Ramon Mendoza: de 'adelaar van Real'
Wim Jeremiasse doet geen knieval
'Ik maak deel uit van het complot dat wielrennen heet'
Succesvol zakenman bracht roemruchte voetbalclub weer terug aan de top
ZATERDAG 16 APRIL 1988
EXTRA
PAGINA 27
Jarenlang stond jurylid en wed
strijdleider Wim Jeremiasse in
het internationale wielercircuit
aan de top, maar sinds oktober
vorig jaar is hij op een zijspoor
gezet. Officiële reden: zijn acti
viteiten als fiscaal adviseur van
de ploeg Raas. Maar zelf weet
hij wel beter: "Ik heb me nooit
gerealiseerd dat zoveel men
sen de kans aangrepen om de
poten onder mijn stoel van
daan te zagen".
door Koen Mijnheer
Stel: voetbalscheidsrechter Jan Kei
zer wordt na het leiden van de Euro
pacup-wedstrijd tussen bijvoor
beeld Real Madrid en Juventus ver
dacht van partijdigheid. De parman
tige Volendammer wordt vervol
gens verbannen uit het Europese
circuit.
De officiële lezing van de Europese
voetbalunie luidt: Keizer wordt niet lan
ger capabel geacht als scheidsrechter op
te treden bij Europese wedstrijden. De
KNVB lapt die straf aan haar laars en
blijft Keizer beschouwen als een vol
waardige scheidsrechter die te pas en te
onpas wordt ingezet bij wedstrijden in
de eredivisie.
Voor Wim Jeremiasse, een vergelijk
bare grootheid op wielergebied, is bo
venstaand voorbeeld werkelijkheid. De
48-jarige Brabander stond als jurylid en
wedstrijdleider bij internationale wieler
koersen jarenlang aan de top, maar sinds
hij door de FICP (de profsectie van de in
ternationale wielrenunie UCI) vorig jaar
op de zwarte lijst werd geplaatst gaan
profwielerwedstrijden in het buitenland
aan zijn neus voorbij. Jeremiasse 'Jir-
re' voor intimi wordt niet meer ge
pruimd en slijt zijn dagen in Nederland
se profkoersen en tussen de wielen van
amateurrenners.
Geen wrok
Wim Jeremiasse eet die avond een 'vet
te hap' uit de friteszaak tegenover zijn
huis in het landelijke Schijndel. "Ik heb
de hele dag in Limburg gezeten voor de
Amstel Goldrace", klinkt het veront
schuldigend. "Ik ben nog altijd honderd
dagen per jaar met het wielrennen bezig.
Baanwedstrijden in de winter, voorbe
reidende vergaderingen, commissies-en
jurycursussen bij de KNWU". Hij kijkt
niet om in wrok en weigert actie te on
dernemen tegen het feit dat de FICP
hem, zoals hij zelf zegt, "in de frigidaire"
heeft geplaatst.
Juli 1987. Tour de France. Jurylid Wim
Jeremiasse raakt in opspraak. De Zeeuw
wordt ervan beschuldigd onder één
hoedje te spelen met de ploeg van Jan
Raas. Hij ontkent in alle toonaarden,
maar Jeremiasse heeft de schijn tegen.
Vooral omdat hij behalve jurylid ook een
functie heeft in het stichtingsbestuur
van Superconfex, een vijfmansgroep die
de ploeg Raas terzijde staat met advie
zen. Uit hoofde van zijn dagelijkse werk
zaamheden op het belastingkantoor in 's-
Hertogenbosch is Jeremiasse de fiscaal
adviseur in dat stichtingsbestuur.
Op de laatste dag van de Tour circule
ren op de Champs Elysées al kopieën van
een publicatie in de Belgische krant Het
Laatste Nieuws waarin melding wordt
gemaakt van de bestuurlijke binding die
Jeremiasse met Superconfex heeft. Ook
andere bladen berichtten tijdens de Ron
de van Frankrijk over de dubbelfunctie
van het Nederlandse jurylid. Daags na de
Tour de France richt Wim Jeremiasse
zich schriftelijk tot Superconfex. In die
brief laat hij weten zich terug te trekken
uit het stichtingsbestuur.
De Zeeuw schrijft die brief onder druk
van de Nederlander Hein Verbruggen
(voorzitter van de FICP) en KNWU-voor-
Ramon Mendoza is Spanjaard en
verder zo ongeveer alles. Hij is
met alle mogelijke woorden
omschreven. Zo weggelopen uit
een reclamespot met een glas
Martini in de hand, zegt jij en jou
tegen de barones, altijd in z'n
zondagse pak, een door solaria
gebronsd gelaat onder spierwit
haar, arrogant maar tegelijk
overvriendelijk, hij schijnt net zo
zorgzaam om te gaan met de
vouw in zijn pantalon als met zijn
secretaresses, 60-plus maar nog
altijd genoemd als 'versierder'
temidden van de Spaanse elite.
door Edwin Winkels
Ramon Mendoza is miljonair en heeft in
het leven alles bereikt wat hij begeerde.
Als exporteur vooral, maar de oud-rech
tenstudent die advocaat op zijn visite
kaartje heeft staan, is ook commissaris
van een grote bank en uitgever, leidde
door de jaren heen zo'n vijftig bedrijven,
heeft een kapitaal bezit aan paarden,
maar wilde nog één jongensdroom ver
vullen: 'presidente' worden van de voet
balclub Real Madrid en daarmee na ruim
twintig jaar weer de Europa Cup verove-
Dat is hij nu drie jaar, en inderdaad
haalde hij het Madrileense voetbalbe-
drijf uit het slop. Een man die tien jaar
geleden alle voorpagina's haalde als ver
meend spion voor de Russische KGB en
die nu op diezelfde prominente plaats in
de kranten zegt: "Ik zou met geen presi
dent ter wereld willen ruilen".
Iets magisch
De Madrileense taxichauffeur, voort
durend via de spiegel met de passagier
sprekend en tegelijkertijd andere bum
pers op de imposante' Paseo de la Castel-
lana ontwijkend, weet het op weg naar
het Estadio Santiago Bernabeu haarfijn
uit te leggen. "Bij Barcelona maken ze ie
dereen kapot. Maar bij Real, als daar een
voetballer het witte shirt aandoet, dan
gebeurt er iets magisch in hem waardoor
hij niet meer kapot kan".
Dat is wel eens anders geweest. Driej
jaar geleden nog, in het vooijaar van
1985, maakte Real Madrid het slechtste
seizoen uit de geschiedenis mee. Het
stond zeventien punten achter op die
verachte kampioen, CdF Barcelona. De
voorzitter, Luis de Carlos, verdween en
even later trainer Amancio met hem.
"Gelukkig is Santiago Bernabeu dood,
hoeft hij dit niet meer mee te maken",
klonk het.
De Carlos, opvolger van de illustere
Bernabeu die 'presidente' was van 1943
tot 1978, had een prachtige erfenis ver
pest. Bernabeu had Real, met in het veld
mannen als Di Stefano en Puskas, naar
het succes van vijf achtereenvolgende
Europa Cups geleid (1956-1960) en later
ook nog eentje in 1966. Na zijn dood werd
de roemrijke vereniging bijna het lacher
tje van het land, kon ze na 1980 geen en
kele keer meer Spaans kampioen wor
den, laat staan internationaal potten bre
ken.
Generatie
Toen stond Ramon Mendoza op. "Met
de dood van Santiago Bernabeu was een
historische etappe afgesloten en begon
de decadentie. Het zal my lukken Real
weer bovenaan te krijgen, en dat is geen
grootspraak". Met liefst.16.000 handteke
ningen werd zijn nominatie voor de ver
vroegde 'presidentsverkiezingen' ge
steund. Al die mensen vielen voor zijn
charme en vooral zijn gouden handen.
Plus zijn woorden: "Voorzitter zijn van
Real is belangrijker dan welke ministers
post ook. Ik zou mijn werk en al mijn illu
sies opgeven om voorzitter van deze clubj
te kunnen worden".
Voor vier jaar werd hij gekozen, maar
nu al zeggen ze in Madrid dat Mendoza
de voorzitter zal zijn van een hele genera
tie, zoals Bernabeu dat was. Real Madrid
heeft meer leden dan ooit, trekt in de
competitie minimaal 80.000 toeschou
wers, veroverde in 1985 en 1986 de Uefa-
Cup, in 1986 en 1987 de Spaanse titel, en
moet komende woensdag na Napoli,
Porto en Bayern München nog PSV
hoe moeilijk dat ook zal zijn na de 1-1 in
Madrid opzij zetten om voor het eerst
na 22 jaar weer de belangrijkste Europe
se beker in de immense prijzenzaal te zet
ten.
Zonder voetballers als Hugo Sanchez,
Emilio Butragueno, Rafael Gordillo en
Michel of trainer Leo Beenhakker tekort
te doen, het huidige succes is vooral ook
dat van Ramon Mendoza. "Ach", zegt hij
zelf, "ik maak de doelpunten niet, ik heb
alleen dit bedrijf georganiseerd en ben
|slechts een schakel in het succes. Na
tuurlijk, toen ik hier kwam trof ik een
grotere schuld aan dan verwacht (ruim
30 miljoen gulden, red.) en een collectief
verlies van alle illusies. Dat laatste heb ik
hersteld door veel met iedereen te praten
en spelers als Sanchez en Gordillo te ko
pen".
Met dat laatste maakte Mendoza de
schulden nog veel groter, maar als zaken
man wist hij dat je moet investeren om
beter te worden. "Hij was al zakenman
toen hij nog een celletje was", schreef ie
mand eens. Een zakenman die alles wat
hy aanraakte in goud veranderde. Zijn
geheim: "Ik ben een mus die door veel
klappen voor zijn kop een adelaar is ge
worden".
Klappen in zijn jeugd, die al begonnen
toen zijn moeder bij de bevalling over
leed. Enig kind, arm en hongerig opge-
jgroeid in de Spaanse Burgeroorlog, later
zelf vader van zes kinderen, maar door
zijn voortdurende hang naar zakelijk
succes van zijn vrouw gescheiden. Alle
andere privé-zaken verbergt hij in een
bunker van discretie, "want ik hoef niet
in die populaire roddelbladen te staan".
Spion
De laatste echte grote klap die hy in
casseerde was zijn aftreden in 1978 als
vice-voorzitter van Real Madrid. Een
weekblad had 'onthuld' dat Ramon Men
doza een KGB-spion was. "Dit terugtre
den is tijdelijk, om mijn gekrenkte eer te
verdedigen", beloofde hij.
Hoe hij voor spion kon worden versle
ten? Al in de jaren '60 reisde Mendoza
naar Moskou. Een dag voordat een
Spaanse minister een bezoek aan de Sov
jet-hoofdstad zou brengen om handels
contacten te leggen, opende Mendoza op
het Rode Plein een koffer vol citroenen
en sinaasappels. Vanaf dat moment was
hy de 'man van Moskou'. "Er zijn daarna
zoveel valse dingen over me gezegd en
geschreven, omdat de Sovjetunie iets
heel geheimzinnigs was en mijn handel
dus ook. Maar nu reizen in het spoor van
de premier dertig zakenlieden mee naar
Moskou".
De blaam werd gezuiverd en Ramon
Mendoza kon verder gaan met zijn suc
cessen. Naar het buitenland reisde hij
niet meer. In eigen land blies hij de paar-
desport nieuw leven in en bezit hy nu
ruim dertig van Spanjes beste renpaar
den. "Maar ik heb alty d één grote zwakte
gehad, het voetbal". Na een halve eeuw
lid geweest te zijn van Real Madrid
moest hy maar eens 'presidente' worden.
Pech
De man die zichzelf omschrijft als
"progressief en liberaal, een groot guer
rillero, maar zonder me in de politiek te
mengen", praat over zijn club slechts in
superlatieven. "Met Real kun je tot het
einde van de wereld gaan".
Houdt trainer Leo Beenhakker altijd
wat slagen om de arm, voor Ramon Men
doza kon er voor de eerste wedstrijd te
gen PSV in de halve finales van het Euro
pa Cup 1-toernooi niets meer fout gaan.
"Wat een pech", riep hy na de loting voor
de kwartfinales. "Pech voor Bayern dan,
wat erg voor ze, dat ze ons hebben ge
loot".
Dat vertrouwen was na de uitschake
ling van de Duitsers alleen maar groter
geworden. "Iedereen is het erover eens.
Real is de beste van Europa". Alleen die
beker ontbreekt nog, de beker die de jon
gensdroom van Ramon Mendoza thans
zo tastbaar maakt.
Wim Jeremiasse moet het als jurylid en wedstrijdleider voortaan zonder internationale wielerkoersen doen. "Het enige frustrerende is dat ik voortdurend
mijn integriteit moet verdedigen". <f0to gpd»
zitter Piet van der Molen. "Ik voelde er
eigenlijk niet zoveel voor omdat ik vond
dat je met zo'n brief de beschuldiging
toegeeft. Maar Verbruggen zei: je moet
ermee kappen, dan sta je steviger in je
schoenen".
Jeremiasse zwicht dan in het besef dat
hij op die wijze de deur naar de Olympi
sche Spelen in Seoul openhoudt, waar
hij als jurylid naartoe wil. "Omdat het zo
ongeveer het enige evenement is waar ik
als jurylid niet bij geweest ben".
Kwaad geschied
Het kwaad is op dat moment echter al
geschied. Op 30 oktober richt KNWU-
voorzitter Piet van der Molen zich nog
eens in een brief tot secretaris-generaal
Jekiel van de UCI, waarin hij stelt niet te
twijfelen aan de integriteit van Jeremias
se, Maar ook dat mag niet baten. De
FICP wil hem niet meer, en daarmee bas
ta.
Wie verwacht een woedende Jeremias
se aan te treffen komt bedrogen uit.
"Kwaad? Nee hoor. Gefrustreerd? Ook
niet. Ik kan alle beschuldigingen weer
leggen. Het enige frustrerende is dat ik
voortdurend mijn integriteit moet verde
digen. Daar word ik wel eens moedeloos
van, maar dat is ook het enige frustreren
de aspect".
Achteraf heeft Wim Jeremiasse er niet
eens spijt van dat hij toetrad tot het stich
tingsbestuur van Superconfex. "Maar ik
heb me nooit gerealiseerd dat zoveel
mensen de kans aangrepen om de poten
onder mijn stoel vandaan te zagen",
moet hij toegeven. Hij is bovendien nog
steeds van mening dat zijn functie in het
stichtingsbestuur van Superconfex
moest kunnen samengaan met zijn werk
zaamheden als jurylid. Om die reden
sloeg hij indertijd het advies van de
KNWU om het niet te doen in de wind.
"Want er zijn zoveel mensen die in verge
lijkbare posities verkeren".
Hij noemt het voorbeeld van mensen
die ooit deel uitmaakten van de sport-
commissie van de KNWU, terwijl hun
zoons kansen hadden geselecteerd te
worden voor kampioenschappen. Jere
miasse: "Eddy Beugels zat in het bestuur
van de KNWU. Alle verzekeringen van
de KNWU waren bij Beugels onderge
bracht, omdat hij in het dagelijks leven
assuradeur is. Joop Middelink was
bondscoach en had een relatie met Vre-
destein. Wat had men mij dan te verwij
ten? Ik had met het sporttechnische as
pect niets te maken. Ik zat als vijfde, neu
trale man in het bestuur van Super
confex om bij verschillen van mening
een beslissende stem te hebben als fis
caal technisch adviseur. Ik heb nog
steeds een zuiver geweten. Ik heb nooit
één renner bewust bevoordeeld of bena
deeld".
Jaloezie
Jeremiasse is ervan overtuigd het
slachtoffer te zijn geworden van jaloezie
en afgunst in het internationale jury
corps. Zijn integriteit stond immers
nooit ter discussie. En als een van de wei
nige juryleden die zijn talen sprak ge
noot hij het voordeel dat hij overal inzet
baar was en ingezet werd.
"Maar nu hebben jaloerse collega's mij
zwart gemaakt door te stellen dat ik par
tijdig ben. Ze hebben zelfs geprobeerd
mij de Olympische Spelen te ontnemen.
Tijdens het UCI-congres in november
bleek er al een Italiaan op mijn plaats te
staan. Verbruggen en Van der Molen
hebben toen ingegrepen en aan de voor
zitter gevraagd hoe het kwam dat Jere
miasse niet meer op de lijst stond. Toen
durfde niemand zijn mond open te
doen".
Om die reden gaat Wim Jeremiasse
toch naar Seoul. Verder moet hij genoe
gen nemen met Nederlandse wedstrij
den en internationale amateurkoersen,
want bij de FIAC (de amateursectie van
de UCI) heeft de Zeeuwse Brabander
nog wel een goede naam. Maar de be
langrijkste amateurwielerwedstrijd van
het jaar, de Vredeskoers, gaat dit seizoen
ook aan zijn neus voorbij. "Omdat de
Tsjechen een Zwitser hebben voorgedra
gen die in het verleden wat voor hen ge
daan heeft, en omdat de Polen een En
gelsman wilden die ervoor gezorgd heeft
dat de Poolse ploeg gratis in de Milkrace
kon rijden. Ja, zo werkt het".
Het moet gezegd dat Wim Jeremiasse
het hem aangedane onrecht ("want dat is
het toch") met klasse draagt. Hij weigert
uiting te geven aan gevoelens van woede
en machteloosheid. De man die jureerde
bij twaalf WK's voelt dat hij niets meer te
bewijzen heeft. Twee jaar geleden nog
kwam hij in een enquête onder UCI-le-
den nog als vierde uit de bus. "Wat mij
dan verwondert is dat ik er dan nu plot
seling niets meer van zou kunnen. Na
tuurlijk vindt men mij nog goed genoeg,
maar UCI-mensen wijzen dan weer naar
dat verhaal in Het Laatste Nieuws en zeg
gen: dat verhaal ligt er toch maar".
Hein Verbruggen, de voorzitter van de
FICP die Jeremiasse in de ban heeft ge
daan, oordeelt dat de hele zaak in der
minne geschikt zou kunnen worden. Je
remiasse: "Hij zei: ga eens praten met
Contër, de secretaris van de technische
commissie. Maar dat doe ik niet. Precies,
dat zou een knieval zijn en daar pas ik
voor. Ik wacht wel tot ze weer naar mij
toe komen. Dat zal zeker gebeuren. Maar
dan zeg ik: mijne heren, ik heb eruit gele
gen omdat ik niet goed genoeg was, hoe
kan ik dan nu wel weer goed genoeg be
vonden worden?".
Jeremiasse neemt het Hein Verbrug
gen kwalijk dat hij zich in de FICP niet
heeft sterk gemaakt voor zijn landge
noot. "Verbruggen vindt dat ik het gelijk
aan mijn zijde heb, maar hij zegt niet de
schijn te willen wekken als Nederlander
voor een Nederlander te willen pleiten.
Enerzijds kan ik dat wel begrijpen, maar
aan de andere kant vind ik het zwak.
Tenslotte zou hij dan als voorzitter van
de FICP praten en niet als Nederlander.
Er zijn Italianen die hemel en aarde be
wegen om hun landgenoten te bevoorde
len, maar wij Nederlanders zijn weer
roomser dan de paus".
Jeremiasse troost zich met de gedach
te dat goede en internationaal georiën
teerde juryleden dun gezaaid zijn. Hij is
ervan overtuigd dat er in de toekomst
weer een beroep op hem wordt gedaan.
"Want als ik toch zie dat er dit jaar een
Fransman naar de Coors Classic wordt
gestuurd die niet één woord Engels
spreekt, en er een Luxemburger naar de
Giro moet een man uit een land waar
amper aan wielrennen wordt gedaan...
Vorig jaar kreeg ik trouwens in de Vre
deskoers een Rus mee die alleen Rus
sisch sprak. Die man zat de hele dag te
schrijven in de auto. Via-via heb ik ge
vraagd wat hij zat te doen. Bleek hij alles
op te schrijven wat hy zag: koeien, paar
den en alles van de omgeving".
Boeiender
Het jureren bij amateurwedstrijden er
vaart hij niet eens als een degradatie. Het
is zo langzamerhand een stokpaardje van
Jeremiasse dat amateurwedstrijden
boeiender zijn dan die bij de beroepsren
ners. "Ik zou het erger vinden geen ama
teurwedstrijden meer te mogen doen
dan wanneer ik, zoals nu, geen buiten
landse profwedstrijden meer mag doen.
Amateurs gooien altijd de beuk erin, ter
wijl de grote rondes bij de profs meestal
in drie, vier dagen worden beslist. Ach,
en ik heb nu ook lol op mijn manier. Als
ik jury-rapporten van sommige wedstrij
den lees, lach ik wat af'.
Zelfs het feit dat hij zyn maatschappe
lijke loopbaan ondergeschikt heeft ge
maakt aan zijn functie als jurylid ("ik had
meer kunnen bereiken zonder die hob
by") kan hem in zijn huidige situatie niet
storen. "Ik heb veel levensvreugde ge
had dank zij het wielrennen. Ik heb din
gen meegemaakt die het daglicht niet
kunnen verdragen, maar ik wil de vuile
was niet buiten hangen. Dat zal ik ook
nooit doen. Ik maak deel uit van het com
plot dat wielrennen heet en dat omvat al
het goede en al het slechte. Het heeft me
gelukkig gemaakt, en zo voel ik me nog
steeds".
"Ik heb veel mensenkennis opgedaan
en ik ben spijkerhard geworden. Ook
voor mezelf. Tien jaar geleden had ik er
goed van gebaald als dit me was overko
men, maar nu zit ik er echt niet mee. Ik
blijf ervan overtuigd dat ik het jureren
had kunnen combineren met mijn func
tie als bestuurslid bij Superconfex. Ja,
dan had ik twee petten gehad, maar ik
zou ze nooit tegelijkertijd gedragen heb
ben".
Ramon Mendoza rechts) met Leo Beenhakker: geen grootspraak. <foto gpd>
