Jazz-opleiding stopt
bij VABA-( lansorkest
'Alleen collega's vinden dat het niet kan'
Weinig verrassingen op gemoedelijk popfestival in Torhout
De donder op aarde
Bird-prijswinnaar Willem Breaker (44):
MAANDAG 4 JULI 1988
KUNST
PAGINA 19
TORHOUT (GPD) - Zaterdag
tegen middernacht keert de Brit
se popmuzikant Sting nog één
keer terug op het podium van het
Belgische openluchtfestival Tor
hout. Zichzelf slechts begelei
dend op akoestische gitaar en
met de hulp van 60.000 door-
door
Wierd Duk
weekte toeschouwers zingt hij
Message In A Bottle. De eenvoud
van dat moment is in zekere zin
kenmerkend voor de twaalfde
editie van het TorhoutWerchter.
popfestival dat dit weekeinde
plaatshad.
L)e massale bekendheid van de
bezoekers met het werk van de
gecontracteerde muzikanten
duidt er al op dat organisator
Herman Schueremans en zijn
medewerkers weinig risico's
hadden genomen. Los Lobos,
INXS, Bryan Adams, Sting en in
mindere mate John Hiatt, het
zijn artiesten die allang geleden
bewezen hebben met gemak een
festival van deze omvang aan te
kunnen. Bovendien toerde een
aantal van hen onlangs nog door
verschillende Europese landen,
zodat verrassingen bij voorbaat
leken uitgesloten. De shows van
INXS en Sting bijvoorbeeld wa
ren nagenoeg identiek aan de op
tredens die zij eerder onder meer
in ons land gaven.
Na het uitvallen van reggae
zanger Ziggy Marley, de oudste
zoon van Bob die ergens op de
Belgische snelwegen z'n gevoel
voor richting verloor, bleven
slechts de Amerikaanse 10.000
Maniacs en Carmel, de groep
rond de blonde zangeres Carmel
McCourt, over als relatief 'nieu
we' acts. Het is voor een band een
ondankbare taak rond een uur of
elf 's morgens een nog sfeerloos
festival te openen. De folkrock
van 10.000 Maniacs, de band die
in 1981 debuteerde maar pas
sinds het verschijnen van de
elpee In My Tribe in 1987, is
doorgedrongen tot een breder
publiek, klonk desondanks over
tuigend en gedreven.
Na de ingetogen, voor een
groot openluchtfestival haast té
zachte songs van de 30-jarige
Carmel McCourt, de zangeres die
oogt als een filmster uit de jaren
'50, moest Los Lobos het hoogte
punt van de middag worden. De
Mexicaanse Amerikanen, die vo
rig jaar een grote hit scoorden
met de traditional La Bamba,
zijn onverstoorbaar en sympa
thiek. Hun mengeling van tradi
tionele Mexicaanse volksmuziek
en rock roll, met glansrollen
voor de beide zangers en gitaris
ten David Hidalgo en Cesar
Rosas, was ook nu weer doeltref
fend maar klonk enigzins routi-
Intenser was het optreden van
John Hiatt, de Amerikaanse sin-
gersongwriter die naar Belgie
was gekomen om revanche te ne
men op een naar eigen zeggen
minder geslaagd optreden op
hetzelfde festival in 1984. Hiatt,
die in zijn leven en carrière wei
nig bespaard is gebleven, kan te
genwoordig z'n geluk niet op. Hij
is opnieuw getrouwd, heeft in
middels een kind en met de vor-ig
jaar verschenen elpee Bring The
Family lijkt hij eindelijk alge
meen herkend te worden als de
grote artiest die hij al jaren is. Ga
degeslagen door z'n collega's van
Los Lobos bracht Hiatt een hom
mage aan het huwelijksleven.
Een mooi gezicht, een lachende
Hiatt die kletsnat van het zweet
Thank You Girl opdraagt aan z'n
vrouw Nancy. Hiatt triomfeerde
zaterdagmiddag dankzij z'n
prachtige songs en z'n doorzet
tingsvermogen.
Dat laatste geldt ook voor de
Australische band INXS. Hoe
wel de groep allang een grote li
ve-reputatie bezit, brak ze in Eu
ropa nooit echt door. Sinds het
uitbrengen van de elpee Kick is
daar verandering in gekomen.
De van dit album getrokken
singles staan hoog genoteerd in
de hitlijsten en foto's van de ijde-
le zanger Michael Hutchence
duiken op in de verschillende
popbladen. Toch is INXS niet
slechts een flauw hitparade-
groepje. Ondanks het egocentris
me van de bandleden dat wezen
lijk contact met de toeschouwers
in de weg staat, weet de band
dankzij jarenlange live-ervaring
als geen ander een groot publiek
te bespelen.
De krachtige, afgemeten songs
van INXS, voor het merendeel
afkomstig van Kick, denderen
als een stoomwals over het dan
nog zonnige festiCalterrein. De
ordedienst heeft z'n handen vol
aan het wegdragen van flauwge
vallen fans die uit de verhitte rij
en worden geplukt.
Opmerkelijk is het verschil in
mentaliteit met Bryan Adams. In
de gespierde rock van de Cana
dees is plaats voor een zekere in
timiteit die aan INXS vreemd is.
Adams deelt zijn muziek met z'n
laaiend enthousiaste fans, speelt
op hen in en is geloofwaardig.
Songs als Run To You, Cuts Like
A Knife, Heat Of The Night, lij
ken op muziek gezette fragmen
ten uit een romantisch jongens
boek. Adams heeft slechts één
eenvoudig verhaal te vertellen,
maar dat beheerst hij dan ook tot
in de finesses.
Rijker aan emoties is de mu
ziek van Sting. De voormalige
voorman van The Police, die het
festival afsluit, is uitgegroeid tot
een artiest die in staat is een
breed scala aan stemmingen de
revue te laten passeren zonder
dat er sprake is van stijlbreuken.
Evenals eerder dit jaar in Den
Haag speelde de Brit zaterdag
een selectie van composities van
zijn twee tot nog toe verschenen
solo-albums aangevuld met op
nieuw gearrangeerde songs uit
zijn tijd met The Police. Hoewel
het concert af en toe te lijden had
onder een zekere meligheid, was
het toch het natuurlijke en ver
wachte hoogtepunt van een ge
moedelijk festival.
Torhout leverde dan mis
schien weinig verrassingen op.
het muzikale peil was van een
constant hoog niveau. In haar
opzet een pleidooi te houden
voor de eenvoud en kracht die
echte popsongs tot klassiekers
kan maken, is de organisatie van
TorhoutWerchter in elk geval ge
slaagd.
Leids Slagwerkfestival
Leids Slagwerkfestival met o.a. Willem
'Afrikit' Jansen, slagwerkgroep Den Haag
en Slagerij van Kampen. Bijgewoond op
het waterpodium en in De Waag op 2 juli.
LEIDEN Terwijl de wolken
hemel opentrekt en marimba en
trommels van de Slagwerkgroep
Den Haag in het busje geladen
worden, klinken er buiten De
Waag knallende geluiden alsof er
zojuist een vuurwerk is aange
stoken. Het is de Slagerij van
Kampen die zonder veel bekijks
de akoestiek test van de ruimte
rondom het waterpodium. Deze
Eindhovense formatie zal het
festival besluiten met een specta-
kulaire percussie-show in de
open lucht.
De hele dag is er al naar de
lucht geloerd, 's Middags, als
Willem Jansen - de Nikkelen Ne-
lis van de Afrikaanse muziek- als
een bezetene zijn Afrikit be
speelt, laat een aarzelende zon
zich telkens weer tussen de drei
gende regenluchten zien. Menig
marktbezoeker neemt een kijkje
en veel doelgerichte luisteraars
nemen plaats op de tribunes en
de terrasjes om het waterpodium
heen. De verrichtingen van Jan
sen zijn adembenemend. Borst,
armen en benen zijn behangen
met rinkelend en kletterend ma
teriaal. Voeten, handen en mond
brengen ritmische geluiden
voort en onderwijl beweegt hij
met zijn rug een bos lange bam
boestaven tegen elkaar. Het op
treden van de Leidse groep de
Djemga's daarna met hun afro-
antiliaanse muziek is heel wat
tammer en voorspelbaarder.
Het avondprogramma begint
in de Waag. Daar wordt het ver
schil tussen de Westerse en de
Afrikaanse cultuur nog eens aan
den lijve tastbaar gemaakt. De
groep Africa Soli mag zijn tradi
tionele Guinese volksmuziek
dan wel in Europa voor geld ver
kopen, toch wortelen deze ritmes
nog voelbaar in een cultuur die
het moet hebben van 'Doen' (zin
gen, klappen en dansen). Het
luisteren maar deze muziek is
opwinend, maar na een half uur
heb je de indruk dat het zware,
alles beheersende dreunen van
de trommen je ingewanden door
elkaar schudt. De enige manier
om dit geweld te doorstaan is om
eraan deel te nemen. Vooral de
leidende trommelaar met zijn
ijzeren slag en de elastieken dan
seres met haar rollende ogen en
billen zijn voortdurend in de
weer om het publiek aktief bij
het gebeuren te betrekken.
Tevoren hadden de zéér vak
kundige leden van de slagwerk-
groep Den Haag muziek 'om te
luisteren' gespeeld. Muziek die
niet in jarenlange traditie bij het
volk ontstaan was. maar die be
dacht was door individuele com
ponisten als John Cage en Steve
Reich. Beide componisten heb
ben bijgedragen aan de vernieu
wingen op het gebied van de
westerse cultuurmuziek. Inte
ressant is wel dat beide compo
nisten ritmes uit de Afrikaanse
cultuur hebben bestudeerd en -
hoorbaar - in hun stukken ver
werkt.
De vier spelers van de Slagerij
hadden inmiddels in het sche
merdonker - het was half elf 's
avonds - plaats genomen hoog en
koud op hun torens rondom het
water om "Op eenzame hoogten"
uit te voeren, een stuk dat spe
ciaal voor deze gelegenheid was
geschreven. Onder de luifel van
een soort limonade-tentje coör
dineerde een geluidstechnicus
met regelpaneel de communica
tie van de vier met koptelefoons
gehelmde drummers. Terwijl op
het waterpodium een flinke bat
terij luidsprekers de versterkte
slagwerkgeluiden weergaf, gin
gen de knallende klappen en de
kletterende petsen hun eigen on
voorspelbaar leven leiden, zodat
het soms was of de donder zelf
een ronde maakte tussen de ge
vels van de huizen. En terwijl de
nacht viel en daardoor de spelers
steeds feller werden uitgelicht in
het donker, stroomden de men
sen toe over de Hoogstraat, het
Waaghoofd en de nieuwe Waag-
brug om deze Leidse 'Son-et-Lu-
mière' met een feestelijk gevoel
over zich heen te laten komen.
MONICA SCHIKS
AMSTERDAM "Ik ben
in elk geval trouw aan m'n ei
gen gekte", zegt rietblazer, or
kestleider en componist Wil
lem Breuker (44) op de vraag of
hij zichzelf ziet als jazz-muzi-
kant. Niettemin is aan de grote
motor achter het Willem Breu
ker Kollektief de Bird-prijs
1988 toegekend, de internatio
nale jazzprijs van het North Sea
Jazz Festival. Deze prijs gaat
naar muzikanten die zich in de
jazzwereld op bijzondere wijze
hebben onderscheiden.
door
Henk Suurmond
Breuker voelt zich gevleid met de
prijs. "Ik ben in goed gezelschap
dit jaar. De andere Bird-winnaars
zijn toch mensen die iets voorstel
len in de geschiedenis van de jazz
muziek". Hij voegt daar aan toe dat
hij in de afgelopen twintig jaar dat
hij bezig is met professioneel mu
ziek maken al een hele reeks prij
zen kreeg. Zoals de Wessel Ilcken
Prijs in 1970 voor de meest veelbe
lovende jonge jazzmusicus, het
Gouden Kalf voor filmmuziek en
een Edison.
"Toch een hele serie van die din
gen waar je dan ook een keer bij-
hoort. Nu dan de Bird-prijs. Dan
komen er allemaal gelukstelegram
men binnen en telefoontjes. Zegt
er iemand: 'wat leuk datje nou ook
eindelijk eens een prijs krijgt'. Die
weet dan eigenlijk totaal niet dat ik
zo'n beetje alles wat je in Neder
land in het vrije circuit kan halen al
heb gehad. Je moet het iemand niet
kwalijk nemen maar het is wel
Jazz-politie
Over de mentaliteit in Nederland
ten opzichte van jazz-muziek is
Breuker slecht te spreken. "In dit
land hebben wij een jazz-politie
van mensen die het woord 'jazz'
claimen. Daar mag niemand aan
komen. Die hebben echt nog zoiets
van: jazz is onze muziek. Dat is dan
de muziek die loopt tot het midden
van de jaren '60. Alles wat daarna
gebeurt, dat kan niet meer. Dat is
eigenlijk heel merkwaardig. Je
mag jazz van mij ook pampus of
pietje puk noemen, het zal me een
zorg zijn. Maar er moet wel muziek
worden gemaakt. Maar in Neder
land heerst er een soort sectarisme
waar ik mezelf niet in wil begeven.
Ik wil er niets mee te maken heb
ben".
De overheid weet volgens Breu
ker namelijk niets van jazzmuziek.
"Dat kan je ze ook niet kwalijk ne
men, ze kunnen er ook geen diplo
ma in halen. Ik bedoel, het is mu
ziek die je niet kunt leren; je kunt
het of je kunt het niet. Iemand kan
op een klarinet of een viool iets le
ren spelen, als je maar hard genoeg
studeert. En dan kan het nog krak
kemikkig zijn, maar je kan iemand
met noten nog iets aan z'n verstand
peuteren. Maar er zijn fantastische
klassieke muzikanten, die echt de
sterren van de hemel spelen, maar
die geen drie maten kunnen impro
viseren. Dat slaat nergens op. Maar
hoe leg je dat aan een overheid uit.
Dat kun je niet uitleggen. Een amb
tenaar is vaak iemand met een uni
versitaire opleiding. Maar diens er
varing gaat ook niet verder dan
schoolavondjes met dixieland-mu-
ziek. Ze kennen de Dutch Swing
College Band, met alle respect,
maar hun muzikale kennis of voor
keur reikt toch niet zover dat ze een
inzicht hebben in de ontwikkelin
gen van de jazz-muziek. Vanaf 1970
is dat een onderwerp dat me dage
lijks achtervolgd heeft"
"Hoewel er de laatste jaren veel
jonge jazz-muzikanten van de con
servatoria afkomen heeft Breuker
geen hoge pet op van de jazz-oplei-
dingen. "Er worden steeds meer
mensen losgelaten uit die kinder-
muziek-gevangenis. Er is natuur
lijk een potentieel van mensen dat
er aanleg toe heeft. Als je die een
opleiding biedt, kun je je beter in
die muziek bekwamen. Maar men
sen die een diploma hebben zijn
vaak nog zeer krakkemikkige mu
zikanten, valt mij op. Die absoluut
niet kunnen spelen. Die zijn dan
opgeleid tot leraar, dus die kunnen
daar weer verder de boel in de ma
ling nemen".
"Ik denk dat het ook niet zoveel
zin heeft om muzikanten op te lei
den op een technisch hoog niveau
met muzikale disciplines die uit de
veertiger-vijftiger jaren stammen.
Dat is een soort muziek van de ra
dio-orkesten zoals de Skymasters
en het Vara-dansorkest. Een hele
generatie muzikanten is nu ge
traind in een muzieksoort waarvan
ik het idee heb dat die voorbij is.
Die opleidingen lopen achter de
feiten aan"
"Maar we zijn erg slecht geïnfor
meerd in Nederland. We hebben
nauwelijks enige eerbied voor wat
we zelf doen. Dat is treurig. Onze
informatie over muziek loopt via
het Willem Duys/Pim Jacobs-cir
cuit. Dat is onze informatiebron.
En die houdt ergens op. Die is na
tuurlijk heel erg gebrekkig. Boven
dien, wat hebben wij op school ge
leerd, wat weten wij van onze eigen
cultuur, van onze schilders, van on-
Willem Breuker: 'Ik ben trouw aan mijn eigen gekte'.
ze componisten? Toch helemaal
niks. Spelen Nederlandse symfo
nie-orkesten Nederlandse muziek?
Is er een standaard-repertoire van
de highlights van Nederlandse
composities? Absoluut niet. Wordt
Nederlandse muziek over de grens
gespeeld? Absoluut niet. Heeft de
Wiener Philharmoniker of de Berli
ner Philharmoniker ooit een stuk
van een Nederlandse componist
gespeeld? Absoluut niet. Ik bedoel,
bij Arnhem en Breda houdt het ei
genlijk al op. Er zijn eigenlijk maar
een paar muzikanten die zich am
bassadeur kunnen noemen voor
Nederland in het buitenland. Daar
behoor ik dan zelf ook toe. En het
Concertgebouworkest en nog een
paar mensen. Ik moet zeggen dat ik
er uitsluitend uit ervaring zo scep
tisch tegenaan kijk".
Beledigend
Het omroepwereldje en de ge
lfoto and
schreven media werken niet be
paald mee. "Ik zie daar gigantisch
grote gaten. Alleen wanneer je heel
erg stom bent, krijg je daar je een
radio-programma. Dan mag je iets
over muziek zeggen. Het is heej erg
schrijnend als je ziet hoe de gram-
mofoonplatenkeuze van bepaalde
programma's is, hoe de plaatjes
worden uitgezocht. Dat slaat echt
helemaal nergens op".
Daarnaast bevindt de geschre
ven muziek-kritiek zich op een
schrikbarend laag peil, meent
Breuker. "Watje nergens op de we
reld ziet, is dat mensen die bewe
ren iets over muziek te mogen
schrijven, genadeloos omgaan met
hun tegenstander. Dat gaat vaak
heel ver. Mensonterend en beledi
gend". Breuker wijt dat aan een
soort minderwaardigheidscom
plex. "Vaak zijn critici mislukte
muzikanten".
Willebrord Frequin quiz-master in Tour-show van KRO:
HILVERSUM - "Ik heb op re
portage in de Derde Wereld
mensen bij bosjes zien sterven.
Daar werd je gek van. Dan ga je
aan God twijfelen. In Calcutta
was ik bij moeder Theresa. Om
haar heen zag je mensen, die er
erger aan toe waren dan in Da
chau. Alleen maar botten. Als
Brandpunt-verslaggever heb
ik heel veel sociale ellende op
tv gepresenteerd. Ik zou niet
weten waarom ik niet meer se
rieus zou worden genomen als
ik eens een keer plezier heb. De
mensen mogen mij ook wel
eens lachend zien. Ik word er
voor de kijkers niet minder ge
loofwaardig door".
door
Ale van Dijk
Willebrord Frequin (46 jaar, 25 jaar
werkzaam bij de KRO-tv) Heeft er
zelf geen enkele moeite mee, dat
zijn werkgever hem vanaf vandaag
drie weken lang op tv presenteert
als quizmaster.
Programma-maker Jef Radema
kers ('Pin Up', 'Klasgenoten') be
dacht voor de KRO de 'Tourkwis'
en hij stelde de KRO-leiding ook
voor Frequin de quiz te laten pre
senteren: "Tussen amusement en
informatie bestaat geen verschil",
legt hij uit. "Iemand is goed of niet.
Het maakt niet uit waar je zo ie
mand neerzet. Elke keer als ik naar
Willebrord in Brandpunt keek
amuseerde hij mij. Dus ik vond
hem goed. In Amerika en Enge
land is het de gewoonste zaak van
de wereld dat iedere bèroemdheid
ook feeling heeft voor entertaine-
ment".
Frequin: "Als ik een quiz heb ge
presenteerd of aan 'Sterrenslag'
heb meegedaan, zou ik de paus niet
meer geloofwaardig kunnen inter
viewen. Ga nou gauw zeg. Dat is ty
pisch de hypocrisie in Nederland
ten top. Maar het zijn alleen colle
ga-journalisten, de zeikerds, die
daarover beginnen te zeuren. De
kijkers reageren er niet op die ma
nier op".
Rademakers: "Toen ik met het
idee voor de quiz bij de KRO
kwam, vonden ze dat leuk. Toen ik
Willebrord als quizmaster voorstel
de, vonden ze het in het begin een
beetje raar".
Frequin: "Die Tourkwis wordt
ook een beetje informatief, overi
gens. Er moeten ook journalistieke
vragen worden gesteld. En het
wordt hopelijk een beetje gezellig".
Ere-gast
In totaal veertien 'prominente'
Nederlanders zullen vanaf maan
dag tot eind juli in zeven afleverin
gen van de quiz worden getest op
hun kennis van de Tour de France
van vroeger en nu. In elke afleve
ring zit ook een ere-gast (zoals Wim
van Est of Woutje Wagtmans), die
herinneringen aan de Tour ophaalt.
Elke aflevering zijn er historische
beelden van de Tour te zien en de
finish van de op de dag van uitzen
ding verreden etappe. Hoofdprijs
is elke aflevering een speciaal door
oud-Tourwinnaar Jan Janssen ver
vaardigde (gele) rennersfiets.
Televisie-kijkend Nederland
heeft de nieuwbakken quizmaster
Frequin buiten 'Brandpunt' wel
vaker lachend in beeld gezien. Zo'n
zes, zeven keer deed hij mee aan
AVRO's 'Sterrenslag.' Van Fre-
quins journalistieke tv-collega's za
gen we alleen Wim Bosboom nog
vaker in 'Sterrenslag.'
Rademakers: "Ik heb Willebrord
nooit in 'Sterrenslag' aan het werk
gezien. Ik heb hem louter op zijn
verschijnen in 'Brandpunt' geko-
Frequin: "Ach, ik kom uit het
zuiden en ik hou dus van gezellig
heid. De eerste keer dat ik als lid
van het KRO-team in 'Sterrenslag'
verscheen, was dat voor mij een
openbaring. Meteen de eerste
avond Willem Duys en Fred Bena-
vente, die aan de piano al improvi
serend de meest uitdagende lim-
mericks zaten te maken. Tranen
met tuiten lachen was het elke keer
gedurende de drie dagen die de op
namen in beslag namen. Een ple
zier dat we hadden. Na afloop was
je helemaal kapot, maar ik had
meer ontspanning opgedaan dan
gedurende mijn hele jaarlijkse va
kanties. Alleen aan die zomerse af
leveringen van 'Sterrenslag' doe ik
niet mee. Daarvoor duren de opna
men maar één dag".
Zijn Sterrenslag-verschijningen
hebben bij de kijker zijn geloof
waardigheid als Brandpunt-repor
ter niet aangetast, daarvan is Fre
quin overtuigd. Waar hij wel vele
tientallen brieven en telefoontjes
over kreeg was zijn ziekenhuisge-
sprek in Brandpunt met een Belg,
die nog bleek te leven toen hij al
door een dokter dood verklaard in
een lijkkist terecht was gekomen.
Frequin: "Ze vielen over mijn
vraag: 'Als je nou onder de grond
had gelegen, wat had je dan ge
daan?' Ik word daar nog altijd over
aangesproken. Toen ik naar die
Belg toeging had ik net een film ge
zien, die Hitchcock naar een ver
haal van Roald Dahl had gemaakt.
Daarin werd ook een man in een
kist levend begraven, maar hij
kwam er nooit meer uit. Het ge
beurt zelden dat er zoveel brieven
en telefoontjes over een onderdeel
van een actualiteitenrubriek bin
nenkomen".
Spraakmakend
En toch maakte Frequin in zijn
Brandpunt-periode vele spraak
makende onderwerpen. In Surina
me reisde hij mee met een colonne,
die onderweg in het oerwoud werd
beschoten. Vooral de manier, waar
op Frequin een gewonde uit het
kreupelhout opgeviste 'aanvaller'
ondervroeg, wekte veel wrevel bij
kijkers. Frequin weet tot op de dag
van vandaag nog steeds niet of de
hele aanval door legerleider Bou-
terse in scène was gezet: "Maar de
kogels vlogen wel om m'n oren, het
is een wonder, dat ik niet tot de ge
wonden behoorde".
Als zijn kortste spraakmakende
interview beschouwt hij zijn 'inter
view' met prins Bernhard ten tijde
van de Lockheed-affaire: 'Hoog
heid, wat vindt u van die beschul
diging?' was de enige vraag, die hij
bij het passeren van de prins stel
de.
Opzien baarde ook een inter
view, dat hij met een eendjesvoe-
rende Van Agt in de tuin van het
Haagse Catshuis maakte. Het was
in de spannende tijd van de forma
tie van een nieuw kabinet en de op
positie binnen het CDA van de dis
sidenten. Terwijl Jaap van Mee-
kren zelf (toen nog AVRO-tv), Ach-
Cannon doorbreekt culturele boycot
UTRECHT (GPD) - Filmmaat
schappij Cannon ontduikt op grote
schaal de door de Verenigde Naties
ingestelde culturele boycot van
Zuid-Afrika. Van minstens acht
door Cannon geproduceerde films
meldt het Amerikaans vakblad Va
riety dat ze op zijn minst voor een
deel in Zuid-Afrika zijn opgeno-
Variety meldt dat Cannons Zuid-
afrikaanse zaakwaarnemer Avi
Lerner werkzaam geweest is als
executive producer of als co-pro-
ducent bij deze films. Ook de on
langs op de lange baan geschoven,
door Fons Rademakers te regisse
ren film, 'An Instant In The Wind'
had producent Cannon in Zuid-
Afrika willen laten opnemen.
ter het Nieuws en Den Haag Van
daag in het perscentrum 'Nieuws
poort' vertoefden, vroeg Frequin in
het holst van de nacht aan de met
een auto vertrekkende Van Agt:
"Nog steeds katholiek?" Van Agt:
"U ook?"
Frequin: "Ik kreeg het toch voor
elkaar, dat ik hem namens de ka
tholieke omroeporganisatie de vol
gende morgen vroeg mocht bellen.
In de Catstuin filmde ik die volgen
de morgen Van Agt al eendjesvoe-
rend. De eendjes gingen er van
door. "'t Lijkt de fractie wel, die
heeft u ook niet in de hand", riep
ik. En wel vijf keer herhaalde ik de
vraag of hij niet liever met de WD
in zee ging dan met de PvdA. Nadat
hij al in de deur van het Catshuis
was verdwenen, opende hij die
deur nog een keer en riep: "Inder-
daadi, liever met de WD". Dat was
de volgende morgen overal het
voorpagina-nieuws".
Befaamd zijn in dit soort reporta
ges de vaak ietwat knorrige, korze
lige toon van interviewen van Fre
quin. "Ik ben meestal en beetje pit
tig in mijn vraagesprekken", be
aamt hij. "Soms pruimen de men
sen dat niet. Maar kijk, bij de tv heb
je een beperkte uitzendtijd. Als ik
iemand te veel ruimte geef, dan
kun je er de problematiek nooit in
weergeven. En ik hou bij inter
views niet van achteraf veel monte
ren. Ik hou niet van het redeneren
in de trant van aan de ene kant dit
en aan de andere kant dat. Ik zie die
tijdteller dan alweer lopen. Als je
korte vragen stelt en korte ant
woorden krijgt kun je ook uitste
kend genuanceerd zijn. Het medi
um tv is in de loop der tijden toch al
steeds opppervlakkiger gewor
den".
Spanningen
De vele reportages, die hij voor
Brandpunt in de Derde Wereld
maakte als opvolger van Aad van
den Heuvel, hebben zijn leven zeer
beinvloed, zegt Frequin. "Ik ben
Willebrord Frequin: 'Ik ben door het zien van zoveel ellende niet meer de
gezellige, vrolijke jongen, die ik eigenlijk ben'. (foto gpd>.
door het zien van zoveel ellende
niet meer de gezellige, vrolijke jon
gen, die ik eigenlijk ben", vertelt
hij. "Naast die reportages uit de
Derde Wereld brengen wij ook veel
reportages over sociaal onrecht
vaardige zaken, de problemen van
homoseksuelen. Ik heb onlangs
nog in het geheim in Polen en
Tjechoslowakije geweest en daar
moet je medewerking vragen van
mensen, die hun hele leven lang
een strafkamp in moeten als hun
medewerking ontdekt wordt. Ik
ben net weer terug uit Rusland, je
wordt er erg droevig van, in fami
lie-kring geeft mijn werk giganti
sche spanningen. Ik heb er al een
huwelijk mee verspeeld. Ik ben op
een punt gekomen, dat als die
Tourkwis mij bevalt en als het de
KRO ook bevalt, dat ik dan mis
schien wel naar een andere kant
van het tv-maken ga schuiven. On
der één voorwaarde: Ik moet vol
doende worden gecoached".
