'Ik hou van zieke mensen omdat ze je nodig hebben'
Ook in Voorschoten
lopen ze de polonaise
LEZERS OPGELET!
Adjunct-directrice Elisabeth Ziekenhuis neemt na veertig jaar afscheid
Derde lustrum voor carnavalsvereniging
Actie Afrika:
'Het loopt
storm in
Leiderdorp'
FELICITATIE-BON
KABELKRANT
FELICITATIE-BON
iinjU'aiii'nti
mij het allerbelangrijkste in een
ziekenhuis en de houding van de
verpleegkundige tegenover die pa
tiënten moet daarom hetzelfde blij-
Gevaar
De bezuinigingen die de over
heid aan de gezondheidszorg heeft
opgelegd, heeft die doelstelling wel
in gevaar gebracht, is de stellige
overtuiging van mevrouw Volleb-
regt. "Bezuinigen betekent minder
tijd en dus minder aandacht voor
de zieken. Alles wat noodzakelijk
is wordt natuurlijk gedaan. Maar je
kunt een patiënt iets mededelen,
maar je kunt het hem of haar ook
eens rustig uitleggen. Dat verschil,
daar zit 't hem nu juist in".
Het is een tendens die haar mede
heeft doen besluiten vervroegd uit
te treden. "Mijn baan wordt teveel
een kwestie van management en te
weinig gericht op de patiënten.
Daarbij komt dat ik mijn omge
ving, vrienden en familie, de afge
lopen jaren veel te kort heb gedaan.
Mijn vriendin, die ik al dertig jaar
ken, ziet mij alleen in de weekein
den en vakanties. En het is gek,
maar wanneer je ouder wordt, ga je
steeds meer naar je vrienden toet
rekken. Alle mensen in mijn omge
ving hebben steeds minder aan
dacht voor de carrière en steeds
meer voor de relaties. Daar wil ik
nu ook aan meedoen".
Is ze niet bang dat ze het zieken
huis, waar toch het overgrote deel
van haar leven ligt, heel erg gaat
missen? "Nee, daar zie ik echt niet
tegenop. Ik ben in mijn leven altijd
weer iets nieuws tegengekomen
waar ik me mee bezig kon houden.
En ik verwacht dat dat nu weer zal
gebeuren. Ik heb er geen idee van
wat ik straks ga doen met al mijn
vrijheid. Ik heb nu immers nog he
lemaal geen tijd om daarover na te
denken?"
Afscheid
Mevrouw Vollebregt neemt op
28 januari na ruim twintig jaar af
scheid van het Elisabeth Zieken
huis tijdens verschillende recep
ties. 's Morgens om half elf kunnen
onder andere oud-patiënten en
vroegere medewerkers haar de
hand drukken, terwijl medewer
kenden en andere genodigden 's
middags om drie uur worden ver
wacht. Om vijf uur neemt ze af
scheid van de verpleegkundige
dienst. Vrijdag zeggen het bestuur,
de directie en de medische staf
haar vaarwel.
VOORSCHOTEN - "Een beetje
opporren en ze helpen bij het ne
men van de drempel." Zo krijg je
volgens secretaris L. Bancken
van de stichting Vrienden van
SVLV de gemiddelde Voorscho
tenaar zo ver dat hij zich aansluit
bij de polonaise. Een carnavales
ke sliert mensen, dit jaar voor de
vijftiende maal in gang gezet
door de Voorschotense carna
valsvereniging De Pico-Bello's.
Het jubileum is inmiddels met
een drukbezochte receptie her
dacht.
De Pico-Bello's ontstonden 15
jaar geleden als nevenactiviteit
van de Voorschotense voetbal
vereniging SVLV. Bancken:
"Een voetbalclub uit de traditie
van het 'Rijke Roomsche Leven',
die het verenigingsleven volop
lardeerde met feestelijke bezig
heden."
De diversiteit aan nevenactivi
teiten nam de laatste jaren zo'n
vlucht, dat het voetbal zelf een
beetje in het nauw leek te raken.
Een paar jaar geleden werd alles
wat niet met de edele balsport te
maken had, ondergebracht in de
stichting Vrienden van SVLV.
Bingo, rommelmarkten en... car
naval.
Notabelen
Kun je de mensen in 1988 nog
warm laten lopen voor een feest
dat eigenlijk thuishoort in het
zuiden van het land? "Je moet ze
er hier warm voor maken", zegt
Bancken nog maar eens, "maar
als ze eenmaal een feest meege
maakt hebben..."
De uitdrukking 'de gemiddel
de Voorschotenaar' zit hem niet
zo lekker. Die bestaat volgens de
secretaris helemaal niet. Zij die
de afgelopen 15 jaar met de Pico-
Bello's carnaval hebben gevierd,
omschrijft hij voorzichtig als
"mensen die over het algemeen
hun brood verdienen met hun
handen".
Daarmee onderscheidde de
vereniging zich van De Forse Ka
ters, een andere, inmiddels ter
ziele gegane Voorschotense car
navalsvereniging. "Dat waren ól-
lemaal notabelen. Chirurgen, ad
vocaten... De sfeer was daar heel
anders." Aad Lindeman, sinds
acht jaar voorzitter van de Pico-
Bello's, heeft zijn oordeel over de
Katers snel geformuleerd. Daar
bij bijgestaan door John Conra-
di, alias prins John de eerste.
Dat de Pico-Bello's de Forse
Katers overleeft hebben, is wel
licht te danken aan de oorsprong.
Niet zomaar opgericht, maar
voortkomend uit een voetbalver
eniging met talloze leden. "Dat
we daar voornamelijk van be
staan, is niet waar", haast Banc
ken zich te zeggen. "Het is niet zo
dat je op een feestavond alleen
maar SVLV'ers ziet."
Terug naar de voorzitter. Ook
Lindeman twijfelt er niet aan dat
het carnavalsfeest nog steeds be
staansrecht heeft. "We 2ijn het
vorig ja^r zelfs gaan vieren in het
cultureel centrum. Het was volle
bak. Meer mensen dan er eigen
lijk in mochten."
Produkt
"Die volle bak", zegt secretaris
Bancken plechtstatig, "dat komt
omdat de mensen van de Pico-
Bello's gewoon een kwaliteits-
produkt leveren. Bancken
spreekt over de 'affectie voor een
gezellig feest'. Zelf is hij niet zo'n
feestnummer, zegt hij. "Ik zorg
voor de zaken die toch ook gere
geld moeten worden. Vergade
ren, begrotingen sluitend ma
ken... De Pico-Bello's moeten
van zichzelf kostendekkend zijn.
Bij een slecht jaar springt de
stichting bij."
Van 'slechte jaren' is de afgelo
pen periode overigens geen spra
ke geweest. Volgens voorzitter
Lindeman is men zelfs druk be
zig met het uitbreiden van de ac
tiviteiten. "Vorig jaar hebben we
voor het eerst een carnavalsmid
dag voor bejaarden gehad. We
zijn nu bezig met een soort aan
loopje tot een carnavalsoptocht,
de eerste in Voorschoten."
"Als je al die voorbereidende
uurtjes eens optelt...", zegt Banc
ken. En inderdaad, het is werk
waar zo'n 25 vrijwilligers soms
bijna dagelijks mee bezig zijn.
Waarom eigenlijk?
Lindeman: "Je leert mensen
kennen, ook in andere verenigin
gen. Bij de Hutspotten of de Tun-
nelklossers. Maar vooral de be
vrediging. Zoals vorig jaar bij het
bejaardenbezoek." John Conradi
springt hem bij: "Ja, als je dan
het enthousiasme van die men
sen ziet. De mensen hebben het
leuk gehad. Om dat te zien, dat is
het leukste wat er is."
De Pico-Bello's organiseren
dit jaar de grote carnavalsavond
op 6 februari. Zijn de heren niet
volledig leeg als ook dit feest
weer voorbij is?
"Welnee", zegt voorzitter Lin
deman, "de Raad van Elf gaat
meteen weer iets bedenken voor
het volgende jaar".
"Dat weten we nu al, Aad",
corrigeert prins John I hem. "Dat
weten we nu al".
LEIDERDORP - Een werkzaam leven van bijna veertig jaar in
het ziekenhuis zonder zelf ook maar één dag wegens ziekte te
hebben verzuimd. Op een dergelijke staat van dienst kan me
vrouw A.J.M. Vollebregt terugkijken wanneer zij eind deze
maand afscheid neemt als verpleegkundig adjunct-directrice van
het Leiderdorpse Elisabeth Ziekenhuis.
Mevrouw Vollebregt bereikt de
leeftijd van zestig jaar en dat is voor
haar reden een punt te zetten ach
ter haar werkzaamheden in het zie
kenhuis en gebruik te maken van
de vut-regeling (vervroegde uittre
ding). Ze vindt dat het tijd is gewor
den om te beginnen aan haar 'der
de leven'. "Ik heb me altijd met
hart en ziel ingezet voor mijn werk.
Maar nu wil ik wel eens wat meer
tijd besteden met mijn familie en
vrienden".
door
Conny Smits
Al een paar weken voor haar ver
trek staat haar directiekamer vol
met een gigantische hoeveelheid
bloemen. De hulde is gedeeltelijk
nog een overblijfsel van de afgelo
pen feestdagen, een ander gedeelte
werd haar aangeboden vanwege
het naderende afscheid. En dan
zijn er nog de boeketten die haar
werden gegeven omdat ze onlangs
haar pols brak.
Een ongelukje waarvoor zij haar
hand echter niet omdraait. "Thuis
blijven omdat mijn pols in het gips
zit? Waarom?", vraagt ze. "Het ge
beurde 's avonds laat hier in het zie
kenhuis, maar de volgende och
tend om zeven uur was ik weer pre
sent. Ik denk dat het helemaal niet
goed is om thuis te gaan zitten
kniezen. Ik werk veel liever door".
Carrière
'Gewoon doorwerken'. Dat lijkt
het voornaamste kenmerk te zijn
van de bijna veertigjarige loopbaan
van mevrouw Vollebregt. Van car
rière-planning is bij haar nooit
sprake geweest, zegt ze. "Ik deed
gewoon mijn werk en werd op een
gegeven moment gevraagd direc
trice te worden. Ik heb nooit spijt
gehad van ook maar een enkele dag
in mijn loopbaan. Maar ik was ook
tevreden geweest wanneer ik ge
woon maatschappelijk werkster
was gebleven".
Mevrouw Vollebregt begon als
meisje van 21 jaar als leerling-ver
pleegster in een ziekenhuis in
Schiedam. In de verpleging had ze
altijd al gewild. Niet eens zozeer
vanwege het vak zelf, maar eerder
omdat het 'veel contact met andere
mensen' met zich meebrengt. "Ei
genlijk had elk ander beroep waar
in je contact met mensen hebt me
ook wel gelegen. Maar in de verple
ging kun je pas echt iets betekenen
voor anderen".
Een zwaar beroep? Ze is het er
geenszins mee eens. Zwaar of niet
zwaar, het ligt maar helemaal aan je
instelling, vindt ze. "Als je je hele
maal richt op de zorg voor een pa
tiënt, dan valt toch niets je te zwaar.
Als je maar niet gaat lopen zeuren,,
maar de hele dag doorgaat met je
richten op de verpleging. Als de
werktijd om is, kun je weer aan an
dere dingen gaan denken. En dat
lukt me ook goed. Want als je thuis
nog niet van alle problemen van
andere mensen kunt loskomen,
dan ga je er op den duur zelf aan on
derdoor".
Mevrouw Vollebregt bleef acht
jaar in de verpleging om vervol
gens een overstap te maken naar de
sociale academie waar ze maat
schappelijk werk studeerde. Ze
vond dat ze te weinig wist van wat
de buitenwereld inhield. Ze wilde
patiënten beter leren begrijpen
door zich te verdiepen in de diepe
re achtergronden van problemen
die mensen kunnen hebben. "Ik
ben namelijk erg beschermd opge
voed en vroeger leerde je niets over
achterliggende problemen in de
opleiding tot verpleegster. Je leer^
de alleen om keihard te werken, en
daarmee was het klaar".
Hooigracht
Een groot deel van de jaren zes
tig bracht ze door als maatschappe
lijk werkster bij onder meer het In-
terparochiaal Centrum in Den
Haag. Daarna, om precies te zijn in
het jaar 1967, werd ze gevraagd om
als maatschappelijk werkster te
komen werken in het Elisabeth
Ziekenhuis dat toen nog aan de
Hooigracht in Leiden was geves
tigd. Ze antwoordde met een vol
mondig ja.
"Ik vond het heerlijk om weer in
een ziekenhuis te gaan werken. Dat
had immers altijd al mijn hart ge
had. Waarom? Gewoon omdat ik
houd van zieke mensen, omdat ze
je nodig hebben. Dat is ook de re
LEIDERDORP - Leiderdorpse
schoolkinderen hebben de afge
lopen weken al duizenden loten
verkocht ten bate van de actie
'Afrika nu' in Leiderdorp. De i
zamelingsactie, opgestart door
ouderraad van de basisschool
Zijlkwartier, wordt morgen afge
sloten met een manifestatie ii
Muzenhof. Een van de organisa
toren, R. de Niet, verwacht daar
heel veel van: "Het loopt morgen
helemaal uit de hand daar,
druk wordt het", voorspelt hij
optimistisch.
Het programma voor morgen
ziet er als volgt uit. In de concert
zaal van de Muzenhof (Gordijn-
singel) treden artiesten en orkes
ten op. Het spits wordt om kwart
over twaalf, na een openings
woord van de loco-burgemees
ter, afgebeten door salonorkest
De Pumps. Rond tien over half
één treedt het Warmondse kin
dercircus Atleta op. Zigeuneror
kest Czardas en organist Nico de
Raadt volgen respectievelijk c
tien over half twee en vijf voor
half drie. Om tien voor drie komt
Czardas wederom aan de beurt.
Het Utrechts Gitaarduo staat ge
pland voor half vier en circus De
Blauwe Eend komt rond
De Leiderdorpse accordeo
nist Henny Langeveld verzorgt
om tien voor half vijf een optre
den. Rond kwart voor vijf volgt
de trekking van de loterij en tus
sen vijf en zes uur ten slotte
maakt de Art Bird Big Band haar
opwachting. De presentatie van
het geheel is in handen van J
derdorper Olaf Hoenson.
In de hal zijn morgen stands
ingericht van Unicef, de Novib
en Terre des Hommes.
"Het enthousiasme van de mensen, dat is het leukste", zegt John Conradi (foto staand). Links voorzitter
Aad Lindeman, rechts secretaris L. Bancken. (foto Holvast)
Mevrouw Vollebregt tegen de achtergrond van het Elisabeth Ziekenhui s: 'In de verpleging kun je pas echt iets betekenen voor anderen...'. I'oto Holvast)
den waarom ik altijd alleen ben ge
bleven, nooit ben getrouwd. Had ik
dat wel gedaan, dan had ik me
nooit zo volledig kunnen inzetten
voor de mensen in het ziekenhuis".
Het is niet iets waar dramatisch
over gedaan hoeft te worden,
meent de scheidende directrice.
"Het is eenvoudig een keus die ik
heb gemaakt. Ik had het niet an
ders gewild".
Als maatschappelijk werkster in
het Elisabeth, waarbij ze vooral pa
tiënten begeleidde die problemen
ondervonden bij het weer naar
huis teruggaan, heeft mevrouw
Vollebregt geen lange ervaring. Na
een goed jaar al werd haar ge
vraagd tot de directie toe te treden.
Het contact met de patiënten hield
ze echter vast. "Als hoofd van de
verpleegkundige dienst kom ik na
tuurlijk nog steeds veel op de afde
lingen en daardoor in aanraking
met patiënten".
"Bovendien moet je bedenken
dat een ziekenhuisdirecteur van
twintig jaar geleden veel minder
dan nu een management-taak had.
Pas toen de organisatie groter én
vooral complexer werd, dreigden
de gewone contacten van lieverlee
op de achtergrond te raken. Door
heel veel tijd in het ziekenhuis door
te .brengen heb ik geprobeerd die
contacten toch te houden, want ik
vind dat je oog moet blijven hou
den op de problemen die op de af
delingen leven".
Hart
Voor mevrouw Vollebregt bete
kende dat dat ze gewoon was door
de week om zeven uur 's morgens
te beginnen en pas 's avonds tegen
een uur of elf, twaalf weer te ver
trekken. Bovendien was ze dan
nog elke zaterdagochtend present.
"Ik heb dat altijd gewoon gevon
den, want het ziekenhuis heeft nu
eenmaal mijn hart en ik heb elke
dag weer plezier in mijn werk. Ik
vind, wanneer je echt voor je werk
staat, dan heb je er alles voor over".
Eist ze dat ook van de bijna 360
verpleegkundigen die haar als
hoofd hebben? "De verpleegkun
digen werken, als ze tenminste een
volledige baan hebben, natuurlijk
gewoon 38 uur per week. Meer
hoeft ook niet. Maar ik eis wel dat
ze zich die 38 uur ook volledig in
zetten. Als ik wel eens iemand hoor
klagen dat het allemaal teveel
wordt, dan zeg ik dat ze beter een
ander beroep hadden kunnen kie
zen. Als je het niet met' plezier doet,
dan is dat toch zonde van je leven?"
Mevrouw Vollebregt is een ver
pleegkundige van de oude stem
pel. "Dat kun je zeker wel zeggen,
ja", bevestigt ze volmondig. "Ik zeg
niet dat alles tegenwoordig slech
ter is, zeker niet, maar anders is het
zeker. Zoals ik al heb gezegd, vroe
ger leerde je alleen keihard werken
en aandacht voor de problemen
van patiënten was er niet bij. Te
genwoordig denk ik wel eens dat er
in de opleiding meer aandacht
wordt besteed aan de verpleegkun
digen zelf dan aan de patiënt".
Toch betoogt ze dat het vak van
verpleegkundige door de jaren
heen hetzelfde is gebleven. "Na
tuurlijk, de medici hebben steeds
modernere apparatuur aange
schaft en de verpleging moet
steeds meer leren om die appara
ten te kunnen bedienen. Maar de
instelling is hetzelfde gebleven. De
zorg voor de patiënten is volgens
Met de Leidsch
kunt u t.n.o. GRATIS een felicitatie richten aan familiele
den. vrienden en kennissen in de nieuwe Kabelkrant-ru
briek 'van harte'
Per dag kunnen wij plm. 10 felicitaties plaatsen. Wie het
eerst de felicitatie-bon inlevert, maakt dus de meeste kans
op uitzending.
Deze unieke lezersservice geldt alleen als u nevenstaan
de bon gebruikt en opstuurt naar het
Leidsch Dagblad Kabelkrant
t.a.v. redaktie/fellcltaties
Witte Singel 1 2311 BG Lelden
U kunt de bon ook persoonlijk komen afgeven of invullen
aan de balie van het Leidsch Dagblad.
Niet-lezers betalen voor een felicitatie 25,- (incl. BTW).
Voor inlichtingen (géén opgave), bel: 071-144941, tst.
221.
'van harte' - een felicitatie waard!
Datum plaatsing
Naam:
Adres:
(wel/geen abonnee)
schrijf in de vakjes de door u gewenste tekst