Songfestival kruipt langzaam uit het dal
De 21 liedjes in 'n notedop
EXTRA
PAGINA 27
door Willem Schrama
Vraag 1Weet u nog wie vorig jaar het Eurovisie
Songfestival won?
Vraag 2: Zo ja, met welk liedje?
Vraag 3: Kunt u zich dat melodietje nog
herinneren?
Mochten vraag 1 en 2 voor u geen probleem zijn
(de Ierse zanger Johnny Logan met 'Hold me
now'), op vraag 3 zal menigeen het antwoord
schuldig blijven. Wat niet zo vreemd is. Op de
eerste plaats was het geen hoogvlieger. En op de
tweede plaats heeft de lichte muziek-industrie niet
stilgezeten. Het winnende liedje van vorig jaar is al
lang overschaduwd door de vele honderden
nieuwe singles en Ip's/cd's die sedertdien zijn
uitgebracht. Tijd om te beklijven is er niet. Er moet
geconsumeerd worden.
Dat is wel eens anders geweest. In de beginjaren
van het Eurovisie Songfestival, toen de lichte
muze zich nog in wat rustiger vaarwater
voortbewoog, schreven de winnaars vrijwel
zonder uitzondering geschiedenis met hun
bekroonde inzendingen. Een béétje oudere
jongere zal ze nog moeiteloos identificeren en
desnoods het bijbehorende liedje opdreunen:
Corry Brokken ('Net als toen' - 1957), Teddy
Scholten ('Een beetje' - 1959), Jacqueline Boyer
(Tom Pilibi' - 1960), Cigliola Cinquetti ('Non ho
l'eta' - 1964), France Gall ('Poupée de cire,
poupée de son' - 1965), Udo Jürgens ('Mercie
Chérie' -1966), Sandie Shaw ('Puppet on a string'
- 1967) en niet te vergeten de opstanding van het
Zweedse viertal Abba ('Waterloo' - 1974).
Nadien werd de lichte muze meer en meer een
wegwerp-artikel. Songs die een tijdje mee konden
om over echte blijvers maarte zwijgen zagen
in het afgelopen decennium slechts mondjesmaat
het levenslicht. Dat had stellig te maken met het
ontbreken van echte grote roergangers. En zo die
er in naam al waren, dan bleken ze meestal niet in
staat inhoudelijk vorm te geven aan nieuwe
muzikale richtingen. Het bleef doorgaans bij veel
uiterlijk vertoon: ontblote kippeborsten en lederen
bra's met ijzeren punten. Vult u de namen zelf
maar in.
Toch valt er anno 1988 ook nog iets positiefs te
melden. De lichte muziek heeft zo ongeveer alle
mogelijke stormen doorstaan, de geforceerde
jacht naar vernieuwing heeft zelden iets
opgeleverd, en zo langzamerhand vloeien alle
mogelijke stijlen van toen en nu weer samen in
één breed spectrum dat de vele beoefenaars
blijkbaar nog tal van mogelijkheden biedt, gezien
het merkbaar stijgende niveau van de afgelopen
jaren.
Het kan niet anders dat in zo'n proces van weer
opkrabbelen vaak wordt teruggegrepen naar het
oude. Wat begon met een overdreven nostalgie
naar de jaren zestig, leidt thans al tot een vrijpartij
met de jaren vijftig. Klassiekers van Nat King Cole
worden door eigentijdse epigonen moeiteloos de
hitparade in gezongen, met een identieke
orkestbegeleiding nog wel. Het kan geen kwaad.
Men geeft in elk geval blijk van het noodzakelijke
inzicht dat je zonder verleden geen toekomst kunt
bouwen, en daaraan heeft het in de afgelopen
jaren nogal eens geschort.
Hoe dan ook, het jaarlijkse Eurovisie Songfestival
is van bovengenoemde ontwikkeling uiteraard een
natuurgetrouwe afspiegeling. Een soort
thermometer, die aangeeft hoe het met de patiënt
is gesteld. En gezegd moet worden dat het wel
eens erger is geweest. Zoals gebruikelijk valt er in
de meeste inzendingen weer het nodige plagiaat
te ontdekken, maar aflevering 33 te Dublin wordt
bovenal gekenmerkt door relatief weinig muzikaal
geweld en een flink aantal ballades waarvan er
enkele zelfs de moeite waard zijn.
Alvorens we traditiegetrouw een ronde maken
langs de 21 inzendingen, nog even de eigen
voorkeur: 1. Zwitserland: 2. Finland: 3. Israël. Let
wel, dit is geen voorspelling, al gun ik u bij een
totaal andere uitslag gaarne een portie spontaan
leedvermaak. Maar uiteindelijk bepaalt een
dwarsdoorsnede van de Europese bevolking het
eindoordeel, en tegen zoveel wijsheid kan ik niet
opboksen.
Doet u niet meteen het toestel uit,
want het duo Beathoven (hoe verzin
je zo'n naam) is nauwelijks maatge
vend voor wat nog komen gaat. De
Griekse wijsgeer zal vanuit het hier
namaals met lede ogen toezien hoe
zijn illustere naam aan dit verwerpe
lijke lied werd verbonden. Hoe dan
ook, het won met vlag en wimpel uit
een selectie van maar liefst 150 liedjes
die de IJslandse muziekindustrie dit
jaar inzond. Wat het allemaal nog be
denkelijker maakt. Een op hol gesla
gen honky-tonk piano en de nodige
tempo-vertragingen moeten dit lied
de allure van een meezinger bezor
gen, maar zo ver zal het bij u in de
huiskamer niet komen.
Een inzending die er niet zo veel toe
doet. Deze 'Stad van het licht', is een
lichtvoetig georkestreerde ballade,
opgebouwd uit de nodige cBchés.
Kansloos weliswaar, maar toch ook
weer niet echt slecht. Zanger Tommy
KÖrberg vertegenwoordigt overigens
de degelijkheid van het Zweedse ten-
niscircuit: er kan nauwelijks een
lachje af. Dat toefje trompet in het or
kest-arrangement smaakt daarom
dubbel zo lekker. Kortom: aardig,
maar u zult er niet wakker van liggen.
3. FINLAND:
'Nauravat silmat muisbetaan'
The Boulevard.
Dit nomadentaaltje maar even voor u
ontcijferd. De titel van het Finse lied
je staat voor 'lachende ogen blijven je
altijd bij'. Öm kort te gaan: een zeer
verdienstelijke inzending. Een spon
taan lied, met de nadruk op leuke sa
menzang van dit enthousiaste zestal.
Leuk en gezellig zijn de sleutelwoor
den. De compositie is redelijk origi
neel, en een strakke swing (met niet al
te glibberige keyboards) rondt de
zaak af. Doet het ongetwijfeld goed in
een Engelse vertaling. Ik zou zeggen:
jury, gun die jongens een lolly.
Gerard Jolingwie kan in zo'n lied geloven
fietsenrekje in het bovengebit
bruist overigens van gezelligheid. Er
dwarrelt ook nog een groepje ongere
geld in fraaie kostumeringen omheen.
Kortom, visueel klopt het allemaal
wel. Maar wakker liggen doet u er niet
Was u al bijna in slaap gevallen? Dan
nu traditioneel het moment om de
hond uit te laten of om even de narco-
se-kap op te zetten. Want zoveel onbe
nul verdraagt een zinnig mens niet.
Op een boertige, en veel te vaak on
derbroken vierkwartsmaat dreunt de
ze Griekse plichtmatig haar inzen
ding op. Gezocht is weer naar een
mondiaal trefwoord, en ditmaal werd
het 'clown'. Het bijbehorende
'hahahaha' is de limit.
Wederom een niet zo originele, zoet
gevooisde ballade, gebaseerd op een
hapklaar piano-themaatje en gezon
gen door een onschuldig jong blond
je. Niets op aan te merken, maar ma
gie is iets anders.
16. BELGIË:
'Laisser briller le soleil' Joseph
Reynaert.
Donkere wolken pakken zich samen
boven dreigende synthesizer-klan
ken. Deze Waalse inzending is welis
waar volstrekt kansloos, maar toch
sfeervol en gedurfd. Joseph Reynaert
krijst om geluk, en wie weet is er een
progressief jurylid dat zijn of haar
punten aan hem kwijt wil.
De 18-jarige Lara Fabian uit Brussel
zingt een uitermate relaxed en drome
rig chanson waaraan niemand zich
een buil kan vallen. Met haar bijna se
rene presentatie zal ze menigeen in
pakken.
Scott Fitzgerald kennen we nog van
het succesvolle 'If I had words' dat hij
destijds met Yvonne Keely zong. In
Dublin komt hij op de proppen met
een overgefraseerde ballade, die qua
inhoud tot het slechtste in de catego-
Engelbert Humperdinck behoort.
En
dat gaat
rrV
öoööoohhhhhhn" en taaaimmmm is
meant to heal the pééééééen". Nee
hoor.
Even wakker worden. Een strakke
roek-song vol gitaargeweld, recht
voor z'n raap, en alleen daarom al zeer
verrassend. Luca Barbarossa (met
modieuze stoppelbaard) bezit een
overdosis sex-appeal voor de wat geë-
mancipeerdere vrouw. Ik schrijf je,
zingt hij, want mijn leven gaat door.
Het lijkt hem allemaal koud te laten.
Oppassen dus voor zo'n schelm.
Drie niet meer zo jonge heren wagen
zich aan een disco-stamper op de ste
riele maatvoering van een kennelijk
onlangs geïmporteerde drumcompu
ter en bijbehorende elektronica. Pro
gramma 4 van uw wasautomaat
klinkt mooier. Voor de broodnodige
folklore nog een Turks melodielijntje
ertussendoor, en klaar is Kees. Aardi
ge samenzang, maar een lied dient
aan meer criteria te voldoen. En dan
dat gehuppel, Heren, zo houd je de
midlevencrisis niet tegen.
6. SPANJE:
'La chica que yo quiero' La De-
cada.
'Het meisje van wie ik hou', weet ik
sinds de Teleac-cursus 'Por Favor'
Dit vrolijk ogende tableau de la trou
pe bestaat uit zes heren en twee da
mes (vanavond wellicht nog meer) die
zich op aanstekelijke wijze vergrijpen
aan een stuurloos niemendalletje,
compleet met castagnette-geklep-
per in de break. De prangende vraag
blijft: wat moet een mens ermee? Het
ene oor in, het andere weer uit. Zal
qua presentatie wel hoog scoren.
Rode konen zijn ons in de loop der ja
ren niet bespaard gebleven. Rechtop
in de wind gingen we vorig jaar af, en
het moet wel heel raar lopen als het
dit jaar niet ergër zal zijn. Wie kan in
zo'n lied geloven? Het gaat over niets,
en het is niets.
'Ben Adam' Yardena Arazi.
Leest u de titel van deze inzending ze
ker niet op z'n Nederlands, want dat
zou biologisch niet verantwoord zijn.
Yardena Arazi is namelijk de eerste
klassieke vrouwelijke songfestival-
schoonheid van deze avond, met een
fraaie zwoele stem en ogen als vulka
nen (pardon, ik liet me even gaan).
Het bijbehorende liedje is in feite van
minder belang, maar wel uitermate
getruct in elkaar gezet. Onderdelen
ervan heeft u in de loop der jaren al
duizend maal gehoord, en toch is het
plagiaat maar moeilijk vast te stellen.
Een dansbaar geheel, opgesierd met
een paar accordeons en een omrin
gend groepje dat garant staat voor een
wervelende act. Alleen de problemen
op de Westelijke. Jördaanoever kun
nen dit lied van een hoge score afhou
den.
9. ZWITSERLAND:
'Ne partez pas sans moi' Céline
Dion.
Mijns inziens de grootste kanshebber.
Een sierlijke jongedame van Canade
se origine uiterlijk de perfecte krui
sing van Wendy Melvoin en Leonie
Jansen die met een pakkend
chanson in haar fietstas naar Dublin
is gekomen met maar één doel: win
nen. Ze heeft er alles voor in huis: een
prachtige stem, een geroutineerde
voordracht, een knappe frasering, en
niet te vergeten een innemende ver
schijning. Kortom: een echte zange
res die niet op een paar octaafjes meer
of minder kijkt en die voor 200 pro
cent in haar lied staat. Hier zet ik m'n
geld op.
De vijfmans formatie 'Jump the Gun'
vertegenwoordigt het organiserende
Ierland met een eigenaardige, en in
elk geval niet-commerciële inzen
ding. Maar dat is natuurlijk nog geen
garantie voor succes. 'Take him ho
me' is als compositie een krampach
tig geheel waaraan kop en staart ont
breken. De samenzang van de heren
mengt niet lekker, de sax-partij is te
overheersend, en eigenlijk ontbreekt
elke brille aan dit stuk. In het dui
zendjarige Dublin zal men gedacht
hebben: als we maar niet winnen,
want dat overleeft deze straatarme na
tie niet.
11. WESTDUITSLAND:
'Lied für einen Freund' Maxi
Chris Garden.
Hoe krijg je een minderjarig meisje op
dit late uur nog arbeidsrechtelijk op
de Bühne? De gelikte Duitse hit
schrijver Ralph Siegel (in 1982 Song
festival-winnaar met het zangeresje
Nicole) had daarvoor een geniale op
lossing: hij zet gewoon de moeder er
naast. Menig jurylid zal plat gaan,
want alle verraderlijke ingrediënten
zijn aanwezig: de moeder met een
glimlach van oor tot oor, de vleesge
worden onschuld in de persoon van
de dochter, beiden gezeten achter
fraaie vleugels, een geleend maar pak
kend piano-intro, een licht symfo
nisch lied dat smaakt naar slappe
thee, maar in elkaar gesleuteld door
een man die precies weet hoe je het
publiek moet inpakken. Niets te veel,
niets te weinig. Zal hoog eindigen.
De Oostenrijkse inzending gaat over
de verbeten, maar vergeefse jacht van
deze 38-jarige Wilfried op een onwaar
schijnlijk mooie dame die ter verho
ging van de score wellicht vanavond
ook nog even over uw scherm wan
delt. Maar denk al deze franje eens
weg, en er rest een onsamenhangend
lied met te veel herhalingen, gezon
gen door een gedrongen stem die
maar niet wil boeien.
13. DENEMARKEN:
'Ka'du se hva jeg sa' Kirsten.Sig-
gaard Sören Bundgaard.
Een quasi-vlot en in feite nietszeg
gend vijftiger jaren melodietje, dat
duidelijk is geënt op het Noorse suc
ces van 1985 ('La det swinge'). De act
van Sören en Kirsten met charmant
Deze succesvolle chansonnier van
weleer is 'n beetje op z'n retour, zijn
stem is aangetast door sigarettenrook,
maar desondanks haalt hij de tonen
nog uit z'n tenen. Het lied is nergens
verrassend, maar Lenorman kan op
z'n naam en z'n natuurlijke tremelo
ver komen.
Beter goed gejat dan slecht gecompo
neerd, moet de geestelijke vader van
dit huiveringwekkende lied hebben
gedacht. Portugees is een prachtige
taal, maar het kale geschreeuw van
deze Dora (eerder, in aflevering 1986
van dit festival ook al goed voor nul
punten) maakt er een rommeltje van.
De rommelige koorzang, de malle or
kestpartijen, er is niets dat boeit. 'Vol-
tarei' betekent letterlijk: ik zal terug
komen. Het is niet te hopen dat deze
Sinja Mosa van het lichte lied ons in
de toekomst nog een keer lastig valt.
21. JOEGOSLAVIË:
'Mangup' Silver Wings.
'Mangup' staat voor 'kwajongen',
maar verder kan ik er maar niet achter
komen wat de bedoeling van dit alles
is. Lelijke keyboards (van Oost-
europese makelij?) begeleiden dit
stompe lied van een tamelijk over
spannen gelegenheidsgroepje. Een
overigens sympathieke zangeres ge
niet de twijfelachtige eer het leeuwe-
deel van de tekst voor het voetlicht te
brengen. Afijn, de koek is op. Het
mocht ook niet langer duren.
Pat Kenny en Michelle Rocca presenteren hel festival
Portugese Dora: kaal geschreeuw.
ANP)
Gerard Lenorman: beetje op z'n retour.
(foto CPD)
