'Haagse Harry is mijn naïeve broertje'
Ik heb geleefd als een kluizenaar'
Leiderdorper Olaf Hoenson legt kritiek op omstreden tv-act naast zich neer
Nederlands enige herderin zegt haar schapen gedesillusioneerd vaarwel
ZATERDAG 19 MAART 1988
PAGINA 23 j
Nieuw controversieel persoon
op de vaderlandse televisie:
'Haagse Harry', in wiens
vermomming de 29-jarige
Leiderdorper Olaf Hoenson
schuil gaat. In de vierdelige
Vara-serie 'De Nacht' laat hij
zich als 'uitkleder'
ogenschijnlijk keer op keer
voor schut zetten, maar zo
eenvoudig ligt het niet. "De
vrouwen die ik wel uit de kleren
krijg worden uit het programma
geknipt".
door Paul de Tombe
Zelfs Adelheid Roosen valt keihard
over hem heen. "Die Harry mag je
van mij op z'n bek slaan, als ik in de
zaal had gezeten had ik hem totaal in
mekaar geramd", merkte de hoofd
rolspeelster van Vara's nachtshow
na de eerste uitzending op.
Onderwerp van haar bijtende kritiek:
de figuur van 'Haagse Harry', die in de te
levisie-nachtclub probeert jonge meiden
uit het publiek tegen een financiële ver
goeding uit de kleren te praten. Een om
streden act die vooral door vrouwenbe
wegingen als seksistisch wordt ervaren
en door sommigen met gekromde tenen
wordt bekeken, maar die volgens vertol
ker Olaf Hoenson 'bij het grote publiek'
ook positieve reacties en schouderklop
jes oproept.
Vandaar dat 'Haagse Harry' op weg
naar de 'ontknoping' door alle vier de
shows heen als vaste gast gehandhaafd
zal blijven. "Want Haagse Harry is voor
het grote publiek", betoogt Hoenson. die
totaal niet wakker ligt van de protesten
en ze ook allerminst terecht vindt. "Het
gaat er bij de act absoluut niet om vrou
wen neer te zetten als mooie domme pop
pen, maar om de reacties op mijn vragen.
Het gaat om de discussie en om de argu
menten waarom ze zich niet bloot willen
geven, om hun strijdbaarheid. Dat is de
essentie. Dat blijkt ook wel, want de
vrouwen die ik wel uit de kleren krijg
worden uit het programma geknipt. Al
leen degenen die nee zeggen worden erin
gehouden".
Ugly George
Zelf zei hij graag ja op het moment dat
hij de kans kreeg de door hemzelf aange
reikte rol in De Nacht te spelen. Met het
van de Amerikaanse tv opgepikte idee
('Ugly George' op de kabel in New York,
die afgelopen woensdagavond in de Pin-
Up Club van Veronica te zien was) kwam
hij via-via in contact met regisseur Gied
Jaspars, die de vertolking van Haagse
Harry aan hem,overliet. Tot groot plezier
van Hoenson die er geen geheim van
maakt dat het werken voor de televisie
zijn grootste wens is.
"Daar heb ik heel veel voor over", zegt
de jonge zelfstandige ondernemer (29)
met een eigen bedrijfje in Leiden dat zich
bezig houdt met het promoten van win
kelcentra en bedrijven. "En dat betekent
niet alleen in driedelig grijs onderhande
len met projectontwikkelaars, maar ook
het presenteren van kwissen voor het
winkelende publiek. Al jaren sta ik op
winderige schotjes in winkelstraatjes
spelletjes te doen. Bij windkracht negen
in de regen om iemand een bos narcissen
te laten verdienen. Een harde leerschool
en een lullige ervaring, maar op die ma
nier leer je wel presenteren. En lang
zaamaan ben ik er achter gekomen dat ik
dat het leukste vind: het aan elkaar pra
ten van programma's en het entertainen
van mensen. Het hoogst bereikbare daar
in is natuurlijk een eigen spelprogram-
ma op de tv".
"Ik ben bereid ver te gaan om dat te be
reiken", bekent de oorspronkelijk uit
Den Haag afkomstige Hoenson ("Van
daar dat 'Haagse' voor Harry, maar dat
staat ook voor de bluf') zonder schroom.
"Ik heb ook foto's en videobanden rond
gestuurd om te vragen of ik op de tv
mocht. Nee, dat heeft niets te maken met
een gebrek aan zelfrespect. Er zijn tien
duizenden enthousiaste mensen die dat
doen, en ook degenen die nu in de publi
citeit staan hebben ooit op hun knieën
moeten liggen, dus kom niet aan met
zelfrespect. Natuurlijk heb ik zelfrespect
en een eigen mening. Thuis, bij de open
haard met mijn vriendin. Maar daarbui
ten ben ik bereid dat prijs te geven om te
bereiken wat ik wil. Daarvoor moet je in
die wereld nou eenmaal concessies doen.
In dat licht moetje ook die rol van Haag
se Harry zien. Het is een opstapje naar
mijn uiteindelijke doel".
Op straat
Dat niemand in Hilversum op Olaf
Hoenson zit te wachten, beseft hij terde
ge. "Maar een type zoals ik kan toch wel
zijn eigen markt veroveren", denkt hij.
"Net als Hennie Huisman heb ik het pre
senteren op straat geleerd. Ik ben een
vlotte prater en in een huis-tuin-en-keu-
ken discussie zal ik niet gauw afgaan.
Daarin kan ik iemand wel aan, en enter
tainment is in het algemeen toch een op
pervlakkig...eh...verstrooiend gebeuren.
Zo'n spelprogramma zou ik dan ook
graag willen presenteren. Op de manier
zoals Willem Ruis dat deed. Hij was mijn
grote voorbeeld en ik weet dat ik dat kan.
Om dat te bereiken wil ik best Haagse
Harry spelen. Dat vind ik totaal niet ver
werpelijk, al realiseer ik me wel dat
Haagse Harry balanceert op het lijntje
tussen komisch en banaal. Daar ligt voor
mij de uitdaging: om toch leuk te blij-
Zelf vindt hij dat hij daar redelijk in
slaagt. Aan de andere kant van de beeld
buis roept zijn optreden soms plaatsver
vangende schaamte op en krommen zich
de tenen. Hoenson zegt er geen last van
te hebben: "Ik kan me wel voorstellen
dat anderen het gênant vinden, maar dat
vind ik dus niet. Ik ben het toch niet zelf?
Het is een act, een rol. Haagse Harry is
mijn kleine naïeve broertje en ik ben niet
verantwoordelijk voor zijn opmerkin
gen. Die zijn allemaal geïmproviseerd".
Dus is Haagse Harry toch Olaf
Hoenson. "Nee, ik ben h^t niet", ver
weert hij zich hardnekkig. "Ik improvi
seer in de rol, ik zeg wat hij zou zeggen.
Haagse Harry stelt vragen die ik als Olaf
Hoenson niet uit mijn mond zou durven
laten komen. Daarom ben ik blij dat ik
met die camera loop. Daar kan ik mooi
achter wegduiken als ik bloos. Want dat
doe ik echt wel eens. Van de schrik, over
wat Harry zegt. Niet van schaamte, want
ik schaam me niet zo snel. Waarvoor zou
ik me ook moeten schamen? Ik ga toch
niet af? Integendeel. Het schaadt mijn
zakelijke contacten niet, en zelfs in Kat
wijk zijn er mensen die me op de schou
der slaan en me vragen of het me in de
volgende show wèl lukt om iemand uit
de kleren te krijgen. Dat probeer ik te be
reiken met een leuke badinerende bab
bel".
Effect
In de show mist die babbel ogenschijn
lijk z'n uitwerking ("al is het me in twee
van de tien gevallen wel gelukt ze uit de
bloes te krijgen, maar dat is er dus uit ge
knipt"), daarbuiten had de gladde praat
wel degelijk effect. "Vooral uit de femi
nistische hoek kwamen er na de eerste
uitzending nogal wat negatieve reacties.
Dat begrijp ik niet", zegt Hoenson. "Er
zit SM en striptease in de show en dat
wordt allemaal geslikt. Dan vraagt ene
Haagse Harry aan vrouwen of ze tegen
vergoeding hun blouse willen uitdoen en
daar vallen dan hele groeperingen over".
"Oh, gaat het om de manier waarop?
Nou, ik vind niet dat ik Haagse Harry
neerzet als een vies mannetje. Ik heb ook
niets smerigs in de zin. Denk je dat ik op
dat bloot zit te wachten? Kom nou toch.
Ik praat er alleen over, ik wil een discus
sie voeren op basis van gelijkwaardig
heid. Voor de vrouwen die niet uit de
bloes gaan heb ik evenveel waardering
als voor de vrouwen die het wel doen".
"Ik vraag me ook af wat ertegen is om
op eerbare wijze geld te verdienen met je
lichaam", zegt Hoenson. "Eerbaar, ja.
Wat is nou het verschil tussen geld ver
dienen met je hoofd of met je borsten.
Het zijn toch allebei lichaamsdelen? Het
enige dat Haagse Harry doet is de moge
lijkheid opperen om daarmee geld te
pakken. Haagse Harry maakt klein talent
groot, met een tikkeltje bloot. De men
sen die daar tegen zijn, zijn ook tegen een
vak als fotomodel. Je mag een vrouw
toch zeker wel mooi vinden. Heel veel
grote politici waren in haar tijd sprake
loos van Marylin Monroe. Waar hebben
we het dan verder over".
Over respect misschien? "Ach", zegt
Hoenson, "het feit dat er dver zo'n simpel
onderwerp zoveel wordt gepraat en dat
daarmee de discussie over de vrouw
wordt opgerakeld, houdt in dat die dis
cussie kennelijk nog steeds actueel is.
Daarmee is het belang van Haagse Harry
aangetoond. Zijn belang voor mezelf is
dat hij mijn enige kans is om op de tv te
komen. Ik kruip ook met plezier in z'n
huid, want zonder Haagse Harry zou Olaf
Hoenson niet op het scherm zijn ge
weest. En ik doe liever hem dan soepre
clame. Hij maakt toch wat los. Dat merk
ik aan alles".
Kans
Aan de opmerkingen van Adelheid
Roosen bijvoorbeeld. "Maar het publiek
slaat me eerder op mijn schouder dan op
m'n bek", reageert Hoenson. "Dat scan
deert Harry, Harry als ik binnenkom. Bij
de repetities en de opnamen merk ik ook
niets van tegenwerking van Adelheid
Roosen. Zij komt gewoon haar werk
doen en dan kan ze Haagse Harry mis
schien wel op z'n bek willen slaan, maar
dat zegt niks over Olaf Hoenson. Dat ze
zich aan die rol stoort kan ik uit haar le
vensopvatting trouwens wel begrijpen.
Als Xantippe de Wit sabelt ze Haagse
Harry in de volgende uitzending ook ge
nadeloos neer en wast ze hem keihard de
In die scène krijgt hij maar weinig
weerwoord. "Maar ook dan voel ik me
niet voor schut gezet", verkondigt
Hoenson. "Net zo min als door het feit
dat het me in de uitzending met die vrou
wen niet lukt, of dat ze weglopen wat
trouwens vooropgezet was. Ik ben al blij
dat ik de kans heb gekregen om mee te
doen van Gied Jaspars, die me door dik
en dun steunt. Die kans wil ik benutten.
Daarom vind ik het ook niet erg om in die
rol op mijn plaats te worden gezet. Het
publiek kiest altijd voor de underdog. En
uiteindelijk krijgt Haagse Harry in de
vierde aflevering toch zijn zin. Dan volgt
de ontknoping".
Toen Anita van Ingen (23) uit Ede
vier jaar geleden Nederlands eerste
en enige herderin werd, verscheen
haar gezicht veelvuldig op de
televisie en in binnen- en
buitenlandse bladen. Het werd voor
haar een desillusie. "Ze wilden me
weer in de middeleeuwen duwen. Ik
ging eraan kapot". Met pijn in het
hart is zij er begin deze maand mee
gestopt.
door Jetty Claus
Op de heide bij hectometerpaaltje 12,8
loopt een weggetje dat overgaat in een
zandpad. In die stille en afgelegen omge
ving woont Anita van Ingen samen met
haar vriend in een primitief boerderijtje
met een echte waterpomp. De lammer-
tijd is aangebroken en de meeste herders
hebben het nu razend druk. Anita kan er
nog maar moeilijk aan wennen dat zij
niet meer naar de schaapskooi hoeft. Ze
zwerft niet langer over de heide met de
kudde. Haar hond Tommie, een Schotse
collie, rent telkens naar de deur omdat
hij denkt dat zijn bazin aan het werk
gaat.
"Het doet nog steeds zeer dat ik ermee
gestopt ben. Ik mis m'n schapen. Ik had
echter geen andere- keus: geen mens
houdt het vol om zeven dagen per week
te werken. Ik heb geleefd als een kluize
naar. Dat is toch niet meer van deze tijd?
Het is slavenarbeid".
Anita was in dienst van de Stichting
Edese Schaapskudde. Zij heeft de mid
delbare agrarische school gevolgd. Toen
ze hoorde dat er een schaapherder ge
zocht werd, solliciteerde ze meteen. Ze
was dolblij toen ze die baan kreeg. Vol
gens haar arbeidscontract zou ze een ver
vanger krijgen, maar in de praktijk
kwam daar niets van terecht. "Het be
stuur vond dat ik niet moest zeuren. Ik
had toch een mooi baantje. Die mensen
weten niet wat het is om iedere dag zes
uur op de hei te zitten. Zij komen alleen
als het lekker weer is, of in de lammer-
tijd. En als het snikheet is liggen ze met
hun kont in het zwembad. Begrijp me
goed, om het werk ben ik niet gestopt. Ik
vind het hartstikke leuk met dieren om
te gaan".
Volgens Anita van Ingen is het werk
van een herder niet te combineren met
een huishouden. "Voor mannen is dit
vaak geen probleem.Zij hebben een
vrouw, die zorgt dat het avondeten op ta
fel staat en het huis aan kant is als zij
thuiskomen. Maar mijn vriend heeft ook
een baan. Hij werkt bij een boer, komt
pas laat thuis en is dan doodmoe, 's
Avonds was ik druk met opruimen, was
sen, strijken en allerlei andere huishou
delijke karweitjes".
Ze werkte zeven dagen per week, had
slechts een enkele keer een weekeinde
vrij en slechts eenmaal in de afgelopen
vier jaar een langere vakantie. "Ik kon
die beesten toch niet laten barsten", zegt
Anita. "Het gevolg was wel dat ik nooit
meer bij mensen op bezoek ging. Ik heb
maar enkele echte vrienden overgehou
den. Mensen zeiden vaak: wanneer kom
je nu eens? Als er een bruiloft was moest
ik tussentijds weg voor de schapen".
"De eerste twee jaar tilde ik er niet
zwaar aan. Ik was nog vol goede moed
dat het wel geregeld zou worden. Mijn
vriend zag dat ik een terugslag kreeg. Hij
zei dat ik moest stoppen, maar ik had lak
aan zijn mening. Ik ben niet het type dat
het bijltje er gauw bij neer gooit".
Anita heeft de stichting gevraagd of zij
part-time kon werken. "Een gril van deze
tijd", zo reageerde het bestuur. "Ik heb
de eer aan mezelf gehouden en ontslag
genomen. Ik wilde geen groot conflict.
Dan ben je alles kwijt. Mijn huisarts
heeft nog een brief naar de stichting ge
schreven, maar daarop is nooit gerea
geerd".
Toen Anita deze baan kreeg, voorspel
den veel mannen dat ze het niet langer
dan een paar maanden zou volhouden.
"Dit is geen werk voor een meisje, zeiden
ze. Dat zijn van die conservatieve lui, die
vinden dat de vrouw achter het aanrecht
hoort. Het doet me pijn dat ze nu zeggen:
zie je wel dat ik gelijk had, terwijl ik niet
om het werk zelf ben gestopt".
Ondanks het feit dat ze ontslag heeft
genomen, voelt Anita zich nog steeds een
herderin in hart en nieren. "Op de heide
verveel ik me nooit. Dit werk is zeker
niet iedereen op het lijf geschreven. Mijn
vriend vond het verschrikkelijk, hij ging
ook nooit mee. Ik amuseerde me wel. Ik
had mijn breiwerk bij me en in mijn rug
zak zat een radiootje".
Anita had ook een zitstok, die je kunt
uitklappen tot een soort stoeltje. Lezen
gaat volgens haar niet zo gejnakkelijk.
"Als de zon schijnt schitteren de letters
en als het regent wordt je boek nat. Ik
heb onderweg nog wel gestudeerd. De
cursus commerciële economie een
soort middenstandsdiploma die ik
nog moest doen als afsluiting van mijn
opleiding aan de middelbare agrarische
school".
Drie extreem koude winters heeft de
Edese herderin meegemaakt. Als je zes
uur lang in de buitenlucht bent moet je je
wel dik inpakken. Dat deed Anita dan
ook: drie t-shirts, een paar truien, pyja
mabroek, beenwarmers tot vlak onder
de lies, een dikke broek en twee paar
handschoenen. "De mensen romantise
ren dit werk te veel. Maar na een regen
bui is dat wel over, laat staan als het vijf
entwintig graden vriest. Ik heb wel ge
dacht dat ik doodging, zo koud was het.
Maar je leert jezelf weg te cijferen. Ik kon
uiteindelijk mijn gedachten op nul zet
ten. Je voelt dan niets meer".
"Om warm te blijven heb ik ook wel
met Tommie rondjes gerend om de kud
de. Het klinkt gek, maar nat weer is ei
genlijk erger dan vrieskou. Als het re
gent en flink waait bij een temperatuur
van drie graden heb je het kouder dan
met vijftien graden onder nul. Dat komt
omdat zo'n regenpak niet ventileert en
het vocht terugslaat op je lichaam. Ik
baalde eigenlijk pas echt van die verre
gende zomers. Je denkt dan: het ergste
hebben we gehad, maar dan krijg je dat
Anita is nooit bang geweest vóór ver
velende kerels als ze alleen op de heide
was. "Er was even sprake van dat ik een
portofoon zou krijgen. Onzin. Als je
alarm slaat duurt het veel te lang voordat
iemand ter plekke is. Daarbij komt dat
zo'n apparaat veel geld kost. Een vrouw
kan zich heus wel verdedigen. Als ik een
engerd tegenkom droog ik hem gewoon
af'.
Ze vond het veel bedreigender dat ze
na alle publiciteit als 'massa-eigendom'
werd beschouwd. "Dat sfeertje zie je nu
ook rond Yvonne van Gennip. Ik kreeg
liefdesbrieven. Jongens wilden met me
trouwen. Als ik uitging wilden mannen
die me daarvóór nooit zagen staan ineens
wat met me. Om later tegen vrienden te
kunnen zeggen dat ze met een herderin
hebben gevreeën".
"De eerste weken ben ik ook niet meer
de stad in geweest, omdat je door ieder
een wordt herkend. Ik stond later bij een
straatmuziekfestival in Zwolle. Een jon
gen vóór mij draaide zich ineens om en
riep keihard: kijk, daar staat de herderin
uit Ede. 's Zomers stonden de toeristen
soms bijna in mijn tuin als ik even lekker
lag te zonnen. Eén van hen schreeuwde
dan iets van: zie je wel, ze is niet op de hei
met de schapen, maar thuis. Mensen vin
den ook ineens dat zij van alles tegen je
kunnen zeggen. Een man zei eens tegen
me: zo, dus voor jou werk ik nou de hele
dag. Mensen denken dan dat je dit werk
doet met behoud van je uitkering".
"Je wordt zomers vaak aangeschoten
door toeristen die speciaal naar je komen
kijken. Je moet vele malen hetzelfde ver
tellen, maar dat moet je niet laten mer
ken. Bij de honderdste toerist kun je niet
zeggen: flikker op, want ik ben het zat"
Daarnaast werd Anita veel gevraagd
voor spreekbeurten op scholen en voor
huisvrouwenverenigingen. Ze kreeg ook
bezoek in de schaapskooi van onder
meer bejaarden en gehandicapten. "Ik
heb een behoorlijke hoeveelheid geld in
gezameld voor de instandhouding van
de kudde. De dank daarvoor heb ik ge
kregen van de schapen en niet van de
stichting".
Anita heeft ontdekt datje schapen niet
als mensen moet behandelen, al hebben
ze wel een eigen karakter. "Je raakt aan
het ene dier meer gehecht dan aan het
andere. De schapen herkennen je aan je
stemgeluid en ook aan je kleding. Als je
iets anders aan hebt komen ze naar je toe
om te kijken. Ik was een keer op een
schapenmarkt. Een lammetje kwam
naar me toe en legde zijn kop op mijn
hand. Hij kwam uit mijn kudde en had
mij herkend".
De gewezen herderin is nu bezig met
typeles. "Dan maar een baantje in de ad
ministratieve sector. Dan zit ik lekker
warm", zegt ze laconiek.
Olaf Hoenson: "Ik vind niet dat ik Haagse Harry
mannetje'
Anita van Ingen: "De dank heb ik gekregen van de schapen en niet van de stichting'
(foto GPD)
