Succesvol zangtrio zet er een punt achter
Expositie in Schiedam uit
angst voor rel afgebroken
Saaie plaat met de juiste titel
De gevaren bij een verhuizing
Citaten zonder
vette randjes
Ruim baan voor
ruige, rock
Cherie en de Herenflikken gaan ieder hun eigen weg
Schrijver Huysmans 'is een racist'
AMSTERDAM - In korte
tijd heeft het a capella zin
gende trio 'Mon Cherie en
de Herenflikken' alom be
kendheid en waardering ge
oogst. 'Voor de leut' nam de
groep in 1986 deel aan het
Leids Cabaretfestival en zo
wel de jury- als de publieks
prijs werden haar deel.
door
Frans Doeleman
Hierdoor gestimuleerd ontstond
het avondvullend programma 'Ik
houd van zingen', dat nog tot mei in
de theaters is te zien. En dan? „Er
komt geen tweede programma",
zegt Mariëtte van der Ploeg gedeci
deerd. „Dat is onlangs besloten. Ie
der gaat zijns weegs. 'Mon Cherie
en.de Herenflikken' houdt gewoon
op. Hoe succesvol ook, er waren ge
noeg redenen om te stoppen".
„Artistieke redenen", formuleert
Mariëtte van der Ploeg het zorgvul
dig. „Het is voor ons alledrie beter
en daarom is het gewoon verstan
diger geen tweede programma te
maken. Maar we willen wel door
gaan in het theatervak en met zin
gen. Raoul Kurstjens en Ruud Hee-
re misschien samen en ik ga nu uit
zoeken of ik alleen of met anderen
het podium op wil. Het is fijn ge
weest om door zo'n festival een er
kenning vafi je talent te krijgen.
Dat heeft ons goed gedaan. Je kunt
wat en het is belangrijk te proberen
dat verder te ontwikkelen".
'Mon Cherie en de Herenflikken'
is eigenlijk spelenderwijs ontstaan.
Het drietal ontmoette elkaar op de
Academie voor Expressie door
Woord en Gebaar in Utrecht, waar
zij de docentenopleiding volgden.
„Helemaal niet met de bedoeling
het toneel op te gaan, tenminste
rond die tijd niet", vertelt Van der
Ploeg. „Raoul en ik hebben ook
nog enige jaren les gegeven. To
neelspeelster worden, dat lag ei
genlijk wat te ver weg. Uit zo'n mil
ieu kwam ik ook niet". In haar ge
boorteplaats Nijmegen was zij ech
ter wel actief in het kinderkoortje
en speelde zij bijvoorbeeld de
hoofdrol in een kindermusical.
Op de academie ontstond een
hechte vriendschap tussen het
drietal, die zich onder meer uitte in
hun gezamenlijke liefde voor het
zingen. Zo zaten ze in het renais-
sance-koortje 'Toktet', waar voor
het eerst kennis werd gemaakt met
a capella, en ook 'in de wandelgan
gen' zongen ze samen. „We zongen
liedjes die we mooi of eigenlijk te
sentimenteel vonden, driestemmig
en dat klonk mooi. Onze stemmen
kleuren gewoon heel goed bij el
kaar. Voor een feestje maakte ik
dan wel eens een tekst op een be
staande melodie, voor een geslaag
de of een docent die afscheid nam.
Ter gelegenheid van het jubileum
Miles Davis
van 'Toktet' heb ik een aantal lied
jes achter elkaar gedaan over zin
gen en dat is uiteindelijk de basis
voor ons programma geworden".
Voor de lol besloot het trio naar
het Leidse Cabaretfestival te gaan:
„We dachten: dan krijg je mis
schien wat publiciteit en kunnen
we eens optreden op een feestje",
grinnikt Mariëtte van der Ploeg.
„We wonnen en toen begon het al
lemaal natuurlijk een heel ander
karakter te krijgen". Er moest een
avondvullend programma komen.
„We hebben geen regisseur gehad;
we hebben het met z'n drieën ge
maakt, waarbij de teksten hoofdza
kelijk van mij komen en de arran-
geergedeelten vooral van Ruud en
Raoul. Hoe we de dingen neerzet
ten en vormgeven, bepalen we
weer met z'n drieën".
„Het bleek heel goed te klinken.
We voegden iets toe aan de be
staande melodieën, we persifleer
den zangstijlen door teksten hele
maal te veranderen of er soms een
beetje naar te verwijzen. Daardoor
geef je een soort eigen commen
taar; wordt het iets nieuws. Vol
gens de normen van het cabaret is
het te weinig scherp of te weinig
shockerend. Maar er zit zeker enga
gement of althans het op de korrel
nemen van engagement in. Er is
een duidelijke ondertoon, maar te
gelijkertijd wordt alles heel erg ge
relativeerd".
„Er wordt veel om gelachen en
we proberen gewoon heel mooi te
zingen. Dat ontstaat en dan denk
ik: hé, dit is blijkbaar leuk en dan
ga je door met leuk zijn. Dat pro
beer je tenminste".
Ook het lengteverschil wordt uit
gebuit om een komisch effect te
krijgen. Mariëtte van der Ploeg,
niet een van de kleinsten: „Overi
gens ben ik niet zo lang, dat valt
best mee, maar dat komt door die
hakken en die lange jurk en door
het feit dat de jongens net een half
hoofd kleiner zijn. In mijn pas
poort staat 1.78 of 1.80 meter, dus
dat is niet zo ontzettend lang, maar
doordat ik dun ben, krijg je meer
dat effect".
„Je hoopt dat de mensen door
ons programma ontroerd worden,
heel erg moeten lachen en ook wat
meenemen van de relativering.
Zelf ben ik eigenlijk nooit tevre
den. Soms zitten de stemmen fan
tastisch, heb je heel mooi gezon
gen, maar werd het niet echt leuk.
Maar het kan ook zo zijn dat het
hartstikke leuk was, terwijl je niet
echt mooi hebt gezongen. Het is
fijn dat de mensen naar het theater
komen, dat er geapplaudisseerd
wordt, dat er bijna altijd respect is
voor het produkt. Dat voelt heel
fijn. We zijn niet persoonlijk be
roemd, maar de groep heeft naam
en dat is leuk".
„Die naam? Ik geloof dat ik ooit
een keer 'Mon Cherie' heb gezegd
en toen kwam een vriendin met de
toevoeging 'Herenflikken'. Choco
laatjes, mierzoet, bijna te zoet mis
schien wel. We vonden het een
prachtige naam die bovendien
werkt. En natuurlijk een kleine as
sociatie met het begrip flikkers.
Dat mag ook baat hebben".
De groep wordt over een aantal
maanden ontbonden en het is de
vraag of de naam zal voortleven op
een grammofoonplaat. „De kracht
van het programma is het visuele,
het commentaar, de gekke dingen
er om heen. Puur die drie stemmen
op een plaat? Misschien zou het
leuk zijn voor de mensen die het
gezien hebben".
Voor Mariëtte van der Ploeg zijn
zingen en theater hoofdzaak ge
worden. Ook in de toekomst: „Ik
hoop dat ik mij kan ontplooien en
mijn gang kan gaan. Ik vind het be
langrijk dat ik dingen kan doen die
ik écht wil, waar je in kan groeien
en waar mensen uiteindelijk veel
aan hebben, maar vooral jij zelf.
Dat vind ik belangrijker dan suc
ces of beroemd zijn".
Kristel prikkelt
Argentijnen
BUENOS AIRES - Bijna 15 jaar na
dato is de Franse soft-pornofilm
'Emmamuelle' in de Argentijnse
bioscopen in roulatie gegaan.
De film was de afgelopen week al
aangekondigd met posters bij bus
haltes en treinstations.
'Emmanuelle' was door de mili
taire censuur, die pas in 1983 werd
afgeschaft toen de burgerpresident
Raul Alfonsin aan de macht kwam,
verboden en Argentijnen die de
film toch wilden bekijken, moes
ten daarvoor een uitstapje maken
naar het buurland Uruguay.
Wim Koevoet
Ariejan Korteweg
Siesta' (WEA)
Miles Davis heeft weer een plaat
gemaakt met zijn compagnon en
multi-instrumentalist Marcus
Miller. Het niveau van 'Tutu', de
fraaie vrucht van hu eerder sa
menwerkingsverband, wordt
echter op geen stukken na ge
haald met deze soundtrack. 'Sie
sta' gaat gebukt onder het euvel
van vrijwel alle soundtrack-pla
ten: het is veel te fragmentarisch
en de muziek kan niet zonder de
beelden, heeft te weinig in zich
om op zichzelf te kunnen staan.
Extra vervelend is dat de
meeste stukken veel te lang zijn
uitgerekt waardoor de verveling
ongenadig toeslaat. De plaat had
dan ook geen betere titel kunnen
dragen.
Met 'Siesta' wordt ook de sug
gestie versterkt die op 'Tutu' al
werd gewekt, namelijk dat Miles
Davis heel erg afhankelijk is van
The Triffids
zijn compagnon. Overmoedige
Davis-adepten roepen dat de
ruim 60-jarige trompettist jong
talent aan zich bindt om dat ver
volgens alle ruimte te gunnen.
Maar op 'Siesta' lijkt het er op dat
Miller Davis de weg wijst. Zijn
trompetsalvo's maken af en toe
een heel erg verdwaalde indruk.
Miller houdt de zaak aanvan
kelijk toch overeind met inven
tief toetsenspel. Maar op kant
twee is er ook voor Miller geen
redden meer aan. Halfslachtige
latin-deunen, opgewekt door
muziekcomputers, meer is het ei
genlijk niet.
Laat je verder niet strikken
door die indrukwekkende rij na
men op de heel mooie hoes.
Sting-drummer Hakim doet
maar op één nummertje mee.
Hetzelfde geldt Voor gitarist
John Scofield.
WK
'Calenture' (Island)
The Triffids deden vorig jaar
twee gevaarlijke dingen. Ze stap
ten van een kleine onafhankelij
ke maatschappij over haar het
grote Island. En ze brachten 'In
the pines' uit, een plaat met ele
mentaire songs, op gebrekkige
apparatuur opgenomen tijdens
een verblijf in hun geboorteland
Australië.
'Calenture' zou je een optel
som van die twee ondernemin
gen kunnen noemen. De verhui
zing naar de grote firma klinkt
door in de muziek, die ineens
veel 'duurder' aandoet. Klokge
lui weerklinkt, de toetsen neigen
naar kamerbreed, een doedelzak
toetert voorbij, een drummachi
ne levert z'n doodse aandeel en
de kamerzang is massaal en lui.
Dat is allemaal volstrekt overbo
dig. Door de muziek van The
Triffids moet de woestijnwind
van West-Australië waaien. Daar
zijn helemaal geen klokketorens,
en er wonen amper genoeg men
sen voor een massale zangpartij.
De plaat is dus een tikje over-
geproduceerd. Maak je hun mu
ziek te mooi, dan gaat het gek ge
noeg, een beetje als BZN klin
ken, die per slot van rekening
ook een folk-achtergrond heeft.
Al is door alle rimram heen nog
goed te horen dat de nummers
vaak adembenemend mooi zijn.
Zoals de semi-hit 'Calenture' en
het dreigende "Open for you".
Sinds "In the pines' weten we
hoe de elementaire Triffids klin
ken: als een oase van rust temid
den van de uitgekiende opna
men die meestal op de plaat wor
den gezet. Wat het gevaar is van
het uitbrengen van zo'n plaat
blijkt uit het van "In the pines"
afkomstige nummer "Hometo
wn farewell Kiss", dat ook op
"Calentare" staat. Aan het raam
werk van de song is niets veran
derd, zelfs de solo is noot voor
noot hetzelfde. Maar in de veran
derde instrumentatie schuil iets
vals.
Daarom is het een beetje jam
mer dat the Triffids juist met de
ze plaat de doorbraak naar een
groter publiek maken. Hopelijk
zet "Calenture" luisteraars aan
tot het volgen van het spoor te
rug.
AK
SYDNEY - Hij had gezworen nooit meer een voet op Australische bodem
te zetten, maar gisteren brak Frank Sinatra die belofte. De problemen die
hij veertien jaar geleden met de Australische autoriteiten had, wogen niet
op tegen de miljoen dollar die Sinatra krijgt voor een optreden in Sanctu-
ry Cove, een sjieke badplaats in Queensland. Getuige deze foto staat The
Voice echter niet te popelen. (foto ap>
Van Straaten stopt met 'Vader Zoon'
'Ik werd te oud voor de zoon'
AMSTERDAM (GPD) - 'Vader
Zoon', de bakkeleiende stripfigu
ren die Peter van Straaten achttien
jaar dagelijks voor Het Parool te
kende, zijn niet meer. De tekenaar
heeft er met ingang van het nieuwe
jaar een punt achter gezet. Dit jaar
verschijnt bij Van Gennep de
laatste bundel, getiteld 'Vader
Zoon fini'.
"Het probleem is voornamelijk
dat ik te oud werd voor de zoon. Ik
kon hem niet meer volgen", licht
Van Straaten (52) toe. "Ik wilde
hem bijvoorbeeld eens als een kra
ker voorstellen, maar ik weet niets
van krakers. Ik schreef hem heel
erg vanuit mezelf. De generatiek
loof tussen vader en zoon werd
daardoor steeds kleiner. Ze vloei
den steeds meer in elkaar over. Het
moest maar eens afgelopen zijn".
In het boek '15 tekenaars over De
Politieke Lijn' van Henriette Bona-
rius zegt Peter van Straaten: "Alles
wat ik doe is een beetje Carmiggelt.
Niet dat ik hem bewust imiteer,
maar ik voel me zeer met hem ver
want".
Dat de schrijver onlangs is over
leden, heeft echter niets te maken
met Van Straatens besluit om met
'Vader Zoon' - gebaseerd op de
journalisten vader Leo en zoon
Max Pam - te stoppen. "Zuiver toe
val. Ik had al veel eerder besloten
ermee op te houden. Bij Het Parool
waren ze een beetje teleurgesteld.
Dat kunnen we de lezers niet aan
doen, zeiden ze. Maar tot nu toe zijn
er nog niet de verwachte pakken
brieven binnengekomen".
Stilzitten doet Van Straaten al
lerminst. Een prominente plaats is
er nu elke dag op pagina 3 van He
Parool voor hem beschikbaar: He
dagelijks leven, waarin Van Straat
en soms - maar niet altijd - ee
beurtenis uit de actualiteit iffu
streert. Daarnaast blijft hij weke
lijks tekenen voor de boekenbijla
ge van Vrij Nederland en heeft hij
in datzelfde blad zijn stripachtige
column Agnes.
Over het afscheid van 'Vader
Zoon' is hij opgelucht. "Ik kon ze
bijna met m'n ogen dicht tekenen.
In vijf minuten was het gebeurd.
Nu kan ik weer bomen en huizen
tekenen. Uitdagender, want ik ben
toch van huis uit een tekenaar".
Peter van Straaten
Mon Cherie en de Herenflikken' met in het midden Mariëtte
visuele, het commentaar, de gekke dingen er om heen".
der Ploeg: "De kracht van het programma is het
SCHIEDAM (GPD) - In opdracht
van B en W van Schiedam is giste
ren in het Stedelijk Museum van
Schiedam een expositie, gewijd
aan de negentiende eeuwse Franse
schrijver Charles Marie Georges
Huysmans, voortijdig afgebroken.
Het gemeentebestuur heeft de
beslissing genomen om te voorko
men dat er 'discussies ontstaan die
een eenzijdig en verkeerd licht op
de tentoonstelling werpen'. Het
Rotterdams Nieuwsblad typeerde
Huysmans dezer dagen als joden
hater en racist. De VVD-wethouder
van cultuur, Luuk Hafkamp,
noemt deze kritiek 'volledig uit zijn
verband gerukt'.
De expositie was uitsluitend be
doeld om de cultuur-historische re
latie tussen Huysmans en Schie
dam aan te tonen. De schrijver ver
bleef fn 1887 in de stad om naspeu
ringen te doen naar het leven van
de heilige Lidwina. De directeur
van het Stedelijk Museum, Hans
Paalman, wist dat Huysmans in
zijn boeken hier en daar anti-jood
se opmerkingen heeft gemaakt.
„Maar in de Franse literatuur uit de
tweede helft negentiende eeuw is
dat schering en inslag", zegt Paal
man, „ook bij schrijvers als Bau
delaire, Verlaine en Mallarmé.
Daar ging het hier niet om".
Museumdirecteur Paalman be
treurt de maatregel van de wethou
der, omdat een volgens hem onge
nuanceerde publicatie doorwerkt
op het museumbeleid. „Elke exter
ne deskundige zal kunnen bevesti
gen dat deze expositie verant
woord was opgezet. Wij verheerlij
ken Huysmans niet. Wij wilden al
leen een historische gebeurtenis
toelichten".
De gemeente Schiedam laat we
ten dat het museum Huysmans
ook niet verheerlijkt, laat staan
diens ideeën propageert. Gezien de
discussies rond de uitvoering van
het Fassbinder-stuk wil de ge
meente enige voorzichtigheid be
trachten. „Wij willen enkel emotio
nele problemen rond deze exposi
tie voorkomen nu het woord racis
me is gevallen. Dergelijke discus
sies kunnen schadelijke effecten
hebben. De kwaliteit van het Ste
delijk Museum en deze expositie
staan overigens buiten kijf'. Door
de tentoonstelling twee weken eer
der af te breken hoopt het Schie
dams gemeentebestuur de discus
sie, zo die al door deze maatregel
ontstaat, "eerder af te ronden".
Lloyd Cole
'Mainstream' (Polydor)
Komt het toch nog goed met
Lloyd Cole. Eerlijk gezegd dat ik
de hoop al een beetje opgegeven.
Met zijn ontroerend mooie de
buut Rattlesnakes maakte hij
een diepe indruk, maar daarna
leek de magie verdwenen. De op
volger was vooral meer van het
zelfde en bovendien dichtge
smeerd met strijkers en blazers.
Tijdens optredens maakte hij
met zijn band een zo uitgebluste
indruk, dat er weinig reden was
om reikhalzend naar nummer
drie uit te zien.
Van een zanger/songschrijver
als Lloyd Cole hoefje, als hij een
maal zijn stijl heeft gevonden,
geen grote vernieuwingen meer
te verwachten. Die zijn op 'Main
stream' dan ook niet op vinden.
Het gaat er maar net om in wat
voor vorm hij steekt en hoe hij
zijn liedjes laat erpakken. 'Main
stream' is in dat opzicht zeer ge
slaagd. Het geluid is helder en
subtiel.
Alle vette randjes die bij 'Easy
pieces' in de weg zeten, zijn weg
gelaten. Een enkele keer, zoals in
'These days', bestaat de begelei
ding zelfs uit niet veel meer dan
één instrument. Ook de keuze
van de arrangementen is beter;
de uit duizenden te herkennen
trompet van Jon Hassell combi
neert in 'Big Snake' mooi met de
kwijnende zang van Cole. Een
enkele keer gaat het zowaar zelfs
wingen, zoals in het funky 'My
bag' of de rockende finale van
'Mister Malcontent'.
Daarbij komt dat Cole zich als
songschrijver weer van zijn beste
kant laat zien. De teksten zijn
vervuld van melancholie en hang
naar het verleden en vormen een
dankbare bron van studie voor
kenners van geschiedenis van de
popmuziek. Want C0I5 citeert
weer dat het een aard heeft en
dan is hij op zijn best.
Is Miles Davis de weg kwijt?
Inxs
Kick' (WEA)
Het Australische sextet Inxs
slaat hard toe op deze puike
plaat. De bedoeling van 'Kick'
was Europa te veroveren. Dat
moet inderdaad maar eens luk
ken. We zitten hier echt te wach
ten op de ruige, agressieve, vaak
zeer seksueel geladen Inxs-rock,
die de oude tijden van de Rolling
Stones in hun goede doen, doet
herleven.
Het moet maar eens uit zijn
met al die gel, die baby-faces en
dat één vingerspel op peperdure,
voorgeprogrammeerde toetsen-
bordjes. De hoes maakt al veel
duidelijk. Zwarte, leren kleding
en grote zwarten laarzen op een
skate-board. 'Kick' bevat elf
ijzersterke tracks, de meeste met
een speelduur van minder dan
3,5 minuten, en één mislukte bal
lad: 'Never tear us apart', nota
bene de single. Dat nummer is
absoluut niet representatief voor
Inxs en heeft het effect van een
kerstboom met Pasen.
De gitaar van een van de drie
broertjes Farriss klinkt zeer
angstaanjangend in de opener
'Guns in the sky' dat over SDI
handelt. Inxs grossiert in state
ments. Bijna elk nummer bevat
hooguit zes, zeven tekstregels
die weliswaar een samenhang
vormen maar ook op zichzelf
kunnen staan. Soms zijn het re
gelrechte clichés maar dat is
nooit storend want de voor
dracht van de uitstekende zanger
Michael Hutchence maakt veel,
zo niet, alles, goed.
Erotiek en seks zijn er volop in
'Need you tonight' en in 'Devil
inside'. Een paar stukken zijn ge
wijd aan de wil om zo veel moge
lijk vrij te zijn. Een uitgemolken
thema dat door de energie waar
mee er aandacht aan wordt be
steed toch fris blijft klinken.
Producent was deze keer (de
groep bestaat in 1989 tien jaar)
Chris Thomas, bekend van The
Pretenders. Hij heeft uitstekend
aangevoeld wat er met de twaalf
nummers moest gebeuren. Ze
klinken allemaal rauw maar glas
helder. De Aussies doen wat in
Europa steeds meer wordt ver
zuimd: pure rock en vage fusies
met andere stijlen botweg afwij-
