Iraq: zeven jaar in oorlog
maar 'niets aan de hand'
Meer mensen in een cel: een crime
Reportage
Land van Saddam Hasayn zelfbewuster dan ooit
Russiche baptist-voorganger voelde zich ook hier niet vrij
PAGINA 2
MAANDAG 18 JANUARI 1988
BAGHDAD - Aan vrijwel
elke muur in Iraq hangt
een portret van president
Saddam Husa.vn, kortweg
de president. Het is een rij
ke sortering aan poses.
Saddam als veldmaar
schalk. Saddam als vrien
delijke oom die de kleinen
over de bol aait. Saddam
als godvruchtige burger
verzonken in gebed. Sad
dam als vader des vader
lands die het beste met zijn
volk voor heeft.
door
Peter van Nuijsenburg
Wie 's morgens het ochtendblad
opslaat wordt steevast begroet
door het vlezige hoofd van de pre
sident, die daags tevoren onveran
derlijk een grootse daad heeft ver
richt. Op elk kruispunt regelt zijn
blik het verkeer zodat je je afvraagt
waarom er in hemelsnaam nog on
gelukken gebeuren. Misverstan
den zijn uitgesloten: deze man be
heerst alle facetten, en meer, van
het menselijk bestaan. De Irakezen
aanvaarden zijn alomtegenwoor
digheid zoals ze het weer aanvaar
den: als een voldongen feit.
De populariteit van Husayn is
omgekeerd evenredig aan de om
vang van zijn portrettengalerij. Ui
ting geven aan onvrede is onmoge
lijk. Oppositie is er niet en de pers
dient de grote patriottische zaak.
"Toch", zegt een westerse diplo
maat, "valt niet weg te poetsen dat
Saddam veel tot stand heeft ge
bracht. En dat weet de bevolking.
Gratis onderwijs en medische ver
zorging, goede en goedkope hui
zen, elektriciteit, Afgezien van de
oorlog met Iran, en dat is natuur
lijk niet niks, heeft hij ontstellend
veel bereikt. Hij heeft Iraq zonder
meer de 20e eeuw binnen ge
loodst".
Bananen
Vergeleken met die andere
meest geportretteerde leider ter
wereld, de Roemeense partijleider
en president voor het leven Ceau-
De persoonsverheerlijking van Saddam Hussayn in beeld. Op het
ment voor de slachtoffers van de oorlog in Baghdad staat een vele malen
uitvergroot portret van de president.
cescu, mag de conduitestaat van de
president er zijn. Waar in de voor
malige graanschuur van de Balkan
schraalhans keukenmeester is, ko
men de Irakezen, zeker in Baghdad
niets te kort. Er is groente en fruit
in overvloed. Er zijn ?.elfs bananen.
(foto AP)
En dat had een veteraan van de
westerse corps diplomatique sinds
het uitbreken van de oorlog niet
meer meegemaakt.
Inderdaad valt aan het leven in
Baghdad niets te merken van de
slachtpartij die een paar honderd
kilometer oostwaarts, slechts on
derbroken door de periodieke
adempauzes, al ruim zeven jaar
woedt. Het uitgaansleven in de
vijfsterrenhotels bloeit als nooit te
voren. Op straat struikel je over de
militairen, dat hoort nu eenmaal
bij de aard van het bewind, maar
zie je weinig (oorlogs)invaliden. De
drukte in de bazars verdringt elke
gedachte aan algehele mobilisatie.
"Het doet me denken aan Dublin",
zegt een Ierse verpleegster die vijf
jaar in de Iraakse hoofdstad werkt.
„Daar merk je ook niets van wat in
Noordierland, in Belfast gebeurt".
Die houding van 'er is niets aan
de hand', van 'gaat u maar rustig
slapen', zou je bijna zeggen, domi
neert ook de gesprekken met auto
riteiten. Wie je ook spreekt; er
wordt eindeloos gevarieerd op het
zelfde thema. "1987 was een goed
jaar voor Iraq", zegt onder-minis
ter van buitenlandse zaken Nizar
Hamdoon.
Veel slechter dan 1986 was overi
gens nauwelijks mogelijk geweest.
Dat was een regelrecht rampjaar.
In de oorlog deelde Iran een enor
me dreun uit door het belangrijke
eiland Faw te veroveren. De econo
mie onderging een geweldige ader
lating door de keldering van de
olieprijs. Waren de olie-inkomsten
in 1985 nog 12 miljard dollar; in
1986 waren ze bijna gehalveerd tol
7 miljard.
Dieptepunt
Wanbeheer vergrootte deze pro
blemen nog verder. Van het 1,5
miljoen man sterke contingent
Egyptenaren, dat de economie
draaiende houdt, werden er
400.000 a 500.000 naar huis ge
stuurd, zodat de bedrijvigheid een
ongekend dieptepunt bereikte.
(In september 1986 vond ook het
incident plaats dat als de opzienba
rendste verzetsdaad tegen het regi
me wordt gezien. Het hele corps di
plomatique was uitgenodigd voor
een festijn ter ere van de gouver
neur van de provincieplaats Ba-
quaba. Aan het eind van de feeste
lijkheden werd plotseling het vuur
geopend op de vip-tribune. Diplo
maten zochten dekking op de
grond. Er volgde een schotenwis
seling met regeringstroepen. Een
aantal mensen werd gedood, maar
de diplomaten bleven ongedeerd.
Alleen muurschilderingen herinneren c
boorte een gegeven is.
i de oorlog met Irandie voor deze schoolkinderen als sinds hun ge-
Vólgens een van de aanwezigen
was de aanslag goed voorbereid,
maar werd het doel, wereldwijde
publiciteit, jammerlijk gemist. Nie
mand had tot voor kort van het in
cident gehoord).
Onder-minister Hamdoon wil
wel uitleggen waarom 1987 daaren
tegen uitgeroepen mag worden tot
het jaar van het grote keerpunt.
"Ten eerste: de Veiligheidsraad
van de Verenigde Naties nam op 20
juli Resolutie 598 aan. Daarin wer
den de strijdende partijen opgeroe
pen tot een staakt-het-vuren en ge
maand zich terug te trekken tot
achter de grenzen van voor de oor
log. Dat is altijd het standpunt van
Iraq geweest.
Ten tweede: het door de Iraniërs
aangerichte bloedbad in Mekka,
eind juli, heeft hen in de Islamiti
sche wereld nog meer geïsoleerd.
Hetzelfde geldt voor de raketaan-
vallen op Kuwayt;
Ten derde: de Arabische top in
Amman, in november, heeft zich
onvoorwaardelijk achter ons ge
schaard;
En ten vierde: begin dit jaar won
nen we de slag om Al-Basrah
(Bashra), onze tweede stad".
Amerikanen
Als vijfde punt had Hamdoon er
nog aan kunnen toevoegen: het
Amerikaanse besluit om Kuwaytse
tankers onder Amerikaanse vlag te
laten varen en te escorteren door
een ware armada. Over dit laastste
staaltje staatsmanschap van de re-
gering-Reagan zijn de Irakezen
zeer in hun sas. De Amerikanen
hebben nu onmiskenbaar partij ge
kozen en het heeft de Irakezen
niets gekost.
Valt er van de diplomatieke en
militiaire slagvelden niets dan
triomfen te melden, de prestaties
aan het economische front liegen
er evenmin om. Saddam begon in
februari aan wat gerust zijn pere
strojka, hervorming, mag worden
genoemd met meer succes dan de
geestelijke vader van het begrip.
Want in tegenstelling tot Gorbats-
jov slaagde de president er wel in
de bureaucratie snel van verlam
mende vetlagen te ontdoen.
Er vielen hoe dan ook duizenden
ontslagen door de opheffing van
tientallen staatsorganisaties. En
alsof hij stage had gelopen bij me
vrouw Thatcher: Saddam bleek
opeens een warm pleitbezorger
van meer markt en minder over
heid. Enkele slecht lopende staats
bedrijven werden geprivatiseerd
waaronder voor een deel de lucht
vaartmaatschappij Iraq Air. Als ge
volg van dit beleid nam de inflatie
weliswaar toe, maar die prijs werd
blijmoedig betaald. Er stond een
royale aanvoer van groente, fruit
en andere levensbehoeften tegen-
Olieprijs
Als beloning voor dit goede ge
drag verstrekten de Verenigde Sta
ten en Engeland Iraq verleden jaar
weer kredieten. Het was tevens een
signaal van hun vertrouwen in de
toekomst van het land. Dankzij het
herstel van de olieprijs, het in be
drijf nemen van een tweede pijplei
ding door Turkije, de souplesse
van de OPEC, namen de olie-in
komsten weer fors toe. Al dreigt nu
de zwakke dollar roet in het eten te
gooien.
De positie van de dollar is een
van de donderwolken boven de
stralende toekomst. De grootste
wolk blijft natuurlijk de oorlog met
Iran. Zolang Khomeini leeft, en na
zijn overlijden de strijd over zijn
opvolging nog niet is beslist, is el
ke gedachte aan vrede een illusie.
Niemand neemt hier dan ook de
laatste berichten over de intitiatie-
ven van Syrië en Kuwayt serieus.
Hoewel de ayatholla's het aange
kondigde winteroffensief (voorlo
pig) hebben afgeblazen, en nie
mand gelooft in een doorbraak bij
Al-Basrah, werkt ook een uitput
tingsslag onherroepelijk in het na
deel van de Irakezen. De bevolking
van Iran is ongeveer driemaal zo
•groot (45 tegen 16 miljoen). Daar
om zijn voorbehoedsmiddelen in
Iraq verboden en wordt voortplan
ting beloond met vorstelijke pre
mies (toeslagen, betere behuizing,
etc.). Maar omdat de vijand soort
gelijke maatregelen heeft getrof
fen, zal die achterstand net snel in
gelopen zijn.
Kurden
De Kurden kunnen een derde
spelbreker worden. Doorgaans
staan de twee belangrijkste Kurdi-
sche partijen elkaar energiek naar
het leven. In november 1986 heb
ben zij echter het Pact van Teheran
gesloten. Met steun van Iran ma
ken zij nu in het noorden van het
land het bewind het leven zuur.
„Er worden nu gecoördineerde
aanvallen op Irakese posities uitge
voerd", aldus een diplomaat. "Er
wordt inderdaad gevochten, maar
van een opstand is geen sprake",
bezweert onder-minister Ham
doon. "Dat valt nog te bezien", zegt
de bewuste diplomaat.
Die formulering is waarschijnlijk
het beste commentaar op het opti
misme in Baghdad. Dit jaar viert
het regime dat het twintig jaar ge
leden aan de macht kwam en dat
dertig jaar geleden het konings
huis werd verjaagd. Saddam zit
stevig in het zadel. Het moreel van
de bevolking is niet dramatisch
aan slijtage onderhevig. Maar het
gebulder van de kanonnen aan het
front zal niettemin luider klinken
dan alle saluutschoten. Ook in
Baghdad.
HEERHUGOWAARD - "Heus, als
ik 's avonds m'n ronde doe, zitten
er echt niet zoveel mensen alleen in
hun cel. En daar gaat het ook niet
om. Weetje wat het is: je moet ook
als gedetineerde een plekje hebben
om alleen te kunnen zijn, om even
uit te kunnen huilen. Zonder dat er
iemand ongevraagd binnen kan lo
pen. En dat is er niet".
door
Inge Crul/ANP
De portier aan de ingang van de
gevangenis Westlinge in Heerhu-
gowaard vat even kort de proble
matiek samen waar de politici in
Den Haag zich de laatste dagen
weer druk over maken: moeten er
wel of niet twee gedetineerden in
een cel zitten. Westlinge, een half
open inrichting, heeft zo'n regime
van 'twee in een cel'.
De gedetineerden hier zijn zoge
noemde 'zelfmelders', mensen die
niet in voorlopige hechtenis zitten.
Ze hebben een 'lopend vonnis' en
verschijnen op afroep om de opge
legde straf van maximaal zes
maanden uit te zitten. In Westlinge
krijgen ze een plaatsje in een van
de vijf gebouwen met appartemen
ten. Hun woonruimte delen ze met
vier man: een woonkamer, twee
badkamers, wc en twee slaapka
mers - met twee bedden elk. Iedere
gedetineerde heeft de sleutel van
zijn appartement, waar hij geacht
wordt in ieder geval na elf uur te
vertoeven.
"Voor velen is het een crime dat
ze totaal geen privacy hebben",
zegt directeur J. van den Berg.
"Dan kunnen politici zeggen dat
dat een luxe is die velen niet heb
ben in onze maatschappij. Nou ja,
als privacy al luxe is! Dat is net zo
iets als zeggen dat een bijstands
moeder geen wasmachine hoeft te
hebben. De gezondheidszorg
wordt er nota bene bij gehaald, de
mensen in een ziekenhuis liggen
ook met z'n allen op een zaal wordt
gezegd. Waarom denk je dat ik me
eerste klas verzekerd heb dan? Ja,
alles heeft z'n prijs, maar dat is iets
anders".
In november 1986 noemde
staatssecretaris Korte-Van Hemel
(justitie) de suggesties nog "vol
strekt verwerpelijk". Minister
Korthals Altes voer een wat zigzag
gende koers binnen de media die
hem aan het woord lieten: eerst
wel, maar dan als overgangsmaat
regel, dan weer niet, "in dit aids-
tijdperk". Begin 1987 was het voor
al de WD die, kijkend naar het cel
lentekort, de meermanscel als mo
gelijkheid opperde.
Het CDA schaarde zich in het
weekeinde van 9 januari achter het
WD-verlangen. Tweede Kamerlid
Laning-Boersema gooide de knup
pel in het hoenderhok en waarach
tig, het lijkt nu te gisten bij de amb
telijke top: er schijnt sprake te zijn
van een onderzoek naar de moge
lijkheden om het gebrek aan capa
citeit in ieder geval tot 1990, als de
nieuwe gevangenissen alles moe
ten kunnen opvangen, te overbrug
gen met 'meermanscellen'. Daar
mee was de beer los: vrijdag dreig
den de ambtenarenbonden al met
acties als de minister niet op zeer
korte termijn met hen zou overleg
gen.
Overbelasting
Het gebrek aan privacy voor ge
detineerden is één argument: on
rust onder gedetineerden werkt
door richting bewaarders en met
minder gedetineerden kweek je
een betere sfeer. Maar dat is niet
het enige: duidelijk is de vrees voor
de veiligheid achter de deur van de
cel en even duidelijk de vrees voor
de overbelasting van de mensen en
aantasting van activiteiten als
sport, recreatie en ontwikkeling.
Westlinge-directeur Van den
Berg constateert vanuit de praktijk
dat als hij 'vol' zit met 200 gedeti
neerden (voor hem mogen het er
minder zijn) hij er zeker van kan
zijn dat twintig procent op jaarba
sis moet worden overgeplaatst om
dat ze niet in het regiem passen. Hi j
vraagt zich af welke prijs de poli
tiek bereid is te betalen als toegege
ven wordt aan de druk noodcapaci
teit te creeren door 'twee in een
cel': "Gaan we terug naar het eind
van de jaren veertig? Gevangenis
sen zijn sociale milieus met een be
paald evenwicht. Als witte muizen
in een kooi - hoe veel muizen kun
nen erin en hoe lang is dat hanteer
baar?"
Hij zucht, de problemen van de
meermanscel voor gedetineerden
en bewaarders zijn in zijn ogen
overal dezelfde, of het nou om kort-
of langgestraften gaat. Je kunt,
zegt hij, de mensen moeilijk van te
voren gaan selecteren, en lang niet
iedereen kan met elkaar samenle
ven in een gevangenisbevolking
waarin zowel junks als niet-gebrui-
kers leven en vertegenwoordigers
van allerlei lagen van de bevolking
terecht komen.
In Westlinge is dat nog op inci
denten na hanteerbaar door het
half open regime dat de mensen al
leen in de nachtelijke uren tot el
kaar 'veroordeelt'. Maar hij ziet on
oplosbare incidenten met (ook
seksuele) agressie in het verschiet
voor de gesloten inrichtingen. "Bo
vendien als je de wil van de gedeti
neerden dan gaat volgen bij het
plaatsen van mensen samen op een
cel dan creëer je weer getto's".
Lopend vonnis
Hij constateert dan dat er toch
iets merkwaardigs aan de hand is
in onze publieke en politieke opi
nie. De criminaliteitscijfers'stabili
seren. De gevangenissen zitten
Verstopt' met mensen met lange
straffen zodat er geen doorstro
ming is en de huizen van bewaring
en politiecellen zitten daardoor vol
met mensen die daar niet horen. De
volgende (bekende) stap is dat
mensen die volgens justitie in de
cel horen met voorlopige hechtenis
toch vrij rondlopen. Van den Berg:
"Dat zou toch tot gevolg moeten
hebben dat je meer mensen met
een lopend vonnis zou hebben. En
dat begrijp ik nou niet, want dat is
dus niet zo. Er zijn juist inrichtin
gen voor die categorie dichtgegaan
of verminderd in capaciteit".
Peinzend: "Dus daarom vraag ik
me nu af, waarom nu opeens die
roep, waarom niet wachten op de
nieuwe inrichtingen". Er wordt ge
suggereerd dat noodverbanden als
deze het streven naar de ongeveer
7.500 cellen in 1990 wel eens zou
den kunnen vertragen. Van den
Berg: "Of overbodig zouden ma
ken! Nou ja, dat.kan ik tenminste
nog begrijpen als een gezond
standpunt in de lijn van dit Kabi
net".
Hij richt zonder enige schroom
zijn boosheid op de Tweede Ka
mer: "Ze analyseren niet, ze be
schikken niet over de juiste gege
vens wat betreft de celbezetting.
Nou klopt er van de computergege
vens ook werkelijk niets. Het is me
een raadsel waar al die suggesties
die worden gedaan op stoelen. Ik
noem het tendentieus, een soort
volkswoede, de roep om zware
straffen, de fascistoïde reacties op
criminaliteit in de samenleving
vertaald in de Kamer. Gevoed door
de frustraties van rechterlijke
macht, politie, openbaar ministe
rie, door de voortdurende berich
ten over mensen die 'weer' naar
huis zijn gestuurd omdat er geen
cellen zijn. Een soort 'bloed aan de
paal'-sfeer waarin naar incidenten
wordt gekeken".
Geconfronteerd met de vraag
wat hij zal doen als de Kamer de
meermanscel doorzet zegt hij dat
'onaanvaardbaar' te vinden. "We -
want mijn collega's denken ook zo -
zullen niet stoppen op de conse
quenties-te blijven wijzen. Als
ambtenaren zullen we dit uitvoe
ren, maar waar mijn grens van het
onaanvaardbare onaanvaardbare
ligt ...dat kan ik zo nog niet zeg
gen". Dus hij staat achter mogelij
ke acties van het personeel? "Hele
maal. Als ergens acties over moe
ten worden gevoerd dan hierover".
Het gezin van de Russische
baptist en voorganger Vladimir
Chailo (56) vertrekt morgen naar
de Verenigde Staten om zich de
finitief in de omgeving van Chi
cago te vestigen. Vorig jaar
kwam het, dankzij bemiddeling
van de Amsterdamse zakenman
E. H. van Eeghen, naar ons land.
De Rus was in zijn land opgeno
men in een strafkamp annex psy
chiatrisch ziekenhuis.
Chailo - die zeker niet onver
deeld tevreden is over zijn ver
blijf in Nederland - kon zaterdag
in een gesprek met de pers in Ou-
demirdum (Gaasterland, Fries
land) nog niet zeggen of hij in de
Verenigde Staten zijn bediening
als voorganger weer zal opne
men. "Ik ga God dienen", was
het enige dat hij zei. De Russi
sche familie zal in de States wor
den opgevangen door gemeente
leden van de Oekraïnse ortho
doxe kerk.
De uit 20 personen bestaande
familie - vader, moeder Maria,
kinderen, aangetrouwde kinde
ren en kleinkinderen - heeft pre
cies vijf maanden in Friesland
gewoond. Veel langer dan vorig
jaar augustus werd verwacht, zo
verklaarde voorzitter H. Koek
koek van 'Christian Solidarity
International Nederland', die
met de organisatie 'Kruistoch
ten' zorgde voor opvang van het
gezin. Van het begin af stond een
zo spoedig mogelijke doorreis
naar de Verenigde Staten vast,
maar officieel wilden de Sovjet
autoriteiten alleen van emigratie
naar Nederland weten.
Gast
Het wachten was op het ogen
blik dat de resterende familiele
den de Sovjet-Unie mochten ver
laten. In november kwamen nog
zeven van hen in ons land aan. Al
die tijd zijn de Chailo's hier
slechts 'gast' geweest. Van maart
vorig jaar af, toen zij 'elk mo
ment' in ons land konden aanko
men, is gepoogd de vluchtelin
genstatus voor hen te verkrijgen,
met daaraan gekoppeld het recht
op bijstandsuitkering, maar dat
bleek niet mogelijk, zei Van Eeg
hen.
Over de rol van Van Eeghen,
die het uitreizen van de familie
Chailo langs de weg van 'stille di
plomatie' voor elkaar kreeg,
werd zaterdag in Oudemirdum
voor het eerst openlijk gespro
ken. De koopman heeft in 1986
en vorig jaar de Chailo's vijf keer
in de Sovjet-Unie ontmoet.
Er zijn nu nog negen familiele
den die om uiteenlopende rede
nen in de Sovjet-Unie verblijven.
Zij hebben Chailo dringend ge
vraagd, het vertrek naar de Vere
nigde Staten niet langer uit te
stellen. In hun brief: "Laat ons
dan maar het slachtoffer zijn,
maar zwijg niet. Spreek de waar
heid over ons en over de situatie
hier".
Zwijgen was Chailo toch al
niet van plan. "Ik vroeg mij af
met welk doel ik ben vrijgelaten.
De aankomst in Nederland was
voor mij als een droom. Zoiets
als Petrus, die door een engel uit
de gevangenis werd gehaald.
Handelingen 12. Ik word niet
meer wakker met het ge
schreeuw van patiënten om mij
heen. De wereld heeft geen weet
van de verschrikkingen die een
christen in een psychiatrische in
richting moet doormaken".
Kemphanen
Vervoer, opvang en verblijf
van de familie Chailo in ons land
hebben in totaal meer dan f.
100.000 gekost. 'Christian Solida
rity International Nederland' en
'Kruistochten' betaalden daar
van elk de helft. "Dankzij veel
vrijwilligers zijn de kosten nog
betrekkelijk laag uitgevallen",
zei Koekkoek.
Het gesprek met de pers dreig
de over het hoofd van Chailo
heen uit te lopen op een soort
stammenoorlog tussen organisa
ties ^voor vervolgde christenen,
enerzijds het interkerkelijke
'Christian Solidarity Internatio
nal Nederland' en evangelische
'Kruistochten', anderzijds de or
ganisatie voor niet-geregistreer-
de baptisten 'Friedenstimme',
die in ons land een orthodox-re
formatorische inslag heeft.
De eerste verklaarden, dat ze
op dringend verzoek van Van
Eeghen en het internationale co
mité voor migranten van de Ver
enigde Naties zeer terughou
dend waren geweest in publika-
ties over het lot van de Chailo's.
Zij hekelden een kranteverhaal
waarin de organisatie 'Friedens
timme' zich verontwaardigd
toonde omdat ze bij de opvang
van de familie buiten spel was
gezet. Koekkoek noemde M. J.
Uijl van 'Friedenstimme' een
'ongenode gast' bij het persge-
sprek.
Chailo zelf - die met zijn gezin
direct na aankomst in ons land
naar een geheime verblijfplaats
was gebracht - spaarde de kemp
hanen niet. Hij verweet zijn ver
zorgers, dat zij 'oude vrienden',
die nu in de Bondsrepubliek wo
nen, en Nederlandse 'broeders
en zusters' van hem hadden afge
houden. 'Friedenstimme' en
daarmee verwante persorganen
kregen het verwijt dat ze zonder
zijn toestemming artikelen over
hem hadden gepubliceerd. Chai
lo en de zijnen mochten namelijk
op hun onderduikadres geen
contact hebben met journalisten.
Ook hun normale bewegingen
waren beperkt.
Aanvankelijk logeerden zij op
een camping. Bij het naderen
van de winter verhuisden ze - al
weer in het geheim - naar een
woning in Oudemirdum, die ter
beschikking was gesteld door le
den van de baptistengemeente in
Lemmer.
Ook moeder Maria Chailo en
de oudste dochter Lydia gaven
uiting aan hun gemengde gevoe
lens over het verblijf hier. "Wij
hebben ons niet helemaal vrij ge
voeld", zei Maria. "We hadden
ons iets anders voorgesteld, na
melijk de vrijheid om iedereen te
kunnen ontmoeten. Maar we zijn
van het eerste ogenblik af be
waakt". Lydia: "We hebben het
hier wel fijn gehad, maar het doet
me verdriet dat ik en mijn familie
nauwelijks met andere mensen
mochten praten".
Wandelingen
Koekkoek bestreed een en an
der. "De familie ging naar de su
permarkt, maakte wandelingen
door het dorp, heeft uitstapjes
gemaakt en ging ook wel naar de
kerk van de baptistengemeente
in Lemmer". Drie leden van het
gezin lieten zich begin septem
ber dopen in het Friese T^jeuke-
meer. "Dat de familie niet met de
pers mocht praten is gebeurd
omdat er nog een paar kinderen
in de Sovjet-Unie verblijven. We
hebben alles in het werk gesteld
om ook hen naar het Westen te
halen".
Het viel de Rus Chailo moei
lijk, op de eenvoudigste vragen
die hem zaterdag werden gesteld
een concreet antwoord te geven.
Regelmatig citeerde hij bijbel
teksten. Wat hij de aanwezigen
steeds voorhield was, dat hij
christen is.
Op de persconferentie werd in
elk geval duidelijk, dat er grote
rivaliteit bestaat tussen de orga
nisaties die zich het lot van Oost-
europese christenen aantrekken.
Een medewerker van 'Kruis
tochten' zei, dat niet gauw op
nieuw aan een dergelijke 'affaire'
zal worden begonnen. "Wij heb
ben er veel van geleerd", ver
zuchtte hij.
Morgen gaat de familie Chailo
dus naar de States. Een 27-jarige
zoon, die zwakzinnig is, blijft in
ons land achter.
Beroepen
Hervormde Kerk: beroepen
te Katwijk aan Zee C. van den
Berg Leerbroek, te Wilp (Geld.)
kandidaat mevrouw J. W. den
Hertog-Scheurwater Den Haag,
te Rheden (voor deelwerk) me
vrouw K. M. Heijnis Nunspeet
(van gemeente 'De Ontmoeting'),
te Pijnacker R. Holwerda Apel
doorn, te Ede C. J. van der Plas
Zwijndrecht, te Elburg J. Blom
Ridderkerk; aangenomen naar
Arnhem W. A. Vlasblom Bos
koop, naar Zwijndrecht E. J. N.
Kronenburg Hendrik Ido Am
bacht.
Gereformeerde Kerken: aan
genomen naar Putten R. Bos
Giessenburg.
Gereformeerde Kerken Vrij
gemaakt: bedankt voor Wad-
dinxveen H. van Veen Loenen-
Abcoude.
Gereformeerde Gemeenten:
bedankt voor Kapelle-Biezehnge
M. Golverdingen Utrecht, voor
Rotterdam-Centrum A. Bac Bo
degraven, voor Apeldoorn L.
Blok Nunspeet, voor Poortugaal
J. Mijnders Veenendaal.
Remonstrantse Broeder
schap: aangenomen naar Den
Haag A. W. Cramer, wonende te
Leiden.
