'Hij moet niet kapot
gaan aan schnabbels
'Elke sport komt aan bod'
Jazz
Lenig met een
zangerige toon
Verzameling tot
gevolg hebben...
Volgende keer
nieuwe dingen
Vaker de kans
moeten krijgen
De 'Boot-afhouder* van Paul van Vliet
Annet Riezebos is sinds 21 jaar de zakelijk begeleidster van Paul van Vliet. Haar werk bestaat uit het voor
bereiden, begeleiden en afhandelen van de theaterproduktie die de cabaretier maakt. Het is een organisa
torische en regelende baan, waarbij-een stukje publiciteit hoort en een groot deel public relations.
Na een gymnasium-alpha opleiding volgde Annet Riezebos een studie Engels MO, werkte enige tijd als
privé-secretaresse, begeleidde vervolgens de Engelstalige produktie 'Going Dutch' in Bellevue en werkte
daarna zeven jaar voor het impresariaat van John de Crane, die haar het vak leerde.
Toen zij werd benaderd met het verzoek de zakelijke beslommeringen van Paul van Vliet over te nemen,
zei ze direct 'ja' en nam daarmee de gok te gaan werken voor iemand die het 'nog helemaal moest maken'.
Annet Riezebos vertelt nooit l aar leeftijd. ,,Ik ben zo oud als ik overkom", zegt ze altijd. Ze maakt een ge
ëmancipeerde indruk, draait haar hand niet om voor doortastend zakendoen, lange nachtelijke ritten, di
recte besluitvorming en gedecideerd 'afhouden'. Ze maakte „door de omstandigheden", een zakelijke car
rière. Annet Riezebos, de vrouw achter Paul van Vliet, aan het woord.
DEN HAAG - „Ik ben nogal een
boot-afhouder. Er zijn ontzettend
veel mensen die iets van hem wil
len, meestal voor hun eigen win
keltje, ten behoeve van hun eigen
faam. Anderen maken daar nog
wel eens een grapje over, zo van: ,ie
bent wel héél erg beschermend be
zig. Dat is natuurlijk niet zo, want
die man die kan zichzelf best red
den, maar iemand zal wél Paul van
Vliet moeten afschermen, anders
wordt hij voor van alles en nog wat
gevraagd. Hij is namelijk erg aar
dig, zegt gauw iets toe. roept snel
'ja' terwijl hij eigenlijk achteraf
denkt: had ik beter niet kunnen
doen, da's alleen maar in het be
lang van die vragers".
„En daarom doe ik zijn zaken
dus. Dat talent dat hij heeft, vind
ik, moet je koesteren. Zo'n man
moet je niet op laten slijten aan al
lerlei dingen in de periferie die niet
in zijn belang zijn. Zonder buiten
gewoon egoïstisch of egocentrisch
te zijn, kijk ik dus altijd eerst naar
Paul en het produkt. Daarom zeg ik
meer af dan dat ik aanneem. Ja
hoor, anders was hij er allang on
derdoor gegaan".
„Nee, ik bemoei me nauwelijks
met de artistieke kanten van zijn
vak. Ik zeg altijd tegen Paul: je
moet mij maar zien als 'Johanna
Publiek'. Een beetje intelligente
man of vrouw die gewend is om
naar theaterprodukties te kijken,
die zich ook deel van het publiek
voelt en die een beetje kan aanvoe
len of iets wel of niet zo geslaagd is.
door
Margriet Hunfeld
Maar ik treed niet in artistieke de
tails. Natuurlijk: we roepen wel
eens wat, maar 't is niet zo dat ik
voortdurend kritiek uit. Ik behoor
inmiddels wel tot het kleine groep
je mensen aan wier oordeel Paul
hecht, met mij zijn dat dus zijn hui
dige vrouw Lidewij, nog enkele
mensen uit zijn privé-omgeving en
Liselore, zijn vroegere vrouw".
Contacten
„Wij proberen met betrekking
tot het theaterprodukt dat Paul
maakt, zo afstandelijk mogelijk te
zijn. Het is niet zo dat wij hem
voortdurend bewieroken en prij
zen, integendeel, we zijn gewoon
een stel broodnuchtere mensen om
zo'n man heen. Dat moet ook. Ten
slotte is Paul toch degene die de
eindbeslissing neemt".
„Behalve het organisatorische
werk overdag, rij ik ook regelmatig
naar het theater, 's avonds. Dit is
een baan, waarbij je niet op een
uurtje moet kijken en ook niet op
een weekeindje. Ik ga naar die the
aters omwille van het contact met
de directie, want een directeur van
een schouwburg is afhankelijk van
het soort contract dat ik met hem
maak. Of hij is partner, of hij is cli
ënt. Kijk, zo'n man kan enerzijds
de voorstelling kopen, anderzijds
samen met ons de recette delen".
„Dus wil ik iets meer contact
hebben, dan alleen maar een tele
foontje, een contract en wat over
leg met zijn p.r.-mensen. Daarom
ga ik minstens eenmaal per stad
naar de voorstelling. Zodra ik in
een theater kom. soms wat vroeger,
soms wat later, kijk ik er wat rond.
wil weten: gut, hoe doen ze dat
hier, hangen de affiches er nog, bij
voorbeeld. Daar maak ik graag een
opmerking over als ze al weg zijn,
want wij vinden dat iemand die
speelt, toch nog geafficheerd moet
worden. Ook al is 'ie uitverkocht".
„Nee, echt problemen met het
verkopen van Paul's programma
heb ik niet meer. In het begm wel.
Toen heb ik er echt voor moeten
knokken om Paul langer dan twee
maanden op toernee te kunnen la
ten gaan; tegenwoordig zijn de za
ken omgedraaid. Wij worden nu
opgebeld met de vraag: wat zijn de
plannen van Paul van Vliet. En wij
bepalen nu zelf de lange reeks. Bo
vendien maken we ook uit hoe zijn
werk eruit gaat zien. Dat wil zeggen
dat we niets anders aannemen
naast het theaterwerk. Zelfs niet
het aanbod van een steenrijke za-
kenman die Paul van Vliet tijdens
het kerstdiner wilde 'hebben' voor
een zeer aanzienlijke som geld".
„Destijds, een exacte datum kan
ik daar niet meer voor aangeven.
Bijdragen: Ken Vos
Jim Pepper
Het is jammer dat Jim Pepper
slechts op weinig platen te horen
is. Dit is na 'Comin' And Goin' op
het Europa-label pas zijn tweede
album als leider. Verder was de
tenorsaxofonist van Indiaanse
afkomst (Kaw en Creek) aanwe
zig op een paar platen van drum
mer Paul Motian. Pepper heeft
namelijk ëen heel persoonlijke
stijl en laat niet na bij optredens
iets van zijn Indiaanse wortels
kenbaar te maken. Tot voor eni
ge tijd leidde hij een teruggetrok
ken bestaan in Oregon totdat
Don Cherry hem overhaalde om
naast Indiaanse muziek weer
jazz te gaan spelen voor een gro
ter publiek. Op het ogenblik
speelt Pepper veel samen met
trombonist Marty Cook, met wie
hij eind augustus ook naar Lei
den komt. (Marty Cook Group
Jim Pepper: 'Nightwork' op Enja
is eveneens pas uitgebracht).
Op deze vrij traditioneel getin
te plaat blaast Pepper vooral in
het bop-idioom, terwijl de vrijere
kant van zijn spel ruimte krijgt in
Colemans 'Comme II Faut' en
zijn eigen titelnummer. Bierin
blijkt Pepper een goede zanger
te zijn en doet hij denken aan de
vocale prestaties van Don Cher
ry, maar wel toonvaster. Peppers
Saxofoonspel is lichtvoetig en
lenig met een zangerige toon die
wat klankkleur betreft enige
overeenkomsten met Dewey
Redman heeft.
Het begeleidende ritmetrio
kwijt zich naar behoren van zijn
taak, waarin pianist Kirk Light-
sey, zoals wel vaker, sympathiek
maar onopvallend musiceert.
Santi Debriano (bas) en John
Betsch (drums) overtuigen door
hun precisie en geluidskwaliteit.
Zeer goede opneme en uitste
kende persing.
Ellington McConnell
Duke Ellington and his Orche
stra: 'Concerts in Canada' (18 ju
li 1956 en 25 mei 1973. Ellington
'87). Rob McConnell The Boss
Brass: 'Boss Brass Woods' (11
en 12 maart 1985. MCA Impulse
MCA-5882).
Twee big bands, beide in Canada
opgenomen, beide 'nieuwe oude'
produkties. Ellington (1899-1974)
heeft bijna vijftig jaar onafgebro
ken een orkest bijeengehouden,
soms een wat kleiner, meestal
een vrij groot. Zijn invloed in de
jazz was evenredig aan zijn acti
viteiten en kan niet onderschat
worden; Ellington was niet al
leen begaafde componist en ar
rangeur, hij was ook een interes-
De beroemde Amerikaanse componist en orkestleider Duke Elling
ton op 67-jarige leeftijd. Hij overleed in 1974 toen hij 75 jaar oud was.
santé pianist en muzikaal een in
dividualist.
Deze opnamen, nooit eerder
uitgebracht, laten twee verschil
lende orkesten in topvorm ho
ren. Bij de Ellington-l'anaten zijn
1956 en 1973 dan ook erkend goe
de jaren. Veel bekende nummers
passeren de revue - Sophistica
ted Lady', 'Take the 'A' Train',
'Creole Love Call' en 'Caravan'
ontbreken niet - maar ook deze
klinken in het geheel niet routi
nematig, terwijl veel goed tót uit
stekend solowerk is te horen.
Vooral de rietblazers komen aar
dig voor de dag: Paul Consalves,
Russell Procope, Harry Carney
en Harold Ashby.
De l.p. die meer dan zestig mi
nuten muziek bevat, behoort on
getwijfeld tot de betere Elling-
ton-platen. De wat saai ogende
hoes met complete gegevens
wordt aangevuld met een zeer in
formatief geschreven inlegvel
over de muziek. Jammer genoeg
wordt de alleszins acceptabele
geluidskwaliteit teniet gedaan
door een matige persing. Als u
nog geen Ellington in huis heeft,
kunt u zonder aarzelen met dit
produkt een eerste begin maken
Het zou wel eens een verzame
ling van een paar honderd platen
tot gevolg kunnen hebben.
Het orkest van McConnell is
het neusje van de zalm van de
Canadese mainstream Deze
technisch bijna perfect uitge
voerde l.p. is anderhalfjaar gele
den eerst uitgebracht op het bij
na onvindbare Innovation-label.
De arrangementen van ventiel
trombonist McConnell kunnen
niet anders dan smeuïg worden
genoemd. Er gebeuren harmo
nisch en ritmisch geen wilde din
gen, maar het ensemblewerk zou
Basie zeker niet hebben mis
staan. Alleen klinkt de ritmesec
tie naar mijn mening soms wat te
bedaagd, hetgeen meer dan goed
wordt gemaakt door de rest van
het orkest. Zoals de albumtitel al
impliceert, is de gastsolist de
Amerikaanse altsaxofonist Phil
Woods, die met zijn virtuoze spel
zijn reputatie nogmaals beves
tigd.
De andere opvallende solisti
sche prestaties zijn van de Cana
dese gitarist Ed Bickert, die wat
geluid betreft een beetje aan Wes
Montgomery doet denken. Zeer
goed opgenomen en geperst,
klinkt alles gewoon een klasse
beter dan wat we in Nederland
op dit gebied gewend zijn.
Lester Bowie
Lester Bowies Brass Fantasy:
'Twilight Dreams' (april 1987.
Venture CDV-E2).
De derde plaat van Bowies Brass
Fantasy op het nieuwe sublabel
van Vergin, Venture, meteen al
op CD. Er blijkt weinig nieuws
onder de zon te zijn. Gemakke
lijk in het gehoor liggende stuk
ken (standards, popstukken en
rhythm blues) in een pittig ko
persausje opgediend. De scherpe
arrangementen zijn niet bijzon
der avontuurlijk maar wel bij
zonder efficiënt. Bowie (trompet)
levert zijn bekende relativerende
en spottende soli zonder in ver
velend geneuzel te vervallen.
Toch kan ik niet aan de indruk
ontkomen, dat er meer uit te ha
len is met de bezetting van vier
trompetten, twee trombones,
hoorn, tuba en drums. Zeker van
tubaist Bob Stewart en slagwer
ker Philip Wilson had Bowie wat
beter gebruik kunnen maken, als
je de staat van dienst van deze
twee kent. Het geleverde is ech
ter zonder meer van hoge kwali
teit en koperliefhebbers komen
goed aan hun trekken. De leuk
ste nummers zijn 'Duke's Fanta
sy' en 'Twilight Dreams', terwijl
eën luchtige versie van Jacksons
'Thriller' een aardige verrassing
is. De volgende keer wil ik echter
nieuwe dingen van Brass Fanta
sy horen. Zeer goede geluids
kwaliteit.
Ford Stitt
Ricky Ford: 'Looking Ahead' (14
februari en 9 oktober 1986. Muse
MR-5322). Sonny Stitt: 'Tune-
Up!' (8 februari 1972. Muse MR-
5334).
Het Muse-label heeft zo ongeveer
de rol van Prestige in de jaren
vijftig en zestig overgenomen;
met de regelmaat van de klok
worden er solide mainstream-
produkties afgeleverd met hier
en daar een negatieve of positie
ve uitschieter. Zelfs de tenorsax
met orgelplaten ontbreken niet.
De zevende plaat van tenorsaxo
fonist Ricky Ford onder zijn ei
gen naam stelt niet teleur. Na,
voor zijn doen niet optimaal
werk is hij weer terug op zijn be
kende, hoge niveau. Interessante
composities, waarin de invloed
van Abdullah Ibrahim (Dollar
Brand) zo nu en dan duidelijk
opduikt. De produktieve saxofo
nist maakt op het ogenblik deel
uit van Brands Ekaya
Op vier van de acht stukken
wordt een sextet ingezet, waarin
altsaxofonist en fluitist James
Spaulding een sleutelrol speelt.
Deze soepel musicerende vete
raan zou toch vaker de kans moe
ten krijgen op te nemen. Ford
zelf lijkt iets milder geworden te
zijn sinds de tijd dat hij met Min-
gus speelde, maar heeft gewon
nen muzikale breedte, getuige
zijn spel in de langzamere com
posities. Zijn toon, oorspronke
lijk aan de harde kant in het mid
den en hoog, is duidelijk flexibe
ler geworden. De ritmesectie -
John Sass op tuba in de grotere
bezetting, Lightsey, Cecil McBee
(bas) en Freddie Waits (drums) in
alle stukken - functioneert uit
stekend. Redelijke persing- en
zeer goede opname.
Sonny Stitt (1924-82) maakte
met deze plaat in 1972 een opval
lende comeback (zelfde titel, op
het Cobblestone-label). Het is
nog altijd een van de beste die
Stitt ooit gemaakt heeft, niet in
de laatste plaats door de aanwe
zigheid van drummer Alan Daw
son, die ook gebukt ging onder
onbekendheid bij het brede pu
bliek. Stitt verkeerde in topvorm
tijens deze sessie, zowel op zijn
altsax (veel Charlie Parker) als
op zijn tenor (een soort strakke
Dextor Gordon). Stitt heeft heel
veel platen gemaakt, waaronder
volkomen oninteressante, vooral
in de jaren zestig, maar 'Tune-
Up!' kan niet vaak genoeg heruit
gebracht worden. De piano van
Barry Harris en de bas van Sam
Jones zijn helaas niet erg goed
opgenomen, de persing is niet
meer dan voldoende.
heeft hij heel duidelijk gekozen
voor een theatercarriere en dat is
een welbewuste keuze geweest
Dat betekende dus ook kiezen voor
een zeer uitgekiende muzikale en
technische begeleiding. Vooral die
laatste twee worden meestal niet zo
opgemerkt, maar ze horen wel de
gelijk bij de sfeer rond Paul. Zodra
je daar van afgaat, zou Paul van
Vliet op een privé-feest best eens
.een teleurstelling kunnen worden.
"Want in de feesttent is hij toch niet
de man. die de mensen kennen van
het theater".
„Het is volstrekt irrelevant of hij
goeie of slechte kritieken krijgt.
Zodra Paul van Vliet aan een
nieuw programma schrijft, kan ik
de middelgrote theaters voor een
jaar boeken. Daarna regel ik een se
rie in de zomer in het Circustheater
in Scheveningen en dan begint het
tweede seizoen in, wat wij noemen,
de 'grote bakken'. De langere se
ries dus van twaalf, dertien dagen
in de grotere schouwburgen plus
vijf weken in Carré".„Dus succes
of niet. dat maakt gewoon niks uit.
villen hem zien of niet.
Applaus
„Wij leven dus uitsluitend van de
opbrengst van zijn show. Met 'wij'
bedoel ik dat er tien mensen op de
loonlijst staan. Tja. dit is een prive-
bèdrijf, het is PePijn b.v. en dat
draait op dit moment erg goed
Paul woont in een leuke boerderij,
ik heb een aardig huis. ons kantoor
is ondergebracht in dit kapitale
pand hier aan de rand van Den
Haag. alle attributen voor de show
worden in een 15 meter lange de
corwagen rondgereden, we hebben
onze eigen geluids- en lichtappara-
tuur en daarnaast wordt er nog
geld gereserveerd voor de 'oude
dag' van Paul of voor het moment
dat de inspiratie - wellicht - op
zou raken".
„Nee, jaloezie naar hem toe ken
ik niet. De roem, het applaus, de
glamour, het succes van zo'n vak
zie ik natuurlijk wel, ervaar ik ook.
maar ik hoef dat applaus niet zelf.
Dat heeft met iets heel anders te
maken, dan uitsluitend die bewie
roking die aan de oppervlakte zo
prachtig lijkt. Kijk, mensen gaan
naar dat talent, naar de man die
heel fraaie teksten levert. De orga
nisatie daar achter en het werk dat
er verder nog bij komt kijken, doen
verder niet ter zake. Wat ik doe. dat
is gewoon een - eh - baan".
„De uitstraling van de populari
teit Paul van Vliet vindt zijn weer
slag in mijn werk als zakelijk leid
ster. Mensen weten dan direkt
waar je staat. Alleen op veijaar-
dagspartijtjes in mijn eigen kennis
senkring moeten ze me niet direct
aanspreken met: 'en hoe gaat het
nou met Paul', ik begrijp dat dan
wel, maar ik heb daar op die mo
menten niet zo'n behoefte aan. Er
bestaat dan nog even zo iemand als
Annet Riezebos, begrijp je wel.
2000ste uitzending van 'Langs de Lijn'
HILVERSUM - Het lijkt nauwe
lijks nog op enig toeval te berusten.
Op zondag 26 augustus, de eerste
officiële speeldag van de nationale
voetbalcompetitie, zal het NOS-ra-
diosportprogramma 'Langs de
Lijn' voor de 2000ste keer de lucht
ingaan. „Misschien dat we ons in al
die jaren eén of twee uitzendingen
verteld hebben, hou me ten goe
de". verontschuldigt eindredac
teur chef-sport Jaap Hofman zich.
„Maar zover wij hebben kunnen
nagaan is dit echt de 2000ste. Ik
geef toe dat het ook een leuke dag
is om dit te vieren".
door
Bert Mol
Elke zondagmiddag van twee tot
zes uur zitten anderhalf tot twee
miljoen mensen aan hun radio ge
kluisterd om de voetbaluitslagen,
de Zaalsporten, de paardenkoer-
sen, het buitenlands voetbalover
zicht en wat dies meer zij op de
voet te volgen. 'Langs de Lijn' mag
zich daarmee tot een van de beter
beluisterde programma's rekenen.
Hofman: „We hebben in het pro
gramma de lijn aardig gevonden en
we hebben een sterke basisformule
die al een jaar of zeven niet is aan
getast". Die basisformule bestaat
uit drie onderdelen: sportinforma-
tie. muziek en presentatie.
'Langs de Lijn' wordt gemaakt
door pakweg dertig mensen. Het
redactieteam bestaat naast Hof
man uit nog vijf medewerkers in
vaste dienst: twee regisseur-produ
cers, twee producers en een redac
tie-assistent. Daarnaast kan Hof
man voor de verslaggeving een be
roep doen op zeven sportjournalis
ten in dienst van andere omroepen
en ongeveer zestien freelance-ver
slaggevers. Op zondagmiddag
staan vier bureauredacteuren en
een aantal correspondenten de re
dactie terzijde.
Hofman: „Op zo'n zondagmid
dag hoeven we niet veel te laten
schieten. Alle sporten komen aan
de orde. Alleen de manier waarop
is steeds anders. Bij sommige spor
ten volsta ik met een nabeschou
wing of alleen de uitslag die dooi
de correspondent wordt gegeven.
Bij andere onderwerpen besluit je
een verslaggever te sturen voor
rechtstreekse flitsen".
Ervaring
Op de vraag welke criteria ge
hanteerd worden om tot een onder
werpkeuze te komen kan Hofman
geen duidelijk antwoord geven.
„De definitie van: dit wel en dit
niet, is niet te geven. Ik zou bijna
zeggen: het is natte vingerwerk, ge
baseerd op de ervaring. Het is een
lastige afdeling, hoor. De publieke
belangstelling kan een argument
zijn om ergens aandacht aan te be
steden, maar we geven ook flitsen
van al die hockeytoppers met
'slechts' 400 toeschouwers Aan
een criterium met Delgado en
Zoetemelk waar duizenden men
sen op afkomen gaan we weieens
voorbij. Dat zijn meer kermisat-
Annet Riezebos: 'Wij leven uitsluitend van de opbrengst van zijn show. Met wij bedoel ik dat er tien mensen op de loonlijst staan
Bert Mol: 'We hebben in het programma de lijn aardig gevonden en we
hebben een sterke basisformule die al een jaar of zeven niet is aangetast'.
(foto GPD)
sportenthousiasteling heb je niet
alles. Het is leuker als er iemand zit
tracties en heeft niet altijd zoveel
waarde. Het moet dus wel ergens
om gaan. Dat is weer een ander cri
terium".
„Voetbal is een heel belangrijk
bestanddeel van 'Langs de Lijn'.
Maar aan een wedstrijd om de ne
gende en tiende plaats in de eredi
visie, waar werder niets aan vast
zit. besteden we ook niet veel aan
dacht. Verder volgt 'Langs de Lijn'
sporten waarin dit land zich inter
nationaal manifesteert, zoals het
hockey. En we spelen een beetje in
op de publieke belangstelling. Vijf
jaar'geleden deden we golf mond
jesmaat. Maar aangezien de huidi
ge belangstelling voor het golf
steeds groter wordt, moetje zorgen
dat de Open Nederlandse kampi
oenschappen een behoorlijke
plaats krijgen in het programma.
Er zijn geen sporten die niet aap
bod komen, tenzij ze zeer regionaal
gericht zijn zoals klootschieten en
beugelen".
De tweede belangrijke poot van
het programma is de muziek. Al ja
ren lang wordt die keuze bepaald
door Herman van der Velden. Hof
man: „Muziek is van belang voor
de balans van het programma. Drie
kwartier alleen maar Hitsen achter
elkaar is niet om aan te horen
Nu het duo Postema/Meurders te
kennen heeft gegeven op zondag
middag 'Langs de Lijn' niet meer te
willen presenteren (Meurders blijft
wel op woensdag en zaterdag
avond meewerken, Postema stopt
helemaal) moet Jaap Hofman uit
kijken naar twee nieuwe presenta
toren. „Er lopen er heel wat rond in
Hilversum, maar het valt niet mee
om de juiste te vinden. Aan een
die een beetje afstand van sport
kan nemen, die hier en daar een ba
dinerende opmerking kan plaat
sen. Het zijn natuurlijk allemaal
heel belangrijke dingen, die voet
balcompetitie. Luik-Bastenaken-
Luik en de Amstel Gold Race,
maar er zijn toch belangrijker din
gen op de wereld".
Het aantal luisteraars van 'Langs
de Lijn' loopt langzaam maar zeker
terug. Drie zenderwisselingen in
de laatste tien jaar (Hofman: „We
zijn de nomaden van de Hilver-
sumse radio") hebben 'Langs de
Lijn' geen goed gedaan. En ook de
Nederlandse, buitenlandse en
commerciële televisiezenders die
steeds meer rechtstreeks sport la
ten zien wordt groter. Toch ziet
Hofman televisie niet als een echte
bedreiging. „Er komen alleen wat
zaken op het tweede plan. Het is al
tijd leuker om sport op televisie te
zien, dan naar een radioverslag te
luisteren. Maar als een sport je niet
in die mate interesseert datje uren
voor de buis zal hangen ben je aan
gewezen op de radio. Radio kan je
ook beter als behang erbij heb
ben".
„Hoewel je ziet dat de televisie
steeds meer gaat doen denk ik dat
'Langs de Lijn' net zo goed als het
medium radio altijd zal blijven be
staan. Maar de belangstelling zal
verschuiven van radio naar televi
sie. Op die ontwikkeling moetje in
spelen. Als de televisie bijvoor
beeld uitgebreid aandacht be
steedt aan Wimbledon schenken
wij wat meer aandacht aan de Tour
de France, zo simpel is dat
