'Mijn tekst is mijn wapen'
Moedig programma
Virtuoze dubbelrol
Robert Long blijft heilige huisjes omver gooien
Opzwepende hardrock
'Samen leven in harmonie'
Niks nieuws
onder de zon
Netjes en
betamelijk
Pop
Zouk-muziek
uit de tropen
Toto kan maar
niet boeien
ZATERDAG 13 FEBRUARI 1988
KUNST
PAGINA 33
Nieuwe Dansgroep:
Zonder verrassingen
Voorstelling: De Nieuwe Dansgroep met
Figures in Movement I en II van Jacqueline
Knoops, muziekcompositie Loek Dikker;
Gypsy Pie (1985) van Bebe Miller, muziek
M.ke Vargas; No Windows (1987) van Be
be Miller, muziek Christopher Hyams Hart.
Gezien op 12 februari LAK-theater, alwaar
nog vanavond.
LEIDEN - De New Yorkse cho
reografe Bebe Miller danste zes
jaar lang bij Nina Wiener die on
langs nog in Nederland te zien is
geweest. In 1984 richt Miller haar
eigen groep op en lijkt ze zich
snel los te maken van Wieners in
vloed. Zoekt Wiener het in een
meer academische stijl wat tech
niek en bewegingsidioom be
treft. Miller houdt het wat losser
en aardser en werkt ook meer
vanuit isolaties van afzonderlijke
lichaamsdelen (zo kenmerkend
voor de jazzdans). Gypsy Pie uit
1985 is dan ook niet zozeer een
dansante, vloeiende choreogra
fie maar bestaat uit een reeks van
losse, bijna ongecontroleerde be
wegingen die, als de titel al doet
vermoeden, een zigeunerachtige
sfeer uitstralen. Net als Millers
tweede choreografie van deze
avond No Windows uit 1987, rea
geren de dansers op elkaar en
zetten zij elkaar aan tot krioelen
de bewegingen in een ogen
schijnlijk rommelig geheel.
Hoewel je Millers balletten ab
stract kunt noemen, ontbreekt
een expressionistisch sausje
niet. Theatrale, expressieve po
ses komen soms los uit het ge
heel van meer abstracte patro
nen, maar echt spannend is de
dialoog tussen die twee niet.
Kleine schuddende handge
baartjes en -maniertjes geven het
iets goedkoops en kitscherigs.
Wat dat betreft is het werk van
artistiek leidster Jacqueline
Knoops veel consequenter. Haar
choreografieën zijn bewegingen
om de bewegingen, beelden om
de beelden. Vloeiende draaien,
zwaaiende armen, hoge benen:
alles lijkt er op gericht pure dans
te tonen. Knoops doet dat vak
kundig maar enerverend of ver
rassend is het niet. Mooi maar
niet verbluffend. Wat wel ver
bluffend is, is de muziekcompo
sitie van Loek Dikker voor Figu
res in Movement en de composi
tie van Christopher Hyames Hart
voor No Windows. Zij zijn meer
dan de moeite van het beluiste
ren waard. Eigenlijk trokken ze
meer aandacht dan de dansers.
Maar dat zal de bedoeling vast
niet geweest zijn.
INGRID VAN FRANKEN-
HUYZEN
Concert door het Helios Trio bestaande uit
Annemiek IJsselmuiden-piano, Hanneke
van de Bund-cello en Nancy Braithwaite-
klarinet. Werken van Beethoven, Tate en
d'lndy. Gehoord op 12 februari in de Kapel
zaal.
LEIDEN - In wezen valt er niets
op Beethoven aan te merken be
halve dat werken van zijn hand
eigenlijk niet aan het begin van
een recital gespeeld zouden moe
ten worden. Het is my in alle ja
ren dat ik concerten bezoek
slechts eenmaal overkomen, dat
Beethoven mij rode oortjes be
zorgde en daar was een musicus
van het gehalte van de fluitist
Koos Verheul debet aan.
Technisch mankeerde er niets
aan het trio in Bes opus 11 van
Beethoven, maar deze muziek is
zó klassiek eenvoudig en tegelijk
zo afstandelijk, dat het aan een
grote dosis intensiteit van de
spelers vergt om er werkelijk le
ven in te brengen.
Het 'Piece' voor klarinet en
cello van de in 1911 geboren
Phyllis Tate bracht de bloedsom
loop weer goed op gang en deed
de oren van de toehoorders
duchtig klapperen met zijn
voor de Kapelzaal niet alle
daagse, dissonante samenklan
ken. De klankkleuren die beide
instrumenten produceerden, wa
ren zeer uiteenlopend. Nancy
Braithwaite demonstreerde een
perfecte adem- en toonbeheer-
sing bij het langzaam laten uit
sterven van een der delen: ze
suggereerde nog klank, waar ze
allang was opgehouden met bla
zen. Volle, warmbuikige gelui
den werden op de cello afgewis
seld met nerveus snarengeflad-
der om tenslotte over te gaan in
krachteloze muize-piepen. Een
moedige programmakeus! Ooit
mag men er toch wel eens aan le
ren wennen.
Heeft u wel eens gehoord van:
"het-Water-in-de-kleppen"? Bij
hobo's en klarinetten raken klei
ne klep-openingen soms ver
stopt door condenswater. Het is
een ramp, vooral - en dat zul je
altijd zien tijdens uitvoerin
gen. Zo was Braithwaite gedu
rende het prachtig gespeelde trio
van Vincent d'lndy voortdurend
in de weer met vloeipapiertjes en
droogdoeken. Voor het publiek
is dit nogal afleidend evenals de
onzuiverheden bij sommige
unisono passages tussen cello en
klarinet.
Kortom; een uitvoering met
schoonheidsfoutjes, maar ander
zijds met veel goeds en boeiends;
waardoor de toegift - balkan-
dansen van een onbekend, Joe
goslavische componist zeker
op zijn plaats was.
MONICA SCHICKS
'Mijn zuster en ik' van Jos Brink. Regie: Ed
dy Habbema. Toneelbeeld: Jan Aarntzen.
Hoofdrol: Josephine van Gasteren. Gezien
in de Leidse Schouwburg op 12 februari.
LEIDEN - Enerzijds is Jos
Brink de man die bij een breed
publiek garant staat voor onbe
daarlijke lachsalvo's, maar an
derzijds kan hij zich veroorloven
problemen aan te snijden waar
het amusement zich meestal ver
re van houdt. In de komedie
'Mijn zuster en ik' vraagt hij - en
beslist niet 'tussen de bedrijven
door' aandacht voor de na
sleep van een 'verkeerde' beslis
sing tijdens de oorlogsjaren, die
even diep kan ingrijpen in de le
vens van buitenstaanders als het
oorlogsdrama van hen die aan de
goede kant van de streep ston
den. Leidraad is de hereniging
van tweelingzusters, van wie er
één kort na de oorlog vrijwillig
het land verlaten heeft. Haar te
rugkeer roept emoties op en rijt
wonden open, maar dwingt de
betrokkenen ook weggedrukte
problemen onder ogen te zien.
Als zij weer vertrekt lijkt er feite
lijk weinig veranderd te zijn,
maar de toeschouwer weet wel
beter.
Dit gegeven werd verpakt in
een waterval van woordgrappen,
flitsende opmerkingen en grap
pige situaties, maar het stelde
Brink ook in staat een virtuoze
dubbelrol te creëren voor Jose
phine van Gasteren, die in dit
stuk haar gouden toneeljubile
um viert. Dat zij van de geboden
mogelijkheden wist te profiteren
zal niemand verbazen en even
min dat zij erin slaagde ook de se
rieuze elementen voelbaar naar
boven te halen. Tevens moet ech
ter geconcludeerd worden, dat
soms teveel gebouwd werd op de
aaneenschakeling van gevatte
opmerkingen, op het absurde
van sommige situaties en op de
truc van een actrice die door de
ene deur het toneel verlaat om
kort daarna als haar tweelingzus
ter door een andere deur weer
binnen te komen. Een spel met
slagzinnen is leuk, maar niet drie
bedrijven lang, en hetzelfde
geldt voor een ongetrouwde en
(in een blijspel dus) hysterische
buurvrouw.
Het zijn effecten die op de
duur kunnen irriteren of waarop
je gaat zitten wachten. Geen van
beide reacties is goed, maar ze
worden onvermijdelijk als het
verrassingseffect steeds zwak
ker wordt. Het goede spel van Jo
sephine van Gasteren en Sacco
van der Made kon dat laatste niet
verhinderen, maar zorgde tevens
dat de voorstelling toch tot het
einde toe bleef boeien.
PAUL KORENHOF
AMSTERDAM Robert
Long. ofwel Jan Gerrit Bob
Arend Leverman heeft de
leeftijd van 46 jaar bereikt,
maar zijn boosheid op de
maatschappij is bepaald
niet kleiner geworden. Door
middel van zijn liedjes blijft
hij schoppen tegen dingen
die hem niet aanstaan. De
Evangelische Omroep,
milieuvervuilers en disc-
jockeys op Radio 3 moeten
het op zijn nieuwste lang
speelplaat 'Hartstocht' weer
ontgelden. Een bijzondere
man in de Nederlandse ar
tiestenwereld. Geliefd, ge
haat, bewonderd en ver
guisd door velen.
door
Frederike Contant
Om 'Hartstocht' te promoten ver
blijft Long enkele dagen in het Am
sterdamse Marriot Hotel. Niet al
leen de teksten hebben aanleiding
tot opwinding gegeven, maar dit
keer zorgde ook de hoes voor op
schudding. Afbeeldingen van man
nen die elkaar bestasten zorgden
er voor dat de platenhandelaren
niet stonden te springen om de lp
in de etalage te leggen. Long hier
over: „V en D wilde de plaat in eer
ste instantie niet eens hebben uit
principiële overwegingen, maar
toen er veel vraag naar was, kon het
opeens wel. Geld verandert princi
pes dus erg snel."
Vorig jaar verhuisde Robert
Long definitief van Hattum naar
Italië. Niet omdat hij op Nederland
was uitgekeken of omdat hij het
niet meer naar zijn zin had, maar
uitsluitend om het milde klimaat.
Stuit het hem, als homofiel, niet te
gen de borst om in het land van de
paus en het katholieke geloof te
wonen? „Nee, want de Italianen
maken daar geen punt van, als je er
maar niet over zeurt en gewoon
blijft doen. Het katholieke geloof is
eigenlijk heel menselijk. Niets mag
en alles gebeurt."
Ondanks zijn 46 jaar is Robert
Long nog niet berustend gewor
den. Op zijn lp 'Hartstocht' trekt hij
weer ouderwets van leer tegen de
EO en tegen de paus. Messcherpe
teksten die hun uitwerking niet
hebben gemist. De EO vond het zo
schandalig dat de NOS het lied van
Long over EO's Country Time had
gedraaid, dat zij in eerste instantie
besloot geen zendtijd ter beschik
king te stellen aan de NOS ten be
hoeve van de Winterspelen. Een
nationale omroeprel door een lied.
Had Robert Long dit verwacht?
„Absoluut niet. Natuurlijk ging ik
er van uit dat de EO niet gelukkig
zou zijn met de tekst, maar ik ben
niet gelukkig met hun teksten.
Sterker, ze maken me razend. Waar
ik van geschrokken ben is dat de
NOS uiteindelijk heeft verklaard
dat zij zich kan voorstellen dat door
het lied mensen gekwetst zijn. Dat
noem ik hypocriet. Dan mag de
NOS straks zeker ook het program
ma 'Homonos' niet meer uitzenden
en de programma's over buitenlan
ders mogen dan ook niet meer,
want daar zullen de EO'ers zich
ook aan storen. Kwalijke zaak is
dit.'
Handelsmerk
Rake teksten zijn Longs handels
merk geworden. Vooral als het om
God of het christendom gaat. Heeft
hij nooit overwogen om zich mil
der op te stellen en misschien meer
aan te sturen op een dialoog met
zijn tegenstanders? „Nee, daar ge-
Band en publiek
in Katwijk,
den.
'i gisteravond één in hardrockcentrum Scuum
leerfans dan muzikanten op het podium ston
Nasty Savage:
KATWIJK Dampende rock-»
muziek is tot daaraan toe. Maar
wat de Amerikaanse band Nasty
Savage gisteravond in het Kat-
wijkse hardrockcentrum Scum
ten gehore bracht gaat nog een
stuk verder: wilde heavy metal,
waarin met pijn en moeite enige
melodie valt te ontdekken.
Nu gaat het de lijvige spil van
de band, zanger Nasty Ronnie,
en zijn makkers ook niet zozeer
om harmonieus samenspel. Het
strakke drumwerk van Curtiss
Beeson, de snerpende gitaarpar
tijen van Ben Meyer en David
Austin, de stuwende bass van
Dezzo en de vocale uithalen van
Nasty Ronnie dienen vooral om
het publiek in beweging te krij
gen.
Dat lukte het Amerikaanse
vijftal overigens uitstekend. Met
de regelmaat van de klok klom
men enthousiaste fans het podi
um op om zich vervolgens al dan
niet met behulp van Ronnie weer
in de menigte te storten. De aans
poringen van de steeds schaarser
geklede gangmaker waren eigen
lijk overbodig: af en toe stonden
er meer fans dan muzikanten op
de bühne.
Of dat aan de uitstraling van dé
band lag of aan de muzikale kwa
liteiten van het vijftal maakte
niemand wat uit. Nasty Savage
wil met een toernee Europa ver
overen. In Katwijk slaagde de
band al een beetje in die opzet.
Met oudere nummers als 'Indul
gence' en 'Unchained Angel' zat
de stemming er snel in.
Zelfs een haperend drum-
pedaal kon daarna de pret niet
drukken. Ook uit de hardrock
bekende clichés als vuur en wa
ter, die Nasty Ronnie te pas en te
onpas gebruikte, gingen er bij
het publiek in als koek. Zonder
iets nieuws aan het eigen genre
toe te voegen hield Nasty Savage
de wilde menigte in Scum uren
lang zoet.
TIM BROUWER DE KONING
loof ik niet meer in. Wy zyn allang
genoeg mild geweest. De methode
van de tegenstander is ook niet
mild. Inquisitie, moord, doodslag,
martelen, kerkers dat is allemaal
inherent aan hun overtuiging. Ik
doe dat allemaal niet, ik schrijf al
leen een lied. Dat is mijn wapen en
het treft zeker doel want ze reage
ren er allemaal op."
Een jaar geleden zorgde Long
voor opschudding onder zowel
voor- als tegenstanders. Hij kon
digde aan een tv-spelletje voor de
TROS te gaan presenteren. Fans
uit de linkse hoek waren geschokt
en dachten dat Long zich confor
meerde aan rechts en liberalen
schrokken dat zo'n 'linkse rakker'
zich in hun beschermde wereld zou
gaan begeven. „Ik wilde eens wat
andere lampen op me gericht heb
ben. Dat bevalt me zeer goed. Ik be
reik nu pen veel breder publiek en
tot nog toe vallen de negatieve re
acties op mijn TROS-programma
erg mee. Het is wel zo dat ik door
dit andere publiek, zonder blikken
of blozen in de Honeymoon Quiz
van Ron Brandsteder een loflied
op de flikkers kon zingen. Dan
denk ik dat wij op de goede weg
zijn. Dat was zonder mijn program
ma ,Mijn geheim' voor de TROS
absoluut niet gebeurt. Dat geeft me
een goed gevoel. Nu wacht ik er
nog op dat in de Honeymoon Quiz
twee homoseksuelen kunnen mee
doen."
Jos Brink
Denkt Robert Long dat hij door
zijn openhartigheid over zijn
seksuele geaardheid heeft bijge
dragen tot de acceptatie van homo
seksuelen? „Ik weet dat niet. Ik
denk dat homoseksualiteit heel
best geaccepteerd wordt als je
maar gewoon doet. Als ik bijvoor
beeld een interview met Jos Brink
lees waarin hij zegt dat hij en zijn
vriend een zoon hebben die ook
nog eens 'pappa' tegen hem zegt.
dan krijg ik braakneigingen. Hij
moet doen wat hij wil en het is een
aardige jongen, maar dit gaat te
ver. Dan moet er ieinand opstaan
die Jos Brink met een steelpanne
tje op het hoofd slaat en zegt Dit
mag jij nooit meer doen. Ik was
werkelijk verbijsterd toen ik die
onzin las. Hij overschrijdt grenzen
waar ik nooit overheen zou gaan.
Ook niet om reclame te maken
voor een nieuwe plaat, show of
boek."
Toch waren veel mensen van me
ning dat Robert Long grenzen
overschreed toen hij 'Mijn Geheim'
ging presenteren voor de TROS-tv.
„Zo zie ik dat zelf helemaal niet. In
tegendeel, ik denk dat ik op die
weg wil doorgaan. Ik zou graag een
grote televisieshow willen presen
teren. Een show vol amusement,
kunst, cabaret, ballet. Eigenlijk een
programma waarin van alles kan
van buikspreker tot Maria Callas,
alhoewel dat laatste natuurlijk niet
lukt. En dat programma komt er
ook. Ik kan er nog niets over zeg
gen, maar ik ben er zeker van dat
het gaat gebeuren. Waar ik wel erg
moe van wordt is om steeds maar
Robert Long: 'Op je taal moet je
zuinig zijn'. (foto gpdj
verantwoording te moeten afleg
gen waarom ik een tv-spelletje pre
senteer. De kijkcijfers en de waar
dering zijn goed dus kennelijk
vindt het Nederlandse publiek het
leuk, dan hoef je toch niet steeds
uit te leggen waarom je dat doet?."
Bloedserieus
Hoewel Robert Long zich nu min
of meer een vaste plaats heeft ver
overd in het Hilversumse wereldje,
heeft dat hem niet weerhouden om
forse kritiek te uiten op radiocolle
ga's. De Radio 3 disc-jockey's moe
ten het ontgelden in het liedje
'Ajlofjoeso' waarin hij hen beticht
van het 'om zeep helpen van de Ne
derlandse taal'. Robert Long is ui
terst verbaasd over het feit dat de
plaat juist door de 'beschuldigden'
zo goed wordt gedraaid. „Ik denk
dat ze de tekst niet hebben begre
pen. Ze zien het als een grap, ter
wijl ik bloedserieus ben."
Long legt uit waarom hij het lied
heeft geschreven. „Het liedje gaat
niet alleen over de verkeerde mu
ziekkeuze maar ook wel degelijk
over de taal op zich zelf. Die men
sen praten zo vreselijk krom en wat
ze meedelen is vaak zo gruwelijk
niet aan de orde. Ik heb het taalge
bruik ernstig bestudeerd. Slecht
Nederlands, onbenullig en dan
denk ik hou toch je smoel kerel.
Het missen van gevoel voor de Ne
derlandse taal klinkt ook door in de
muziekkeuze. Als je al eens een Ne
derlands lied hoort is het Manke
Nelis of De Zangeres Zonder Naam
en dan nog heb ik het idee dat het
alleen gedraaid wordt omdat de
disc-jockeys de plaat zien als een
grap. Jammer, want er zijn hele
goede Nederlandstalige artiesten
en daar moeten we trots op zijn.
Het enige waardoor je je als Neder
lander kunt onderscheiden van een
ander mens in de wereld is je taal.
Daar moet je zuinig op zijn en die
moetje goed, vindingrijk of brutaal
gebruiken, maar niet slordig en on
benullig".
Directeur Islamitische Omroep Stichting
HILVERSUM (GPD) - Informatie
verstrekken over de knelpunten in
Nederland voor moslims. Dat is de
doelstelling van de Islamitische
Omroep Stichting (IOS), zegt Ibra
him Görmez, directeur van de IOS:
"Onze roeping is in Nederland zo'n
samenleving te creëren dat de
mensen, ondanks verschillende re
ligieuze achtergronden, harmoni
eus met elkaar kunnen leven; op
straat, op de werkvloer, in woon
buurten, overal. Dat is nodig, want
moslims zijn hier niet meer weg te
denken.
De omroep, die volgens de direc
teur geheel draait op overheidsgeld
uit de omroeppot, richt zich zowel
op de Nederlandse kijker als op
moslims. "Beide groepen zijn voor
ons even belangrijk. Als we een Ne
derlandstalig programma hebben,
ondertitelen we in het Turks en het
Arabisch, andersom gebeurt het
zelfde", zegt hij.
De moslim-kijkersgroep bestaat
volgens Görmez uit 180.000 Tur
ken, 110.000 Marokkanen en 70.000
anderen, vooral Surinamers en bij
voorbeeld ook een kleine groep
Pakistani. Volgens de NOS-kijkcij-
fers zien bovendien gemiddeld
300.000 Nederlanders de uitzendin
gen van de IOS. "Onder hen is dus
een grote behoefte aan informatie
over de islam", concludeert Gör
mez. "We hebben bijna evenveel
Nederlandse kijkers als het Hu-
Ibrahim Gormez. «foto gpdi
manistisch Verbond. Wellicht gaan
we wel zo veel moslims bij elkaar
proberen te krijgen dat het moge
lijk is een aspirent C-omroep op te
richten".
Jerry Harrison
'Casual Gods' - (WEA).
Het geduld van de navolgelin-
gen van The Talking Heads
wordt nog even op de proef ge
steld want de komst van de nieu
we elpee is uitgesteld. Als lek-
kermakertje heeft de toetsen
man/gitarist Jerry Harrison van
de ploeg van David Byrne, zijn
tweede soloplaat in de platen-
bakkeri doen belanden. Solo tus
sen aanhalingstekens want Har
rison heeft 'het' niet alleen ge
daan. Onder de medewerkers be
vindt zich gitarist Alex Weir van,
juist ja, The Talking Heads.
Net als op de eerste soloplaat
doet 'Casual Gods' heel sterk aan
The Talking Heads denken. Mu
ziek met pulserende ritmes, een
opjagende swing, Afrikaanse
toestanden en voorbijvliegende
elektronica. Een echt lekkerma-
kertje dus.
Het grote verschil zit 'm in de
teksten en de voordracht daar
van. Byrne's opgejaagde, panie
kerige zang past veel beter bij de
TH-rock dan het lieve stemge
luid van Harrison.
In zijn teksten is Harrison veel
zwaarder op de hand dan Byrne
in zijn soms absurdistische pro
za. Waarmee niet gezegd wil zijn
dat Harrison's teksten onder
doen voor die van zijn opper
hoofd.
'Casual Gods' is al met al een
onderhoudende plaat waarop
knap wordt gemusiceerd. De
vraag naar de strategie achter de
ze plaat blijft echter overeind.
Harrison-solo voegt weinig toe
aan wat we al lang van de Talking
Heads kennen. Bovendien zijn
The Talking Heads getuige hun
laatste twee elpees nieuwe we
gen ingeslagen en blijft Harrison
op het oude TH-geluid voortbor
duren.
WK
Durutti Column
'The guitar and other machines'
(Fact 204)
Vini Reilly, de man achter
Durrutti Column, maakt muzi
kaal behang met simpele maar
mooie patroontjes. Stel je alsje-
blieft niet te veel voor van zijn
bedenksels; het zijn projecten
van een bescheiden opzet,
smaakvol en kleinschalig uitge
werkt. Een enkele keer haal ik
'Without Mercy' nog wel eens uit
de kast: naïeve kamermuziek
voor een akoestische popband.
Dit keer wordt de elektrische
en akoestische gitaar door hem
onder handen genomen. Reilly
speelt mooie tokkeldeuntjes,
waagt zich soms aan een ver
vormde solo en laat zijn vingers
over de fretten piepen. De tre-
melo (trekhaak), die ook op de
hoes staat afgebeeld, beleeft op
deze plaat een revival.
Wat Reilly ook met zijn gitaar
doet, de klankkleur blijft mooi.
De entourage van de gitaren is
even zorgvuldig als die bij een
maaltijd van pauwetong en lijs-
terhart. In de verte klinkt de ac-
cordeon van een cowboy en
soms zijn er zachte vocalen, die
wat passende onzin mompelen.
Het blijft allemaal zeer in het net
te, zoals altijd bij Durutti Co-
lomn. Een enkele keer zelfs zo
erg, dat het muzakkerig wordt.
Dat gebeurt bijvoorbeeld in
'English landscape tradition', dat
ook nog wordt ontsierd door
echoënde drumklappen.
Maar meestal staat de smaak
van Reilly er garant voor dat de
nummers aan de goede kant van
het betamelijke blijven. Reilly
drinkt zijn thee vast en zeker met
de pink omhoog.
AK
'Kassav'
'Vini pou' (CBS)
Sinds Plastic Bertrand de pijp
aan Maarten gaf en Jo Lemaire
definitief vertrutte, is er nog
maar zelden Franstalige muziek
te horen die swingt. De enige uit
zondering is Sapho, maar die
heeft dan ook Arabisch bloed
door de aderen stromen.
Ook Kassav' komt van over
zee. De wortels van de band lig
gen op Guadaloupe en Martini
que, Bounty-eilanden in het Ca-
raibisch gebied. Alle invloeden
die zo'n klein tropisch eiland ko
men aanwaaien, worden in de
muziek van Kassav' weerspie
geld. Op het eerste gehoor is het
vooral disco en salsa wat de klok
slaat. Maar de werkwaardige me
lodielijnen van de koorzang doen
weer Afrikaans aan, terwijl de
vernuftige arrangementen voor
de blazers van James Brown ge
leend zouden kunnen zijn. En als
dat van pas komt, is Kassav' niet
te beroerd om ouderwetse ingre
diënten als een scheurende gi
taarsolo of een jengelend orgel te
gebruiken. De verzamelnaam die
Wim Koevoet
Bijdragen: Ariejan Korteweg
Willem Schrama
"N
ze aan dat alles meegeven is
Zouk.
De band bestaat al bijna tien
jaar en dat is aan spel en repertoi
re te merken. Naast Pierre
Eduard Décimus, de grote man
achter de schermen, heeft Kas
sav' nog heel wat andere song-
schrijvers. Die zorgen ervoor dat
'Vini Pou' - de achtste lp, maar de
eerste voor een groot label - een
afwisselende plaat is. Hun bij
dragen lopen uiteen van een han
dige meezinger als 'Ayen pa mol'
tot een kamp opgebouwd num
mer als 'Soleil'.
Als je het maar genoeg verbas
tert, is het Frans een heel swin
gende taal. Dat laat deze Zouk-
muziek horen.
AK
'The Seventh One' - Toto
(CBS).
Een vreemde zaak. Je zet de
koptelefoon op en je geniet met
volle teugen van een verbluffend
geluid dat in alle opzichten staat
als een huis. Je zet hem weer af
en de verveling slaat gaandeweg
toe. Het oude liedje dus. Tien jaar
na haar debuutalbum blijkt de
formatie Toto nog altijd te vech
ten tegen het manco dat veel 'su-
pergroepen' in de loop van de
popgeschiedenis heeft geken
merkt: ondanks een surplus aan
technisch kunnen missen de
composities in de meeste geval
len een rake kern en de nodige
spontaniteit.
Het deze week verschenen ze
vende album (de soundtrack van
de SF-film 'Dune' is in deze reeks
even niet meegeteld) vormt daar
op geen uitzondering. Na wat on
derlinge conflicten lijkt de elite
van de LA-popscene het zo te ho
ren eindelijk eens te zijn over de
te volgen muzikale koers: veel
funk, een vleugje hard-rock, met
vocalen in de bekende softe
westcoast-traditie. Maar echte
s^ongs als 'Africa' of voor mijn
part 'Holy Anna' blijken niet
meer voorradig. De gezamenlij
ke creativiteit van het vijftal
komt slechts tot uiting in voor
treffelijke arrangementen, maar
die snijden uiteindelijk weinig
hout als er aan de composities
een ziel ontbreekt.
Een bijkomend gemis is dat
toetsenman David Paich (de
meest karakteristieke stem van
Toto) er vocaal bijna niet meer
aan te pas komt. De solozang is
nu vrijwel geheel in handen van
Joseph Williams, en dat is geen
verbetering. Kortom, het is alle
maal een beetje een saaie bedoe
ning. Wie kan smullen van een
perfecte instrumentale onder
grond is met dit album niet
slecht af. Wie meer wil moet het
maar laten liggen.
W.S.
