'Mijn leven is beetje bij beetje weggeveegd...'
Perfect taalgevoel
Dichter breekt met
N aarding-Instituut
Meest uitgeleende auteur Mien van 't Sant (87):
Staal-en
chroom-funk
Reggae van
vader op zoon
Spectaculair
gitaarwerk
Melige hoes
en teksten
Schilderijen
weer te zien
in Stedelijk
LEERSUM - Na in de recrea
tiezaal van het verzorgings
huis gezamenlijk koffie met
cake te hebben genoten, gaat
ze ons voor naar haar kamer
tje. Haar enig overgebleven
stukje privacy meet een paar
luttele vierkante meters. Een
bed in de hoek, twee stoelen
voor het raam, een televisie in
de andere hoek en verder een
antiek bureautje en een bijna
antieke kast.
Mien van 't Sant, voor de
tweede achtereenvolgende
keer uitgeroepen tot de meest
uitgeleende auteur in de bi
bliotheken, slijt haar leven in
toenemende eenzaamheid.
Sinds de dood van haar man,
nu drie jaar geleden, woont ze
in de .Keihof in Leersum.
"Hier zal mijn leven ook wel
eindigen", zegt ze. "Hoe ouder
je wordt, hoe minder je over
houdt. Je leven wordt, als het
ware als een beetje vuil, weg
geveegd".
"Geestelijk kom ik hier veel tekort.
Een groot aantal van de bewoners
is dementerend. Ik probeer ze een
beetje te ontlopen. U heeft dat zelf
zojuist gezien. Dat gehak op elkaar
aan de koffietafel. Omdat de één
denkt een kleiner koekje te hebben
dan de ander. Of omdat er iemand
op een stoel zit, waar zonodig die
ander op moet zitten".
door
Rob Hirdes)
"Ik probeer mijn dagen een
beetje te vullen met lezen. Een
beetje wetenschappelijk onder
bouwde lectuur. En met selectief
televisie-kijken. Zoals naar ,Met
tachtig vragen de wereld rond'.
Verder zit ik met een paar anderen,
die ook nog hersens hebben, in de
bewonerscommissie".
Eindstreep
In 1983 haalde Mien van 't Sant,
voor wat het schrijven betreft, de
eindstreep. "Ik had me voorgeno
men na mijn honderdste boek defi
nitief te stoppen. Honderd vond ik
een mooi aantal. Daar heb ik me
aangehouden. Ik wilde voorkomen
een soort Heintje Davids te wor
den. Door steeds maar weer op-
Try-out 'Paul in t klad' van Paul van Vliets
nieuwe show 'Het gat in de lucht'. Gehoord
op 27 mei in de Droomfabriek, Oude Sin
gel, georganiseerd door het cultureel ge
nootschap Leitheri Burch.
LEIDEN - Je vraagt je op zo'n
avond af: hoe kan die man, elke
keer weer, dingen die zo oud zijn
als de wereld, verrassend en
nieuw maken, en er verwonde
ring over oproepen. In Paul van
Vliets geval heb ik besloten om
deze gave niet te zoeken in zijn
naïviteit, niet in zijn actualiteit,
niet in zijn gevoel voor drama,
maar in zijn fenomenaal gevoel
voor taal en tegenstellling. Bij
het verwerken van zijn stof tot
onderhouden, of het nu proza is
of het lied, 't is steeds met een
perfect taalgevoel (of het nu be
kakt of plat is) in woord en vooral
in ritme gecomponeerd.
Meteen in zijn eerste overdonde
rend lied 'Ik heb een kolossaal
gevoel van binnen' had én van
Vliet én het publiek al die cadans
te pakken. Hij wil groots en mee
slepend verder leven, als een
overwinning op ruimte en tijd,
maar dan moet toch eerst nog die
vuilnisbak naar buiten, de bak
waarop hij gaat doorborduren,
een opruim-actie van oude tek
sten.
Dolle tegenstellingen binnen de
tekst en tussen de nummers wa
ren er legio. Zoals de leerlingen
van vijf havo die hun onderwerp
voor een scriptie bespreken, de
een tegen de ander: doe het over
incest, moet je naar de vader van
Annelies gaan. Dit in wrange te
genstelling tot 'Jan Tamelijk' die
niet meer in toveren gelooft, zijn
schild ende betrouwen is alles
cynisch afhouwen. Binnen een
act was het schaakspel een gaaf
voorbeeld van contrast. Blank
speelt met zwart, en blijft letter
lijk spelen, totdat zwart zich niet
meer in een hoek laat drukken
door de blanke raadsheer en re
mise opeist.
In de Droomfabriek stond de
heie show nog in de steigers, zon
der muziek, zonder toeters en
bellen, alles geïmproviseerd. Met
handen en voeten legde van Vliet
voortdurend uit hoe het allemaal
zal gaan lopen op 29 juli in het
Circustheatr, als de flow er hele
maal in zit, wanneer de show
'Het gat in de lucht' mag gaan he
ten. Nu noemde hij deze try-out
nog maar: 'Paul in 't klad'. Dit be
looft zeer veel voor Paul in 't gat.
Reden genoeg om zijn na afloop
aan het publiek gestelde vraag
ernstig te nemen: wat was het
minst leuk, wat kan er nog af?
Voor mij zou dat de trits zijn van
het interview met journalist, con
frontatie met verkeerspolitie, en
terugkeer in echtelijk bed, met
tamelijk flauwe spinsels van wie-
doet-me-wat en maak-ik-zelf-
wel-uit.
LIDY VAN DER SPEK
Herbie Hancock
'Perfect machine' - (.CBS)
Als jazzmusicus treedt Herbie
Hancock 8 juli op tijdens het
North Sea Jazz festival in Den
Haag. Maar ook is hij bekend als
de maker van computergestuur
de funk. De hit 'Rockit' van en
kele jaren geleden is daar een
sprekend voorbeeld van.
Op 'Perfect machine' gaat
Hancock verder in deze richting.
De titel van de plaat geeft al aan
hoe belangrijk machines voor
hem zijn. Innovatie en automati
sering in de muziek. Synthesi
zers, vocoders en een talk-box
worden onder meer gebruikt.
William 'Bootsy' Collins hanteert
de basgitaar en Sugar Bonner
(Ohio Players) zingt. Bill Laswell
(bekend van werk met onder an
deren Sly Robbie) deed de pro-
duktie.
De staal-en-chroom-funk van
Hancock klinkt op 'Perfect Ma
chine' veel tè metalig. Geen en
kel nummer is zo swingend als
bijvoorbeeld 'Rockit' wel is. De
zang van Sugar Bonner is in
slechts twee nummers te horen.
Deze nummers hebben nog iets
menselijks. De overige vier lange
stukken associeer je vooral met
het zenuwcentrum van een groot
modern bedrijf.
E.S.
Ziggy Marley
'Conscious party' - (Virgin)
Popmuziek is inmiddels zo
oud dat de kinderen van beken
de popsterren zelf in de hitpara
de staan. In de voetsporen van
hun vaders traden Dweezil Zap
pa, Julian Lennon ea Ziggy Mar
ley (waar blijven de dames?).
Ziggy Marley lijkt uiterlijk
sprekend op vader Bob en zingt
ook bijna hetzelfde. Op zijn der
de lp 'Conscious party' staat reg
gae zoals Bob Marley die zou
kunnen hebben gezongen. Ras-
ta-muziek in een modern jasje,
met iets meer pit dan pa had.
Ziggy is een welopgevoed
knaapje dat bewust, conscious,
leeft. Geen alcohol en een leven
gewijd aan God, Jah. 'Conscious
party' staat dan ook vol religieu
ze nummers. Geloof je niet in Jah
dan ben je gek, zegt Ziggy. En:
ben je 'schuldig' dan kom je in de
hel. Vertaal de teksten in het Ne
derlands en je luistert naar Elly
en Rikkert.
In de begeleidingsband van
Ziggy, de Melody Makers, doet
zo'n beetje de hele familie Marley
mee. Drie zusjes, broer Steve en
moeder Rita zijn van de partij.
Talking Head Tina Weywouth
verleende als producer haar me
dewerking aan Ziggy, die met
'Conscious party' bewijst een
waardige opvolger van zijn vader
te zijn.
E.S.
Van Halen
'OU812' - (VVEA)
De Amerikaanse hardrockers
van Van Halen hebben steeds
meer moeite met het bedenken
van plaattitels. In 1983 bracht het
gezelschap een plaat uit met
'1984' als titel. Twee jaar geleden
werd de nieuwe plaat '5150' ge
doopt en dit keer is gekozen voor
een combinatie van cijfers én let
ters 'OU812'.
Bij Van Halen gaat het dan ook
nergens over. Dat is misschien
maar beter want als het in hard
rock wél ergens over gaat, wordt
het des te gevaarlijker.
In het genre is 'OU812' desal
niettemin een erg sterke plaat
met spectaculair gitaarvuurwerk
van Edward van Halen en opzwe
pende zang van Sammy Hagar,
de waardige opvolger van David
Lee Roth. Zij het dat sinds Ro
th's vertrek ook de humor uit de
groep is verdwenen.
In vergelijking met '5150' is
'OU812' meer ingetogen. 'Feels
so good' is een onschuldig nie-
mandalletje dat het als single nog
ver kan schoppen en bij 'Finish
nieuw afscheid te nemen. Het be
gon me ook allemaal wat boven het
hoofd te groeien. Bovendien, ik zou
het niet meer kunnen. M'n handen
willen niet meer. Die zijn in een
paar jaar helemaal vergroeid. Dat is
gruwelijk onhandig. Een knoopje
dichtmaken, of een kettinkje om
doen, geeft al de nodige soesa".
Sinds haar besluit met schrijven
te stoppen, is er toch nog een boek
van haar verschenen. Een oorlogs
roman met als titel ,Ook ik ben
schuldig'. En daarmee kwam haar
uiteindelijke oeuvre op 101 te
staan.
"Het is nooit mijn bedoeling ge
weest dat ooit uit te laten geven.
Het is me eigenlijk, hoe zal ik het
zeggen, een beetje afgetroggeld. Ik
heb het eens geschreven om m'n ei
gen oorlogsellende op papier te zet
ten. Toen het klaar was, heb ik het
manuscript in m'n brandkast be
waard. Na het aanvankelijk in de
vuilnisbak te hebben gegooid. Eén
van m'n uitgevers kwam daar ach
ter en die heb ik het na lang zeuren
van zijn kant uitgeleend. Het zat
onder de vlekken en de modder.
Twee dagen later belde hij met de
mededeling: We nemen 't. Ik was
totaal overrompeld".
Opvallend is het ontbreken van
al haar boeken in haar bescheiden
kamertje. Op een enkel nog vrij re
cent exemplaar na. "Waar zou ik ze
ook moeten laten", zegt ze het ver
trek rondkijkend, waarbij haar
ogen blijven rusten op het portret
van haar man Wim.
Nageslacht
"Het is zo'n klein hokje. Ikzelf zit
hier goed opgeborgen en van elk
van mijn boeken heb ik een stel bij
twee vriendinnen ondergebracht.
De eén bewaart ze in een grote hut
koffer en de ander heeft ze ook vei
lig opgeslagen, zodat ze in elk geval
voor het nageslacht blijven behou
den. Ons huwelijk is helaas kinder
loos gebleven en familie is er nage
noeg niet meer. Daarom heb ik
mijn bezittingen op een andere ma
nier moeten veiligstellen. Zodoen
de heb ik het ,Mien van 't Sant
fonds' opgericht, waarvan de gel
den voor een goed doel bestemd
zijn. Dat alles is vastgelegd bij de
notaris".
Dit najaar komt opnieuw een
boek van Mien van 't Sant uit. Dit
maal een verhalenbundel, bestaan
de uit een collectie eerder geschre
ven verhalen. "De mensen kunnen
er kennelijk niet genoeg van krij
gen", glimlacht ze. Dat blijkt ook
uit de fanmail, die ze nog geregeld
krijgt bezorgd. Tot uit Canada aan
toe. Ze toont een prentbriefkaart,
die ze juist die dag heeft ontvan
gen: "Ik moet u even een groetje
sturen. Want ik vind u zo'n enig en
moedig mens. Als u zich eens een
zaam mocht voelen, wil ik u graag
opzoeken. Ik heb twintig jaar mijn
moeder in huis gehad. Ik zou graag
contact met u hebben, want ik
houd van moedige mensen".
Opnieuw glimlacht ze. "En dan
te bedenken, dat ik totaal niet weet
wie die mevrouw is. Nee; ik bewaar
i 't Sant: 'Geestelijk kom ik hier veel tekort'
die post allemaal niet. Dat voert me
te ver. Ik zou ook niet weten, waar
ik alles moet laten".
Ze begrijpt niet, kan het in elk
geval niet uitleggen, waarom haar
boeken zo in de smaak vallen bij
velen. "Ik ben slechts voor mijn ei
gen plezier gaan schrijven. Zoals
anderen een handwerkje doen".
Bijdragen: Wim Koevoet
wi I Erna Straatsma
Jan Rot: '24 fans
kunnen het niet
verkeerd hebben'.
(foto pr)
what you started' dacht ik tijdens
het gitaristische intermezzootje
zelfs even met Little Feat van
doen te hebben. Op de cd-versie
van deze plaat prijkt trouwens
een Little-Featcover dus hele
maal toevallig zijn de gelijkenis
sen niet.
Ondanks de bepaald niet onin
teressante uitstapjes is en blijft
het kwartet op zijn best als het
zich bij zijn leest houdt. Het op
windende 'Mine all mine', waar
mee de plaat furieus opent,
vormt daarvan het bewijs, even
als 'Source of Infection' en afslui
ter 'Sucker in a three piece".
De rillingen krijg ik van de tek
sten van 'Black and blue' met
Erotel-zinsneden als: Slip 'n sli
de, push it in, the bitch sure got
the rhythm, I'm holding back, I
got control, hooked into her
system, the harder the better,
we'll do do it 'till we're black and
blue'. Ik denk dat die arme dame
dan nog liever met de door Van
Halen zo bekritiseerde 'zuiger in
een driedelig pak' van doen
heeft. Bij die nare jongens van
Kiss verwacht je niet anders, bij
deze in principe nette hardroc
kers niet. Of is OU812 soms het
een sekslijn?
W.K.
Jan Rot
'Rot, warm tender' - (Mer
cury)
Dé hoes van de nieuwe Jan Rot
lp 'Rot, warm tender' is opge
sierd met minstens veertig pasfo
to's van verschillende mensen.
'24 Jan Rot fans can't be wrong'
is de ondertitel van de plaat. Op
de achterkant kun je je eigen foto
plakken. Beetje melig, maar allé.
De teksten zitten ook vol hu
mor. Ruziënde koren (tussen so
pranen en tenoren) in Hawaï,
seks via contactadvertenties en
aids in de jaren negentig (met
ghetto's vol aan aids lijdende
mannen).
Alle twaalf liedjes zijn door
Jan Rot zelf geschreven en gear
rangeerd. Ook de instrumenten
neemt hij grotendeels voor eigen
rekening. 'Rot, warm tender' is
een lp vol grappige, lieve, leuke
liedjes. Jammer dat het platen
kopend publiek nog steeds niet
echt warm loopt voor Jan Rot.
E.S.
Het schrijven heeft haar altijd al
in het bloed gezeten. "Ja. Als kind
al. Op school schreef ik voor ande
ren de opstellen, terwijl zij in ruil
daarvoor mijn strafwerk maakten.
Ik was in die tijd nogal een wilde.
Ik had altijd zo graag een jongen
willen zijn. Vol streken zat ik.
Naast mijn brave zusje was ik maar
een ondeugend meisje".
Aanvankelijk schreef ze alleen
maar korte verhalen. "Toen ik na
deoorlog overspannen raakte en in
een rusthuis terecht kwam, dacht
ik: Ik wil eigenlijk wel eens wat an
ders dan korte verhalen. Wat die
per op de karakters van hoofdper
sonen ingaan. In het dorpswinkel
tje kocht ik een schriftje en daarin
schreef ik toen mijn eerste twee
boeken".
De boeken van Mien van 't Sant
zijn alle uit het gewone leven ge
plukt. "Ik heb altijd geschreven
over doorsnee-gezinnen, waar op
groeiende meisjes of moeders aller
lei probleempjes moeten overwin
nen. Probleempjes, die veelal met
liefde en naastenliefde hebben te
maken".
Haar lezerspubliek behoort,
zoals ze zelf zegt, tot de "braaf-le
zende middelmaat". "Zelf zou ik
mijn eigen boeken niet als voor
keur lezen. Ik heb liever iets met
een tikkeltje wetenschappelijke in
houd. Dat heeft meer m'n interes-
Se. In dit tehuis zijn ook geen boe
ken, die me werkelijk boeien. Maar
als een hommage aan mijn man,
die hier in Leersum voorzitter was
van de bibliotheek, komt een dame
me steeds opnieuw lectuur Bren
gen. Want zelf kom ik de deur niet
meer uit. Zeker niet, nu ik kort ge
leden ben gevallen en m'n heup
been heb gescheurd".
Schrijverij
"Wim heeft altijd enorm meege
werkt aan mijn schrijverij. Door
zich er niet mee te bemoeien. Hij
zou trouwens mijn eerste boek nog
moeten lezen. Want hij vond er ge
woon niets aan. Dat zei 'ie ook eer
lijk. Maar hij leefde op zijn manier
met me mee. Hij bond de ma
nuscripten altijd samen en bracht
ze keurig netjes weg. Bovendien
heeft hij leren koken. Om me daar
in te ontlasten".
In haar boeken valt steevast een
sterke scheiding tussen het goede
en het kwade op en er zijn nogal
wat bijbelcitaten in opgenomen.
Ook seks schuwt Mien van 't Sant
geenszins in haar romans. "Maar
dat laatste druipt er zeker niet van
af', merkt ae gedecideerd op.
"Als seks goed wordt bedreven,
is dat een mooi onderdeel van het
leven. Ik heb er altijd heel aarze
lend over geschreven. Omdat ik het
als iets intiems, puur tussen man
en vrouw, ervaar. Maar in veel boe
ken, zoals van Harold Robbins en
Jan Wolkers, wordt de seks als een
verkoopargument naar voren ge
bracht. En als de portemonnee er
aan te pas komt, weet je van tevo
ren dat er weinig goeds uit ont
staat".
ASSEN (GPD) - De Drentse dich
ter, schrijver en zanger Ab Drijver
wil niets meer met het Naarding-
Instituut te maken hebben. Hij
weigert voortaan nog op door deze
instelling georganiseerde bijéén
komsten op te treden. Een optre
den voor een vereniging in Vries op
11 maart 1989 waarvoor het Naar-
ding-Instituut als agentschap heeft
bemiddeld heeft hij afgezegd. Dit
heeft hij in een brief aan het be
stuur van het instituut laten weten.
Drijver vindt dat het bestuur een
andere naam had moeten kiezen na
de studie van dr. Boekholt over het
oorlogsverleden van dr. Jan Naar-
ding. ,,Het feit dat u een vriende
lijk, dichterlijk, idealistisch, maar
ook uiterst reactionair mens als
Naarding tot naamgever van uw in
stituut hebt gekozen, betekent
voor mij dat u zich niet distantieert
van zijn gedachtengoed. Dat ge-
dachtengoed is voor mij absoluut
onaanvaardbaar", aldus Drijver. In
een toelichting op zijn brief noemt
Drijver Naardings geschriften uit
de oorlogstijd ultrarechts. „Als het
bestuur zich daarvan niet distanti
eert zit het zelf in de ultra-rechtse
hoek. Als dat niet zo was dan zou
het inzien dat er socialisten, com
munisten en christenen waren die
in de oorlog heel principieel nee
zeiden tegen het nationaal socialis
me. Dit valt me verschrikkelijk te
gen van het bestuur. Ik had gezond
verstand verwacht, en invoelings
vermogen, ook jegens de mensen
die in de oorlog familieleden heb
ben verloren.
Mijn grootvader zat in de oorlog
in een kamp, niet omdat hij in het
verzet zat, maar omdat hij commu
nist was. Op hetzelfde moment
schreef Naarding zijn teksten".
Drijver zegt niks tegen de doel
stelling van het Naarding-Instituut
te hebben. En, zegt hij: „Mensen
mogen van mij zo rechts zijn als ze.
maar willen. Maar ik wil er niksl
mee te maken hebben".
In maart publiceerde het Naar
ding-Instituut nog Drijvers gedicht
'Vreding' op een poster, dat op alle
Drentse NS-stations is gehangen
Drijver daarover: „Dat zou ik nu
nooit meer doen".
(foto GPD)
Ooit las ze .Turks Fruit' van Jan
Wolkers. Louter uit nieuwsgierig
heid. "Dat kwam, omdat de domi
nee destijds aan mijn man vroeg, of
.Turks Fruit' ook eens door de bi
bliotheek kon worden aangeschaft.
Toen dat eenmaal het geval was,
was er een hele tijd niet aan te ko
men. Steeds opnieuw uitgeleend...
Maar tenslotte kreeg ik het toch in
handen".
Worstelen
Ze las het. En haar man ook. Zon
der er met elkaar over te praten. "Ik
heb me echt door het eerste stuk
heen moeten worstelen. Na zes we
ken had ik het eindelijk eens uit.
"Toch geen rot boek", zeiden we
nadien tegen elkaar. Alleen had die
vuiligheid er niet in moeten staan.
Maar dan had je maar een heel
klein boekje overgehouden".
In de loop der jaren zijn volgens
één van haar uitgevers - "Ik heb er
verschillende, omdat één uitgever
in al mijn werk zou verzwelgen" -
miljoenen boeken van Mien van 't
Sant verkocht. In respect afdwin
gende oplagen van doorgaans
25.000 tot 30.000 exemplaren. En
dat terwijl een gemiddelde auteur
hooguit een oplage van 3000 stuks
haalt.
Rekent ze zichzelf tot de literaire
schrijvers van ons land? Ze schudt
het grijze hoofd. "Ik heb tenminste
niet de illusie dat mijn boeken er
over honderd jaar nog zijn. Per slot
van rekening ben ik zelf ook geen
blijvertje".
Maar heeft ze, onder meer gelet
op het feit, dat haar boeken zeer
frequent in de bibliotheken wor
den uitgeleend, niet stilletjes gere
kend op de laatst uitgereikte Pu
blieksprijs? Ze laat het antwoord
diplomatiek in het midden. "Kees
van Kooten heeft die gekregen. Ik
ben hem daarom gaan lezen en ik
moet zeggen; heel intelligent alle
maal. Heel knap in zijn soort. Hoe
hij het verzint om over de meest
uiteenlopende futiliteiten zo te
schrijven. Zoals hoe je honde-uit-
werpselen op het trottoir kunt ont
wijken".
Charme
"En als je hem dan ziet... Hij
heeft ook helemaal niets mee. Geen
knappe man of zoiets. Maar mis
schien is dat juist z'n charme. Ik
heb nu vier van zijn boekjes gele
zen. Maar na die vierde dacht ik:
Nou weet ik het voor een tijdje wel
weer. Overigens mag ik dan niet in
aanmerking zijn gekomen voor de
Publieksprijs; op mijn tachtigste
ben ik wel met koninklijk goud on
derscheiden".
Hoewel haar handen - "ze schie
ten steeds alle kanten op" - haar in
middels in de steek hebben gelaten
voor wat het schrijven betreft, is
haar van diverse zijden nog wel
voorgesteld eventuele nieuwe boe
ken op de band in te spreken. Maar
ook dat idee heeft ze resoluut afge
wezen. Een hele enkele keer levert
ze nog een kleine bijdrage aan dc
.Keisteen', het mededelingenblad
van het verzorgingshuis.
"Er is ook al gesuggereerd, dat ik
het tehuis wellicht eens als inspira
tiebron zou kunnen gebruiken
voor een boek. Maar ik vind dat je
daar vanaf moet blijven. Dat voel ik
als een morele plicht. Ook al, om
dat het te dichtbij is. Je zou daar
mensen misschien onnodig mee
kwetsen. Ik heb in mijn boeken,
net als in mijn dagelijks leven,
mensen altijd gerespecteerd. In
hun waarde gelaten. Misschien is
het ook wel daarom, dat ik in alle
richtingen binnen het christendom
word gelezen. Tot aan, zoals wel
oneerbiedig wordt gezegd, de
zwarte kousenkerk toe".
Briljant
Ooit is haar trouwens eens ge
vraagd iets in een boek te wijzigen.
"Ja", knikt ze. "Toen had ik een
hoofdpersoon dood laten gaan. Dat
vond die uitgever niet zo'n briljant
idee. Omdat daarmee ook een
eventueel vervolg op het boek was
geblokkeerd. Ik heb toen voorge
steld de fictieve persoon in kwestie
de rest van zijn leven naar een ge
sticht toe te sturen. Want ik vond
dat hij weg uit het boek moest. Ik
weet ook niet wat erger is. Dood of
in een gesticht...".
AMSTERDAM (ANP) - De kostba
re schilderijen die deze week uit de
zalen 16 tot en met 23 op de begane
grond van het Stedelijk Museum in
Amsterdam werden gehaald, om ze
met het oog op de veiligheid elders
in het gebouw op te bergen, zullen
weer voor het publiek te zien zijn.
De werken worden nu in zalen op
de eerste verdieping gehangen,
waar de veiligheid groter is, aldus
een woordvoerder van het muse-
Het gaat om schilderijen uit de
periode 1850-1920. Na de kunstroof
van een week geleden achtte de
museumdirectie de kwetsbare za
len op begane grond niet meer zo
geschikt voor deze doeken.
