Drie grote attracties op mat Parkpopfestival
Nationaal Orgelconcours
onder druk Oranjefeest
Gaandeweg
meer pit
MAANDAG 27 JUNI 1988
Burgemeester Goekoop reikt de prijzen uit aan de winnaars van het tweede Nationaal Orgelconcours, te weten
Sietse van Wijgerden, Ko Zwanenburg en Jan Hage. Op de achtergrond René Verhoeff, voorzitter van de Stich
ting Orgelstad Leiden. (foto Henk Bouwman)
L'Orestie
Tekst verdrinkt
in klankenzee
L'Orestie van Darius Milhaud op tek
van Paul Claudel. Concertuitvoering door
solisten, Groot Omroepkoor, Nederlands
Operakoor en Radio Symfonie Orkest
o.l.v. Reinbert de Leeuw Gehoord in het
Concertgebouw op 25 juni. Radio-uit;
ding- hedenavond 20.02 uur via Hil
AMSTERDAM - Essentieel
voor het ontstaan en onze bena
dering van de trilogie L'Orestie
van Milhaud en Claudel is
nagestreefde evenwicht tussen
tekst en muziek. Aan de basis
lag immers een door de Claudel
vervaardigde vertaling van de
gelijknamige trilogie van Ais-
chylos en het verlangen van de
dichter zelf bepaalde delen ge
toonzet te zien "zonder dat de
voordracht en het dramatische
accent eronder zouden lijden".
Milhaud, goed bevriend met
Claudel, nam die taak op zich
en voorzag in de jaren 1913-1924
een fragment uit het eerste, gro
te stukken uit het tweede en
vrijwel het volledige derde deel
van een muziek. Zoals
wacht kon worden, kreeg zijn
driedelige compositie een over
wegend declamatorisch karak
ter met sterk ritmische patro-
Tweede Nationale Orgelconcours voor con
servatoriumstudenten, georganiseerd door
de Stichting Orgelstad Leiden. Finale, ge
hoord zaterdag 25 juni m de Hooglandse
Kerk. Harlebrugkerk en Pieterskerk.
LEIDEN - Het zit er weer op voor
twee jaar, het Nationale Orgelcon
cours voor conservatoriumstuden
ten. De week lijkt met wat slecht
gekozen, maar ja, wie kon ook ver
moeden dat Nederland zou winnen
van West-Duitsland en bovendien
op zaterdag, de finale van het orgel-
en voetbalconcours, het Europees
kampioenschap op de Sovjet-Unie
zou veroveren? AJleen grote opti
misten, zoals de voorzitter van de
Stichting Orgelstad Leiden René
Verhoeff, die afgelopen dinsdag de
veertig toehoorders bij het orgel
concert van Ewald Kooyman in de
Waalse Kerk een fantastische op
komst vond, vergeleken met uit
voeringen in de rest van het land
die afgelast of niet of nauwelijks
bezocht waren.
Ook zaterdagmorgen druppel
den maar weinig écht geïnteres
seerde orgelliefhebbers de Hoog
landse Kerk binnen om de drie or
ganisten tijdens de finale-ronde in
de categorie renaissance - Barok -
Rococo te beluisteren of te beoor
delen. Om 12 uur bleek de tweede
kandidaat Sietse van Wijgerden,
student van Bernard Winsemius en
Barend Schuurman aan het Rotter-
In tegenstelling tot de chaos die
zich op het Museumplein in Am
sterdam heeft voorgedaan is in het
Zuiderpark, dat over een nog grote
re capaciteit beschikt, alles volgens
plan verlopen. Slechts de weergo
den hebben een momentje ge
dreigd roet in het eten te gooien.
Het druppelt even rond twee uur.
Het voorvalletje legt een pijnlijk te
kort in de verder vlekkeloze orga
nisatie bloot: omdat het de laatste
zeven jaar telkens stralend weer
was zijn alle regenvoorzieningen
uit de begroting weggeschrapt.
Parkpop is een uiterst sympa
thiek festival dat het nooit verdient
om van de regen in de drup te ra
ken. Meteen minimum aan midde
len en een maximum aan inzet
weet de organisatie (programmeur
John van Vueren en het Algemeen
Haags Comité) vrijwel elk jaar een
programma samen te stellen dat
van smaak getuigt en in staat is ve
le duizenden te plezieren. Dat ge
beurt zonder een duidelijke voor
keur voor een of meerdere muzika
le stromingen uit te dragen, en des
ondanks slaagt Parkpop erin soms
verrassende acts aan te dragen.
Veilige kant
In het verleden kregen zo bij
voorbeeld Gianna Nannini. Mid
night Oil of Gil Scott-Heron de
noodzakelijke aandacht. Dit jaar is
het programma met acts als The
Nits, Green on Red, Aztec Camera,
T.Pau en in mindere mate The
Church wat aan de veilige kant ge
weest. Het betreft hier acts die het
in meerdere of mindere mate al
hebben gemaakt, of in het zwoegen
voor een plaatsje onder het firma-
ment, halverwege in de beroeps
matige blubber zijn blijven steken.
Een situatie die in het 'normale'
Holland Festival: Stephen Petronio Com
pany met de wereldpremiere van AnAmne-
sia, muziek Peter Gordon; f3 (1986); Walk
in (1986). Choreografie Stephen Petronio.
Stadsschouwburg Amsterdam, gezien op
AMSTERDAM - De New Yorkse
choreograaf Stephen Petronio is
afkomstig uit de stal van Trisha
Brown die haar naam vooral ves
tigde als vrijheidsstrijdster van
de dans in de jaren zestig en ze
ventig. Haar invloed is in het
werk van Petronio overduidelijk
aanwezig: ook hij legt de nadruk
op de mogelijkheden van het
menselijk lichaam en de fysieke
interactie en beiden maken
(daardoor) gebruik van een zeer
inventief bewegingsvocabulaire.
Vooral in Walk-in uit 1986 bewe
gen Petronio's dansers zich al
kronkelend, tillen en vangend,
springend en draaiend en stui
pend door de ruimte. Het gevaar
dat echter bij een dergelijke vrij
heid en improvisatiebasis op de
loer ligt, een bepaalde willekeur,
heeft Petronio in Walk-in niet he
lemaal weten te ontwijken. De
choreografie blijft te vaak een
krioelend mierennest en te zeer
op zichzelf betrokken om het oog
met mooie lijnen of andere ruim
tepatronen te bekoren. Het ont
breekt een beetje aan een over
koepelende vorm, een structuur.
In (3 werkt de theatrale kracht
van het break-dancend lichaam
wel. In een solo voor het gordijn
damse conservatorium, de eerste
prijs in de wacht te hebben ge
sleept. De kwaliteitsverschillen
tussen de drie finalisten waren ove
rigens zo klein dat de jury, bestaan
de uit Folkert Grondsma, Hans van
Nieuwkoop en Nico van den
Hooven, ook de voorronden heb
ben laten meetellen in de besluit
vorming. Een met het oog op de
voetbalfinale wat vervroegde en
compacte ronde 's middags in de
Hartebrugkerk maakte het voor
het publiek makkelijker om ont
spannen en met overgave van de
drie finalisten in de categorie Ro
mantiek te genieten. Hoewel mijns
inziens het verplichte werk, de in
troductie en Passacaglia in d-klein
van M. Reger door de derde kandi
daat Jan van der Plas uit Katwijk
meer uitgebalanceerd was ge
speeld, werd de prijswinnaar Ko
Zwanenburg, leerling van Jan Wel-
mers aan het Utrechts conservato
rium. Waarschijnlijk op grond van
diens virtuoos vertolkte Prélude et
Fugue sur le nom d'Alain van Mau
rice Duruflé. Een ondanks de dra
matische ondertoon schitterend
lichtvoetig werk, vol aaneenge
schakelde triolen dat, hoewel ge
schreven door een 20ste eeuwer,
zich nog helemaal voegt naar de
Romantiek, en daarom ook in deze
categorie opgenomen was.
De laatste kandidaat Jan Hage
als enige voor de categorie 20ste
eeuw werd niet beoordeeld op
door
John Oomkes
popgenre het artistieke klimaat
goed weergeeft.
Door die programmering, en
misschien ook wel door het lanter-
fanterige weer, maakt Parkpop dit
jaar een matte indruk. Slechts een
drietal attracties doorbreken die
indruk, en dan gelukkig ook op een
frontale manier. Zo ontpopt de fa
belachtig zingende Canadese zan
geres K.D.Lang zich als een regel
rechte sensatie. Ze oogt met haar
lang uitgevallen groen-blauwe boe
renkiel als een kruising van Pippi
Langkous en Tante Sidonia, maar
ik krijg kippevel van haar uitvoe
ring van Roy Orbisons' Crying.
Wereldster
K.D. Lang is afkomstig uit een
pietepeuterig Canadees gat. Desal
niettemin heeft ze al met Dave Ed
munds in 1986 de plaat Angel with
a Lariat opgenomen, een oefening
in de weinig gepraktizeerde maar
uiterst opwindende western swing.
Dit jaar werkte ze met Roy Or-
bison, en nam ze een cover van
Chris Isaak op ten behoeve van een
tweede, prachtige plaat, Shadow-
land. Op de plaat geniet ze van de
steun van Owen Bradley, een bijna
vergeten, maar waarlijk grootse ar
rangeur die jarenlang steun en toe
verlaat was van een paar van coun
try's grootste sterren: Patsy Cline
en Brenda Lee. Ondanks dat ze die
strijkersarrangementen live niet
kan laten horen, is haar muziek rijk
en vitaal. Een wereldster in op
komst.
Een tweede attractie vormt de fi
nale van het festival, die de Guine-
LEIDEN Het tweede Natio
nale Orgelconcours voor con
servatoriumstudenten in Leid-
se kerken heeft zaterdag drie
winnaars opgeleverd. In de ca
tegorie Renaissance-Barok-Ro-
coco won Sietse van Wijgerden
(conservatorium in Rotter
dam), in de categorie romantiek
Ko Zwanenburg (Utrecht), en
in de categorie 20e eeuw Jan
Hage (eveneens conservatori
um van Utrecht).
Aan het concours deden 18
studenten mee, van wie zich
drie in de beide eerste catego
rieën hadden ingeschreven. In
de categorie 20e eeuw hadden
zich maar twee studenten inge
schreven. De jury bestond uit
de hoofddocenten orgel Fol
kert Grondsma (conservatori
um in Rotterdam), Hans van
Nieuwkoop (Utrecht), en Nico
van den Hooven (Amsterdam).
grond van vergelijking, maar lou
ter op prestatie en muzikaliteit. Ge
zegd moet worden dat voor de ove
rige categorieën dezelfde maatsta
ven golden, en de mogelijkheid be
stond dat geen eerste maar alleen
lagere prijzen werden uitgereikt.
Had Hage's verplichte werk. Dialo
gen 1987 van zijn leermeester Jan
Welmers, nog wat onevenwichtigs,
zijn vrije werk Sequens óók ge
schreven door Welmers was wel
het hoogtepunt van de hele dag. Hij
kreeg dan ook voor deze uitvoering
een tien van de jury, de enige tien
deze dag uitgedeeld.
's Avonds mochten de prijswin
naars een concert verzorgen in de
Pieterskerk. Daaraan vooraf ging
een toespraak van de voorzitter Re
né Verhoeff, die verdacht veel, zo
niet geheel, overeenkwam met het
in het programmaboekje afgedruk-
se zanger en kora-speler Mory Kan
te voor zijn rekening neemt. Al wis
ten we van deze, in Parijs woonach
tige popster dat hij garant staat
voor een feestje. Mory Kante's hit
Yeke Yeke is al maanden lang een
knaller in de disco's. En wie zijn el
pees Akwaba Beach of Ten Coal
Nuts kent, weet dat er weinig fout
kan gaan met deze gelikte, maar in
nemende mengeling van Afrikaan
se ritmes en westerse disco-invloe
den. Kante zingt zijn slogans met
een blijmoedigheid van een echte
entertainer, heeft veel naar James
Brown gekeken, maar onder
scheidt zich toch. Zijn flexibele
te voorwoord. Nadruk werd weer
gelegd op het te restaureren orgel
van de Pieterskerk. De burgemees
ter beloofde, na het uitreiken van
de oorkonden, geldprijzen en tro-
feeén dat de gemeente Leiden haar
uiterste best zou doen om. ge
steund door een muziekminnend
en muziektechnisch team, in 1990
stem kent verrassende arabische
stembuigingen vol zuiver gezon
gen kwartnoten.
Hiphop
Wie op zoek is naar nieuwe
trends moet in het Zuiderpark
doorlopen naar een derde, en klei
ner podium. Say yo! is daar de
kreet die gelijkgezinden uitstoten.
Hier regeert de rap, de hiphop en
de bijbehorende fenomenen die de
laatste twee jaar toch over een lan
gere adem bleken te beschikken
dan menigeen aanvankelijk voor
mogelijk hield. Ik denk dat dat
komt door de dynamische attaque
beweegt Petronio zich als een
verkrampte en soms spastisch
kronkelende spreekstalmeester
en met zo'n beheersing en subti
liteit datje er kippevel van krijgt.
Dagelijkse gebaren worden door
hem overtrokken en uit hun ver
band gelicht alsof elk onderdeel
van het lichaam een eigen leven
gaat leiden, f3 is een juweeltje
van een solo, heel intiem maar
door zijn intimiteit meer ge
schikt voor tussen de schuifdeu
ren dan voor een grote zaal. Ge
lukkig zat ik dichtbij en ontging
mij niets.
Waar het deze avond natuur
lijk eigenlijk om ging was de we
reldpremière van AnAmnesia
waarin Petronio zich liet inspire
ren door het verliezen en weer te
rugkrijgen van het geheugen. Hij
jongleert dynamisch en con
structief met zijn indrukken en
herinneringen zonder ooit anec-
dotisch te worden. Suggestie en
sfeer zijn belangrijker. AnAmne
sia lijkt veel op Walk-in alleen
heeft AnAmnesia aan structuur
en vorm gewonnen. Hier en daar
kun je zelfs spreken van een este-
tische dans compleet met syn
chroon dansende trio's en ver
springende ruimtepatronen. Dat
pleit voor de ontwikkeling van
Petronio. Maar uit bovenstaande
technische beschrijvingen kunt
u ongeveer wel opmaken wat ik
er van vond. Nu eens gefröbel in
de marge, dan weer ijzingwek
kend subtiel en knap. En tussen
die twee uitersten schommel ik
steeds heen en weer.
INGRID
VAN FRANKENHUYZEN
te beginnen met de restauratie van
het orgel. Deze restauratie zal na
tuurlijk enkele jaren in beslag ne-
Een handjevol mensen, dat de
nasleep van de andere finale even
aan zijn laars lapte, kon hierna ge
nieten van het presentatie-concert
van de winnaars van het tweede
(foto GPD)
die de hiphop bezit. Een yell klinkt
lekker fel, vergelijk het maar met
de spreekkoren die de afgelopen
dagen zijn aangeheven in verband
met de zeges van Oranje.
De hiphop is ritmisch eenvoudi
ge, maar fascinerend-dwingende
muziek. De herhaling is gebaseerd
op een serie eendere drum-breaks,
die soms op een drumcomputer
worden ingeslagen, soms worden
opgenomen op een tape. Daarover
heen stoot een rapper zijn rijmzin-
nen uit (De Britse G.B. Boys, zoals
the Three Wize Men nu heten: 'We
don't do crime, we do it with rhy
me, it's time....to go home').
Rietveld
expositie
UTRECHT (ANP) - Honderd jaar
na de geboorte van de Utrechtse ar
chitect Gerrit Rietveld draagt het
Centraal Museum in Utrecht tot 15
augustus met een tentoonstelling
bij tot het begrijpen van Rietvelds
architectuur. De expositie is vooral
samengesteld uit het Rietveld
Schröderarchief. Het museum
kreeg dit voor een deel uit de prul-
Iemand geredde materiaal vorig
jaar onder zijn hoede tegelijk met
het uit 1924 daterende Rietveld
Schröderhuis.
Op de expositie wordt het bron
nenmateriaal getoond waaronder
tekeningen, brieven, rekeningen,
knipsels, afbeeldingen, foto's en
boeken, waar mogelijk in combina
tie met ontwerpen of reconstruc
ties. De meeste plaats is ingeruimd
voor resultaten van de ontwerpen
of reconstructies ervan. Uit het ge
heel blijkt de unieke positie van
het Schröderhuis.
Dit huis dat in Utrecht werd ge
bouwd, ontwierp Rietveld in nau
we samenwerking met de op
drachtgeefster en bewoonster
Truus Schroder.
BRABANTS ORKEST - Heinz
Friesen die met ingang van het ko
mend seizoen was aangesteld als
dirigent en artistiek adviseur van
het Brabants Orkest in Den Bosch,
ziet daar om gezondheidsredenen
van af. Voor de concerten die Frie
sen het komend seizoen zou dirige
ren worden nu gast-dirigenten ge
zocht.
Nationale Orgelconcours, die allen
last hadden van de mankementen
aan het orgel, maar met name Jan
Hage, die nu als achtergrondmu
ziek bij zijn eerder gespeelde Se
quens van Jan Welmers een kabbe
lende beek van bijgeluiden moest'
accepteren.
LIDY VAN DER SPEK
'Drummer'
Fascinerend is het om te zien hoe
de rol van de scratcher steeds meer
gaat lijken op die van de drummer
in ee jaren zestig pop-band. Als hij
even soleert, stoot hij met behulp
van zijn krasgeluiden en gesample
de (met behulp van een drumcom
puter gestolen geluiden) een sper
vuur van staccatogeluiden over de
hoofden van het gehoor uit. Dat ap
plaudisseert dankbaar als hij zijn
percussieve rol even staakt. Op
Parkpop zie je een indrukwekken
de variatie aan invloeden - Antilli
aanse rap, hiphop met een Jamai-
caanse tik, Afrikaanse percussie,
hiphop gecombineerd met house -
en blijven de Nederlandse acts be
hoorlijk overeind.
Bij Parkpop hoort een goed en
fout-balans. Even in vliegende
vaart: The Nits zijn in een bloed
vorm, Roddy Frame van Aztec Ca
mera kampt met een pijnlijke keel
en een tè logge band om echt in
druk te maken. Green on Red
ruimt met een zieke Dan Stuart en
een vage cover van Vaya con Dios
hopeloos het veld. The Church is li
ve een irretante band (ruziënde gi
taristen zitten elkaar dwars en hun
roadies), Brendan Croker mist no
de een kopstem, Billy Falcon is een
parodie op de Amerikaanse rocker
en T.Pau is ondanks de uitzonder
lijk mooie single China in your
hand een omhooggevallen, uiterst
matige band. En dan zijn er nog en
kelen geweest die nooit een uitno
diging hadden verdiend.
Parkpop maakt indruk door zijn
exotische attracties: een Canadese,
een Afrikaan en de hiphoppers.
Het zou verstandig zijn om dat ge
deelte in het programma volgend
jaar nog wat uit te breiden, zodat er
in den Haag een soort WOMAD-fes-
tival naar het voorbeeld van Peter
Gabriel zou kunnen ontstaan. Een
festival dat de popcultuur verbindt
met andere (pop) stromingen.
Parkpop als katalysator, zou dat
niet mooi zijn?
nen en een ook in klankeffecten
suggestieve behandeling van
de immense koorpartijen. De
orkestpartij voorzag hij boven
dien van een uitgebreid instru
mentarium, waarin onvermij
delijk het slagwerk een belang
rijke plaats inneemt. De mu
ziek werkt over vrijwel de gehe
le linie fascinerend door een
suggestieve, beeldende kracht,
en bij vlagen zelfs opwindend,
doordat Milhaud zich kennelijk
door de dramatische of ideolo
gische climaxen heeft laten
meeslepen.
Als toneelwerk heeft L'Ores
tie het echter altijd moeilijk ge
had. Het werk eist een regisseur
met visie die niet alleen van het
gegeven bezeten moeten raken,
maar het ook moet kunnen ver
talen in ritmische beeldstructu
ren met een sterke stilering,
eerder een choreograaf of een
Erik Vos van De Perzen dan
een echte operaregisseur.
Door dit oratorium-achtige
karakter blijft het leven van
Milhaud's trilogie vrijwel be
perkt tot de concertzaal en zelfs
daar zijn uitvoeringen zeld
zaam, zodat het geen verwon
dering wekte dat een grote
schare liefhebbers zaterdag
middag het Concertgebouw
prefereerde boven de beeld
buis. Of zij daarin gelijk had
den, kan men achteraf echter
betwijfelen, aangezien heden
avond een uitzending via Hil
versum 4 zal plaatshebben, die,
naar te hopen valt, een beter
licht op het geheel zal werpen.
Mede gezien de ontstaansge
schiedenis van het werk en de
uitgangspunten van de beide
betrokken kunstenaars, kan
het namelijk nooit de bedoeling
van Milhaud zijn geweest, dat
de teksten van Claudel in de
muziek zouden ondergaan. In
het Concertgebouw bleken gro
te delen onverstaanbaar, ook
voor wie in het tekstboekje
trachtte mee te lezen, en zelfs
gebeurde het herhaaldelijk dat
solisten absoluut onhoorbaar
waren. Niet alleen de schitte
rende vértaling van Claudel
werd daarmee onrecht gedaan,
maar ook de compositie van
Milhaud zelf, doordat structu
ren, bijv. een hoofdrol (Athena)
die door drie solisten gelijktij
dig gezongen werd. geheel ten
onder gingen. Oorzaak: Rein
bert de Leeuw dirigeerde met
een voorkeur voor hard, mee
dogenloos en ongenuanceerd.
Probleem: het Radio Symfonie
Orkest, het Groot Omroepkoor
en het Nederlands Operakoor
toonden een geweldige inzet en
deden dus ook hun uiterste
best de intenties van de diri
gent te realiseren. Hadden ze
dat maar iets minder overwel
digend gedaan.
PAUL KORENHOF
Concert door het Toonkunstorkest Leiden
onder leiding van Bas Prinsen, met mede
werking van Huug Steketee, trompet. Wer
ken van Boïeldieu. Mozart, Haydn en Schu
bert. Gehoord in de Lokhorstkerk op zon
dagmiddag 26 juni.
LEIDEN Het concert van gis
termiddag in de Lokhorstkerk
vormde de eerste krachtproef
voor de nieuwe dirigent van het
oudste orkest van Leiden, het
Toonkunstorkest dat zo'n ander
halve eeuw bestaat. De hoboïst
Bas Prinsen, die diverse functies
in het muziekonderwijs heeft,
staat sinds vier maanden voor
het ongeveer 45 man sterke or
kest, dat meteen deze middag al
blijk gaf van een gedisciplineerd
samenspel. Vooral in de strijkers
was dat belangrijk, want die vor
men in de muziek van rond 1800
de ruggegraat van het orkest. De
ze periode kwam dan ook aan
bod in een programma van ga
lante, zorgeluze stukken.
Voor mij was dit programma
aan de lange kant en had er van
de eerste twee onderdelen best
één van weggelaten kunnen wor
den. De ouverture van de opera
Jean de Paris van Boïeldieu be
vat teveel motiefherhalingen om
verrassend te zijn, terwijl het er
na gespeelde ballet 'Les petits
riens' van Mozart met zijn 14
deeltjes ook niet veel pretenties
heeft. Gelukkig volgde er stevi
gere kost zoals het trompetcon
cert in Es van Haydn, waarin de
jonge solotrompettist van het
Toonkunstorkest:
Residentie Orkest Huug Steke
tee kon schitteren. Niet alleen de
briljante klank van het instru
ment kwam goed tot zijn recht in
de akoestiek van de Lokhorst
kerk, ook de lyriek van het mid
dendeel wist Huug Steketee met
een beheerste techniek te verwe
zenlijken.
Het Toonkunstorkest, dat aan
vankelijk wat gereserveerd ge
speeld had, kwam mede door de
solist wat meer los. Zeker na de
pauze, toen de blazers in de zesde
symfonie van Schubert meer te
doen hadden. Dirigent Bas Prin
sen liet het orkest geconcen
treerd en met toenemende speel
vreugde musiceren in de breed
uitgesponnen thema's. Violen,
hobo's en fluiten wedijverden
met elkaar in de zangerige the
ma's die Schubert in zijn korte
leven rijkelijk heeft gecompo
neerd. Ook de klarinetten, fagot
ten, hoorns, trompet en de pau
ken hadden een belangrijke taak
en droegen bij aan een feestelijke
afsluiting. Het ruim 50 personen
sterke publiek wist het geheel
duidelijk te waarderen.
FRANK DEN HERDER
Canadese zangeres K.D. Lang zorgt voor sensatie
DEN HAAG (GPD) - Het laatste weekeinde van juni 1988 zal de
geschiedenis ingaan als het grote openluchtfeest. Niet alleen bij
de festiviteiten rond het gloriërende Oranjeteam zijn honderd
duizenden op de been geweest. Ook de achtste editie van het gra
tis Parkpop festival boekte zondag een toeschouwersrecord:
215.000 tegen 200.000 vorig jaar.
De zangeres van K.D. Lang The Reclines uit Canada op het Parkpopfestival in Den Haag.
