Het grote beeldenbos
van Kr< >11 er-Miiller
Pianistische egotrip
Branieschoppertjes
bij Scapino ballet
Knap concert van
Leids kamerkoor
Conté: alle
dertien goed
James Taylor
op z'n best
Cher gedompeld
in echo-baden
Agneta's sterke
metamorfose
Henny Vrienten wil dat
er meer wordt gelachen
Kijker waardeert politieberichten op tv
OTTERLO (GPD) - In het bos
bij het Rijksmuseum Kröl-
ler-Müller op de Hoge Velu-
we wordt hard gewerkt om
vóór zaterdag 11 juni de
grootste beeldentuin van Eu
ropa met nog eens 10 hectare
uit te breiden.
In het nieuwe beeldenbos
worden werken van dertig
kunstenaars uit binnen- en
buitenland geplaatst ter ge
legenheid van het vijftigjarig
bestaan van het museum. En
kele deelnemende kunste
naars zijn: Rückriem, Ri
chard Serra, Morellet, Jenny
Holzer, Pjort Müller, Sjoerd
Buisman en Fortuyn-
O'Brien.
Met de vergroting van het beelden
park wordt voortgegaan op de weg
die kunstverzamelaar mevrouw
Kröller al insloeg. Het nieuwe ge
deelte, dat nauwelijks in cultuur is
gebracht, vormt de laatste sqhakel
in het idee om cultuur en natuur te
laten samengaan op de Hoge Velu-
we, zo meent conservator moderne
beeldhouwkunst Marianne Brou-
Het beeldenbos sluit aan op het
al bestaande beeldenpark. In dé
tijd dat mevrouw Kroller nog leef
de lag er al een plan om dit gebied
als beeldentuin te gebruiken. „Er is
destijds al geplant", stelt Marianne
Brouwer, „er lag een laantje met
exotische struiken en er is een aan
tal beelden geplaatst van Raedec-
ker. Mevrouw Kröller wilde er een
terrein van maken dat aansloot op
de plaats waar het museum oor
spronkelijk is gedacht".
„Volgens mij had ze een heel
weids beeldenpark in haar gedach
ten, waarin de veelbesproken twee-
VERBODEN - 'Opus Pistorum',
een boek van de Ajnerikaanse ro
manschrijver Henry Miller, is op de
index geplaatst door het Westduit-
se bureau voor censuur (BPS). Vol
gens het bureau is er sprake van
een „pornografisch werk, dat der
halve gevaarlijk is voor de jeugd".
Het boek staat vanaf heden op een
lijst van boeken die gevaarlijk zijn
voor de jeugd, en mag niet langer in
de etalage van Westduitse boek
winkels liggen. Elke publiciteit er
over is taboe.
Jubileum gevierd
met ver dubbeling
expositieruimte
buiten
door
Henk Meutgeert
eenheid van natuur en cultuur
meespeelde. Het idee van een ge
cultiveerd gebied dat overloopt in
een wildbaan, met het museum als
meest ver vooruitgeschoven post
waar de cultuur werkelijk in de na
tuur staat".
De geschiedenis van de beelden
tuin en de oorspronkelijke plannen
daarvoor maken deel uit van het ju
bileumboek dat ook op 11 juni
wordt gepresenteerd. „Het wordt
de grootste catalogus die we ooit
hebben uitgegeven", aldus Brou-
Eén van de problemen bij het sa
menstellen van het jubileumboek
is het feit dat een deel van het ar
chief over het museum in de oorlog
vernietigd is. Brouwer: „Het Król-
ler-Miiller-archief lag in Den Haag.
De enige bom die op het Lange
Voorhoqt viel kwam daarop te
recht. Op enkele brokstukken na is
dat archief dus weg. Voor het boek
hebben we geprobeerd zoveel mo
gelijk nieuwe gegevens op te die
pen. Er is een ander beeld ontstaan
over de mythe van de Kröller-Miil-
lers. Mijnheer Kröller komt veel
meer uit de verf. Uiteindelijk heeft
hij de Hoge Veluwe gekocht met
Paolo Conté
Paolo Conté is gemeengoed
geworden. Een paar jaar geleden
kon je nog opzien baren met een
plaat van Conté op de pick-up.
Maar sinds zijn laatste tournee,
en vooral sinds zijn succes met
'Max', is de exclusiviteit er-wel
van af. Conté is in zoverre nog ex
clusief dat, getuige het concert in
Utrecht, vooral in de betere krin
gen wordt beluisterd. Van pick
ups is dus ook al geen sprake
Voor de grote groep die Paole
Conté pas kent, heeft Ariola een
verzamelplaat op de markt ge
bracht. Dat is niet zo gek beke
ken. 'Aguaplano', zijn laatste
elpee die in Nederland ook flink'
wordt verkocht, is slechts het
topje van de ijsberg. Paol« Conté
heeft al lang geleden zijn advoca
tenpraktijk opgegeven voor een
professionele zangcarrière.
Sinds het verschijnen van de
elpee 'Paolo Conté' in 1984 heeft
dat ook internatonaal enige zo
den aan de dijk gezet.
Voor 'Collezionë' zijn van die
plaat ook een paar nummers ge
plukt, waarvan 'Sotto le stelle del
jazz' en 'Gli Impermeabili' de be
kendste zijn. Dit verzamelstuk in
de traditie van alle dertien goed
bestaat verder voor bijna de helft
uit het repertoire van 'Aguapla
no'. Wanneer ik als consumen
tenman deze twee laatste elpee's
naast ekaar leg, zou ik 'Collezio-
ne' aanraden.
Conte's vroegere werk is zeker
niet het slechtste, integendeel
zelfs. De twee genoemde num
mers behoren tot de beste die hij
heeft gemaakt. Bovendien staan
op de binnenhoes van 'Collezio-
ne' de teksten tweetalig vermeld,
zodat de luisteraar zich ook kan
verdiepen in Conte's soms onna
volgbaar beeldende poëzie.
B.J.
Kwellingen zijn hem niet be
spaard gebleven. Depressies, he
roïne, de voor hem traumatische
scheiding van Carly Simon,
drank, een handblessure die hem
het gitaarspelen lange tijd belet
te. Dit alles heeft onmiskenbaar
een stempel gedrukt op de twaalf
lp's die de Amerikaanse popzan
ger James Taylor in de afgelopen
twintig jaar afleverde.
Maar hoe wisselend dat spec
trum van gevoelsuitingen ook
was, nimmer deed hij afstand
van zijn oorspronkelijke muzika
le idioom dat in niet geringe ma
te stoelt op de melodieuze en
tijdloze easy icestcoast-tradities.
Een stijlenpalet dat gekenmerkt
wordt door de dominante aanwe
zigheid van ragfijne vocale har
monieën en flinterdunne instru
mentaties. De kwetsbare Taylor,
ook een eminent akoestisch gita
rist, is daarvan een duidelijk
voorbeeld, en misschien zelfs de
ongekroonde koning.
Na andermaal een periode van
grote depressies keerde hij zo'n
twee jaar geleden redelijk her
steld terug met de lp 'That's why
I'm here' en een formidabel op
treden in het Amsterdamse Car
ré. Maar nog nooit maakte hij als
tekstdichter/componist zo'n vol
groeide indruk als op zijn on
langs verschenen dertiende lp
'Never die young'.
Van de nodige weemoed blijft
deze bijna 40-jarige romanticus
natuurlijk niet verstoken, maar
toch lijkt hij z'n zorgen voorgoed
van zich af te hebben geschre
ven. Dat heeft een smaakvol
werkstuk opgeleverd, voorzien
van boeiend en poëtisch tekst
materiaal en instrumentaal neer
gezet door een volleerde studio
band. Een plaat die moeiteloos
de tand des tijds zal doorstaan.
Dat hij nog lang moge leven.
W.S.
'Cher' - Cher (Geffen Records).
Als filmactrice blijkt ze de
laatste jaren een groot en over
rompelend succes. Dat zal er de
reden van zijn dat Cher het ook
weer eens solo op de plaat pro
beerde. Om het kort te houden:
een in alle opzichten overgepro-
duceerde plaat waarop een in
echo-baden gedompelde gaten
kaas van hinderlijke elektronica
de rommel moet verhullen.
een enorm vooruitziende blik. Ook
staan er in het boek bijstelingen
over de aankoopdata van schilde
rijen van Seurat en Léger."
Het jubileum wordt gevierd met
tentoonstellingen van de eigen col
lectie. Deze maand is er een exposi
tie van schilderijen en tekeningen
die Henry van der Velde, de archi
tect van het museum, maakte.
Hoogtepunt zal echter de opening
van het beeldenbos zijn.
Het zal enorm verschillen van de
huidige beeldentuin. „In wezen
wordt het daarvan het tegendeel",
zegt conservator Marianne Brou
wer. „De werken worden zo ge
plaatst dat, wanneer je het één ziet,
je het ander niet kunt zien. Je krijgt
het gevoel dat er iets geheimzin
nigs in het bos staat. Een heel an
der uitgangspunt dus. Het terrein
wordt ook niet afgerasterd en blijft
het hele jaar open. Dat is één van de
zorgen die we hebben. We vragen
ons af in hoeverre je er fragiele
beelden kunt neerzetten die slecht
weer kunnen overleven".
„We hadden een aantal
waarvoor de beeldentuin gewoon
te klein is geworden. Sinds de zo
genaamd land-art is er heel wat
veranderd in de wereld van de
beeldhouwkunst. Daarvoor is bin
nen de beeldentuin nooit een be
vredigende oplossing gevonden,
die is te klein en te aangelegd. Ri
chard Long kon hier bijvoorbeeld
niéts beginnen. Het beeldenbos is
een antwoord op een vraag om op
een andere manier met beelden om
te gaan".
„Heel iets anders dan het plaat
sen van beelden op een gazon.
Voor de jubileumexpositie zoeken
we naar dingen die honderd pro
cent zijn. Het is geen signalerings
expositie, dat zat er ook al niet in
Bart Jungmann
Bijdragen: Bram van Leeuwen
Willem Schrama
Namaak-passie van het type
Maywood of op z'n best Jennifer
Rush. Een smakeloze remake
van het aloude Sonny Cher-
succes Bang-Bang maakt de ca
tastrofe zowaar compleet. Ik
word een beetje misselijk van dit
soort reut, die nu al zo'n twee ge
neraties lang bezig is de zintui
gen van een massapubliek af te
stompen.
W.S.
Het is al weer zes jaar geleden
dat de op The Beatles na best ver
kopende Zweedse groep Abba
(een slordige 250 miljoen platen
en banden) uiteenviel. Een van
de A-tjes, Agneta Faltskrog, is
sindsdien op de solotoer en haar
elf elpees hadden wisselend suc
ces. Ze werden onder meer ge
produceerd door bekende figu
ren als Eric Stewart en Mike
Chapman.
Voor haar allernieuwste ging
Agneta in zee met ex-Chicago-
zanger Peter Cetera, die inmid
dels ook een solocarrière heeft
opgebouwd. Ze ontmoette Peter
op een liefadigheidsshow van
het UN-kinderfonds in Stock
holm en dat resulteerde uiteinde
lijk in de een studio in Californië
opgenomen elpee.
Ditmaal ge,en eigen materiaal
van Agneta, maar een tiental
nummers van uiteenlopende
componisten en tekstdichters
onder wie Pete Sinfield en Al-
bert Hammond. Met als rode
draad de melancholie, waarbij
Agneta's vocale prestaties het
best tot hun recht komen.
Voor 'I stand alone' onderging
Agneta een complete me
tamorfose. Van het Zweedse
schoonheidsideaal (lang blond
haar) naar een zeer eigentijds
kort meerkleurig kapsel dat voor
de hoes werd vastgelegd door de
Amerikaanse sterfotograaf Al
berto Tolot.
Blijkens het tv-interview dat
Ivo Niehe deze week met haar
had is ze daarvan inmiddels te
ruggekomen. Wat betreft 'I stand
alone': ik aarzel niet de plaat de
beste te noemen die tot dusver
dit jaar in het populaire genre is
verschenen. Sterke teksten ge
projecteerd tegen een zeer ver
zorgde achtergrond in ballad- en
up-tempo.
Daarbij zijn nummers die on
miskenbaar herinneringen op
roepen aan de Abba-periode,
zoals 'If you need somebody to
night' en 'Little white secrets'.
Maar tegelijkertijd slaagt Agneta
met haar heldere en zuivere stem
erin een eigen stempel op de
plaat te drukken in bijvoorbeeld
'The last time' en het titelnum
mer van de plaat.
Dat Agneta ook muzikaal haar
nek wenst uit te steken blijkt uit
nummers als 'Let it shine', 'Are
you gonna throw it all away' en
'Love in a world gone mad'. Met
de steun van Cetera's bekwame
sessiemuzikanten leidde dat tot
een regelrechte aanrader.
B.v.L.
vanwege het beschikbare geld. De
tentoonstelling bestaat uit een aan
tal bruiklenen en werken die we al
aangekocht hebben of graag willen
aankopen". Tot de aangekochte
werken behoren in het Arnhemse
park Sonsbeek tentoongestelde-
werken van Luciano Fabro en Ma
rio Merz.
In het bos is begonnen met de
bouw van een bakstenen huisje
van de Deen Per Kirkeby. „Die
huisjes vind ik prachtig", aldus
Brouwer. „Zijn nieuwere werk be
gint een beetje glad te worden; het
was nu of nooit. Je merkt dat, wan
neer je kunstenaars vraagt iets
voor zo'n beeldenbos te maken, ze
dat zelf ook als een soort mijlpaal
zien. Shirazeh Houshiary maakt
haar eerste buitenbeeld. En Peno-
ne maakt een een bronzen boom
van zeven meter hoog, ook z'n eer
ste buitenwerk".
Welke beelden uiteindelijk blij
ven staan, weet Marianne Brouwer
zelf nog niet. „Dit jaar bouwen we
voornamelijk en de aankoopkos-
ten proberen we uit te smeren over
een aantal jaren. Bij een aantal din
gen moesten we vooraf beslissen.
We hebben gezegd: verder zien we
wel. Wat er uiteindelijk overblijft
weten we gewoon nog niet".
Het houten paviljoen dat Pjotr Miillei
Kröller-Müller maakte.
UTRECHT - „We beleven podium-
loze tijden", klaagt Hennie Vrien
ten, ooit nationaal idool iri de pop
groep Doe Maar. Tegenwoordig
wordt hij amper nog herkend op
straat en dat bevalt hem goed.
Henny Vrienten richtte twee jaar
geleden The Magnificent 7 op, een
gezelligheidsband die onder ande
re (film)muziek speelt uit lang ver
vlogen tijden en dat doorspekt met
humor. „Er moet meer gelachen
worden in de popmuziek", meent
Vrienten.
In de Magnificent 7 zitten klin
kende namen: Jan Pijnenburg (ex-
Doe Maar), Jan de Hont (ex-Neer-
lands Hoop), Fay Lovsky, Joost
Belinfante en Jan Kooper. Zeven
popmuzikanten, die ieder afzon
derlijk hun sporen hebben ver
diend. Ze vinden het alle zeven
magnifiek om nu met elkaar te mu-
Veel optreden doet de groep niet.
„Twee keer in de week is al veel in
deze podiumloze tijden. De ene
week wat vaker, de andere week
helemaal niet. Het wisselt sterk.
Maar ieder van ons heeft nog tal
van andere werkzaamheden,
meestal in de muziek. Het spelen
moet een lolletje blijven".
„Het is voor een band ontzettend
moeilijk aan de slag te komen. Ik
hoor iedereen in het vak zeggen dat
het aanbod van werk een schaduw
is van vroeger. Mager en margi
naal. Het zijn hoofdzakelijk buiten
lands acts die volle stadions trek
ken".
„Wat er mis is? We hebben niet
zoveel te bieden, denk ik. Er zijn
geen nieuwe ontwikkelingen, geen
nieuwe trends. Wat hebben we
nou? Herman Brood heeft een fan
tastische nieuwe plaat gemaakt,
maar Brood is al vele malen be
roemd geweest. Die is gewoon niet
weg te denken. Verder zou ik op dit
Met de Magnificent 7 vallen
jullie ook terug op muziek die z'n
wortels heeft in een ver verleden.
Uit die hoek komt de vernieuwing
ook niet?
Vrienten: „Absoluut niet. Daar
hoeft men ook niet op te wachten.
Deze band is heel anders. Waarom
we oude muziek ten gehore bren
gen? De reden is dat ik twee jaar
geleden wel zin had om te spelen,
maar geen popmuziek. Dat zou te
veel gaan lijken op wat geweest is.
Toen ben ik met een aantal vrien
den, met wie ik veel over muziek
praat, gestart met deze band. En
met het spelen van filmmuziek.
Dat is namelijk muziek met melo
die".
Vrienten: „Het is een grote bon
bondoos. In 't begin was het moei
lijk om te kiezen. Ik heb dat voor
namelijk zelf gedaan. Tegenwoor
dig gaat 't makkelijker en helpt ie
dereen mee. We doen veel tv-the-
ma's, zoals van de Thunderbirds,
de Wrekers, Ivanhoe...dan zit je
daar als volwassen mensen Ivan-
hoe op het,podium te spelen, oei,
oei. Voor ons heel leuk en het pu
bliek amuseert zich kostelijk".
Vrienten: „Nee, zelden. Natuur
lijk is het verleden niet weg te cijfe
ren. Het gebeurt wel dat iemand in
een al te overmoedige bui een titel
roept. Nee, we hadden aanvanke
lijk veel erger verwacht. Maar ik
heb het zelf min of meer in de hand
gehad. Na het ophouden van Doe
Maar ben ik bewust niet versche
nen in tv-spelletjes en panels, ik
heb geen interviews gegeven, niet
aan films of reclamespotjes meege
werkt. Kortom, van alles wat de be
kende Nederlander pleegt te doen,
heb ik mij afzijdig gehouden. Ik
heb dat allemaal consequent niet
gedaan. Dan heb je 't in de hand.
Als je dat nu al zo'n vijf jaar vol
houdt, dan kun je niet anders ver
wachten dat mensen tegenwoordig
eerst drie keer moeten kijken,
voordat ze mij herkennen. Daar
ben ik blij mee".
op 4
LEIDEN - Marius van Paassen
mocht ik eenmaal eerder beluis
teren op een recital in Kasteel
Duivenvoorde, waar hij evenals
nu een programma speelde met
werken van Beethoven, Anton
Rubinstein en Ravel. Hij trof mij
toen als een pianist die gefasci
neerd wordt door het pianistisch
mogelijke of nog net mogelijke.
In de hoofd
zaak oorverdovende variaties op
het thema Yankee Doodle op 93
die de 19e eeuwse klaviervirtu
oos Anton (niet Arthur) Rubin
stein schreef werd weliswaar de
grens van wat technisch moge
lijk is bereikt, maar het aantal no
ten per minuut noch het aantal
decibellen zijn een graadmeter,
die bruikbaar is bij het meten
van muzikale beleving. Met een
sonate van Beethoven, no. 7 in D
op. 10/3, weet van Paassen eigen
lijk geen raad. Het presto is vin
gervlug maar afgeraffeld, het
menuet schools en ook het rondo
blijkt veel noten te bevatten. In
het largo valt hij definitief door
de mand: physiek drukt hij een
bewogenheid uit die in de klan
ken nergens te vinden is. De vier
Mazurka's van Chopin doen
snakken naar een vleugje poezie,
Turina's Andalusische dansen
zijn weliswaar fel maar koud als
steen en dood als een pier, en ook
Alborada del gracioso van Ravel
wordt gereduceerd tot een tech
nisch hoogstandje zonder meer.
Van Paassen communiceert niet
met zijn toehoorders door mid
del van zijn spel. Door zijn fasci
natie met de uiterlijkheden blijft
hij daar steken en kan hij zijn pu
bliek ook geen deelgenoot ma
ken van wat achter de noten
staat. Pas in zijn toegift Oiseaux
tristes uit Miroirs van Ravel
klonk enige subtiliteit door.
Voor het overige was zijn pu
bliek getuige van de pianistische
egotrip van een jeugdige piano
leeuw.
MIES ALBARDA
Voorstelling: Scapino Ballet met de tweede
acte van Coppelia, choreografie Armando
Navarro, muziek Leo Delibes; Pub van Nils
Christe, muziek Bohuslav Martinu. Gezien
op 4 maart in de Leidse Schouwburg in de
cyclus Theater Overdag.
LEIDEN In het kader van de
cyclus Theater Overdag presen
teerde de Leidse Schouwburg
gistermiddag het Scapino Ballet,
een gezelschap dat waarschijn
lijk even vaak 's middags als 's
avonds op zal treden. Vrijwel ie
der Nederlands kind (en volwas
sene) groeit op met de educatie
ve schoolvoorstellingen van het
Scapino en ook gisteren reden
bussen vol kinderen af en aan.
Theater Overdag Ballet was dit
maal dus een openbare school
voorstelling, luidruchtig en le
vendig.
Het programma bestond uit Pub
van Nils Christe en de tweede ac
te uit Coppelia die artistiek lei
der Armando Navarro in 1971 be
werkte. Deze Frans-romantische
klassieker uit de 19e eeuw wordt
bij Navarro een kruising tussen
een toneelstuk en een ballet: een
pantomime met andere woor
den, een lekker degelijk verhaal
waarin elke beweging en elk ge
baar direct te vatten is.
Swanhilda's verloofde Frans is
verliefd op Coppelia, die in de
etalage van poppendokter Cop-
pelius altijd een boek leest. Zij
blijkt echter een pop, waarop
Swanhilda zich als de lezende
Coppelia voordoet. Frans breekt
in het atelier van Coppelius in,
die hem op heterdaad betrapt en
hem met een slaapmiddel ertoe
brengt Coppelia tot leven te
brengen. Coppelia blijkt Swan
hilda en Frans en zij leven nog
lang en gelukkig.
Factoren als de kleine ruimte,
het publiek en het verhaal ma
ken van Navarro's Coppelia geen
choregrafisch hoogstandje maar
het beantwoordt zeker aan de be
hoefte van de kinderen. En als
volwassene heb ik me prima
geamuseerd met de elastieke
'centenbak' grimassen van Cop
pelius vertolker Rinus Sprong.
Pub van de andere artistiek lei
der, Nils Christe, is wat abstrac
ter van aard, hoewel het zich in
een disco-café afspeelt. Theatra
le bewegingen (veel tot hilariteit
leidende sexuele toespelingen)
en pure dansvormen wisselen el
kaar af. Net als de muziek van
Bohuslav Martinu (Jazz Inspired
Compositions) is Pub een com
positie die het compilatiekarak-
ter eigenlijk niet ontstijgt, voor
kinderen ongetwijfeld geen en
kel bezwaar maar voor de wat
meer verwende kijker zijn beide
choreografieën toch wat mager
tjes. De in de 'entre-acte' uit het
publiek geplukte branieschop
pertjes die pop mogen spelen,
maken echter veel goed.
INGRID VAN FRANKENHUY-
ZEN
Concert door het Leids Kamerkoor met
werken van Purcell, Monteverdi en Mozart.
Medewerking verleenden orkest en solis
ten te weten Els van Onselen - sopraan.
Wil Veldkamp - sopraan, Boukje Tijmstra -
alt/mezzo, Hanneke Schneiders - alt. Peter
van Kempen - tenor. Hubert v.d. Sommen -
tenor, Henk Post bariton. Martine Beider -
cello en Marline v.d. Meyden - orgel. Het
geheel stond onder leiding van Ton Bec
kers. Gehoord op 4 maart in de Marekerk.
LEIDEN - Feestelijke kroon
luchters rondom verlichtten het
Leids Kamerkoor bij haar ge
slaagde concert in de Marekerk.
Vanuit het midden vulden zich
langzamerhand de koorbanken
tot achteraan toe. Het hele pro
gramma leek reeds afgestemd te
zijn op de komende lijdenstijd in
het kerkelijk jaar. De Funeral
Sentences van Henry Purcell re
lativeren het leven op aarde in
het aanschijn van de dood. Met
heldere, doorzichtige stemvoe
ring liet het koor meteen horen
dat het de lastige, soms wat stug
ge samenklanken bij Purcell tot
een goed einde wist te brengen.
Zelfs grote, moeilijk te zingen
sprongen in de melodievoering
werden zonder merkbare aarze
ling uitgevoerd.
Wie de 'Madrigali Guerrien et
Amorosi' van Claudio Montever
di uit de kast heeft opgediept,
verdient alle lof. Een prachtig
werk, een opera in het klein. Met
een piepklein ouverturetje, heel
authentiek klinkend gespeeld
door de twee violen. Met licht
voetige koorzang en enthousiast
zingende solisten, zij het ook dat
ze de Italiaanse dramatiek wat
missen. Welliefst drie mooi
schallende trombones symboli
seerden Mars, de god van de oor
log.
Het steeds sterker wordende ge
druis van stemmende strijkers
en pauken kondigt het einde van
de pauze aan en de nadering van
het werk waarvoor misschien
wel veel bezoekers zijn geko
men: het Requiem van Mozart.
Niet meteen een makkelijk werk.
Men is benieuwd of deze ambitie
waargemaakt zal worden en men
zal niet bedrogen uitkomen. Al
in het begin weet Ton Deckers
met zijn verende slag de muzika
le essentie te voorschijn te halen.
Natuurlijk zijn er momenten,
waarop het duidelijk is dat dit
géén professioneel koor is; af en
toe wat verslapping in de vaart,
soms wordt er meer afwachtend
dan stuwend gezongen. Maar
over het geheel genomen kon
men zich weinig meer wensen.
Dat geldt ook voor de solisten:
heel mooi en zuiver zong Els van
Onselen. Boukje Tijmstra har
monieerde daar met haar iets
metaliger stem wat minder bij.
Een prachtige inzet levede Henk
Post in het Tuba mirum. Vol
overgave voegde zich daarbij
Hubert v.d. Bommen. Bij al dit
moois grote lof voor de dirigent,
die met niet aflatende energie
het koor en orkest telkens weer
naar nieuwe hoogtepunten wist
te voeren.
MONICA SCHIKS.
HILVERSUM (ANP) - De politie- De uitzendingen na het acht-uur
berichten die de NOS al sinds tien journaal worden met een gemid-
jaar na de journaals van acht uur en delde kijkdichtheid van 23 procent
half elf verzorgt, worden zeer goed het best bekeken. De belangstel-
bekeken, zo blijkt uit een recent ling voor de politieberichten na het
onderzoek van de kijk- en luisteraf- half-elf journaal ligt aanmerkelijk
deling van de NOS. lager met een gemiddelde van 9
procent. In totaal worden de be-
Van de kijkers gaf 94 procent te richten door gemiddeld 4,2 miljoen
kennen de afgelopen maanden een personen van 6 jaar en ouder beke-
dergelijk bericht te hebben gezien, ken.
waarop de berichten
op de televisie worden gebracht
kan de goedkeuring wegdragen
van negen van de tien kijkers. Een
ruime meerderheid van de onder
vraagde kijkers was van mening
dat wat hen betrof er vaker politie
berichten op televisie konden wor
den vertoond. Slechts 1 procent
was van mening dat deze berichten
niet op de televisie thuishoorden.
