'Het is gewoon geluk geweest'
'Time and the Man' van
Clarke klein wonder
Fiesta Gitana gladjes
Overrompelende uitvoering
van Het Residentie Orkest
POP
Zeurderig
stemgeluid
Entertainer
bij uitstek
Prik door die
luchtballon
Mengeling van
punk en folk
ZATERDAG 6 FEBRUARI 1988
Kiki Classen (23): nieuw gezicht in tv-serie 'Zeg 'ns AAA'
Time and the Man' solovoorstelling
van Paul Clarke. Gezien op 5 februari
in het LAK, Leiden. Aldaar nog te zien
vandaag 6 februari.
Leiden Het affiche lijkt op een
uitvergroting van de 'cover' van
Time Magazine. Een klassieke
Londense kantoorklerk met bol
hoed kijkt ons recht in de ogen
en de kop luidt 'Time and the
Man'. De man op het affiche is
Paul Clarke. Hij speelt "de spre
kende klok" in een solovoorstel
ling die, anders dan het affiche
suggereert, niks te maken heeft
met de wereld der financieën en
de slogan 'tijd is geld'. In 'Time
and the Man' van Paul Clarke
wordt de realiteit ver buitenge
sloten en heerst de absurde logi
ca van de verbeelding.
Paul Clarke is de sprekende klok
met de vriendelijke stem die ge
beld kan worden voor de juiste
tijd ("bij volgende toon is het
De sprekende klok is ver
liefd op Regina, het 002 meisje
uit Brazilië. Hij belt haar vaak en
luistert dan hoe zij in het Portu
gees de tijd vermeldt. Vervol
gens toont hij een hele portret
tengalerij van 002 meisjes over
de hele wereld. Op zijn verjaar
dag vertellen ze hem hoe laat het
De sprekende klok is tussen 5 en
14 oktober 1582 geboren. Paus
Gregorius XIII schrapte deze da
gen uit zijn kalender. De spre
kende klok was voorbestemd om
in deze tien dagen te sterven,
maar kreeg er de kans niet toe. Je
kunt niet dood gaan op dagen die
nooit hebben bestaan. Hij is nu
de 400 jaar gepasseerd en schrijft
brieven aan de opvolgers van
Gregorius XIII of ze hem een se
conde beschikbaar willen stellen
waarin hij kan sterven. Paul
Clarke speelt voortdurend -
rechtlijnig redenerend - spelle
tjes met de tijd. Hij speelt met
zijn tijdloosheid (13 jaar over een
kruiswoordpuzzel gedaan), het
fenomeen schrikkeljaar en heeft
een vieze sokken systeem waar
mee hij de tijd kan bepalen.
Clarke roept een zeer intieme en
gesloten wereld op in 'Time and
the Man'. Een wereld waarin de
tijd buiten spel is gezet. Clarke
vult die wereld met prachtige
lichtvoetige teksten, zeer be
heerst spel en een superieure
tekstbehandeling. Een voorstel
ling als een klein wonder.
RADBOUD ENGBERSEN
Dansscène uit de laatste Fiësta Gitana.
Fiesta Gitana met: Curro Velez, Loli Flo-
res, Lupe, Hiniesta, Macarena Domin-
guez, Paco Jiminez, Silverio (dans) El
Moro, El Toro, El Nino San Lorenzo
(zang), Jose Manuel Lopez Flores en El
Gordille (gitaar) en Sebastian (tambour
en fluit). Gezien: Schouwburg 5 februari.
LEIDEN - Fiesta Gitana kan bij
het Leidse publiek niet mer
stuk. Afgemeten aan de hoe
veelheid applaus en de talrijke,
soms iets te talrijke, open doek
jes, was de 31e voorstelling van
dit flamencofeest een succes.
El Toro, de zigeunerzanger met
zijn hilarische bulerfa-dansjes
werd op handen gedragen en
had slechts een simpel "olé"
nodig om een gejuich aan het
publiek te ontlokken. Zo gauw
Curro Velez, de leider van het
gezelschap, met zijn imposante
naar voren gestoken borst op
het podium verscheen, kon er
met het hele nummer eigenlijk
al niets meer fout gaan.
Toch kan ik me niet aan de in
druk onttrekken dat het pu
bliek zich iets ól te gemakkelijk
liet winnen .Er gebeurde tij
dens de voorstelling nagenoeg
niets onverwachts, niets waar
van je de rillingen over je rug
voelt lopen. Er werd een suc
cesformule afgedraaid, met een
onaflaatbare energie dat wel,
maar dat blijkt niet genoeg om
de hele avond op het puntje van
je stoel te zitten.
Het meest gewaagde en daar
om mijns inziens verreweg het
interessantst, was de eenzame
solo van de fluitspelende trom
melaar, waarmee de sfeer van
de Rocio, de jaarlijkse pel
grimstocht naar het gelijknami
ge dorp werd gesuggereerd. Bij
de daaropvolgende fandangos
en sevillanas, dansen uit de lan
delijke folklore van Andalucia,
was het de nog jonge danseres
Hiniesta, die met haar rauwe,
bewegelijke dans de meeste in
druk maakte. Loli Flores, de
danseres die stond aangekon
digd als "één van de beste (zo
niet de beste) danseres van de
flamenco-wereld" kon bij mij
toch niet zoveele emotie losma
ken. Ze bezit een techniek en
een professionaliteit die be
wondering afdwingt, maar haar
uitstraling is neit voldoende om
te blijven boeien.
De formule van Fiesta Gitana
werkt. Dat blijkt wel uit het en
thousiaste publiek en aan de
uitverkochte zalen. Toch zullen
het niet alleen de doorgewinter
de aficionados zijn die twijfelen
aan de integriteit en de ver
meende spontaniteit die twee
uur lang wordt voorgeschoteld.
Fiesta Gitana is leuk en feeste
lijk, maar heeft meer durf nodig
om geloofwaardig te blijven.
WENDELIEN VOOGD
Concert door Het Residentie Orkest
o.l.v. Gaetano Delogu met werken
van Mozart en Rimski Korsakov. So
list: Christian Zacharias (piano). Ge
hoord in de Stadsgehoorzaal op 5 fe
bruari.
LEIDEN - Een van de kenmer
ken van de nieuwe concertzaal in
Den Haag is de uitwaaierende or
kestklank die het een dirigent
niet altijd gemakkelijk maakt
een warme, indien nodig volumi
neuze totaalklank te bereiken. In
de Stadsgehoorzaal had dirigent
Gaetano Delogu daar echter
geen problemen mee. Het smal
le, sterk reflecterende podium en
de langwerpige zaal werken ster
ke climaxen en overweldigende
fortissimo's in de hand, een mo
gelijkheid waarvan Delogu gre
tig leek te profiteren.
Dat hoeft overigens niet altijd
winst op te leveren. De symfo
nische suite "Sheherazade" van
Rimski Korsakov behoort welis
waar tot de populairste werken
van het laat-romantisché reper
toire, maar dan wel dank zij een
sierlijk, semi-oriëntaals lijnen
spel vol melodieuze solistische
trekjes. De aanpak van Delogu
leek echter meer Duits dan "oos
ters" georiënteerd en zou niet
misstaan hebben by werken van
Wagner of Bruckner, maar Het
Residentie Orkest wist zijn be
doelingen over het algemeen be-
wonderingswaardig te realise
ren. Het resultaat was een der
mate overrompelende uitvoe
ring als men zelden gehoord zal
hebben, al spreekt het bijna voor
zich dat door de grootse klankex
plosies en de sterk romantische
fraseringen een deel van de poë
zie en van het elegante lijnenspel
verloren ging.
Dat alles speelde vóór de pauze
minder sterk, hoewel ook Mozart
opvallend krachtig vertolkt
werd. De speelse ouverture tot
het zangspel "Der Schauspieldi-
rektor" kan dat echter wel heb
ben en kreeg zelfs onverwachte
allures. Daarentegen duurde het
even eer de samenwerking met
de solist in het pianosconcert nr.
17 op gang gekomen was. Tij
dens het openingsdeel leek Delo
gu op dezelfde lijn te zitten als de
lyrische, ingehouden spelende
Christian Zacharias, maar tij
dens het andante liep de pia
nopartij gevaar weggedrukt te
worden. Even ontstond de in
druk dat Zacharias niet in staat
was zijn eigen spel te ontplooien,
maar in het wervelende slotdeel
kwam het weer tot een balans die
de muziek volledig recht deed.
„Op de toneelschool voelde
ik me als een paars balletje
tussen allemaal groene
balletjes. Eigenlijk hoorde
ik er helemaal niet thuis.
Maar ik wilde per se actrice
worden. Daarom ben ik
gebleven. Op school was ik
regelmatig een soort
buitenbeentje met een
mening die afweek van het
oordeel van de andere
studenten. Het waren
vrijwel uitsluitend types die
'acteren' zien als een vorm
van kunst. En ik vind juist
dat je als actrice best
commerciëel kunt werken.
Commercie is op de
toneelschool een vies
woord. Er wordt op school
veel te veel de nadruk
gelegd op kunst. Moeilijk
gepraat over ethische
normen en wat dies meer
zij. Ik wil gewoon werken.
En liefst zo veel mogelijk.
Op het toneel of voor de
televisie. Dat heeft allebei
zijn charmes. Van kunst
begrijp ik niets. Althans
niet zodra dat in verband
wordt gebracht met
acteren."
kanten op kunnen. Ze kunnen me
zo weer uit de serie schrijven, maar
het is ook mogelijk dat ik nog een
tijdje blijf meespelen. En daar ziet
het vooralsnog wel naar uit. Want
ze hebben me ai gevraagd of ik vol-
gend seizoen weer wil meedoen",
zegt Kiki Classen.
De toneelschool heeft ze inmid
dels voortijdig verlaten. „Ik kon
het er niet langer uithouden. Bo
vendien kreeg ik steeds meer aan
biedingen. al hield ik er nooit een
cent aan over. Al het geld dat ik
verdiende moest ik afdragen aan
school omdat ik die rollen als een
stage moest zien. Met die regel kon
ik me niet verenigen. Zeker niet
toen ik ook gevraagd werd om in
'Zeg 'ns AAA' mee te doen. Ik toer
de al met een toneelgezelschap,
deed wat modellenwerk en had een
rolletje in een televisiereclame."
door
Pieter Ploeg
Kiki Classen, dochter van oud
theater-acteur Edmond Classen,
speelt al maandenlang een rol in
het toneelstuk 'Droom van -een
vrouw', geregisseerd door Willem
Nijholt. „Ik heb op het toneel al
meer geleerd dan in de bijna vier
jaar op de toneelschool in Maast
richt. Af en toe vraag ik me wel
eens af 'wat heb ik in hemelsnaam
geleerd op school'? „Het was voor
namelijk schminken en articule
ren, zodat het publiek in de zaal je
goed zou kunnen verstaan."
„Maar ik heb nooit geleerd hoe je
een podium moet opkomen. Dat
soort dingen heb ik allemaal in de
Bijdragen: Bart Jungmann
Wim Koevoet
van de videoclip-kanalen, zal
rond Kerstmis The Pogues heb
ben leren kennen. Met de vocale
hulp van Kirsty MacColl maak
ten ze 'Fairytale from New York',
de mooiste kerst-single van 1987.
het is te vinden op deze elpee
en bovendien vrij kenmerkend
voor hun stijl. De sentimentali
teit van de Ierse folk-muziek is in
een heel nieuw kader geplaatst
en de ongepolijste manier waar
op Shane MacGowan zijn beel
dende teksten zingt, past daarbij
jyonderwel.
Dat nieuwe kader is moeilijk
onder woorden te brengen, maar
soms doet het denken aan de on
geremde vrolijkheid van Mad
ness. 'Fairytale from New York'
is één van de weinige rustige
liedjes op de plaat. Vaak is het
volle kracht vooruit en veel num
mers klinken als piratenliederen.
Past mooi bij hun concerten die
de reputatie dronkemansgela
gen hebben. De inventiviteit
waarop hier de instrumenten
worden bespeeld doen echter
een tijdelijke staat van nuchter
heid vermoeden. Gitaar en banjo
hebben de overhand en met de
hulptroepen klink het soms als
een compleet orkest.
Eén van de grootste attracties
van The Pogues vind ik de tek
sten (in de binnenhoes zit een fo
tografisch grapje met James Joy
ce). MacGowan heeft het leven
aan de zelfkant in krachtige poë
zie verwoord en als een rechtge
aarde Ier schuwt hij de politiek
niet.
Samen met Terry Woods heeft
hij dat mooi gecombineerd in
'Streets of Sorrow/Birmingham
Six'. Eerst zingt Woods ingeto
gen over de hopeloze ellende in
Noord-ierland, dan volgt MacGo
wan met een vlammend betoog
tegen de Engelsen in 'Birming
ham Six'. Het gaat over de zes Ie
ren die op dubieuze gronden
worden verdacht van een bloedi
ge IRA-aanslag.
Enfin, mijn enthousiasme voor
'If I should fall from grace witn
god' zal inmiddels wel duidelijk
zijn. Ik weet niet hoe de Lieve
Heer erover denkt, maar ik sluit
The Pogues bij deze in de armen.
BJ.
Belinda Carlisle
'Heaven on Earth' (Virgin)
Het leven op aarde is een stuk
je minder paradijselijk gewor
den sinds Belinda Carlisle een
vaak gehoorde zangeres is op de
populairste radiozender. Het
nummer 'Heaven is a place on
earth' heeft de nare gewoonte
zich dagenlang in je hoofd vast te
zetten zonder dat hij daar wel
kom is.
Belinda Carlisle was vroeger
de zangeres van de Amerikaanse
meisjesgroep The GoGo's, deze
elpee is het begin van een solo
carrière. Die is dus goed begon
nen met het internationale suc
ces van de single. Wat mij vooral
stoort aan Belinda Carlisle is
haar zeurderig stemgeluid. Het is
een stem die echt elke expressie
mist.
Het materiaal voor deze lang
speelplaat werd door een zeer
uiteenlopend gezelschap bijeen
geschreven. Zelfs Jack Bruce zal
zijn twintig jaar oude Cream-hit
'I Feel Free' erop terugvinden.
De meeste nummers zijn won
ders van nietszeggendheid: som
mige zijn best aardig ("World
without you' en 'If I let you in'),
maar alles strandt vroegtijdig in
het .benepen keeltje van Belinda
Carlisle.
BJ
David Lee Roth
'Skyscraper' (WEA)
De achterblijvende leden van
Van Halen hebben flink met
modder gesmeten toen hun zan
ger David Lee Roth het solopad
insloeg. Van Roth deugde ineens
geen moer meer. Behalve zijn
fantastische zang, maar dat zei
den ze er niet bij.
De blonde acrobaat (hij maakt
aan de lopende band salto's op
de bühne) heeft van al die kin
derachtige scheldpartijen geen
last. Zijn eerste soloplaat 'Eat 'm
smile' was een voltreffer en de
nieuwe is zo mogelijk nog beter.
Meer nog dan met 'Eat 'm
smile' treedt Roth met 'Skycra-
per' uit het hardrock-idioom. Hij
heeft nu dan ook een band waar
mee hij alle kanten op kan. En zo
kan het gebeuren dat er op 'Sky
scraper' een nostalgische ballade
prijkt, het basbeest Billy Shee-
han geregeld aan het funken
slaat en de zang iets wegheeft
van Zappa, in die zin dat het
wemelt van geinige tussendoor
zinnetjes en koortjes. Afsluiter
'Two fools a minute' doet zelfs
heel sterk aan Little Feat den
ken.
Een glansrol is weggelegd voor
ex-Zappaan Steve Vai, één van
de beste gitaristen van dit mo
ment. Vai scheurt als de beste,
maar laat je oren ook klapperen
van verbazing en genot als hij
zich van zijn subtiele kant laat
horen. Vai heeft bovendien ge
holpen bij de produktie, heeft
wat gecomponeerd en maakt
hiermee een einde aan de ge
ruchten dat zijn samenwerking
met Roth een incident was.
Hoewel de plaat bol staat van
de technische hoogstandjes is
het een persoonlijk album ge
worden. Die typische, macho
achtige Roth-gein blijft, temid
den van alle trucendozen, kaars
recht overeind. Zelf word ik ont
zettend vrolijk van deze feest
plaat. Ik hoop van harte dat Ro
th's hobby (bergbeklimmen, zie
titel en hoogtevrees veroorza
kende hoes) hem niet noodlottig
wordt. Aan meer produkties van
deze entertainer bij uitstek be
staat een grote behoefte.
WK
The Pogues - een mengeling van punk en folk. (foto pd
HILVERSUM (GPD) - Aan het
woord is Kiki Classen (23), die de
rol van Wiep, een uit Parijs overge
komen nichtje van dokter Lands
berg, speelt in 'Zeg 'ns Aaa'.
In het doktersgezin wordt niet
bepaald met eensgezinde instem
ming gereageerd op de komst van
de logée, die voor onbepaalde tijd
zal blijven. „Het is een rol, waar
mee de schrijvers van de serie alle
Johnny hates jazz
Turn back the clock' (Virgin)
Johnny hates jazz. Om te begin
nen deugt die naam natuurlijk
van geen kant. Vooral niet als je
zelf van die laffe shampoorecla-
memuziekjes met vaag-romanti-
sche teksten vervaardigt. Laffe,
aalgladde behangpop met zoete
plakkauwgomsmaak.
Van groepjes als deze zijn er
erg veel. Ze bestaan meestal uit
goed ogende en dito gekapte, in
te dure kostuums gestoken, mu-
ziekcomputerbedieners. Ze wil
len niet zozeer met hun muziek
iets zeggen of uitdrukken, maar
heel snel geld verdienen. Ze heb
ben zelf maar al te goed in de ga
ten dat hun faam niet van struc
turele aard zal zijn, dat ze het
moeten hebben van de kortston
dige piek van een trend. En dus
worden van de eerste beste plaat
vier singles getrokken.
Dat de jongens er goed uitzien
is eigenlijk noodzaak. Er moeten
namelijk clips worden gemaakt.
JHJ maakt extreem oppervlak
kige muziëk die niet stoort maar
evenmin doet opschrikken.
Vanuit dat oogpunt bezien is er
geen enkele aanleiding om je er
gens druk over te maken als re
censent.
Ik vind alleen dat al die Hilver-
sumse platendraaiers dan ook
niet moeten doen alsof JHJ-lei-
der Clark Datchler het wiel heeft
uitgevonden. Er wordt heel op
gewonden gedaan over een
luchtballon die juist zo snel mo
gelijk moet worden doorgeprikt.
Nu verstopt al dit plastic de ka
nalen waar toch al zo hard moet
worden geknokt voor een plaats
je. En het publiek trapt er nog in
ook. ik durf te voorspellen dat
over vijf jaar niemand vijf num
mers van JHJ kan opnoemen.
Heel tekenend is dat op de bin
nenhoes wel wordt aangegeven
wat de 'additionele muzikanten
aan de plaat hebben bijgedragen,
maar dat nergens staat wat de
drie jazz-hatende Johnny's nu ei
genlijk zélf voor instrumenten
bespelen. Wel wordt uitdrukke
lijk vermeld wie er verantwoor
delijk zijn voor de make-up en
'het ontwerp'. Carrières van pop
muzikanten beginnen steeds
meer in de kapsalon of body
shop. Zijn de garages op?
WK
The Pogues
'If I should fall from grace with god'
(Pogue Mahone Records)
Hussel de woorden punk en folk
door elkaar, vergeet een lettertje
en let vooral op hoe het klinkt.
Toegegeven, het is een beetje in
gewikkelde formule, maar met
een beetje goede wil, is daaruit
de naam The Pogues te destille-
De muziek klinkt als The Du-
bliners die tydens de opnartien
met veiligheidsspelden worden
bewerkt. Het instrumentarium
van The Pogues is geheel vol
gens de traditie van de Ierse
volksmuziek, maar er wordt
soms nogal onorthodox mee om
gesprongen en zanger (groot
woord) Shane MacGowan heeft
het scherpe sterilgeluid van
Johnny Rotten.
The Pogues zijn kortom het
enfant terrible van de Ierse mu
ziek en met 'If I should fall from
grace with god' lijken ze de stap
'naar een groter publiek te ma
ken. Wie wel eens afstemt op één
praktijk moeten opsteken", Kiki
Classen.
Over Anne Wil Blankers, met wie
ze samen in 'Droom van een vrouw'
speelt zegt ze: „Van zo'n vrouw leer
j^ verschrikkelijk veel. Vooral de
fijne kneepjes worden je door zo'n
toneelpersoonlijkheid voortreffe
lijk bijgebracht". Voor volgend sei
zoen is Kiki alvast verzekerd van
een 'grote rol' in een toneelstuk van
Eric Schneider.
Tot dusver heeft ze niet te klagen
over voldoende werk. „Ik pak zo
veel mogelijk aan. Bijna wekelijks
moet ik wel ergens een screentest
doen. En steeds zit je dan weer een
week in spanning of je de rol, waar
naar je verlangt, inderdaad ook ge
kregen hebt. Maar vaak val je bui
ten de boot. Daarom is het noodza
kelijk zoveel mogelijk je gezicht te
laten zien. De mensen moeten je
kennen. Vooral regisseurs en ande
re belangrijke lieden in het vak."
„Ze moeten weten watje kunt en
wat je zoal gedaan hebt. Daarom
heb ik de rol in 'Zeg 'ns AAA' ook
graag geaccepteerd. Het is immers
de populairste televisieserie van
Nederland. Het gevaarlijke echter
is dat mensen je in een hokje gaan
drukken als je te lang blijft hangen.
Ik wil gewoon Kiki Classen blijven
en niet 'Wiep uit Zeg 'ns AAA'. Dat
is ook de reden waarom Hans Cor-
nelissen uit de serie verdwijnt.
Hans heeft het na acht jaar wel ge-
De rol van Wiep kreeg Kiki Clas
sen door een samenloop van om
standigheden.
Droog brood
„Regisseur Nico Knappert
woonde destijds de première bij
van het toneelstuk 'Droom van een
Vrouw'. Na de voorstelling kwam
hij naar me-toe en vroeg of ik zin
had om mee te doen in 'Zeg 'ns
AAA'. Ik wist niet wat me over
kwam en hapte uiteraard meteen
toe. Zo'n kans kun je immers niet
laten lopen."
„Zoals ik al had verwacht von
den de meeste mede-studenten het
maar niets. Die zien het niet zitten
om in een populair stuk mee te
doen. Althans dat zeggen ze. Maar
als je als beginneling nog eisen gaat
stellen, kun je wel inpakken. Dan
dacht ik: 'Goed jongens, succes in
Bart Peeters. (foto and
Bart Peeters
te moeilijk
voor kijkers
HILVERSUM (GPD) - De Bart
Peetersshow is te moeilijk voor de
Veronicakijkers. De kijk- en waar
deringscijfers wijzen dat volgens
een Veronica-woordvoerder uit.
Daarom is besloten de show mak
kelijker en toegankelijker van op
zet te maken.
Volgens Veronica is Bart Peeters
een jongen die 'barst van het ta
lent', maar hij moet worden 'inge
damd'. „Bart maakt vier shows in
één. Het gaat te snel. De kijker kan
zijn tempo niet bijhouden en mist
daardoor de grappen. We hebben
wel eens tegen elkaar gezegd: Dit is
een prima VPRO-show, maar onze
kijkers kunnen het niet volgen.",
aldus de woordvoerder van de
VOO.
Peeters zelf is ongelukkig met de
beslissing maar legt zich er wel bij
de verdere loopbaan, maar jullie
eten later droog brood'."
„Ik ken genoeg mensen, die het
diploma van de toneelschool op
zak hebben, maar nergens aan de
bak komen. En ik zit zónder het zo
felbegeerde papiertje wel in een
populaire tv-serie. Het is gewoon
geluk geweest. Mazzel heet zoiets."
vindt het televisienichtje van dok
ter Landsberg.
Hoewel zij bijna de hele week in
Amsterdam is voor repetities of in
Hilversum voor televisie-opna
men, blijft Kiki Classen in Arnhem
wonen. „Het heeft z'n nadelen,
maar als ik na een voorstelling mid
den in de nacht in Arnhem aan
kom, dan voel ik me weer thuis. In
Amsterdam zou ik 's nachts niet al
leen over straat durven. Op een re-
petitie-dag moet ik weliswaar voor
dag en dauw opstaan om op tijd te
zijn, maar dat heb ik er wel voor
over. Het is allemaal afgestemd op
het leventje in Amsterdam. Als we
's morgens om 10 uur moeten be
ginnen, kunnen de anderen tot 9
uur in bed blijven liggen, terwijl ik
al om 7 uur uit de veren moet. 't
Hoort er allemaal bij. Misschien
huur ik op den duur wel een ka
mertje in Amsterdam, zodat ik daar
in 'noodgevallen' in elk geval een
bed heb".
Geen keuze
Een keuze tussen toneel en televi
sie wil ze voorlopig niet maken: „Ik
vind het alle twee fantastisch om te
doen. Op toneel kun je een fout niet
herstellen. Hoogstens kun je bij de
volgende voorstelling iets gecon
centreerder te werk gaan en hopen
dat je niet weer dezelfde blunder
maakt. Op televisie kan een bepaal
de scène worden overgedaan als
het niet helemaal goed was. Ook
dat heeft zijn charmes. Maar er. ko
men bij acteren voor televisie zo
veel ontzettend veel andere dingen
kijken. Je moet immers ook weten
wélke camera draait en of je 'close
up' in beeld bent of op grote af
stand. Ook daar moetje continu op
letten. Ik leer nog elke dag. En,
zoals gezegd, veel meer dan op
school."
Spring Dance
UTRECHT (GPD) - Tijdens het
Spring Dance festival dat dit jaar
van 12 tot en met 23 april in Utrecht
plaatsvindt zullen de volgende
dansers cq groepen optreden: Jean
Glaude Gallotta, Dana Reitz, Com
pagnie Joseph Nadj, DV Eight,
Roxane Huilmand, Compagnie
Jean Francois Duroure, Sosti Pal-
mizzi, Mark Dendie, Truus Bronk-
horst en Cloud Chamber. Alle
voorstellingen beleven op het festi
val hun première.
