snap van mezelf niks
meer, dat ik dit allemaal kan. Maar
het is natuurlijk ook een andere si
tuatie dan vorig jaar: toen plantte
ik Delgado aan de voet van een
berg, was ik de hele dag in touw ge
weest met jasjes, water en gaatjes
de dans op weg naar de top van de Glandon. De Nederlanders zouden
dichten, nu ben ik meer be
schermd".
Rooks had gehoord dat Theunis
se in aantocht was. Dat hij de ci-
piersrol op Parra voorbeeldig aan
het vervullen was.„Gisbers was het
me een keer komen vertellen. Ik
hoefde niet in paniek te raken, wist
ik. Maar ja, je moet maar afwachten
hoe de ontknoping wordt. Delgado
en ik deden evenveel kop, maar in
het wiel zitten tegen een col is er
toch niet bij. Dat kost ook kracht
en energie".
Motoren
Even iets voorbij het 3 km-bord,
exact op het op de weg geschilder
de Holland Oranje-hart, leek Fabio
Parra het nakende Nederlandse
feestje toch nog te gaan verstoren.
Hij demarreerde tot twee keer,
maar hij werd gestuit door de mo
toren en het rijendikke publiek.
Theunisse: „Hij was toch niet weg
geraakt, ik had zijn achterwiel op
gevreten". Rooks: „We hadden er
allemaal evenveel last van".
Rooks zag ineens een gaatje, en
hij was weg. Nog twee kilometer te
gaan. „Je weet wat er komt, dat
vlakke stuk, dan een beetje naar
beneden, je kunt je er helemaal op
instellen. Ik wilde dit winnen, ik
wilde eindelijk succes". Theunis
se: „Het was de afspraak, dat
Rooks het eerst zou springen, en
mocht het mislukken, dan zou ik
gaan".
Het kwam er niet meer van.
Rooks vulde zijn zege in de Ronde
van Apeldoorn aan met l'Alpe
d'Huez, Gertjan Theunisse stond
opnieuw met lege handen, maar
zijn uitbundige vreugde gold toch
Rooks.
„Ik kwam over de streep en zakte
meteen in elkaar. Ik had geen be
nen meer over. Maar ja, dit soort
dagen zijn echt zeldzaam, en dan
moetje meteen alles geven. Je hebt
wel eens dat je zit te harken, nu
reed ik iedere versnelling rond met
veertjes".
ALPE D'HUEZ (GPD) - Het Tour
circus nam gisteren afscheid van
negen medewerkers. De meest pro
minente was Laurent Fignon, die
niet eens meer voor de twaalfde
voorstelling kwam opdraven.
De tweede topper dié het giste
ren voor gezien hield was de Belg
Eric Vanderaerden. Na de deceptie
van Erik Breukink een tweede bit
tere pil voor de Panasonic-forma-
tie, die in Nancy al afscheid had
moeten nemen van Teun van Vliet.
Vanderaerden klaagde over een
ontstoken pees in het been.
Behalve Vanderaerden kwamen
de Spanjaarden Jose Recio, Pedro
Munoz en Anselmo Fuerte niet aan
de finish, alsmede de Belg Eddy
Schepers, de eerste hulp van Step
hen Roche. De Italiaan Stefano Gi
uliani meldde zich nog wel in Alpe
d'Huez, maar toen was de jury van
aankomst reeds vertrokken. En het
finishen na het sluiten van de tijd-
controle betekent uitsluiting.
Later op de avond werd het aan
tal deelnemers aan de klimtijdrit
van' vandaag verder teruggebracht.
De Belgen Roger Ilegemens en
Willem Wijnants mogen vandaag
ook niet meer van start gaan.
AMSTERDAM Nederland
stuurt naar de Olympische Zomer
spelen in Seoul een recordaantal
zeilers. Het NOC is akkoord gegaan
met de voordracht van maar liefst
zestien zeilers. Nederland is daar
door in zeven van de acht Olympi
sche zeilklassen vertegenwoor
digd. In de zeilploeg voor Pusan
bevinden zich drie Leidenaars.
Hans Schelling vaart met Henry
Koning in de Flying Dutchman.
Esther de Blocq van Kuffeler is re
serve in de 470-vrouwen en Huub
Lambriex is sparringpartner in de
Tornado-klasse.
VRIJDAG
16.55-18.30 Ned 3: Studio Sport. Wiel
rennen: reportage van öe vandaag verre
den individuele tijdrit in de Tour de Fran
ce van Grenoble naar Villard-de lans
over 38 km.
16.55-18.30 BRT 2: Ronde van Frankrijk'
rechtstreekse reportage van de vandaag
verreden etappe Grenoble-Villars de
lans.
19.00-19.15 BRT 1: Tour '88: samenvat
ting van de vandaag verreden etappe.
19.00-19.25 Ned 3: Studio Sport. Wiel
rennen: samenvatting van de vandaag
verreden etappe in de Tour de France.
19.18-19.55 Ned 1: Tourkwis: twee be
kende Nederlanders worden getest op
hun wielerkennis.
22.35-23.35 Super: Sportsworld: hoogte
punten uit het verleden en het heden.
