Overheid maakt topsport onmogelijl
Nuchtere noorderling Heinze Bakker:
Mager RA1-
concert
POP
Zijdezacht
Progressief
Klanktapijten
Stil protest
Maatwerk
'Met een kunstgebit
kun je het schudden'
ZATERDAG 25 JUNI 1988
RADIO-TV-KUNST
PAGINA 37
Heinze Bakker: 'Ik ben nog lang niet uitgekeken op het hele sporlgebeu-
DEN HAAG - Nu Roland Garros net achter de rug is
en Wimbledon begonnen, stromen de ingezonden brieven
weer binnen bij de dagbladen en bij Studio Sport. Het is
duidelijk dat niet iedereen even gecharmeerd is van het
commentaar dat Heinze Bakker onder andere bij tennis
wedstrijden de ether instuurt. De actie 'stort een piek.
Heinze Bakker uit de journalistiek', die na de Olympische
Winterspelen door enkele geïrriteerde kijkers spontaan
werd gestart, spreekt wat dat betreft boekdelen. Bakker,
die naast de cynicus Smeets en de analyticus Reitsma als
nuchtere noorderling te boek staat, is een bekritiseerd
man. Hij kan zich daar echter niet meer over opwinden. De
46-jarige Fries heeft in zijn jarenlange ervaring als sport
verslaggever en presentator bij Studio Sport wel geleerd
dat de nuance in al die kritiek nogal eens ontbreekt.
"De een vindt het klote wat je doet
en dat mag, de ander schrijft je de
hemel in en dat mag ook. Maar
vraag mij niet om me daar iets van
aan te trekken. Je doet het nou een
maal nooit voor iedereen goed en
dat moet ook niet. Ik herinner me
nog goed een etappe van de Tour
de France. De Franse televisie regi
streert die beelden en biedt ze bij
het Eurovisienet aan. Dus exact de
zelfde beelden in België en Neder
land. Toen waren er mensen die
zeiden: 'Die Belgen hebben ook
veel betere beelden'. Van die kri
tiek liggen we echt niet meer wak
ker. Net zoals al die verhalen dat
Nederlanders bij sportwedstrijden
massaal naar de BRT overschake
len. Het omgekeerde gebeurt even
vaak".
Bakker begon zijn loopbaan bij
een omroep die bij de Belgen wat
minder bekend zal zijn, de regiona
le omroep in Groningen. Via de re
gionale omroep in Leeuwarden, de
NCRV en de AVRO (beide radio)
kwam hij uiteindelijk bij Studio
Sport terecht. Daar verzorgt hij nu
al weer zeven jaar de presentatie en
het commentaar bij de schaats-,
tennis- en wielerbeelden.
"Zelf was ik een zeer gedreven
sporter. Vooral in het schaatsen.
Geen topper natuurlijk, maar ik
heb aan veel wedstrijden meege
daan en in 1963 aan de Elfsteden
tocht. Helaas niet uitgereden. Dat
vind ik nog steeds jammer. Als ik
het me goed herinner kwamen er
door
Herman Deijen
en Pieter Couwenbergh
van de 10.000 deelnemers zo'n 70
over de finish".
Terwijl hijzelf de sport heel seri
eus neemt, vindt Bakker dat de Ne
derlandse overheid dat nooit heeft
gedaan. Dat topsport in Nederland
maar moeilijk van de grond komt,
is volgens hem dan ook de schuld
van de regering.
Agentje
Operaconcert met fragmenten uit werken
van Giacomo Puccini door het Concertge
bouworkest o.l.v. Riccardo Chailly m.m.v.
het Nederlands Operakoor. Solisten: Susa-
na Dunn (sopraan) en Vasile Moldoveanu
(tenor). Gehoord in de RAI op 24 juni.
AMSTERDAM - Sinds Chailly
de RAI-concerten dirigeert,
staan die geheel in het teken van
de Italiaanse opera. Dat is fijn
voor de liefhebbers, die nu bij
duizenden (en bij de tv-uitzen-
ding met nog velen meer) kun
nen genieten van internationaal
befaamde solisten die De Neder
landse Opera zich slechts zelden
kan permitteren.
Die solisten waren dit jaar de
Amerikaanse sopraan Susan
Dunn, die op weg is een van de
grote lyrisch-dramatische sopra
nen van onze tijd te worden, en
de Roemeen Vasile Moldoveanu,
die inviel voor Giacomo Aragall
en over een ietwat kleine doch
aangename lyrische tenor bleek
te beschikken. Beiden waren af
zonderlijk te horen in twee aria's
uit -"Tosca", en gezamenlijk in
een fraai opgebouwd liefdesduet
uit "Madame Butterfly" en in de
slotakte uit "Manon Lescaut",
die gedragen werd door de op
merkelijke vocaal-dramatische
gaven van Susan Dunn.
Met de twee door het Concert
gebouworkest gespeelde inter
mezzi mee leverde dat nog geen
uur muziek op. Het koor van De
Nederlandse Opera mocht op
draven voor twee koorfragmen
ten die (met de opkomst en af
gang van het koor) het program
ma enigszins verlengden. Het re
sultaat was mager: zeventig mi
nuten muziek, waarvan de solis
ten slechts de helft voor hun re
kening namen.
Mijn waardering voor het koor
van De Nederlandse Opera
neemt niet weg dat ik zijn aan
deel graag had ingeruild voor
een groter aandeel van de solis
ten. En als de gang van zaken een
beetje "geregisseerd" was, had er
absoluut nog meer tijd gewon
nen kunnen worden. Als in het
kader van het Holland Festival
een zangeres als Susan Dunn
naar Nederland gehaald wordt,
moest het publiek daarvan ook
ten volle kunnen profiteren.
PAUL KORENHOF
"De Nederlandse overheid
dwarsboomt de topsport in ons
land. Het ministerie van Cultuur
(WVC) heeft in het verleden nooit
steun verleend aan de topsport en
maakt nu het uitzenden van sport
evenementen op televisie bijna on
mogelijk. Ze hebben daar echt ridi
cule normen opgesteld voor de re
clame bij sportwedstrijden. Wij
worden als Studio Sport gedwon
gen om als agentje op te treden bij
wedstrijden, omdat we anders
geen opnamen mogen uitzenden".
In de Mediawet staat precies wat
wel en wat niet mag op het gebied
van reclame bij sportevenementen.
Tot in details wordt voor elke sport
aangegeven waar, hoeveel en in
welke afmetingen reclame langs de
baan, om het veld, of in de zaal mag
worden geplaatst.
Bakker: "Wij worden als Studio
Sport voortdurend gekapitteld
door het Commissariaat voor de
Media, een verlengstuk van WVC,
over dingen die op het scherm ver
schijnen, maar niet mogen. Men
gaat nu dreigen met gigantische
boetes. Vanaf 1 juli wordt een over
treding beboet met 20.000 gulden,
een tweede overtreding met 40.000
gulden en dat gaat zo door tot een
ton. Daarna wordt er zendtijd inge
trokken".
"De afgelopen maanden hebben
we nogal wat brieven van het Com
missariaat ontvangen met gecon
stateerde overtredingen. Moet je je
voorstellen: zit daar een man van
WVC met een stopwatch voor de
buis te kijken of we ons aan de re
gels houden. Zo mag je bijvoor
beeld een sporter met reclame op
zijn sportkledij, vlak voor of vlak
na de wedstrijd maximaal twee mi
nuten interviewen. Vervolgens
krijgen we een brief, na afloop van
de Amstel Gold Race, met de me
dedeling dat het interview met Ste
ven Rooks twee minuten en twaalf
seconden heeft geduurd. Maar het
kan nog mooier. Komt er een brief
binnen met de volgende medede
ling: 'Tijdens een time-out in een
volleybalwedstrijd dronken de
spelers Spawater. De flessen waren
duidelijk in beeld. Dit is in strijd
met artikel 1 van de Mediawet'. Ja
hoor eens. kunnen wij het helpen
dat die mannen in de pauze een
flesje Spa drinken".
Isolement
Toch wil Bakker het niet alle
maal op zijn beloop laten. Hij vindt
dat er absoluut normen moeten
worden gesteld aan reclame. "Als
ik de beelden van het Italiaanse
voetbal zie, denk ik ook: dat moe
ten we hier niet hebben. Maar het
wordt langzamerhand een soort
heksenjacht in Nederland. De nor
men zijn daarbij niet goed. Neder
land dreigt internationaal in een
isolement terecht te komen".
"Dat zie je bijvoorbeeld bij zo'n
Daviscup-wedstrijd tussen Neder
land en Senegal. Bij deze interna
tionale tenniswedstrijden staan
overal dezelfde reclameborden.
Dat is contractueel vastgelegd. Die
wedstrijden worden in alle landen
uitgezonden, behalve in Neder
land. Want de reclame is niet in
overeenstemming met de regelge
ving van WVC. Als WVC dan geen
ontheffing wil geven, wat dus in
derdaad gebeurde, kan Studio
Sport geen opnamen maken. En
daar wringt de schoen. Enige soe
pelheid in het hanteren van de re
gels is WVC duidelijk vreemd", al
dus een verontwaardigde Bakker.
Wordt het maken van opnamen
van topsporters misschien steeds
moeilijker, het inzetten van (ex-
)topsporters als commentator bij
sportwedstrijden lijkt Studio
Sport een stuk makkelijker af te
gaan. Ria Stalman, Lisette Sevens,
Elsemieke Havenga-Hillen en Mar-
cella Mesker, om er maar enkelen
te noemen. Bakker: "Onze filosofie
bij het aantrekken van dat soort
mensen in de verslaggeverij, is dat
zij een geweldige 'know-how' heb
ben. Die kennis zullen wij nooit
hebben, al zijn we nog zo goed en
draaien we nog zo lang mee. Omdat
we die sport vaak niet kennen, niet
zelf beleefd en beoefend hebben.
Daarbij komt datje met de huidige
computertechniek steeds meer cij
fermatige informatie op je scherm
krijgt, zoals rondetijden, loop van
het parcours en volgorde van aan
komst. Als verslaggever moet je
steeds meer extra informatie kun
nen geven. Dat kan iemand uit de
praktijk natuurlijk veel beter".
"Bij tennis bijvoorbeeld doe ik
het 'running' commentaar en Mar-
cella vult de pauzes en 'slow mo-
tion'-beelden op met haar verhaal.
Dat is me uitstekend bevallen.
Marcella is in staat allerlei dingen
toe te voegen en kan natuurlijk
veel beter onder woorden brengen
wat daar allemaal gebeurt. Zij kent
veel spelers persoonlijk. Een pret
tige bijkomstigheid is dat ze als
speelster toegang heeft tot de spe
lerslounge, waar geen journalist
mag komen. Als je die twee dingen
harmonieus kan samenbrengen -
het commentaar van de verslagge-
Van de in 1985 uitgebrachte lp
'Cupid Psyche' van Scritti Po-
litti heb ik heel wat uurtjes geno
ten. Prachtige technosoul-bal-
lads en dansbare pop, voorzien
van het aparte, zijdezachte stem
geluid van zanger/componist
Green Gartside. De opvolger is
inmiddels verschenen. 'Provi
sion' heet de plaat.
Zou je 'Cupid Psyche' niet
kennen dan is de nieuwe lang-
speler misschien best te prui
men. Heb je de voorganger al in
je bezit dan kun je 'Provision'
maar beter overslaan. Green
Gartside's nieuwe produkt is na
melijk een kopie van de vorige
plaat. 'Ook op 'Provision' staan
een aantal mooie ballads en uit
stekende dansmuziek, maar het
lijkt allemaal sprekend op 'Cu
pid Psyche'. En als ik moet
ltiezen, gaat mijn voorkeur uit
naar 'Cupid Psyche', waar
toch net iets mooiere composi-
In de wereld van me's, b-boys
en fly-girls is Stetsasonic een be
kende naam. Net als hun meer
bekende collega's van Run DMC
maakt deze Newyorkse band fel
le, tamelijk agressieve 'hip-hop'.
Opmerkelijk verschil met veel
andere rappers is dat de teksten
van Stetsasonic over meer gaan
dan uiterlijkheden alleen. Voor
beeld hiervan is de vorig jaar uit
gebrachte single A.F.R.I.C.A.,
een protestsong tegen het apart
heidsregime in Zuidafnka.
Op hun tweede lp 'In full gear'
openen mc Daddy-O, mc Delite.
master Fruitkwan, human mix
machine Wise, drummer DBC en
scratcher Prince Paul de aanval
op alle rap- en hip hophaters. Het
moet nou maar eens afgelopen
zijn met al die kritiek, zegt
Stetsasonic in 'Talking all that
jazz'. Wat is er tegen 'samplen'?
Juist dankzij de hip-hoppers
staart oude rotten als James
Brown weer volop in de belang
stelling. Wie hip hop niet leuk
vindt is 'narrowminded'. Hip
hop is de meest progressieve
stroming in de popmuziek, aldus
Stetsasonic.
Alles goed en wel, 'In full gear'
klinkt lang zo progressief niet als
Stetsasonic pretendeert te zijn.
Naast een viertal stevige rap
nummers die staan als een huis
telt de lp nog elf nummers (met
uitstapjes naar soft soul en reg
gae) die beduidend minder van
kwaliteit zijn. De uitschieters
daargelatén valt 'In full gear' dus
nogal tegen.
E.S.
De multi-instrumentalist/com-
ponisVzanger Steve Winwood
krijgt een steeds zonniger blik op
het leven. Op zijn vorige plaat liet
hij ons weten terug in het hoge
leven te zijn, het merendeel van
de acht composities op het woen-
dag verschenen 'Roll with it' her
bergt de boodschap dat het zo af
en toe geen kwaad kan, de zor
gen even opzij te zetten: Roll
with it.
'Roll with it' heeft twee jaar op
zich laten wachten. Voor Win-
wood-begrippen heeft hij dus
heel kort gedaan over deze plaat.
Mij duurt het altijd te lang. Ik
heb altijd een zwak gehad voor
de misschien wel wat achterhaal
de maar toch altijd puik verzorg
de, uitgebalanceerde Winwood-
rock die verder wordt geken
merkt door een flinke dosis ro
mantiek en soul.
Traffic kapte, al samenwerkt. Ik
stel een gebrek aan gepeperde
zinsneden vast. De muziek
Dit keer word ik helemaal op
mijn wenken bediend want voor
het eerst heeft hij er geen zwij-
melliedjes opgezet. Meestal na
men die krengen de laatste groe
ven van de beide plaatkanten in
beslag waardoor een vervelend
nachtkaarseffect ontstond. Deze
keer echter zijn ook de tragere
stukken lekker dik aangezet met
Dire Straits-achtige klanktapij
ten. Indommelen lukt niet want
de drummer is met een VU-me-
ters bedreigende doodsklap tel
kens precies op tijd.
Pluspunt in vergelijking met
het terecht alom geprezen 'Back
in the high Life' is ook dat Win
wood de muziekelektronica een
louter ondersteunende functie
laat vervullen. Hoor ik daar in de
verte niet een echt Hammond-or
geltje janken? En de blazers zijn
ook al echt!
Winwood toont nog altijd goed
bij stem te zijn. Ik heb maar een
probleempje met de plaat en dat
is dat ik genoeg begin te krijgen
van de teksten van Will Jennings
met wie Winwood sinds hij met
Patti Smith, de omstreden
voorloopster van de new-wave-
beweging, geldt als de eerste
popartieste die een verband
heeft weten te leggen tussen pu
re, onversneden rock roll en
poëzie. Na een aantal succesvolle
albums en een grote hit (Bruce
Springsteens 'Because the
Night") is het bijna tien jaar stil
rond haar geweest (een ouder
wets huwelijk en het moeder
schap zijn daar debet aan). Deze
week lag haar nieuwe album in
de platenwinkel: 'Dream of Li
ve'. Patti Smith-fans moeten
daar met een mengeling van ver
wachting en scepsis naar hebben
uitgekeken.
Wel, er blijkt weinig veranderd
in al die jaren. Om te beginnen
bij de foto op de hoes. Die is als
altijd van Robert Mapplethorpe
(onlangs exposerend in het Am
sterdamse Stedelijk Museum).
De portretten van Patti Smith
zijn (naast de harde porno- en
sm-beelden) een vast onderdeel
van de talrijke publicaties en ex
posities van Mapplethorpe.
De nieuwe plaat van Smith be
vat ook weer dezelfde wonderlij
ke balans van rauwe rock roll
nummers en vertederende bal
lads. Haar teksten zijn nog steeds
doorspekt met stil protest, emo
ties en erotiek. 'People have the
Power' en 'Going Under' spre
ken wat dat betreft boekdelen.
Het is vooral haar stemgeluid, af
wisselend rauw en heftig en dan
weer fragiel, dat Patti Smith tot
iets heel aparts maakt. Na aan
vankelijke scepsis geef ik mij
halverwege de plaat dan ook ge
wonnen. Patti Smith blijkt tien
jaar na 'Because the Night' nog
steeds te kunnen boeien.
J.R.
Aan het eind van de jaren ze
ventig nam Paul Weller twee
schoolmaatjes, Bruce Foxton en
Rick Buckler, op sleeptouw. On
der de noemer The Jam deinde
het trio mee op de punk-golf.
Weller Co vorderden gestaag
op het pad naar de internationale
roem toen de Londense punkfor
matie plotseling, in '82,
rechtsomkeer maakte. De
'maestro' had namelijk het ge
voel dat hij zich op een doodlo
pende weg bevond omdat de
band in creatief opzicht aan zijn
plafond zat.
Weller ontbond vervolgens
The Jam en stichtte The Style
Council, een muzikaal uitzend
bureau met Weller en toetsenist
Mick Talbot (ex-Dexys Midnight
Runners) als de enige vaste
krachten. The Council verbaasde
de popwereld met gestileerde
maatmuziek, boordevol soul- en
jazzinvloeden.
Maar na een handvol albums
was de sjeu er wel een beetje af.
Het onvoorspelbare karakter van
de op maat gesneden stijl-pop
werd stilaan voorspelbaar. Tijd
voor een nieuwe, drastische
koerswijziging, zo leek het. Maar
zie, met 'Confessions of a pop
group' toont Weller aan dat de
mogelijkheden van The Style
Council, inmiddels uitgebreid
met zangeres Dee C. Lee. nog
niet zijn uitgeput.
'The piano paintings', zoals de
A-kant is getiteld, zijn werkelijk
schitterende 'plaatjes' en de op
de keerzijde gedane 'Confes
sions' zijn onthullend, vooral in
tekstueel opzicht. De fraaie bin
nenhoes, met een boeiende 'dia
serie', biedt de mogelijkheid de
Confessions' van Weller en Tal
bot te doorgronden. Maatwerk,
even perfect gesneden als de
kostuums waarin Weller zich te
genwoordig hult.
J.V.
ver en de inside-informatie van de
topsp'orter - zal dat het geheel al
leen maar ten goede komen. Mis
schien hebben we de goede vorm
nog niet gevonden, maar dat is
slechts een kwestie van tijd".
Minder tv
Bakker, die in de wintermaan
den het commentaar bij de schaats
toernooien verzorgt, zal dat
voortaan zonder Mart Smeets moe
ten doen. Smeets is na Calgary ge
stopt met het schaatscommentaar.
"Ik zal dus iemand anders naast me
moeten hebben. Misschien wordt
dat wel een ex-schaatser, dat sluit
ik niet uit".
De kijkers zullen langzamerhand
steeds minder 'Bakker' op tv te ho
ren krijgen. Het commentaar bij
wielrennen zal hij aan anderen
overlaten. "Ik ben nu 46 en ga me
wat meer bezighouden met het op
leiden van jonge verslaggevers
Daar komt bij dat ik me nu al veel
meer met de eindredactie bemoei.
Ik ben echter nog lang niet uitgeke
ken op het hele sportgebeuren. Het
zal me nog wel een aantal jaartjes
blijven boeien".
Jakob Slagter: winnaar Muziekprijs
Bijdragen- Wlm Koevoet Jan R'jsdam
Jaap Visser Erna Straatsma
AMSTERDAM - Jakob Slagter
(29), solo-hoornist van het Concert
gebouworkest, krijgt de Neder
landse Muziekprijs. Volgende
week donderdag reikt minister
Brinkman deze hoogste overheids-
prijs voor jonge talenten uit. Slag-
ter blijft er nuchter onder. "Op zo'n
prijs kun je niet teren. Het gaat er
om wat je op het podium doet. Het
windt me niet echt op". Een ge
sprek over gebitten, mondstukken
en wonderkinderen.
door
Gerlof Leistra
Drie jaar lang heeft Jakob Slag
ter zich uit de naad gewerkt om in
aanmerking te komen voor de Ne
derlandse Muziekprijs, de opvol
ger van de sterk gedevalueerde
Prix d'Excellence. Hij volgde les
sen bij Dale Clevenger en Fran-
tisek Sole en werd met de regel
maat van de klok op allerlei concer
ten beoordeeld. "Wat je voor die
prijs moet doen, is niet niks. Er
worden de allerhoogste eisen aan
je spel gesteld. En toch zegt het me
weinig. Ja, het is natuurlijk leuk als
blijk van erkenning. Maar je kunt
er niet op blijven teren".
De muziek kreeg Slagter - een
Fries in hart en nieren - met de pap
lepel ingegoten. Als jochie van ze
ven werd hij door zijn familie mee
gesleept naar de fanfare. Daar
kreeg hij een bugel in de handen
gedrukt en begon hij helemaal ach
teraan. De kleine Slagter had ech
ter talent en blies al snel de sterren
van de hemel. Amper negen jaar
oud won hij een solistenconcours
in zijn woonplaats Kollum. Hij
schakelde over op de hoorn, speel
de in diverse jeugdorkesten en be
zocht achtereenvolgens het conser
vatorium van Leeuwarden en Den
Haag. Na een jaartje bij het Frysk
Orkest gespeeld te hebben, werd
hij in 1981 aangenomen bij het
Concertgebouworkest. Sinds vier
jaar is hij daar eerste hoornist.
Gevoelsleven
Mogen we het Concertgebouw
orkest met het Nederlandse elftal
vergelijken? Worden steeds de
grootste talenten 'opgesteld'? Slag
ter schudt zijn hoofd. "Nee, geluk
kig werkt dat niet zo. Er zijn na
tuurlijk altijd hoornisten die tech
nisch beter spelen dan ik. Maar er
is niemand die net zo speelt. Op in
ternationale concoursen sta ik re
gelmatig met mijn oren te flappe
ren en ben ik zeer verbaasd dat
juist ik door mag. Blijkbaar slaag ik
erin mensen soms tot in hun
diepste gevoelsleven te raken. In
ons orkest heeft iedereen zijn eigen
karakter en persoonlijkheid. Een
voortdurende doorstroom zou ten
koste gaan van de eenheid".
Het bespelen van de hoorn is vol
gens Slagter vooral fysiek en gees
telijk zwaar, omdat de tonen heel
dicht bij elkaar liggen. "Daardoor
hoor je elk foutje". Niettemin heeft
Slagter voldoende energie om
naast zijn werk voor het Concertge
bouworkest nog regelmatig con
certen met het Fodor-kwintet te ge
ven en vormt hij met Emmy Ver-
hey en Frederic Meinders een trio.
Het concert van volgende week
donderdag wordt voor Slagter een
zware bevalling. Voor de pauze is
hij solist in het Vierde hoorncon
cert van Mozart en na de pauze
blaast hij de moeilijke hoornpartij
in de Vijfde van Mahler. Toch kan
hij er niet van wakker liggen. "Je
groeit natuurlijk naar zo'n concert
toe. De afgelopen drie jaar heb ik
een aantal moeilijke dingen ge
daan. En dat kweekt zelfvertrou-
Hoewel hij er nu even een schep
je bovenop doet, studeert Slagter
gemiddeld zo'n drie uur per dag.
"Maar dan wel heel intensief'. Ver
der is het voor een hoornist van le
vensbelang zuinig om te springen
met zijn gebit. "Met.een kunstgebit
kun je het wel schudden. Je gebit is
de steun van het mondstuk. Ik raad
koperblazers ook altijd aan in de
auto de gordels om te doen. Als je
met je gebit op het stuur komt, is
het in een klap afgelopen". Op va
kantie laat hij zijn hoorn thuis.
"Maar ik neem wel een mondstuk
mee om af en toe evén wat te bla
zen. Als je een dag niet speelt, merk
je dat onmiddellijk. Na zo'n vakan
tie kun je weer helemaal opnieuw
beginnen".
Is het niet een bezwaar om op
zo'n jonge leeftijd al aan de top te
zitten"Ach, wat is jong? Laatst
speelden we met een Russische
violist van dertien! Dat is echt een
wonderkind. Die jongen was zo
fantastisch goed. Dan denk je wel
wat moet hier van worden? Maar je
moet niet vergeten, dat ik al een
dikke twintig jaar speel. Dus wat
dat betreft ben ik al oud".
Een uitgesproken voorkeur voor
bepaalde componisten heeft Slag
ter niet. "Ja, Mahler en Bruckner
zijn natuurlijk prachtig om te spe
len. Maar als uitvoerend musicus
moet je van alle componisten zo
veel mogelijk opsteken. Ik ga echt
niet met stoelen smijten als een
stuk me niet aanstaat".
Hoewel hij het vertrek van diri
gent Bernard Haitink betreurt - "Ik
had graag nog wat langer onder die
man willen werken, we vertrouw
den elkaar blindelings" - denkt
Slagter, dat het voor beide partijen
de beste oplossing was: na een hu
welijk van ruim vijfentwintig jaar
treden er gewenningsverschijnse-
len op. Maar ook voor dirigenten
geldt volgens Slagter, dat iedereen
zijn eigen persoonlijkheid heeft.
Slagter zou dolgraag zelf nog eens
willen dirigeren. "Dat is een oude
wens van mij. Als jongetje stond ik
al met een koptelefoon op de grote
dirigenten te imiteren. Maar ik kan
in de hoorn mijn ei helemaal kwijt,
hoor".
Jacob Slagter: 'Ik kan in de hoorn mijn ei helemaal kwijt'
