'Ouderlijk gezag voor veel
buitenlanders te knellend'
Moreel bij Israëlische soldaten naar nulpunt
Reportage
Opvanghuizen werken aan herstel familieband
Kerk ten strijde tegen anonieme armoede in Nederland
PAGINA 2
DONDERDAG 4 FEBRUARI 1988
AMSTERDAM "Ik kon niet meer met mijn vader op
schieten. Volgens hem kwam ik te laat thuis en ging met
de verkeerde vrienden om. Op een gegeven moment
ging het echt niet meer en ben ik van huis weggelopen".
Mohammed (17) woonde negen maanden in het Marok
kaanse jongenshuis Darna, niet ver van het Amsterdam
se Vondelpark. Sinds kort woont hij onder begeleiding
op een kamer. Af en toe komt hij ook weer thuis of belt
naar zijn ouders. "Nu kan ik veel gemakkelijker met
m'n vader praten. Ik weet bijna zeker dat ik over een
tijdje weer veel vaker thuis zal komen".
door
Thea van Beek
'Darna' betekent letterlijk 'Ons
huis'. Sinds 1985 worden hier
Marokkaanse jongens tussen de 13
en 21 jaar tijdelijk opgevangen.
Vaak zijn ze van huis weggelopen,
soms ook de deur gewezen. De oor
zaak dat de jongens hier komen ligt
hoofdzakelijk in het cultuurcon
flict.
Coördinator Joan Ferrier: "Ze
hebben in Nederland inet verschil
lende culturen te maken: die van
thuis, die buiten het huis en boven
dien met een toenemend racisme.
Thuis kunnen conflicten ontstaan
over hoe ze moeten leven en waar
mee ze rekening dienen te houden.
Hun ideeën over kleding bijvoor
beeld, of het tijdstip van thuis wil
len komen of uitgaan wijken sterk
af van die van de ouders. De con
flicten daarover kunnen zo hoog
oplopen, dat ze thuis weglopen".
"Verder zijn er ook jongens die
in aanraking zijn gekomen met po
litie of justitie; vaak door de con
flicten thuis of op school. Het ge
volg is dan spijbelen, rondzwerven
op straat en het krijgen van 'slech
te' vrienden. Dat alles staat vaak in
nauw verband met het cultuurcon
flict".
Haar collega Mustafa Mejjati vult
aan: "De manier waarop de vader
met zijn zoon omgaat, vormt juist
het probleem. De vader is vaak su
per-autoritair en zegt: ik weet pre
cies hoe het hier in Nederland toe
gaat. De praktijk is echter dat de
kinderen dat vaak beter weten. Die
maken veel meer deel uit van de
Nederlandse samenleving. De va
der blijft dromen van terugkeer
naar zijn geboorteland. Van de jon
geren heb ik nog nooit gehoord dat
ze terug willen. Al hun plannen
spelen zich hier af. Ze zijn dan ook
doodsbenauwd voor het moment
waarop vader inderdaad besluit
om naar Marokko terug te keren".
Joan Ferrier: "Zolang ze nog niet
meerderjarig zijn, moeten ze met
de ouders mee, terug naar Marok
ko. Doen ze dat niet, dan zwerven
ze, zonder paspoort, als illegalen
door Amsterdam".
Verslaafd
Bij het JAC in Amsterdam mel
den zich jaarlijks duizend van huis
weggelopen jongeren. Zo'n 11 pro
cent is van Marokkaanse afkomst.
Een tweede zeer grote groep (16
procent) bestaat uit jongeren af
komstig uit Suriname. Lang niet
alle jongeren komen terecht in een
van beide opvanghuizen. Een groot
aantal is dakloos en zwerft over
straat.
Zo zijn vaste groepen met zo'n 35
Marokkaanse jongeren te vinden
rond het Centraal Station en Rem-
brandtplein. Ook het Leidseplein
is een favoriete plek elkaar te ont
moeten. Dan zwerven er nog zo'n
30 jongeren rond in Amsterdam-
Oost. Volgens Mustafa is van hen
zo'n 90 procent verslaafd. "Dat is
de meest moeilijke groep, waar nie
mand nog iets aan kan doen. Hier
ontbreekt elk perspectief'.
Niet ver van Darna bevindt zich
het tweede zogenaamde categorale
opvanghuis in Amsterdam. Pa-
loeloe bestaat ruim tien jaar en
komt qua achtergrond en werkwij
ze nauw overeen met Darna. Beide
opvanghuizen maken deel uit van
het Sociaal Agogisch Centrum, een
overkopelende organisatie in de
jeugdhulpverlening. In Paloeloe
worden zowel Surinaamse jongens
als meisjes tussen de 13 en 19 jaar
opgevangen. "In wezen komen ze
hier door een generatieconflict, net
zoals ook Nederlandse jongeren
van huis weglopen", zegt coördina
tor Irish Verwey.
"Het verschil ligt toch in de cul
turele achtergrond. Surinaamse
kinderen worden in hun doen en
laten minder vrij gelaten. Men gaat
vaak ook op een meer autoritaire
manier met elkaar om. Nederland
se kinderen hebben grotere vrijhe
den, maar die worden daar ook van
begin af aan mee opgevoed. Door
die verschillen kunnen bijvoor
beeld problemen op school ont
staan. Wat blijkt, de Surinaamse
kinderen willen het Nederlandse
gedrag op school immiteren. Al
leen, het is niet hun eigen gedrag.
Daardoor onstaan vreemde situa
ties, die vaak als brutaal worden
uitgelegd".
Familie
Zowel Darna als Paloeloe heb
ben een belangrijke hoofddoelstel
ling. De band met thuis moet weer
hersteld worden, want bij zowel
Marokkanen als Surinamers speelt
de familie een belangrijke rol. Zo
dra de jongeren zich in het opvang
huis mel'den, wordt dan ook con
tact opgenomen met thuis. Mo
hammed: "M'n ouders hadden aan
vankelijk wel problemen met het
feit dat ik in Darna zat. Later, toen
ze merkten hoe het hier toeging, ac
cepteerden ze het".
Joan Ferrier: "Wij zien kinderen
niet als losse personen, maar als
deel van de familie. Wij werken op
de Marokkaanse manier. Het is op
vallend hoe snel de jongens het
contact met de ouders zelf ook wil
len. Dat wij met dat herstel van het
contact bezig zijn is voor hun heel
geruststellend. De breuk hoeft dan
niet definitief te zijn".
In tegenstelling tot Paloeloe
werkt men bij Darna met een grote
groep vrijwilligers van overwe
gend Marokkaanse afkomst. Joan:
"Voordeel daarbij is dat we bij con
tacten met de ouders steeds ie
mand zoeken die dezelfde taal
spreekt. Juist ook omdat wij zo
goed begrijpen hoe moeilijk de po
sitie van die eerste generatie is, zijn
wij ook in staat een goed contact te
krijgen. Je praat vanuit dezelfde
achtergrond. Bovendien zien de
ouders dat dingen hier wel lukken,
ondanks de wat grotere vrijheden
die ze hier krijgen. Ze mogen wat
later thuis komen, krijgen zakgeld,
maar hebben ook plichten zoals
schoonmaken en studeren. Juist
omdat wij die eigen waarden ook
handhaven ontstaat een basis van
vertrouwen".
Identiteit
Beide huizen is er veel aan gele
gen deze zowel de eigen als de Ne
derlandse culturele sfeer te geven.
In Darna bijvoorbeeld is een ont
vangstkamer geheel in Marok
kaanse stijl ingericht. De huiska
mer daarentegen ademt meer de
sfeer van een mengeling tussen de
oosterse en westerse cultuur. En
juist daar zit de kern, want de
meeste problemen van deze jonge
ren draaien om het vinden van een
eigen identiteit. In het opvanghuis
krijgen zij de gelegenheid een ei
gen invulling te geven aan het
Marokkaan, Surinamer of Neder
lander zijn.
Ook bij Paloeloe wordt uitslui
tend met Surinaamse hulpverle
ners gewerkt. Irish Verwey: "Ou
ders hebben vaak al een lange weg
in de Nederlandse hulpverlening
achter de rug. Vaak blijkt daarjuist
de frictie te liggen. Als ze door hun
'eigen' mensen worden benaderd
die begrip tonen voor hun omstan
digheden en hen in de eigen waar
de laten, blijkt het contact wel te
lukken".
Mariano (18) kwam ruim twee
maanden geleden terecht in Pa
loeloe. "Ik werd thuis over van al
les en nog wat beschuldigd, keek
de hele dag tv, stond niet op tijd op
en ging niet meer naar school. Dat
komt, een leraar had me verteld dat
ik toch niet zou overgaan. Nou,
toen deed ik dus helemaal niets
meer. Op m'n rapport stonden nog
maar twee cijfers. Ik zag het alle
maal niet meer zitten en ben weg
gelopen. Nu gaat het al wat beter;
tv kijk ik alleen nog maar als het
me interesseert. Maar weet je, ei
genlijk interesseert me niet zoveel.
Een tijdje heb ik heel fanatiek ge
schaatst. Elke dag rondjes draaien
op de Jaap Edenbaan. Nou ja, dat is
ook niet alles. Het contact met m'n
moeder gaat in elk geval weer wat
beter. Met kerst heb ik weer thuis
geslapen. Toch wil ik er liever niet
meer wonén. Misschien vind ik
over een tijdje een kamer om te wo-
Zelfstandig
De resultaten van de werkwijze
in beide huizen liegen er niet om.
Volgens Irish Verwey komt het
slechts sporadisch voor dat de con
tacten met thuis niet worden her
steld. Het merendeel van de jonge
ren keert na enige tijd weer terug
bij de familie en de meesten blijven
ook contact houden met het op
vanghuis en hun vroegere huisge
noten.
In Darna zijn de afgelopen twee
jaar%ruim honderd jongens opge
hangen. Van hen keert 45 procent
weer in een goede verstandhou
ding naar huis terug en woont 20
procent inmiddels zelfstandig of
begeleid op een kamer. Degenen
waarbij het niet lukt hen verder te
helpen, worden veelal doorverwe
zen naar andere instellingen. Joan
Ferrier zegt het te betreuren dat de
ze veelal terecht komen in het Hol
landse hulpverleningscircuit. "Ge
zien de achtergrond van deze jon
geren zou het beter zijn veel meer
met Marokkaanse hulpverleners te
werken".
De 16-jarige Shyaam is nog wat
onzeker over de toekomstige band
met zijn moeder. Samen met zijn
oudere broer liep hij vier maanden
geleden van huis weg. Zijn stiefva
der maakte zich regelmatig schul
dig aan mishandeling van beide
jongens. Shyaam zou dolgraag
weer contact met zijn moeder heb
ben. De stiefvader is inmiddels
overleden, maar moeder staat on
der zeer grote druk van de schoon
familie. Toch heeft Shyaam het uit
stekend naar zijn zin in Paloeloe
"Hier voel ik me veilig en iedereen
is aardig".
GAZA/TEL AVIV - De blik is
grimmig. Over de lippen komt
geen woord. Slechts de houten
knuppel van deze Israëlische
dienstplichtige soldaat spreekt. Hij
bonkt ermee op het zijraampje van
de taxi met Palestijnen. Het wordt
onmiddellijk begrepen. Gedwee
stappen de mannen uit. Pasjescon
trole. Onder schot. En op veilige af
stand van de 'verdachten'. Zelfs fy
siek contact via de adem of li
chaamsgeur is taboe. Om veilig-
heidsrenenen.
Na deze dialoog voor doofstom
men bij een wegversperring in de
Gaza-strook 'zegt' de knuppel dat
ze weer mogen instappen. Losjes
om de pols wentelt het slagwapen
daarbij een paar keer in het rond.
Wanneer hem naar dit opmerkelij
ke gedrag indringend wordt ge
vraagd blikt noch bloost hij. „I am
fed up" (Ik ben het spuugzat), is het
afgebeten antwoord van deze sol
daat wiens gezicht met puber
puisten is overdekt. Vervolgens
probeert hij mij met de gebarentaal
van de knuppel uit de taxi te krij-
gen. Die poging tot intimidatie
slaagt niet. Ook niet als de stok
vlak onder mijn kin wordt gehou
den. Merkwaardig genoeg laat hij
het er bij zitten. De taxi mag door
rijden.
Deze pantomime is slechts een
voorbeeld van hoe de nu al negen
weken durende Palestijnse op
stand in bezet gebied de Israëli
sche veiligheidstroepen heeft ge
demoraliseerd. En hoe kwetsbaar
in feite een soldaat is als hij lik op
stuk krijgt. Emotionele en fysieke
uitputting zijn daarvan de voor
naamste oorzaken. Het is bij een
rondrit door de Gaza-strook en
over de westelijke Jordaanoever
van de gezichten af te lezen. Zelfs
militairen die behoren tot de Gola-
ni-brigade, een elite-eenheid, ver
tonen die verschijnselen.
Routine
„Het geweld dat we moeten ge
bruiken om de Palestijnse rebellie
neer te slaan, is een afgrijselijke
routine geworden", zegt een 20-ja-
rige dienstplichtige die anoniem
wil blijven, omdat praten met de
pers verboden is. Drie wekenvdient
hij nu al in bezet gebied. Moe van
het patrouilleren door spookachti
ge straten; moe van de dodelijke
blikken waarmee Palestijnen .jhet
militair vertoon aanschouwen;
moe van het nachtelijk alarm om
dat Palestijnse vluchtelingen zich
niet aan het uitgaansverbod hou
den; moe van het openbreken van
winkels om de nu al vier weken du
rende winkelstaking te ondermij
nen en moe van de huiszoekingen
om stenengooiers en rebellenlei
ders op te sporen.
Wat het moreel van de soldaten
het sterkst ondermijnt is de sinds
twee weken ingevoerde afransel-
politiek van defensieminister Ra
bin. Niet zo zeer het aftuigen van
ordeverstoorders zit de militairen
dwars, maar de onduidelijke in
structies. Verbolgen zijn ze over in
cidenten waarbij militairen voor
het te hard of ongeoorloofd mep
pen zijn gestraft. Zoals bij een
voorval in Ramallah op de Westoe
ver. Een persfotograaf ondekte op
een afgelegen plek met bloed be
smeurde muren waar Palestijnse
stenengooiers in het geniep waren
afgeranseld.
Het leidde tot een schandaal.
Maar ook tot bezorgdheid bij de le
gerstaf. Net zoals dat tijdens de de
moraliserende Libanonoorlog het
geval was, stuurt defensie nu psy
chologen naar het 'front' in bezet
gebied. „Als de soldaten een psy
choloog nodig hadden, dan was dat
voor de introductie van wapen
stok-politiek", zegt hij. „Toen voel
den onze jongens zich bitter, bela
chelijk gemaakt en vernederd door
jouwende Palestijnse menigten die
zich niets van het schieten met rub
berkogels aantrokken".
Zenuwen
Een soldaat bij een wegversper
ring in de Gaza-strook wil hierover
wel iets zeggen: „Dat gekrijs en het
schreeuwen van leuzen en al die
andere provocaties werkten op je
zenuwen. Ze riepen vaak: Kom op
als je durft, zes tegen één". Hij legt
uit dat daarmee gedoeld wordt op
de eind vorig jaar uitgevoerde Pa
lestijnse aanslag op een legerkamp
in Noord-Israël, waarbij een uit Li
banon geïnfiltreerde Palestijnse
'terrorist' op eenvoudige wijze erin
slaagde met geweervuur en enkele
handgranaten zes Israëlische sol
daten te doden. „Het maakt je gek
daaraan te worden herinnerd".
Menselijke verschijnselen zijn
ook Israëlische militairen niet
vreemd. Ouders klagen in inter
views met Israëlische kranten en
op radio en televisie dat hun in be
zet gebied dienende zonen ont
hutst thuis komen. Eerst verhalen
hun kinderen over de getoonde
moed, uiten ze met krachttermen
hun afgrijzen over die 'stomme
Arabieren' en barsten dan vaak in
snikken uit. Getergd door het ge
weten, over een aframmeling die ze
een Palestijn hebben gegeven, zon
der het in feite te willen.
Sommigen weigeren na een ver
lofperiode naar de eenheid terug te
keren. Maar met de dreiging van
gevangenisstraf in het vooruit
zicht. pakken de meesten zatèrdag-
avond toch weer de veldtas. Op
nieuw op weg naar een 'oorlog' die
niet te winnen valt, maar in de visie
van hun politieke en militaire ba
zen met alle geweldsmiddelen be
streden moet worden. „Over poli
tieke oplossingen behoren wij niet
na te denken", zei een door cynis
me verteerde soldaat vorig week
tegenover de verslaggever van de
Jeruzalem Post.
Normbesef
Psychologen maken zich echter
nog de meeste zorgen over de ge
volgen in het latere leven van sol
daten die er nu met de zegen van
Rabin er op mogen losmeppen. Zij
vrezen een verlies aan normbesef
dat bijvoorbeeld in een huwelijk
kan leiden tot het slaan van vrouw
en kinderen. Voorts nemen Israëli
sche gedragswetenschappers en
politicologen een verrechtsing
waar onder de jonge soldaten.
Veel Israëliërs denken dat een
voortzetting van de huidige situa
tie in bezet gebied op de niet al te
lange duur destructief is voor het
land als geheel. In moreel, maar
ook in praktisch opzicht. Het blijkt
dat scholieren zich steeds meer
met de vraag bezig houden of je op
grond van je geweten dienst mag
weigeren. In Israël is dat nog een
fenomeen, omdat vrijwel iedere
joodse burger-ervan overtuigd is
dat de zo moeilijk te verdedigen
staat zich een dergelijke 'luxe wes
terse opvatting' niet kan permitte-
Maar nu al circuleren er inteken
lijsten in de hoogste klassen van de
middelbare scholen waarop een
opmerkelijk groot aantal leerlin
gen dat volgend jaar onder de wa
penen moet, kenbaar maakt dat het
weigert in bezet gebied te dienen.
En dat gegeven zien veel veront
ruste, maar tegelijkertijd zich poli
tiek machteloos voelende Israë
liërs als het begin van het einde.
Maar het 'praten' met een knuppel
tegen Palestijnen, zoals die soldaat
in Gaza, bergt dezelfde rampzalige
gevolgen in zich.
Een landelijke werkgroep met
onder anderen vier uitkeringsge
rechtigden bereidt een vervolg
conferentie voor over 'de armoe
de in Nederland'. Dat maakten
de Raad van Kerken en de Disk
(Dienst in de Industriële Samen
leving vanwege de Kerken) giste
ren in Amsterdam bekend.
Vorig jaar september werd op
kerkelijk initiatief de conferentie
'De arme kant van Nederland'
gehouden. Aanleiding was de
groeiende groep mensen in ons
land die van volwaardige deelne
ming aan de samenleving wordt
uitgesloten. Uit een onderzoek
was gebleken, dat ongeveer
800.000 huishoudens op of zelfs
onder de grens van het maat
schappelijk minimum moeten
leven, voornamelijk ouderen,
langdurig werklozen, bijstands
vrouwen, arbeidsongeschikten,
kleine zelfstandigen en alleen
verdieners met een minimum
loon. Door tal van overheids
maatregelen zagen al deze mini
ma volgens dit onderzoek
hun besteedbaar inkomen tus
sen 1980 en 1986 met 15 tot 22
procent dalen.
Secretaris ds. W. R. van der
Zee van de Raad van Kerken ge
bruikte toen met betrekking tot
de bestaande armoede de woor
den 'fnensonterend' en 'godge
klaagd'. Gisteren voegde hij er
op een persconferentie in Am
sterdam aan toe, dat de inzet van
de kerken tegen de armoede
even onherroepelijk zal zijn als
indertijd tegen de kernwapens.
"De kerken zijn bondgenoot van
de armen".
Bedrijfspastor A. Harrewijn
wordt dagelijks geconfronteerd
met gevolgen van armoede. Op
de persconferentie gisteren ver
telde hij over een werkloze
scheepsbouwer die deze maand
door een fout maar f. 3,52 op zijn
rekening kreeg overgeschreven.
"Zo'n man zit te wachten op zijn
uitkering, doodgewoon om te
kunnen eten. Totdat zo'n fout is
hersteld moet hij die periode
maar zien door te komen".
Harrewijn: "Ik kom
tegen die niet meer naar de tand
arts gaan omdat ze de extra kos
ten niet meer kunnen opbren
gen. Voor het specialistengeeltje
geldt hetzelfde. Nog maar net in
gevoerd en nu al hoor ik dat men
sen hun afspraak met de specia
list hebben afgezegd. De armoe
de in Nederland gaat gekleed
over straat; men ziet het niet en
weat het niet. Het is een proces
dat zich afspeelt in de anonimi
teit. De kerk kan en mag niet dul
den dat een samenleving zo uit
elkaar groeit".
Van der Zee over de rol van de
kerken in de strijd tegen armoe
de: "Wat wij dikwijls over armoe
de horen is: we komen het niet
tegen. Maar mensen zijn soms ui
terst vaardig in het verhullen van
hun situatie. Achteraf blijkt men
in eigen kring verarmden te heb
ben die voor de omgeving hun
armoede wegstoppen. Dat moet
uit de onzichtbaarheid".
De vervolgconferentie wordt
op verschillende plaatsen gehou
den, tussen Prinsjesdag als de
regering haar plannen voor het
parlementaire jaar presenteert
en de algemene beschouwingen
in de Tweede Kamer. Aan de or
de komen onder meer de sociale
ontwikkelingen in het afgelopen
jaar, de kerkelijke activiteit op
dit terrein en politieke en econo
mische alternatieven voor het re
geringsbeleid. De werkgroep
(met vertegenwoordigers van de
Raad van Kerken en de Dienst in
de Industriële Samenleving van
wege de Kerken) die de tweede
conferentie voorbereidt, ope
reert onder auspiciën van de af
delingen 'dienst' er. 'sociale vra
gen' van de Raad van Kerken en
Disk.
WaarscHuwing
Uit bezorgdheid over berich
ten dat sommige rooms-katholie-
ke universiteiten verdergaan
met hun onderzoek inzake
kunstmatige voortplanting,
heeft een woordvoerder van het
Vaticaan gisteren nog eens na
drukkelijk gezegd dat de kerke
lijke leer over dit onderwerp niet
ter discussie is.
Vorige maand werd in Rome
uitvoerig over dit netelige onder
werp gepraat met rectores van
vier rooms-katholieke universi
teiten in Frankrijk, België en Ne
derland. Dat gesprek moet nog
een vervolg krijgen. Na afloop
werd van universitaire kant mee
gedeeld dat het onderzoek niet
zou worden stopgezet.
De Vaticaanse woordvoerder
verklaarde gisteren, dat het ge
sprek ten doel heeft, voor dit on
derzoek binnen rooms-katholie
ke instituten passende vormen te
vinden die de morele normen
van het Vaticaan volledig eerbie
digen.
Daklozen. Alle regeringen
hebben van de paus het dringen
de verzoek gekregen, door een
rechtvaardiger huisvestingsbe
leid bij te dragen aan de oplos
sing van het probleem van de
daldozen. De paus doet dat be
roep in een document dat de pau
selijke commissie 'Justitia et
Pax' (Gerechtigheid en Vrede)
gisteren heeft uitgegeven.
De commissie veroordeelt de
speculatie met huizen en woe
kerhuren. Alle mensen hebben
recht op 'menswaardige en pas
sende huisvesting'. Een miljard
mensen moet wonen in een krot
en 100 miljoen hebben geen dak
boven hun hoofd. Titel van het
Vaticaanse document is: 'Wat
heb jij voor je dakloze broeder
gedaan? De kerk en het huisves-
tingsvraagstuk'. Dakloosheid,
zegt het stuk, is niet alleen een
kwestie van geld, maar ook een
ethisch vraagstuk.
Duizend jaar. Om te voorko
men dat de herdenking van het
1000-jarig bestaan van de Rus-
sisch-Orthodoxe Kerk in de Sov
jetunie dit voorjaar alleen maar
een 'pompeus spektakel' wordt
(onder leiding van de kerkelijke
hiërarchie en de autoriteiten),
houden Russisch-orthodoxe dis
sidenten in dezelfde periode een
'alternatieve viering'.
Onderdeel daarvan is een stu
diebijeenkomst over de positie
van het christendom in dit land.
Daarvoor worden kerkleiders uit
de hele wereld uitgenodigd. Die
zijn in verband met de officiële
viering dan toch in Moskou. Ook
is het de bedoeling dat geschors
te priesters in speciale vieringen
voorgaan. De autoriteiten wor
den van de plannen op de hoogte
gesteld, zei de dissident Aleksan-
der Ogorodnikov, die zelf ruim
acht jaar heeft vastgezeten. "Wij
hopen dat we een zaal kunnen
huren. Mocht dat niet lukken,
dan worden bijeenkomsten in di
verse huiskamers gehouden".
Sinds zijn vrijlating vorig jaar
ijvert Ogorodnikov voor afschaf
fing van de godsdienstwetten die
dateren van vóór het Stalin-regi-
Weekblad, Het Zuidafri-
kaanse weekblad 'New Nation',
dat een verschijningsverbod van
drie maanden boven het hoofd
hangt, kan voorlopig nog uitko
men. Een rechter van het hoog
gerechtshof in Johannesburg
stelde de beroepszaak uit.
Minister Stoffel Botha van bin
nenlandse zaken heeft toege
zegd, dat hij geen verschijnings-
verbod zal opleggen zolang het
hof geen uitspraak heeft gedaan.
'New Nation' is een uitgave van
de rooms-katholieke bisschop
penconferentie.
Beroepen
Hervormde Kerk: beroepen
door de synode tot hoofdpredi
kant bij de inrichtingen van het
ministerie van justitie dr. M. B.
Blom Oegstgeest, te Amsterdam
voor vrijzinnige hervormden me
vrouw L. W. van Reijendam-
Beek Santpoort, te Moerkapelle
J. W. van Estrik Mastenbroek.
Raad voor oecumene. In het
bisdom Breda is een 'Raad voor
oecumene' opgericht. De leden
(ten minste zeven) worden be
noemd door de bisschop op
voordracht van de raad. Zij wor
den bij voorkeur gerecruteerd
uit de rooms-katholieke leden
van plaatselijke en regionale oe
cumenische instellingen.
De raad zal de bisschoppelijke
functionaris voor oecumene bij
de uitvoering van het oecume
nisch beleid in het bisdom moe
ten adviseren en bijstaan. Van de
raad wordt ook verwacht, dat hij
de oecumenische gezindheid in
alle geledingen en in elke activi
teit van het bisdom zal stimule-
