'Nederland koestert zijn talent niet'
Liesbeth List verontwaardigd over haar tanende succes:
Verbaal geweld De Tijd
Rava/Saluzzi:
fraai geluid
Brave Roos en
flauwe Palinckx
Jane Ira Bloom
de moeite waard
Nederlander wint Triënnale
Arean/Groot: verrukkelijk
Doorzichtig pianospel Rogé
ZATERDAG 26 MAART 1988
KUNST
PAGINA 33
Gebeurt er niet snel een
wondertje, dan viert
Liesbeth List over
ongeveer twee jaar een
jubileum met een wrange
bijsmaak. In 1990 zal het
precies tien jaar geleden
zijn dat de Amsterdamse
zangeres/actrice een elpee
met nieuw materiaal heeft
volgezongen. En dat
terwijl ze op dit ogenblik
meer dan genoeg
geschikte nummers heeft
klaarliggen die zo in het
zwarte vinyl kunnen
worden geperst. Maar het
ziet er niet naar uit dat er
binnen afzienbare tijd
nieuwe platen van
Liesbeth List op de markt
zullen verschijnen.
Liefhebbers die haar
willen horen zingen
moeten een theater
bezoeken. Want met het
fonkelnieuwe programma
'List Nu' treedt ze in elk
geval tot mei her en der in
Nederland op.
AMSTERDAM - "Het is onbegrij
pelijk. Absoluut onbegrijpelijk",
klinkt het bitter uit de mond van de
zangeres die diverse keren per
week honderden mensen naar de
theaters weet te trekken en van wie
vele tienduizenden langspeelpla
ten zijn verkocht. "Platenmaat
schappijen denken tegenwoordig
alleen maar aan geld verdienen. Ze
willen hoe dan ook op safe spelen".
door
Berrie van Helden
Op haar gemak, maar met stem
verheffing, maakt ze duidelijk hoe
veel moeite het kost om anno 1988
als Nederlandstalige zangeres een
plaat te maken. "Ik zit mezelf echt
niet te beklagen. Dat is absoluut
niet de bedoeling. Maar ik- wil een
tendens weergeven. Neem zange
ressen als Conny Vandenbosch,
Lenny Kuhr, Jasperina de Jong,
Thérèse Steinmetz. Een paar jaar
i de katoenvelden'
door De Tijd. Tekst: Bernard-Marie Költes.
Regie en vertaling: Ivo van Hove. Spelers.
Bart Siegers en Dirk Typens. Gezien op 25
maart in het LAK, Leiden. Aldaar nog te
zien, vandaag 26 maart.
LEIDEN Het decor in de voor
stelling 'In de eenzaamheid van
de katoenvelden' is grijs en leeg.
Een vaal schijnsel verlicht de
ruimte. In het maanlicht krujfeen
de wegen van twee mannen zich,
of beter gezegd de ene man is
verdwaald op het territorium van
de ander. Op de vloer van het to
neel is het pad aangebracht dat
de mannen bij elkaar heeft ge
bracht. In de duisternis ontstaat
een gesprek, waarin het romanti
sche thema van het verlangen in
Beckett-achtige teksten wordt
uitgewerkt.
De man van het territorium in
troduceert zich als de verkoper,
de inlosser van verlangens; de
ander krijgt de rol van de koper
van verlangers in de schoenen
geschoven. Deze rolverdeling
van verkoper en koper wordt tot
het einde volgehouden en vormt
voor het publiek de belangrijkste
steun in het verbale geweld
waarmee de twee elkaar te lijf
gaan. Het absurdistisch perspec
tief wordt rauw en zonder con-
sessies opgediend. De communi
catie bestaat uit monomane en
afmattende monologen. Stacca
to sprekend wordt er dwangma
tig en half-wiskundig doorgere
deneerd. Het is nauwelijks te vol
gen. Twee randfiguren aan de
zelfkant die als Socratische filo
sofen het verlangen, het gemis,
zichzelf en de ander analyseren.
De verkoper wil weten wat de
ander verlangt. Mensen die 's
nachts op dit uur op deze plaats
vertoeven, verlangen iets. Wat
kan hij hem verkopen? Het ant
woord op die vraag wordt niet
gegeven. 'In de eenzaamheid van
de katoenvelden' brengt alles te
rug tot handelswaar. De inlos
sing van het verlangen is een
'deal' tussen twee mensen. In de
duisternis van de nacht proberen
ze tevergeefs die 'deal' te sluiten.
Als vogelgeluiden de ochtend
aankondigen verstommen de
.monologen. Eenzaam en met le
ge handen wordt de nieuwe dag
begroet. De kijker daarentegen
begroet het einde met een gevoel
van opluchting. De voorstelling
is boeiend, pakkend, er wordt
fantastische geacteerd, maar je
moet wel in conditie zijn en over
uithoudingsvermogen beschik
ken.
RADBOUD ENGBERSEN
geleden maakten ze de ene hit na
de andere. Maar nu hoor je niets
meer van ze. Ze krijgen geen gele
genheid meer om platen te maken.
Waarom niet? Omdat Nederland
zijn talent niet koestert. Als ie
mand lang meedraait, dan weten
de mensen het wel na een paar jaar.
Kijk dan eens naar Frankrijk. Tot
je laatste snik blijf je daar een ve
dette van het volk".
Verontwaardigd
Enkele jaren geleden kwam
Liesbeth List in contact met een
platenmaatschappij. "Ze hadden
een goed idee", begint de zangeres
in haar ruime Amsterdamse wo
ning in het hartje van de stad. "We
zouden een langspeelplaat maken
met zes hits en zes nieuwe num
mers. De bekende liedjes moesten
het nieuwe materiaal als het ware
dragen. Zou deze plaat aanslaan,
dan mocht ik een heel nieuwe
elpee maken. We hebben een jaar
lang besprekingen gevoerd en uit
eindelijk werd de knoop doorge
hakt. Ik mocht de plaat maken,
maar moest dan wel een wiegelied
je en een nummer met een kinder
koor zingen. Toen heb ik voor de
eer bedankt. Nog nooit heb ik met
een kinderkoor gezongen. En om
het geld ga ik niet iets doen wat ik
niet wil. Vervolgens heeft de pla
tenmaatschappij een lp uitge
bracht met hitnummers van Ram
ses Shaffy en van mij. Daarvan zijn
er nu geloof ik zo'n 20.000 ver
kocht. En daar hebben ze in wezen
niets voor hoeven doen", zegt ze
verontwaardigd.
In 1980 heeft ze haar laatste lang
speelplaat getiteld .Voor vanavond
en daarna' gemaakt. Sedertdien
zijn er alleen maar verzamel-elpees
van haar verschenen. "Ik denk dat
nu alle nummers zo'n drie keer op
verschillende platen en compact
discs zijn verschenen".
Ze wil graag een nieuwe plaat
maken. Maar ze krijgt de kans niet
Volgens Liesbeth List zit het bete
re Nederlandstalige genre in de
hoek waar de klappen vallen. "We
leven nu in het tijdperk van Lee To
wers en Anita Meijer. De Engelsta
lige muziek voert de boventoon".
Andere koers
Ook de koerswijziging van de
omroepen hebben naar haar over
tuiging met het verval van het bete
re genre te maken. "Vroeger had je
nog tv-shows en galaprogramma's.
Tegenwoordig heb je in feite alleen
maar quizprogramma's. En ons
soort muziek hoort daarin niet
thuis. Daar komt nog bij dat de
Enrico Rava/Dino Saiuzzi
Quintet: 'Volver (Oktober
1986. ECM 1343 (EP) en ECM
831395-2 (CD).
Een in de beste tradities van
ECM aangenaam klinkende
plaat. De Italiaanse trompettist
Rava, die niet altijd even consis
tent musiceert, hoewel altijd van
technisch hoog gehalte, in com
binatie met de bandoneon van
Saiuzzi. Inderdaad wordt het
grootste deel van het album in
beslag genomen door prachtig
opgenomen moderne 'mood mu
sic', maar zo hier ep ander wordt
de rust aangenaam verstoord
door gitarist Harry Pepl. De te
neur is echter: impressionistisch
spel met losse structuren. En dat
klinkt geslaagd.
De aangename klanken van
Saiuzzi en Rava c.s. kunnen
weliswaar niet doorgaan voor
stevige jazz, menige zogenaamde
'new age'-muzikant zou hier eens
naar moeten luisteren. De
bandoneon van Saiuzzi treedt
helaas niet teveel op de voor
grond, zodat de aandacht wordt
getrokken door de fraaie toon
van Rava, die toch nog altijd een
van Europa's beste trompettis
ten is. De ritmesctie van Furio de
Castri (bas) en Bruce Ditmas
(slagwerk) houdt zich voorname
lijk onledig met dramatisch ge
rommel. maar ja, dat hoort nu
eenmaal bij dit soort muziek.
Zeer goede persing.
Toon Roos Quartet: 'Attitudes',
Timeless SJP 285.
Palinckx: 'Grrrroeten', Trac
tion Avant 600
Twee Nederlandse producties
uit geheel verschillende muzika
le hoeken en met heel andere
oogmerken op de markt ge
bracht. De Toon Roos-plaat zit
stevig in de mainstream van de
moderne jazz, terwijl het nonet
van gitarist Jacques Palinckx op
het terrein van de nieuwe geïm
proviseerde muziek opereert.
Roos treedt in de sporen van de
illustere Amerikanen en Pa
linckx wil compleet eigen niet te
categoriseren muziek maken.
Beiden slagen maar gedeeltelijk
in hun opzet.
Het is duidelijk waar het kwar
tet van de oorsponkelijke Alp-
hense tenor- en sopraansaxofo
nist zich aan spiegelt, namelijk
aan het Miles Davis Quintet uit
de jaren zestig zonder de trom
pettist. Nu klinken Roos en pia
nist Karei Boehlee inderdaad
qua geluid een beetje als Wayne,
Shorter en Herbie Hancock,
maar ze slagen er niet in om een
goed alternatief (misschien een
beetje te veel gevraagd) voor
Shorter en de zijnen te bieden.
De vraag is waar de potentiële
koper zich het meest tot aange
trokken voelt: de nieuwe Toon
Roos of een oude Shorter of Han
cock? Nu ligt dat niet aan de mu
zikale en technische capaciteiten
van Roos en Boehlee, want er
wordt goed gespeeld en behoor
lijk geschreven (Roos). Helaas
nemen de heren net iets te wei
nig zelf aangelegde hindernis
sen, zoals Shorter en anderen dat
wel deden vroeger. Kortom, er is
te weinig eigens op deze plaat, af
gezien van de composities, om
hem te doen opvallen.
Tekenend voor de voorzichig-
heid waarmee wordt gespeeld is
de ritmesectie (Frans van der'
Hoeven, bas en Roy Dackus,
drums) die vrijwel nooit meer
doet dan netjes begeleiden en
het nalaten om Roos en Boehlee
eens op te jutten.
Desondanks een goede elpee
die te beschouwen is als een bre
vet van technisch vermogen en
hopelijk springplank is voor een
toekomst met meer uitdagende
muziek. Goede opname, redelij
ke persing.
De plaat van Palinckx is een
stuk minder commercieel, wat
helaas ook een beetje tot uiting
komt in de opname en vooral de
mixing. Die had met wat meer
aandacht een stuk helderder ge-
kunt.
Traction Avant is een Tilburgs
muzikantenlabel dat muziek uit
de eigen regio (Van Kemenade,
Langenhuijsen) uitbrengt. Jac
ques Palinckx, niet te verwarren
met broer en bassist Bert, die
ook in de groep zit, maakte vorig
jaar een toernee met deze grote
groep om eigen composities te
spelen. De indruk van vorig jaar
wordt op deze plaat bevestigd.
De suite-achtige stukken van Pa
linckx klinken verbrokkeld en
vertonen niet altijd een logische
ontwikkeling. Daarom doen de
composities wat statisch aan zo
dat, vanuit een jazz-standpunt
gezien, het geheel een beetje lijkt
op typisch Europese serieuze
muziek.
De goede kwaliteit van de so
listen (Wil Offermans, Paul Ter
mos, Peter van Bergen, Toon de
Gouw, Hans Sparla en Michiel
Scheen) maakt het een en ander
goed. maar met andersoortig ma
teriaal had er meer spanning in
gezeten. Muziek is nu eenmaal
met alleen een zich voortbewe
gen van de ene interesante frase
naar de andere. De persing is re
delijk.
Jane Ira Bloom: 'Modern Dra
ma: (9-13 februari 1987. Colum
bia FC-40755) (CBS).
De plaat waar ik de laatste
maand het meeste plezier aan be
leefd heb, is deze, de vijfde van
Bloom. Jane Ira Bloom heeft
zich gespecialiseerd op de so
praansax, naar zij vertelt, omdat
ze de andere gangbare saxofoons
wat aan de zware kant vond. Een
zeer gelukkige keuzè, want te
veel wordt de sopraansax als een
soort tweede instrument be
schouwd, vooral door tenoristen.
Dat Bloom tot het een en ander
in staat was, wisten we al van
haar vorige platen op kleinere la
bels, maar het meest complete,
interessante en gevarieerde al
bum is toch wel 'Modern Drama'.
Het is een Amerikaanse persing
die gelukkig hier officieel door
CBS wordt geïmporteerd.
Het indrukwekkende van deze
produktie is de bewuste manier
waarop Bloom speelt met ele
menten uit diverse richtingen
van de hedendaagse jazz en tege
lijkertijd alles heel makkelijk fris
doet klinken. Ze wordt bijzonder
goed aangevuld door Ratzo Har-
ris op bas en basgitaar en Tom
Rainey op drums. Pianist Fred
Hersch, die één keer ook op
Hammond B3 te horen is, is har
monisch en ritmisch zeer goed
op dreef en zijn toekomstige ver
richtingen zal ik met spanning
afwachten. Alle composities zijn
van Bloom en zeer de moeite
waard. Let bij beluistering ook
op het creatieve gebruik van
electronica. Kant één is goed,
kant twee is matig geperst, maar
de opname is uitstekend. j
discjockeys van de radio onze pla
ten niet draaien. Dat betekent dus
dat mensen gewoon niet weten wat
er allemaal te koop is. Zo is mijn
laatste elpee niet eén keer op het
scherm geweest. Voorheen werden
er ook shows rond artiesten opge
bouwd. Daar was toen nog geld
voor. Nu niet meer. Men laat de
kijkcijfers spreken. En aangezien
dat soort programma's niet door de
grootste gemene deler wordt beke
ken, worden ze niet meer ge
maakt".
Liesbeth List steekt een sigaret
op en vervolgt haar relaas met de
veelzeggende woorden: "Wil je te
genwoordig op het scherm, dan
mag je panellid worden". Diverse
keren heeft ze aankomende arties
ten beoordeeld, spreekwoorden en
zegswijzen uitgebeeld en moorde
naars ontmaskerd. Ook is ze een
keer in het dichtbekeken 'Wedden
Dat' een weddenschap aangegaan.
"Af en toe moet je je gezicht laten
zien. Dan weten de mensen dat je
er nog bent".
Gokken
Toch heeft Liesbeth List nog
hoop dat zij een nieuwe plaat mag
maken. "Op de nieuwe elpee van
Ramses Shaffy zing ik met hem
een duet. Dat nummer wordt op
single uitgebracht. Slaat de elpee
aan, dan mag Ramses dus een nieu
we plaat maken. Wordt ook de
single een succes, dan krijg ik mis
schien ook weer een kans. In we
zen is het gewoon een kwestie van
gokken".
Liesbeth List: "Als een platen
maatschappij er brood in ziet, smij
ten ze er geld tegen aan. Anders
niet. Ergens geef ik ze wel gelijk.
Immers: doet een plaat het niet,
dan gooit men zomaar even 6 ton in
de vuilnisbak. En dat is natuurlijk
heel erg. Maar...".
De zangeres maakt haar zin niet
af. Plotseling staat ze op. Wenkt de
verslaggever mee te komen en
beent naar een kamertje achter de
woonkamer. "Moetje hier eens kij
ken. Daar hangen ze". Liesbeth
List wijst naar de muur waar zeven
gouden en twee platina elpees han
gen.
De platen zijn het 'levende' be
wijs dat materiaal van haar goed
werd verkocht. Toch zullen men
sen die haar willen horen (nog...)
niet in een platenwinkel terecht
kunnen. Ze dienen naar het theater
te gaan. Want Liesbeth List is niet
voor één gat te vangen. Vanaf 1980
heeft ze nog elk jaar op de planken
gestaan. Alleen, met Ramses Shaf
fy, Henk Elsink en als sociaal werk
ster in de produktie Jan Rap en zijn
maat. "Was ik louter platenartieste,
dan was ik allang uitgeschakeld",
erkent ze. "Maar gelukkig kan ik
terugvallen op het theater. Ik ben
niet afhankelijk van de platen. Col
lega's van mij die wel van hits af
hankelijk zijn, vallen dan ook weg.
Of zijn aangewezen op het schnab
belcircuit: discotheken, voetbal
verenigingen. Maar daar ben ik ab
soluut niet voor geschikt. Ik heb
het één keer gedaan, maar nooit
weer. Dat ligt mij totaal niet".
Schuttingtaai
Maar op het toneel voelt Lies
beth List zich wel thuis. "Het thea
ter is nummer 1Het nadeel van het
maken van platen vind ik dat je je
gevoelens in drie minuten moet la
ten vereeuwigen. En soms ben je
met één zo'n lied een hele dag in de
studio bezig. Als je het resultaat
dan weer na een jaar hoortdenk je
ik zou het nu anders willen zingen,
maar dat kan dat niet".
In het theater speelt ze vooral
graag met haar artistieke partner
Ramses Shaffy. Toch treedt ze niet
elk jaar met hem op. "Als mensen
ons een tijd niet samen zien, dan
hebben ze er na een bepaalde pe
riode weer zin in. Zou je 20 jaar
lang avond aan avond zij aan zij
door het land trekken, dan hebben
ze het onderhand wel gezien". Dus
treedt Liesbeth List alweer enige
weken, begeleid door pianist Rob
van Dijk solo op. De laatste keer
deed ze dit in 1983. "Een solopro
gramma is moeilijker. Je staat er al
leen voor en alle verantwoording is
voor jou. Maar ik vind het enig".
'List Nu' is een min of meer auto
biografisch programma. Bewust
heeft ze hiervoor gekozen. "Ik kies
altijd repertoire uit dat met mijn
gedachten wereld heeft te maken.
De teksten hebben te maken met
mijn houding in het leven", legt ze
Uit.
De onderwerpen van de gedich
ten, de sketchjes en liedjes zijn
soms gewaagd. Ze bezigt teksten
die het doorsnee publiek niet uit
haar mond verwacht te horen. "Ik
heb mijn normen verlegd. Maar ik
zeg dingen niet op een ordinaire
manier, ik vloek niet en gebruik
Liesbeth List:
"Platenmaat
schappijen den
ken tegenwoordig
alleen maar aan
geld verdienen".
(foto GPD)
geen schuttingtaai. De taal die bij
voorbeeld Freek de Jonge bezigt,
zou het publiek uit mijn mond niet
accepteren".
Duidelijk is in elk geval dat Lies
beth List niet louter over liefde
zingt. "Dat ambieer ik beslist niet.
Ik lees de krant en ik heb veel ge
reisd. Ik weet hoe de wereld in el
kaar steekt. En die wereld is niet
lief. Wel heb ik liedjes over liefde in
de show. Want gelukkig bestaat er
tegenwoordig toch nog zoiets als
liefde".
Kritiek
De thema's die Liesbeth List be
handelt, zijn onder meer: verlegen
heid, emancipatie, terrorisme (een
prachtige song over de moeder van
een jonge terrorist dat zij op aan
grijpende wijze vertolkt) en de
journalistiek. Ze opent het pro
gramma met een liedje waarin ze
de draak steekt met de critici.
"Meer als een soort therapie heb ik
dit nummer op het programma ge
zet. Vroeger kon ik hier heel nijdig
om worden, maar nu ben ik er over
heen. Als ik weer zo'n kritiek lees,
dan denk ik alleen maar: daar heb
je weer zo iemand".
Vanaf 1965 hebben fans de kran
teartikeltjes systhematisch be
waard. Uit deze enorme berg lo
vende, spottende, opbeurende en
afbrekende kritieken heeft Lies
beth List een zeer bijzondere
bloemlezing samengesteld. "Als
mensen horen wat journalisten
over mij hebben geschreven, gelo
ven ze hun oren niet. Maar elk ci
taat dat in het liedje voorkomt,
heeft echt in de krant(en) gestaan",
beklemtoont de zangeres die nu
wel kan lachen ("Ik sta er boven")
over kritieken die soms niets met
de inhoud van een programma te
maken hadden. "Soms komen
journalisten die een hekel aan mij
hebben naar een optreden. Als het
publiek op die avond enthousiast
reageert, mij wil opvreten, dan kan
zo iemand onmogelijk schrijven
dat het een saaie, koele vertoning
was. Dus schrijft zo'n verslaggever
dat ik knokige knieen heb, een lan
ge nachtjapon draag, net zo hijg als
Astrid Nijgh of in de mist ga door
knullige gebaren. Vroeger werd ik
van die kritiek echt ziek. Kritiek le
veren mag natuurlijk, maar op deze
manier beledigen ze je gewoon",
zegt ze toch fel.
"Leest het publiek zo'n puur ne
gatief verhaal dan hebben ze geen
zin meer te kijken. En daar sta je als
artiest dan met je goede gedrag. En
als mensen bij het niet-gesubsidi-
eerde toneel wegblijven, dan houdt
het op. Alleen de personen die echt
van je houden, de fans, die zullen
toch blijven komen".
LUBLIN/HAARLEM (GPD) - Beeldend kunstenaar Michel van Over-
beeke heeft de Grand Prix gewonnen van de Poolse Triënnale Against
War, die in van mei tot oktober in Lublin wordt gehouden.
Michel van Overbeeke krijgt de onderscheiding voor zijn etsen 'Cut Off
I tot en met III. Deze Triënnale wordt voor de twee keer gehouden. De ex
positie van kunstwerken, die onder auspiciën staat van het Poolse minis
terie van Cultuur en de UNESCO, heeft plaats in het beruchte voormalige
Duitse concentratiekamp Majdanek, waar tussen 1941 en 1944 360.000
mensen van 50 verschillende nationaliteiten, waaronder Nederlanders,
zijn vermoord. Het kamp is nu een staatsmuseum.
De Triënnale komt voort uit een reeks eerdere tentoonstellingen, die in
Majdanek werden gehouden en waaraan voornamelijk Poolse kunste
naars deelnamen. Deze exposities kregen in 1979 een internationaal ka
rakter. In 1985 werd de eerste Triënnale Against War gehouden, waaraan
224 kunstenaars uit 29 landen met in totaal 478 werken deelnamen.
De prenten die Michel van Overbeeke heeft gemaakt, stellen 'innerlijk
geweld' voor. Ze zijn in 1985 vervaardigd.
Aan de Grand Prix is een geldbedrag van 100.000 zloty's (2500 gulden)
verbonden. Michel van Overbeeke is uitgenodigd voor een verblijf van
drie dagen in Lublin, in welk district Majadanek ligt.
George Groot. Muziek-Martin
gie: Paul Vermeulen Windsant. Gezien op
25 maart in de Leidse schouwburg. Aldaar
LEIDEN Terwijl velen in de
cabaretwereld als solist een
plaats proberen te veroveren,
hebben twee zeer verschillende
kleinkunstgiganten een duo
trachten te vormen. Wie had dat
ooit kunnen bedenken: Jenny
Arean en George Groot samen
op de bühne?! Het idee stamt van
Jenny, die George heeft ge
vraagd. Zo'n hoogst ongebruike
lijke combinatie roept natuurlijk
verwachtingen op. Zulke con
trasterende persoonlijkheden sa
men op één podium: dat wordt
ofwel helemaal niets, ofwel per
fect en verrukkelijk. Dat laatste
is zonder voorbehoud van toe
passing. Wat aanvankelijk
hoogst opmerkelijk leek, blijkt
een vanzelfsprekende haast
voor de hand liggende combi
natie te zijn geworden. Het gele
genheidsduo brengt een voor
treffelijk programma, dat geen
enkele kleinkunstliefhebber
zich mag laten ontgaan.
Beiden nemen een aantal soli
voor hun rekening en laten el
kaar daarbij in hun waarde. Ge
orge Groot maakt zich weer eens
op weergaloos knappe wijze
boos en houdt weer zo'n schitte
rende conference waarbij je echt
niet weet, of je eigenlijk wel mag
of kan lachen. Als je dat verge
lijkt met de leuterverhalen, waar
toe vandaag de dag menig caba
retier zijn toevlucht zoekt! Dat
Jenny Arean met imponerend
stemgeluid liedteksten kan ver
tolken. weten we uit haar solo-
programma's zoals 'Gescheiden
vrouw op oorlogspad'. Hier in dit
programma is ze sterker dan
ooit. Soms is ze heel gevoelig, als
zij bijvoorbeeld over haar oma in
het verzorgingstehuis vertelt.
Vaak leeft ze zich helemaal uit in
de dialoogsketches en in de
zangnummers.
Dat wil niet zeggen, dat het pro
gramma slechts bestaat uit het
geraffineerd samenvoegen van
twee solo-optredens. George
Groot en Jenny Arean doen ge
noeg nummers samen, waarin
beiden goed tegen elkaar opge
wassen blijken te zijn. Ze vullen
elkaar perfect aan: die kleine
vrouw vol bruisende vitaliteit en
die lange, rijzige man met zijn
tobberig gevoel voor humor.
Hun dialogen liggen misschien
woord voor woord strikt vast.
Het oogt echter als een spontaan
gesprek dat ter plekke ontstaat
gewoon puur vakwerk.
WIJNAND ZEILSTRA
Concert door het Rotterdams Philharmo-
msch Orkest onder leiding van Yan Pascal
Tortelier. Solist Pascal Roge, piano. Wer-
LEIDEN "Le Tombeau de
Couperin" componeerde Ravel
als suite voor piano en later voor
orkest.
Het lichtvoetige karakter van
deze stukken werd meteen aan
gevoeld door het Rotterdams
Philharmonisch Orkest onder
leiding van Yan Pascal Tortelier,
zoon van een beroemde cellist.
Schijnbaar onopvallend, met ly
rische bewegingen voerde hij het
orkest door de bonte afwisseling
van klankkleuren.
Het Franse karakter van deze
suite werd gevolgd door een
mengeling van blues en Spaanse
en Baskische invloeden: Ravel's
pianoconcert in G. Het gevarieer
de slagwerk, waaronder de be
kende zweepslag in het begin,
geeft extra kleur aan het geheel
naast natuurlijk de pianosolist.
In dit geval was dit Pascal Rogé,
die al een reputatie heeft op het
gebied van Franse pianomuziek.
Dit bleek inderdaad ook in zijn
doorzichtige manier van spelen,
waardoor ook de snelle passages
helder te horen waren. Naast
energieke gedrevenheid demon
streerde hij de nodige rust en
eenvoud in de lange pianosolo
aan het begin van het langzame
middendeel.
In het algemeen heb ik trou
wens de indruk dat veel orkesten
steeds sneller gaan spelen, mis
schien een invloed van het mo
derne jachtige leven. Zo vond ik
na de pauze de eerste twee delen
van de Italiaanse symfonie van
Mendelssohn beslist te vlug ge
speeld. Het eerste deel heeft een
zonnig karakter, maar de levens
vreugde ging verloren door het
verbeten tempo dat (weliswaar
consequent) werd volgehouden.
Het door de componist voorge
schreven accellerando tegen het
eind van dit deel was daardoor
niet goed mogelijk. Het tweede
deel, dat een processie voorstelt,
had in deze uitvoering meer een
stevig wandeltempo dan de gang
van een voortschrijdende rij
Overigens gaf het Rotterdams
Philharmonisch Orkest een
knappe en gedreven uitvoering
van deze onbezorgde symfonie.
De strijkers reageerden exact op
elkaar en vormden een gedisci
plineerde eenheid in de vele
snelle noten.
FRANK DEN HERDER
