lijden op Wall Street Lunetten: symbool van falend beleid Onzekerheid op de beurs na Zwarte Maandag Laatste Moluks woonoord moet volgend jaar dicht ZATERDAG 24 OKTOBER 1987 Recessie of Depressie? Is de inzinking van Wall Street slechts tijdelijk of is dit 'het begin van het einde', zoals een geïnteresseerde buitenstaander somber oordeelde. Een dag na Zwarte Maandag nam correspondent Henk Dam een kijkje binnen en buiten het beursgebouw van New York. Het is één dag na de grootste klap die Wall Street sinds de Eerste We reldoorlog te verduren kreeg, maar buiten het gebouw van de New York Stock Exchange, de beurs, is het zowaar gezellig. door Henk Dam Het zonnetje schijnt, de straat is zo vol mensen dat de auto's meer stilstaan dan rijden en de verkopers van New Yorkse lekkernijen als pretzels (krakelingen), bagels (ronde broodjes met een gat in het midden) en ander calorierijk voedsel doen goede zaken. Op de trappen van het neo-klassieke gebouw aan de overkant van de straat zitten secretaresses hun lunch te eten. Toeristen raadplegen er hun kleurrijke gidsjes, en cameraploegen zoeken de beste plaatsjes voor een shot van het beursgebouw. Het tafereel op de brede trappen doet onmiddellijk denken aan de foto die de zelfde ochtend in een aantal kranten stond. De foto, gemaakt in oktober 1929, toont dezelfde trappen die vol stonden met somber kijkende mannen, bijna al lemaal met een hoed op. Wat een verschil tussen toen en nu. Aan de gezichten op de krantefoto is de stille verbijstering te zien over de ravage die zich op de beurs aan het afspelen was: de krach, de totaal onverwachte val van de aandelen die de grote crisis van de jaren '30 zou inluiden. Straattoneel Op de trappen is nu sprake van een goedgemutst soort nieuwsgierigheid. Ie der zit te wachten op de grappen van de ander. Het is straattoneel waarbij spelers en toeschouwers tot dezelfde groep be horen. „Is er hier iemand die zichzelf om het leven wil brengen? Kunt u me dan misschien het raam aanwijzen waaruit u wilt vallen?", scheeuwt een dikke pers fotograaf die daarmee het beoogde har telijke gelach oogst. Niet minder grappig vindt de meute de evangelist die door een rode mega foon het einde der tijden aankondigt. „Is er dan niemand met een bezwaard ge moed?", schalt hij door zijn stemverster- ker, en ook daar moeten de mensen be hoorlijk om lachen. Buiten het beursgebouw staat een lan ge rij wachtenden. Het zijn mensen die gebruik willen maken van de sinds jaar en dag bestaande mogelijkheid om gra tis, als bezoeker, het spektakel op de beurs bij te wonen. Een jongeman naast me, die de Wall Street Journal onder één arm geklemd heeft, en met de hand van z'n andere arm een transistorradiootje aan het oor houdt, doceert: "Gisteren, dat was niet meer dan een markt-correctie. De Dow is nu al weer 180 punten gestegen. Hier, ik hoor het net. Het was gewoon een beetje te hard gegaan, en dan krijg je altijd een situatie waarbij mensen bang worden. Toen gisterochtend het nieuws over de aanval'op de Iraanse boorplatforms vrij kwam, ontaardde die nervositeit in pa niek. Iedereen ging verkopen", legt hij uit. Zijn versie van het verhaal van Zwarte Maandag wordt gretig weersproken door een oudere dame voor ons, die zich omdraait en orakelt: „Hoe kom je erbij. Wat wij gisteren gezien hebben is het be gin van de Depressie. Het is niets meer en vooral niets minder dan dat". Einde der tijden Haar vriendin ziet het leven ook al niet vreugdevol in. „Het is het begin van het einde", zegt ze somber. „Ik ben hier spe ciaal naar toe gekomen óm het te zien gebeuren". Reactie elders uit de rij: „Sommige mensen zien achter elke boom het einde der tijden. Heus, we krij gen geen depressie. Een recessie mis schien, maar geen depressie. We zitten niet meer in de jaren dertig". Afleiding genoeg, tijdens het wachten. Nu en dan komt uit de staf-ingang van het beursgebouw een medewerker naar buiten om een sigaretje te roken (in de zaal mag dat niet). Een prooi voor de wachtende journalisten. Tito Corsino, een twintiger in een rood klerkenjasje, laat zich die tijdelijke roem graag welge vallen. „Hij is weer aan het zakken", zegt hij achteloos. „Net stond de Dow op bijna plus 200, maar toen ik wegging al weer op 140. Moet je opletten wat er gebeurt als-ie beneden de nul komt. Dan gaat- ie net als gisteren pffff...", en met een dalende fluittoon en en een naar bene den wijzende duim zet hij zijn woorden kracht bii. Een klein opstootje naast de rij. Een handelaar is naar buiten gekomen, en de cameraploegen schieten op hem af. „De markt is nog zeer nerveus, maar het is in ieder geval niet meer zo'n pandemo nium als gisteren", luidt zijn pasklare tekst, waarna hij snel op weg gaat naar zijn lunch. Binnen, in het beursgebouw zelf, is pas goed te zien hoezeer de aandelen handel voor veel Amerikanen (een kwart van de Amerikaanse gezinnen heeft aan delen) leeft. In een kleine bezoekerszaal staat een groepje mensen rond een beeldscherm. Het scherm meldt de laat ste koersen. De helgroene letters geven geheime boodschappen als: MLPax 1 PN 47-43 DT 1019 CD 1 die voor de leek niet echt opwindend van aard zijn, maar voor de kenners, evèn spannend als de avonturen van Arendsoog. Naar believen kunnen de koersen van alle 1500 maatschappijen die op de beurs verhandeld worden, op het scherm wor den opgeroepen. Beneden in het scherm staan indexen te lezen, die, zoals dat dan heet, de trends aangeven. Linksonder de code die de meeste belangstelling trekt: indu, dat staat voor 'Industrial Dow Jo nes Index', de prestigieuze index waarin de aandelen van de grootste bedrijven die op de beurs worden verhandeld, zijn opgenomen. 'Indu +80', zo flikkert op het scherm én het groepje mannen en vrouwen er omheen beweegt onrustig heen en weer. „De liften gaan vanaf nu alleen nog maar naar beneden", roept een grapjas, terwijl de index geruisloos verder daalt naar +63. „Wat betekent de code sui", wil ie mand weten. „Suicide" (zelfmoord), ant woordt een snelle geest, want de galgen humor bloeit terwijl op het scherm ach ter 'indu' steeds lagere cijfers te zien zijn. Vraag uit de groep: „Kun je je iemand voorstellen die twee weken geleden aan delen gekocht heeft?" Antwoord: „O, ze ker, lees morgen in de New York Times de dodenadvertenties maar". Een jon getje van een jaar of tien vraagt aan de schermbediener: „Waarop staat IBM?". „Plus tien", is het antwoord. „O, prima", zegt het mannetje. „En waarop Pan Handle Eastern". Nu wordt de beursme- dewerker achterdochtig. „Ben jij niet van de Louis Archer school? Jij hoort nu in de filmzaal te zitten". En intussen zakt de Dow Jones Index verder en verder: +26. Twee minuten la ter: 16. Weer drie minuten later: 12.92. Vier minuten later: +9.70. Na nog vijf minuten: +4.46. Een stem: „Ik wil een raam. Waarom hebben ze hier geen raam om uit te springen?" Glas Bezoekers en pers hebben de moge lijkheid om vanaf een galerij naar de beurszaal te kijken waarin zich de hand del afspeelt. Tussen de galerij en de zaal is glas aangebracht, hetgeen de indruk versterkt dat je beneden naar één grote dierentuin zit te kijken. Het ongetrainde oog ziet slecht chaos. Schreeuwende en door elkaar lopende mensen, wilde gebaren, een vloer be zaaid met papiertjes, en langs de muren de schermen waarop in een hoog tempo de jongste koersen voorbij racen. Het is druk beneden, maar niet zo emotioneel als een dag eerder toen tussen de heren handelaren vuistgevechten werden ge signaleerd - zoveel haast hadden ze om als eerste hun aandelen van de hand te kunnen doen. Om overbodige nervositeit te vermij den, heeft de beursleiding aan de came rateams gevraagd of ze niet vanaf de ga lerij met hun schijnwerpers de zaal wil len bijlichten. Vloekend proberen de ca meramensen deze technische moeilijk heid op te lossen. Wall Street doet ieder een lijden. Lijden. Dat is nog een zwak woord voor wat de effectenhandelaren afgelo pen maandag meemaakten. Dat er spra ke zou zijn van neergaande druk op de koersen, dat had iedereen wel verwacht. Dat die koersen zo historisch putdiep zouden vallen, dat was een complete verrassing. De Dow Jones Index zakte met 22,6 procent, een percentage dat perspectief krijgt indien men zich reali seert dat op 29 oktober 1929, de dag van de krach, de koersen met 'slechts' 12,8 procent daalden. Elk nieuws heeft zijn eigen symbolen. En zeer illustratief voor wat er op Zwar te Maandag gebeurde, mag het feit wor den genoemd dat de Wall Street Journal, de belangrijkste Amerikaanse financiële krant, dat nieuws dinsdag bracht onder een kop ter grootte van twee kolommen. De Wall Street Journal, een krant die niet van frivoliteiten houdt en. mede daarom altijd met een-kolomskoppen opent, had dat voor de laatste keer op 14 januari 1952 gedaan, toen generaal Ei senhower in een exclusief interview had gezegd niet aan de presidentsverkiezin gen te zullen meedoen. Eisenhower deed overigens later dat jaar toch mee. En er was alle reden voor deze uitspat ting, want wat er op maandag gebeurde, was dat de gezamenlijke waarde van de op de beurs verhandelde aandelen in één klap met 500 miljard dollar (onge veer 1000 miljard gulden) daalde. Oorzaken Hoe kon dat gebeuren, en vooral: hoe kon dat zo onverwacht gebeuren? Dat is een vraag die nog steeds niemand echt bevredigend heeft beantwoord. Er zijn inmiddels wel tal van oorzaken aange dragen die een rol kunnen hebben ge speeld. Zoals het bericht dat Amerikaan se militairen in de Golf twee Iraanse boorplatforms hadden vernietigd, met de mogelijkheid dat deze geweldsdaad zóu kunnen uitgroeien tot oorlog met Iran. Daar was verder de onvergeeflijke fout van beursvoorzitter David Ruder die halverwege Zwarte Maandag zei dat de regering misschien wel even de beurs moest sluiten zodat die op adem kon komen. Die opmerking zorgde pas goed voor paniek. Een aantal grote New Yorkse banken had een week eerder de rentetarieven verhoogd - altijd slecht nieuws voor de economie. Officiële cij fers van een week eerder hadden duide lijk gemaakt dat er nog steeds geen ein de in zicht is aan de grote tekorten op de Amerikaanse handelsbalans, alle belof ten van de regering ten spijt. En in het weekeinde werd het nieuws bekend dat de Amerikaanse minister Baker (financiën) boos was od de Bonds republiek omdat dat land de rente had verhoogd. Baker had gedreigd met het laten zakken van de dollarkoers, en een eind aan de samenwerking op econo misch gebied tussen 's werelds rijkste mogendheden leek in zicht te komen. Een lagere dollar zou de inflatie doen stijgen. Allemaal slecht i Maar de feitelijke achtergrond van het debacle op Wall Street is de combinatie van de grote tekorten op de handelsba lans en de enorme begrotingstekorten van de Amerikaanse regering. Amerika is, sinds Reagan als president aantrad, van een land dat zelf schuldeiser was, een land geworden dat zelf voor het on voorstelbare bedrag van 2,3 duizend mil jard dollar in het rood staat. Het is een verhaal dat vaak verteld is: Reagan werd president omdat hij de Amerikanen - na Vietnam, Watergate en het drama met de Amerikaanse ambas sade in Teheran - zich weer prettig liet voelen. Hij verlaagde de belastingen, verhoogde de defensie-uitgaven, zorgde voor economische groei, daling van de werkloosheid en daling van de inflatie, maar beantwoordde niet de vraag wie dat allemaal moest betalen. Afrekening Iedereen, aandeelhouder of niet, weet dat eens de afrekening moet komen, en dat die uitermate pijnlijk zal zijn. En juist het afgelopen jaar is een stroom bestsellers in de boekhandel versche nen waarin de komende klap gloedvol wordt beschreven. Elke beursspecialist weet dat de verdrievoudiging van de waarde van de aandelen in de periode van augustus 1982 tot 25 augustus van dit jaar niet wordt gesteund door de eco nomische realiteit. Het is dit half wegge drongen besef geweest dat maandag voor de ineenstorting van Wall Street zorgde. Vraag: komt er nu niet alleen een re cessie, maar ook een een echte crisis aan? De vergelijking met 1929 gaat niet helemaal op. Toen heerste op de beursje reinste anarchie, waren er geen over heidsregels die excessen onmogelijk maakten. Nu zijn die regels er wel, en is het bijvoorbeeld niet meer mogelijk om met grote sommen geleend geld te spe culeren. Er is nu ook sociale zekerheidswetge ving, en ook die was er in 1929 niet. Wie toen zijn kapitaal verloor, kon alleen nog maar in de rij voor de gaarkeukens gaan staan. Bankdeposito's zijn nu door de overheid verzekerd. Verder is nu be kend dat de grote fout van de centrale overheden in de jaren '30 was dat ze gin gen bezuinigen. Sindsdien weten we, dat de overheid juist geld moet uitgeven, teneinde de economie te stimuleren. Kortom: 1987 is geen 1929. Dat wil niet zeggen dat de krach geen slecht nieuws was, zelfs al zou de beurs zich weer volledig herstellen. Het groot ste probleem is wellicht vooral psycho logisch: sinds maandag is de onzeker heid over de economie sterk toegeno men. Dus zullen veel Amerikanen niet meer zo gauw dure aankopen doen. Dat nieuwe huis, die nieuwe auto, velen zul len zich wel twee keer bedenken, en dat is op zichzelf al slecht i Neem Bill Gates. Met z'n 31 jaar was hij tot maandagmiddag Amerika's jong ste miljardair als oprichter van en hou der van 21 miljoen aandelen in Micro Soft Inc. De aandelen van zijn bedrijf in computerprodukten daalden maandag met 19,5 punten. Gates was toen nog maar 945 miljoen dollar waard. Weg ere titel. Niks geen jongste miljardair meer. Werkelijk iedereen lijdt op Wall Street... Vorig jaar demonstreerden de bewoners van Lunetten tegen sluiting van het woonoord en voor beter overleg, «oio anpi Het laatste Molukse woonoord in Nederland gaat volgend jaar definitief dicht. Minister Brinkman (wvc) heeft de ongeveer driehonderd bewoners van het kamp Lunetten in Vught onomwonden duidelijk gemaakt dat hij van het kamp af wil. De Molukkers lijken echter niet erg onder de indruk van dit dreigement. Slechts 'een tiental' heeft te kennen gegeven dat ze bereid zijn te verhuizen. Burgemeester D. Reitsma van Vught zegt niet op te kijken van de reacties. „Lunetten is voor de bewoners het symbool geworden van dertig jaar falend overheidsbeleid. Ik denk dat de meeste mensen zich verzetten tot de verhuiswagens voorrijden. Dan zal het merendeel ongetwijfeld meewerken aan de verhuizing". door Joop van Dalfsen en Gert van Wijland/ANP Lunetten op een willekeurige achterna middag: zelfs een stralende zon is niet meer in staat de troosteloze aanblik on gedaan te maken. Alleen de kleuren van de RMS, de Vrije Zuidmolukse Repu bliek, geschilderd op de gevel van een van de vele gammele barakken, fleuren er een beetje van op. Voor het overige ziet Lunetten er afge bladderd en kaal uit. Een toevallige be grafenisstoet past wonderwel in dit ont redderde decor. De machtige en zware bulldozers op het naast Lunetten gele gen militaire terrein lijken een stille drei ging uit te stralen. Ze zouden Tiet hele woonoord in minder dan een halve dag plat kunnen walsen. KNIL-militairen In het begin van de jaren vijftig wer den vele duizenden uit de Molukken af komstige vroegere KNIL-militairen en hun gezinsleden in verband met de voor hen gevaarlijke situatie in Indonesië naar Nederland overgebracht. Iedereen dacht dat het een tijdelijke operatie be trof. Ruim 3.000 mannen, vrouwen en kin deren werden ondergebracht in Vught in een voormalig concentratiekamp van de Duitse bezetter Na verloop.van tijd von den steeds meer Molukkers een eigen huisvesting. In Vught wonen er nu nog ruim 700 waarvan ongeveer 350 in Lunet ten. Vooral de laatste jaren verdwenen veel bewoners van Lunetten naar een gewone woning in Vught. Dat komt, legt ge- meentevoorlichter H. Meeuwissen uit, omdat Vught nooit veel aan sociale wo ningbouw heeft gedaan. Dat wordt nu in gehaald en daarvan profiteren de Moluk kers. Op dit moment wordt in Vught een compleet nieuwe wijk gebouwd die is bedoeld om er de laatste bewoners van Lunetten te huisvesten. Als ze dat willen tenminste. Ze mogen ook naar elders verhuizen, als ze Lunetten maar verla ten. Die nieuwe wijk, genaamd Vijverhof, is met 135 huizen ontworpen door de Mo lukse architect Matulessy. De straten krijgen Molukse vogelnamen, het plein wordt genoemd naar Salahutu, de heili ge berg op Ambon. Er komt een eigen kerk en een eigen ontmoetingsruimte. „Het wordt als het ware een klein Moluks dorp", zegt burgemeester Reitsma. De aanvangshuur bedraagt 200 gulden per maand. Over een lange reeks van ja ren wordt die huur opgetrokken tot 500 gulden. Veel bewoners van Lunetten be talen voor het dak boven hun hoofd nu enkele tientjes per maand. Sommigen betalen niets. Een voorlichtingsavond over de nieuwe wijk is door de bewoners van Lunetten onlangs min of meer ge boycot. Op het gemeentelijke spreekuur druppelen echter steeds meer belang stellenden binnen, aldus de voorlichter. De huisvesting van de 300 bewoners van Lunetten is volgens burgemeester Reitsma 'een hobbel, die nog moet wor den genomen'. Echte problemen ver wacht hij daarbij niet. „De Molukkers zijn gewone inwoners van Vught, men sen die hier al 35 jaar wonen. We hoeven dus niet bang te zijn dat het tot een con frontatie zal komen tussen de Molukkers en de andere inwoners van Vught". Symbool Reitsma weet echter ook dat Lunetten het laatste woonoord in Nederland is. „Daardoor heeft Lunetten een symbool functie gekregen. Zo van: kijk eens, hoe slecht de Nederlandse regering ons heeft behandeld, hoe Nederland ons heeft la ten verkommeren". Dat is een mooie boodschap, die het in sommige kringen zeker goed zal doen, aldus de burge meester. Hij verwacht dat uiteindelijk slechts een paar mensen zullen weigeren het woonoord te verlaten. „Als de mensen niet vrijwillig verhuizen wordt de huur overeenkomst middels de deurwaarder opgezegd. Dan ligt er een rechterlijk be vel dat moet worden uitgevoerd. Wij moeten er in overleg met justitie en poli tie voor zorgen dat er zodanig wordt op getreden dat de pijn van zo kort mogelij ke duur is". Elf jaar geleden leidde de ontruiming van een Moluks woonoord in Vaassen tot hevige ongeregeldheden tussen politie en bewoners. Reitsma houdt de vinger aan de pols om te voorkomen dat buiten staanders zich niet in het woonoord ves tigen. „We letten goed op dat zich geen Molukkers van buiten in Lunetten vesti gen. Ik weet dat dit moeilijk controleer baar is, maar zodra we het zouden mer ken treden we op. Er is als eens een lege barak gekraakt en we hebben aan die ac tie onmiddellijk een einde gemaakt". Burgemeester Reitsma is blij met het eenduidig beleid van minister Brinkman en diens ambtenaren. Hii sluit niet uit dat het 'slappe en wankelmoedige be leid' in de jaren daarvoor heeft bijgedra gen aan de in zijn ogen halstarrige opstel ling van veel Molukkers. „Er zijn grote fouten gemaakt, ik verdoezel dat niet. Dat kunnen we nooit meer goedmaken". Op het ministerie geeft ook 'projectlei der herhuisvesting woonoord Lunetten' M. van Hurck toe dat het beleid niet al tijd even gelukkig is geweest. Maar nu lijkt aan de door Reitsema gesignaleerde weifelachtige houdiging definitief een einde gekomen: het kamp moet ont ruimd worden, niet omdat het een laatste symbool van wanbeleid betreft, maar puur vanwege de bouwkundige staat van de barakken, aldus Van Hurck. „Al in 1959 heeft de regering zich gere aliseerd dat de Molukkers hier waar schijnlijk niet zo tijdelijk zouden blijven als aanvankelijk was gedacht. Toen al is tot integratie besloten. Alle oorspronke lijke kampen zijn weg, Lunetten is nu als laatste aan de beurt", aldus de projectlei der. Over een jaar bestaat het woonoord Lunetten volgens hem niet meer. Opknappen De kampraad van Lunetten denkt daar anders over. „De mensen willen hier blij ven wonen. Er is een uitstekend alterna tief plan dat voorziet in het opknappen van de barakken. Wij willen niet verhui zen naar Vught", zegt T. Latuhihin van de kampraad. De bewoners beschouwen Lunetten als een klein eigen dorpje, waar het gemakkelijker is om de eigen cultuur vast te houden dan in een nieuwbouwijk in Vught. „Wij willen niet gestoord wor den van buitenaf. Als we hier blijven worden we niet op onze vingers geke ken". Maar er is meer. De bewoners be schouwen Lunetten als een levend mo nument. „Misschien geldt dat niet voor de Nederlanders, maar wel voor ons. Lu netten zorgt ervoor dat niet vergeten wordt wat onze ouderen allemaal voor Nederland hebben gedaan. Lunetten laat ook zien dat de Nederlandse overheid ons nu al jarenlang belazert". Lunetten is volgens hem een soort thuis voor de Molukkers. Niet alleen voor de groep die er nu nog woont, maar ook voor heel veel andere Molukkers die inmiddels elders onderdak hebben ge vonden. Geregeld zijn er bijeenkomsten met een feestelijk of religieus karakter. De positie van de kampraad is niet voor iedereen even duidelijk. Minister Brinkman wil er niet meer mee praten omdat de kampraad afspraken niet zou zijn nagekomen en burgemeester Reits ma zet vraagtekens bij het democratisch gehalte van de raad. Daarvan trekt Latu hihin zich niets aan. „Onze kampraad is niet te vergelijken met een gekozen or gaan in de Nederlandse samenleving, zo als bij voorbeeld een gemeenteraad. Wat bij ons telt, is een gegeven woord. Je zou kunnen zeggen dat bij ons de kampraad wordt gekozen door een aantal wijze mannen. De bewoners beschouwen ons als hun vertegenwoordiging". Zorgzaam De leden van de kampraad wijzen met enig sarcasme op het streven van Brink man om te komen tot een zorgzame sa menleving. „In Lunetten hebben we die altijd al gehad. Bij ons is het ondenkbaar dat iemand doodgaat en pas zes weken later wordt gevonden omdat het gaat rui ken. De Nederlandse samenleving is veel individualistischer dan de onze. Wij pro beren om de goede dingen uit onze cul tuur vast te houden. In Lunetten lukt ons dat aardig". Latuhihin stelt dat de gemeente Vught de Molukse architect van de Vijverhof al leen heeft gebruikt om er een 'Moluks sausje' aan te geven. „Wij hebben die ar chitect duidelijk gemaakt dat wij in Lu netten willen blijven. Toen is hij op eigen houtje verder gegaan, zonder ons". Latuhihin gelooft nog niet echt dat het woonoord volgend jaar definitief dicht gaat. „We wachten af hoe het loopt. Als het rijk de huurovereenkomst wil opzeg gen moet de rechter worden ingescha keld. Die moet dus een uitspraak doen. Wij hebben inmiddels al onze voelhorens uitgestoken welke mogelijkheden er zijn om ons juridisch te verzetten". Veel meer wil hij er niet over kwijt. Er is nog een reden waarom de Moluk kers er niets voor voelen om in de Vijver hof te gaan wonen. Toen het plan daar voor werd vastgesteld, voerden inwo ners van Vught actie. De nieuwe wijk zou onnodig inbreuk maken op de natuur, werd gezegd. Maar Latuhihin weet zich ook nog te herinneren dat er handtekeningen wer den ingezameld door omwonenden om de Molukkers weg te houden omdat ze bang waren dat hun huizen in waarde zouden dalen. Hij is bang dat het tot een confrontatie komt met andere inwoners van Vught als de Molukkers gedwongen worden te verhuizen. Volgens Reitsma is er echter geen sprake van een probleem. Wel verwijst hij naar de komende verhuizing als het verzoek van WVC om asielzoekers op te nemen ter sprake komt. „Eerst moet de ze kwestie worden opgelost", aldus de burgemeester. Handelaren op de vloer van de beurs in New York kijken omhoog naar de monitoren, waarop de koersen in buitenland te zien zijn. «f®10 AP

Historische Kranten, Erfgoed Leiden en Omstreken

Leidsch Dagblad | 1987 | | pagina 27