Beter worden
opgeheven?
Werk van
fotograaf
Cor Jaring
wordt bij
Christie's
geveild
POP
Nog lang geen
Beatle-geluid
Vroegoude
nostalgie
Voor in de
supermarkt
Prima bewerking van
'Giovanni's Room'
ZATERDAG 3 OKTOBER 1987
PAGINA 33
AMSTERDAM-„Zon
veiling bij het deftige
Christie's voor een
volksjongen als ik, wel een
beetje vreemd? Nou ja, ik
mag twee dingen niet: niet
roken en me niet druk
maken. Ik laat het maar
over me heen komen. Ze
voelen daar ook wel:
fotografie is als kunst niet
meer tegen te houden".
De uitnodiging van het veilinghuis
Christie's in Amsterdam vermeldt
het in fraaie letters: „Naar aanlei
ding van een initiatief van Paul
Huf, Frank Brandt en Ruud Kalu-
sche en onder auspiciën van de
Stichting Dutch Photography
heeft de Directie van Christie's
Amsterdam B.V. het genoegen U
uit te nodigen tot een voorbezichti
ging van de te veilen foto's vervaar
digd door Cor Jaring... De Heer Ed.
van Thijn, burgemeester van Am
sterdam, zal bij deze gelegenheid
een openingswoord uitspreken..."
Ruim tweehonderd foto's van
Cor Jaring komen dinsdag 13 okto
ber onder de veilinghamer. De te
veilen foto's bestaan uit twee com
plete exposities: 'Honderd mensen
van Cor Jaring', in 1984 geëxpo
seerd bij Museum Fodor in Am
sterdam en 'Jarings Jaren Zestig',
die vorig jaar was te zien bij het
Amsterdams Historisch Museum
en Galerie Forum. Zijn foto's over
de jaren zestig die hem beroemd
maakten en de niet minder legen
darische foto's van de man-van-de-
straat. „Ik klaag niet", zegt Jaring,
„maar ik heb aan die jaren zestig
wel een imago overgehouden en
daar wil ik wel eens vanaf. Ze kle
ven aan me vast alsof ik nooit iets
anders gemaakt heb."
Straatleven
Jarinkie van Wittenburg, werd
hij genoemd. Geboren in de Kleine
Wittenburgerstraat op één van de
Amsterdamse eilanden. Katten
burg, Wittenburg, Oostenburg, de
kinderen vochten er tegen elkaar.
Jaring (50) zegt daar nog steeds
profijt van te hebben. Hij was wiel
renner en bokser, werkte als classi
ficeerder, schoonmaker, brand
wacht en had duizend-en-één
baantjes in de Amsterdamse ha
ven. Tussen de bedrijven door
werkte hij in het winkeltje in twee
dehands spullen van zijn vader.
Tijdens zijn diensttijd maakt Ja
ring voor het eerst kennis met de
donkere kamer. Hij won er een fo
towedstrijd door met een boxje
zeer onscherpe en bewogen foto's
te presenteren als abstract en dus
modern. „Een aangewende zwak
heid is een kracht", zal hij later
schrijven. Eenmaal- uit dienst ge
komen gaat Jaring met de nodige
bluf werken als kinderfotograaf en
maakt later reportages over het
Amsterdamse straatleven en de ha-
Zijn echte doorbraak komt in de
jaren zestig. De anti-rook-happe-
nings bij het Amsterdamse Lie
verdje, het boren van Bart Hughes'
'derde oog', foto's van Provo en de
rellen rond het huwelijk van Bea-
Pink Floyd
door
Thea van Beek
trix en Claus maken 'Malle Corry
with his magic eye' wereldbe
roemd.
Cor Jaring verdient, maar geeft
het in 'het koffiehuis op de hoek'
weer met evenveel gemak uit. „Met
twee borrels op ben ik de keizer.
Ga ik verhalen vertellen, liggen ze
blind om me heen. De helft is fan
tasie. dat gaat me makkelijk af. Als
ik weer een vak moet kiezen word
ik verhalenverteller", zegt de man
die inmiddels boeken op zijn naam
heeft staan met titels als 'Je bent
die je bent', 'Op blote voeten' en
'Jaring's jaren'.
„Vorig jaar had ik wat schuld en
m'n vrouw zegt: je kent zoveel
mensen, laat eens wat foto's veilen.
Kom ik in een café Frank Brandt
tegen. Die zegt, hé man, dat doen
we dan natuurlijk niet in een klein
zaaltje. Brandt ontmoet Paul Huf
weer en die zegt meteen: groots
aanpakken bij Christie's. Nou ja,
die lui daar hebben oog voor kunst
en mijn foto's worden nu eindelijk
eens als kunst bekeken. Dat vind
ik belangrijk. En wat heel bijzon
der is, er is nog nooit één eenmans-
veiling van een nog levende foto
graaf geweest. Wat het me zal ople
veren? Al sla je me dood. Als ik
m'n vliegreisies er maar uit haal.
Valt het mee, dan ga ik een weekje
naar Londen of Antwerpen. Lek
ker winkelen. Nou ja. natuurlijk
gaat er wel een camera mee."
Kwaad zijn
„Het wordt allemaal heel chique
daar bij Christie's. Er is een prach
tig verzorgde catalogus uitgeko
men, waarin mijn werk eindelijk
ook eens bij elkaar staat. Daarnaast
staat over mijn veiling een pagina
opgenomen in het maandblad van
Christies. In een oplage van 40-dui-
zend examplaren gaat dat de we
reld over. Daarop zijn al heel wat
reacties gekomen. Ook prins Rei-
nier van Monaco is geïnteres
seerd."
Eén van de eisen om een goed
fotograaf te zijn noemt Jaring
kwaad zijn op je verleden. „Ik wil
de iets worden. In elk geval wilde
ik uit die armoede van de eilanden.
Op Wittenburg woonden verschil
lende kunstenaars waar ik regel
matig kwam. Daar leerde ik te kij
ken. Eerst wilde ik een beroemd
kunstenaar worden, later werd het
wielrennen. Die tijd was m'n aca
demie. Je moet je onderwerp zoe
ken, je erin verdiepen en dóórgaan.
Desnoods al je spullen in de lom
merd zetten, als je maar één came
ra met fillempie om je nek hebt.
Soms is het een soort obsessie. Ben
ik net lekker aan het schilderen,
roepen ze me weer voor een fo-
toklus en raak ik toch weer geïnte
resseerd."
„Ik wil nu een fotoboek maken
over het leven in de EG-landen.
Lekker met een jeep en een cara
vannetje op m'n gemak een jaartje
of twee door Europa reizen en
mensen fotograferen. Niet meer
die wilde fotografie van acties en
krakersrellen. Ik heb al genoeg
klappen op m'n kop gehad. Als een
van de weinigen heb ik mij daar al
tijd middenin geplaatst. Erbij zit
ten en ertussen. Zo word je één
met je onderwerp waardoor je be
tere foto's krijgt dan vanaf een af
stand een plaatje te schieten. Die
actiefoto's moeten jongere colle
ga's nu maar eens overnemen. Ik
ga lekker reizen."
Havenbuurten
De foto's van Jaring gaan altijd
over mensen: „Die ken ik ook het
best. Mensen lachen altijd tegen
me, nodigen me voor het eten uit.
Kijk, niemand kent een buurt be
ter dan een straathond. Ik ben die
straathond van Wittenburg. Zoiets
heb ik ook in het buitenland. In Ja
pan voelde ik me Fot. Doodziek
was ik en dan nog al die spleetogen x
om me heen. Wat moest ik daar in
godsnaam beginnen. Na twee we
ken acclimatiseren was Japan-van
mij. Midden tussen de protestmar
sen zat ik. Gewoon een kwestie van
je er even inschudden."
„Waar ik ook ben, altijd kom ik
in havenbuurten terecht en bij ar
moedzaaiers. Daar voel ik me het
lekkerst, het veiligst. Binnen een
uur zit ik in de haven, dokwerkers,
kroegies, het volk van de straat.
Daar ligt m'n beroep ook. Terugko
men waar je goesting ligt. Ik blijf
de fotograaf met de pet. Bij de jet
set voel ik me niet lekker. Kunste
naars zoeken dat ook niet. Die zijn
te vinden in het leven zelf, want dat
Wim Koevoet
Ariejan Korteweg
Jan Rijsdam
Eigenlijk is het vertrek van Ro
ger Waters uit het Britse Pink
Floyd voor de liefhebbers van de
legendarische formatie pure
winst. Ze worden nu immers van
twee kanten bestookt met twee
keer zo veel platen. Een onge
kende weelde want Pink Floyd
had er geen enkele moeite mee
om met het uitbrengen van
nieuw werk een jaar of vijf te
wachten.
Kwalitatief gezien is de winst
echter veel kleiner. Roger Waters
'solo' is namelijk veel interessan
ter, dan het Waters-loze Floyd.
Luister maar naar het voortreffe
lijke Radio Kaos van Waters.
De in een prachtige klaphoes
gestoken nieuwe van Pink Floyd
gaat duidelijk mank aan een ge
brek aan ideeën. Bijna elk van de
tien overigens zeer fraai opgeno
men stukken op deze plaat
vormt niet meer dan een aanlei
ding, een basisje, een vertrek-
puntje voor de nieuwe Floyd-lei-
der David Gilmour om zijn solo
gitaar eens flink open te trekken.
Bij tijd en wijle levert dat heus
wel mooie momenten op, maar
het verlangen naar een coherente
Floyd-elpee van het type 'Wish
you were here' wordt er niet min
der door.
Ook qua zang heeft de groep,
die zich op deze plaat door tallo
ze toppers uit het gilde der stu
diomuzikanten laat bijstaan, een
flinke veer moeten laten. Niet
dat Waters nu zo'n aangename
stemgeluid over zich had. Waters
is echter veel beter dan Gilmour
in staat om het Floyd-cynisme en
de onheilsboodschappen die de
groep immer heeft uitgedragen,
de juist vocale wending mee te
geven. Gilmour zingt mat en
heeft 'vocoders' en dergelijke no
dig om 'eng' uit de speakers te
komen.
Pink Floyd kan maar beter
worden opgeheven. Roger Wa
ters doet in het in zijn eentje veel
beter en ook de soloplaten van
David Gilmour zijn van grotere
waarde dan die van het herenig
de Pink Floyd. Eigenlijk kan ik
maar eén reden bedenken waar
om de band zich heeft geher
groepeerd: voor de cd-liefhebber
is de complexe muziek vol ge
luidseffecten een stereotest die
de oren doet klapperen. Met mu
zikale motieven heeft dit weinig
van doen. Maar dat zal Gilmour
en de beperkte drummer Nick
Mason, die op deze plaat de hulp
van nog drie collega's nodig had.
een worst wezen.
WK
Pet Shop Boys
'Actually' (Emi Bovema)
Met de huidige Beatles-revival
is het blijkbaar een lucratieve
zaak om jonge musici te pas en
vooral te onpas neer te zetten als
de "onstuimige, intelligente en
uitermate creatieve epigonen
van het duo Lennon/Mc-Cart-
ney". Zo ook worden de Engelse
Pet Shop Boys, die een aantal ke
ren een stevige hit scoorden,
door de platenbazen gepresen
teerd. Het onomstotelijk bewijs
zou geleverd worden op de twee
de langspeler van Neil Tennant
en Chris Lowe dat de titel 'Actu
ally' heeft meegekregen.
Tien songs telt het album, alle
geschreven door het duo Ter-
nant/Lowe, volgens het bekende
recept: korte songs die je meteen
kunt meezingen, de muziek uit
sluitend voortgebracht door syn
thesizers en met als typisch Pet
Shop Boys-geluid het wat pre-
velachtigd monotone stemgeluid
van Neil Ternant. De gast op Ac
tually is het paradepaardje (of
moeten we zeggen bejaarde-
paardje) Dusty Springfield. De
inmiddels 48-jarige zangeres die
alweer zo'n 20 jaar geleden furo
re maakte als soliste.
Het duet 'What have I done to
deserve this?' heeft als nieuwe
single van de Pet Shop Boys in
tussen de hitladders bestegen en
is ook het aardigste nummer van
de LP. Voor het overige is het al
lemaal veel van hetzelfde. Even
dacht ik nog plezier, te kunnen
beleven 'It couldn't happen he
re', geschreven in samenwerking
met Ennio Morricone, maar wat
heeft die zanger van Pet Shop
Boys na niet eens zo'n lang luis
teren toch een vervelend druipe
rig stemgeluid. Dat nummer
moet nog maar eens 'gecovered'
worden en dan meteen wat min
der zwaar georkestreerd.
Na 'West end girls' en 'Subur
bia', toch twee heel behoorlijke
singles, hebben Pet Shop Boys
op hun nieuwste LP aangetoond
-op de weg terug te zijn, al weetje
dat maar nooit. Actually bevat
zeker nog een aantal songs van
het gehalte als 'It's a sin', mager
tjes maar blijkbaar wel goed voor
een stevige hitparade-notering.
Daarop een vergelijking met
Lennon en Mc-Cartney te base
ren gaat niet alleen mank maar
roept bij mij ook de nodige géne
op.
JR
Mary Chain
'Darklands' (WEA)
Nog geen twee jaar geleden
kwam 'Psychocandy' van The
Jesus and Mary Chain als een ge
schenk uit de hemel. Eindelijk
weer goede Britse gitaarpop. Het
klonk dan wel erg naief en zwaar
leunend op de jaren zestig, maar
dat was een kwestie van tijd. The
Jesus and Mary Chain stond te
ronken op de startbaan, klaar om
en hoge vlucht te nemen.
Daarna bleef het lang angstig
stil rond de groep. Als er al iets te
lezen was over het viertal, dan
was het onzin: over hun kleding,
over hun houding ten opzichte
van de pers, hoe beroemd ze ver
wachtten te worden. Nu is er dan
'Darklands', en wat een teleur
stelling. De slechte kanten van
'Psychocandy' worden verder
uitgewerkt en de goede kanten
zijn bijna niet meer te horen. Het
klinkt alsof New Order in een de
pressieve bui de hits van Paul en
Mary naspeelt. De gecontroleer
de agressie is verdwenen en de
nummers duren veel te lang (tien
stuks tegen veertien op 'Psycho
candy), wat als je niet meer dan
twee of drie accoorden gebruikt,
tergend vervelend kan worden.
Vroegoude muziek, nostalgie
naar de verkeerde kant van de ja
ren zestig, meer is er niet overge
bleven. Een misbruik van effec
ten als fuzz en booster, dat be
straft zou moeten worden.
De teksten zijn klinkklare on
zin: 'Unlike the mole. I'm not in a
hole And I can't see anyway'. Je
zou aan een sublieme parodie
kunnen denken, ware het niet
dat de broertjes Reid daarvoor
veel te zwaar op de hand zijn. Zet
die donkere brillen eens af jon
gens, wie weet helpt het.
AK
Ryuichi Sakamoto
'Neo C.eo' (CBS)
De Japanse toetsenspeler Sa
kamoto is het type van de ironi
sche popmusicus. Hij benadert
popmuziek bedrijfsmatig: elk
jaar een LP, soms een film en
klaar is Ryuichi. Vakmanschap
heft hij genoeg in huis, maar om
zijn composities als pop te laten
kiinken moet hij een beroep
doen op meer warmbloedige mu
zikanten.
Zo sloot hij in het verleden ver
standshuwelijken met onder an
dere Adrian Belew en M (wat re
sulteerde in de prachtige LP
'Left handed dream') en Davis
Sylvian ('Forbidden Colours' en
'Bamboo Houses'). Op zijn vori
ge plaat was Thomas Dolby te
horen. Bijkomend voordeel van
die samenwerkingsverbanden is
natuurlijk dat hij een groter Wes-
ters publiek kan bereiken.
Voor 'Neo Geo' heeft Sakamo
to Bill Laswell in de arm geno
men, bassist, maaf ook producer
van bijvoorbeeld Material, Mo-
torhead, Mick Jagger en Nona
Hendryx. Verder doen mee: Iggy
Pop, Sly Dunbar, David van
Tieghem, Tony Williams en te
veel Japanners om op te noe
men. Is het zodoende een goede
plaat geworden? Welnee. Er zijn
dit keer heel wat niet door een
computer opgewekte klanken,
maar dat maakt niet uit. Je kunt
nog zoveel namen noemen, bij
Sakamoto klinkt alles en ieder
een mechanisch, perfect en zeld
zaam saai. Het is muziek die
koud noch warm maakt en niet
op zichzelf kan staan.
Het wordt al aangenamer als je
er doorheen praat. Maar nog veel
beter is het als iemand de mzuiek
inkleurt door er beelden bij te
maken. Want Sakamoto is een
filmcomponist bij uitstek. Zeer
geschikt dus om cadeau te doen
aan de bedrijfsleider van je favo
riete supermarkt
AK
is één lange kreet van de geboorte
tot de dood."
Vlak na zijn vijftigste verjaardag
kreeg Cor Jaring een hartaanval.
Binnen twaalf weken moest hij
twee hartoperaties ondergaan, een
ingrijpende ervaring waarover hij
niet uitgepraat raakt. „Na die twee
de operatie zag ik het helemaal niet
meer zitten. Voor mij hoefde het al
lemaal niet meer. M'n dochter
heeft urenlang tegen me aan zitten
praten, tot ik dacht: jongen waar
ben je nou mee bezig. Vrienden
hadden een revalidatie voor me
georganiseerd. Lazer op, niks voor
mij. Dat ziekenhuis was al erg ge
noeg en met mijn fantasie voelde
ik me na al die operaties al een
soort bionische man. Binnenkort
ga ik een reportage maken van
open hartoperaties."
Leerlingen
De man die in 1968 zijn beroem
de 'pershelm' presenteerde, uitge
rust met radio-ontvanger en -zen
der, flitslamp, sound-destroyer,
volautomatische objectenzoeker
en een dertig meter rookgordijn,
geeft inmiddels al zestien jaar les
aan de Akademie voor Kunst en
Industrie (AKI) in Enschede. Door
met zijn leerlingen op pad te gaan
leert hij hen fotograferen. De eer
ste keer in 1971 was dat de 'omsin
geling' van Enschede. Vorig jaar
ging het om een expeditie op een
schuimrubberen vlot over het
Nordhornkanaal. Leren, zoals Ja
ring zelf leerde werken: „Met een
fotootje alléén ben je een nul. Het
komt aan op het omgaan met men
sen, hen peilen, aflezen. Alles bij
elkaar, je hele persoonlijkheid, het
maken, het verkopen, het rondhol
len met een camera, je uiterlijk, dat
maakt pas de fotograaf."
Werk van
Marcel Proust
gemeengoed
PARIJS (AFP) - Uitgevers en le
zers in Frankrijk viel deze week
een douceurtje toe en erfgenamen
verloren een alleenrecht: het werk
van Marcel Proust is aan de goege
meente toegevallen. 'A la recher
che du Temps perdu' is per 1 okto
ber algemeen eigendom, 64 en 274
dagen na de dood van de auteur in
1922.
Uitgeverijen hebben zich meteen
op Prousts werk geworpen: Galli
mard, Flammarion, Robert Laf-
font. Grasset komt met een nieuwe
editie van 'Albertine Disparue' on
der redactie van de achter-achter
nicht van Proust, Nathalie Mau-
riac, en de Imprimerie Nationale
biedt een luxe-editie van 'Un
Amour de Swann' aan.
Proust is een van de bestsellers
van de uitgeverswereld. De totale
omzet in Frankrijk wordt geschat
op 6 miljoen exemplaren, waarvan
anderhalf miljoen van 'Du coté de
chez Swann'. Bij Gallimard, die tot
oktober het copyright bezat, haalt
'la Recherche' bijna 3 miljoen ex
emplaren, zonder de vertalingen.
Wie zijn de erfgenamen van
Proust? Robert Proust, broer van
Marcel en zijn erfgenaam, overleed
in 1935. Zijn dochter, Suzy Mante-
Proust, wordt daarna eigenaresse
van de manuscripten. Bij haar
dood in 1986 vallen ze toe aan haar
drie kinderen, onder wie Marie-
Claude, echtgenote van de schrij
ver Claude Mauriac.
Bij Gallimard was men donder
dag blij dat het copyright aan de
goegemeente was toegevallen. Het
wegvallen van het copyright, zo
zegt men er, zal een hausse in uit
gaven en onderzoek tot gevolg
hebben. In het algemeen vaart de
lezer er wel bij wanneer een groot
auteur algemeen bezit wordt. Hij
gaat beschikken over een veel gro
tere keuze aan uitgaven en com
mentaren, wat al het geval was met
Victor Hugo, Charles Baudelaire.
Guy de Maupassant, Emile Zola en
Jules Verne.
Ka-theater verdwijnt
AMSTERDAM (GPD) - Met ingang
van 1 januari 1988 wordt Ka-thea
ter opgeheven. De groep die zich
15 jaar lang heeft beziggehouden
met jeugdtheater en toneel voor
volwassenen, voelt er niets voor
het laatste seizoen, zonder enig toe
komstperspectief, uit te zingen.
Twee maanden geleden besloot
minister Brinkman van cultuur in
navolging van het (negatieve) ad
vies van de Raad voor de Kunst Ka
Theater voor de jaren 1988-'91 geen
subsidie meer te verstrekken.
Ka Theater heeft in totaal 1378
officiële voorstellingen gegeven. In
1972 werd de groep opgericht dor
Gian Paolo Pippa en Cor Poelman
Na een jarenlange strijd voor er
kenning via het marge-theatercir
cuit kwam met de jeugdproduktie
'Pinokkio' eindelijk de doorbraak
Hoewel de prestaties van Ka
Theater altijd positief zijn beoor
deeld, moest de groep tot 1982
wachten voordat ze een eerste
structurele subsidie kreeg. Ver
woede pogingen om daarna meer
subsidie te krijgen, liepen op niets
uit.
Hoewel met de laatste productie,
'Délire de vie', naar het eigen oor
deel van Ka Theater het bestaans
recht van de groep zowel artistiek
als qua publieke belangstelling
duidelijk is aangetoond, heeft men
toch besloten in overleg met de
vaste medewerkers het ensemble
op te doeken.
LAUTREC - „Alle Prenten" heet
de tentoonstelling die van 15 no
vember tot 17 januari in het Rijks
museum Vincent van Gogh in Am
sterdam aan het grafische werk
van de befaamde Franse kunste
naar Henri de Toulouse-Lautrec
(1864-1901) gewijd is. De expositie
omvat alle 360 prenten uit de col
lectie van de Duitser Otto Gersten-
berg, die tot zijn dood in 1935 een
hartstochtelijk verzamelaar was
van het werk van De Toulouse-
Lautrec.
'Giovanni's Room' naar de roman
van James Baldwin door theater
werkplaats InDependance. Met: Ha-
jo Bruins en Peter Sonneveld. Regie:
Annekee van Blokland. Gezien op 2
oktober in het LAKtheater.
LEIDEN - Kennelijk had niet ie-
dereeen in Leiden zich gister
avond al in de 3 oktober-festivi-
teiten gestort. Ver van het luide
kermisgewoel was een uitver
kocht LAK getuige van een alom
geprezen voorstelling van thea
terwerkplaats InDependance uit
Arnhem. Hajo Bruins en Peter
Sonneveld als spelers en Anne
kee van Blokland als regisseur
hebben een bewerking van 'Gio
vanni's Room' van James Bald
win gemaakt.
In deze roman uit 1956 durft de
hoofdpersoon David voor zich
zelf en tegenover de buitenwe
reld geen duidelijke keuze te
doen over zijn eigen sexuele ge
aardheid. Aan de ene kant is er
Giovanni, de Italiaan, met wie hij
een heftige relatie aangaat. Daar
tegenover staat Hella, de vrien
din van David, die na een perio
de van afwezigheid om te kun
nen nadenken, naar haar vriend
terugkeert. David moet dan kie
zen, en laat met schuldgevoel en
moeite Giovanni vallen.
Nu eens vertellen de acteurs al
spelend over David en Giovanni,
dan weer spelen zij de persona
ges en leveren spelend en vertel
lend commentaar. InDependan
ce lijkt dan ook niet naar een uit
gesproken toneelbewerking van
de roman van Baldwin gestreefd
te hebben, maar meer op een
soort tussenvorm te mikken. Dat
is goed gelukt, want de overgan
gen tussen de speel-, vertel- en
monolooggedeelten lopen soepel
in elkaar over.
Bijna vier jaar geleden was er
in het LAK een voorstelling te
zien, waarin wel was geprobeerd
om een echte toneelversie van
dit boek te maken. Dat lukte
toen niet goed in tegenstelling
tot deze enigzins afstandelijke
benadering van de door InDe
pendance gevolgde aanpak. De
vormgeving komt daarmee over
een. Er wordt gespeeld in een
niet nader aangegeven ruimte,
die bestaat uit een vloeropper
vlakte die in kleur en motiefteke-
ning overgaat in de opstaande
achterwand. Door Hella en/of an
dere personages hooguit vertel
lend ten tonele te voeren, valt het
accent in deze bewerking vooral
op de relatie tussen Giovanni en
David. Het aspect van maat
schappelijke tolerantie ver
dwijnt op de achtergrond ten
gunste van het problematische
karakter van deze verhouding.
Hun samenzijn is bij voorbaat
uitzichtsloos.
WIJNAND ZEILSTRA
