Zij hebben atoomwapens, wij stenen
Reportage
Palestijnse opstand gaat vijfde maand in
Bestuur Missieraad verwerpt eis bisschoppen
DINSDAG 15 MAART 1988
JERUZALEM - Na precies vier maanden opstand is het
Ziad Abdullah wel duidelijk dat hij zich maar het beste aan
de ongeschreven regels kan houden van het grimmige spel
dat op de Westbank wordt gespeeld. Als we Rammalah na
deren, ten noorden van Jeruzalem, vraagt hij me zijn cou-
feija voor hem uit het dashboardkastje te pakken. Al rij
dend drapeert hij de Palestijnse sjaal rond zijn nek.
Die eenvoudige zwart/witte Arafat-doek is hier voor hem
van levensbelang. Zou hij 'm niet dragen, dan zou hij op ba
sis van de gele kentekenplaten op zijn oude Ford Escort
zonder meer voor Israëliër worden aangezien. En dienten
gevolge vrijwel zeker op stenen worden getracteerd. Aan
het eerste heeft hij al geen behoefte, aan het tweede nog
minder.
door
Peter van de Maat
De auto's van de Arabieren in de
bezette gebieden hebben blauwe
nummerborden. Maar de 29-jarige
socioloog Abdullah kreeg zijn wa
gen van een in West-Jeruzalem wo
nend familielid en hij dient de risi
co's van de vijandelijke gele platen
voor lief te nemen. Hij en zijn pas
sagier weten de oplettende ogen
van zijn volk op hun gericht.
Toegegeven, het hier geschetse
probleem is van persoonlijke aard
en marginaal. Maar het zegt veel, zo
niet alles, over de jongste, dramati
sche ontwikkelingen in het Israë-
lisch-Palestijns conflict. De Ameri
kaanse minister van buitenlandse
zaken Shultz was in het Midden-
Oosten maar zijn vredesmissie le
verde niets op. De Israëlische pre
mier Shamir reist een dezer dagen
naar Washington, ook daarvan
wordt weinig heil verwacht.
Ondertussen zet de revolte in Ga
za en op de Westbank zich voort.
De Israëliërs spreken van tachtig
doden, de Palestijnen noemen een
getal van 130 doden. Het zijn er
veel, dat staat vast.
Uitgestorven
Woensdag, 9 maart: in het Arabi
sche deel van Jeruzalem en in de
bezette gebieden zijn de straten
uitgestorven. Behalve bij apothe
ken zijn voor alle winkels stalen
rolluiken neergelaten. Transport
heeft niet plaats, geen vrachtwa
gens, geen bussen. Massaal is ge
hoor gegeven aan de algemene sta-
kingsoproep van de PLO-organisa-
tie 'Verenigde Nationale Leiding'.
Ook Ziad Abdullah was van zins
geweest om zich aan de staking te
houden en thuis te blijven. Het Pa
lestijnse persbureau vroeg hem
echter om de Nederlandse journa
list op de Westelijke Jordaanoever
te begeleiden en aan een dergelijk
verzoek voldoet hij graag. Nu de
Palestijnen eindelijk de aandacht
van de wereldpers hebben, moet
daarvan worden geprofiteerd, zo is
de achterliggende gedachte.
Maar hij mag niet al te lang van
huis blijven, want anders zouden
de buren kunnen denken dat hij
zich aan de staking onttrekt. Dan
loopt hij de kans als collaborateur
te worden beschouwd. En dergelij
ke figuren maken het tegenwoor
dig niet lang, zo heeft de praktijk
de afgelopen weken inmiddels
tweemaal uitgewezen.
Abdullah is een beminnelijk
mens, doch zal vermoedelijk niet
als groot vrijheidsstrijder de ge
schiedenis ingaan. Hij is in Ameri
ka in de sociologie geschoold en hij
doceert nu culturele wetenschap
pen aan de Palestijnse Birzeit Uni
versiteit bij zijn woonplaats Ram
malah. Vanwege de opstand heeft
Israel de Arabische onderwijsin
stellingen echter gesloten en der
halve heeft hij tijd voor andere za
ken: „Ze proberen ons met die slui
ting onder druk te zetten, maar het
resultaat is juist dat
strijd gaan participeren. Van part
time-activist worden ze full-time".
Met zijn veiligheidsgordel (vol
gens Israëlische voorschriften)
netjes vast, rijdt hij naar een paar
vrienden die bij het Palestijnse
vluchtelingenkamp Amari in Ram
malah wonen. De wegen rond het
4500 inwoners tellende kamp zijn
bezaaid met rotsblokken en stuk
ken ijzer. Het lijdt geen twijfel dat
hier binnen een paar minuten flin
ke barricades kunnen worden op
gericht. Ter bestemder plekke
schuift Ziad zijn sjaal zorgvuldig
achter de vooruit in de hoop de
wagen straks nog in originele staat
terug te vinden.
Juk
In het huis van de smid Abed
Ayyad scharen zich zeven mannen
rond de verslaggever. Met elkaar
maken ze duidelijk wat ze onder
het juk van Israel moeten trotse
ren. Sinds de bezetting van Gaza en
de Jordaanoever in 1967 zijn 5000
boeken verboden, is meer dan 50
procent van het land door de Israë
liërs geconfisceerd, is er geen be
wegingsvrijheid en mogen ze zelfs
niet bij familie overnachten in het
Arabische Oost-Jeruzalem.
"Zogenaamd vallen wij onder de
Jordaanse wetgeving", zegt Ziad
Abdullah, "maar die is op 1100
punten aangepast. Dat betekent in
de praktijk dat Israel volledig be
paalt hoe ons dagelijks leven er uit
ziet".
Abed Ayyad haalt een bonnen
boekje van de belasting tevoor
schijn: "Volgens het internationaal
•recht is het een bezettende macht
verboden om de onderdrukten be
lasting te laten betalen. Maar Israël
trekt zich daar niets van aan. Op al
le manieren proberen ze ons geld
uit de zak te kloppen".
Zijn bonnenboekje toont aan dat
hij in termijnen jaarlijks voor hon
derdduizend gulden wordt aange
slagen. Een bedrag dat volgens
hem op niets is gebaseerd. "Ze pro
beren je gewoon onderuit te halen.
Als je niet betaalt sluiten ze je
zaak". Door een listig waarschu
wingssysteem met zijn collega
winkeliers in de straat lukt het hem
al twee jaar om zijn rolluiken op
tijd te sluiten als de fiscus in aan
tocht is.
Schultz
Ook al wonen ze niet meer in het
kamp, alle mannen zijn nazaten
van Palestijnen die bij de vorming
van Israel in 1948 uit het toenmali
ge Palestina zijn gevlucht. Zo
woonde de vader van Ziad Abdul
lah in Lifta bij Jeruzalem, op de
zelfde plek waar nu het Hilton Ho
tel staat waar minister Shultz enige
weken terug tijdens zijn bezoek lo
geerde.
Volgens Ziad en zijn vrienden
was de Amerikaanse bewindsman
er louter en alleen op uit om Israel
uit de huidige problemen te hel
pen. "Hij kwam niet voor ons, want
hij zegt 'nee' tegen de PLO en 'nee'
tegen een Palestijnse staat. Ze
spreken er nu over om ons autono
mie te geven, maar daarin zijn wij
niet geinteresseerd. We willen on
afhankelijkheid".
In een internationale conferentie
voorafgaande aan werkelijke vre
desbesprekingen zien de mannen
niets. "Wat hebben Thatcher en
Mitterrand met onze toekomst te
maken? Ook het voorstel om een
Jordaans-Palestijnse onderhande
lingsdelegatie te vormen wijzen ze
van de hand. Ziad: "We hebben de
zelfde rechten als iedereen en kun
nen uitstekend voor onszelf opko
men. Het gaat om ons, om ons land.
We zijn mensen met nationale
rechten, geen vluchtelingen of zi
geuners".
Een Palestijnse staat zou volgens
Salim Bast, een vriend van Ziad,
vreedzaam naast Israel kunnen be
staan. "Iedereen heeft het altijd
maar over de veiligheid van de jo
den. Niemand neemt het ooit voor
de Palestijnen op, terwijl wij Pales
tina, Libanon en Jordanië zijn uit
geknikkerd. Het is zionistische
propaganda dat wij hen in zee zou
den willen drijven. De zee is voor
de vissen".
Ziad vult hem aan: "Natuurlijk
erkennen wij de staat Israel niet,
omdat de joden ons niet erkennen.
Als zij dat nu eens als eerste zouden
doen, waren we een stuk verder.
Wat hebben ze te vrezen? Iedereen
kent de machtsverhoudingen: zij
atoomwapens, wij stenen. Boven
dien kunnen ze rugdekking van de
Verenigde Naties krijgen".
Ingeboet
De Palestijnen hebben door de
buskaping van afgelopen maandag
internationaal ingeboet op hun
sinds december vorig jaar gegroei
de slachtoffer-imago. Geconfron
teerd met de stelling dat zijn volk
toch bepaald niet uit 'duiven' be
staat, zegt Ziad: "Natuurlijk weet
Israel die kwestie met de bus weer
prachtig in hun eigen voordeel uit
te leggen".
Van buiten klinkt opeens ge
schreeuw. Jongens en jongeman
nen vluchten richting heuvels. Ze
ontkomen maar net aan een groep
gewapende soldaten die via een
achteringang het kamp Amari bin-
nendraaft. De mannen rond Ziad
zijn wat lacherig, alsof ze er plezier
aan beleven dat de knapen het le
ger voor de zoveelste keer op stang
hebben gejaagd. "Nee, het is meer
omdat je er toch wel zenuwachtig
van wordt", zegt Ziad. "Al begin
nen we er langzamerhand aan te
wennen. Drie keer per dag eten, en
één keer per dag het leger, zo gaat
het hier tegenwoordig".
De demonstranten schreeuwen
"Allah akbar, Allah akbar God is
groot". Dat heeft niets met toene
mend fundamentalisme te maken,
haast Ziad zich te verklaren. "Het
is een manier van uitdrukken, per
slot van rekening zijn wij allen
moslim. Nee, het is absoluut niet zo
dat de acties door religieuze fanati
ci worden opgezet. De opstand is
van iedereen, oud en jong, man en
vrouw, gelovigen en minder-gelo-
vigen".
Desondanks is geen van de man
nen bereid om mee naar het kamp
te gaan. Ze wagen zelfs geen stap
buiten de deur. Bij de hoofdingang
van de krottenwijk staan schots en
scheef zo'n tien militaire voertui
gen. Met machinegeweren gewa
pende soldaten hangen eromheen.
Vrouwen huilen, schreeuwen, één
roept om haar zoon. Die blijkt sa
men met zijn vriendje te zijn afge
voerd.
Beirut-syndroom
Vier internationale tv-ploegen
zijn ter plaatse, plus een zelfde aan
tal fotografen. Een Amerikaanse
cameraman vertelt dat er zo'n 50
soldaten het kamp zijn binnenge
trokken. Nee, gewonden zijn er
niet, het viel dit keer eigenlijk alle
maal wel mee. In tegenstelling tot
andere berichten lijken de militai
ren geen moeite te hebben met de
aanwezigheid van de pers.
De Newyorkse fotograaf Bill ver
toont tekenen van een Beirut-syn-
droom: "Ik ben hier nu drie weken
en het wordt steeds agressiever.
Het gaat een keer echt mis, dat
duurt niet lang meer. Ik kan het bij
na met Libanon vergelijken".
Het leger rukt in, de reportage-
teams volgen. In hun wagens heb
ben ze apparatuur waarmee ze de
militaire zenders kunnen afluiste
ren. "Vaak arriveren wij eerder bij
een opstand dan de legereenhe-
Een schietende soldaat.
Een gooiende Palestijn....
den", zegt Bill, "en die Palestijnen
raken door de dolle heen als ze ca
mera's zien".
Ziad Abdullah is inmiddels met
zijn (ongeschonden) wagen een zij
straat ingereden, zo'n 200 meter
van het tumult. Hij houdt vol: "De
opstand van jong en oud. Iedereen
levert op zijn eigen manier een bij
drage. De een bezoekt gewonden
in het ziekenhuis, de ander gooit
stenen. Ik voel het als mijn plicht
om journalisten bij hun werk te
helpen". Volgens hem worden de
demonstraties door minstens 85 tot
90 procent van de Palestijnen on
derschreven. Zij zijn het met de
PLO eens. "De rest kan je vergelij
ken met lieden die tijdens de Duit
se bezetting met de nazi's heul
den".
Dit keer dus geen gewonden in
het Amari-kamp, maar in de zie
kenhuizen worden dagelijks nog
steeds tientallen verminkte men
sen binnengedragen. In het Ac-Na-
qassed-hospitaal in Arabisch Jeru
zalem liggen zo'n 40 jongens en
jongemannen. Sinds begin decem
ber zijn hier bijna 600 gewonden
verpleegd en ongeveer tien doden
afgeleverd.
Fanatisme
Sommige gewonden verblijven
er inmiddels voor de tweede keer
binnen korte tijd, zoals Imad
Sbach (17) uit de Gaza-strook. An
derhalve maand geleden lag hij
hier nog met een kapotgeschoten
rechterdij, drie weken terug werd
hij genezen verklaard en nu is het
zelfde been op twee plaatsen door
stokslagen gebroken. Zijn fanatis
me lijdt er niet onder: „Mij houden
ze niet tegen, over een paar weken
sta ik weer op de barricade". Het
lijkt nauwelijks nodig, maar zijn
vader moedigt hem aan: "Als ie
mand jou slaat, moet je antwoor
den".
De moeder van Raouf Ibrahim,
uit het dorp Hussan bij Betlehem,
is niet minder trots op haar zoon.
"Hij stond in de eerste lijn". Het ge
volg was een kogel in de linkerdij
van de 14-jarige knaap. Het lood zit
nog in het bot, maar Raouf geeft
geen krimp. "Gevaarlijk? Maakt
niet uit. Het is ons land en we moe
ten het beschermen". Nasser Tow-
fiq (17) houdt een verlamde voet
aan zijn verwondingen over, zijn
zes jaar oudere broer Gamel mag
hopen dat het weer goed komt met
zijn rechter bovenbeen. Ondanks
de ellende hangt er een soort heroï
sche sfeer in de ziekenzalen. Issam
Barbaroui (21), een verwoeste arm
en over zijn kussen een Palestijnse
sjaal, zegt: "We gaan door met
vechten tot de laatste er bij neer
valt. Ik ben bereid om voor ons
land te sterven".
Verstoringen
Uit soortgelijk hout is de 21-jari-
ge Israëlische legerwoordvoerder
"call me X" (hij wil zijn naam niet
vermeld hebben) gesneden. Deze
in Amerika geboren joodse jongen
trok naar het Heilige Land om het
militair uniform te mogen dragen.
"De gebieden zijn onder controle",
meldt hij fier, "er is geen anarchie,
er heerst law and order".
Het betreft zijns inziens geen op-
stand doch 'verstoringen', die
voortkomen uit frustratie. Hij lijkt
er enig begrip voor te hebben.
"Veertig jaar bezetting en de Ara
bieren kan het niks schelen. Op de
Arabische top in Amman kust ko
ning Hoessein iedereen bij aan
komst op de wangen, behalve
Arafat. De Palestijnse kwestie
stond ergens onderaan op de agen
da. De Palestijnen hebben dat als
een klap in het gezicht ervaren. Ze
zijn gefrustreerd en uiten dat op de
meest voor de hand liggende ma
nier: tegen de Israëliërs".
Dat het leger krachtig optreedt
vindt hij vanzelfsprekend: "Wij
voeren de orders van de regering
uit". Zo heeft hij evenmin twijfels
over de wijze waarop het leger Pa
lestijnen aanpakt die een collabo
rateur opknopen, zoals in Kaba-
tiyah is gebeurd. Op bevel van de
legerstaf vernietigden soldaten de
huizen van de moordenaars. "I'm
sure that was right", blaast 'call me
Persbureau
Wegens klachten over het gebrek
aan voorlichting hebben de militai
re autoriteiten onlangs een speciaal
persinformatiecentrum ingericht.
Toch doen veel westerse verslagge
vers liever een beroep op de 'con
current', het Palestijns Persbureau
(PPS) dat ondanks een uitgespro
ken standpunt een redelijke mate
van objectiviteit lijkt na te streven.
Het PPS geeft tevens het En
gelstalige weekblad Al-Awdah (De
Terugkeer) uit, dat wel in Jeruza
lem mag worden verspreid maar in
de bezette gebieden verboden lec
tuur is. Hoofdredacteur Elias Zana-
niri dient tot de rechtlijnigen bin
nen de Palestijnse beweging te
worden gerekend: „We hebben
niets meer te verliezen".
De redactie is gevestigd aan de
belangrijke Arabische winkel
straat Salah El-Din Street, die van
wege een staking is uitgestorven.
Al maandenlang zijn de winkels uit
protest slechts drie uur per dag ge
opend. „Dat is geen probleem", be
weert Zananiri, „iedereen doet tij
dens die uren zijn inkopen. En nie
mand denkt aan geldverdienen. In
een tijd van opstand beperk je je tot
je dagelijkse behoeften en ben je
niet geinteresseerd in nieuwe hui
zen of auto's". Hij beschouwt de
kaping van de Israëlische bus, eer
der deze week, als het begin van
een nieuwe golf van geweld. „Het
gaat nu escaleren. Arafat heeft er
voor gewaarschuwd. Nee, het slaat
beslist niet over naar andere delen
van de wereld, de bezette gebieden
vormen het slachtveld".
PLO-voorman Yasser Arafat
heeft aan Elias Zananiri een uitste
kend volgeling. De hoofdredacteur
wenst niets te weten van een ver
zwakte positie van zijn leider ten
gunste van George Habbasj van
het Volksfront voor de Bevrijding
van Palestina. „Arafat is het hoofd
van de PLO en het is absoluut non
sens dat hij de buskaping nodig
had om zijn positie te verstevigen".
Verraders
Ook hij hecht geen waarde aan
de vredesmissie van Shultz: „Zo
lang de PLO niet wordt erkend, is
er geen Palestijn die wil onderhan
delen. Iemand die daartoe wel be
reid is, is een verrader. En wie wil
dat stempel dragen? Iedereen is
voor de opstand, zelfs de lieden die
tot nu toe met de Israëliërs hebben
samengewerkt. We bieden hen aan
om met daarmee té stoppen en een
nieuwe carrière onder de eigen
mensen te beginnen. Goed, er zijn
twee verraders vermoord. Wat
moet ik daar van zeggen? De rech
ter had hen ook onmiddellijk ter
dood veroordeeld".
Zananiri vindt het onzin dat de
Palestijnen eerst Israel moeten er
kennen, om te mogen meepraten
over vrede: „Toen de Fransen door
de Duitsers bezet waren, is hen
toch ookniet gevraagd om die te er
kennen. Wij bevinden ons in een
zelfde situatie: we zijn het slachtof
fer". -
„Hoe lang we dit nog volhou
den? Israel heeft twee mogelijkhe
den: of het wordt een tweede Zuid-
Afrika en dan graaft het zijn eigen
graf, of het wordt eindelijk de wes
terse democratie die het al zo lang
beweert te zijn. Wij zijn klaar voor
beide..."
Het bestuur van de Nederland
se Missieraad verwierp gisteren
de eis van de bisschoppen dat al
leen bisschoppelijk goedgekeur
de organisaties kunnen deelne
men in de raad. Een desbetref
fend voorstel haalde niet de ver
eiste tweederde meerderheid in
het bestuur.
Het overleg met de bisschop
pen, dat in principe al was afge
sloten, wordt nu voortgezet, ver
klaarde secretaris A. N. van El
ven van de Missieraad. Mocht
het bestuur blijven weigeren de
eis van de bisschoppen te aan
vaarden, "dan is het aan de bis
schoppen om te besluiten wat er
met de Missieraad gebeurt".
Al in een eerdere vergadering
van het bestuur begin februari
- bleek, dat de voorwaarde van
de bisschoppen tot het schrap
pen van de lekenorganisaties op
grote bezwaren stuitte. "Het be
stuur wil vasthouden aan het
open lidmaatschap", zei be
stuurslid Karei Weerkamp van
het Bureau Internationale Soli
dariteit toen. Maar ook in het
daaropvolgende in principe
laatste overleg met de Missie
raad bleven de bisschoppen bij
hun eis.
Tot de instellingen die de bis
schoppen willen zien verdwijnen
uit de Missieraad behoren het
Bureau Internationale Solidari
teit, het Missionair Centrum in
Heerlen en het maandblad 'Bij
een'. De raad zou worden gekop
peld aan de onlangs opgerichte
bisschoppelijke contactcommis
sie voor missionaire aangelegen
heden, wat inhoudt dat de voor
zitter van de commissie (nu bis
schop Bomers van Haarlem) ook
voorzitter is van de Missieraad.
Met deze voorwaarde was het be
stuur al akkoord gegaan.
In de Missieraad werken bijna
alle rooms-katholieke instanties
voor missie en ontwikkelings
werk samen. Veel organisaties
vrezen, dat de raad slechts ad
viesorgaan voor de bisschoppen
zou worden.
Niemandsland
Nieuwe religieuze bewegin
gen spelen bij de Nederlandse
jongeren nauwelijks een rol. Wel
trekken religieuze onderwerpen
als reïncarnatie, meditatie, astro
logie en parapsychologie steeds
meer belangstelling. Jongeren
kiezen voor individuele geloofs
beleving.
Dat betoogde de Nijmeegse so
cioloog J. de Hart op een studie
dag van de Raad van Kerken
over nieuwe godsdienstigheid
bij jongeren. Binnenkort hoopt
hij te promoveren op een proef
schrift over godsdienst en poli
tiek onder jongeren.
De Hart kwam bij zijn onder
zoek tot de conclusie dat zo'n 75
procent van de middelbare scho
lieren nog nooit heeft gehoord
van merendeels oosters gerichte
groeperingen als theosofie, an
troposofie en transcendente me
ditatie. Slechts 2 procent van de
leerlingen voelt zich tot deze be
wegingen aangetrokken. Wel
houdt 15 procent zich wel eens
met meditatie bezig en is 25 pro
cent sterk geïnteresseerd in reïn
carnatie en parapsychologie.
Hoewel de meeste jongeren
zich van de kerk hebben afge
wend, vinden maar heel weini
gen zich niet-religieus. Dat be
vestigde dr. R. Kranenborg, die
verbonden is aan de Vrije Uni
versiteit in Amsterdam en voor
zitter is van de werkgroep Nieu
we Religieuze Bewegingen van
de Raad van Kerken. Het onder
zoek van De Hart wees uit, dat de
meeste jongeren de kerk niet uit
onvrede vaarwel zeggen maar uit
onverschilligheid. "Voor hun ge
loofsbeleving hebben zij de kerk
niet meer nodig. Zij kiezen voor
een persoonlijke manier van ge
loven".
De Hart sprak van een 'nie
mandsland'. De invloed van de
kerken neemt af, maar nieuwe
bewegingen groeien niet dien
overeenkomstig. "Anders zou
Nederland wel een heel sterke
exotische tegenstroom moeten
hebben, en dat is niet het geval".
In dat 'niemandsland' hebben de
jongeren een allegaartje van tra
ditionele en alternatieve religio
siteit op zak. Ze staan open voor
elke ervaring die een begin vol
van belofte inhoudt".
Vier van de tien middelbare
scholieren (het onderzoek om
vatte 3200 ondervraagden) zei
den, dat het zoeken naar een ei
gen levensbeschouwing een be
langrijke plaats inneemt in hun
leven. Een op de drie zag bij zich
zelf een toenemende belangstel
ling voor religieuze zaken.
Met 'alternatieve religiositeit'
worden bij dit onderzoek niet al
leen die bewegingen bedoeld die
uit het Oosten naar hier 'over
waaien'. Ook christelijke groepe
ringen als Youth for Christ en de
Navigators, en 'kerkgenoot
schappen' als het Leger des Heils
en de Kerk van Jezus Christus
van de Heiligen der Laatste Da
gen (Mormomen) vallen daaron
der. Met die alle voelt ongeveer
een kwart van de scholieren zich
min of meer verwant. Het Hu
manistisch Verbond scoort 9
procent. Sympathisanten zowel
van oosterse als van traditioneel
christelijke stromingen hebben
hun voorkeur voor een belang
rijk deel van ouders overgeno
men. Wel trekken 'exotische be
wegingen' nogal wat ex-kerkle-
den, maar De Hart betwijfelde of
die aantrekkingskracht duur-
Kranenborg zag in 'New Age'
een tweede golf religiositeit, na
de oosterse in de jaren 60 en 70.
Belangrijkste kenmerken zijn:
het universele (het gemeen
schappelijke is het ware geluk),
het syncretistische (alle religies
hebben hun goede kanten), het
holistische (alles hangt met el
kaar samen) en het eschatologi
sche (een nieuw tijdperk is ko
mende). Volgens Kranenborg is
het moeilijker, met deze religio
siteit om te gaan dan met atheïs-
Emmen
De volgende gereformeerde
synode begint volgend jaar mei
in Emmen. Die van Almere
wordt in november dit jaar geslo
ten. Ze komt nog bijeen in april,,
oktober en november. (Na de
opening in de plaats waar zij voor
het eerst samenkomt, vergadert
de gereformeerde synode altijd
in het congrescentrum 'De Blije
Werelt' in Lunteren).
Beroepen. Hervormde Kerk:
beroepen te Barendrecht B. Jon
ker Nieuw-Helvoet en A. J. Ham
mer Rijk-Rijsenhout. Christelij
ke Gereformeerde Kerken: beroe
pen te Lelystad (in combinatie
met de Nederlands Gereformeer
de Kerk) J. Germs Zwolle. Gere
formeerde Gemeenten: bedankt
voor Zwolle J. Kareis Rijssen.
Leiden. Morgenavond
(woensdag) om 8 uur zal in 'De
Bakkerij', Oude Rijn 44c, een
openbare bijeenkomst worden
gehouden met Cedric Mayson,
een blanke methodistenpredi
kant die dertig jaar in Zuidafrika
heeft gewerkt. Mayson wiens
toespraak wordt vertaald is
uitgenodigd in verband met de
internationale dag tegen het ra
cisme. In 1983 moest hij uit Zuid
afrika vluchten.
De bijeenkomst gaat uit van
het oecumenisch werkverband
van de Leidse Raad van Kerken.
Paulus en cassettes. De
Amerikaanse rooms-katholieke
priester Miles Riley (50), direc
teur van het mediacentrum van
het aartsbisdom San Francisco,
gaat een jaar lang rooms-katho
lieke leiders over de hele wereld
instrueren hoe de massamedia
op verstandige en aanvaardbare
manier gebruikt kunnen worden
voor verbreiding van de bijbelse
boodschap.
Riley geniet in de Verenigde
Staten grote bekendheid door
zijn radio- en tv-bijdragen. Naar
zijn oordeel kan de kerk van be
paalde tv-predikanten leren hoe
het beslist niét moet. "Als Paulus
nu zou leven, zou hij niet alleen
brieven schrijven", zei de me-
diapriester in een toelichting op
zijn rondreis door zo'n vijftig lan
den. "Hij zou uitzendingen op ra
dio en tv verzorgen en cassettes
produceren".
