Henk Hofstede: Er is veel humor in de band'
Leids Vrijetijdscentrum vol van The Nits
Jazz Ken Vos
Transparante
improvisaties
't Jazzorkest
uit de hemel
\C
Wi 4
Tobben met
groepsconcept
Bedachtzame,
rustige jazz
Grootste Mondriaan-tentoonstelling
ter wereld in Haags Gemeentemuseum
Bezetting
sterk in
'NatharT
'KLEINE APPELTJES'
ZATERDAG 24 OKTOBER 1987
KUNST
PAGINA 33
"Simpele herinneringen"
van bandleider Henk
Hofstede uit de tijd dat
deze tien was en opgroeide
in een buitenwijk van
Amsterdam, staan centraal
op de nieuwe, achtste
Nits-elpee, 'In the Dutch
mountains' getiteld.
Vorige week zaterdag
speelde het kwartet het
uitverkochte Leids
Vrijetijdscentrum plat.
Gisteren verscheen de
plaat in de winkels.
door
Wim Koevoet
LEIDEN - Dertien jaar bestaat de
groep nu. Elke plaat worden The
Nits beter, zo bewijzen ze ook weer
met 'In the Dutch mountains'. Dat
proces houdt echter geen gelijke
tred met de publieke belangstel
ling. En dat heeft weer gevolgen
voor de opstelling van de plate-
nuitgever. Zo hebben The Nits he
mel en aarde moeten bewegen om
van CBS een bescheiden budget
ter beschikking te krijgen het ma
ken van clips.
Bij de lancering van de vorige
Nits-elpee 'Henk', anderhalf jaar
geleden, deed zanger/gitarist Hof
stede een beetje verdrietig over dit
soort zaken. Vooral 'Hilversum'
moest het ontgelden. De gemiddel
de Scandinaviër en Zwitser
The Nits beter kennen dan de
trouw op Jan Rietman afstemmen
de Nederlander. In de kleedkamer
vóór het LVC-concert. laat Hofste
de zich 18 maanden later van zijn
opgeruimde, optimistische kant
zien. Van verbittering is geen spra
ke meer. Er staat veel te gebeuren,
zoals een toernee door Nederland
en Europa en MTV, een Ameri
kaans tv-station, zal de door The
Nits zelf vervaardigde clips de we
reld insturen. Ook zijn de Nitsle-
den afzonderlijk betrokken bij uit
eenlopende projecten en zal de
band concerten verzorgen met het
Bazelse symfonie-orkest. "Al die
dingen doen we niet voor het geld
alleen, maar meer omdat we ze be
langrijk vinden voor ons hoofd
zegt Hofstede. Ook het naderende
einde van de Hilversumse Nits-
boycot beschouwt hij als een op
pepper.
Hofstede: "Op 'Henk' werd van
uit de VARA heel positief gerea
geerd door een special aan ons te
wijden. Dat was onverwacht en
heel bijzonder voor Nederlandse
begrippen, om een programma te
maken met een groep die niet in de
top tien staat. Een en ander zegt
heel veel over de verhouding VA-
RA-Nits, we zijn liefhebbers van el
kaar, ha, ha".
"Voor de rest blijft het zeer on
voorspelbaar wat er op de radio ge
beurt. Neem nu de titelsong van
onze nieuwe plaat, dat is nu al een
top 40-hit".
gelopen jaren hebben we gewerkt
en gefunctioneerd zonder hits. Dat
doet de band eigenlijk wel goed. Te
merken dat je in heel Europa kunt
spelen - zeker na het uitkomen van
'Henk' zijn we heel Europa door
geweest, van Athene tot Helsinki -
zonder een top-zoveel-notering. Nu
is het zelfs dubbelop: we konden
zonder maar we krijgen er toch
één. Ik denk dat voor veel mensen
de laatste barrière is weggeno
men".
"Zwitserland, ja, dat is ons twee
de vaderland ondanks dat ik geen
liefhebber van de mentaliteit van
dat land ben. We hebben daar met
live-optredens een reputatie opge
bouwd waarvan we overigens in de
platenverkoop niets terug zien. We
hebben er altijd wel verkocht maar
altijd in dezelfde hoeveelheden.
We zijn een paar jaar geleden be
gonnen met een optreden in een
jazzclub in Bazel. Dat werden al
gauw zalen, theaters en afgelopen
zomer hebben we op de twee grote
festivals gestaan, één in het Frans
talige en één in het Duitstalige ge
bied en daar kwamen beide keren
10 a 15.000 mensen op af. In Zwit
serland zijn we een cultband met
een te grote aanhang, om nog cult
band te zijn".
Het publiek hoort jullie klaarblij
kelijk liever vanaf een podium dan
vanaf de plaat. Wellicht zijn de
verschillen te groot.
Philip Catherine
'Transparence' (24 ei
ber 1986. Timeless SJP 242).
Larry Schneider-Diederik
Wissels Quartet: 'Milanka' (Fe
bruari 1987. Timeless SJP 254).
Twee platen met gedeeltelijk de
zelfde bezetting, bestaande uit
Belgen (Catherine, Herr, Wissels
en Verderame), een Nederlander
(Hein van de Geijn), een Ameri
kaan (Schneider) en een Italiaan
(Aldo Romano), die allen een
soort muziek maken tussen nieu
we bop en fusion in. Die duide
lijk akoestische vorm van neo-
bop is de laatste jaren onder an
dere zeer populair bij Nederland
se conservatoriumstudenten en
het Amerikaanse en Japanse pu
bliek. getuige de vele platen die
in dit genre gemaakt worden.
Het biedt veel structurele hou
vast voor de musici, terwijl er
voor bespelers van melodie-in
strumenten veel gelegenheid is
om technische trucs te vertonen.
Het geeft ook aan hoe groot de
invloed van mensen als Michael
Brecker, Wynton Marsalis c.s. is
geworden.
Van de beide platen is die van
gitarist Catherine het aantrekke
lijkst. Catherine, al meer dan tien
jaar behorend tot d'e Europese
top, componeert niet onverdien
stelijk en weet bovenal de aan
dacht vast te houden door zijn
heldere improvisaties. De rol van
de andere musici is vrij beperkt,
wat jammer is, want het zou iets
meer contrast in het gebodene
kunnen brengen. Ook is er wei
nig gebruik gemaakt van de ta
lenten van Michel Herr (synthe
sizers) en drummer Romano. Dat
contrast is wat klankkleur be-1"*
treft nog verder te zoeken bij de
plaat van Schneider, die al heel
wat jaartjes meeloopt. Dat ligt
voornamelijk aan Schneider zelf.
die een enigszins ongepolijste
toon heeft die op den duur wat
gaat vervelen. Toch heeft de te
nor-saxofonist al een aardige
staat van dienst; hij speelde on
der meer met Bill Evans. Hier is
meer ruimte voor de begeleiders
gereserveerd, vooral voor pianist
Wissels natuurlijk, die ook elec-
tronische toesteninstrumenten
bespeelt. Bassist Van de Geijn
klinkt hier en daar vals, terwijl
Mimi Verderame wat zwaar op
de hand drumt. De opname van
SJP 242 is beter dan die van SJP
254. De persingen zijn goéd.
Mites Davis
'Live Miles: More from the Le
gendary Carnegie Hall Concert'
(19 mei 1961. CBS 460064-1,
460064-2 (CD)
Met deze plaat is iets bijzonders
aan de hand; niet zozeer omdat
het er eentje van Miles is - op
zich al reden genoeg voor CBS
om veel omzet te verwachten -
maar deze is beter dan het 'eerste
deel', 'At Carnegie Hall'. Die lp
werd vijfentwintig jaar geleden
uitgebracht onder deze mislei
dende titel, want één nummer
stamde toen van een studioses
sie. Dit keer is alles wel van dat
concert, en ook van hogere muzi
kale kwaliteit. Waarom het zo
lang geduurd heeft, weet de pla
tenfirma het beste, maar nu Da-
vis naar Warner Bros is overge
stapt, zullen er wellicht nog vele
volgen van CBS. Een andere re
den voor dat lange wachten zijn
de technische schoonheids
foutjes die niet verdoezeld wer
den.
Er zijn fouten met de opnamen
gemaakt, zoals microfoons die
verkeerd uitgestuurd worden.
Daarnaast verkeert Miles welis
waar creatief in goede vorm.
maar blaast hij hier en daar wel
een fout nootje. Ook is de em
bouchure van de trompettist niet
vlekkeloos. U zult zich nu afvra
gen waarom dit produkt dan wel
zeer goed te pruimen is. Dat kant
vooral door het briljante spel van
zijn begeleiders, zowel van het
toenmalige kwintet als van het
Gil Evans orkest dat op twee
bandjes te horen is. Hank Mo-
bley (tenorsax) en Wynton Kelly
(piano) heb ik zelden beter en na
tuurlijker horen soleren, terwijl
ze op dit gebied van huis uit al
niet de minsten waren. Helaas
spelen beiden nu in het grote
jazzorkest in de hemel. Opname
en technische aanpassing: matig.
De persing (CD) is minder dan
we van dit bedrijf gewend zijn.
En dan te bedenken dat 'At Car
negie Hall' nooit tot mijn favorie
te Miles-platen heeft behoord.
Sonny Rollings in vroegere ja-
Sonny Rollins
'G-Man' (16 augustus 1986 en 9
april 1987. Milestone M-9150).
Rollins (New York 1929) wordt
door velen beschouwd als de
beste tenorsaxofonist ter wereld,
ondanks enkele minder goede
platen de afgelopen jaren. Geluk
kig kan worden vastgesteld dat
dit album niet tot die categorie
behoort. Helaas werd, om welke
reden dan ook, Rollins weer niet
in absolute topvorm vastgelegd
en is het niveau van deze plaat
vergelijkbaar met de vorige, 'The
Solo Album', waarop hij net met
de top van zijn kunnen haalde.
Kennelijk is de live opgenomen
muziek bedoeld voor een film
(met de titel 'Saxophone Colos
sus' over Rollins zelf.
Rollins op subtop-niveau is
nog altijd beter dan 99% van de
andere saxofonisten en het is
dan ook genieten geblazen. We-
derdom heeft hij voor melodisch
en harmonisch vrij banaal mate
riaal gekozen, dat goed in het ge
hoor ligt. Het titelnummer geeft
Rollins ruim de gelgenheid zijn
trukendoos open te gooien met
harmonische uitstapjes, tem
poversnellingen, -vertragingen
en geluidseffecten. Een genoe
gen is het onmiddellijk herken
bare recalcitrante en droge ge
luid van zijn tenorsax.
Heel anders staat het met de
achterkant, waarop zijn sidemen
in 'Kim', ook van Rollins zelf,
veel soloruimte krijgen zonder
daar iets interessants mee te
kunnen doen. Tekenend is dat la
ter in de studio Rollins' tenor in-
gedubd moest worden. Na een
vervelende 'fade-in' - nergens
voor nodig, zo lang is die plaat
ook weer niet - het bekende
'Don't Stop the Carnival' dat de
leider circa driehonderd keer
eerder beter heeft gespeeld.
Kortom, Rollins blijft tobben
met zijn groepsconcept (zo slecht
zijn die begeleiders toch ook
niet). Een lichtpuntje is het goe
de spel van drummer Marvin
'Smitty' Smith. Deze ouderwets
klinkende plaat werd redelijk
opgenomen en goed geperst.
Horvitz, Morris, Previte
Wayne Horvitz-Butch Morris-
Robert Previte: 'Nine below Ze
ro' (Januari 1986. Sound Aspects
SAS 014).
Op deze (Duitse) plaat zijn drie
van de belangrijkste hedendaag
se New Yorkse musici verenigd.
Alle drie timmeren al langere tijd
aan de weg. Morris kent zo lang
zamerhand elke rechtgeaarde
liefhebber van geïmproviseerde
muziek in Nederland wel, vooral
door zijn activiteiten als arran
geur voor de grotere groepen van
Dvid Murray. Als cornettist is
Morris nooit zo bekend gewor
den, waarschijnlijk omdat hij als
leider slechts enkele moeilijk
verkrijgbare platen maakte. Een
stuk jonger zijn Horvitz (toetsen)
en Previte (slagwerk), beide ar
tiesten met een groot gevoel voor
de diverse tradities in de jazz en
de 'serieuze' mqziek. De leiding
bij deze opnamen had kennelijk
Horvitz, die voor de meeste com
posities tekende.
Van Horvitz' capaciteiten heb
ik nooit echt hoogte kunnen krij
gen, niet het minst omdat hij zich
nooit te buiten gaat aan wat in de
wandeling 'vuurwerk' heet. Ook
deze lp is bedachtzaam te noe
men, zoals je dat zou verwachten
bij labels als Windham Hill en
ECM, met goede reputaties voor
beschaafd improviseren.
Een groot verschil is echter de
wijze waarop de musici te werk
gaan; niet zozeer mooie noten
zoeken, als wel een serieus
klankonderzoek, waarbij zonder
géne leentjebuur wordt gespeeld
door alles over te nemen van an
dere muziekdisciplines wat maar
los of vast zit. Het resultaat is een
interessant mengsel van mooie
klanken, dat nooit verveelt on
danks de genoemde sfeer van
rust die elke improvisatie uit
straalt. Goede opname, redelijke
persing.
die Karei Appel ter gelegenheid
van de 100ste verjaardag van dit
merk heeft beschilderddient als
voorbeeld voor honderden 'kleine
Appeltjes'. De jeugdige bezoekers
van 'Kinderland' in Rosmalen mó
gen naar hartelust en naar eigen
inzicht 20 oude auto's beschilderen.
De auto van Appel is op dit moment
te zien in het Rosmalense Autotron.
een themapark over vervoer.
(foto ANP»
VENTURA HERDACHT - Presi
dent Francois Mitterrand, premier
Jacques Chirac en de minister van
binnenlandse zaken, Charles Pas-
qua, hebben gisteren de op 68-jari-
ge leeftijd plotseling overleden
filmacteur Lino Ventura herdacht.
Mitterrand noemde hem "sym
bool van menselijkheid en groot
moedigheid". "Met Ventura," al
dus de president, "is een groot ac
teur en man met een groot hart
heengegaan."
DEN HAAG (ANP) - Het Haagse
Gemeentemuseum zal begin vol
gend jaar ruim 250 schilderijen van
Mondriaan tentoonstellen. Vol
gens een woordvoerder van het
museum gaat het om "de grootste
collectie Mondriaans ooit bij elkaar
geëxposeerd".
De tentoonstelling is mogelijk
geworden doordat de 91-jarige
Amerikaan Sidney Janis bereid is
om zijn particuliere verzameling
van 69 doeken (tijdelijk) naar Den
Haag te sturen. Deze grootste parti
culiere verzameling Mondriaans
ter wereld wordt aangevuld met
werken van het gemeentemuseum
zelf, dat op zijn beurt als museum
over de grootste collectie van de
Nederlandse schilder beschikt. De
zo ontstane tentoonstelling bevat
werken uit alle periodes van Mond
riaan. "Een zeer evenwichtig ge
heel", aldus mederwerker H. Hen-
kels van het museum.
De collectie van Sidney Jams is
nog nooit in zijn geheel geexpo-
seerd. "Hooguit zijn er eens drie of
vier schildèrijen tegelijkertijd te
bezichtigen geweest". Henkels se
lecteerde de werken in Amerika.
"Waarschijnlijk ben ik buiten de
familie Janis de enige op de wereld
die de gehele collectie ooit heeft ge
zien". Gezien de leeftijd van de ei
genaar is hij overigens bang dat het
de laatste kans is om deze tentoon
stelling te organiseren. De collectie
zal waarschijnlijk over enkele jaren
uit elkaar vallen.
Als tegenprestatie stelt het ge
meentemuseum veertig Mondn-
aans beschikbaar voor een exp< i-
tie in de Verenigde Staten. De nieu
we directeur R. Fuchs, die per 1 no
vember is benoemd, kondigde eer
der aan een einde te willen maken
aan het vele reizen van de schilde
rijen. Voor deze tentoonstelling
maakt hij echter een uitzondering,
zo liet Henkels weten.
'Nathan de Wijze' van G.E. Lessing
door Stiehting de Jungle. Regie:
Joanna Bilska. Decor/kostuums:
Danielle Waslander. Vertaling:
Dolf Verspoor. Gezien op 23 okto
ber in de Leidse Schouwburg.
LEIDEN - Drie grote namen
uit de Nederlandse toneelwe
reld en één van de bekendste
klassiekers uit de Duitse litera
tuur - de Leidse schouwburg
was daarom geheel uitver
kocht. Het zogenaamde 'ster-
rentoneel' in klassiek repertoi
re komt immers in ons huidige
toneelbestel niet meer zo vaak
voor. Bernard Droog schittert
als Nathan. De rol ligt hem
zichtbaar na aan het hart. Gran
de dame Ellen Vogel speelt zo
als altijd met allure en Henk
van Ulsen vervult met beschei
den spel een belangrijke rol in
het geheel.
Daarnaast treden enkele oor
spronkelijk niet-Nederlandse
acteurs op: de Koerd Ibrahim
Selman als de sultan en
Suchitra Sewrattan als diens
zuster. Mnine Houcine is af
komstig uit Marokko en Hans
Radloff uit de DDR. Hun speel
stijl wijkt vaak sterk af van die
van de Nederlanders, hun min
of meer sterke accent constras-
teert met de klassiek geschool
de dictie van de Nederlanders.
Zeker bij dit stuk past een der
gelijke Ideurrijke internationa
le rolbezetting uitstekend
De 'Nathan' van Lessing
speelt zich af in Jeruzalem ten
tijde van de derde kruistocht.
Door een bijna sprookjesachti
ge handeling worden in dit stuk
de drie religies Jodendom,
Christendom, Islam met elkaar
geconfronteerd. Wanneer de
sultan de "wijze Nathan"
vraagt, welke van de drie gods
diensten hij de beste acht, ver
telt Nathan de beroemde (aan
Boccaccio ontleende) ringpara-
bel, waarin de drie godsdien
sten met drie volstrekt gelijk
waardige ringen vergeleken
worden. Uiteindelijk komt het
bij Lessing letterlijk tot een ver
broedering: verschillende per
sonages blijken bloedverwant
te zijn.
In de regie van Joanna Bilska
ziet dat vrijwel altijd symbo
lisch opgevatte slotbeeld er
aanmerkelijk minder harmoni
eus uit. Nathan loopt weg met
gebogen hoofd, het beeld ver
start en het licht is kil. Dat is om
twee redenen een interessante
keuze geweest. Ook al wordt d 11
stuk altijd als 'loflied op de tole
rantie' of als 'pleidooi voor het
humaniteitsideaal' bestem
peld, over de interpretatie van
het slot hebben heel wat letter
kundigen nagedacht. De af
zwakking van het harmonieuze
slot is ook zeker gepast tegen
over de actualiteit van het in dit
stuk behandelde vraagstuk, al
leen al bijvoorbeeld met hot
oog op de huidige situatie in Li
banon.
WIJNAND ZEILSTRA
deze plaat hebben we onze les ge
leerd. We hebben gekozen voor een
live-registratie zonder publiek, in
onze eigen ruimte, een gymzaal in
Amsterdam. Er is ook niet gepro-
duced. We hebben de nummers ge
woon gespeeld en direct opgeno-
"Het grootste deel van de teksten
is gebaseerd op mijn verleden. Ik
beschrijf het leven in een buiten
wijk te Amsterdam. Alledaagse za
ken die ik heb verknipt tot bizarre
stukken. De eerste zin van de elpee
is: "Ik werd geboren in een dal van
bakstenen". Het was écht een soort
kom, die buurt, vandaar. Weet je,
ik wil niet zo veel verzinnen. Ik
schrijf liever op wat er is gebeurd.
Dat is een eerlijke manier, ik wilde
een eerlijke elpee maken die eer
lijk moest worden opgenomen.
Wél met een heleboel kronkels,
want anders zouden het The Nits
niet zijn".
Je bent nu 36 en dertien jaar be
zig met The Nits en nog steeds sta je
wat Nederland betreft met prachti
ge muziek in slecht gesubsidieerde,
rokerige jongerencentra te spelen.
Reken je nou nog verder op iets?
"Ik moet bekennen dat ik het le
ven met de band, het reizen, juist
steeds leuker vind. Vijf jaar gele
den had ik dat niet tegen je gezegd.
Toen dacht ik: het loopt af, net als
met de voetballer die een sigaren-
zaakje gaat kopen. Maar het omge
keerde is gebeurd. Het is interes
santer, kleurrijker geworden, het
begint meer zin te krijgen. Dat be
sef is belangrijker geworden in be
slissingen over de toekomst. Ei
genlijk is het dus moeilijker gewor
den want ik dacht eerst in termen
van slijten en afbouwen. Nu zie ik
in dóórgaan meer iets van volgroei
ing. En dat stelt eisen aan jezelf. Ik
denk trouwens dat dit een alge
meen verschijnsel is: steeds meer
mensen die met muziek bezig zijn
gaan steeds langer door en worden
steeds ouder worden alvorens ze
ophouden".
Maar in Nederland heb je toch
niets meer te zoeken, driekwart van
het jaar zijn jullie in het buiten
land. de Nederlandse poppers be
steed jaargangen lang geen aan
dacht aan julliede disjockeys
draaien alleen maar hits enzo
voorts. enzovoorts.
"Nee. hoor. Nederland is en blijft
onze thuishaven. We zullen altijd
in Nederland blijven spelen. Maar
het heeft niet zo veel zin om drie
keer rond te gaan in Nederland
met hetzelfde materiaal. Dat is niet
fair tegenover je publiek en niet te
genover jonge bands die het circuit
in willen komen".
"Natuurlijk, het is wel eens ma
ger in Nederland. We zijn er in dit
land ook nog eens erg goed in om
binnen dat heel kleine wereldje
waar alles gebeurt, plotseling za
ken scherper te gaan stellen. Dan
gaat men elkaar binnen radio en tv
heel erg beconcurreren. Maar als je
een aantal dagen in het buitenland
vertoeft, weet je wel beter. Ik be
doel: als ik in een uitverkochte zaal
The Nits: v.l.n. r. Rob Kloet (drummer), Henk Hofstede (gitarist!zanger).
Robert-Jan Stips (toetsen), en Joke Geraets (bas). foto Henk Bouwman»
in Helsinki optreed dan maak ik
me niet meer druk of Jan Rietman
me nou wel of niet in zijn Los-Vast
wil. Dat betekent niet dat ik daar
niet wil spelen, maar het is niet zo
belangrijk. Er valt heel goed te toe
ren in Europa. Er zijn zat Europea
nen die geïnteresseerd zijn in Ne
derlandse muziek".
Waarom maak je geen dubbelli-
ve-elpee voor Scandinavië en Zwit
serland?
"Ha, ha. Nee, dat nooit, ook al
zou die in Zwitserland inslaan als
een bom. Nee, je moet zoiets zelf
ook leuk vinden. We zouden er ook
heel andere nummers op zetten
dan men verwacht. Er blijft altijd
een soort van onverkoopbaarheid
in The Nits zitten. Gewoon omdat
we een te grillige band zijn, niet
volgens één formule willen
werken. Dat kunnen we ook niet,
we kunnen niet zeggen: en nu gaan
we een jaar lang André Hazes spe
len of Duran Duran. Dat zijn we al
dertien jaar lang nooit van plan ge
weest. Doen we het wel, dan is het
afgelopen, is er geen band meer.
Zoals het nu gaat, gaat het goed.
We hebben bewezen dat we met
onze eigen, onverkoopbare manier
een top 40-hit kunnen maken. De
mensen kopen het toch, daar is
niks tegen te doen. ook al stopt een
disc-jockey een plaat nog zo veel
weg, als er in twee weken 7.000
mensen tot aanschaf over gaan,
dan ben je verloren. Blij dat ons
dat nu ook eens overkomt".
Hebben jullie het vaak over dit
soort dingen, is het misschien zelfs
jullie strategie?
"Het komt wel ter sprake, af en
toe. Maar we zijn niet van die se
rieuze vergaderaars. Er is veel hu
mor in de band. Meer humor dan
evaluaties, ha, ha".
Elf miljoen voor Gutenberg Bijbel
NEW YORK (AP) - Bij Christie's
in New York is gisteren een Guten
berg Bijbel gekocht voor een be
drag van circa 11 miljoen gulden.
Tweemaal zoveel als de oude re-
cordprijs. Volgens het veilinghuis
is nog nooit eerder zo'n prijs voor
een boek betaald. De bijbel is in het
bezit gekomen van het grootste
boekwinkelconcern van Japan,
Maruzen in Tokyo.
1455 werd
resterende Gutenberg Bijbels. De
drukker moet in totaal 185 Bijbels
hebben gedrukt.
In 1978 werd een Gutenberg Bij
bel door Christie's verkocht voor
2,2 miljoen dollar
Het geveilde boek - dat in 1950
voor 150.000 gulden werd verkocht
- was in het bezit van een stichting
van de katholieke kerk in Los An
gels. Met de opbrengst wil deze
stichting de priesteropleiding be
kostigen.
