DE GEMUILKORFDE MISS
AFSCHEID IN STIJL
jËKÊÈÊÊl-
Angelique Cremers voelt zich slachtoffer van wurgcontract
Stompwijks bedrijf verzorgt diercrematies op maat
-i.
EXTRA
Ten tijde van de Miss World-
parade in Londen mochten
zelfs haar ouders haar niet
aanraken. Ze mocht tien
minuten met haar vriendje
praten, toen was de tijd om.
Kortom: Miss Holland zit vol
wrok. Maar kan er niet of
nauwelijks over praten omdat
ze gemuilkorfd is door een
listig contract. Vader en
moeder Cremers vinden het nu
welletjes. Met modder gooien
kunnen wij ook, zeggen ze. De
wrange vruchten van een
miss-titel.
door Hans Toonen
Het cliché wil dat Miss Holland een
buigzame Barbie-pop is die niet te
rugpraat. Frans Verlinden, een
steenrijke huizenexploitant in Am
sterdam en organisator van de'Miss
Holland-verkiezing, moet dit ook
gedacht hebben.
Want hij vond het doodnormaal de uit
verkoren deelneemsters aan 'zijn' verkie
zing een arbeidscontract te laten tekenen
waarmee je jezelf muilkorft en aan de lei
band laat leggen. Mooi en meegaand;
meer mag Miss Holland niet uitstralen.
Vorig jaar tekende ook Angelique Cre
mers uit Schinveld dit contract. Ze won
de nationale titel met kroon, plus een
Renault Turbo. Nu, nog geen driekwart
jaar later, zit er modder aan haar kroon.
En straks is de knalrode Renault te koop.
En kunnen vader en dochter Cremers
Verlindens bloed wel drinken.
Boete
De Amsterdammer stuurt ineens scho
ne slippendraagsters van Angelique Cre
mers naar internationale Miss-verkiezin-
gen. Omdat Miss Holland zelf, gekweld
door heimwee, weigert haar beste benen
voor te zetten, zo bazuint.de miss-gros-
sier in het rond. Wat is er mis met Miss
Holland?
Meer dan met haar mooie tanden knar
sen is Angelique contractueel niet toege
staan. Zonder toestemming van het na
tionale comité Miss Holland-verkiezing
(lees Frans Verlinden) mag zij geen inter
views geven. Bij overtreding krijgt Miss
Holland een boete van minimaal 4000
gulden. Bovendien zal ook de schade die
het comité oploopt op haar worden ver
haald.
Vandaar dat vader Cremers en Rudy
Welches, Angelique's Duitse promotor,
zich opwerpen om de verloren eer van
Miss Holland te.redden. Uiteraard is de
dochter die middag mooi en mistroostig
aanwezig.
Nog geen uur later vraag je jezelf hard
op af waarom Angelique dat contract
heeft getekend. "Omdat je, kijkend naar
de 23 andere mededingsters, denkt datje
toch niet zult winnen. En als je dan toch
wint maakt dat contract niets uit, denk
je...".
Frans Verlinden verkondigt dat hij
geen kant meer op kan met Miss Hol
land, omdat Angelique in elkaar krimpt
van heimwee. Uit Londen, waar Miss
World is verkozen, zou ze 'nog magerder
dan ze al was' naar Limburg zijn terugge
keerd.
Helemaal mis, bast vader Cremers, in
het dagelijks leven milieuhygiënisch me
dewerker van de regionale inspectie
volksgezondheid Limburg. Voor Frans
Verlinden en diens contract haalt hij de
neus op.
Onmondig kind
Nauwelijks neergestreken in zijn.ach
tertuin in Schinveld schuift hij me twee
velletjes toe. Met rode pen lucht hij
PAGINA 25
niet eens op eigen houtje panty's mag ko
pen.
Uiteindelijk liet Miss Holland zich
toch richting Taiwan paaien door belof
ten over een gesponsorde reis, ook voor
haar (inmiddels) ex-verloofde. En een
andere creatie dan dat zwarte jurkje dat
ze zowel in Nederland als in Londen had
gedragen. Groot was de teleurstelling
toen Harry Balk nog geen week later om
persoonlijke redenen zijn ontslag nam
bij Verlinden.
"Harry vertrouwde ik volledig, wat ik
met de beste wil van de wereld niet kan
beweren van Verlinden. Zeker niet nadat
hij alle gemaakte afspraken over deelna
me aan Taiwan aan zijn laars lapte", durft
Angelique die middag wel voor eigen re
kening te nemen. Onderschat verder
haar verontwaardiging niet toen bleek
dat ze ook in Londen voor de derde keer
in het zwarte geleende jurkje moest op
draven.
Verlinden kon Taiwan op z'n buik
schrijven. Vader Cremers: "En toen ont
popte hij zich als een chanteur, een be
drieger en een bloedzuiger. Mijn dochter
moest haar titel inleveren, inclusief
kroontje. Hij zou haar aansprakelijk stel
len voor alle verliezen nu zij haar con
tractuele verplichtingen in het buiten
land niet nakwam. Ik geef toe dat zijn
dreigementen ons deden verbleken. Ver
geet even niet dat hij veel macht en nog
méér geld heeft. Maar toen we over de
eerste schrik heen waren begonnen we
van ons af te bijten".
Arrogante boer
Pakt weer de eerder genoemde twee
velletjes waarop hij zijn woede heeft
weggeschreven. En leest voor: "Als
mens heb ik één avond gedacht dat hij
best aardig was. Nu denk ik veel meer
aan een arrogante boer in een ihooi pak.
Ik moet deze kwalificatie echter direct
terugnemen, anders doe ik alle agrariërs
onrecht".
Bang voor een proces? Verlinden
loopt volgens hem die kans eerder. "Hij
staat bij ons in het krijt. Bovendien blok
keert hij nu tal van boekingen die Angeli
que kan maken maar die ze vanwege dat
wurgcontract als Miss Holland niet durft
op te pakken. Ze mag zich wel laten be
spotten, maar op de waarheid staat een
boete van 4000 gulden. Ben toch be
nieuwd wat de rechter van dergelijke ar
beidsvoorwaarden vindt".
Maar dergelijke contracten zijn toch
schering en inslag in de wereld van glit
ter en glamour? Waar mooie meiden
blind hun handtekening onder zetten.
Van exploitatie liggen ze niet wakker.
Vader Cremers: "Wijs geworden door
het gekrakeel met Verlinden heeft ze dus
het contract voor deelname aan Miss
Universe aandachtig doorgenomen. Ze
moest vooraf verklaren dat ze, eenmaal
uitverkoren, gedurende een jaar in
dienst kwam van de Miss Universe-orga-
nisatie. Over condities en arbeidsvoor
waarden werd met geen kleine letter ge
rept. Ze moest alleen tekenen".
Of ze Taiwan niet een beetje mist, pro
beer ik Angelique te vragen. "Wat is er
nu zo mooi aan Taiwan als je vier weken
op je hotelkamer moet blijven. En die
twee ton die er te verdienen viel interes
seert me niet".
Trap bekleden
Liever vandaag dan morgen mogen er
van haar Miss Holland-verkiezingen ge
houden worden. "Dan ben ik tenminste
van die Verlinden af. Begrijp me niet ver
keerd; aan de Miss Holland-verkiezing
heb ik geen kater overgehouden. Inte
gendeel. Ik heb nu kans op een tv-show
in Duitsland. Trouwens, wie had me zon
der de Miss-titel in mijn kapsalon in
Schinveld gevonden?".
Toch is ze haar verloofde kwijt. En
staat de Renault te koop. Met haar ver
loofde was het, zo beweren vader en
dochter in koor, uiteindelijk toch misge
lopen. De Miss-periode heeft het uit el
kaar gaan alleen maar versneld. En de
Renault kan ze zich niet permitteren.
"Ik laat liever de trap bekleden in
mijn huis".
Angelique Cremers na een halfjaar Miss Holland: gevangene zonder tralies.
zijn hart. "Om een aantal goede redenen,
waarvan Verlinden zelf de oorzaak is en
waarvan heimwee slechts een onderge
schikte is, heeft Angelique besloten niet
meer mee te doen aan de Miss Universe-
verkiezing. Haar contract met Verlinden
staat ook toe een uitnodiging voor deel
name aan een internationale verkiezing
niet te aanvaarden. Waarschijnlijk uit
woede over het niet z'n zin krijgen, heeft
Verlinden zelf besloten Angelique niet
naar andere verkiezingen uit te zenden".
Vervolgens verzucht hij 'in rood' het
merkwaardig te vinden dat 'een comité,
dat propageert dat een Miss niet alleen
mooi moet zijn, maar een zelfbewuste
vrouw van deze tijd die weet wat ze wil,
behandeld wordt als een onmondig kind.
Intussen is mevrouw Cremers al zeker
vier keer handenwringend aan de tuinta
fel verschenen, bang dat deze tegenaan
val uiteindelijk nog meer modder op
haar dochter zal werpen. En, niet te ver
geten, die boete van 4000 gulden mini
maal.
Maar vader Cremers is het gedonder
beu. Zeker na die vrijdag, begin mei,
toen zijn dochter samen met haar Duitse
promotor opnieuw was geschoffeerd
door Verlinden. "Als ze naar Amsterdam
zou komen, kon ze eindelijk haar onkos
tenvergoeding toch zeker 5000 gulden
in klinkende munt in ontvangst ne
men. Alsof we geen bankrekening heb
ben. Maar goed, Angelique en haar pro
motor komen daar aan. Of ze meteen
maar even, behalve die cheque, ook een
briefje wilde tekenen.
"Dat briefje bleek een schuldbekente
nis waarmee Angelique tevens instemt
met het verbod gedurende een jaar na de
komende Miss Holland-verkiezing een
boekje open te doen over haar ervarin
gen als Hollands mooiste. Je moet het lef
maar hebben in een land waar een afge
treden of weggestuurde minister nog de
zelfde dag interviews geeft".
Niet aanraken
Omdat Angelique weigerde te tekenen
("mijn dochter laat zich toch niet mond
dood maken voor vijfduizend gulden")
heeft ze nog nauwelijks een stuiver ver
diend aan haar Miss-titel.
De misstanden rond Angelique Cre
mers begonnen eigenlijk al in Londen bij
de Miss World-parade. Met pakweg 80
andere mooie missen werd ze drie weken
lang opgesloten in een luxueus hotel.
Zelfs haar ouders, even overgekomen
om de Grote Dag van hun dochter van
nabij mee te maken, mochten haar niet
aanraken.
Ze werd voortdurend gecontroleerd.
Zomaar naar de balie lopen om een brief
te posten was er niet bij. Even winkelen
in Londen, vergeet het maar. Winkelen
deed ze met alle andere missen, en dan
alleen in een winkelpaleis dat belangen
had bij de verkiezing. Aanschuiven aan
het diner waar ook je dochter aanzat
kostte welgeteld 480 gulden per couvert.
"Mijn dochter even weghalen van het di
ner kon alleen als ik een papiertje teken
de waarin ik verklaarde volledig verant
woordelijk te zijn voor mijn dochter. Dat
zijn we al 21 jaar, zonder papiertje".
Angelique knikt en stoot haar vader
aan om vooral niet de ervaring van Miss
Luxemburg te vergeten. "O ja, die kreeg
uiteindelijk toestemming om haar
vriendje te ontmoeten. Zij aan de ene
kant van de tafel, hij .recht tegenover
haar. Na tien minuten vond haar begelei
der dat de tijd om was".
Een gevangene zonder tralies. Zo heeft
Miss Holland zich ook gevoeld in Tokio
bij de Miss International-verkiezing.
Verlindens verwijten dat ze jammerde
omdat ze haar verloofde niet dagelijks
mocht bellen, wordt in de Schinveldse
achtertuin tandenknarsend afgedaan als
kwalijke roddel. Verlinden komt gedane
beloftes niet na, pareert vader Cremers,
die inmiddels een vuistdik dossier heeft
opgebouwd rond het zagen aan de troon
van zijn Miss Holland.
Kater
Angelique's afwezigheid in Taiwan bij
de Miss Universe-verkiezing heeft alles
te maken met de 'kater van Londen'. Te
rug van drie weken huisarrest in het
zwaar bewaakte hotel, liet ze Harry Balk,
haar manager in dienst van Verlinden,
weten dat ze voortaan miss-verkiezingen
mijdt waarin zij alleen dan gelucht wordt
als de organisatie het uitkomt. En waar je
Miljoenen Nederlanders hebben een
huisdier. Ze beschouwen hun hond,
kat, konijn of cavia vaak als
volwaardig gezinslid. Maar zoals alle
levende wezens gaan ook dieren
dood. Tot zo'n tien jaar geleden
werden de karkassen gewoon
begraven of vermalen en onder meer
tot veevoeder vermengd. Maar
tegenwoordig kunnen dode
huisdieren ook worden gecremeerd.
Ank van der Arend runt sinds 1979
het Huisdieren Crematorium
Nederland in Stompwijk. "Het is geen
sentimenteel gedoe, we moeten het
ook weer niet overdrijven", zegt ze
over haar bedrijf.
door Dirk de Moor
Het Huisdieren Crematorium Nederland
(HCN) in Stompwijk is dag en nacht in
bedrijf. Elf werknemers zorgen in wissel-
dienst voor een permanente bezetting
van de telefoon. Met drie per semafoon
bereikbare auto's worden overleden die
ren overal in Nederland opgehaald. De
olie-gestookte ovens verwerken op topda
gen zo'n tachtig dieren. Honden, katten,
maar ook wel konijnen, cavia's, kanaries
en papegaaien worden tot as, voor prij
zen die variëren van 55 tot 125 gulden.
Een bruggetje over, en dan een lange
weg langs volkstuinen die zo smal is dat
verkeer in beide richtingen er slechts
met overleg en vooruitziende blik moge
lijk is. Aan het eind daarvan is een verza
meling gebouwen waaruit twee forse
schoorstenen omhoog steken: het cre
matorium. Aan een witte paal hangt een
bos borden; ze wijzen onder meer de weg
naar de dierenambulance, het dieren-
pension, het crematorium en het asver-
strooiïngsveld. Uit de richting van het
pension stijgt een veelstemmig geblaf
op. Het geloei van de ovens is door een
openstaande deur hoorbaar.
Handen vol
Ank van der Arend is' de eigenaresse
van het crematorium-complex. Als al
leenstaande moeder van een gezin van
vier kinderen in de leeftijd van dertien
tot achttien jaar, heeft ze haar handen vol
aan het bedrijf. In 1979 begon ze als eer
ste in Nederland met een crematorium
bij haar dierenpension. Momenteel
draaien er een stuk of zes soortgelijke be
drijven in Nederland.
"De concurrentie wordt voelbaar. Het
cremeren van huisdieren neemt toe,
maar de groei is er bij mij uit. Wel bestrij
ken we nog steeds het héle land", vertelt
Van der Arend. Ze wijst het voornaamste
verzorgingsgebied van het HCN aan op
een landkaart in het modern geoutilleer
de kantoor: "Voor westelijk Nederland,
Brabant, Gelderland en Zeeland - met
uitzondering van Zeeuws Vlaanderen en
Walcheren - berekenen wë twintig gul
den aan vervoerskosten, voor de rest van
Nederland vijftig gulden". De auto's van
het bedrijf zijn blanco. Geen reclame
dus, dat vindt Van der Arend niet pas
send.
Het crematorium is ook 's nachts be
reikbaar. "Dat zijn we aan de mensen
verplicht. Als een dier overlijdt kan dat
de mensen erg aangrijpen. Als ze bellen
komen wij het dier ophalen, netjes met
een brancard. Natuurlijk kunnen ze het
dier ook zelf vervoeren. We cremeren
binnen een dag. Ze kunnen er wat ons
betreft bij aanwezig zijn", aldus de eige
naresse. Een crematie duurt anderhalf
uur. Vooral de verbranding van de bot
ten neemt veel tijd in beslag.
Ank van der Arend maakt de indruk
het leven van de zonnige kant te bezien.
Vrolijke, nieuwsgierig kijkende ogen in
een beweeglijk gezicht. Ze benadrukt
dat haar crematorium voor niemand ge
heimen heeft. "Ik ben een recht-voor-z'n-
raap type", omschrijft ze zichzelf.
Behoefte
Ze begon met het crematorium in 1979.
Al snel bleek dat er behoefte aan was.
Het Stompwijkse bedrijf verzorgt zo'n
vijftig tot tachtig crematies per week.
"Als het erg koud of warm is, of bij de
overgang van warm naar koud weer,
neemt het aantal toe. Dan worden dieren
ziek, net als oude mensen", vertelt Van
der Arend.
Ze praat in een ruimte waar de nacht
dienst wordt gehouden. Drie telefoons
op een bureau. Een opklapbed en een
open keuken met koelkast en magne
tron-oven. "Je moet ervoor zorgen dat de
medewerkers 's nachts wat kunnen eten
en een slaapje kunnen doen".
Ze acht de nachtdienst niet echt nood
zakelijk. "Zoveel telefoontjes komen er
in de nachtelijke uren niet binnen. Maar
ik zie het meer als service-verlening. Het
is voor de mensen vaak een heel emotio
nele toestand als zo'n dier dood in huis
ligt. Dan moet je voor ze klaar staan, uit
een soort plichtsgevoel", meent Van der
Arend.
Ze loopt naar de verbrandingsovens,
die in twee aparte gebouwen staan. Er
hoort een kleine 'aula' b\j. "Aula is een
groot woord", zegt ze, terwijl ze naar bin
nen loopt. In de ruimte wordt een kopje
koffie voor de nabestaanden geschon
ken. Er staan wat urnen waarin het die-
renas naar huis kan worden meegeno
men. Ze kosten dertig tot honderdtwin
tig gulden.
"Maar het kan ook in een blikje mee
hoor. Als men er niet op wil wachten ver
sturen we de urnen en blikjes na de cre
matie per post. Op de achterkant van dit
blikje zit een strookje met alle gegevens
van het dier. Zo kan de as nooit verwis
seld worden. Ik zou dat heel erg vinden.
Ja, daar ben ik voldoende gevoelsmens
voor. Ik wil dat er zorgvuldig mee wordt
omgesprongen", aldus Van der Arend.
Meestal worden twee dieren tegelijk in
de oven gecremeerd. Dan komt de as dus
door elkaar en kan alleen worden ver
strooid. Maar op verzoek is een individu
ele crematie mogelijk.
Een echtpaar met twee kinderen komt
een hond brengen. Per brancard gaat het
dier de ovenruimte in. Even later komt
het gezelschap met gebogen hoofd de
ruimte uit. "Ach, zoiets doet pijn. Niet
dan? Het komt wel'voor dat er een hele
plechtigheid van wordt gemaakt, zoals
laatst met een boeddhistisch gezelschap.
Daar kwam veel wierook aan te pas.
Maar over het algemeen gaan de mensen
die de crematie zelf willen meemaken di
rect daarna naar huis. Sommigen wach
ten anderhalf uur om de as meteen te
kunnen meenemen. Die tijd spenderen
ze meestal aan een wandelingetje in de
omgeving".
Van der Arend heeft het nog niet mee
gemaakt dat mensen een muziekje ver
langden bij het cremeren van hun dier.
Ze denkt dat Nederlanders daar te nuch
ter voor zijn. "Je ziet hier geen sentimen
teel gedoe zoals in Amerika. Het is heel
erg als je afscheid moet nemen van je
liefste dier; maar we moeten nou ook
weer niet overdrijven".
De directrice vervolgt haar rondlei
ding en wandelt naar het strooiveld. Een
hobbelig paadje door de tuin. "Vanwege
de sfeer hebben we het verhard met oude
straatstenen", zegt ze. Het veld is grijs
wit, als een schelpenpad. Per ongeluk
doet ze er een paar stappen op. Het knis
pert onder haar zolen. Botjes, duizenden
stukjes bot.
Een wat slordig geschapen viervoeter-
tje komt aangelopen. "Dat is onze Klosje.
Een oudje. Die hobbelt hier al elf jaar
rond. Ik heb in het pension een aparte af
deling van de huisdieren-plaatsings
dienst S.O.S. in Den Haag. Voor die die
ren wordt een tehuis gezocht. Maar voor
Klosje is nooit een adres gevonden. Hij is
een beetje de klos. Vandaar die naam.
Zelf heb ik ook nog een poedeltje".
Ruimte voor meer honden heeft ze niet.
"Vroeger woonden we hier, maar dat was
geen leven met die telefoon. We zitten nu
op een flat".
Na het strooiveld wordt de ovenruimte
bezocht. Het is schemerdonker in het
Ank van der Arend: "We moeten ook weer niet overdrijven". (foto gpdi
hart van het bedrijf. Vuur buldert achter
zware metalen deuren. Aan de wand
hangt een metalen kast vol metertjes: de
temperatuur achter de luiken nadert de
duizend graden.
Buiten schijnt de zon. De zwarte rook
uit de grote pijp steekt schril af tegen de
blauwe hemel. Een vogel zingt baldadig
in het geboomte van dit haast lieflijke
oord. Het gefluit wordt plotseling over
stemd door het versterkte gerinkel van
de telefoon over het terrein. Van der
Arend haast zich naar binnen. Een nieu
we onheilstijding.
