'Ik heb veel gedwaald'
'Leg me eens uit wat er bij jullie aan de hand is'
PODIÜMBUK
Gitaarmuziek
voor
fijnproevers
Een zeer gevarieerd, programma
deze week in de Leidse schouw
burgen. Melodrama, verbaal mi-
trailleurvuur van dichtervorst
Van Doom, ballet op de vrijdag
middag en -avond, cabaret van
domineeszoon Gaaikema, een
voorstelling van het koppel Pleu-
nie Touw-Hugo Metsers, de ta
lentvolle theatergroep 'Mug met
de gouden tand' met een stuk
over de schrijfster Vita Sackville-
West en last but not least een 'leu
ke performance' van het duo Zeg
veld en Hageman.
Het schouwburgleven in Lei
den spattert en spet als een kroket
in kokend vet. En geen mosterd
na de maaltijd, maar bijna alle
maal splinternieuwe produkties.
Den Dronkaard
Woensdagavond is het podium
in de Leidse Schouwburg voor
het Mechéls Miniatuur Théater,
een van de grootste gezelschap
pen van Vlaanderen. Deze groep
brengt 'Den Dronkaard' van de
auteur Petrus Frans van Kerck-
hoven, die in 1857 op negender
tig jarige leeftijd stierf en zo zijn
naam dus eer aandeed. 'Den
Dronkaard' is een oud-Vlaams
volksstuk, dat weer eens bewijst
dat drank erg veel kapot kan ma
ken. In de bijsluiter wordt deze
produktie een 'totaalspektakel'
genoemd, wat wil zeggen dat er
niet alleen maar wordt geacteerd
maar ook gezongen.
Vita en Violet
In de voorstelling 'Vita en Vio
let' van Mug met de Gouden tand
staat de relatie tussen Vita Sack-
ville-West en Violet Trefusis cen
traal. De Engelse schrijfsters leer
den elkaar kennen in de jaren
twintig van deze eeuw en stortten
zich in een wanhopige liefdesaf
faire. Dat werd hen door de star
re samenleving in die tijd niet in
dank afgenomen. Wie de boeken
en memoires van Sackville-West
kent, zal deze voorstelling niet
willen missen. Woensdag- en don
derdagavond in het LAK-thea-
ter.
Van Doorn
Op donderdagavond presen
teert Johnny van Doorn, ter gele
genheid van zijn vijfentwintig
jarig jubileum als entertainer
van de Nederlandse literatuur
zijn avondvullende one-man-
show 'Worsteling door de weken
heen'. Aan de hand van fragmen
ten uit zijn bekendste boeken
schetst de Amsterdamse bard
zijn levensloop. Het decor is een
naoorlogse huiskamer, compleet
met schemerlamp, liberty-stoel en
tafel met pluchen kleed. Dat bij
dit alles de joyeuze gebaren, de
bronzen galm en de huppelpasjes
van Doorntje Bussekruit niet ont
breken, moge duidelijk zijn. Een
avond voor de liefhebber van
poézij met een lach en een traan.
Scapino
Vrijdagmiddag- en avond is in
de Leidse Schouwburg het Scapi
no Ballet te gast. In het kader van
het projekt Theater Overdag zal
om 14.30 uur de 2e akte van het
ballet Coppélia van Armando
Navarro worden gedanst, met als
toetje het ballet Pub van Nils
Christe. De familievoorstelling 's
avonds om 19.00 uur bevat behal
ve deze twee trekkers het ballet
'Bagatellen' van Ed Wubbe' en
'Strings' van de al eerder ge
noemde Christe. Een dansevene-
ment dat een boeiend beeld geeft
van de artistieke mogelijkheden
van het Scapino Ballet.
Gods summum
Peter Zegveld wordt in de we
reld der kunsten wel de 'dirigent
met de gebalde vuist' genoemd.
Daarme doelt men op zijn compo
sities, waar verfklodders (buk
ken!), geluidsexplosies, rollen cel
lotape en nog wat van deze zaken
i te pas komen. Samen met
beeldend kunstenaar en theater
maker Harrie Hageman heeft
Zegveld nu de performance 'Gods
imum' gemaakt. De titel van
deze voorstelling geeft al aan dat
dit tweetal erop uit is om grenzen
te doorbreken. Kan dat tegen
woordig nog? Vrijdag- en zater
Annie Cohen-Solal stomverbaasd over zoveel belangstelling
Het Nederlands Gitaarduo. bestaande uit
Juun Voorhoeve en Erik Otte. Werken
van Sor, Franck. Bach. Smith-Brindle.
Frangaix, Duarte, Garcia Lorca en De
Falla. Gehoord in de kapelzaal van K&O
op 29 februari.
LEIDEN Ondanks het druk
ke concertprogramma van het
afgelopen weekeinde en de gu
re hagelbuien wisten nog aar
dig wat mensen maandag
avond de Kapelzaal te berei
ken. Deze kleine ruimte geeft
de juiste akoestiek aan de intie
me combinatie die een gitaard
uo nu eenmaal is. De gitaar be
zit geen grote expansie maar tal
van subtiele mogelijkheden,
zoals gedemonstreerd werd
door Erik Otte en Juun Voor
hoeve. Beiden studeerden aan
het Rotterdams conservatori
um en vormen sinds vijf jaar
een duo. Erik Otte is ook actief
als componist en als arrangeur,
het laatste vaak noodgedwon
gen om het repertoire te kun
nen uitbreiden. Zo bewerkte hij
het oorspronkelijk voor klavier
geschreven Italiaans Concert
van Bach voor twee gitaren,
waarbij Otte alles naar een an
dere toonsoort transponeerde
en sommige lage noten een oc
taaf hoger moest zetten. Ook
deze versie klonk overtuigend,
zij het dat de hoekdelen wat
haastig werden gespeeld en
Juun Voorhoeve in het derde
deel er zelfs even uitraakte.
Evenwichtiger hadden daar
voor de prélude, fugue et varia
tion op. 18 van César Franck ge
klonken en het voor deze bezet
ting originele 'Souvenir de Rus-
sie' van F. Sor, een intiem varia
tiewerk dat af en toe de allures
van zijn tijdgenoot Beethoven
vertoont. Het samenspel was
van dien aard dat het vaak leek
of er maar één gitarist speelde.
Verschillende klankmogelijk
heden werden gedemon
streerd, in 'Graffiti nel cielo
scuro' (schilderingen in de don
kere hemel) van de nog levende
Engelsman R. Smith-Brindle,
waarin als pasteltinten de luch
ten voorbijtrekken. Franse élé-
gance en joi de vivre spraken
uit de sérénade van Jean Fran-
gaix en ook uit de 'Six friends
hips for two guitars' van de En
gelse componist J.W. Duarte,
die een wat Franse stijl heeft.
Vooral de gavotte hieruit doet
aan de sierlijke barokstijl den
ken, hoewel sommige akkoor
den er een hedendaags accent
aan geven.
De Spaanse dichter en toneel
schrijver F. Garcia Lorca, die
op 38-jarige leeftijd in de
Spaanse burgeroorlog sneuvel
de, componeerde ook en wel 5
volksliederen aan de hand van
de bestaande folklore, die Erik
Otte bewerkte voor twee gita
ren. Frisse, onbekommerde
stukken, evenals de bekende
'Dans van de molenaarsvrouw'
van De Falla, wederom voor
gitaarduo gezet. Juun Voorhoe
ve en Erik Otte gaven, spelend
zonder uiterlijk vertoon, steeds
blijk van een gezonde speel
vreugde, ook in de toegift, een
malse tango van de Argentijn
Astor Piazzolla.
FRANK DEN HERDER
Fiesta Gitana
verleden tijd
AMSTERDAM (ANP) - Na 31 tour
nees door Nederland en België is
gisteravond in het Nieuwe de la
Mar Theater in Amsterdam voor
een enthousiast publiek het doek
definitief gevallen voor Fiesta Gita
na. Vorig jaar besloot H.J. da Silva,
de grondlegger van dit 'zigeuner-
feest', om gezondheidsredenen te
stoppen met het organiseren van
de tournees. In januari van dit jaar
overleed hij op 64-jarige leeftijd.
Impresario, theaterproducent en
muziekimporteur Da Silva begon
ruim dertig jaar geleden artiesten
die de Flamenco-kunst beoefenen
naar Nederland te halen. Hij trok
elk jaar opnieuw naar Spanje om
een nieuwe groep samen te stellen.
Daarvoor zocht hij stad en land af,
vooral in Andalusië, om verborgen
talent op te sporen. Voor hem
stond het brengen van de Flamen
co in een zo puur mogelijke vorm
altijd voorop.
GRONINGEN (GPD) - In elke Nederlandse
boekwinkel waar Annie Cohen-Solal de
laatste dagen is verschenen om haar boek
'Jean-Paul Sartre, zijn biografie' te signe
ren, loopt het storm. Uitgever Rob van Gen
nep is uitermate tevreden. Dè biografie van
de Franse schrijver-filosoof is een bestsel
ler. Meer dan 16.000 exemplaren zijn er in
middels van verkocht. Annie Cohen-Solal is
stomverbaasd.
"Het is een sociologisch fenomeen dat me
enorm verrast. Sinds een maand stel ik alle
Nederlanders die ik ken dezelfde vraag: Leg
me alsjeblieft uit wat er bij jullie aan de
hand is. Kijk, er is natuurlijk altijd een on
eindig aantal redenen aan te wijzen. De
voortreffelijke kwaliteit van de vertaling
bijvoorbeeld speelt onder meer een rol. En
dan is er mijn optreden in het programma
van Adriaan van Dis, dat zoveel opzien heeft
gebaard. Vanwege allerlei drukke werk
zaamheden kwam ik totaal onvoorbereid in
Nederland aan en werd als het ware voor de
camera's gesleurd. Het was een ware crisis
situatie en na de uitzending was ik erg onte
vreden. Een ramp vond ik 't ik was bang
dat ik veel te snel had gesproken, dat ik niet
was te volgen. Maar ik bleek iets bijzonders
te vertegenwoordigen: een vrouw die er
goed uit ziet en ook nog eens een goed boek
schrijft. Dat vinden sommige mensen exo
tisch. Maar daarmee is die gekte rond mijn
persoon en het boek in Nederland natuur
lijk nog niet verklaard. Misschien komt het
wel omdat ik hier zo'n fantastische uitgever
heb".
"Ik heb altijd gezegd dat Sartres ideeën
niet achterhaald zijn. De basis van Sartres
filosofie, de gecompliceerde verhouding
tussen politiek en moraal, is nog volstrekt
actueel. Sartres denken is echter op een
overdreven manier in verband gebracht
met het marxisme. Terwijl hij de grootste
vijand van de Franse communisten is ge
weest. Hij heeft weliswaar een bepaalde pe
riode als fellow-traveller met hen opgetrok
ken, maar hij heeft de communisten vervol
gens aan het eind van z'n leven weer links
ingehaald, door zich bij een maostische
splintergroep aan te sluiten. Vanaf 1966 tot
aan z'n dood in 1980 hebben de Franse com
munisten hem hiervoor gehaat. Voor het
eerst werden zij vanaf hun linkerzijde bekri
tiseerd, dat was uniek".
Annie Cohen-Solal interesseert zich voor
alles wat ze waarneemt, vraagt honderduit
en bekent moe te zijn van het spreken over
Sartre. Om vervolgens weer los te barsten in
een enthousiaste monoloog.
"Wat betreft het probleem van Sartres po
lygamie, dat hier in Nederland zo veel op
zien heeft gebaard. Het spreekt vanzelf dat
je deze houding moet koppelen aan de rela
tie die Sartre met z'n moeder had. Zij was de
enige vrouw in z'n leven met wie hij een
badkamer deelde. Met geen van z'n vrou
wen heeft hij samengewoond, maar toen hij
40 was trok hij weer bij z'n moeder in. Naast
z'n moeder waren er natuurlijk Simone de
Beauvoir, maar ook Arlette Elkam. Haar rol
is erg interessant. Sartre ontmoet haar als ze
18 jaar oud is. Ze schrijft hem brieven en ze
besluiten elkaar te ontmoeten, maar ze heeft
alleen 's zondags tijd. Die dag had Sartre ge
reserveerd voor z'n moeder. Toch nodigt hij
Arlette uit bij hen te ontbijten en daarmee
wordt ze onmiddellijk binnengehaald in de
meest intieme kring. Arlette zou de enige
vrouw worden voor wie Sartre een daad
stelde. Hij trouwde niet, had bij niemand
kinderen, maar adopteerde Arlette die alle
eigenschappen had waar hij van droomde.
Ze was vrouw, joods, ongelukkig, arm, had
een nare jeugd gehad .en ze was intelligent.
Van dit meisje dat kansloos leek, heeft
Sartre een competente vrouw gemaakt. Dat
is buitengewoon en ligt volledig in de lijn
van zijn ideeën. Het was interessanter om
met haar te praten dan met De Beauvoir,
omdat Arlette niets heeft geschreven, nog
nooit over Sartre had gepraat en dat ook
niet meer zal doen. Maar juist zij is Sartres
erfgename geworden".
Ben je niet moe?, vraagt de Nederlandse
vertaalster. Annie Cohen-Solal schudt haar
hoofd. Het signeren zit erop en ze heeft nog
genoeg energie om zich te vermaken tijdens
de receptie bij uitgeverij Van Gennep. Ze is
blij verrast hier Van Dis terug te zien. Zijn
programma vormde immers de aanzet tot
alle opwinding in ons land.
"Ook in Frankrijk ontstond er opschud
ding toen mijn boek er verscheen, vertelt de
schrijfster. Alle dag- en weekbladen, van
links tot rechts, wijdden uitgebreide artike
len aan Sartre. Daarmee was hij de pole
miek ontstegen en een nationaal symbool
geworden, een soort Voltaire. Dat heeft me
veel plezier gedaan".
Sartre-biogiafe Annie Cohen-Solal: "Een vrouw die er goed uitziet en
ook nog eens een goed boek schrijft. Dat vinden sommige mensen exotisch".
(foto Bert Nienhuisk
Het 'Mechels Miniatuur Theater' in de voorstelling 'Den Dronk
aard'. (foto pr)
dagavond naar het LAK-theater
gaan. Dan weet u het.
Seth Gaaikema
Gaai is back in town. Met een
nieuwe one-man-show. Zater
dagavond zal de Groningse do
mineeszoon zijn dijenkletsers
lanceren in de Leidse Schouw
burg. Wat we van hem kunnen
verwachten: nieuwe politieke
conférences, soms satirisch, soms
alleen maar komisch, én natuur
lijk poëtische momenten. Overi
gens staat het programma nog
niet vast. Want 'niets is veran
derlijker dan het weer, de poli
tiek én Seth Gaaikema'. En het
publiek natuurlijk, zou men
daar aan kunnen toevoegen.
Open huwelijk
Meneer maakt af en toe een
slippertje. Mevrouw kijkt de an
dere kant uit. Dat is zo'n beetje de
gang van zaken in 'Open huwe
lijk' van Dario Fo. In de Leidse
Schouwburg wordt de try-out
van dit stuk op maandag 7
maart 's middags om 14.30 uur
gespeeld door Pleuni Touw en
Hugo Metsers, een tweetal dat ga
rant lijkt te staan voor een wuft
en spannend middagje toneel.
Dinsdag en woensdag volgen res-
pektievelijk de voorpremière en
de première.
Dichter-cntertainer Johnny
van Doorn: "Als wij naar Korea
gaan, jenevertje, jenevertje...".
(foto Ronald Sweering)
Imperium
Vrijdagavond 4 en zaterdag 5
maart wordt in Microtheater Im
perium Clifford Odetts stuk 'Mid
zomerdag droom' gespeeld, een
voorstelling die door onze recen
sent 'een verdienstelijke produk
tie' werd genoemd. Aanvang van
de voorstelling: 20.30 uur.
Sneeuwwitje
De toneelgroep van het Visser 't
Hooft Lyceum brengt op 2, 3, 4 en
5 maart de voorstelling 'Niet
doen Sneeuwwitje', een toneel
stuk van Anton Koolhaas. In dit
stuk wordt het oorspronkelijk
Pleuni Touw (links) en Hugo Metsers in 'Open huwelijk van Da
sprookje van de gebroeders
Grimm verweven met allerlei za
ken waarin liefde en jaloezie cen
traal staan. Aanvang van de
voorstellingen: 20.15 uur.
Middeleeuws
Op 3,4 en 5 maart wordt in de
aula van het Agnescollege het
middeleeuwse mirakelspel Mari-
ken van Nieumeghen opgevoerd
door leraren en leerlingen onder
regie van Leen Vroeg indeweij.
De voorstellingen beginnen om
20.00 uur.
Vermelding verdient dat het
hier een integrale opvoering be
treft.
Henny Orri speelt Sarah Bernhardt
het tenslotte opgegeven. Het
been moest eraf. Daarna heeft ze
nog wel gespeeld. Met een hou
ten been. Cleopatra heeft ze zelfs
gespeeld zonder prothese. Ze lag
dan op een bank en af en toe
kwam ze even overeind op dat
ene, gezonde been... Ah, ik moet
er gewoon niet aan denken."
"'Mémoires' speelt zich af in
1922. Sarah is dan 77 jaar. Op een
eilandje voor de kust van
Bretagne is zij bezig met het
schrijven van haar mémoires,
waarbij ze geholpen wordt door
haar secretaris Pitou. Omdat
haar geheugen opgefrist moet
worden, zegt ze tegen Pitou: "Wij
gaan improviseren". En ze
dwingt hem om allerlei personen
uit haar leven te spelen: haar
moeder, haar impresario, de
schrijver Oscar Wilde... Dat geeft
aanleiding tot komische en soms
ook weemoedige scenes".
"Ja, dit is natuurlijk een bij
zonder passend stuk voor een ju
bileumjaar, want het staat bol
van het toneel. Alle mogelijke
hoofdstukken uit het toneelle
ven zitten erin. En tegelijkertijd
gaat het ook over heel gewone
dingen, waar ieder mens mee te
maken heeft. Het bang zijn voor
de dood. Het duiken in het verle
den. Denken: wat kon ik vroeger
toch veel".
door
Robert Grijsen
"Wat Sarah niet allemaal ge
daan heeft... Mijn God, als je dat
leest. Ze speelde het ene stuk na
het andere. Ging op tournee door
Engeland en Amerika. Ze beeld
houwde, ze schreef, ze schilder
de. Dat mens heeft zo'n vol leven
gehad. En daar zit ze nu: 77 jaar
oud, met die ene poot eraf en de
wetenschap dat ze niet veel meer
kan".
Hommage
"Hoe ik dat doe met dat been?
Ik houd het gewoon helemaal
stijf. Inderdaad, dat is lichame
lijk best een zware opgave. Maar
ik ben bij een Mensendieck-lera-
res geweest en zij heeft mij een
paar oefeningen gegeven die ik
tussendoor kan doen. Om echte
stijfheid tegen te gaan en m'n rug
weer een beetje te ontspannen".
"Het grappige is dat ik niet al
leen Sarah Bernhardt speel... Ik
heb natuurlijk in die veertig jaar
met zo ontzettend veel bekende
acteurs en actrices gespeeld:
Bob de Lange, Han Bentz van
den Berg, Magda Janssens, Ank
van der Moer, noem ze maar op.
Nou, op een of andere manier
heb ik het gevoel dat ik in deze
rol een bepaalde hommage
breng, een eerbewijs aan al die
groten die na Sarah kwamen en
mij voorgegaan zijn".
Terugblikkend op haar carriè
re, vindt Henny Orri dat ze niet
mag klagen. "Het is weieens
moeilijk geweest, maar over het
geheel genomen is alles prachtig
op tijd gekomen. Als ik op een
gegeven ogenblik ergens aan toe
was, dan gebeurde dat ook. Na
tuurlijk heb ik daar zelf een hele
boel aan kunnen en moeten
doen. Besluiten nemen, vaak als
gevolg van bepaalde moeilijkhe
den.
Zo ben ik destijds uit dat ge
subsidieerde kringetje gestapt
en de vrije sector ingegaan. Op
tijd, precies op tijd. Want ik had
het absoluut niet willen missen,
die jaren bij het gesubisidieerde
toneel. Ik heb toen heel veel ge
speeld, soms wel vier rollen per
jaar. En het repertoire was zo ver
schillend. Nu, in de vrije sector,
speel je natuurlijk maar één rol
per jaar. Daar komt nog weieens
televisiewerk bij, maar het is niet
meer de grote variëteit die er was
in de eerste decennia van m'n
Uit de hoogte
Ze kwam in mei 1947 van de to
neelschool. En ze kreeg meteen
een aanbieding van Defresne en
Van Dalsum, die zetelden in de
Stadsschouwburg op het Leidse-
plein. Samen met Diny de Neef
en Ton Lensink ging ze sollicite
ren, maar dat pakte niet echt
gunstig uit. "Defresne deed
nogal uit de hoogte. Misschien
bedoelde hij het allemaal goed,
maar hij was heel bits en streng.
Toen stond ik op en zei ik: 'Mijn
heer Defresne, al komen wij dan
net van de toneelschool, ik be
grijp niet waarom u op een der
gelijke toon tegen ons moet spre
ken'. Nou, dat engagement ging
dus niet door".
"Toen bleef er maar één ding
over: het Vrije Toneel van Cor
Ruys. Maar ja, daar deden ze blij
spelen en dat vond ik eigenlijk
een beetje minderwaardig. Het
lot had mij echter deze kant op
gestuurd. En dat was maar goed
ook. Ik heb daar zeven ontzet
tend mooie en gelukkige jaren
gehad. Ik heb zo vreselijk veel
geleerd toen. Door goed te kijken
naar Cor Ruys, door goed te kij
ken naar het publiek als Cor be
zig was".
"Blijspel, dat was iets wat ik op
de toneelschool niet zoveel had
gedaan. Behalve bij Cees Laseur.
Die zei altijd: Kom, kom, die tra
gedie kennen we wel van je! Hij
stimuleerde mij. om komische
scènes te doen. Maar voor de rest
was ik er weinig mee bezig. Pas
bij het Vrije Toneel leerde ik echt
blijspel spelen. Daar heb ik dus
een scholing gehad zoals weinig
collega's toen kregen en ooit nog
zullen krijgen".
Alles bij elkaar opgeteld heeft
Henny Orri in haar loopbaan
toch voornamelijk dramatisch
werk gedaan. In dit verband
noemt zij regiseur Scharoff als
voorbeeld. "Ik heb hem niet zelf
meegemaakt, maar ik ben diver
se keren bij zijn repetities ge
weest. En een vaste kreet van
hem was: 'Lustspiel im Drama -
Drama im Lustspiel'. Dat heb ik
heel goed in m'n oren geknoopt.
In een stuk dat overwegend don
ker is, zoek ik altijd naar de lichte
kanten en in een heel licht stuk
zoek ik naar de donkere kanten.
Net als in schilderijen; je moet de
donkere tinten afwisselen met de
lichte. Dat is dus ook een les die
ik al kuierend langs mijn carriè
repad meegepikt heb".
In de jaren vijftig en zestig wis
selde Henny Orri regelmatig van
gezelschap. "Ja, ik heb vrij veel
gedwaald. Aan de ene kant houd
ik van steeds weer nieuwe com
binaties, nieuwe impulsen. Ik
vind het ook prettig om steeds
met een andere regisseur te wer
ken, zoals nu met Jo Dua. Ie
mand die dingen in je aanboort
waarvan je denkt: hee, zo kan het
ook. En dan het feit dat ik nu
voor het eerst met Willem Nijholt
speel... Het is toch weer een an
dere klankbodem die je hebt,
dus klink jij ook anders".
Toneelgroep Theater was haar
laatste gezelschap. Haar vertrek
in 1975 had te maken met de "na
righeid" rond haar echtgenoot
Theo Kling. Die zou bij Theater
"De meeuw" van Tsjechov regis
seren, maar daarover ontstond
een artistiek meningsverschil.
Toen dat niet kon worden opge
lost, werd Kling zonder pardon
ontslagen. Henny Orri: "Ik ben
nog één jaar gebleven. Maar het
ging gewoon niet. Ik werd er ziek
van. Toen ben ik dus ook wegge
gaan.
Nou, toen gingen we samen
iets doen. Maar het lot zei dat dat
ook niet mocht. Mijn man
schreef en regisseerde 'De kat
aan de stoeprand', en dat stuk
werd neergesabeld door de kri
tiek. Dat mocht dus niet. Heel
Ze wil er liever niet over pra
ten. Met zachte stem: "Het is
voorbij. Het is voor ons een hele
moeilijke tijd geweest, maar we
zijn er gelukkig doorheen geko
men. En niets in je leven gebeurt
voor niets. Ik vind ook dat je de
plicht hebt om de rotdingen die
er gebeuren om te zetten in iets
positiefs. Ik zeg niet dat het altijd
lukt, maar je moet het proberen.
Zoals Sarah Bernhardt zegt:
"Quand mème! Dat betekent: En
tóch! Ondanks alles toch door
gaan!"
Veertig jaar aan het toneel en er nog steeds plezier in
hebben. Henny Orri (62) vindt het de moeite waard om
daar even bij stil te staan. Ze heeft een veelbewogen
carrière achter de riig, met "gelukkige jaren" maar ook
moeilijke periodes. Vaak stond ze op het punt om ermee
te kappen. "Maar dan voelde ik: nee, dat kan niet. Het is
zo'n levensbehoefte voor me".
Ter gelegenheid van haar 40-jarig jubileum speelt
Henny Orri samen met Willem Nijholt het stuk
'Mémoires', dat op donderdagavond 11 maart in de
Leidse Schouwburg is te zien. Daarin geeft zij gestalte
aan de legendarische actrice Sarah Bernhardt, die
terugblikt op haar leven. Een passende jubileumrol. En
ook "een hommage aan al die groten die na Sarah
kwamen»en mij zijn voorgegaan".
Henny Orri over Sarah Bern
hardt: "In 1915 werd haar rech
terbeen geamputeerd. Ze speel
de Tosca, in 1905, en in die rol
moest ze van een muur naar be
neden springen; de toneelknecht
legde dan altijd een matras ach
ter de muur. Nou, op die 9e okto
ber lag er geen matras en Sarah
viel met haar knie op het plan
kier".
"Sinds die avond hebben dok
ters tien jaar lang haar knie beke
ken, beklopt, gegipst etcetera, en
Henny Orri.'En tóch! Ondanks alles tóch doorgaan!'
