Dissonanten bij het Nieuwjaarsconcert
Duistere bla, bla
Bemachtigen van kaartje is een kwestie van loten
Trouwen als homo is laakbare daad tegenover de vrouw!
Stijlvolle uitvoering Weihnachtsoratorium
I
f
Vijftien jaar lang is het Nieuwjaarsconcert in Wenen opgesierd met
bloemen uit Holland. Daarbij deelden Nederlandse bloemenmeisjes
ook de boeketten uit aan de dirigent en de concertmeester.
Vanaf 1982 is deze decoratiedie dank zij de televisie bewonderd
kan worden in heel de wereld, uitgevoerd door Italianen en Oosten
rijkers.
De Oostenrijkse kwekers zouden uit concurrentie-overwegingen
de Hollandse bloemen hebben verdrongen uit de concertzaal, de Ita
lianen zouden meer geld hebben geboden voor hun presentatie, de
Hollanders namen de bloemen na het concert weer terug. Dat zijn de
drie verhalen die in Wenen over deze verandering de ronde doen.
Woordvoerder Duin van het Holland Bloemenbureau in Lisse:
"De ware reden is gewoon, dat we na vijftien jaar onze promotie
aandacht weer eens op iets anders wilden richten. Ons budget is be
perkt en we wilden andere landen weer eens wat meer aandacht ge
ven. We hebben zelf een einde gemaakt aan deze presentatie."
WENEN (GPD) - Wie als
buitenlander een kaartje wil
bemachtigen voor het
Weense Nieuwjaarsconcert,
is aangewezen op de loterij.
Onder de vele buitenlandse
aanvragers worden, elk jaar,
slechts tweehonderd kaar
ten verloot.
door
Wim Breedveld
De medewerkster op het bureau
van het 'Gesellschaft der Musik-
freunde in Wien', de vereniging die
het Nieuwjaarsconcert sinds 1941
organiseert, geeft met grote armge
baren aan hoe groot de stapel aan
vragen elk jaar weer is.
Die aanvragen moeten al op 1 ja
nuari 1988, wanneer Claudio Abba-
do het concert leidt, verstuurd wor
den voor het concert in 1989. Een
paar dagen daarna worden uit de
grote stapel een paar honderd
kaartjes getrokken, die de betrok
kenen dan na betaling van de en
treeprijs-die varieert van 15 gulden
(staanplaats) tot 350 gulden (de be
tere zitplaatsen) - krijgen toege
stuurd. De overige 1400 plaatsen
gaan naar de leden van de Weense
Muziekvereniging.
En natuurlijk gaan er twee kaart
jes naar Erna Grünwald en haar
man, want zij werkt in het concert
gebouw van de Wiener Philharmo-
niker. Ze zorgt voor een ordelijke
opstelling van de stoelen, regelt de
garderobe, stoft het orgel af en zal
voor geen prijs haar vrijkaartje van
de hand doen: "Het gebeurt wel
eens, dat we niet kunnen, maar dan
zijn er zoveel familieleden die we er
een pleziertje mee kunnen doen.
Natuurlijk kijken we dan zelf naar
de televisie-uitzending. Dat is ook
mooi".
Erna Grünwald is behalve mede
werkster ook een grote fan van het
Weense muziekgezelschap, dat
jaarlijks vele concerten geeft. Maar
het Nieuwjaarsconcert blijft voor
haar het hoogtepunt.
Herdenking
De geschiedenis van het Nieuw
jaarsconcert lijkt niet zo oud. Op 1
januari 1941 werd voor het eerst
een Nieuwjaarsconcert gegeven,
maar dat was in wezen de voortzet
ting van de jaarlijkse Strauss-con-
certen sinds 1925 in Wenen of Salz
burg. Dat jaar 1925 was geen puur
toeval; het was het jaar waarin her
dacht werd, dat Johan Strauss (de
zoon) honderd jaar daarvoor was
geboren. En in dat jaar werden
overal herdenkingsconcerten ge
geven.
In de jaren daarvoor werd zelden
door een groot orkest louter het
walsen-marsen- en polkarepertoi
re van de Strauss-familie op het
programma genomen. In hofkrin
gen rond de Keizer werd de muziek
van Strauss wel geaccepteerd,
maar alleen voor de hofbals. Èn ei
genlijk vond de keizer het volkse
muziek; goed voor koetsiers en ka
mermeisjes, maar niet voor een se
rieus concert van grote orkesten.
Toch was Johan Strauss jr. zowel
in als buiten Oostenrijk behoorlijk
beroemd en reisde hij de hele we
reld af. Tijdens de Wereldtentoon
stelling van 1873 waren het de Chi
nezen die in Wenen een
Strauss-concert organiseerden, dat
onder leiding kwam te staan van
Johan Strauss jr zelf. Bij die gele
genheid voerde hij verschillende
composities van zijn vader uit, van
Josef Lanner (de leermeester van
zijn vader) en zijn eigen onsterfelij
ke wals 'An der schonen blauen
Donau'.
Een en ander was een kolfje naar.
de hand van de Weense muziek-cri-
ticus Hanslick, die zich graag afzet
te tegen de muziek van Wagner en
Brahms: "Het is toch eigenlijk
treurig, dat Chinezen een concert
moeten geven, opdat we eindelijk
weer eens iets van Lanner en vader
Strauss te horen krijgen..."
Claudio Abba-
do, de nieuwe
chef-dirigent van
de Wiener Staats-
operleidt dit
maal het nieuw
jaarsconcert.
(Foto ANP).
Sindsdien werden met wat meer
regelmaat Strauss-concerten gege
ven, maar het duurde tot 1925 (het
Johan Strauss jr gedenkjaar) eer
het tot een jaarlijks herdenkings
concert kwam. Het initiatief daar
toe werd genomen door het orkest
van de Wiener Philharmoniker en
de Weense Journalisten-vereni
ging 'Concordia'.
Dirigent Clemens Kraus van de
Wiener Philharmoniker bracht de
ze concerten ook buiten Wenen: in
Salzburg en in Italië.
Televisie
En het is de televisie geweest, die
vanaf 1959 het jaarlijkse Strauss-
concert uiteindelijk naar de hele
wereld bracht door de wereldwijde
uitzending van het tweede deel van
het concert (alleen Amerika zendt
het concert integraal uit).
Diezelfde televisie maakte van
Willi Boskovsky een wereldbe
roemde dirigent, al was hij eigen
lijk geen dirigent en hanteerde hij
het stokje alleen maar op 1 januari
en op Oudejaarsavond.
Na de dood van de echte dirigent
Clemens Krauss in 1954 was er gro
te aarzeling over een nieuwe diri
gent.
"De Wiener Philharmoniker laat
zich niet leiden" wordt algemeen in
Wenen gezegd, waarmee dan een
snier wordt gegeven naar de als ar
rogant ervaren houding van de da
mes en heren van het orkest. Feit is
in elk geval, dat het orkest sterk ge
democratiseerd is en zelf mag be
palen, wie op de Puit de dirigeer
stok kan hanteren. En feit is ook,
dat de verenigde vergadering der
orkestleden in 1954 helemaal geen
trek had in een vreemde dirigent,
die met de eer en het prestige van
het inmiddels in Wenen uiterst po
pulaire Nieuwjaarsconcert zou
gaan strijken.
De orkestleden kwamen zelf met
een even diplomatieke als speèlse
oplossing. Hadden de Straussen
zelf niet als Stehgeiger hun eigen
orkesten geleid? Dan past het ook
in de Strauss-traditie, dat een eigen
lid van het orkest zelf spelend diri
geerde. En daarvoor werd concert
meester Willi Boskovsky unaniem
gekozen, hetgeen hem per tele
gram werd meegedeeld, toen hij in
Londen op toernee was.
Boskovsky heeft, dirigerend en
voorspelend met zijn viool, in elk
geval de Strauss-concerten wereld
wijd populair gemaakt. Niet in het
minst door de speelsheid, die hij in
het jaarlijkse concert wist te ver
vlechten - hij liet ooit een varken
door het orkest draven, net als
Strauss zelf ook ooit gedaan had -
en hij gaf het concert ook de klank
en de kleur van de Weense charme.
Pauze-uurtje
Maar de speelsheid en de televi
sie-uitzendingen werden niet alom
gewaardeerd. Een deel van het con
certpubliek - het zullen de gasten
geweest zijn, die nooit eens in
beeld kwamen - stoorde zich aan de
eigen wetten, die de televisie opleg
de. Die hielden onder andere in,
dat tussen het eerste en tweede
deel (het uitzendgedeelte) slechts
een korte pauze gehouden kon
worden om precies om twaalf uur
live te kunnen overschakelen. Weg
was het genoeglijke pauze-uurtje,
dat door velen werd benut om te
zien en gezien te worden en om
wensen uit te wisselen. Gebruike
lijke toegiften met snelle polka's
vielen weg.
Kritiek was er ook op de ballet
ten, die met het concert vervloch
ten werden in de televisie-uitzen
dingen. Die kritiek kwam voorna
melijk van het orkest, dat weinig
behoefte had aan artistieke concur
rentie. En er was kritiek van de pu
re muziekliefhebbers die eigenlijk
niets van het ballet moesten heb
ben en ook wel een einde hadden
willen zien aan de Willi Boskovsky-
show.
De Oostenrijkse televisie wilde
dit jaarlijkse spektakel echter niet
ontdoen van de mooie balletplaat
jes en bleek slechts bereid tot twee
concessies: niet meer dan tWee bal
letten en waar mogelijk opname op
lokatie in plaats van in de studio.
"An der schonen blauen Donau"
wordt altijd in de studio gedanst,
maar de tweede wals wordt zoveel
mogelijk op lokatie opgenomen.
De studio-wals wordt live uitge
zonden, de tweede wals is meestal
ingeblikt. Alleen vorig jaar werd
vanuit het beroemde slot Schönb-
runn een directe ballet-uitvoering
verzorgd naast het studio-ballet.
Choreografe Gerlinde Dill, direc
trice van het Operaballet: "Buiten
de studio hebben we niet altijd de
goede vloer om op spitzen te dan
sen. Daarom geven we het Donau-
ballet altijd in de studio. En de lo
katie zoeken we in Wenen of elders
in Oostenrijk. Voor het komende
concert hebben we gekozen voor
de pronkzaal van de Nationale Bi
bliotheek, waar we in de zomer op
namen gemaakt hebben. Opnamen
op twee verschillende hoogten,
waardoor we ook twee dansstijlen
kunnen mengen. Een symbiose
tussen gisteren en vandaag."
Dat moet dan een knipoog wor
den naar de jeugd, die de Oosten
rijkse televisie toch ook aan deze
traditionele uitzending hoopt te
binden. Het moet tevens een artis
tiek antwoord zijn op de in de
Weense pers onder het motto "be-
vrijdt-ons-concert-van-het-ballet"
gevoerde actie.
Gerlinde Dill kent de strijd tegen
het ballet, de roep om een meer
symfonisch werk en een 'dramat
scher' Nieuwjaarsconcert, waa
door Boskovsky moest wijken oi
plaats te maken voor Leon Maaze
Boskovsky zou een te volkse, 1
speelse show van het concert hel
ben gemaakt.
En wellicht stak het, dat hij ovei
al in de wereld werd gevraagd oi
Nieuwjaarsconcerten te geven. I
Japan, waar het orkest onder le
ding van Herbert von Karajan i
1959 een tournee maakte, dirigee
de Von Karajan alle concerten. B<
halve in Tokio waar de geldschii
ters van de toernee geëist haddei
dat Boskovsky zijn Nieuwjaar
concert zou leiden. En nog w<
midden in de zomer.
Miljoenenpubliek
Vreest Gerlinde Dill, die al vanj
1974 het ballet choreografeert, d;
zij ook eens plaats zal moeten m
ken, dat het ballet het verliest? Z<
als de Wiener Sangerknaben na ee
eerste optreden in een Nieuwjaar
concert werden weggeschreven a
een 'smartlappenkoortje'?
Dill: "Nee. Ook in de nieuwe pr<
grammering met minder lichtei
walsen of snelle polkas en m<
meer symfonische en dramatisch
muziek past het ballet. Strauss
deels ook voor de dans geschape
muziek".
Ze heeft bovendien rugdekkin
van de machtige televisie, die vo(
'het plaatje'- het is tenslotte gee
radio- het ballet nodig heeft. Haó
enige vrees zou kunnen zijn, dat d
muziekbeelden gemengd zoude
kunnen worden met mooie toerist
sche beelden van Oostenrijk, wj
in deze tijd van wereldwijde toeri:
me-promotie niet denkbeeldig i
en waarvoor ook al stemmen zij
opgegaan.
Dan zou deze charmante Weens
ballerina vechten voor haar balk
en weer medestanders vinden in d
critici, die voor pure, orkestrale r<
gistratie pleiten. "Waar vindt ee
ballet een miljoenenpubliek, zoal
wij dat krijgen voor onze Nieuv
jaarsballetten"?
Leids Theaterproject:
'Eccentric Steady Stand'. Spelers: Fred
Beerenfenger, Bart van Bezooijen. Kim
van der Heijden. Jan Dirk van den Hoorn,
Marije de Kruiff. Jaap Metzlar en Astrid
Vlasman. Decor: Frank Berbée Regie Li-
chaamswerk: Karin van Leeuwen. Regie
Tekst: Klaas Bolhuis. Gezien op 30 decem
ber in het Microtheater.
LEIDEN - Tegen het einde van
de voorstelling zien we een ac
teur, die een grote pan boven zijn
hoofd houdt. In die pan blijkt
verdunde chocolademelk te zit
ten. Met tussenpozen giet hij de
inhoud van de pan over zich uit,
terwijl hij iets over een of ander
college van een of andere hoogle
raar vertelt. Wat roept de aanblik
van zo'n scène nou eigenlijk op?
Het was niet lachwekkend, niet
triest, niet beangstigend, niet
ontluisterend, nietenzo
voorts - hooguit vreemd. Dat
geldt voor meer scènes, eigenlijk
voor de gehele produktie; voor
opgesteld dat de voorstelling een
geheel vormt, want zelfs dat is bij
zo'n slaapverwekkend samen
raapsel van teksten twijfelachtig.
De vraag dringt zich op: Wat
hebben de theatermakers hier
mee willen zeggen? Gaat het ei
genlijk wel om diepzinnige over
wegingen of is het alleen maar
duistere bla bla, dat hier wordt
vertoond? Misschien is het juist
de bedoeling dat er flink wordt
gepuzzeld? Misschien moet de
toeschouwer zelf via persoonlij
ke associaties of vanuit de con
text aan de getoonde scènes be
tekenissen en emoties toeken
nen. Stel dat dit zo is. Als theater
makers dat van de toeschouwer
verlangen, zullen ze er toch eerst
op de een of andere manier voor
moeten zorgen, dat ze het pu
bliek kunnen boeien. 'Eccentric
Steady Stand' is daartoe niet in
staat.
Het eerste gedeelte blijft ste
ken in vage kreten als "mag ik
het tijdgat voor monsters in drie
delig" en in verhalen over een or
ganisatie als 'filosofie onder
gronds'. Na een (veel te lang
changement) volgt het tweede
deel, waarin wordt teruggegaan
naar een kroegsituatie in januari
1984. Daar worden weer de nodi
ge monologen afgestoken: over
tijdsbeleving, over theater, over
de studie 'esthetische vormkun-
de', over een of andere Esther/
Esmeralda en over de relatie tus
sen clownsneuzen en vrouwen
borsten.
In deze kroegsituatie bestellen
de aanwezigen regelmatig choco
lademelk, hetgeen dan uiteinde
lijk uitmondt in de hierboven be
schreven scène. Alles wordt do
delijk ernstig voor het voetlicht
gebracht; geen spoor van humor,
ironie of zelfspot valt er te be
speuren. Het geheel is over het
algemeen nogal statisch. Op to
neel gebeurt vrij weinig, als er
teksten worden uitgesproken.
Soms vervalt men even in bewe
gingspatronen.
'Eccentric Steady Stand'
wordt als Leids theaterproject
aangekondigd; de produktie is
nog in het stadium van proef-
voorstellingen. Mocht men het
zinvol achten om hiermee door
te gaan, moet er in elk geval nog
heel wat gebeuren.
WIJNAND ZEILSTRA
Radioprogramma Homonos interviewt Reve over zijn homoseksualiteit
HILVERSUM (GPD) - In het NOS-
programma 'Homonos' is zaterdag
middag a.s. het eerste deel te horen
van een interview dat Jan Nauta
maakte met de volksschrijver Ge
rard Reve. Hoofdonderwerp van
gesprek is zijn 'coming out', het
openlijk uitkomen voor z'n homo
seksualiteit. Wie belust op sensatie,
en happig op zeer ironische of forse
uitspraken van de schrijver de ra
dio aanzet, zal bedrogen uitkomen.
Op ernstige, en ook milde, toon
verhaalt Reve over 'het probleem
van de homoseksualiteit', over de
reacties van de omgeving en over
zijn huwelijk met de dichteres
Hanny Michaelis.
Lee Towers wil straks 10 Ahoy's
'Ik denk dat ik het altijd wel ge
weten heb, dat ik het al geweten
heb van toen ik vier of vijfjaar was,'
ROTTERDAM/GRONINGEN (GPD) - De serie van acht Ahoy-concerten vertelt Gerard Reve aan het begin
in Rotterdam is voor Lee Towers een doorslaand succes geworden. Alle van het interview. In een wereld
acht concerten waren vrijwel uitverkocht. Lee Towers heeft daarom be- die niet zo sympathiek stond tegen
stoten dat hij in december volgend jaar met nog zwaarder technisch ge- over homoseksualiteit, was dat niet
schut terugkomt. 20'n plezierige ontdekking. Maar
„Het wordt een lustrum. Het is straks de vijfde keer dat ik Ahoy doe. Ik problematisch werd het pas in de
kan niet stoppen. Daarom durf ik het aan om door te gaan. Met een reeks puberteit, aldus Reve. 'Volgens
van tien concerten. Ik reken er op dat het weer vol zit", aldus Lee Towers, deskundigen moet ik toen een
- jeugdneurose hebben gehad, in die
OVERLEDEN - Patrick Bissell, een sterdanser van het American Ballet ^en huwelijk aangaan is de
Theatre, is gisteren dood aangetroffen in zijn appartement in Hoboken grootste fout die homoseksuelen
(New Jersey). De doodsoorzaak kon nog niet worden vastgesteld. Er wa
ren geen sporen van geweld op het stoffelijk overschot van de 30-jarige
Bissell.
De directeur van het American Ballet Theatre, Michail Barisjnikov,
noemde Patrick Bissell een van de briljantste dansers ter wereld. „Zijn
dood laat een enorme leegte achter in de wereld van de dans", verklaarde
Barisjnikov, die zeifin de jaren zeventig een wereldberoemd balletdanser
en choreograaf was.
Weihnachtsoratorium van J. S. Bach door
het Bachkoor Holland o.l.v. Charles de
Wolff, m.m.v. het Amsterdams Kameror
kest. Solisten: Marianne Koopman so
praan, Ulla Groenewold alt. Hein Meens te
nor, Klaus Mertens bas. Gehoord op 30 de-
cember in de Pieterskerk.
LEIDEN - Traditiegetrouw voer
de het Bachkoor Holland ook dit
jaar Bach's cantates voor de
diensten van Kerstmis tot en met
Driekoningen, die tezamen de
naam Weihnachtsoratorium heb
ben gekregen, integraal uit. Dus
niet alleen de eerste vier, zoals
meestal gebeurt in verband met
de lengte van het werk. Bij een
uitvoering zoals die door het
Bachkoor werd verzorgd is die
lengte nauwelijks merkbaar.
Charles de Wolff kiest zijn tempi
zeer doordacht en afwisselend,
en weet precies welke snelheid
hij zich met het koor kan veroor
loven. Ook in die snelle delen
blijft het koor homogeen en
doorzichtig zingen, koorzang
waann discipline en inspiratie
hnd in hand gaan.
Een groot aandeel in deze stijl
volle uitvoering had het Amster
dams Kamerorkest (leden van
het Concertgebouw Orkest), dat
steeds weer in staat blijkt zich
feilloos te voegen in de opvatting
van Charles de Wolff. Zowel de
begeleidingen als de solistische
bijdragen aan de aria's waren in
één woord af. Opvallend was de
lichtvoetige toets die de hele uit
voering kenmerkte, zowel in de
koorzang als in het orkestspel.
Op Hein Meens, een vaste me
dewerker van het Bachkoor,
rustte de omvangrijke taak de
woorden van de Evangelist èn de
zeer lastige tenoraria's te vertol
ken. Hij deed dit virtuoos en ex
pressief, tot en met de laatste aria
waar hij zich ondanks een opko
mend stemprobleem bewonde
renswaardig doorheen sloeg. Ul
la Groenewold, ook al een wat
licht getinte alt, zong haar aria's
met grote intensiteit.
Marianne Koopman, met een
wat dramatischer uitdrukking,
was in de duetten die zij met de
zeer fraai zingende bariton Klaus
Mertens te zingen had niet steeds
in evenwicht. Maar dat kan ook
aan mijn zitplaats in de zijbeuk
gelegen hebben. Van zitten ge
sproken: zouden de stoelenzet-
ters zelf niet eens kunnen proef-
zitten? Afgeknelde knieën zijn
weinig bevorderlijk voor mu
ziekgenot, zelfs wanneer sprake
is van een uitvoering die perfect
genoemd kan worden.
MIES ALBARDA
zijn homoseksualiteit herinnert hij
zich niet. Wel vond hij de uitspraak
van Karei, ooit gedaan in een inter
view, dat deze het zich niet kon
voorstellen dat iemand homosek
sueel kon zijn, erg vreemd.
Wie met zijn, of haar, homosek
sualiteit (nog) veel moeite heeft,
ondervindt mogelijk enige steun in
de boodschap die Reve tegen het
eind van de uitzending poneert.
'Het grondprobleem is dat de homo
zichzelf moet aanvaarden zoals hij
is'. Uit die zelfaanvaarding komt
volgens Reve pas de bevrijding
voort. 'De problematiek van de ho
moseksueel is in wezen de weer
spiegeling van de algemene mense
lijke problematiek'.
De Reve-fans die met grote gre
tigheid kennisnemen van alles wat
de schrijver, op wat voor wijze ook,
naar buiten brengt zullen in dit
'Homonos'-interview' wellicht niet
zoveel nieuwe dingen horen. Voor
al die anderen is het opzoeken van
Radio 5 best de moeite waard. Vol
gende week zaterdag wordt het
tweede deel van het interview uit
gezonden.
In de column, een vast onderdeel
van 'Homonos', komt zaterdag Jan
van Wijngaarden aan het woord.
Hij is hoofd van de Nationale Com
missie Aidsbestrijding. Hij vertel
hoe hij ontdekte dat hij homoseH
sueel was, tijdens zijn studenteij
tijd in Delft. Omdat de omgevin'
daar niet bepaald homo-vriend^
lijk was, ging hij naar Amsterdar1
•om daar medicijnen te studereij
Daar maakte hij kennis met he
COC en nam hij deel aan een werlj
groep 'Homoseksualiteit en Ge'
zondheidszorg'. Het leuke leveij
vertelt van Wijngaarden, werd doe
Aids op een gegeven moment ee
stuk ingewikkelder. Nu staat zij'
hele leven in dienst van de bestri,
ding van de ziekte (Radio 5, 16.3
uur).
RECORDDAG - Vlak voor het be
gin van 1988 heeft het Rijksmuse
um in Amsterdam met ruim 10.00
bezoekers de drukste dag van he
jaar meegemaakt. De belangste]
ling was zo groot dat de bezoeker
alleen in 'porties' naar binnen kor
den.
De grote toeloop naar het muse
um houdt verband met de tentoor
stelling 'Onze meesters van h(
landschap', die voor nieuwjaar eir
digt. Het Rijksmuseum trok in 198
in totaal ruim een miljoen bezo<
kers, ongeveer evenveel als in 198
en iets meer dan in 1986.
kunnen maken, stelt Reve in 'Ho
monos'. 'Je rijdt niet alleen jezelf in
de wielen, maar het is haast een
laakbare daad tegenover de
vrouw.' Open vertélt Reve over zijn
huwelijk en over de wroeging die
hij daarover heeft gehad. Wroeging
omwille van het feit dat hij zich
zeer bewust was van het feit homo
seksueel te zijn, en toch het huwe
lijk aanging.
In 1963, op een internationale
schrijversconferentie in Eding-
burgh kwam Reve, zo vertelt hij,
voor het eerst openlijk uit voor zijn
homo-zijn. 'Ik was helemaal in een
soort trance, dacht: nu heb ik het
gezegd.'
Erg aardig is ook het gedeelte
van het gesprek waarin Reve ver
telt over zijn ouders en zijn homo
seksualiteit. De portretten die hij,
in luttele zinnen, oproept van zijn
vader en moeder zijn scherp en te
gelijkertijd zeer mild. Maar praten
de over zijn vader kan de volks
schrijver het toch niet nalaten om
de communistische partij nog even
als een 'sekte' en als een 'beweging
van misdadigers' te typeren.
Reacties van zijn broer Karei op
DEN HAAG - Anne-Marie Heyligers en Eric van Ingen zijn gisteravom
in Den Haag onderscheiden door de Vereniging Vrienden van de Haags
Comedie. Van Ingen kreeg de prijs, een oorkonde en 1.500 gulden, voor zij
rol in 'Storm' van William Shakespeare. Heyligers werd onderscheide,
voor haar rol in 'Charing Cross Road 84' van James Roose Evans. Jaai
lijïcs zetten vrienden van het Haags toneelgezelschap op deze wijze een a<
teur en een actrice in het zonnetje. (foto anp
1
