'Zingen is mijn leven
Gekke Truus
Bronkhorst
in markante
voorstelling
Ben Cramer op zoek naar herkenbare stijl
Italiaans
gevoelswerk
Vonk wil niet
echt overslaan
Gouwe Ouwe nu
zonder gekraak
Gevarieerd
De vitaliteit
is verdwenen
Politie Muziek Gezelschap
toegewijd en gedisciplineerd
My Generation cocktail
van arbeidsvitaminen
ZATERDAG 30 JANUARI 1988
KUNST
PAGINA 33
Ben Cramer is verslaafd aan zingen en succes. Sinds 1967 be
weegt hij zich in showbizzland en geniet daar met volle teu
gen van. Voordat hij defintief besloot van zingen zijn beroep
te maken was Cramer werkzaam in het verzekeringswezen.
Daarover zei hij ooit: „Ik werd er gek van. Ik ben geen kan
toormannetje". Ben Cramer wordt deze maand 41 jaar en vier
de vorig jaar zijn twintig jarig jubileum als artiest. Hij heeft
het allemaal meegemaakt: juichende kritieken, commercieel
succes, rijkdom, uitzinnige fans maar ook verguizing, verne
dering, twijfel en betrekkelijke armoede.
Cramer heeft zich hierdoor niet uit het veld laten slaan.
Steeds weer knokte hij voor erkenning en was nooit te beroerd
om iets heel anders aan te pakken. Op het ogenblik heeft Cra
mer weer een ijzer in het vuur met de single 'Hou me vast'. In
een openhartig gesprek vertelt Ben Cramer over zijn carrière
die zijn leven beheerst.
Voorstelling: Naar de maan van Truus
Bronkhorst. Han Bennink en Kateli|ne
Hoorweg. Gezien op 29 januari in het
LAK-theater alwaar nog vanavond
LEIDEN - Truus Bronkhorst
is gek. Maar wel aangenaam
gek. Truus Bronkhorst maakt
onverantwoorde maar wel
unieke voorstellingen. Truus
Bronkhorst tart het uithou
dingsvermogen van de toe
schouwers maar bezorgt hen
wel een bijzondere ervaring.
La Bronkhorst danste in het
verleden bij o.m. Stichting
Dansproduktie en het succes
volle Vals Bloed. Blijkbaar
vond ze het daar maar niets en
vertrok ze om soloprogram
ma's te maken. Die werden on
langs bekroond met de Stoa-
prijs. Ze maakte snel furore, ze
ker ook omdat haar produkties
zeer gemengde reacties oproe
pen: pers en publiek vonden
het of prachtig of afschuwelijk.
Een tussenweg leek niet moge
lijk.
Haar vierde produktie kwam
tot stand in samenwerking met
slagwerker Han Bennink en
mime-speler Katelijne Hoor
weg. Toch is het een typische
Bronkhorst voorstelling gewor
den. Het onderzoek naar de
grenzen van de estethiek en wat
nog net wel en niet kan in het
theater, staat centraal. Het is als
vanouds of de voorstelling ter
plekke ontstaat. De opeenvol
ging van associaties lijkt nog
steeds geen samenhang of
structuur te vertonen.
Op Vivaldi's Vierjaargetijden
staan Bronkhorst en Hoorweg
minutenjang met hoog gehe
ven armen naar de muziek te
luisteren: Hoorweg loopt als
een non met een door drum-
stokken verlengde cape, door
de ruimte; Bronkhorst doet een
vaag soort circusact met de Ne
derlandse vlag; ze gooit houten
planken op de vloer etc. Het is
herfst als ze van de boomtak
ken de knijpers loshaalt en de
bladeren vallen en Hoorweg
speelt een verdrietig hert. Han
Bennink begeleidt de anarchis
tische kinderdroom van Bronk
horst met ritmisch drumwerk,
een klarinet en een viool. Vaak
oneigenlijk gebruikt. Zijn rood
aanlopende hoofd en droogklo-
tige houding geven de voorstel
ling een portie humor en relati
vering mee.
'Naar de maan' is vaak ter
gend doordat er niets lijkt te ge
beuren. Maar tegelijk ligt hierin
de kracht van de voorstelling.
Het ontbreken van een opbouw
of structuur of een overkoepe
lende gedachte (behalve die
van het onbenoembare), kun je
niet anders ondergaan dan als
een ware masochist. En dit is
geen persoonlijke bekentenis!
INGRID
VAN FR ANKENHUIZEN
Ben Cramer.'In het verleden sprong ik teveel van de hak op de tak'.
Alice
Elisir (EMI)
Het populaire muziekwerk uit
Italië haalt zelden de lage Hol
landse dreven. Het blijft meestal
beperkt tot een enkel zomerhitje
dat braafjes komt meegevlogen
na een vakantie aan de Adriati-
sche kust of een paar opwinden
de avondjes in een Romeinse dis-
Vreemd eigenlijk, want onze
oosterburen zijn veel gevoeliger
voor het populaire lied dat in de
laars wordt geproduceerd. Duo's
als Richi e Poveri, Albano en Ro-
mina Power, zanger Umberto
Tozzi en zangeres Rafaela Cara
bestijgen geregeld de Germaan
se hitlijst.
De tijden van Rocco Granata
(overigens een halve Belg) liggen
al weer ver achter ons en ook
Renato was niet meer dan een in
cident. Daarom was ik verrast
tussen de nieuwe uitgaven een lp
van de Italiaanse zangeres Alice
aan te treffen. In eigen land zeer
populair met lp's als Per Eliza,
Azimut, Falsi Allarmi en Park
Hotel.
In ons land moet ze dat ook
maar worden, want haar nieuw
ste plaat 'Elisir' verdient dat. Ali
ce beschikt over een fraaie stem,
die enigzins doet denken aan de
onlangs overleden Franse zange
res Dalida. Wat verder opvalt zijn
de goed doortimmerde arrange
menten, waarin passend gebruik
wordt gemaakt van percussie, di
gitale piano en akoestische gi
taar.
De lp biedt een uitstekende ge
legenheid om kennis te maken
met het repertoirp van Alice,
want het zijn vrijwel allemaal
nummers die ze al eerder uit
bracht. Ditmaal werd gekozen
voor uitvoeringen in de stijl van
haar meest recente toernee.
Nu vole en La Mano zijn ty
pisch Italiaanse gevoelswerkjes,
HILVERSUM (GPD) - De rijzige
gestalte van Ben Cramer met zijn
karakteristieke grijze weelderige
haardos doet de gasten van het Hil-
versumse restaurant het Hof van
Holland even opkijken van het
eten. Cramer is een verschijning
waar je niet om heen kunt. Hij is
nadrukkelijk aanwezig. De zanger
is gekleed in een modern grijs met
rood en geel geblokt colbert, een
zacht geel overhemd, aan zijn arm
een zwaar gouden armband en een
dito zegelring aan zijn vinger. Cra
mer verbloemd ook beslist niet dat
hij zijn uiterlijk belangrijk vindt.
door
Frederike Contant
„Die overhemden met openval
lende boord met puntkragen, dat
kan gewoon niet meer. Ik wil met
mijn tijd meegaan. Een paar jaar
geleden heb ik een compleet nieu
we garderobe aangeschaft. Aan
mijn tienerdochters vraag ik dan
advies. Zij zijn doorslaggevend wat
betreft mijn kleding. Als mijn
dochters het te gek vinden wat ik
heb gekocht, dan weet ik dat het
goed zit. Toch komt het voor dat ze
mij er uit vinden zien als een oude
vent. Dan trek ik die kleren ook
vast niet meer aan. Alleen een goe
de stem en een goed lied is tegen
woordig niet meer genoeg. Vooral
omdat ik met mijn liedjes ook een
jong publiek wil bereiken. Dan
moet je ervoor zorgen dat die tie
ners je toch interessant genoeg vin
den om naar te kijken."
Ben Cramer is een 'merkwaardig
geval' in de Nederlandse artiesten
wereld. Jaren achtereen boekte hij
gigantische successen met liedjes
als Zai, Zai en Mona Lisa en niet te
vergeten De Clown. Nederland
werd zelfs te klein voor Ben Cra
mer. Hij maakte tournees door Ca
nada, reisde met een orkest naar
Japan, won in 1969 een songfesti
val in Rio de Janeiro, in 1971 was
Ben in Bulgarije en werd in 1972
bijna door Zwitserland uitgezon
den naar het Eurovisie Songfesti
val. Zijn Frans bleek toch niet goed
genoeg en het feest ging niet door.
Het jaar daarop vertegenwoordig
de Cramer Nederland op het Euro
visie Songfestival met het liedje
'De oude muzikant'. Ondanks het
feit dat Cramer in de onderste re
gionen eindigde, boette hij niet in
populariteit in.
Schabbelkoning
Werk was er steeds volop. Door col
lega's werd Ben Cramer vaak gek
scherend de 'schnabbelkoning' ge
noemd. Dertig optredens in een
week waren heel gewoon. Platen
bleven met de regelmaat van de
Hispavox kent, zoals de titel al
doet vermoeden, Spaanse ele
menten en het enige in het En
gels gezongen nummer is de
Lennon-McCartney-compositie
The Fool on the Hill.
Tientallen zijn haar daarin al
voorgegaan, maar Alice geeft een
heel eigen cachet aan de oude
Beatles-hit. Tenslotte ook nog
een werkje dat wel in ons land
wist door te dringen: II treno di
Tozeur.
Jerney Kaagman
Run (Polydor)
Een nieuwe lp van Jerney Kaag
man bij de platenmaatschappij
waar ze 18 jaar geleden als zange
res van de groep Earth and Fire
haar eerste langspeler opnam.
De groep die in 1968 werd opge
richt door de tweeling Chris en
Gerard Koerts en in de loop der
jaren talloze wijzigingen in be
zetting onderging, is inmiddels
ter ziele.
De groep oogstte de grootste
successen op de single-markt.
De lp's liepen altijd een stuk
minder. Verrassend genoeg
werd het grootste single-succes
behaald in 1980 toen ze Polydor
de rug toekeerden en met 'Week
end' wekenlang aan de top van
diverse hitlijsten stonden. Daar
na is het snel bergafwaarts ge
gaan. In 1983 was Earth and Fire
al gereduceerd tot een trio toen
Ab Tamboer naar Het Goede
Doel vertrok.
Drummer Appie Tamboer is
op de nieuwe lp van Jerney terug
op percussie. De tien nummers
steken muzikaal stuk voor stuk
goed in elkaar en Jerney, die als
voorzitter van de vakbond voor
popmusici en als lid van diverse
panels vaker op tv verschijnt dan
optreedt als zangeres, levert een
goede vocale bijdrage.
Probleem is echter dat in geen
van de nummers de vonk werke
lijk over slaat. Gedegen vak
werk. dat wel, maar geen echte
uitschieters. En dat is jammer
want de stem van Jerney Kaag
man verdient meer.
klok uitkomen. Ben Cramer kon
zich bij wijze van spreken in weel
de baden. Hij kocht een kapitale
villa in Hilversum, reed in prachti
ge wagens, maakte cruises op luxe
boten waar hij de passagiers trac-
teerde op zijn grootste successen.
Tot een jaar of zes geleden. Toen
keerde het tij. De platen werden
niet meer verkocht, in de privé-
sfeer kreeg Cramer problemen.
Succes sloeg in korte tijd om in
doffe ellende.
De zanger heeft zelf eigenlijk
geen passende verklaring voor die
plotseling verdwenen belangstel
ling. „Als ik dat had geweten had ik
er onmiddellijk iets aan kunnen
doen. Ik heb twee periodes gehad
Oranje en Flower Power
De liedjes van Oranje, deel 3 en
Wow, this Is Flower Power (Quall-
tel)
De platenmaatschappijen zijn de
laatste maanden driftig bezig
dubbel-lp's en cd's uit te brengen
voor de 'vervangingsmarkt'. Ze
zijn bestemd voor de categorie
muziekliefhebbers die hun favo
riete nummertjes inmiddels grijs
hebben gedraaid.
Door tikken en krassen zijn de
nummers vaak met goed fatsoen
niet meer te beluisteren en daar
om koopt men ze op een nieuwe
verzamelaar. Vooral voor de
nieuwe generatie cd-bezitters
vormen ze een goede mogelijk-
waarin ik niet scoorde. Na die eer
ste keer had ik opeens weer drie
knallers. Dat was vier jaar geleden
met Desiree, Laat Me en Een
vriend als jij. Daarna ging de gram
mofoonplatenmaatschappij fail
liet. Ik stond op straat en moest een
nieuwe maatschappij vinden. Dat
lukte niet zo erg. Ik denk dat ik
'oud nieuws' was. Toen stond ik al
leen."
Ben Cramer toonde zich een
worstelaar. „Ik heb me er nooit bij
neergelegd dat ik niet meer meetel
de. Ook al wilde geen enkele pla
tenmaatschappij meer iets met me
doen omdat ze niet meer in mijn
commerciële succes geloofden,
bleef ik toch platen maken. In ei-
heid om het oudere werk. zonder
kwetsuren, die door de tand des
tijds zijn aangericht, met plezier
te beluisteren.
Soms, zoals met De liedjes van
Oranje, gaat het zelfs gedeeltelijk
om repertoire dat nog stamt uit
de tijd van de loodzware en
breekbare 78-toeren-schijven.
Wat dacht u bijvoorbeeld van de
Straatzangers met 'Aan het
strand stil en verlaten' of Bob
Scholte met 'Zilverdraden tus
sen het goud'. En van iets recen
ter datum: The Butterflies die de
Everly-hit 'Wake up little Susie'
omzetten in 'Willem wordt wak
ker'.
Allemaal binnenlands werk.
van onder anderen De Selvera's,
The Fouryo's, Anita Berry en Ed
dy Christiani. De technici heb
ben gepoogd de geluidskwaliteit
flink op te vijzelen, maar bij som
mige opnamen is dat slechts ten
dele gelukt. Voor de echte lief
hebber zal dat nauwelijks een be
zwaar zijn.
gen beheer, dus ook alle kosten
voor mijn rekening. In de laatste
vier jaar heb ik zes singles gemaakt
en op de markt gebracht. Die pla
ten hebben niets gedaan. Ze wer
den niet gedraaid, waaraan dat lag
weet ik niet want naar mijn idee
waren het goede nummers. Waar
schijnlijk omdat ik geen proffessio-
neel promotieteam om me heen
had. Je kunt tegenwoordig niet
meer zelf met een single onder je
arm bij de radiostations binnen
stappen. Vroeger kon dat wel. In de
tijd van Veronica en Noordzee en
alle andere piratenstations kon je
spontaan een studio binnenkomen
en een praatje bij je plaatje houden.
Zo werkt het niet meer."
Radeloosheid maakte zich van
Ben Cramer meester. „Ik stond
echt achter mijn produkten. De
platen waren werkelijk goed. Je in
vesteert zelf toch vrij veel geld in
een plaat als je die in eigen beheer
uitbrengt. Dat komt toch gauw op
zo'n tienduizend gulden per single.
Dat hakt er aardig in en op een ge
geven moment zie je toch echt wel
de bodem van je portomonnee. Al
les bij elkaar genomen is dat een
periode van enorme frustratie ge
worden. Je blijft jezelf afvragen
waarom de mensen je niet meer
willen horen."
In 1986 maakte Ben Cramer een
uitstapje naar de theaterwereld. Hij
speelde een jaar mee in een pro
duktie van Nooy's Volkstheater.
„Ik heb daar auditie gedaan en
werd tot mijn verbazing gekozen
voor een rol. Dat was een prachtige
ervaring waar ik veel aan heb ge
had. Naast het plezier in dat werk,
gaf die rol me ook een jaar lang fi
nanciële zekerheid en dat was ook
best wat waard in mijn positie."
Toch bleef de zanger in Ben Cra
mer knagen aan zijn geweten.
„Voortdurend was ik er mee bezig
me af te vragen waar ik fouten
maakte. Plotseling kreeg ik het
idee om een ijzersterke cover te
maken. Dat had ik eigenlijk nooit
gedaan, maar als een André Hazes
scoort met een cover van Du van
Peter Maffay en een Lee Towers
succes heeft met New York New
York, dan moet ik daar ook maar
aan. Als zanger moet je regelmatig
een hit hebben anders loopt je be
kendheid terug met alle gevolgen
van dien."
Publiciteit
Hoewel Cramer dus geruime tijd
niet meer de hitlijsten haalde, had
hij niet echt te klagen over gebrek
aan publiciteit. Hij bleef zich na
drukkelijk manifesteren en daar
speelden de boulevardbladen
steeds gretig op in. Alle facetten uit
zijn privé-leven werden nauwkeu
rig bijgehouden en aan het grote le
zerspubliek doorgegeven. Heeft
Cramer daar nooit moeite mee ge-
door Bram van Leeuwen
De tweede dubbelaar met ver
zameld werk omvat een recente
re periode. Op Wow, this is Flo
wer Power zijn opnamen te vin
den uit de jaren 1966-1972. Met
typische vertegenwoordigers uit
de hippie-periode zoals Melanie
met haar imponerende hese
stemgeluid en de Mamma's and
Pappa's met hun hele Californi-
sche aanhang. Toch hebben de
samenstellers wat al te veel on
der één noemer willen brengen.
Want je moet wel veel fantasie
hebben om de Bee Gees, de
Moody Blues en folkzangeres Ju
dy Collins ook tot de 'bloemen
kinderen' te rekenen.
The Fortunes
The Fortunes (Qualitel)
In dezelfde sfeer van 'wederop
standing' ligt de nieuwe lp van
de Britse groep The Fortunes.
Jongens die in de jaren zestig
aan de lopende band hits maak
ten met You've got your troubles
en Here it comes again als grote
uitschieters.
Maar ook Seasons in the sun, een
compositie van Jacques Brei en
Rod McKuen, Don't throw your
love away, Freedom come, free
dom go, This golden ring en Here
comes that rainy day feeling
again, scoorden destijds hoog.
Het waren vrijwel allemaal num
mers van het bekende duo Gree-
naway en Cook.
In afwijking van de hiervoor ge
noemde verzamelaars zijn The
Fortunes opnieuw de studio in
gedoken. Kwalitatief zijn de op
namen stukken beter dan de oor
spronkelijke versies, maar toch
missen ze een dimensie. De
stemmen zijn in de loop der jaren
toch flink veranderd en vooral
het zo karakteristieke hoge stem
geluid klinkt minder vitaal.
Opmerkelijk is dat de lp geen
Britse produktie is maar een Ne
derlandse waarvoor Hans Ver
meulen tekende. Het oude suc
cesrepertoire is aangevuld met
een vijftal nieuwe nummers.
Vermeulen heeft daarvoor onder
meer zijn eigen grote hit The
eyes of Jenny ter beschikking
gesteld.
had? „Ach nee, niet echt. Maar op
een gegeven moment was ik het
toch ook wel zat. Ze wilden alleen
nog maar weten hoe snel mijn gras
groeide."
Aan de periode van veel investe
ren en weinig oogsten lijkt nu, in
elk geval voorlopig, een einde ge
komen. Cramer is weer terug als
zanger met zijn laatste single ,Hou
me Vast'. „Ik kwam op het idee om
deze plaat te maken toen ik de plaat
van Frank Ashton en Mariska van
Kolck hoorde. Dat bleek een com
positie van Hans van Hemert. Een
prachtige bewerking van het duet
uit de Parelvissers. Toen ging ik
overstag. Nu een keer een cover en
geen eigen lied. Ik ben naar Hans
gestapt. Van Hemert raadde mij
echter aan om eenis een 'echt goed
nummer' op te nemen. Geen stuk
om mee te zingen of om bij te hos
sen. Hij gaf me het nummer 'Hou
me vast' mee. Toen ik het hoorde
wist ik dat dit het was wat ik wilde.
Ik was alleen wat huiverig omdat
ik tot nu toe steeds eigen stukken
had opgenomen. De laatste jaren
schreef mijn tweede vrouw Desirée
veel nummers voor me en dat wa
ren echt wel teksten van niveau.
Ook Frits Spits draaide die platen
wel. Dat is voor mij een teken dat
het met de teksten wel goed zit."
Toch ging Cramer door de knie
ën voor het nummer van Van He
mert. Met een demo ging hij naar
Dureco. Bij de platenbonzen viel
het nieuwste produkt van Cramer
in de smaak en werd besloten het
nummer op plaat uit te brengen.
'Laatste kans'
Geruchten als zou Ben Cramer
een 'laatste kans' hebben gekregen
bij Dureco met de plaat 'Hou me
vast', betitelt de zanger als onzin.
„Ik weet dat die verhalen gaan. Als
dit nummer geen commercieel suc
ces zou worden zou ik geen plaat
meer mogen maken. Daar is echt
niks van waar. Het is juist frappant
dat de platenbonzen hebben ge
zegd dat ze deze single als het begin
van een nieuwe start voor mij zien.
Ze hebben ingecalculeerd dat ,Hou
me vast' niet direct een hit wordt,
maar meer een aanzet moet geven
voor volgende platen in dat genre.
Het gebeurt maar heel weinig dat
platenmaatschappijen je de kans
geven om iets op te bouwen, inves
teren op langere termijn. Meestal
vlieg je eruit als je geen hit maakt."
Cramer en Van Hemert hebben
op de plank liggen die Hou me vast
een vervolg moeten geven. „Ik wil
op deze weg doorgaan. Ik moet een
stijl opbouwen die de mensen her
kennen. Dat is wel een fout van me
geweest in het verleden. Ik sprong
van de hak op de tak. Zong in Ne
derlands. in het Engels en in diver
se stijlen. Alleen maar omdat ik het
zelf niet meer wist. Ik wilde iets
doen wat zou aanslaan en verzand
de in diverse stijlen. Dat gaat nu
veranderen."
Hoewel Ben Cramer nu weer in
de lift zit met zijn zangcarrière en
ook volmondig beaamt dat zingen
zijn leven beheerst, schuwt hij an
dere uitdagingen niet. Voorbeeld
daarvan was het al eerder genoem
de uitstapje naar het Volkstheater.
„Naar aanleiding van die ervaring
heb ik me in laten schrijven bij het
castingbureau van Hans Kemna en
hij belde me opeens op of ik een
screentest wilde doen voor Veroni
ca's Gemene Verhalen Ook die au
ditie pakte goed uit. Misschien wel
omdat ik er zo onbevangen tegen
over stond, ik werd totaal overdon
derd omdat ik zoiets nog nooit had
gedaan. Uiteindelijk resulteerde
dat in een rol als manager van een
bokser. Ik heb daar hele leuke en
positieve reacties op gekregen. Ik
hoop dat ik vaker ergens een
gastrol mag spelen. Ik zou ook heel
graag eens in een Nederlandse
speelfilm willen acteren. Het
schijnt zo te zijn dat ik goed over
kom op het scherm. Dat is mazzel.
Ik zou ook best een televisiepro
gramma willen presenteren. In het
land presenteer ik bijvoorbeeld
vaak talentenjachten. Ik heb daar
toch een zwak voor omdat ik ooit
zelf ti jdens zo'n jacht ben ontdekt.
Bovendien knipoog je daarmee
toch naar de toekomst. Kijk zingen
is mijn hobby, mijn beroep en mijn
leven, maar dat is geen enorme uit
daging meer omdat ik het al zolang
doe. Bovendien heb ik geleerd om
niet alles op één paard te zetten."
Paling met als solist de zanger George Ju-
lien. Werken van o.a. Rossini, Mozart, Ger-
schwin en vele andere. Gehoord op 29 |a-
nuari in de Stadsgehoorzaal.
LEIDEN - Het was een geani
meerde en goed gevulde Stads
gehoorzaal en de mensen waren
gekomen om naar de muziek te
luisteren, maar zeker ook om te
horen en te zien hoe hun eigen
mensen het er vanaf zouden
brengen op hun jaarlijkse uitvoe
ring. Het geeft een onder-ons
sfeertje. Mooi geklede dames.
Heren in donker kostuum, soms
met vlinderdasje.
Na een terugblik van de voor
zitter op de prijzen die afgelopen
jaar in de wacht waren gesleept,
werd voor de pauze het klassieke
deel van het concert gepresen
teerd. Voor het grootste deel be
werkingen voor brassband van
orkestmuziek, hetgeen niet altijd
de mooiste resultaten oplevert
(Mozart en Bach kwamen wat
kaaltjes over, maar dat lag zeker
niet aan de prachig lyrisch spe
lende solisten). Heel mooi was
wel "Kaleidoscope" van Rims-
ky-Korsakov; fantasievol be
werkt en met grote aandacht en
toewijding uitgevoerd. Al stelde
dit werk hoge technische eisen,
het was toch dankbaarder om te
spelen dan "Elsa's procession to
the cathedral" van Wagner. Het
lange (knap volgehouden!) cres
cendo. de nooit oplossende har
monie der akkoorden maken het
voor een - niet aan Wagner ver
slaafde - toehoorder toch al
moeilijk om niet op zijn stoel te
gaan wiebelen.
Het gezelschap heeft een ge
disciplineerde en zeer toegewij
de stijl van spelen. Soms echter
- als het heel moeilijk wordt -
gaat de discipline over in stijf
heid uit angst dat er een onverto
gen noot zal vallen. Wat de ver
houding tussen de verschillende
groepen betreft vond ik de lage
instrumenten soms erg over
heersen. Het Alleluia van Mozart
('gezongen' door de cornet van
Johan Breetveld) maakte zich
daardoor weinig los uit de bege
leiding.
Na de pauze klonk het alle
maal iets vrijer en ontspannener.
Maar eerst was daar het tamboer-
corps. Zelden heb ik de titel tam-
bour-maitre zo eervol zien bekle
den als door de "kaarsrechte, sta
tige Roel Paling die het voortref
felijk spelende corps aanvoerde.
Met redelijk succes kleedde de
brassband zich in klankkleuren
van een big band. Daardoor
kwam het warme stemgeluid van
onze Leidse Sinatra: George Ju-
lien goed tot zijn recht.
MONICA SCHIKS
'My Generation', musical van Hans van der
Woude en Jan Cocheret. Spelers Hans
van der Woude. Frits Lambrechts, Cilly
Dartell. Maeve van der Steen. Mien Mol
nar, Tanja Even, Hans van Gelder en Ruud
de Wit. Orkest o.l.v David de Marez
Oyens. Regie choreografie: Myrna van
Gilst. Gezien op 29 januari in de Leidse
schouwburg, Aldaar nog vanavond te zien.
LEIDEN - De jaren zestig: wel
of geen verbeelding aan de
macht, anno 1988 spreken ze
blijkbaar dusdanig tot de ver
beelding, dat er een musical aan
gewijd kan worden. 'My Genera
tion' heeft in elk geval als sterke
troef, dat elke noot bekend in de
oren klinkt. De schrijvers heb
ben het voor elkaar gekregen om
enkele tientallen nummers uit
die roemruchte jaren in de show
te verwerken. Vóór de pauze zijn
ze in een aardige inleiding en
flashback opgenomen, daarna
gaat er iets mis en blijft ondanks
het enthousiasme van groep en
orkest het musicalaspect niet
meer overeind.
Frank Ritmeester organiseert
een reünie voor de mensen, met
wie hij in de 'sixties' in éen huis
heeft gewoond. Een paar oude
hits passen heel grappig in de in
leiding naar de tijd van toen. die
in een sneltreintempo de revue
passeert. Alle gebeurtenissen uit
die periode worden op de vier
hoofdfiguren geprojecteerd,
waardoor deze personages
slechts prototypes kunnen blij
ven. Niet onoverkomelijk, maar
na de pauze wordt nu juist een
poging ondernomen om deze fi
guren meer vlees en bloed te ge
ven. Daardoor verzandt het ver
haalgegeven en ontstaan er on
duidelijkheden. Bovendien
neemt men in dat verband wel
erg rigoreus afstand van de 'six
ties', als blijkt dat een ieder van
de vier op zijn of haar manier de
boel toen beduveld heeft. Eerst
worden de jaren zestig tot mythe
vérheven, daarna min of meer als
farce verworpen.
Maeve van der Steen en Cilly
Dartell brengen een paar prima
vertolkingen van bekende num
mers. Good old Frits Lam
brechts is af en toe erg geestig en
Hans van der Woude heeft als
performer zichtbaar veel affini
teit met dit genre. Als je dus het
verhaaltje verder buiten be
schouwing laat, biedt 'My Gene
ration' een arbeidsvitaminen-
cocktail, die toch heus wel sma
kelijk is.
WIJNAND ZEILSTRA
