lijden op Wall Street
Lunetten: symbool van falend beleid
Onzekerheid op de beurs na Zwarte Maandag
Laatste Moluks woonoord moet volgend jaar dicht
ZATERDAG 24 OKTOBER 1987
Recessie of Depressie? Is de
inzinking van Wall Street slechts
tijdelijk of is dit 'het begin van het
einde', zoals een geïnteresseerde
buitenstaander somber oordeelde.
Een dag na Zwarte Maandag nam
correspondent Henk Dam een kijkje
binnen en buiten het beursgebouw
van New York.
Het is één dag na de grootste klap
die Wall Street sinds de Eerste We
reldoorlog te verduren kreeg, maar
buiten het gebouw van de New
York Stock Exchange, de beurs, is
het zowaar gezellig.
door Henk Dam
Het zonnetje schijnt, de straat is zo vol
mensen dat de auto's meer stilstaan dan
rijden en de verkopers van New Yorkse
lekkernijen als pretzels (krakelingen),
bagels (ronde broodjes met een gat in
het midden) en ander calorierijk voedsel
doen goede zaken.
Op de trappen van het neo-klassieke
gebouw aan de overkant van de straat
zitten secretaresses hun lunch te eten.
Toeristen raadplegen er hun kleurrijke
gidsjes, en cameraploegen zoeken de
beste plaatsjes voor een shot van het
beursgebouw.
Het tafereel op de brede trappen doet
onmiddellijk denken aan de foto die de
zelfde ochtend in een aantal kranten
stond. De foto, gemaakt in oktober 1929,
toont dezelfde trappen die vol stonden
met somber kijkende mannen, bijna al
lemaal met een hoed op.
Wat een verschil tussen toen en nu.
Aan de gezichten op de krantefoto is de
stille verbijstering te zien over de ravage
die zich op de beurs aan het afspelen
was: de krach, de totaal onverwachte val
van de aandelen die de grote crisis van
de jaren '30 zou inluiden.
Straattoneel
Op de trappen is nu sprake van een
goedgemutst soort nieuwsgierigheid. Ie
der zit te wachten op de grappen van de
ander. Het is straattoneel waarbij spelers
en toeschouwers tot dezelfde groep be
horen. „Is er hier iemand die zichzelf om
het leven wil brengen? Kunt u me dan
misschien het raam aanwijzen waaruit u
wilt vallen?", scheeuwt een dikke pers
fotograaf die daarmee het beoogde har
telijke gelach oogst.
Niet minder grappig vindt de meute
de evangelist die door een rode mega
foon het einde der tijden aankondigt. „Is
er dan niemand met een bezwaard ge
moed?", schalt hij door zijn stemverster-
ker, en ook daar moeten de mensen be
hoorlijk om lachen.
Buiten het beursgebouw staat een lan
ge rij wachtenden. Het zijn mensen die
gebruik willen maken van de sinds jaar
en dag bestaande mogelijkheid om gra
tis, als bezoeker, het spektakel op de
beurs bij te wonen.
Een jongeman naast me, die de Wall
Street Journal onder één arm geklemd
heeft, en met de hand van z'n andere
arm een transistorradiootje aan het oor
houdt, doceert: "Gisteren, dat was niet
meer dan een markt-correctie. De Dow is
nu al weer 180 punten gestegen. Hier, ik
hoor het net. Het was gewoon een beetje
te hard gegaan, en dan krijg je altijd een
situatie waarbij mensen bang worden.
Toen gisterochtend het nieuws over de
aanval'op de Iraanse boorplatforms vrij
kwam, ontaardde die nervositeit in pa
niek. Iedereen ging verkopen", legt hij
uit.
Zijn versie van het verhaal van Zwarte
Maandag wordt gretig weersproken
door een oudere dame voor ons, die zich
omdraait en orakelt: „Hoe kom je erbij.
Wat wij gisteren gezien hebben is het be
gin van de Depressie. Het is niets meer
en vooral niets minder dan dat".
Einde der tijden
Haar vriendin ziet het leven ook al niet
vreugdevol in. „Het is het begin van het
einde", zegt ze somber. „Ik ben hier spe
ciaal naar toe gekomen óm het te zien
gebeuren". Reactie elders uit de rij:
„Sommige mensen zien achter elke
boom het einde der tijden. Heus, we krij
gen geen depressie. Een recessie mis
schien, maar geen depressie. We zitten
niet meer in de jaren dertig".
Afleiding genoeg, tijdens het wachten.
Nu en dan komt uit de staf-ingang van
het beursgebouw een medewerker naar
buiten om een sigaretje te roken (in de
zaal mag dat niet). Een prooi voor de
wachtende journalisten. Tito Corsino,
een twintiger in een rood klerkenjasje,
laat zich die tijdelijke roem graag welge
vallen.
„Hij is weer aan het zakken", zegt hij
achteloos. „Net stond de Dow op bijna
plus 200, maar toen ik wegging al weer
op 140. Moet je opletten wat er gebeurt
als-ie beneden de nul komt. Dan gaat-
ie net als gisteren pffff...", en met een
dalende fluittoon en en een naar bene
den wijzende duim zet hij zijn woorden
kracht bii.
Een klein opstootje naast de rij. Een
handelaar is naar buiten gekomen, en de
cameraploegen schieten op hem af. „De
markt is nog zeer nerveus, maar het is in
ieder geval niet meer zo'n pandemo
nium als gisteren", luidt zijn pasklare
tekst, waarna hij snel op weg gaat naar
zijn lunch.
Binnen, in het beursgebouw zelf, is
pas goed te zien hoezeer de aandelen
handel voor veel Amerikanen (een kwart
van de Amerikaanse gezinnen heeft aan
delen) leeft. In een kleine bezoekerszaal
staat een groepje mensen rond een
beeldscherm. Het scherm meldt de laat
ste koersen. De helgroene letters geven
geheime boodschappen als: MLPax 1
PN 47-43 DT 1019 CD 1 die voor de
leek niet echt opwindend van aard zijn,
maar voor de kenners, evèn spannend als
de avonturen van Arendsoog.
Naar believen kunnen de koersen van
alle 1500 maatschappijen die op de beurs
verhandeld worden, op het scherm wor
den opgeroepen. Beneden in het scherm
staan indexen te lezen, die, zoals dat dan
heet, de trends aangeven. Linksonder de
code die de meeste belangstelling trekt:
indu, dat staat voor 'Industrial Dow Jo
nes Index', de prestigieuze index waarin
de aandelen van de grootste bedrijven
die op de beurs worden verhandeld, zijn
opgenomen.
'Indu +80', zo flikkert op het scherm
én het groepje mannen en vrouwen er
omheen beweegt onrustig heen en weer.
„De liften gaan vanaf nu alleen nog maar
naar beneden", roept een grapjas, terwijl
de index geruisloos verder daalt naar
+63. „Wat betekent de code sui", wil ie
mand weten. „Suicide" (zelfmoord), ant
woordt een snelle geest, want de galgen
humor bloeit terwijl op het scherm ach
ter 'indu' steeds lagere cijfers te zien
zijn.
Vraag uit de groep: „Kun je je iemand
voorstellen die twee weken geleden aan
delen gekocht heeft?" Antwoord: „O, ze
ker, lees morgen in de New York Times
de dodenadvertenties maar". Een jon
getje van een jaar of tien vraagt aan de
schermbediener: „Waarop staat IBM?".
„Plus tien", is het antwoord. „O, prima",
zegt het mannetje. „En waarop Pan
Handle Eastern". Nu wordt de beursme-
dewerker achterdochtig. „Ben jij niet
van de Louis Archer school? Jij hoort nu
in de filmzaal te zitten".
En intussen zakt de Dow Jones Index
verder en verder: +26. Twee minuten la
ter: 16. Weer drie minuten later:
12.92. Vier minuten later: +9.70. Na
nog vijf minuten: +4.46. Een stem: „Ik
wil een raam. Waarom hebben ze hier
geen raam om uit te springen?"
Glas
Bezoekers en pers hebben de moge
lijkheid om vanaf een galerij naar de
beurszaal te kijken waarin zich de hand
del afspeelt. Tussen de galerij en de zaal
is glas aangebracht, hetgeen de indruk
versterkt dat je beneden naar één grote
dierentuin zit te kijken.
Het ongetrainde oog ziet slecht chaos.
Schreeuwende en door elkaar lopende
mensen, wilde gebaren, een vloer be
zaaid met papiertjes, en langs de muren
de schermen waarop in een hoog tempo
de jongste koersen voorbij racen. Het is
druk beneden, maar niet zo emotioneel
als een dag eerder toen tussen de heren
handelaren vuistgevechten werden ge
signaleerd - zoveel haast hadden ze om
als eerste hun aandelen van de hand te
kunnen doen.
Om overbodige nervositeit te vermij
den, heeft de beursleiding aan de came
rateams gevraagd of ze niet vanaf de ga
lerij met hun schijnwerpers de zaal wil
len bijlichten. Vloekend proberen de ca
meramensen deze technische moeilijk
heid op te lossen. Wall Street doet ieder
een lijden.
Lijden. Dat is nog een zwak woord
voor wat de effectenhandelaren afgelo
pen maandag meemaakten. Dat er spra
ke zou zijn van neergaande druk op de
koersen, dat had iedereen wel verwacht.
Dat die koersen zo historisch putdiep
zouden vallen, dat was een complete
verrassing. De Dow Jones Index zakte
met 22,6 procent, een percentage dat
perspectief krijgt indien men zich reali
seert dat op 29 oktober 1929, de dag van
de krach, de koersen met 'slechts' 12,8
procent daalden.
Elk nieuws heeft zijn eigen symbolen.
En zeer illustratief voor wat er op Zwar
te Maandag gebeurde, mag het feit wor
den genoemd dat de Wall Street Journal,
de belangrijkste Amerikaanse financiële
krant, dat nieuws dinsdag bracht onder
een kop ter grootte van twee kolommen.
De Wall Street Journal, een krant die
niet van frivoliteiten houdt en. mede
daarom altijd met een-kolomskoppen
opent, had dat voor de laatste keer op 14
januari 1952 gedaan, toen generaal Ei
senhower in een exclusief interview had
gezegd niet aan de presidentsverkiezin
gen te zullen meedoen. Eisenhower
deed overigens later dat jaar toch mee.
En er was alle reden voor deze uitspat
ting, want wat er op maandag gebeurde,
was dat de gezamenlijke waarde van de
op de beurs verhandelde aandelen in
één klap met 500 miljard dollar (onge
veer 1000 miljard gulden) daalde.
Oorzaken
Hoe kon dat gebeuren, en vooral: hoe
kon dat zo onverwacht gebeuren? Dat is
een vraag die nog steeds niemand echt
bevredigend heeft beantwoord. Er zijn
inmiddels wel tal van oorzaken aange
dragen die een rol kunnen hebben ge
speeld. Zoals het bericht dat Amerikaan
se militairen in de Golf twee Iraanse
boorplatforms hadden vernietigd, met
de mogelijkheid dat deze geweldsdaad
zóu kunnen uitgroeien tot oorlog met
Iran.
Daar was verder de onvergeeflijke
fout van beursvoorzitter David Ruder
die halverwege Zwarte Maandag zei dat
de regering misschien wel even de
beurs moest sluiten zodat die op adem
kon komen. Die opmerking zorgde pas
goed voor paniek. Een aantal grote New
Yorkse banken had een week eerder de
rentetarieven verhoogd - altijd slecht
nieuws voor de economie. Officiële cij
fers van een week eerder hadden duide
lijk gemaakt dat er nog steeds geen ein
de in zicht is aan de grote tekorten op de
Amerikaanse handelsbalans, alle belof
ten van de regering ten spijt.
En in het weekeinde werd het nieuws
bekend dat de Amerikaanse minister
Baker (financiën) boos was od de Bonds
republiek omdat dat land de rente had
verhoogd. Baker had gedreigd met het
laten zakken van de dollarkoers, en een
eind aan de samenwerking op econo
misch gebied tussen 's werelds rijkste
mogendheden leek in zicht te komen.
Een lagere dollar zou de inflatie doen
stijgen. Allemaal slecht i
Maar de feitelijke achtergrond van het
debacle op Wall Street is de combinatie
van de grote tekorten op de handelsba
lans en de enorme begrotingstekorten
van de Amerikaanse regering. Amerika
is, sinds Reagan als president aantrad,
van een land dat zelf schuldeiser was,
een land geworden dat zelf voor het on
voorstelbare bedrag van 2,3 duizend mil
jard dollar in het rood staat.
Het is een verhaal dat vaak verteld is:
Reagan werd president omdat hij de
Amerikanen - na Vietnam, Watergate en
het drama met de Amerikaanse ambas
sade in Teheran - zich weer prettig liet
voelen. Hij verlaagde de belastingen,
verhoogde de defensie-uitgaven, zorgde
voor economische groei, daling van de
werkloosheid en daling van de inflatie,
maar beantwoordde niet de vraag wie
dat allemaal moest betalen.
Afrekening
Iedereen, aandeelhouder of niet, weet
dat eens de afrekening moet komen, en
dat die uitermate pijnlijk zal zijn. En
juist het afgelopen jaar is een stroom
bestsellers in de boekhandel versche
nen waarin de komende klap gloedvol
wordt beschreven. Elke beursspecialist
weet dat de verdrievoudiging van de
waarde van de aandelen in de periode
van augustus 1982 tot 25 augustus van
dit jaar niet wordt gesteund door de eco
nomische realiteit. Het is dit half wegge
drongen besef geweest dat maandag
voor de ineenstorting van Wall Street
zorgde.
Vraag: komt er nu niet alleen een re
cessie, maar ook een een echte crisis
aan? De vergelijking met 1929 gaat niet
helemaal op. Toen heerste op de beursje
reinste anarchie, waren er geen over
heidsregels die excessen onmogelijk
maakten. Nu zijn die regels er wel, en is
het bijvoorbeeld niet meer mogelijk om
met grote sommen geleend geld te spe
culeren.
Er is nu ook sociale zekerheidswetge
ving, en ook die was er in 1929 niet. Wie
toen zijn kapitaal verloor, kon alleen nog
maar in de rij voor de gaarkeukens gaan
staan. Bankdeposito's zijn nu door de
overheid verzekerd. Verder is nu be
kend dat de grote fout van de centrale
overheden in de jaren '30 was dat ze gin
gen bezuinigen. Sindsdien weten we,
dat de overheid juist geld moet uitgeven,
teneinde de economie te stimuleren.
Kortom: 1987 is geen 1929.
Dat wil niet zeggen dat de krach geen
slecht nieuws was, zelfs al zou de beurs
zich weer volledig herstellen. Het groot
ste probleem is wellicht vooral psycho
logisch: sinds maandag is de onzeker
heid over de economie sterk toegeno
men. Dus zullen veel Amerikanen niet
meer zo gauw dure aankopen doen. Dat
nieuwe huis, die nieuwe auto, velen zul
len zich wel twee keer bedenken, en dat
is op zichzelf al slecht i
Neem Bill Gates. Met z'n 31 jaar was
hij tot maandagmiddag Amerika's jong
ste miljardair als oprichter van en hou
der van 21 miljoen aandelen in Micro
Soft Inc. De aandelen van zijn bedrijf in
computerprodukten daalden maandag
met 19,5 punten. Gates was toen nog
maar 945 miljoen dollar waard. Weg ere
titel. Niks geen jongste miljardair meer.
Werkelijk iedereen lijdt op Wall Street...
Vorig jaar demonstreerden de bewoners van Lunetten tegen sluiting van het woonoord en voor beter overleg, «oio anpi
Het laatste Molukse woonoord in
Nederland gaat volgend jaar definitief
dicht. Minister Brinkman (wvc) heeft
de ongeveer driehonderd bewoners
van het kamp Lunetten in Vught
onomwonden duidelijk gemaakt dat
hij van het kamp af wil. De Molukkers
lijken echter niet erg onder de indruk
van dit dreigement. Slechts 'een
tiental' heeft te kennen gegeven dat
ze bereid zijn te verhuizen.
Burgemeester D. Reitsma van Vught
zegt niet op te kijken van de reacties.
„Lunetten is voor de bewoners het
symbool geworden van dertig jaar
falend overheidsbeleid. Ik denk dat
de meeste mensen zich verzetten tot
de verhuiswagens voorrijden. Dan
zal het merendeel ongetwijfeld
meewerken aan de verhuizing".
door Joop van Dalfsen
en Gert van Wijland/ANP
Lunetten op een willekeurige achterna
middag: zelfs een stralende zon is niet
meer in staat de troosteloze aanblik on
gedaan te maken. Alleen de kleuren van
de RMS, de Vrije Zuidmolukse Repu
bliek, geschilderd op de gevel van een
van de vele gammele barakken, fleuren
er een beetje van op.
Voor het overige ziet Lunetten er afge
bladderd en kaal uit. Een toevallige be
grafenisstoet past wonderwel in dit ont
redderde decor. De machtige en zware
bulldozers op het naast Lunetten gele
gen militaire terrein lijken een stille drei
ging uit te stralen. Ze zouden Tiet hele
woonoord in minder dan een halve dag
plat kunnen walsen.
KNIL-militairen
In het begin van de jaren vijftig wer
den vele duizenden uit de Molukken af
komstige vroegere KNIL-militairen en
hun gezinsleden in verband met de voor
hen gevaarlijke situatie in Indonesië
naar Nederland overgebracht. Iedereen
dacht dat het een tijdelijke operatie be
trof.
Ruim 3.000 mannen, vrouwen en kin
deren werden ondergebracht in Vught in
een voormalig concentratiekamp van de
Duitse bezetter Na verloop.van tijd von
den steeds meer Molukkers een eigen
huisvesting. In Vught wonen er nu nog
ruim 700 waarvan ongeveer 350 in Lunet
ten.
Vooral de laatste jaren verdwenen veel
bewoners van Lunetten naar een gewone
woning in Vught. Dat komt, legt ge-
meentevoorlichter H. Meeuwissen uit,
omdat Vught nooit veel aan sociale wo
ningbouw heeft gedaan. Dat wordt nu in
gehaald en daarvan profiteren de Moluk
kers. Op dit moment wordt in Vught een
compleet nieuwe wijk gebouwd die is
bedoeld om er de laatste bewoners van
Lunetten te huisvesten. Als ze dat willen
tenminste. Ze mogen ook naar elders
verhuizen, als ze Lunetten maar verla
ten.
Die nieuwe wijk, genaamd Vijverhof,
is met 135 huizen ontworpen door de Mo
lukse architect Matulessy. De straten
krijgen Molukse vogelnamen, het plein
wordt genoemd naar Salahutu, de heili
ge berg op Ambon. Er komt een eigen
kerk en een eigen ontmoetingsruimte.
„Het wordt als het ware een klein Moluks
dorp", zegt burgemeester Reitsma.
De aanvangshuur bedraagt 200 gulden
per maand. Over een lange reeks van ja
ren wordt die huur opgetrokken tot 500
gulden. Veel bewoners van Lunetten be
talen voor het dak boven hun hoofd nu
enkele tientjes per maand. Sommigen
betalen niets. Een voorlichtingsavond
over de nieuwe wijk is door de bewoners
van Lunetten onlangs min of meer ge
boycot. Op het gemeentelijke spreekuur
druppelen echter steeds meer belang
stellenden binnen, aldus de voorlichter.
De huisvesting van de 300 bewoners
van Lunetten is volgens burgemeester
Reitsma 'een hobbel, die nog moet wor
den genomen'. Echte problemen ver
wacht hij daarbij niet. „De Molukkers
zijn gewone inwoners van Vught, men
sen die hier al 35 jaar wonen. We hoeven
dus niet bang te zijn dat het tot een con
frontatie zal komen tussen de Molukkers
en de andere inwoners van Vught".
Symbool
Reitsma weet echter ook dat Lunetten
het laatste woonoord in Nederland is.
„Daardoor heeft Lunetten een symbool
functie gekregen. Zo van: kijk eens, hoe
slecht de Nederlandse regering ons heeft
behandeld, hoe Nederland ons heeft la
ten verkommeren". Dat is een mooie
boodschap, die het in sommige kringen
zeker goed zal doen, aldus de burge
meester.
Hij verwacht dat uiteindelijk slechts
een paar mensen zullen weigeren het
woonoord te verlaten. „Als de mensen
niet vrijwillig verhuizen wordt de huur
overeenkomst middels de deurwaarder
opgezegd. Dan ligt er een rechterlijk be
vel dat moet worden uitgevoerd. Wij
moeten er in overleg met justitie en poli
tie voor zorgen dat er zodanig wordt op
getreden dat de pijn van zo kort mogelij
ke duur is".
Elf jaar geleden leidde de ontruiming
van een Moluks woonoord in Vaassen tot
hevige ongeregeldheden tussen politie
en bewoners. Reitsma houdt de vinger
aan de pols om te voorkomen dat buiten
staanders zich niet in het woonoord ves
tigen. „We letten goed op dat zich geen
Molukkers van buiten in Lunetten vesti
gen. Ik weet dat dit moeilijk controleer
baar is, maar zodra we het zouden mer
ken treden we op. Er is als eens een lege
barak gekraakt en we hebben aan die ac
tie onmiddellijk een einde gemaakt".
Burgemeester Reitsma is blij met het
eenduidig beleid van minister Brinkman
en diens ambtenaren. Hii sluit niet uit
dat het 'slappe en wankelmoedige be
leid' in de jaren daarvoor heeft bijgedra
gen aan de in zijn ogen halstarrige opstel
ling van veel Molukkers. „Er zijn grote
fouten gemaakt, ik verdoezel dat niet.
Dat kunnen we nooit meer goedmaken".
Op het ministerie geeft ook 'projectlei
der herhuisvesting woonoord Lunetten'
M. van Hurck toe dat het beleid niet al
tijd even gelukkig is geweest. Maar nu
lijkt aan de door Reitsema gesignaleerde
weifelachtige houdiging definitief een
einde gekomen: het kamp moet ont
ruimd worden, niet omdat het een laatste
symbool van wanbeleid betreft, maar
puur vanwege de bouwkundige staat
van de barakken, aldus Van Hurck.
„Al in 1959 heeft de regering zich gere
aliseerd dat de Molukkers hier waar
schijnlijk niet zo tijdelijk zouden blijven
als aanvankelijk was gedacht. Toen al is
tot integratie besloten. Alle oorspronke
lijke kampen zijn weg, Lunetten is nu als
laatste aan de beurt", aldus de projectlei
der. Over een jaar bestaat het woonoord
Lunetten volgens hem niet meer.
Opknappen
De kampraad van Lunetten denkt daar
anders over. „De mensen willen hier blij
ven wonen. Er is een uitstekend alterna
tief plan dat voorziet in het opknappen
van de barakken. Wij willen niet verhui
zen naar Vught", zegt T. Latuhihin van
de kampraad. De bewoners beschouwen
Lunetten als een klein eigen dorpje, waar
het gemakkelijker is om de eigen cultuur
vast te houden dan in een nieuwbouwijk
in Vught. „Wij willen niet gestoord wor
den van buitenaf. Als we hier blijven
worden we niet op onze vingers geke
ken".
Maar er is meer. De bewoners be
schouwen Lunetten als een levend mo
nument. „Misschien geldt dat niet voor
de Nederlanders, maar wel voor ons. Lu
netten zorgt ervoor dat niet vergeten
wordt wat onze ouderen allemaal voor
Nederland hebben gedaan. Lunetten laat
ook zien dat de Nederlandse overheid
ons nu al jarenlang belazert".
Lunetten is volgens hem een soort
thuis voor de Molukkers. Niet alleen
voor de groep die er nu nog woont, maar
ook voor heel veel andere Molukkers die
inmiddels elders onderdak hebben ge
vonden. Geregeld zijn er bijeenkomsten
met een feestelijk of religieus karakter.
De positie van de kampraad is niet
voor iedereen even duidelijk. Minister
Brinkman wil er niet meer mee praten
omdat de kampraad afspraken niet zou
zijn nagekomen en burgemeester Reits
ma zet vraagtekens bij het democratisch
gehalte van de raad. Daarvan trekt Latu
hihin zich niets aan. „Onze kampraad is
niet te vergelijken met een gekozen or
gaan in de Nederlandse samenleving, zo
als bij voorbeeld een gemeenteraad. Wat
bij ons telt, is een gegeven woord. Je zou
kunnen zeggen dat bij ons de kampraad
wordt gekozen door een aantal wijze
mannen. De bewoners beschouwen ons
als hun vertegenwoordiging".
Zorgzaam
De leden van de kampraad wijzen met
enig sarcasme op het streven van Brink
man om te komen tot een zorgzame sa
menleving. „In Lunetten hebben we die
altijd al gehad. Bij ons is het ondenkbaar
dat iemand doodgaat en pas zes weken
later wordt gevonden omdat het gaat rui
ken. De Nederlandse samenleving is veel
individualistischer dan de onze. Wij pro
beren om de goede dingen uit onze cul
tuur vast te houden. In Lunetten lukt ons
dat aardig".
Latuhihin stelt dat de gemeente Vught
de Molukse architect van de Vijverhof al
leen heeft gebruikt om er een 'Moluks
sausje' aan te geven. „Wij hebben die ar
chitect duidelijk gemaakt dat wij in Lu
netten willen blijven. Toen is hij op eigen
houtje verder gegaan, zonder ons".
Latuhihin gelooft nog niet echt dat het
woonoord volgend jaar definitief dicht
gaat. „We wachten af hoe het loopt. Als
het rijk de huurovereenkomst wil opzeg
gen moet de rechter worden ingescha
keld. Die moet dus een uitspraak doen.
Wij hebben inmiddels al onze voelhorens
uitgestoken welke mogelijkheden er zijn
om ons juridisch te verzetten". Veel
meer wil hij er niet over kwijt.
Er is nog een reden waarom de Moluk
kers er niets voor voelen om in de Vijver
hof te gaan wonen. Toen het plan daar
voor werd vastgesteld, voerden inwo
ners van Vught actie. De nieuwe wijk zou
onnodig inbreuk maken op de natuur,
werd gezegd.
Maar Latuhihin weet zich ook nog te
herinneren dat er handtekeningen wer
den ingezameld door omwonenden om
de Molukkers weg te houden omdat ze
bang waren dat hun huizen in waarde
zouden dalen. Hij is bang dat het tot een
confrontatie komt met andere inwoners
van Vught als de Molukkers gedwongen
worden te verhuizen.
Volgens Reitsma is er echter geen
sprake van een probleem. Wel verwijst
hij naar de komende verhuizing als het
verzoek van WVC om asielzoekers op te
nemen ter sprake komt. „Eerst moet de
ze kwestie worden opgelost", aldus de
burgemeester.
Handelaren op de vloer van de beurs in New York kijken omhoog naar de monitoren, waarop de koersen in
buitenland te zien zijn. «f®10 AP