'We zijn
niet meer
zo naief
Frizzle Sizzle wil af van
'lief imago
Funk au poivre
Koerswijziging
Albions hoop
Levensliederen
Bachkoor indriikwekkend
Gedreven
pianospel
Alwin Bar
Les liaisons dangereuses:
zonder gevaar, toch leuk
De vier meiden van de Hilversumse groep Frizzle Sizzle
hebben genoeg van het 'lieve' imago dat zij verworven
sinds het meedoen aan het Nationaal en Eurovisie
Songfestival in 1986. Stonden zij toen nog giechelend en
verlegen in romantische jurken op het podium, nu lijkt
het tij gekeerd. Marjon Keiler (17), Mandy Huydts (18)
en de zusjes Laura (19) en Karin (20) Vlasblom hebben
hun draai in de showbizz gevonden. Zelfverzekerd stapt
het viertal rond op party's en bereidt zich serieus voor
op een lange carrière in popiand. De Zilveren Harp die
zij onlangs ontvingen moet het talent onderstrepen dat
de vier meisjes in huis hebben.
HILVERSUM - Karin en haar zus
je Laura hebben vorig jaar hun
school afgemaakt. Mandy en Mar
jon hopen dit jaar te slagen voor
hun eindexamen. Karin: „Als die
twee van school zijn, gaan we er
echt tegenaan. Dat zijn we nu aan
het voorbereiden. Dan willen we
van zingen echt ons beroep gaan
maken. Nu treden we maximaal
twee keer per week op om Mandy
en Marjon zoveel mogelijk te spa
ren. Ik kijk er echt naar uit, om na
de zomer full-time met Frizzle Siz
zle te gaan werken."
door
Frederike Contant
Mandy Huydts ervaart, net als
Maijon, de druk van het slagen wel
als zwaar. „Natuurlijk wil ik zelf
ook graag van school, maar omdat
je weet dat Karin en Laura nu ei
genlijk al een jaar op te wachten, is
dat wel een extra pressie. Als ik faal
tijdens mijn examens, sta ik ook
hun toekomst weer1 in de weg. Maar
ik heb goede hoop dat het gaat luk-
ken."
Zolang Mandy en Maijon nog op
school zitten werkt Karin part-time
als vertegenwoordigster bij de kle
dingzaak van Sandra Reemers zus
je Marina. Marjon heeft zich voor
een jaar gestort op een studie psy
chologie. „Misschien dat ik dat la
ter wel afmaak. Voorlopig wil ik
het eerste jaar goed afsluiten en
dan met de groep optreden."
Ontwikkeling
Frizzle Sizzle heeft een storm
achtige ontwikkeling doorge
maakt sinds zij Nederland verte
genwoordigden in Noorwegen met
het liedje 'Alles heeft ritme'. De kri
tiek op- de Hilversumse meiden
groep was niet van de lucht. De
meisjes zouden niet kunnen zin
gen, waren te schaapachtig en bo
venal werden ze omschreven als
eendagsvliegen. Die voorspellin
gen zijn niet uitgekomen. Frizzle
Sizzle-heft zich gehandhaaft en is
in een dik jaar volwassen gewor
den. De plaat 'Talk it Over' is van
een heel ander niveau als het song
festivalliedje. De jury die de Zilve
ren Harpen aan de groep toekende
schreef dat tussen die twee liedjes
een ontwikkeling van vijfjaar leek
te zitten terwijl het toch maar een
jaar is.
Karin Vlasblom: „Voordat we als
Frizzle Sizzle naar het songfestival
gingen, hadden we gezongen in
'Kinderen voor Kinderen' en later
traden we samen op onder de naam
Sweet Society. Het beeld dat het
grote publiek van ons kreeg tijdens
het songfestival is wel een beetje
vertekend geweest. We voerden
echt een act op met die schattige
rokken in pastelkleuren. We geno
ten er wel van hoor, maar zo zijn we
eigenlijk nooit echt geweest. We
hebben toegestemd in die act om
dat we graag naar Noorwegen wil
den. Dat was toch de kans om voor
een enorm groot publiek naamsbe
kendheid te krijgen. Het was een
gok, maar we zijn er goed doorge
komen. We hebben een prima be
geleiding voor, tijdens en na het
festival gehad en nu bereiden we
ons voor om een gevestigde pop
groep te worden."
Mensenkennis
Laura, Mandy, Karin en Marjon
zeggen veel geleerd te hebben in de
tijd tussen het Songfestival en nu.
„We waren, en zijn natuurlijk nog
steeds, vrij jong toen we voor dat
miljoenenpubliek gingen zingen.
Die ervaring en alles wat daarna
over ons heen is gekomen heeft ons
veranderd. We zijn niet meer zo
naief, geloven mensen niet meer op
hun woord. Beloftes zijn snel ge
daan maar worden vaak niet nage
komen. Je leert wie je wel en wie je
niet kunt vertrouwen. We hebben
gewoon veel meer mensenkennis
gekregen dan de meeste leeftijds
genoten,"zo verwoordt Karin Vlas
blom de gevoelens van de groep.
De Frizzle Sizzles hebben een
weg uitgestippeld die zij willen be
wandelen als Marjon en Mandy van
school komen. „We willen een
proffessionele groep worden. Het
liefst gaan werken met een eigen
band en dan een toer maken langs
de schouwburgen. Dat lijkt ons het
einde. Dan kun je dansen, acteren,
zingen en improviseren. Echt iets
theater-achtigs doen. Natuurlijk
hopen we ook in diverse Europese
landen succes te krijgen. Zo'n jon
gen als Richenel is echt fantastisch
bezig. Nu maakt hij een tournee
door Italië. Dat willen we ook graag
doen. Dan verruim je je blik en dat
komt je ontwikkeling als groep
maar ook je persoonlijke ontwik
keling ten goede," aldus Laura
Vlasblom.
Privé-leven
Herman Joustra
Red Hot Chili Peppers
'The uplift mofo party plan'
(EMI)
Beastie Boys met brains? Frank
Zappa na een verjongingskuur?
Steve Miller in de wasmachine?
George Clinton in gevecht met
Dev Leppard? The Red Hot Chili
Peppers maken muziek die zich
amper laat beschrijven. Hun
naam klinkt naar gezellige
TexMex, maar niets is minder
waar. Waar rappers als Run DMC
en L.L. Cool J. blijven steken,
daar gaan de Peppers verder.
De kruising van funk met
heavy gitaren is inmiddels be
kend. Het leuke van The Peppers
is dat ze geen leentjebuur hoeven
te spelen bij hardrockbands,
maar met Hillel Slovak een zeer
bekwaam gitarist in eigen huis
hebben. The Peppers laten het
niet bij die combinatie. Ze voe
gen er zeer spitsvondige teksten
en joelende koortjes aan toe en
hebben als extra attractie nog
een bassist - Flea geheten - die
zeer avontuurlijk is ingesteld en
aan de snaren plukt dat het een
aard heeft.
'The uplift mofo party plan' is
de swingendste plaat die ik in tij
den heb gehoord. Zwakke num
mers staan er niet op, maar het in
westcoastsfeer opgetrokken 'Be
hind the sun's', de rock roll-
ode 'Backwoods' en het metalige
'No chump love sucker' verdie
nen een aparte vermelding. Sub
terranean Homesick Blues van
Bob Dylan krijgt van The Pep
pers zowel in muzikaal als in
tekstueel opzich een grondige
opknapbeurt.
Mij hoor je niet meer klagen.
AK
Rush
'Hold your fire' - Mercury
Een paar jaar geleden maakte
Rush nog pure symfonische
rock. Bombastische muziek met
een loodzware ondersteuning
van een scheurende gitaar, een
knorrende bas en en inventieve
spetterende drums. Naast het ge
bruik van de minder gangbare
maten viel de flinterdunne, soms
zelfs gillerige zang van Geddy
Lee op. Daar kwam de synthesi-
Red Hot Chili Peppers: spitsvondige tektsten en joelende koortjes.
zer bij, zonder dat de groep werd
uitgebreid, want je kunt wel
meerdere dingen tegelijk doen.
Zo kun je zingen met je stemban
den, de synthesizer bespelen met
je handen, en bassen met je voe
ten (op speciale pedalen).
Lee schijnt daar live in elk ge
val nauwelijks problemen mee te
hebben en gitarist Alex Lifeson
weet wat dat betreft ook van
wanten. En drummer Neil Peart
rijdt tijdens een optreden als een
gek heen en weer tussen de uit
einden van zijn gigantische
drumstel met complete klokken
spelen, gongs en andere percus
sie-instrumenten.
Maar de muziek is nu wat sim
peler geworden, minder druk
dan vroeger. Op de laatstet lp's
was er al sprake van een koers
wijziging, in^ de muziek vielen
steeds meer reggae-invloeden te
bespeuren. Het leek af en toe net
iets te veel op The Police. De
nieuwe langspeler 'Hold your fi
re' kent dat euvel niet. Af en toe
wel wat sporen van reggae, maar
het ligt er niet meer zo dik bo
venop.
De laatste tijd zong Geddy Lee
al een stuk rustiger. Door de
soms meerstemmige zang op de
nieuwe schijf komt dat allemaal
wat beter tot zijn recht. Vroeger
zong hij gek genoeg alleen
5 zijn best te prui
men, al haalt Rush toch niet het
bombastische niveau van vroe
ger. Maar vergeleken met de laat
ste lp's is er toch duidelijk spra
ke van een stijgende lijn. Zoals in
het nummer 'Open secrets', dat
toch weer aan het Rush van een
jaar of vijf geleden doet denken.
HJ
Screaming
Blue Messiahs
'Bikini red' (WEA)
Een zucht van verlichting:
daar is-ie dan eindelijk, de nieu
we van de Screaming Blue Mes
siahs. De bloeddoorlopen stem
van Bill Carter, het vernuftige
basspel van Chris Thompson en
de drumklappen van Kenny Har-
ris, waarop je huizen zou kunnen
bouwen, het is er allemaal weer.
Maar het meest bepalende ele
ment voor de Messiahs blijft ook
nu het gitaarspel van Carter,
wiens straffe ritmes en kaatsen
de riffs het geluid van de band
bepalen. Zeker in Engeland kun
nen op het moment weinig roek-
gitaristen aan hem tippen.
De Messiahs klinken meer en
meer als de enige echte opvol
gers van The Clash. Niet alleen
door het fanatisme van hun mu
ziek, maar ook omdat ze de gren
zen van de rock gaan aftasten.
Hun wilde haren raken ze daar
door wat kwijt. Daar komen
soms vreemde streken voor in de
paats. 'I can speak american' en
'Lie detector' zijn inhaaknum-
mers met backbeat en 'Waltz' is
zelfs een brave driekwartsmaat.
Daar staan een handvol fenome
nale rockers tegenover, zoals het
titelnummer 'Sweet water pools'
en vooral 'Jesus Chrysler drives
a Dodge'.
Het engagement is op 'Bikini
Red' wat minder prominent aan
wezig. In plaats daarvan verwij
zen opvallend veel teksten naar
de USA. Mooiste voorbeeld daar
van is 'I wanna be a flintstone'.
Jabba-dabba-doo, een geslaagd
loflief op de nostalgie.
Wie net zijn vertrouwen in de
Britse rock had verloren, kan
zich geen betere remedie wensen
dan de Screaming Blue Messi
ahs. Je moet er wel snel bij zijn,
want het schijnt dat multinatio
nals als de firma Bowie al hun
oog op de band hebben laten val
len. En dan is de lol er snel af.
AK
Tröckener Kecks
'Eén op een miljoen' (Torso)
De Tröckener Kecks kunnen
maar één kunstje: het betere le
venslied verpakken in stevige
rockmuziek. Dat kunstje krijgen
ze wel steeds beter onder de
knie. Met 'Betaalde Liefde' zwo
ren ze hun punk-achtige aanpak
af en 'Eén op een miljoen' is zelfs
een zeer toegankelijke plaat ge
worden. De toetsen van Thé Lau
halen de scherpe hoekjes eraf en
de gitaar klinkt solide als nooit
tevoren.
De charme van de Kecks
schuilt vooral in de teksten van
Rick de Leeuw. Nooit wordt hij
er moe van met zijn onvaste stem
de dromen en nachtmerries van
een jongeling te bezingen. Stee
vast in de eerste persoon enkel
voud en bijna altijd heeft die 'ik'
zulke problemen met de vrou
wen dat zelfs de drank geen soe
laas biedt. De teksten zijn onbe
holpen en juist daardoor zeer in
nemend.
'Tango aan zee' is een mooie
sfeerschets, maar veruit het
sterkste nummer is 'Nu of nooit',
waarin een oprechte hartekreet
samengaat met muzikaal ver
nuft. Ook 'Achter Glas' mag niet
onvermeld blijven, al is het al
leen maar omdat er eindelijk
weer eens een Bleke Jet in een
Nederlands liedje opduikt.
AK
niet ten koste gaan van bijvoor
beeld hun privé-leven. Laura: „We
doen er echt zoveel mogelijk aan
om in je vrije tijd gewoon jezelf te
blijven en ontspanning te zoeken
waarvan elk meisje op onze leeftijd
geniet. We gaan uit, doen aan sport,
gaan naar de bioscoop en besteden
tijd aan onze vrienden. Dat moet
ook zo blijven, anders hou je het
vast niet vol. Je kunt niet alleen le
ven en gelukkig zijn door te zingen
en applaus te krijgen. Gelukkig
lukt ons dat prima. We laten ons
ook niet leven door managers of
platenmaatschappijen. We hebben
natuurlijk het geluk dat we met z'n
vieren zijn, zodat het voor een an
der moeilijk is zijn of haar mening
op te dringen. Die heeft dan niet te
maken met een persoon, maar met
vier meiden die weten wat ze wel
en niet willen. Samen staan we
sterk."
Vierentwintig popgroepen over
in grote prijs van Nederland
AMSTERDAM (ANP) - Vierentwintig van de 161 popgroepen die hebben
deelgenomen aan de voorronden van het muziekconcours De Grote Prijs
van Nederland zijn door een jury geplaatst voor één van de drie semi-
finales.
De groepen waren te horen en te zien tijdens in totaal twintig voorron
den in het gehele land. Volgens de jury was de kwaliteit in vergelijking
met vorig jaar gestegen en waren alle genres goed vertegenwoordigd.
De semi-finales zijn op 27 november in Tivoli Utrecht, 28 november in
Noorderligt in Tilburg en 29 november in De Oosterpoort in Groningen.
Elke avond treden acht groepen op. Tijdens de semi-finales zal een des
kundige jury bepalen welke zes groepen mogen deelnemen aan de finale
op 12 december in Paradiso in Amsterdam. Daar mag elke groep voor
haar optreden van twintig minuten vrijelijk uit eigen repertoire putten.
De finalisten hebben dan in elk geval al een prijs: elke groep mag twee
dagen gratis haar muziek opnemen in een studio van de Stichting Pop
muziek Nederland in samenwerking met een technicus/producer.
Bachkoor Holland o.l.v. Charles de
Wolff met werken van Bach en
Rachmaninoff, met soli door Anne-
lies Ekeler alt en Kees Draaijer te-
Orgclsolo door Charles de
LEIDEN - Tweehonderd jaar
werd overbrugd in het program
ma van het Bachkoor met de uit
voering van Bach's motet 'Singet
dem Herrn ein neues Lied' en de
Vespers van Rachmaninoff, bei
de werken voortkomend uit een
diep religieus gevoel, maar o zo
verschillend getoonzet. Bach
schreef zijn motet in de com
plexe polyphonie waar hij een
meester in was, volgens het oude
dubbelkorige principe: twee ko
ren spelen een spel van vraag en
antwoord, of zoals in dit motet:
belichten verschillende kanten
en vullen elkaar aldus aan; aria
en koraal worden vervlochten. In
kleine bezetting gaf het Bach
koor er een heldere haast cleane
uitvoering van.
Zoals Bach in zijn kerkelijke
werken rekening had te houden
met de eisen van de liturgie, zo
schreef ook Rachmaninoff zijn
Vespers voor gebruik in de or
thodoxe liturgie, teruggrijpend
op de oude éénstemmige gezan
gen van diverse oorsprong. In de
Russisch-orthodoxe evenals
trouwens in de joods-orthodoxe
kerk is de muziek in hoge mate
emotioneel geladen, soms zelfs
dramatisch. Dit zal Rachmanin
off als romanticus zeker aange
sproken hebben maar de drama
tiek en de emotie die in dit werk
doorklinken hebben hun oor
sprong in een doorleefd religieus
gevoel.
Het Bachkoor heeft met deze
indrukwekkende en soms aan
grijpende uitvoering getoond
een koor te zijn dat bepaald niet
vastgeklonken zit aan Bach,
maar ook deze totaal andere stijl
van zingen aan te kunnen. Van
de beide solisten uit het koor
paste vooral de tenor perfect in
deze stijl. Een wat vreemde eend
in de bijt was de pianobegelei
ding van Hans Broekman, waar
schijnlijk bedoeld als rugge-
steuntje in deze a capella zettin
gen, maar qua klank zo weinig
passend dat het terecht was dat
de pianist zijn begeleiding zoveel
mogelijk wegmoffelde.
Als inleiding op het concert
speelde Charles de Wolff op het
prachtige orgel Choral 3 van
César Franck, en niet van Bach
zoals het programma ons wilde
doen geloven.
MIES ALBARDA
Eerste concert van een Chopinc.v-
clus door de pianist Alwin Bar. Ge
hoord op 20 november in dc kapel
zaal van K&O.
LEIDEN - Alwin Bar is geen on
bekende verschijning in Leiden.
Zo'n anderhalf jaar geleden gaf
hij ook een Chopin-cyclus bij K
&0 met deels andere werken.
Ditmaal had hij een interessant
programma met enkele minder
bekende werken, zoals Chopin's
jeugdwerk de le sonate op 4.
Belangwekkend is in het eer
ste deel hoe de thema's door alle
toonsoorten moduleren. Het
larghetto met zijn 5/4 maat en de
wilde finale contrasteren met el
kaar. In deze finale bleek dat Al
win Bar een gedreven pianist is,
die met grote energie zo'n stuk
tot het einde volhoudt en ook de
grote lijn in de gaten houdt.
Dankzij een uitgekiend pedaal-
gebruik hoor je het zangerige ka
rakter terwijl ook de snelle noten
duidelijk klinken.
Ook de poëzie van langzame
stukken werd overtuigend ver
tolkt, zoals in de bekende noctur
ne op. 32 nr 2. in As waarmee het
concert begon en de prelude op.
45 in cis, een heel apart stuk met
een soms declamatorisch karak
ter.
De tarantella op. 43 ging zo ra
zendsnel dat het springdanska
rakter wat verloren ging. Verder
waren de tempi heel evenwich
tig, ondanks de stuwing die past
in de snelle gedeelten. En die wa
ren er volop in de scherzo's die
Alwin Bar na de pauze speelde.
Chopin heeft er vier geschreven,
opgewonden stukken met lang
zame middengedeelten. Niet zo
vaak hoor je ze alle vier achter el
kaar spelen, maar Alwin Bar
deed het zonder zelfs tussendoor
van het podium terug te trekken.
Alsof dat niet genoeg was gaf hij
als toegift een wervelende etude
op. 15 nr. 12 (in c) met al zijn ge
broken accoorden over de hele
piano.
Het publiek kon genieten van
een krachtige pianoklank en
mannelijke lyriek. Van de over
stelpende hoeveelheid muziek
die Fréderic Chopin in zijn 39
jaar korte leven componeerde, is
nog meer te horen door dezelfde
pianist, en wel op 11 december
en op 29 januari.
FRANK DEN HERDER
DE APPEL - Hans Verhoeven (44)
wordt met ingang van het seizoen
1988-'89 de nieuwe zakelijk leider
van toneelgroep De Appel in Den
Haag. Nu nog wordt deze functie
waargenomen door Aat Greidanus,
mede-oprichter van De Appel.
Verhoeven is vanaf de oprichting
in 1973 zakelijk leider van de Am
sterdamse toneelgroep Baal. De
laatste twee jaar is Verhoeven ook
zakelijk directeur van theater Fras-
cati.
Lies van Bommel
(NCRV) overleden
HILVERSUM (GPD) - Lies van
Bommel, regisseuse-eindredactri
ce van het NCRV-programma 'Ja,
natuurlijk' is vanmorgen na een
kort ziekbed op 57-jarige leeftijd
overleden.
Mevrouw Van Bommel- Rouke-
ma wordt beschouwd als een van
de pioniers van de Nederlandse te
levisie. Zij was vanaf november
1951 aan de NCRV verbonden. 36
jaar lang heeft zij meegewerkt aan
honderden televisie-uitzendingen.
In 1966 produceerde zij de eerste
drama-serie op locatie van de
NCRV, 'De Eerste Man' met Rien
van Nuenen. Daarna tekende zij
tien jaar lang voor de produktie
van Farce Majeur. Vanaf'76 was zij
betrokken bij 'Ja, natuurlijk', waar
voor zij in eerste instantie ook de
produktie deed, en laten de eindre
dactie-regie.
Voorstelling: Les liaisons dange
reuses van Toneelgroep Theater.
Tekst: Christopher Hampton naar
de gelijknamige roman van Choder-
los de Laclos. Vertaling Ger Thijs.
Regie Adrian Brine. Leidse
Schouwburg. Gezien op 20 novem
ber.
LEIDEN - In 1981 bewerkte de
bekende Duitse toneelschrijver
Heiner Müller de briefroman Les
Liaisons Dangereuses van Chor-
derlos de Laclos uit 1781 tot een
toneelstuk: Kwartet. In dit be
rucht geworden stuk legde Mül
ler de nadruk op de laagheid en
de dierlijkheid van de twee
hoofdpersonen. Schrijver Chris
topher Hampton bewerkte het
boek in 1985 voor het Londonse
Shakespeare Company in een
heel wat kuisere en traditionele
re vorm. Hij koos voor een zoge
naamd well made play, dat
prompt bekroond werd met een
aantal belangrijke prijzen.
Les Liaisons Dangereuses gaat
over Marquise de Merteuil en
haar handlanger Vicomte de Val-
mont die er samen genoegen in
scheppen de achttiende eeuwse
Parijse salonwereld een ander le
ven in te blazen door allerlei ge
mene intriges te organiseren. In
opdracht van haar moet Valmont
nu, uit pure wraak en een sata
nisch genoegen, de toekomstige
bruid van een vroegere geliefde
verleiden. Voor Valmont een
koud kunstje. Hij heeft het zelf
echter voorzien op het toonbeeld
van deugd: Madame de Tourvel.
Wanneer hij echt verliefd op haar
blijkt te zijn, verklaard Merteuil
hem de oorlog want hij over
treedt de regels van hun af
spraak. Valmont gaat een
zwaardgevecht aan met Mer-
teuil's geliefde Le Chevalier
Danceny en hij sterft. Merteuil
heeft Valmont nu weliswaar ver
loren maar zij is klaar om in een
volgende intrige nieuwe slacht
offers te maken.
Binnen dit verhaal spelen zich
natuurlijk allerlei verwikkelin
gen af die even lachwekkend als
voorspelbaar zijn. Valmont is de
charmeur en hartenjager die met
zijn tong alle dames het bed in
praat en zijn slechte reputatie eer
aandoet. Alle elementen voor
een goed geolied stuk zijn aan
wezig: ieder woord heeft op zijn
minst een dubbele bodem en de
seksuele toespelingen zijn niet
van de lucht. De tekst is even
knap als vakkundig.
Regisseur Adrian Brine heeft
die tekst evenzeer vakkundig
aangepakt. Er wordt goed ge
speeld, de grappen worden goed
getimed en zijn niet al te vet. Hij
heeft het gevaar voor schmieren
net weten te ontwijken. Maar hoe
hard ik ook heb zitten lachen, het
- blijft konventioneel en risiko-
loos toneel. Alsof je naar de zo
veelste aflevering van een tv-se-
rie als Cheers zit te kijken: leuk
maar niet verrassend, knap maar
nooit verbluffend. Zodra je de
schouwburg uitloopt ben je het
alweer vergeten.
Wat dat betreft is de bewer
king van Müller eigentijds en ris
kant. Hij heeft iets willen zeggen
en koos daar een nieuwe, veel
aangrijpender vorm voor. Zijn
bewerking vergeet je niet zodra
je schouwburg uitloopt omdat
hij de essentie van De Laclos'
boek begreep: de mens is door
trapt en wat moeten wij daar
schaamteloos om lachen. To
neelgroep Theater maakt er een
weliswaar aangenaam niemen
dalletje van.
INGRID
VAN FRANKENHUYZEN
Frizzle Sizzle: 'We bereiden ons voor een gevestigde popgroep te worden
(foto GPD)
