De gouden medaille kent twee kanten
'Mij krijgen ze hier nooit meer weg'
Goedkopere kaarten via
radio-actie van Hagenaar
Hogewoning uitgejouwd
door teleurgestelde fans
Het zwarte circuit in München: Karten, bitte'
MAANDAG 27 JUNI 1988
si
PAGINA 17
MÜNCHEN (GPD) - De UEFA
overweegt stappen te ondernemen
tegen journalisten die bij de finale
Nederland-Rusland voor grof geld
hun extra kaartjes aan Nederland
se fans hebben verkocht. Op de
speciale perstribune zaten enkele
tientallen fans die de gratis entree
biljetten van de schrijvende pers
hadden gekocht.
Een vreemd gezicht: Oranje-fans
op de perstribune, tussen de schrij
vende journalisten. Dat wekte de
verwondering van de organisatie
die direct probeerde de fans van
hun plaatsen te krijgen. Dat lukte
natuurlijk niet meer. "Mij krijgen
ze hier nooit meer weg", zei Vin
cent Smit uit 's-Heerenberg.
Twee supporters, Fred Vrolijk en
Willem Middendorp uit Den Haag
betaalden een Duitse journalist ze
venhonderd gulden voor twee
plaatsen. "We hadden de moed al
bijna opgegeven, toen die journa
list ons die twee kaartjes aanbood.
Het was wel veel geld, maar ja, je
wilt er toch bij zijn".
Twee anderen hadden geluk. Het
duo uit 's-Heerenberg kreeg twee
entreebiljetten van een Spaanse
journalist. Voor niets, omdat zijn
collega's al naar huis waren. Ook
Feyenoord-spits Tom Krommen
dijk, wanhopig op zoek naar han
delaren in 'zwarte kaartjes', kwam
voor niets binnen. Met een oranje
geverfd gezicht zat hij op de pers
tribune op 'uitnodiging' van het
voetbalweekblad VI.
De UEFA probeert nu via de ge
nummerde plaatsen de oorspron
kelijke 'eigenaars' van de pers-
plaatsen te achterhalen. Hen hangt
een schorsing boven het hoofd.
Met name het laatste jaar is de Eu
ropese voetbalunie strenger gaan
optreden tegen de vertegenwoordi
gers van de pers. Zo wérd een groot
aantal fotografen voor de finale van
PSV tegen Benfica geschorst om
dat ze tijdens de eindstrijd van
Ajax tegen Mechelen het veld had
den betreden.
HEILBRONN (ANP) - Geschrok
ken van de abnormale prijzen die
werden gevraagd èn betaald voor
kaartjes voor de finale van het Eu
ropees kampioenschap, heeft de al
jaren in West-Duitsland wonende
Hagenaar Guy Franquinet tot actie
gebracht via een regionaal radio
station in Heilbronn. Oproepen in
een programma leverden dertien
tickets op voor de wedstrijd Neder
land - Sovjetunie. De reagerende
luisteraars waren allen zelf van
plan zaterdag naar Munchen te
gaan, maar wilden hun plaatsbe
wijzen tegen de aanschafprijs wel
kwijt aan Nederlandse supporters,
op voorwaarde dat ze bijtijds wer
den afgehaald. Franquinet. die
donderdagavond en vrijdag daar
voor 250 kilometer reed, vond in
zijn Nederlandse kennissenkring
ruim voldoende aftrek voor de fel
begeerde finalekaartjes.
Wachten op wat komen gaat. 'Bosjes' Nederlandse fans. sommigen zon
der kaarten en dus de wanhoop nabij, in het Olympia-park van München.
(foto AP)
MUNCHEN (GPD) - Jacques Ho
gewoning had zich zijn afscheid
van het Olympisch stadion in Mün
chen heel anders voorgesteld dan
hetgeen hem zaterdagavond over
kwam. Na het uitzwaaien van poli
tiek Den Haag, dat onder leiding
van premier Lubbers massaal was
afgereisd naar de EK-finale. daalde
de voorzitter van het EK-comitë
van de KNVB luttele ogenblikken
later zelf de trappen af van het zo
genaamde 'Ehrengast-restaurant,
waar de VIP's zojuist het glas op
het succes van Oranje hadden ge
heven. De KNVB-official werd
daar geconfronteerd met tientallen
supporters die niet alleen juist deze
positie hadden gekozen om de be
kende Nederlanders aan te gapen
en na te roepen, maar vooral om
hun mening over de verdeling van
de EK-kaarten onder het legioen
nog eens duidelijk te maken aan de
verantwoordelijke mpnsen.
Met zijn verschijning had men de
juiste man in het vizier en dat heeft
Hogewoning geweten. De begroe
ting van zijn kant was koel en zake
lijk, een korte knik met het hoofd,
die van de supporters emotioneel.
De schreeuw "vuile gluiperd, wat
heb je met onze kaarten gedaan"
was aanleiding voor een massaal
"gluiperd, gluiperdwaarmee de
tocht van de KNVB'er naar de ge
reed staande bus uiterst pijnlijk
verliep. Eén supporter, die aanstal
ten maakte Hogewoning persoon
lijk 'aan te spreken' op zijn vergeef
se tocht naar Munchen. kon nog
maar net door een agent van zijn
voornemen worden afgehouden.
Heel anders waren de reacties op
het ten tonele verschijnen van pre
mier Lubbers en de ministers Nij-
pels. Van den Broek, Braks en Van
Eekelen. Voor hen was het massaal
scanderen van de voornamen weg
gelegd, een ovatie die de minister
president beloonde door zijn hand
tekening op de armen van enkele
supporters te plaatsen...
MUNCHEN - Als je niet zoals minister Braks van je Duitse collega Von Gelbern twee
gratis eretribune-plaatsen krijgt, wat moetje dan? Als je niet zoals veertig Nederland
se parlementariërs, aangevoerd door Prins Bernhard, op staatskosten naar München
reist, wat rest er dan? Als je niet behoort tot de Bobo's (met dank aan Gullit) van Zeist
die onder elkaar de voor supporters bestemde 3500 toegangsbewijzen hebben ver
deeld, wat valt er dan te verzinnen? Wat moetje eigenlijk, als je maar een eenvoudige
Hollander bent, er ook daadwerkelijk bij wilt zijn als Oranje tegen de Russen de
kroon op het werk gaat zetten, maar je hebt geen kaart? Het antwoord is simpel. Dan
ga je tóch. Gewoon op de bonnefooi. Niks aan het handje.
Dat hebben ze dus geweten, die
naar verluidt 5000 doldwaze,
maar super-enthousiaste Neder
landers die 900 kilometer of daar
omtrent in de auto zaten om uit=
eindelijk met lege handen voor
het voor hen hermetisch afgeslo
ten Olympia-stadion van Mün
chen te staan. Zij hadden niet het
geluk dat de naar schatting
40.000 mede-landgenoten wèl
hadden. Of beter, zij hadden de
pech dat ze niet konden of wil
den betalen wat anderen wel de
den. Dat zich daarbij in München
schrijnende toestanden voorde
den laat zich raden. Een oogge-
tuigeverslag van de handel in het
zwart en de soms onverkwikke
lijke en onfrisse taferelen daar
omheen.
Opwelling
Het trio Leidenaars en onder
getekende, die eveneens in een
opwelling van vermeend patrio
tisme verleden donderdag van
het ene op het andere moment
met de auto richting Zuidduits-
land togen, hadden achteraf de
mazzel die zovele andere lotge
noten ontbeerden. Wat niet weg
neemt dat ook zij, zelfs zo vroeg
van huis gegaan, benauwde mo
menten doormaakten aleer de zo
felbegeerde kaarten ook echt en
goed opgesloten in de knip za
ten.
Na anderhalve dag van tever
geefs bellen met de officiële ver
voerder van de KNVB, de OAD,
bracht het alom bejubelde EK-
journaal uitkomst. 'Gewoon
gaan, er moeten hier naar schat
ting nog 20.000 kaarten te koop
zijn op de vrije markt', luidde de
strekking van presentator Kees
Jansma's woorden. Gesterkt
daardoor en 'onder het motto:
'dat wie het eerst komt. ook hier
het eerst maalt', vroeg op weg.
Dat laatste bleek inderdaad in
het voordeel te werken. Hoewel
het daar in eerste instantie totaal
niet op leek.
Bij aankomst in München na
melijk, vrijdagmiddag rond half
vier. waren er op enkele tiental
len nog vroegere vogels na nog
maar weinig tekenen die er op
wezen dat de hoofdstad van
Beieren later bijkans overspoeld
zou worden door Oranje-klanten.
Maar toen bij navraag al snel
bleek dat van de verhalen, als
zou de Volksparkasse uitpuilen
van de door teleurgestelde Duit
sers en Italianen ingeleverde
kaarten en dat de Lufthansa
eveneens uitverkoop hield, niets
klopte was dat de eerste bittere
tegenvaller. De verwachting dat
massa's zwarthandelaren
klaarstonden om ons met koffers
kaartjes en derhalve met open ar
men te ontvangen bleek al even
min op werkelijkheid gebaseerd.
Dan maar op naar het centrum.
Moed
Waar, vanaf dat moment en tot
bijna 24 uur later, nog maar één
parool gold: 'Haben sie Karten'.
En zo ja: 'Hoeveel kosten ze?'.
Maar niemand gaf, vlak na zes
sen, nog sjoege. Derhalve dool
den gestaag groeiende groepjes
Nederlanders maar wat ver
dwaald door de stad. Elkaar
moed insprekend. Dat het nog
vroeg was en dat die Italianen en
Duitsers straks heus wel op de
proppen zouden komen met die
pakken met kaarten. Ze moesten
toch ergens zijn, hadden ze ge
zegd. Maar wie waren ze .eigen
lijk? En als ze er al waren, waar
dan?
door
Ad van Kaam
Dan toch eindelijk, zo tegen
negenen en na nogmaals een te-
vergeefse taxi-rit naar het impo
sante stadioncomplex waar het
legioen gestaag groeide, waren er
aanduidingen dat het zwarte cir
cuit in de binnenstad op gang
kwam. Met het vallen van de
schemer traden ze uit de scha
duw. De beroepshandelaren,
maar ook de gemiddelde West
duitser die had gehoord van de
op handen zijnde Oranje-invasie
en dus ook van de mogelijkhe
den om de teleurstelling over de
uitschakeling van de
Mannschaft enigszins te verfoei
lijken met een pak geld. De jacht
was geopend. Toettoettoettoet-
toettoet: aanvallen!
Het voordeel van vroeg arrive
ren leverde nu zijn rendement
op, want inmiddels bekend ge
raakt in het centrum was één
simpel seintje van een inmiddels
geslaagde gelukszoeker afdoen
de om het juiste spoor te vinden.
Wie zijn oor goed te luister legde
diende zich bij het station te ver
voegen of zich naar de Marien-
platz te begeven. Blijkbaar had
niemand ze in zijn zak. Opeens
rizzelde het op genoemde plaat
sen van de o zo herkenbare Ne
derlanders. De vraag was enorm
groot. Het aanbod nog altijd zeer
gering. Je hoeft geen econoom te
zijn om te weten wat het markt
mechanisme dan doet. Juist, de
prijs opdrijven.
Schofterig
Ze schrokken, die honderden
Hollanders daar bij de terrassen
op de Marienplatz. Een eenvou
dige staanplaats deed 150 mark,
een zitplaats al gauw het dubbe
le. "Schofterig", vond een Am
sterdammer, "ik geef niet meer
dan 100 mark. Ik wacht wel. Ze
zakken heus. Geloof mij maar.
morgen sterft het van de kaar
ten". Hij kon na het spuien van
zijn misgenoegen over de zijn in
ziens waardeloze rol die de KN
VB in dit geheel speelde toen
nog niet vermoeden hoe ver hij
de plank missloeg. Op beide
fronten, wel te verstaan.
Hennie Onderwater, eén van
de vier Leidenaars, had zich in
middels in het gewoel op het
plein gestort. Hij was, naarstig
speurend en afgaand op 'elk ge
luid', inmiddels driemaal met
zijn neus tegen een kaart opgelo
25.6. 15.30 t
Münch'
Betaald: 150 mark. Werkelijke waarde: van 60 jnark tot 1000.
pen. Zijn compaan Ron van der
Broek weerhield hem toen even
wel van koop. Hij zocht iemand
die vier plaatsbewijzen tegelijk
in de aanbieding had. De prijs op
zich was het probleem niet. al
leen, niemand bood in serie aan.
Ofwel ze hadden er maar één of
hooguit twee, ofwel ze durfden
niet in het openbaar met meer te
'flirten'. De situatie ter plekke
werd er, naarmate de tijd vorder
de en steeds meer kooplustigen
te hoop liepen, namelijk niet vro
lijker op. Het aanvankelijke opti
misme bij de Nederlanders had
plaatsgemaakt voor vertwijfe
ling. Een perfecte voedingsbo
dem, zo bleek alras, voor het
scheppen van een uitermate
grimmig sfeertje.
Ondernemer
Zijn aard als ondernemer niet
verloochenend had Onderwater,
voordat de zaken eventueel uit
de hand zouden lopen, zijn plan
razendsnel getrokken. Met het
arriveren van de Duitse equiva
lent van de ME besloot hij letter
lijk en figuurlijk 'handelend' op
te treden. Op vijf voor half tien
had hij, voor 150 mark, de eerstë
staanplaats in zijn zak. Twintig
minuten later en mede dankzij
de hulp van zijn al even doortas
tend optredende werknemer
Marco Chaudron - die zijn niet
geringe lengte optimaal benutte
en perfect kon zien waar 'het' ge
beurde - stak hij met een triom
fantelijk gebaar nummer vier in
zijn binnenzak. Originele waarde
van drie staanplaatsen en een zit
plaats: 120 mark. Totale uitgave:
650 mark. met de vermelding dat
die ene zitplaats nog het goed
koopste was... Die was dan ook
afkomstig van een scherp in het
kostuum gestoken Duitser, die
nauwelijks in de openbaarheid
durfde te treden met zijn kaart.
En die vervolgens maar wat blij
was dat hij snel en ongeschon
den het hazepad kon kiezen.
Achteraf - maar dat was met
bijna alles zo - bleek de hele han
del een koopje. Wie toen niet van
zins was om de prijs te betalen
was of met elke minuut duurder
uit of pieste absoluut naast de
pot. Wat dat betreft had Herman
Vermeer, oud-speler van UVS en
tegenwoordig bestuurslid van de
Leidse hoofdklasser, nog geluk.
Ook hij en zijn drie collega's uit
Spijkenisse zagen op gegeven
moment maar af van de idee dat
het later wel voor minder zou
kunnen. En ook zij beseften dat
series voor één vak niet te krij
gen waren. Om elf uur konden ze
opgelucht achter een ruim beme
ten pot bier plaatsnemen. "Een
beetje boven mijn begroting, die
175 mark, maar ik ben wel blij
dat ik in elk geval binnen ben.
Daar heb je toch die hele afstand
voor gereden, nietwaar".
Louche
Inmiddels speelden zich hecti
sche taferelen af op het plein.
Middelpunt daarbij was een lou
che Limburger die beschikte
over de verkeerde Hollandse
koopmansgeest. Hij kocht links
en rechts van Duitsers kaarten
op om ze vervolgens voor woe
kerprijzen bij landgenoten aan te
bieden. Toen die eenmaal die
'wisseltruc' doorzagen sprongen
de stoppen door. Met zijn bollen
de buik en zijn overhemd half uit
zijn broek moest hij rennen voor
zijn leven. Aanvankelijk ontzet
door de Duitse groenjassen
stond hij doodgemoedereerd een
kwartier later aan de andere kant
van het plein. Te loven en te bie
den, alsof er niets was gebeurd.
Een stelletje uit Nijmegen
keek ondertussen vanaf het ter
ras geamuseerd toe hoe bijvoor
beeld Leidenaar Wim van Wan-
rooy poogde om zichzelf en zijn
zeven maten van kaarten te voor
zien. Zij zelf hadden niets te kla
gen. Een advertentie in het Duit
se boulevardblad Bild bracht
hen op het spoor van een Engels
man in Solingen. Die wilde, na
dat Marco van Basten in het na
bij gelegen Düsseldorf zijn de
structieve werk had verricht
waardoor de Britten roemloos de
aftocht konden blazen, van zijn
complete finale-arrangement af.
Dat behelsde twee tickets en vier
overnachtingen in een hotel. De
prijs: 1300 mark. "Een voorschot
op onze vakantie", verdoezelde
Marc met zijn grappige accent
dat toch fikse bedrag. "Daar zeu
ren we verder niet over. Tot nog
toe verloopt het allemaal prima.
Zullen we dan nog maar een pot
je nemen".
Naar huis
Dat kon een duo uit Zeist hen
niet nazeggen. Met een vertwij
felde blik in de ogen speurden de
twee mannen de omgeving af. Ze
stonden er al uren. "Als we voor
vannacht twaalf uur niks heb
ben, gaan we weer naar huis",
klonk het in koor. "Dan zien we
het tenminste morgen nog op tv.
Maken we het thuis maar gezel
lig"
Een kwartier later waren ze
weg. Maar dat gold overigens
voor vrijwel iedereen. De 'we
reldstad' München met zijn twee
miljoen inwoners ging namelijk
sluiten. Had eenvoudigweg geen
boodschap aan het feit dat het
feest nog moest beginnen. Het
was middernacht en daarmee
basta. Positief bij-effect: het
vroege sluitingsuur voorkwam
ongetwijfeld meer problemen.
De spanning was voelbaar, nu de
tijdsdruk een rol ging spelen.
De terrassen en de bierlokalen
gingen dan dicht, van slapen wil
de menig Hollander (nog) niet
weten. Een deel omdat dat behal
ve voorlopig niet aan een kaartje,
ook niet aan een hotelkamer was
gekomen. Ook in die branche
volop schaarste. Een ander deel
omdat dat zich geen kamer kon
permitteren. Zoals die jongen uit
Utrecht bijvoorbeeld. "Ik be
steed dat geld liever aan een
kaartje", sprak hij nuchter. "Sla
pen doe ik straks misschien nog
wel een uurtje in mijn auto. Ach,
maakt voor mij toch niet uit. Ik
heb deze week al vijf nachtdien
sten achter de rug, dus daar kan
er nog wel eentje bij ook".
Obscuur
Slapen deden ze al evenmin in
het gigantische station. Ten eer
ste omdat daar nog volop bier
was te krijgen om de dorstige ke
len na die lange autorit te smeren
(de meeste fans waren vrijdag
ochtend op weg gegaan) en ten
tweede omdat de handel zich
daarheen had verlegd. Twee De
nen waren blijkbaar niet bang. In
een obscuur hoekje boden ze ze
ker dertig kaarten te koop aan.
Ongegeneerd vroegen ze prijzen
vanaf 300 mark. Wilden klaarblij
kelijk naar huis vliegen. Eerste
klas, vanzelfsprekend.
De nieuwe morgen moest ook
nieuwe hoop brengen, maar het
enige dat kwam waren nieuwe
busladingen Oranje-supporters
zonder kaart. De spoeling werd
zodoende nog dunner, de jacht
nog grimmiger dan die al was.
Stuitende taferelen speelden
zich af in de stad en bij het sta
dion waar de massa te hoop liep.
Een eerst dolblije fan die zojuist
Dat was wat de
ze Oranje-suppor
ters wilden beta
len voor een
kaartje.
voor 300 mark een staanplaats
had bemachtigd bleef huilend
achter toen een andere desperate
'fan' hem op hetzelfde moment
zijn kaart uit de handen trok om
er als een haas vandoor te gaan.
De verhalen werden zoetjesaan
steeds wilder. Het ging zon
beetje gelijk op met de prijzen.
Die bleven maar stijgen. Voor
700 mark had je misschien nog
kans om binnen te komen.
De drie uit Alkmaar die ons de
vorige avond voor gek hadden
verklaard dat we 150 mark had
den betaald konden hun lol op.
Zelf wisten ze toen honderd pro
cent zeker of ze zouden 'voor een
mark of 80' binnenkomen. "Een
beetje bluffen", bluften ze.
"Wachten tot op het laatste mo
ment, dat is de truc. Dan moeten
ze die kaarten wel kwijt. Net als
bij Westduitsland - Nederland in
Hamburg zakken ze dan tot 5
mark". Ook niet meer gezien, die
stoere boys. Die trouwens met
zekerheid wisten te melden dat
er zeker 20.000 plaatsen in het
Olympia-stadion onbezet zou
den blijven. "Van Duitsers die
hun kaart hebben versscheurd.
En dan zet de politie de hekken
gewoon open. Lachen wij-jullie
allemaal uit", was het laatste dat
we van ze gehoord hebben.
Huismoeders
Er viel voor velen echter maar
weinig te lachen op die zaterdag
morgen waar iedereen op straat
iedereen aansprak. Nietsver
moedende en winkelende huis
moeders werden tot staan ge
bracht door in Oranje uitgedoste
supporters met de alsmaar repe
terende en eensluidende vraag:
'Karten, bitte'. "Wie gisteravond
zijn slag niet heeft geslagen,
komt er nu niet meer in", was de
stellige overtuiging van Hen On
derwater. "Iedereen heeft toch
wel zijn kans gehad, althans voor
150 mark. Alleen de jongens met
echt veel geld voor wie een rooi-
tje meer of minder niettiitmaakt.
komen er nu nog in".
Die stelling bleek, in de voor
middag bij het stadion, ongeveer
wel te kloppen. Een met gouden
kettingen behangen Amster
dammer kocht zonder blikken of
blozen een 'eretribune' voor 1000
mark. "Compleet gestoord",
gromde een minder gefortuneer
de landgenoot bij het vastleggen
van dat beeld op zijn netvlies.
Zelf had hij zich inmiddels met
zijn lot verzoend. "Wat moet ik",
vroeg hij zich hardop af. "Ik
denk dat ik maar een knijpje op
zoek om daar tv te kijken. En dan
maar gewoon dronken worden.
Er zit niks anders op".
Inmiddels, zo n anderhalf uur
voor de wedstrijd, was de span
ning bij de hekken van het sta
dion te snijden. Het Oranje-le
gioen was aangegroeid tot zeker
45.000 man en gegeven het feit
dat de KNVB slechts 3500 kaar
ten had gekregen (en onderling
had verdeeld) moesten bij de
supporters alle registers zijn
opengegaan om dat halve sta
dion toch te hebben bemachtigd.
Wat niet wegnam dat een flink
deel van hen knarsetandend
rond de hekken liep. Loerend op
een kansje, hoe klein die dan ook
was.
Waardeloos
Bordjes met de vraag om kaar
ten waren waardeloos, zwaaien
met pakken geld had geen zin
meer. Een aantal legde zich daar
letterlijk en figuurlijk bij neer of
haastte zich naar de stad en zijn
tv-schermen terug. Zij die het
niet konden verkroppen dat ze
de lange reis tevergeefs gemaakt
hadden, gingen op een andere
toer. Vaststaat dat er is gestolen,
dat er is gepikt. Lijfelijk geweld
bleef achterwege. De Deutsche
Grundlichkeit stond die inbreuk
niet toe. Wie moeilijk ging doen
werd zonder omhaal in een groen
busje gesmeten. Daar zijn ze op
hun beurt echt niet zo moeilijk
in.
Wie binnen was behoorde tot
de uitverkorenen. En of je buur
man links nu 60 mark (de norma
le prijs), jij 150 mark en je buur
man rechts 650 mark had betaald
voor blok L, rij 24 met de respec
tievelijke nummers 15, 16 en 17
maakte na die fantastische goal
van Marco van Basten, ons aller
Marco toen. uiteraard niets meer
uit.
Eenmaal weer buiten brak de
euforie pas in volle hevigheid
los. Rijen taxi's kwamen tegen
de stroom in van de stad naar het
stadion. Volgeladen met 'onge-
lukkigen' die op een steenworp
afstand van die memorabele
voetbaltempel waar Nederland
zijn eerste grote prijs pakte, had
den moeten toekijken. Zij kwa
men terug om het feest in tweede
instantie dan maar mee te vieren.
Alle leed leek in één klap geleden
nu de buit dan toch binnen was.
Wat nou, tevergeefs 1800 kilome
ter gereden? Je was toch op z'n
minst daar geweest waar het ge
beurde.
Viaducten
Hand in hand of luid toeterend
ging de van vreugde uitzinnige
Oranje-karavaan daarna terug
naar het centrum. Of direct naar
huis, zoals zeker de helft dat
deed. Ook de Autobahn kleurde
nog lang Oranje. Trouwens zelfs
sommige viaducten deden dat.
Duitsers met spandoeken ('Hol
land. wir gratulieren') en zwaai
end met Oranje-vlaggen maak
ten een goede beurt. Konden in
elk geval rekenen op een ware se
renade.
Ook in het dorpje Lorh am
Mainz, op zo'n 350 kilometer 'te
rug' van München, speelde laat
die avond nog de muziek. Duitse
Schlagers en smartlappen welis
waar, maar goed. Blijkbaar toch
niet iedereen in de Bondsrepu
bliek was bij machte om het 'Olé,
olé' van de Hollanders in twee
weken tijd vlekkeloos na te spe
len. Toen de tongval van het
Leidse kwartet evenwel een an
dere toon verraadde dan het
Duits van de overwonnenen ging
er alsnog een klein applausje op
bij het reisgezelschap uit Wolfs
burg. Maar daarna, wat hen be
treft toch maar weer snel over tot
de orde van de dag.
