'Ik hou van zieke mensen omdat ze je nodig hebben' Ook in Voorschoten lopen ze de polonaise LEZERS OPGELET! Adjunct-directrice Elisabeth Ziekenhuis neemt na veertig jaar afscheid Derde lustrum voor carnavalsvereniging Actie Afrika: 'Het loopt storm in Leiderdorp' FELICITATIE-BON KABELKRANT FELICITATIE-BON iinjU'aiii'nti mij het allerbelangrijkste in een ziekenhuis en de houding van de verpleegkundige tegenover die pa tiënten moet daarom hetzelfde blij- Gevaar De bezuinigingen die de over heid aan de gezondheidszorg heeft opgelegd, heeft die doelstelling wel in gevaar gebracht, is de stellige overtuiging van mevrouw Volleb- regt. "Bezuinigen betekent minder tijd en dus minder aandacht voor de zieken. Alles wat noodzakelijk is wordt natuurlijk gedaan. Maar je kunt een patiënt iets mededelen, maar je kunt het hem of haar ook eens rustig uitleggen. Dat verschil, daar zit 't hem nu juist in". Het is een tendens die haar mede heeft doen besluiten vervroegd uit te treden. "Mijn baan wordt teveel een kwestie van management en te weinig gericht op de patiënten. Daarbij komt dat ik mijn omge ving, vrienden en familie, de afge lopen jaren veel te kort heb gedaan. Mijn vriendin, die ik al dertig jaar ken, ziet mij alleen in de weekein den en vakanties. En het is gek, maar wanneer je ouder wordt, ga je steeds meer naar je vrienden toet rekken. Alle mensen in mijn omge ving hebben steeds minder aan dacht voor de carrière en steeds meer voor de relaties. Daar wil ik nu ook aan meedoen". Is ze niet bang dat ze het zieken huis, waar toch het overgrote deel van haar leven ligt, heel erg gaat missen? "Nee, daar zie ik echt niet tegenop. Ik ben in mijn leven altijd weer iets nieuws tegengekomen waar ik me mee bezig kon houden. En ik verwacht dat dat nu weer zal gebeuren. Ik heb er geen idee van wat ik straks ga doen met al mijn vrijheid. Ik heb nu immers nog he lemaal geen tijd om daarover na te denken?" Afscheid Mevrouw Vollebregt neemt op 28 januari na ruim twintig jaar af scheid van het Elisabeth Zieken huis tijdens verschillende recep ties. 's Morgens om half elf kunnen onder andere oud-patiënten en vroegere medewerkers haar de hand drukken, terwijl medewer kenden en andere genodigden 's middags om drie uur worden ver wacht. Om vijf uur neemt ze af scheid van de verpleegkundige dienst. Vrijdag zeggen het bestuur, de directie en de medische staf haar vaarwel. VOORSCHOTEN - "Een beetje opporren en ze helpen bij het ne men van de drempel." Zo krijg je volgens secretaris L. Bancken van de stichting Vrienden van SVLV de gemiddelde Voorscho tenaar zo ver dat hij zich aansluit bij de polonaise. Een carnavales ke sliert mensen, dit jaar voor de vijftiende maal in gang gezet door de Voorschotense carna valsvereniging De Pico-Bello's. Het jubileum is inmiddels met een drukbezochte receptie her dacht. De Pico-Bello's ontstonden 15 jaar geleden als nevenactiviteit van de Voorschotense voetbal vereniging SVLV. Bancken: "Een voetbalclub uit de traditie van het 'Rijke Roomsche Leven', die het verenigingsleven volop lardeerde met feestelijke bezig heden." De diversiteit aan nevenactivi teiten nam de laatste jaren zo'n vlucht, dat het voetbal zelf een beetje in het nauw leek te raken. Een paar jaar geleden werd alles wat niet met de edele balsport te maken had, ondergebracht in de stichting Vrienden van SVLV. Bingo, rommelmarkten en... car naval. Notabelen Kun je de mensen in 1988 nog warm laten lopen voor een feest dat eigenlijk thuishoort in het zuiden van het land? "Je moet ze er hier warm voor maken", zegt Bancken nog maar eens, "maar als ze eenmaal een feest meege maakt hebben..." De uitdrukking 'de gemiddel de Voorschotenaar' zit hem niet zo lekker. Die bestaat volgens de secretaris helemaal niet. Zij die de afgelopen 15 jaar met de Pico- Bello's carnaval hebben gevierd, omschrijft hij voorzichtig als "mensen die over het algemeen hun brood verdienen met hun handen". Daarmee onderscheidde de vereniging zich van De Forse Ka ters, een andere, inmiddels ter ziele gegane Voorschotense car navalsvereniging. "Dat waren ól- lemaal notabelen. Chirurgen, ad vocaten... De sfeer was daar heel anders." Aad Lindeman, sinds acht jaar voorzitter van de Pico- Bello's, heeft zijn oordeel over de Katers snel geformuleerd. Daar bij bijgestaan door John Conra- di, alias prins John de eerste. Dat de Pico-Bello's de Forse Katers overleeft hebben, is wel licht te danken aan de oorsprong. Niet zomaar opgericht, maar voortkomend uit een voetbalver eniging met talloze leden. "Dat we daar voornamelijk van be staan, is niet waar", haast Banc ken zich te zeggen. "Het is niet zo dat je op een feestavond alleen maar SVLV'ers ziet." Terug naar de voorzitter. Ook Lindeman twijfelt er niet aan dat het carnavalsfeest nog steeds be staansrecht heeft. "We 2ijn het vorig ja^r zelfs gaan vieren in het cultureel centrum. Het was volle bak. Meer mensen dan er eigen lijk in mochten." Produkt "Die volle bak", zegt secretaris Bancken plechtstatig, "dat komt omdat de mensen van de Pico- Bello's gewoon een kwaliteits- produkt leveren. Bancken spreekt over de 'affectie voor een gezellig feest'. Zelf is hij niet zo'n feestnummer, zegt hij. "Ik zorg voor de zaken die toch ook gere geld moeten worden. Vergade ren, begrotingen sluitend ma ken... De Pico-Bello's moeten van zichzelf kostendekkend zijn. Bij een slecht jaar springt de stichting bij." Van 'slechte jaren' is de afgelo pen periode overigens geen spra ke geweest. Volgens voorzitter Lindeman is men zelfs druk be zig met het uitbreiden van de ac tiviteiten. "Vorig jaar hebben we voor het eerst een carnavalsmid dag voor bejaarden gehad. We zijn nu bezig met een soort aan loopje tot een carnavalsoptocht, de eerste in Voorschoten." "Als je al die voorbereidende uurtjes eens optelt...", zegt Banc ken. En inderdaad, het is werk waar zo'n 25 vrijwilligers soms bijna dagelijks mee bezig zijn. Waarom eigenlijk? Lindeman: "Je leert mensen kennen, ook in andere verenigin gen. Bij de Hutspotten of de Tun- nelklossers. Maar vooral de be vrediging. Zoals vorig jaar bij het bejaardenbezoek." John Conradi springt hem bij: "Ja, als je dan het enthousiasme van die men sen ziet. De mensen hebben het leuk gehad. Om dat te zien, dat is het leukste wat er is." De Pico-Bello's organiseren dit jaar de grote carnavalsavond op 6 februari. Zijn de heren niet volledig leeg als ook dit feest weer voorbij is? "Welnee", zegt voorzitter Lin deman, "de Raad van Elf gaat meteen weer iets bedenken voor het volgende jaar". "Dat weten we nu al, Aad", corrigeert prins John I hem. "Dat weten we nu al". LEIDERDORP - Een werkzaam leven van bijna veertig jaar in het ziekenhuis zonder zelf ook maar één dag wegens ziekte te hebben verzuimd. Op een dergelijke staat van dienst kan me vrouw A.J.M. Vollebregt terugkijken wanneer zij eind deze maand afscheid neemt als verpleegkundig adjunct-directrice van het Leiderdorpse Elisabeth Ziekenhuis. Mevrouw Vollebregt bereikt de leeftijd van zestig jaar en dat is voor haar reden een punt te zetten ach ter haar werkzaamheden in het zie kenhuis en gebruik te maken van de vut-regeling (vervroegde uittre ding). Ze vindt dat het tijd is gewor den om te beginnen aan haar 'der de leven'. "Ik heb me altijd met hart en ziel ingezet voor mijn werk. Maar nu wil ik wel eens wat meer tijd besteden met mijn familie en vrienden". door Conny Smits Al een paar weken voor haar ver trek staat haar directiekamer vol met een gigantische hoeveelheid bloemen. De hulde is gedeeltelijk nog een overblijfsel van de afgelo pen feestdagen, een ander gedeelte werd haar aangeboden vanwege het naderende afscheid. En dan zijn er nog de boeketten die haar werden gegeven omdat ze onlangs haar pols brak. Een ongelukje waarvoor zij haar hand echter niet omdraait. "Thuis blijven omdat mijn pols in het gips zit? Waarom?", vraagt ze. "Het ge beurde 's avonds laat hier in het zie kenhuis, maar de volgende och tend om zeven uur was ik weer pre sent. Ik denk dat het helemaal niet goed is om thuis te gaan zitten kniezen. Ik werk veel liever door". Carrière 'Gewoon doorwerken'. Dat lijkt het voornaamste kenmerk te zijn van de bijna veertigjarige loopbaan van mevrouw Vollebregt. Van car rière-planning is bij haar nooit sprake geweest, zegt ze. "Ik deed gewoon mijn werk en werd op een gegeven moment gevraagd direc trice te worden. Ik heb nooit spijt gehad van ook maar een enkele dag in mijn loopbaan. Maar ik was ook tevreden geweest wanneer ik ge woon maatschappelijk werkster was gebleven". Mevrouw Vollebregt begon als meisje van 21 jaar als leerling-ver pleegster in een ziekenhuis in Schiedam. In de verpleging had ze altijd al gewild. Niet eens zozeer vanwege het vak zelf, maar eerder omdat het 'veel contact met andere mensen' met zich meebrengt. "Ei genlijk had elk ander beroep waar in je contact met mensen hebt me ook wel gelegen. Maar in de verple ging kun je pas echt iets betekenen voor anderen". Een zwaar beroep? Ze is het er geenszins mee eens. Zwaar of niet zwaar, het ligt maar helemaal aan je instelling, vindt ze. "Als je je hele maal richt op de zorg voor een pa tiënt, dan valt toch niets je te zwaar. Als je maar niet gaat lopen zeuren,, maar de hele dag doorgaat met je richten op de verpleging. Als de werktijd om is, kun je weer aan an dere dingen gaan denken. En dat lukt me ook goed. Want als je thuis nog niet van alle problemen van andere mensen kunt loskomen, dan ga je er op den duur zelf aan on derdoor". Mevrouw Vollebregt bleef acht jaar in de verpleging om vervol gens een overstap te maken naar de sociale academie waar ze maat schappelijk werk studeerde. Ze vond dat ze te weinig wist van wat de buitenwereld inhield. Ze wilde patiënten beter leren begrijpen door zich te verdiepen in de diepe re achtergronden van problemen die mensen kunnen hebben. "Ik ben namelijk erg beschermd opge voed en vroeger leerde je niets over achterliggende problemen in de opleiding tot verpleegster. Je leer^ de alleen om keihard te werken, en daarmee was het klaar". Hooigracht Een groot deel van de jaren zes tig bracht ze door als maatschappe lijk werkster bij onder meer het In- terparochiaal Centrum in Den Haag. Daarna, om precies te zijn in het jaar 1967, werd ze gevraagd om als maatschappelijk werkster te komen werken in het Elisabeth Ziekenhuis dat toen nog aan de Hooigracht in Leiden was geves tigd. Ze antwoordde met een vol mondig ja. "Ik vond het heerlijk om weer in een ziekenhuis te gaan werken. Dat had immers altijd al mijn hart ge had. Waarom? Gewoon omdat ik houd van zieke mensen, omdat ze je nodig hebben. Dat is ook de re LEIDERDORP - Leiderdorpse schoolkinderen hebben de afge lopen weken al duizenden loten verkocht ten bate van de actie 'Afrika nu' in Leiderdorp. De i zamelingsactie, opgestart door ouderraad van de basisschool Zijlkwartier, wordt morgen afge sloten met een manifestatie ii Muzenhof. Een van de organisa toren, R. de Niet, verwacht daar heel veel van: "Het loopt morgen helemaal uit de hand daar, druk wordt het", voorspelt hij optimistisch. Het programma voor morgen ziet er als volgt uit. In de concert zaal van de Muzenhof (Gordijn- singel) treden artiesten en orkes ten op. Het spits wordt om kwart over twaalf, na een openings woord van de loco-burgemees ter, afgebeten door salonorkest De Pumps. Rond tien over half één treedt het Warmondse kin dercircus Atleta op. Zigeuneror kest Czardas en organist Nico de Raadt volgen respectievelijk c tien over half twee en vijf voor half drie. Om tien voor drie komt Czardas wederom aan de beurt. Het Utrechts Gitaarduo staat ge pland voor half vier en circus De Blauwe Eend komt rond De Leiderdorpse accordeo nist Henny Langeveld verzorgt om tien voor half vijf een optre den. Rond kwart voor vijf volgt de trekking van de loterij en tus sen vijf en zes uur ten slotte maakt de Art Bird Big Band haar opwachting. De presentatie van het geheel is in handen van J derdorper Olaf Hoenson. In de hal zijn morgen stands ingericht van Unicef, de Novib en Terre des Hommes. "Het enthousiasme van de mensen, dat is het leukste", zegt John Conradi (foto staand). Links voorzitter Aad Lindeman, rechts secretaris L. Bancken. (foto Holvast) Mevrouw Vollebregt tegen de achtergrond van het Elisabeth Ziekenhui s: 'In de verpleging kun je pas echt iets betekenen voor anderen...'. I'oto Holvast) den waarom ik altijd alleen ben ge bleven, nooit ben getrouwd. Had ik dat wel gedaan, dan had ik me nooit zo volledig kunnen inzetten voor de mensen in het ziekenhuis". Het is niet iets waar dramatisch over gedaan hoeft te worden, meent de scheidende directrice. "Het is eenvoudig een keus die ik heb gemaakt. Ik had het niet an ders gewild". Als maatschappelijk werkster in het Elisabeth, waarbij ze vooral pa tiënten begeleidde die problemen ondervonden bij het weer naar huis teruggaan, heeft mevrouw Vollebregt geen lange ervaring. Na een goed jaar al werd haar ge vraagd tot de directie toe te treden. Het contact met de patiënten hield ze echter vast. "Als hoofd van de verpleegkundige dienst kom ik na tuurlijk nog steeds veel op de afde lingen en daardoor in aanraking met patiënten". "Bovendien moet je bedenken dat een ziekenhuisdirecteur van twintig jaar geleden veel minder dan nu een management-taak had. Pas toen de organisatie groter én vooral complexer werd, dreigden de gewone contacten van lieverlee op de achtergrond te raken. Door heel veel tijd in het ziekenhuis door te .brengen heb ik geprobeerd die contacten toch te houden, want ik vind dat je oog moet blijven hou den op de problemen die op de af delingen leven". Hart Voor mevrouw Vollebregt bete kende dat dat ze gewoon was door de week om zeven uur 's morgens te beginnen en pas 's avonds tegen een uur of elf, twaalf weer te ver trekken. Bovendien was ze dan nog elke zaterdagochtend present. "Ik heb dat altijd gewoon gevon den, want het ziekenhuis heeft nu eenmaal mijn hart en ik heb elke dag weer plezier in mijn werk. Ik vind, wanneer je echt voor je werk staat, dan heb je er alles voor over". Eist ze dat ook van de bijna 360 verpleegkundigen die haar als hoofd hebben? "De verpleegkun digen werken, als ze tenminste een volledige baan hebben, natuurlijk gewoon 38 uur per week. Meer hoeft ook niet. Maar ik eis wel dat ze zich die 38 uur ook volledig in zetten. Als ik wel eens iemand hoor klagen dat het allemaal teveel wordt, dan zeg ik dat ze beter een ander beroep hadden kunnen kie zen. Als je het niet met' plezier doet, dan is dat toch zonde van je leven?" Mevrouw Vollebregt is een ver pleegkundige van de oude stem pel. "Dat kun je zeker wel zeggen, ja", bevestigt ze volmondig. "Ik zeg niet dat alles tegenwoordig slech ter is, zeker niet, maar anders is het zeker. Zoals ik al heb gezegd, vroe ger leerde je alleen keihard werken en aandacht voor de problemen van patiënten was er niet bij. Te genwoordig denk ik wel eens dat er in de opleiding meer aandacht wordt besteed aan de verpleegkun digen zelf dan aan de patiënt". Toch betoogt ze dat het vak van verpleegkundige door de jaren heen hetzelfde is gebleven. "Na tuurlijk, de medici hebben steeds modernere apparatuur aange schaft en de verpleging moet steeds meer leren om die appara ten te kunnen bedienen. Maar de instelling is hetzelfde gebleven. De zorg voor de patiënten is volgens Met de Leidsch kunt u t.n.o. GRATIS een felicitatie richten aan familiele den. vrienden en kennissen in de nieuwe Kabelkrant-ru briek 'van harte' Per dag kunnen wij plm. 10 felicitaties plaatsen. Wie het eerst de felicitatie-bon inlevert, maakt dus de meeste kans op uitzending. Deze unieke lezersservice geldt alleen als u nevenstaan de bon gebruikt en opstuurt naar het Leidsch Dagblad Kabelkrant t.a.v. redaktie/fellcltaties Witte Singel 1 2311 BG Lelden U kunt de bon ook persoonlijk komen afgeven of invullen aan de balie van het Leidsch Dagblad. Niet-lezers betalen voor een felicitatie 25,- (incl. BTW). Voor inlichtingen (géén opgave), bel: 071-144941, tst. 221. 'van harte' - een felicitatie waard! Datum plaatsing Naam: Adres: (wel/geen abonnee) schrijf in de vakjes de door u gewenste tekst

Historische Kranten, Erfgoed Leiden en Omstreken

Leidsch Dagblad | 1988 | | pagina 10