'We hebben geen ruzie en er is niemand zwanger
Dolly Dots stoppen met hun zangcarrière
Ode aan Balanchine virtuoos gedanst
Blankestijn
en Hashimoto
op één spoor
IVlooïe 'Midzomerdagdroom'
Gekkengalerij: kwaliteitsonzin
Kazuo Hara wint persprijs
MAANDAG 8 FEBRUARI
Een tijdperk is afgesloten. De Dol
ly Dots stoppen. Nadat een paar
jaar geleden Anita Heilker uit de
groep stapte, besloten vrijdag de
overgebleven vijf Dots de groep op
te heffen. Niet dat het Ria, Angela,
Patty, Esther en Angela aan werk
ontbrak. Maar wat hadden ze na al
hun successen nog meer nog te be
reiken?
De groep werd negen jaar gele
den opgericht door manager Cees
van Leeuwen. Hij speelde daar
mee in op het succes van die tijd:
'de meidengroepen'. Hoewel Van
Leeuwen zeker met de Alkmaarse
Angela Groothuizen en de Lutje-
broekse Ria Brieffies twee erva
ren zangeressen aantrok, leden de
zes lang onder de mythe niet te
kunnen zingen.
Maar naarmate de tijd verstreek
wonnen de Dots steeds meer sym
pathie en slikten zelfs de scherp
ste critici hun harde woorden in.
De zes stonden toen inmiddels al
enige tijd zelfbewust op eigen be
nen. Er volgden diverse lp's met
onder anderen Richard Debois en
Peter van Asten en de meiden za
gen daarmee zelfs kans hun pu
bliek te verbreden.
De Dolly Dots gaven concerten
in de grootste Nederlandse thea
ters, maakten buitenlandse tour
nees, waren te zien in talloze tele
visieprogramma's, speelden zelfs
in twee muzikale lichte drama-se
ries en nog nauwelijks een jaar ge
leden ging hun Amerikaanse
speelfilm 'Dutch treat' in premie
re. Weliswaar geen geheide hit,
maar ook geen echte flop.
De groep kende ook minder
prettige tijden. Het zestal van
nauwelijks rond de twintig werd
snel volwassen en ontgroeide het
meisjes-imago en de wat al te va
derlijke Van Leeuwen. Een door
hen zelf gezochte opvolger bracht
de groep in financiële nood. In die
zorgelijke tijd raakten ze ook nog
betrokken bij een nachtelijk ver
keersongeval, waarbij vijf van de
zes zangeressen gewond raakten.
De Dots komen voorlopig eerst
nog hun contracten na. In septem
ber volgt dan het uiteindelijke af
scheid met een concert in de Am
sterdamse discotheek Escape.
Daaraan wordt meegewerkt door
de Zaanse band Roberto Jacketti
and the Scooters en uiteraard de
eigen Dolly Dots begeleidings
groep onder leiding van Ton op 't
Hof.
Energiek en zonder een spoor
van weemoed in haar stem vertelt
Dolly Dot Ria Brieffies in het Wie-
ringer Westerland over het toch
nog onverwachte, maar o zo na
tuurlijke waarom van einde.
"We stoppen. We hebben geen ru
zie en er is ook niemand zwanger.
Helemaal niets dramatisch. We zijn
gewoon verzadigd. We hebben al
les bereikt wat we konden. In alle
zalen en discotheken hebben we
gestaan. Wat hebben we nu dan
nog te verwachten? We komen
geen streep verder. Onze grenzen
zijn bereikt, hoe hard we er ook nog
voor zouden werken. Alleen als we
in het buitenland nog een kans
hadden, ja, dan zouden we door-
door
Hans Visser
Natuurlijk hadden we volgend
jaar ons jubileum willen halen.
Maar we hebben nu eenmaal ooit
afgesproken te stoppen, zodra ons
plezier weg is. We hebben geen zin
meer om naar 'Hollands Glorie' te
komen of al die andere program
ma's in Hilversum, waar ze altijd
maar verwachten dat je wel even
gratis optreedt. Gratis, natuurlijk.
Wantje moet blij zijn als je nieuwe
single op de radio komt.
En als je dan ziet hoe 'Hilversum'
ons toch maar blijft behandelen als
een koe. Soms kregen we zelfs het
gevoel dat we niet eens welkom
waren. Onze platenverkoop mag
dan de laatste tijd veel minder zijn
geworden, maar wie verkoopt er
vandaag nog wel? Het is voor alle
artiesten een behoorlijk zware tijd.
De economie heeft toch ook op de
showbusiness veel invloed. En
toch zijn we nog erg veel gevraagd.
Maar we willen nu eenmaal niet als
een kaarsje opbranden, ook al is
het zonde om te stoppen als je be
drijfje nog redeljk gezond is".
Magie
"We hebben altijd de klasse wil
len behouden die ons publiek ver
wacht, maar het kan niet meer. Bij
na alles is al gedaan. Bovendien
hoeft het publiek niet meer zo no
dig naar een optreden, de magie is
eraf. De mensen willen er niet aan
dat we volwassen vrouwen zijn ger
worden.
De laatste tijd hebben we er veel
over gesproken. We werkten niet
lekker meer en daarom hadden we
vorig jaar al willen stoppen. We zijn
doorgegaan omdat onze platen
maatschappij Ariola graag wilde
dat we nog een project met de Brit
se producer Waterman probeer
den. Ze zijn altijd goed voor ons ge
weest en daarom hebben we het ge
daan, maar de zo broodnodige
doorbraak in het buitenland heeft
dat nooit gebracht.
Natuurlijk niet. Alleen al onze
naam is verkeerd: 'Dolly Dots'. Ze
zien ons daar aankomen. We zijn
dat tienergroepje niet meer. We
zijn te oud, dit past niet meer bij
ons. Wat denk je, op 23 februari
word ik al 31.
Toch hebben we de laatste tijd
nog fijne momenten gehad. Vorige
week nog, toen we met onze eigen
band voor een grote zaal optraden.
Je had ons moeten zien. Honderd
procent beter dan normaal. Als we
vaker met de band voor zo'n groot
publiek zouden kunnen optreden,
zouden we nog wel doorgaan. Maar
voor zulke concerten is geld nodig
en daarvoor is Nederland te klein".
Toekomst
"Om echte toekomsplannen te
koesteren, hebben we te lang met
oogkleppen gelopen. Ik geloof dat
Patty eerst een paar maanden met
wat vriendinnen in een camper wil
rondreizen. Esther heb ik horen
praten over een mode-opleiding.
Angela gaat zich mogelijk verdie
pen in massage, maar ik sluit ook
niet uit dat ze nog eens een regie
cursus gaat volgen. Je zou haar
eens moeten zien als we een regis
seur hebben die het naar ons idee
verkeerd doet. Zulke dingen her
ken je na zo veel jaar. Angela
Groothuizen zegt dat ze zich wil te
rugtrekken. Ze wil graag acteren,
maar ik denk dat ze straks als pro
ducer voor andere groepen gaat op
treden.
Zelf zal ik wat meer huisvrouw.
Balanchine's Violin Concerto gedanst door het Nationale Ballet.
Voorstelling: Het Nationale Ballet met een George Balanchine pro
gramma. Nederlandse première van Violin Concerto (1972. mu
ziek van Igor Stravinsky), verder reprises van Concerto Barocco
(1941. muziek J.S. Bach) en Theme and Variations (1947, muziek
Pjotr Tsjaikovski). Live begeleiding van Het Nederlands Balletor
kest o.l.v. Adam Gatehouse. Gezien op 5 februari. Muziektheater
Amsterdam, alwaar nog t/m 18-2. Den Haag: 19 en 20-2.
AMSTERDAM - Geboren in het toenmalige St. Pe
tersburg in Rusl'and (1904), kreeg Georgi Melitono-
vitsj Balantsjivadze bij aankomst in het westen in
1924 van Serge Diaghilev een nieuwe naam: Geor
ge Balanchine. In zijn lange carrière als choreo
graaf (hij stierf in New York in 1983 met achterla
ting van 149 balletten), bracht hij zijn eigen revolu
tie teweeg: hij haalde de academische dans uit zijn
winterslaap door de romantische verhalende tradi
tie nieuw leven in te blazen met abstracte, dans-
om-de-dans-choreografieën. Niks boodschap of
moraal, niks verheven gevoelens en pathetiek; Ba
lanchine's balletten zijn een eerbetoon aan de dans
en de dansers zelf.
Deze vernieuwende tegendraadsheid had ook
landgenoot en componist Igor Stravinsky in zich.
Balanchine en hij waren dan ook bijna onafschei
delijk in de totstandkoming van eikaars oeuvre.
Stravinsky's muziek is nooit een streling voor het
luie oor, maar houd je daarentegen actief en oplet
tend. De choreografie van Balanchine's Violin Con
certo (1972) herbergt dit 'oplettende' karakter ook
in zich. Zijn bewegingen zijn afwisselend hoekig
en vloeiend, verstild en dynamisch en steeds met
elkaar in de contramine. Dat levert speelse en grap
pige delen op. Balanchine knipoogt als het ware
naar de muziek waarmee hij in dialoog is. Werve
lende sprongen en pirouettes voor de heren, een
intiem duet, synchroom ensemblewerk; hij combi
neert het in een virtuoze bewegingscompositie en
een even virtuoos gebruik van de ruimte. 'Onge
merkt' ontstaan, als in een speelgoed 'wonders-
coop', allerlei patronen en lijnen van samenkomen
de en uiteenwaaierende dansers.
Dat Violin een relatief laat ballet van Balanchine
is, kun je merken aan de emancipatie van de man
nelijke danser die niet langer ondergeschikt, want
tillend, is aan de danseres. De dansers krijgen een
meer zelfstandige rol toebedeeld (dit in tegenstel
ling tot Concerto Barocco uit 1941 en Theme and
Variations uit 1947). Van beide geslachten eist Ba
lanchine een ongelooflijk technische beheersing in
de strijd tegen de zwaartekracht en het eigen li
chaam. De dansers van het Nationale Ballet komen
glansrijk uit die strijd naar voren en hun perfecte
uitvoering is een lust voor het oog.
Toch even een kanttekening. Hoe virtuoos het
geheel ook is, het raakt me niet echt. Ik blijf een
bewonderaar op afstand die bijna nergens betrok
ken raakt. Dit geldt in nog sterkere mate voor Ba
lanchine's twee andere choreografieën Concerto
Barocco en Theme and Variations. Vooral Theme
and Variations roept eerbied op, maar al de pracht
en esthetiek is me een beetje teveel. Met een al
even prachtig achterdoek dat een plafond van een
paleis voorstelt (ontwerp Gerti Bierenbroodspot)
en de fonkelende tutu-pakjes van de danseressen,
lijken de dansers de ornamenten van een plafond a
la Versailles. Hoeveel bewondering je ook kunt
hebben voor de detaillering bijvoorbeeld, toch
blijft het iets uit het verleden. Iets waar je kennis
van neemt. Andere toeschouwers hadden hier, als
te verwachten was, minder last van. Een staande
ovatie viel de dansers (terecht) ten deel.
INGRID VAN FRANKENHUYZEN.
Marieke Blankestijn (viool) en Kyoko Has
himoto (piano). Werken van Clara Schu
mann. Grieg, Prokovjev. Schönberg en
ne Kerkje in Oegstgeest.
OEGSTGEEST De inzet van
de eerste van de drie Romanzen
op. 22 van Clara Schumann was
tekenend voor het spel van Ma
rieke Blankestijn en haar voor
treffelijke partner Kyoko Hashi
moto: een breed scala van klank
kleuren en een grote intensiteit.
In die eerste maten wist ze
meteen de aandacht te boeien en
gedurende het gehele recital vast
te houden. Over haar affiniteit
met het romantische repertoire
is al meermalen geschreven. Ook
nu weer wist ze de Romanzen
van Clara Schumann, stukken
die het waard zijn om aan de ver
getelheid te ontrukken, een emo
tionele geladenheid mee te ge
ven zonder te vervallen in goed
koop sentimenteel gedoe.
In Griegs Sonate op. 45 no 3 in c,
die zij dit seizoen al eerder voor
K&O in de Kapelzaal speelde,
wordt elke melodische lijn zorg
vuldig in grote spanningsbogen
opgebouwd en gekleurd. Kyoko
Hashimoto zit op hetzelfde
spoor: uit de onder andere han
den vaak nogal hard klinkende
Estonia-vleugel weet ze een ver
rassend warme en rijk gescha
keerde klank te toveren. De zeg
gingskracht van beider spel is zo
groot dat de zwakke plekken in
Griegs sonate met de mantel der
liefde worden bedekt.
Voor haar solistisch optreden
had Kyoto Hashimoto een moe
dige keuze gedaan: het Kla-
vierstück op. 33a van Schönberg
en de Etude op. 18 no. 3 van Bar-
tok zijn niet bepaald stukken
waar een gemakkelijk publieks
succes mee te behalen zijn. Op
vallend is dat beide stukken, hoe
verschillend ook, een soort indi
recte verwantschap vertonen,
die meer gelegen is in de struc
tuur en de plotselinge omslag
van stemmingen, dan in de virtu
ositeit die de uitvoering vraagt.
Beide werken werden door de
pianiste zeer overtuigend ge
bracht, maar desondanks door
het publiek met kennelijke aar
zeling aanvaard. Ook de magi
strale Sonate op. 80 no. 1 van
Prokovjev was dit duo op het lijf
geschreven. Met name het intro
verte Andante was exemplarisch
voor het naadloze en subtiele sa
menspel in dit recital.
De VPRO-radio maakte opna
men van dit concert voor gedeel
telijke uitzending op donderdag
3 maart om 16.15 uur via Hilver
sum 4.
MIES ALBARDA
worden. Vorige week heb ik al voor
het eerst een keer zelf de ramen ge
lapt. Maar het liefst wil ik nu eerst
een kind. Nu kan het eindelijk,
want om de andere meiden heb ik
altijd gewacht. Maar stoppen met
zingen? Nee dat niet. Als de tijd rijp
is zal ik vast weer iets proberen, je
moet immers nooit je talenten ver
waarlozen. En eerlijk gezegd heb ik
de laatste tijd steeds meer het ge-'
voel dat ik het kan. Al zal ik eerst
een andere, eigen stijl moeten zoe
ken. Iets herkenbaars.
Mijn man, Hans, vindt het ver
standig dat we stoppen. Juist nut
we nog op een hoogtepunt staan,
ook al kon ik de bui zien aanko
men. Ze zeggen dat dit de mooiste
jaren van je leven zijn en dat is ook
wel zo. Dan denk ik aan het pro
gramma dat we op Barbados
mochten opnemen en de film
'Dutch treat' die we in Amerika
hebben gemaakt. Maar vergeet ook
niet de optredens met de band in
Egypte en Turkije".
Japan
"En dan natuurlijk Japan. Toen
Hans en ik trouwden, kwamen er
zelfs Japanse televisieploegen naar
Wieringen. Tijdens onze tournee
daar, was ik echt iets bijzonders
voor die mensen: een getrouwd
meisje, zo lang en ver van huis. Dat
kenden die vrouwen daar niet. En
dan de brieven.... Ze wilden alle
maal onze borstomvang weten,
want daar hebben de meisjes niet
zulke grote borsten.
Vanzelfsprekend hebben we in
al de jaren ook wel problemen ge
had, maar altijd zijn we samen
sterk geweest. En samen hebben
we deze knoop doorgehakt. Echt,
het is beter zo. Ook al denk ik dat
ons besluit voor veel mensen een
klap zal zijn. In sommige gevallen
zelfs een drama. Lees de brieven
maar die ik kreeg toen een halfjaar
geleden het gerucht ging dat we
zouden stoppen.
Sommigen zal ik het zelfs per
soonlijk moeten uitleggen. Bij
voorbeeld dat meisje uit Belgie. Ze
leed aan anorexia nervosa en heeft
zelfs op het randje van de dood
heeft gelegen. Ik kreeg van haar
een brief en ik ben bij haar ge
weest. Sindsdien bellen we elkaar
wekelijks op. Of dat meisje in Ja
pan, dat het hele jaar spaart om ons
in Nederland te zien optreden. Ze
heeft wel bij me gelogeerd. En tel
kens als ze dan teruggaat naar huis
staan de tranen in haar ogen.
Maar wat ons zelf betreft.... We
zijn klaar voor nieuwe uitdagingen.
Maar die zullen we ons zelf moeten
scheppen, want krijgen doe je ze
niet".
'Midzomerdagdroom' ('Rocket to the
moon') van Clifford Odets door toneel
groep Imperium. Regie: Marja Koppejan.
Decor: Kees Visser. Gezien op 5 februari in
het Microtheater, Oude Vest. Aldaar nog
op vrijdag en zaterdag tot en met 5 maart te
LEIDEN Met 'Midzomerdag
droom' van de Amerikaanse
schrijver Clifford Odets kiest Im
perium voor het soort toneel, dat
het in eerste instantie moet heb
ben van precisiewerk bij de ac
teerprestaties. Het is duidelijk
dat regisseuse Marja Koppejan
aan dat aspect de meeste aan
dacht heeft willen besteden. Ze
is bij een aantal acteurs daarin re
delijk tot goed geslaagd.
Hoofdpersonen in dit suk zijn
tandarts Ben Stark, zijn echtge
note, zijn schoonvader en zijn as
sistente Cléo. Phil Cooper en
Frenchy zijn als collega's con
trastfiguren van Ben Stark. Het
stuk speelt zich af in de wachtka
mer van de tandartsenpraktijk
van Stark, Cooper en Frenchy.
De betrekkelijk kleine podium
ruimte van het Microtheater is
met een degelijk en overzichte
lijk decor optimaal benut. Alleen,
komt niet goed over, in welke pe
riode van deze eeuw de inrich
ting te plaatsen is. De kamer met
veel bruin-beige tinten ademt
toch eerder de sfeer van de jaren
vijftig, terwijl de kleding van de
spelers toch meer mode van later
datum vertegenwoordigt. Daar
naast doet een exemplaar van
Vrij Nederland in een Ameri
kaanse wachtkamer een beetje
vreemd aan.
Het decor straalt overigens wel
terecht iets sombers uit, want
noch Stark, noch Cooper schij
nen het breed te hebben. Er
blijkt zo midden in de zomer niet
veel werk te zijn, zodat er voor
Stark en zijn assistente Cléo ge
noeg tijd overblijft om te praten
en te dagdromen. Vandaar ook
de titel met een knipoog naar de
lievelingsauteur van Stark.
"Het wordt onvermijdelijk dat
Stark bezwijkt voor de charmes
van Cléo". Zo clichématig als de
ze zin uit de programmatoelich
ting het formuleert, stelt het stuk
hun beider toenadering niet
voor. Cléo speelt met haar ro
mantische levensvisie min of
meer bewust in op de moeizame
relatie van een zwak figuur als
Stark en zijn (misschien daar
door wel) wat overheersende
vrouw Belle. Erik Siebel, Jackie
Labordus (als Cléo) en Nienke
van den Berg (als Belle) vullen
deze rollen geloofwaardig in.
Hun spel is onderhoudend en
heeft voldoende naturel om niet
in flets stereotiep gedrag te ver
vallen.
Koen van Iersel daarentegen is te
jong voor de rol van Bens
schoonvader. Terwijl de anderen
zich juist zo realistisch mogelijk
in hun personages proberen in te
leven, moet Van Iersel zich force
ren. Omdat ook hij Cléo avances
maakt en zij hem nu juist vooral
om zijn leeftijd afwijst, ligt hier
een zwakke schakel. Hier had de
regisseuse moeten ingrijpen en
een te jong acteur niet in een wei
nig overtuigend typetje mogen
laten vluchten.
Jacques van Schaik en Rini van
Velthoven spelen hun bijrollen
over het algemeen goed, al zijn
zij een enkele keer iets te nadruk
kelijk: Van Schaik in zijn wan
hoop en Van Velthoven in zijn
cynisme.
Zulke dingen vallen zoals gezegd
nu eenmaal op, als het in een
stuk met veel alledaags aandoen
de gesprekken en weinig hande
ling vooral op een realistische
rolopvatting aankomt. Als ge
heel genomen is 'Midzomerdag
droom' van Imperium een ver
dienstelijke produktie gewor
den, waarin de herkenbare pro
blemen en verlangens van het
stuk in 'de voorstelling voldoen
de tot hun recht komen.
WIJNAND ZEILSTRA
Tandarts Ben Stark (Erik Siebelen zijn assistente Coléo (Jackie La-
bordiLs), twee van de hoofdrolspelers in 'Midzomerdagdroom'.
(foto Henk Bouwman)
'De Gekkengalerij' van en door het duo
Martin van Waardenberg en Wilfried de
Jong. Gezien op 6 februari in Theater Zuid
plein. Rotterdam. Van 9 tot en met 20 fe
bruari te zien in Bellevue, Amsterdam.
ROTTERDAM De titel is veel
zeggend. Van Waardenberg en
De Jong halen in hun tweede
programma 'De Gekkengalerij'
alleen maar doldwaze dingen uit
en kunnen daarmee schijn
baar moeiteloos het publiek
anderhalf uur lang amuseren.
Dat 'amuseren' is dan nog maar
een bescheiden uitdrukking
voor dé perfecte manier, waarop
beiden de zaal weten te bespelen.
Een staaltje van hun kunnen lie
ten deze heren vorig jaar al zien,
toen zij als presentatoren van de
finaleavond van het Leids Caba
retfestival optraden. Hun manier
van presenteren bleek dermate
geestig en succesvol, dat het
voor de nerveuze finalekandida
ten zelfs een beetje sneu was. In
dit eigen programma hebben ze
gelukkig het rijk alleen. Daarvan
maken ze dan ook met hun
hoogst vermakelijke branieach
tige humor volop gebruik.
De officiële premièrevoorstel
ling van dit tweede avondvullen
de programma had vorige week
plaats. Vanaf vorig jaar augustus
echter zijn ze 'De Gekkengalerij'
al aan het uitproberen. Geen
wonder dus, dat de voorstelling
er geheid in zit en in flitsend tem
po wordt gebracht.
Wat doen die Van Waardenberg
en De Jong dan zoal? Ze stoeien
bijvoorbeeld met de decorstuk
ken en requisieten. Omwille van
het verrassingseffect van de
vooral visuele grappen kan daar
over helaas niets gezegd worden.
Ze zingen ook een enkele keer,
met begeleiding van De Jong op
contrabas. Dat levert een eigen,
lekker swingende 'sound' op.
Het zijn liedjes met onzinteksten
als de 'Broekie/Woogie' en over
een jongen uit Appelscha in de
jungle van Oeganda. Het is trou
wens allemaal onzin wat ze bren
gen: geen boodschap, geen ver
haallijn, alleen de ambitie om
verrassend te kunnen
Van Waardenberg hoeft
strak voor zich uit kijkend op het
podium te gaan staan, en de zaal
lacht al. Als hij dan op onnavolg
bare sergeantentoon met plat
Rotterdams accent zijn tegen
speler tot underdog maakt, ont
staan de leukste scènes.
'Cabaret' mag je het van hen be
slist niet noemen. Dat verklaar
den zij althans in een interview,
dat ruim twee weken geleden in
deze kolommen werd gepubli
ceerd. Vanwaar die afkeer? Wie
'cabaret' alleen met piano, maat
schappijkritisch engagement en
barkrukken associeert, is heel
lang niet in het theater geweest.
Van Waardenberg en De Jong
passen nou juist zo mooi bij die
jonge generatie van cabaretiers,
die kwaliteitsonzin willen bren
gen. Van Waardenberg en De
Jong, die zich als 'twee eigenwij
ze Rotterdamse drollen' affiche
ren, zullen het er wel niet mee
eens zijn. "Ach man, pleur op, leg
niet te meieren!" je hoort het
ze zeggen.
WIJNAND ZEILSTRA
ROTTERDAM De Japanse cine
ast Kazuo Hara is tijdens het Film
festival Rotterdam bekroond met
de Prijs van de Filmcritici voor zijn-
documentaire The Emperors Na
ked Army Marches On. De onder
scheiding werd zaterdag overhan
digd in De Doelen waar ook de
twintig 'regisseurs van de toe-'
komst' werden gehuldigd. Hun uit
verkiezing was tot stand gekomen
door middel van een enquête on
der ruim honderd internationale
autoriteiten op het gebied van de
wereldcinema.
Zeven van de topregisseurs
woonden de huldiging bij: Wim
Wenders (de nummer 1 van de
lijst), Soulemane Cisse, Chen Kai-
ge, Stephen Frears, Sergei Paradja-
nov en Otar Iosseliani. Na afloop
had een voorstelling plaats van
Buster Keatons film The General,
met live uitgevoerde muziek door
het Rotterdams Philharmonisch
Orkest, onder leiding van compo
nist Carl Davis.
Zondag kon de balans worden
opgemaakt van het 17de Filmfesti
val Rotterdam. Het aantal bezoe
kers was 23.000 tegenover vorig
jaar 20.000. Geschat wordt dat deze
bezoekers (passepartout-houders
meegerekend) tot een totale zaalbe
zetting hebben bijgedragen van
150.000 stoelen. Er zijn in totaal 140
films vertoond.
Tijdens 4e slotpersconferentie
werd voorts meegedeeld dat het
festival nu alles in het werk gaat
stellen om te komen tot een zoge
heten Tarkovski-Fonds waarmee
men internationaal de productie
wil stimuleren van kwaliteitsfilms.
Pressburger
overleden
LONDEN (RTR/DPA) - Emeric
Pressburger, auteur van films
cripts en met Michael Powell pro
ducer van Britse films van naam, is
vorige week donderdag op 85-jari-
ge leeftijd in Aspalls in Sussex
overleden.
Powell en Pressburger maakten
gedurende 16 jaar films en zetten
de kroon op hun werk met "The
Red Shoes" uit 1948, over een meis
je dat balletdanseres wordt maar
dat zelfmoord pleegt wanneer het
tussen carrière en liefde heen en
weer geslingerd wordt. Andere be
roemde films van het duo: 'A mat
ter of life and death' (1945) en 'The
tales of Hoffman' (1951).
