'Angst en onzekerheid heb ik overwonnen'
Pierre Audi, de kleine tovenaar van Almeida:
Joods Historisch Museum
floreert als nooit tevoren
Sextet speelt met liedjes
Geld voor amateurtoneel
POP
Ruhr-rock
Wolfskleren
Ierse traditie
Schizofreen
In de steigers
Paringsdrift
ZATERDAG 2 JULI I
LONDEN - "Zijn daden benne groot, maar wint hij ook de
Zilvervloot?" Het een sluit het ander niet uit. En daarom
heersen er opnieuw hoge verwachtingen in Nederlands
grote en geldverslindende muziektempel aan de Amstel
met de komst van Pierre Audi als de nieuwe directeur van
de Nederlandse opera. Zijn benoeming is verrassend en
vermetel tegelijk. Want van de 30-jarige genaturaliseerde
Brit wordt gevraagd het ultra-moderne, prestigieuze mu
ziektheater in Amsterdam nieuw leven in te blazen en me
de te bevrijden van de zware schuldenlast. Hoe, weet hij
zelf nog niet. Maar de uitdaging en het grote avontuur lok
ken. De onzekere sprong in het diepe heeft hij er graag
voor over.
Pierre Audi heeft bij een eerste
kennismaking iets ontwapenends,
iets onschuldigs ook. Zijn uitver
kiezing voor de zware maar artis
tiek belangrijke positie is op zijn
minst overrompelend tot stand ge
komen. "Als ik er een advertentie
van had gezien, was ik er nooit op
ingegaan. Ze hebben me gepolst en
gevraagd. Amsterdam kende ik
nauwelijks. Het theater zelf zag ik
voor het eerst. Het overweldigde
me. Maar ik wist het meteen; een
fijne plek. Het sprak me aan".
We ontmoeten hem in het hart
van het Londense Islington. Thuis
in zijn eigen kleine 'koninkrijkje':
het Almeida-theater in het gelijk
namige achterafstraatje. Toen hij
door
Haye Thomas
Componist
Lex van Delden
overleden
er neerstreek vanuit Oxford, waar
hij middeleeuwse geschiedenis
studeerde, was het een oud, verval
len pakhuis'. Nu is het een beschei
den maar functionele ruimte met
een flexibel podium voor theatèr
en muziek-produkties. Pierre Au
di, geboren in Beiroet en opgevoed
in Parijs, is er de speelse tovenaar.
Onder zijn bezielende leiding is er
dwars door de aversie en weer
stand van het gevestigde muziek-
wereldje in Londen heen. iets heel
moois ontstaan: het Almeida Festi
val. Jaar in jaar uit beter, gedurfder
en spannender, totdat men het nu
ook internationaal erkent als Enge-
lands meest kosmopolitische,
vooruitstrevende spektakel van
hedendaagse muziek en uitvoe
ring.
Zoete muziek
Pierre Audi heeft ervoor geknokt
en gebedeld. Steeds vastgehouden
aan het doel dat hem voor ogen
stond. In acht jaar tijd is het van
heel klein iets heel groots gewor
den. Een reputatie, waar de liefheb
bers graag aan hun trekken komen.
Omdat het altijd is blijven open
staan voor nieuwe ontwikkelingen
en nimmer het excentrieke of ge
durfde uit de weg ging. Het is deze
prestatie, gekoppeld aan het tel
kens weer moeten vechten voor de
vereiste subsidies en sponsors, die
de 'scouts' van het Muziektheater
als zoete muziek in de oren heeft
geklonken. En de keuzecommissie
er uiteindelijk toe bracht om te kie-
Ze hebben in Amsterdam geleerd
zen voor de kleine donkere tove
naar van Almeida; zonder specifie
ke opera-ervaring, maar met een
sterk ontwikkeld gevoel voor het
nieuwe, het belang en uitstraling
van het kleinschalige.
"Ze zijn er hier kapot van", ver
telt hij ernstig. "Ze dachten die
Pierre is een van ons. Die gaat nooit
weg. Dat gevoel is zo gegroeid. Met
de toename van ons succes. Maar
ik heb nooit het gevoel gehad dat ik
hier zou blijven. Je gaat niet je ei-
Lex
AMSTERDAM (ANP) - De compo
nist en journalist Lex van Delden
(68) is vrijdag in een ziekenhuis in
Amsterdam overleden. Dit heeft de
familie meegedeeld.
Alexander van Delden werd op
10 september 1919 in de hoofdstad
geboren. Hij componeerde symfo
nieën, orkestwerken, concerten,
oratoria, kamermuziek, balletten,
toneel- en filmmuziek. Van 1947 tot
1982 was hij muziekredacteur bij
Het Parool. Voorts was hij voorzit
ter van de auteursrechtorganisatie
Buma/Stemra.
Ook was hij bestuurslid van het
Nederlands Comité van Internatio
nal Musical Council van de Unes
co. Verder was hij lid van diverse
verenigingen zoals die van het Ge
nootschap van Nederlandse Com
ponisten. Van Delden heeft ver
schillende muziekprijzen in de
wacht gesleept. Hij was Ridder in
de Orde van Oranje-Nassau. De
componist wordt woensdag in het
familiegraf op Zorgvlied in Am
sterdam bijgezet.
AMSTERDAM (ANP) - Het Joods
Historisch Museum (JHM) floreert
sinds de verhuizing van het Waag-
gebouw aan de Nieuwmarkt naar
het voormalige Hoogduitse syna-
gogencomplex aan het Jonas Da
niël Meijerplein in Amsterdam als
nooit te voren. Op 3 mei 1987 nam
het JHM zijn intrek in de nieuwe
behuizing van de vier samenge
voegde vroegere synagogen en pre
cies een jaar later hadden al 160.000
mensen dit museum bezocht. Dat
zijn cijfers die in het Waaggebouw
verreweg nooit zijn gehaald. In de
tijd dat het Joods Historisch Muse
um daar nog gevestigd was, kwa
men er jaarlijks gemiddeld 33.000
bezoekers. In 1981 werd een één
malige top bereikt van 60.000 be
zoekers.
Dit vertelt directeur Judith Bel-
infante van het museum, die nog
steeds met groot enthousiasme
spreekt over wat er in de nieuwe
museumhuisvesting allemaal mo
gelijk is. De expositieruimte in het
nieuwe onderkomen is dan ook vijf
maal groter dan die in het oude.
"Nog net voor de klap". Tekst Frans Mon-
tens. muziek Burkhardt Söll en arrange
menten door het Sextet met liedjes. Ge
hoord op 1 juli in De Waag.
LEIDEN Spel met taal, spelen
met muziek en spelen voor pu
bliek. Het Sextet met liedjes is
niet onder één hoedje te vangen.
Dat hebben we gisteren kunnen
konstateren in De Waag. Heel
wat mensen hadden gehoor ge
geven aan de uitnodiging van het
Sextet om hun eerste publieke
optreden te komen beluisteren.
Het resultaat van een half jaar
hard werken. Een momentopna
me eigenlijk van een produktie
(in ontwikkeling), waar het sex
tet het komende seizoen regel
matig de boer mee op wil.
En dan gebeurt het. Precies
zoals ze gehoopt hadden: het pu
bliek gaat louter en alleen door
zijn aanwezigheid fungeren
als scheppende factor. De ont
wikkeling zet zich voort tijdens
de uitvoering. Performance kan
niet zonder publiek. De voor
dracht komt tot leven, de geba
ren worden ongedwongener. Het
oog van Elise van de Putte gaat
meer en meer glanzen. Haar stem
ook. Het is duidelijk dat het sex
tet gaandeweg steeds méér in
zijn rol groeit.
Het kan bijna niet anders of
componist Burkhardt Söll heeft
nauw samengewerkt met zijn
vriend de dichter Frans Mon-
tens. De toonzetting van diens
gedichtencyclus "Nog net voor
de klap" is niet beperkt gebleven
tot het pakkend en soms zéér
indringend op muziek zetten
van de woorden. Door de speci
fieke herhalingen en omkerin
gen van gedeelten uit de tekst
geeft Söll een eigen interpretatie
van de betekenis. Elk van de sex
tetleden voegt daar dan weer het
hare/zijne aan toe. De instrumen
talisten iets minder dan degenen
die 'van zich af kunnen zingen'.
Zo neemt Elise van de Putte
vooral de rol op zich van bood
schapper tot het volk; ze wil dui
delijk zijn, ze wil zich geven. Pie-
ter Kiewiet de Jonge belicht met
zijn haast onderkoelde, maar
daarom zeker niet minder indrin
gende manier van zingen de hu
moristische zijde van de gedich
ten. Hoe summier het ook moge
lijken, toch hielpen enkele de
corstukken als tafel en stoelen
(en het doelmatig gebruik ervan,
evenals van drinkglazen, fruit en
ijsjes) om de gang in het geheel te
houden. Aan de verstaanbaar
heid zou in de toekomst nog
meer gewerkt kunnen worden.
Ook al heeft Elise een krachtige
stem, tegen slagwerk is het moei
lijk opboksen.
Bovendien konden liefheb
bers van het betere trommel-
werk na afloop van "De klap" ge
nieten van een waterpodiumcon-
cert door het Circle Ensemble
dat het slagwerkfestival van 2 ju
li inluidde.
MONICA SCHIKS
Ook het publiek heeft met in
stemming gereageerd. Een pu
blieksonderzoek heeft uitgewezen
dat 78 procent van de bezoekers te
vreden tot zeer tevreden was over
het gebouw en het daar tentoonge
stelde. Bovendien gaven zij tijdens
het onderzoek te verstaan zeker
nog eens terug te zullen komen, al
dus Judith Belinfante.
Behalve een veel grotere exposi
tieruimte heeft het JHM nu ook
een koffieshop, een ontvangst
ruimte voor bezoekers, die ook ge
schikt is voor het houden van lezin
gen, en een mediatheek, wat meer
is dan een bibliotheek. Daar vindt
men niet alleen boeken, maar ook
een collectie foto's en dia's. Er is
bovendien een computersysteem,
dat informatie verschaft over joden
en joodse gebruiken en dat door ie
dereen gebruikt kan worden.
Sinds de verhuizing zijn er in het
Joods Historisch Museum drie gro
te en vier kleinere, zogenoemde
omloopexposities geweest. Het
tentoonstellingsprogramma had
een breed spectrum: van exposi
ties over joodse rituele voorwerpen
tot moderne design. De huidige
tentoonstelling gaat over de Portu
gees-joodse familie Lopes Suasso,
die in 1688 met 2 miljoen gulden de
overtocht financierde van Willem
111 en Mary. Deze expositie is opge
zet in het kader van de internatio
nale manifestatie rond die over
tocht.
"Vanaf de opening hebben wij er
welbewust aan gewerkt dat er een
band wordt gelegd tussen onze ac
tiviteiten en Nederland. Het moet
zo zijn dat de Nederlandse bezoe
ker plezier beleeft aan wat hij hier
ziet. Dit museum behoort bij ons,
moet de Nederlander kunnen zeg
gen", betoogt mevrouw Belinfante.
Er komen volgens haar veel
groepen naar het museum: scho:
len, maar ook kerkelijke gezel
schappen. Concurrentie met de
Anne Frank Stichting bestaat er
niet. Er is zelfs een bepaalde vorm
van samenwerking. Via de Neder
landse Spoorwegen kan men een
kaartje kopen voor een dagtocht,
dat zowel een bezoek aan het JHM
als het Anne Frank Huis mogelijk
maakt.
Het protest uit joods-religieuze
kring tegen de openstelling op za
terdag, de sjabbat, is verstomd,
hoewel niet iedereen zich er hele
maal bij heeft neergelegd. "In Is
raël zijn ook alle musea op zondag
geopend. Bovendien is het zo dat
als je ook de functie hebt van mo
nument, je niet kunt zeggen: één
maal in de week doen we dat niet",
aldus Judith Belinfante.
Intussen ligt het programma van
activiteiten van het JHM tot het
voorjaar 1990 al weer grotendeels
klaar. Er zijn onder meer exposi
ties gepland over het onderwerp
Marc Chagall en de bijbel, over mo
derne Israëlische beeldhouw
kunst, over de Russisch-joodse
kunstenaars van voor en na de re
volutie (van 1910 tot 1930) en over
de geschiedenis van de joden in de
Sovjet-Unie.
gen graftombe bouwen. De schei
ding komt wat onverwacht, maar
uiteindelijk was ik toch vertrok
ken". Hij zegt het rustig en wel
overwogen, met een melancholie
ke glimlach.
In oktober vertrekt Pierre Audi
naar Amsterdam. Om tot de vol
gende zomer heen en weer te rei
zen. Want ook het Almeida Festival
van 1989 zal onder zijn leiding
staan. "Er moet tijd zijn om hier
een nieuwe kapitein te vinden.
Want dit schip moet blijven varen.
Ik kan het niet zomaar in de steek
laten. Abrupt weggaan is er dus
niet bij. Maar de volgende zomer is
mijn laatste festival. Dan moet een
ander het roer overnemen".
Erfenis
Voor Pierre Audi begint het Am
sterdamse avontuur met een erfe
nis. De schuldenlast van zeven mil
joen. En een programma dat onder
zijn voorganger Jan van Vlijmen
voor twee jaar is vastgelegd. Dat
ziet Audi niet als een te grote han
dicap. Hij is bedachtzaam genoeg
om van een lange aanlooptijd uit te
gaan. De hele opzet van het Mu
ziektheater met zijn uiterst gecom
pliceerde structuur, is voor hem
een monster.
"Om dat aan te kunnen moet je
het eerst leren kennen en vooral
doorgronden. Beginnend met het
beheer en de administratie op een
veel breder niveau dan ik gewend
ben. Het samenwerken met een za
kelijke directeur Truze Lodder be
schouw ik dan ook als een voor
deel. Als men zegt dat zij een harde
is met haar op de tanden, dan is dat
goed. Onze taak is ook niet eenvou
dig. Over de contacten die ik tot nu
toe met haar heb gehad, ben ik ui
terst positief. Ik heb het gevoel dat
wij heel goed kunnen
ken"
"Zij deelt zelfs mijn verlangen
om de operastudio, die in Neder
land na 20 jaar is afgedankt, weer
terug te krijgen. Ik geloof daar hei
lig in. Ik weet uit ervaring dat je
kleinschalig veel kunt doen om
meer belangstelling voor het mu-
ziekgebeuren los te slaan. Juist om
dat we, zeker voorlopig, met zeer
bescheiden middelen zullen moe
ten werken. Als we de weg in slaan
van een paar grote produkties met
klinkende namen, hoe sterk die
lokkertjes ook zijn, gaan we kapot.
Dat is voor mij dus een stomme
manier van werken. Bovendien
vind ik dat het grote geijkte opera-
werk, ook stomvervelend kan zijn.
Ondanks de toppers. Want die heb
ben gevestigde reputaties, komen,
zetten hun pruiken op en brengen
hun vaste nummer. En willen niet
repeteren en meezoeken naar iets
anders".
Bij opmerkingen als deze lichten
de donkere ogen van Pierre Audi
op. Als er bij hem gezocht wordt
naar een nieuwe invalshoek voor
het Muziektheater, is er volop
bruikbare thermiek. Ook voor de
Nederlandse componisten, die los
var Louis Andriessen, ook naar
zijn gevoel, nog weinig echt aan de
weg hebben getimmerd. Voor hen
wil hij kansen creëren in heel de
kosmopolitische opzet, die hem
voor ogen staat. Want hij is en blijft
sterk internationaal georiënteerd.
Muziek en theater zonder grenzen.
Met een grote hang naar het nieu
we en voor het avontuur ook
het excentrieke.
Naïef
Pierre Audi is ervan overtuigd
dat hij daarvoor zijn medewerkers
in het Muziektheater kan meekrij
gen. Op de vraag waarom, heeft hij
meteen zijn antwoord klaar. "Zij
hebben in Amsterdam geleerd van
hun fouten, maar weten nog steeds
niet hoe zij zich moeten redden. De
indruk die ik tot nu toe van hen ge
kregen heb, is dat zij strategisch
nogal naïef zijn. Ik heb hier bij Al
meida geleerd om te attaqueren en
te retireren. En datje altijd je vaste
doel voor ogen moet houden en net
als een schaker vele zetten vooruit
moet kunnen denken. En als het
daarvoor nodig is om op het dak
van het Muziektheater te gaan
staan en de opera te verdedigen, zal
ik dat niet nalaten. Want bang ben
ik niet. Angst en onzekerheid heb
ik hier allang overwonnen". Het
klinkt zelfverzekerd, strijdbaar en
overtuigend. Het lijdt geen twijfel
dat Pierre Audi sterk gemotiveerd
is voor de zware klus aan de Am-
stel.
AMERSFOORT (ANP) - De Cen
trale Volksbank in Utrecht draagt
twee ton bij aan het Nederlands
Centrum voor Amateurtoneel in
Amersfoort voor activiteiten in de
komende twee jaren. De bank stelt
voorts jaarlijks 10.000 gulden be
schikbaar voor een amateurthea
terprijs. Het geld wordt beheerd
door de Stichting Amateurtoneel
Manifestaties.
Volgens schattingen van het
NCA zijn er meer dan 300.000 men
sen in ons land actief met amateur
toneel: acteren, decorbouwen, kos
tuums maken, regisseren, en der
gelijke.
Het amateurtoneel wordt
gesubsidieerd, maar vaak is het
moeilijk voor een vereniging om
een produktie financieel rond te
krijgen, aldus het NCA.
Herman Joustra
bijdragen: yVim Koevoet
Erna Straatsma
Herbert Grönemeyer - 'O' (EMI)
Zo te horen gaat het goed met
Herbert Grönemeyer. Zijn nieu
we plaat klinkt als een klok. Hij
lijkt dan ook de juiste keus te
hebben gemaakt. De ex-acteur -
hij schitterde onder meer in 'Das
Boot' - besloot enkele jaren gele
den zijn filmcarrière vaarwel te
zeggen en zich toe te leggen op
rockmuziek.
Zijn stoffige stem leent zich
bijzonder goed voor dit genre.
Meer dan goed zelfs. Als hij geen
Duits zou zingen, zou je zweren
dat er een Amerikaan aan het
werk was. Toch is het Duits op
geen enkel moment irritant. De
teksten zijn zonder uitzondering
mooi, grappig, gevoelig of ko
misch. Hou het tekstvel wel bij
de hand, want makkelijk te vol
gen is het niet altijd.
De muziek is swingend en sim
pel. Anders dan de meeste rock
groepen bij onze oosterburen la
ten horen. Die verzuipen hun
muziek in overdaad. Holle, kille
bombast. Muziek als een ver
zwikte enkel: het loopt niet en
het geeft een rotgevoel. De num
mers van Herbert lopen wel,
springen bij vlagen. Dat is ook de
essentie van echte rockmuziek.
Het wordt tijd dat hij wat meer
waardering krijgt. Maar Duitsers
lijken alleen maar populair te
kunnen worden als ze er aardig
uitzien. Nena was aardig, maar
Herbert heeft wat te melden. En
swingt.
H.J.
Hugh Cornwell - 'Wolf (Virgin)
De Stranglers stonden eind ja
ren zeventig bekend om hun rui
ge, agressieve (maar toch melodi
euze) Doors-geluid. 'No more
heroes' werd, mede dankzij de
punkgolf, een hit. Begin jaren
tachtig sloeg de vervlakking toe.
Met gladde, nietszeggende lied
jes als 'Golden brown' en 'Al
ways the sun' sloeg de band een
nieuwe richting in.
Van het tweede solo-album
van zanger Hugh Cornwell ver
wachtte ik daarom niet zo veel.
De man is ook al weer 39 en waar
schijnlijk een keurige huisman
die het wat rustiger aan wil doen.
Een vermoeden dat juist blijkt te
zijn: 'Wolf is inderdaad weer
zo'n slappe hap. Het lijkt overal
en nergens op. Zijn leren jack
Herbert Grönemeyer: swin
gend en simpel. (foto pri
draagt hij nog steeds maar Corn
well is een schaap in wolfskleren.
Een lp vol flauwe deuntjes met
zeurderige, twee-regelige re
freintjes en hoogst irritante ach
tergrondzang. Meneer Cornwell.
wilt u alstublieft id de vut gaan°
E.S.
Hothouse Flowers - 'People'
(London)
Nog niet zo lang geleden speel
den Liam O'Maonlai en Fiachna
O'Branain in de straten van Du
blin hun 'Gaelic blues'. Gewoon
voor de lol, maar wel met veel
succes. Het tweetal besloot het
wat serieuzer aan te pakken. Ze
begonnen een echte band. Sinds
dien heten ze de Hothouse Flo-
Landgenoot Bono zag wel wat
in de groep. De eerste single 'Lo
ve don't work this way' mocht op
het U2-label Mother Records
worden opgenomen. Daarna
ging het snel: veel airplayeen
grote platenmaatschappij en het
debuutalbum 'People'.
Van de Gaelic-blues is op de
plaat weinig meer overgebleven.
'People' klinkt erg internatio
naal. Een compromis misschien,
in ruil voor een contract bij een
grote platenmaatschappij? Hoe
dan ook: 'People' is een uisteken
de plaat. De Hothouse Flowers
verloochenen hun Ierse afkomst
evenmin. Traditionele instru
menten als mandoline, bodhran,
harmonica en bouzouki voeren
de boventoon.
De stukken variëren van
prachtige gospel-folk ('It '11 be ea
sier in the morning'), gevoelige
pianobarblues ('Forgiven'), frisse
zomerrock ('Don't go') tot swin
gende soulgetinte muziek ('Feet
on the ground'). Het slepende
The older we get' valt helaas wat
uit de toon. Maar verder is 'Peop
le' een debuut om trots op te zijn.
E.S.
Jimmy Page - 'Outrider' (WEA)
De geruchten dat het legenda
rische Led Zeppelin zou worden
heropgericht worden voor een
heel klein deel bewaarheid op de
plaat van gitarist Jimmy Page.
Want Page wordt op zijn nepso-
loplaat bijgestaan door onder an
deren LZ-compaan Robert
Plant. Maar die reünie duurt
maar één nummer lang. Achter
de drumkits zit Jason Bonham,
de zoon van de door verdrinking
om het leven gekomen LZ-drum-
mer John Bonham.
'Outrider' is wat schizofreen
uitgevallen. Op kant één spijker
harde rock die weinig verrast en
van een zeer middelmatige kwa
liteit is. De klasse-gitarist die Pa
ge toch is, lijkt zich schuil te wil
len houden. Rechtlijnige akkoor
den zijn troef en daarmee neemt
de voorspelbaarheid schrikba
rende vormen aan. Van de
schreeuwzang van John Miles
heb je na een nummer al genoeg
en Bonham junior slaat zijn par
tijtjes wel heel erg braaf mee. De
vlam slaat pas echt in de pan op
het instrumentaaltje 'Liquid
Mercury'. Met dank aan de
Jethro Tuil-slagwerker Barry-
more Barlowe, die ook op 'Eme
rald Eyes' voor de verrassingen
zorgt.
Dat laatste nummer staat op
kant twee, waar ineens alles wél
lijkt te lukken. Op kant twee
schrijft Page blues met hoofdlet
ters en gunt hij zichzelf veel meer
ruimte. Bij vlagen wordt het ni
veau van de Allman Brothers in
hun hoogtijdagen gehaald. Op
kant twee ook heeft schreeuwle
lijk Miles het veld moeten rui
men voor de fantastische zanger
Chris Farlow. Kant twee is erg
goed maar toch niet goed genoeg
om alle miskleunen van de A-
kant te doen vergeten.
WK.
The House of Love - idem (Crea
tion)
Vier Engelse jongens die zin
gen dat ze in Jezus geloven en
daarbij de gitaren laten aanzwel
len. Dromerige muziek zonder
duidelijke melodiëen of ritmen.
De Britse pers ziet in de vier de
verlossers. In Nederland wordt
hier en daar ook al tegengespro
ken dat dit de zoveelste hype van
de op een dood spoor belande
Britse popmuziek is. De redding
is nabij.
Jammer toch, al die kloppende
zeg maar: bonzende - critici op
de deur van dit huis van de lief
de. Ze komen op bezoek in een
huis dat nog in de steigers staat
en waarvan nu al kan worden
vastgesteld dat het nooit een mo
nument zal worden.
'The House of Love' klinkt in
derdaad heel anders dan die tal
loze Britse bandjes waar de vaar
digheid met gel van groter be
lang is dan de muzikale vaardig
heden. Maar 'The House of Love'
klinkt niet wezenlijk anders dan
het Pink Floyd van Syd Barrett -
de songteksten even buiten be
schouwing gelaten. Voor de zo
veelste keer wordt het" misver
stand dat alles dat van de main
stream is afgedreven goed is,
nieuw leven ingeblazen.
WK.
Robert Palmer - 'Heavy Nova'
(EMI)
En weer levert Robert Palmer
een plaat af die is verpakt in een
hoes met zijn eigen smoelwerk
erop: 'Heavy Nova'.
De eerste vier nummers lijken
overblijvertjes van het Power
Station-project. De ingehuurde
jazzrock-gitarist Eddy Martinez
gaat als een beest tekeer en dat
steekt heerlijk af tegen de bijna
stoicijnse zang van Palmer. Pal
mer vindt opnieuw zijn eigen
hard-rock uit. Wel kan ik maar
niet wennen aan dat mallotige
gejodel op 'Change his ways'.
Kant A-afsluiter 'Early in the
morning' is het beste stuk van de
hele plaat. Broeierig, stuwend,
beheerst swingend en met een
thriller-achtige opbouw zoals al
leen Palmer dat kan. Na kant één
zitten we wel nog altijd te wach
ten op een stuk dat eens niet han
delt over paringsdriften.
Kant B begint hopeloos met 'It
could happen to you': Palmer
kon het weer niet laten om zo'n
klef Sinatra-croonertje op de
plaat te zetten. Op de laatste vier
stukken haalt Palmer 'Afrika'
binnen. In Oor heet dat "de So-
weto-beat". De spanning loopt
inderdaad hoog op maar
tekstueel blijft Palmer steken.
De ene mooie vrouw na de ander
trekt aan ons voorbij maar van
ANC, Mandela en Botha is geen
spoor te bekennen.
W.K.